Interpretacja indywidualna z dnia 30 stycznia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.827.2022.1.DP

W którym momencie Wnioskodawca powinien rozpoznać przychód z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w opisywanym powyżej modelu rozliczeń wynikającym z Ustawy o OZE w odniesieniu do części wynagrodzenia otrzymywanego od Kontrahenta i stanowiącego Saldo Dodatnie?

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 grudnia 2022 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy ustalenia, w którym momencie Wnioskodawca powinien rozpoznać przychód z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w opisywanym modelu rozliczeń wynikającym z ustawy o odnawialnych źródłach energii w odniesieniu do części wynagrodzenia otrzymywanego od Kontrahenta i stanowiącego Saldo Dodatnie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym prowadzącym działalność w zakresie wytwarzania i sprzedaży energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Wnioskodawca (…).

Wnioskodawca wziął udział oraz został jednym ze zwycięzców aukcji (dalej: „Aukcja”) przeprowadzanej w trybie przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (dalej: „Ustawa o OZE”), której przedmiotem była sprzedaż energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii (dalej: „OZE”).

Aukcyjny system wsparcia dla instalacji OZE polega, w uproszczeniu, na wyłonieniu spośród uczestników aukcji tych podmiotów, które oferują najniższą cenę sprzedaży energii elektrycznej z OZE (w przeliczeniu na 1 MWh) oraz objęciu ich wsparciem w postaci (i) gwarancji zakupu energii przed podmiot trzeci, tj. sprzedawcę zobowiązanego (w rozumieniu art. 92 ust. 1 Ustawy o OZE) lub (ii) prawa do pokrycia ujemnego salda (w rozumieniu art. 93 ust. 2 Ustawy o OZE).

Zgodnie z przepisami Ustawy o OZE, w przypadku instalacji o mocy nie mniejszej niż 500 kW - a takimi instalacjami dysponuje Wnioskodawca - wytwórcy nie sprzedają energii po cenie aukcyjnej sprzedawcy zobowiązanemu, ale dokonują sprzedaży na rzecz dowolnie wybranego podmiotu lub podmiotów, w tym poprzez Towarową Giełdę Energii, lub zawierają odrębne umowy zawarte z podmiotami prowadzącymi działalność w zakresie obrotu energią elektryczną (tzw. przedsiębiorców obrotu). W związku z powyższym, Wnioskodawca dokonuje sprzedaży energii na podstawie umowy zawartej z przedsiębiorcą obrotu (dalej: „Kontrahent”).

W takim przypadku wsparcie na gruncie ustawy o OZE opiera się o uprawnienie wytwórcy energii, przysługujące przez okres do 15 lat (dalej: „Okres Wsparcia”), do otrzymywania rekompensaty w sytuacji, gdy rynkowa cena energii będzie niższa niż zaoferowana przez niego cena aukcyjna. Przy czym, Ustawa o OZE w sposób szczegółowy wyznacza sposób określania ceny rynkowej (art. 93 ust. 2 pkt 2 Ustawy o OZE), a dla obliczenia wysokości rekompensaty nie ma znaczenia rzeczywista cena sprzedaży energii elektrycznej na rzecz Kontrahenta (tj. kwestie dotyczące ustalenia wysokości Salda Ujemnego i Salda Dodatniego, zdefiniowanych poniżej, pozostają poza kontrolą wytwórcy).

Rekompensata na pokrycie wskazanego niedoboru, definiowanego ustawowo jako saldo ujemne (dalej: „Saldo Ujemne”), podlega wypłacie przez operatora rozliczeń energii odnawialnej, którego funkcję pełni obecnie XYZ S.A. (dalej: „XYZ”). W przypadku Wnioskodawcy Okres Wsparcia wynosi 15 lat, licząc od dnia pierwszej sprzedaży energii elektrycznej w rozumieniu przepisów Ustawy o OZE.

Niezależnie od powyższego, Ustawa o OZE przewiduje, że w sytuacji odwrotnej, tj. gdy wartość rynkowa energii jest wyższa niż cena aukcyjna danego wytwórcy objętego systemem wsparcia, powstała różnica definiowana jako saldo dodatnie (dalej: Saldo Dodatnie), ma być przeznaczana przez wytwórcę na pokrycie przyszłego Salda Ujemnego albo, kiedy jest to niemożliwe/niewystarczające, Saldo Dodatnie musi zostać zwrócone przez wytwórcę do XYZ.

Omawiany obowiązek wytwórcy w zakresie rozliczenia oraz zwrotu nierozliczonego Salda Dodatniego wynika wprost z treści art. 93 ust. 11 i 12 Ustawy o OZE.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wskazuje, że jeżeli cena rynkowa energii elektrycznej będzie niższa niż cena, którą Wnioskodawca zaoferował na Aukcji, wówczas zaktualizuje się po stronie Wnioskodawcy uprawnienie do otrzymania kwoty Salda Ujemnego, rekompensującego działania rynku.

Z drugiej jednak strony, jeżeli cena rynkowa energii będzie wyższa niż cena zaoferowana przez Wnioskodawcę na Aukcji (Saldo Dodