Interpretacja indywidualna z dnia 14 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.860.2022.2.JKU

Czy ww. wydatki ponoszone na zakup dla pracowników Wnioskodawcy zajęć z: a) jogi, b) „pole dance”, c) „stretchingu”, d) tenisa, tj. głównie opłacenie instruktorów oraz wynajem kortu, ewentualnie pomieszczenia w siedzibie Spółki - mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP jako tzw. koszty pośrednie?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 grudnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wydatków opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym. Uzupełnili Państwo braki formalne wniosku – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 3 lutego 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

X sp. z o.o. (dalej: „Podatnik”, „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym polskiego podatku od towarów i usług, jak również podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej jako: „CIT”, „PDOP”).

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, zajmując się przede wszystkim rozwojem produktów dotyczących działalności marketingowej i reklamowej w Internecie.

Przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jako przedsiębiorcy oraz podatnika CIT i VAT jest (wg PKD) 73.12.C - pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w mediach elektronicznych (Internet).

Pracownikami Spółki są zatem w przeważającej mierze informatycy/programiści. Pracownicy branży informatycznej, w tym również pracownicy Wnioskodawcy, są narażeni na szereg niekorzystnych dla ich zdrowia czynników związanych z wielogodzinną pracą biurową przed monitorami komputerowymi bez zmiany pozycji ciała. Branża ta jest szczególnie narażona na schorzenia związane np. z układem krążenia, wadami postawy (w tym schorzeniami kręgosłupa), znaczącym pogorszeniem się wzroku, jak również na wysoki poziom stresu związany z pracą pod presją czasu (w związku z terminami narzuconymi przez klientów odnośnie realizacji zamówionych projektów), mocną konkurencją w branży informatycznej/reklamowej etc.

Powyższe szkodliwe czynniki mają bezpośredni wpływ na zdrowie zarówno fizyczne, jak i psychiczne pracowników, co z kolei przekłada się na spadek ich kreatywności, produktywności, wydajności w pracy, a tym samym pogarsza ich zdolność - z punktu widzenia Spółki jako pracodawcy - do świadczenia ww. usług, będących zasadniczym przedmiotem działalności Podatnika. Może to mieć potencjalnie niekorzystny wpływ na osiągane przez Spółkę przychody, generowane przecież przez jej pracowników i zależne od ich kondycji fizycznej i psychicznej oraz wydajności w pracy.

Dlatego też Spółka, w ramach propagowania zdrowego stylu życia i dbałości o kulturę fizyczną osób w niej zatrudnionych, wdrożyła dla swoich pracowników szereg programów, mających na celu ich aktywizację fizyczną, obniżenie poziomu stresu, zachowanie dobrego stanu zdrowia - zarówno fizycznego jak i psychicznego. Działania te - będące w istocie świadczeniami ze stosunku pracy lub pokrewnego - z perspektywy Spółki służą także utrzymaniu pracowników w odpowiedniej kondycji psychofizycznej, co przekłada się na ich lepszą wydajność w pracy, zmniejszoną podatność na wszelkiego rodzaju choroby oraz stres.

Innymi słowy programy wdrożone przez Spółkę służą zarówno samym pracownikom, jak również w sposób pośredni pracodawcy - zmniejszają ryzyko spadku kreatywności, produktywności, wydajności w pracy, a tym samym polepszają zdolność pracowników do świadczenia ww. usług, będących zasadniczym przedmiotem działalności gospodarczej Podatnika. Tym samym, programy te, w sposób pośredni, mogą przyczynić się do zwiększenia osiąganych przez Spółkę przychodów, gdyż jej podstawowym „kapitałem” są właśnie pracownicy, którzy te przychody generują.

Wśród ww. programów pracowniczych znajdują się zajęcia dla pracowników, które można określić zbiorczo jako zajęcia „sportowe” (ewentualnie antystresowe i relaksacyjne). Mają one na celu, jak już była mowa o tym powyżej, poprawić ogólną kondycję i zdrowie (głównie fizyczne) pracowników, a tym samym wpłynąć korzystnie na ich wydajność w pracy (a zatem pośrednio na przychody Spółki).

Natomiast usługi fizjoterapii (masaże kręgosłupa) dla pracowników Spółki są przedmiotem odrębnego wniosku dotyczącego kosztów uzyskania przychodów w CIT, wysłanego we wrześniu b.r.

Do ww. zajęć sportowych zaliczyć należy następujące świadczenia pracownicze:

- planowane zajęcia z jogi dla pracowników Spółki (wydatek na instruktora, zajęcia na miejscu, w siedzibie Wnioskodawcy);

- wdrożone już zajęcia z „pole dance” dla pracowników Spółki (wydatek na instruktora, zajęcia na miejscu, w siedzibie Wnioskodawcy);

- wdrożone już zajęcia ze „stretchingu” (tj. gimnastyka polegająca na rozciąganiu ciała) dla pracowników Spółki (wydatek na instruktora, zajęcia na miejscu, w siedzibie Wnioskodawcy);

- wdrożone już zajęcia z tenisa dla pracowników Spółki (wydatek osobno na instruktora, osobno na kort, poza siedzibą Wnioskodawcy).

Spółka nie monitoruje w żaden sposób, którzy pracownicy skorzystali z ww. zajęć sportowych, czy w ogóle z tych zajęć skorzystali, jak często to robią, względnie jak długo tam przebywają. Trudno zresztą byłoby wyobrazić sobie takiego pracodawcę, który by w ten sposób monitorował (kontrolował, czy wręcz nadzorował) swoich podwładnych. Ostatecznie pracownicy i tak są rozliczani z efektów swojej pracy (np. na podstawie zakończonych z sukcesem projektów), zgodnie z nowoczesnym modelem zarządzania, a nie z liczby godzin w niej spędzonych. Z perspektywy Spółki korzystanie z ww. zajęć sportowych ma na celu przede wszystkim dbałość o kondycję psychofizyczną pracowników, w tym przypadku z naciskiem na stronę fizyczną. Ponadto tego rodzaju relaks fizyczny może również w sposób pośredni oddziaływać na sferę psychiczną, wpływając korzystnie na samopoczucie pracowników poprzez zmniejszenie czy wręcz zniwelowanie stresu wywołanego opisanymi powyżej niekorzystnymi czynnikami. Zasadniczym celem jest jednak ograniczenie fizycznych dolegliwości związanych w wielogodzinną pracą przed komputerami bez zmiany pozycji ciała, w myśl zasady: w zdrowym ciele zdrowy duch. W ocenie Wnioskodawcy, pracownik utrzymujący dobrą kondycję fizyczną jest bardziej wydajny, pracuje szybciej, popełnia mniej błędów (albo w ogóle ich nie popełnia), jest potencjalnie mniej konfliktowy, ma lepszy kontakt z zespołem. Zatem, kadra zarządzająca Spółki uznała ww. wydatki za w pełni uzasadnione, wpisujące się ponadto w filozofię propagowania zdrowego stylu życia wśród pracowników (zarówno w kontekście zdrowia fizycznego jak i psychicznego).

Jak już była o tym mowa powyżej, umożliwienie pracownikom korzystania z ww. zajęć powinno służyć zarówno samym pracownikom, jak również w sposób pośredni pracodawcy - zmniejszać ryzyko spadku kreatywności, produktywności, wydajności w pracy, a tym samym polepszać zdolność pracowników do świadczenia ww. usług, będących zasadniczym przedmiotem działalności gospodarczej Podatnika. Tym samym programy te, w sposób pośredni, mogą potencjalnie przyczynić się do zwiększenia osiąganych przez Spółkę przychodów, gdyż jej podstawowym „kapitałem” są pracownicy, a od ich wydajności w pracy zależą przychody Wnioskodawcy. Z uwagi na charakter pracy brak dolegliwości fizycznych związanych z pracą przed komputerami, dobra kondycja fizyczna pracowników, ma w tym zakresie niebagatelne znaczenie.

W związku z wdrożeniem ww. zajęć sportowych (tudzież relaksacyjnych) dla pracowników Wnioskodawca ponosi, tudzież będzie ponosił, następujące wydatki:

a) zajęcia z jogi - wydatek na instruktora oraz wydatki na utrzymanie pomieszczenia (czynsz, media) przypadające proporcjonalnie na jego powierzchnię w relacji do wynajmowanej przez Spółkę powierzchni biurowej na cele działalności gospodarczej;

b) zajęcia z „pole dance” - wydatek na instruktora oraz wydatki na utrzymanie pomieszczenia (czynsz, media) przypadające proporcjonalnie na jego powierzchnię w relacji do wynajmowanej przez Spółkę powierzchni biurowej na cele działalności gospodarczej;

c) zajęcia ze „stretchingu” - wydatek na instruktora oraz wydatki na utrzymanie pomieszczenia (czynsz, media) przypadające proporcjonalnie na jego powierzchnię w relacji do wynajmowanej przez Spółkę powierzchni biurowej na cele działalności gospodarczej;

d) zajęcia z tenisa - wydatek na instruktora oraz wydatki na wynajem kortu poza siedzibą Spółki.

Ww. wydatki są finansowane ze środków obrotowych Wnioskodawcy.

Pytanie

Czy ww. wydatki ponoszone na zakup dla pracowników Wnioskodawcy zajęć z:

a) jogi,

b) „pole dance”,

c) „stretchingu”,

d) tenisa,

 tj. głównie opłacenie instruktorów oraz wynajem kortu, ewentualnie pomieszczenia w siedzibie Spółki - mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP jako tzw. koszty pośrednie?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. wydatki ponoszone na zakup dla pracowników Wnioskodawcy zajęć z:

a)jogi,

b)„pole dance”,

c)„stretchingu”,

d)tenisa - tj. głównie opłacenie instruktorów oraz wynajem kortu, ewentualnie pomieszczenia w siedzibie Spółki

- mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP jako tzw. koszty pośrednie.

W ocenie Wnioskodawcy, umożliwienie pracownikom korzystania z ww. zajęć sportowych służy zarówno samym pracownikom, jak również w sposób pośredni pracodawcy - zmniejsza ryzyko spadku kreatywności, produktywności, wydajności w pracy, a tym samym polepsza zdolność pracowników do świadczenia ww. usług, będących zasadniczym przedmiotem działalności gospodarczej Podatnika. Tym samym, programy te, w sposób pośredni, mogą potencjalnie przyczynić się do zwiększenia osiąganych przez Spółkę przychodów, gdyż jej podstawowym „kapitałem” są pracownicy, a od ich wydajności w pracy zależą przychody Wnioskodawcy. Z uwagi na charakter pracy, brak dolegliwości fizycznych związanych z wielogodzinna pracą przed komputerami, ogólnie dobra kondycja fizyczna pracowników, mają w tym przedmiocie niebagatelne znaczenie.

Reasumując, ww. wydatki na zajęcia sportowe dla pracowników Wnioskodawcy stanowią tzw. „pośrednie koszty podatkowe”, tj. ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (tutaj kapitału ludzkiego w postaci pracowników Spółki).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Uwagi wstępne - przepisy prawa podatkowego

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W związku z powyższym, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszelkie wydatki, zarówno te bezpośrednio (koszty poniesione w celu osiągniecia przychodów), jak i pośrednio (koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów) związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (katalog z art. 16 ust.1 ustawy o PDOP).

W doktrynie oraz praktyce prawa podatkowego wskazuje się, iż aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego podatkowy koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione (kumulatywnie, łącznie) następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zrefundowana/zwrócona;

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

-został właściwie udokumentowany;

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z brzmienia przepisu art. 15 ust. 1 ustaw o PDOP wynika zatem, że kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód ten nie zostanie osiągnięty.

W doktrynie i orzecznictwie dotyczącym kosztów podatkowych podkreśla się również, iż:

Związek kosztów podatkowych z przychodami jest zatem podstawowym warunkiem uznania wydatku za koszt podatkowy (...).

Nie jest to jednak jedyny warunek kwalifikacji wydatku jako kosztu podatkowego. Wyrok WSA w Krakowie z 23.04.2009 r., I SA/Kr 296/09, LEX nr 497546, informuje, że:

„1. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów.

2.Kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło ono przychody także w przyszłości.

3.Związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „uCIT”),

Z powyższego artykułu wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, z wyłączeniem wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 uCIT, stanowią koszty uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowym z przychodami. Oznacza to, że poniesione wydatki uzasadnione są z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ rezultatem ich poniesienia jest oczekiwany, przez podatnika, przychód oraz zabezpieczenie funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków,których charakter budzi wątpliwości. Generalnie można więc przyjąć, że kosztami

uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, w tym także dla zagwarantowania jego funkcjonowania.

Wymieniony w art. 16 ust. 1 uCIT, katalog kosztów, niestanowiących kosztów podatkowych nie oznacza bowiem, że inne koszty w nim nie wymienione tymi kosztami

nie mogą być. W takim przypadku należy badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodów (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu. Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ

podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na

wysokość osiągniętych przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Za koszt uzyskania przychodu można uznać każdy wydatek, który jest celowy (tzn. jest ponoszony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów) i nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 uCIT.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

1. został poniesiony przez podatnika,

2. jest definitywny, a więc bezzwrotny,

3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,

4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

5. został właściwie udokumentowany,

6. nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 uCIT.

Odnosząc się do kwestii momentu zaliczenia ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, że moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e uCIT.

Na podstawie art. 15 ust. 4 uCIT,

W myśl art. 15 ust. 4d uCIT,

Należy zauważyć, że koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem to wydatki, których poniesienie przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym. Natomiast, do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Kosztami takimi są więc w szczególności wydatki związane z całokształtem działalności podatnika, wynikające z konieczności wywiązywania się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa, czy warunkujące prowadzenie tej działalności. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwe związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. W konsekwencji, taki koszt będzie potrącalny w momencie poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4e uCIT.

Stosownie do art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.,

Koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie. O tym jednak, czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w ramach propagowania zdrowego stylu życia i dbałości o kulturę fizyczną osób w niej zatrudnionych, wdrożyła dla swoich pracowników szereg programów, mających na celu ich aktywizację fizyczną, obniżenie poziomu stresu, zachowanie dobrego stanu zdrowia - zarówno fizycznego jak i psychicznego. Programy wdrożone przez Spółkę służą zarówno samym pracownikom, jak również w sposób pośredni pracodawcy - zmniejszają ryzyko spadku kreatywności, produktywności, wydajności w pracy, a tym samym polepszają zdolność pracowników do świadczenia ww. usług, będących zasadniczym przedmiotem działalności gospodarczej Podatnika. Tym samym programy te, w sposób pośredni, mogą przyczynić się do zwiększenia osiąganych przez Spółkę przychodów, gdyż jej podstawowym „kapitałem” są właśnie pracownicy, którzy te przychody generują. Wśród ww. programów pracowniczych znajdują się zajęcia dla pracowników, które można określić zbiorczo jako zajęcia „sportowe” (ewentualnie antystresowe i relaksacyjne).

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że wydatki ponoszone na zakup dla pracowników Wnioskodawcy zajęć z:

a)jogi,

b)„pole dance”,

c)„stretchingu”,

d)tenisa ,

tj. głównie opłacenie instruktorów oraz wynajem kortu, ewentualnie pomieszczenia w siedzibie Spółki - mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy na podstawie art. 15 ust. 1 uCIT, jako tzw. koszty pośrednie. Tym samym, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).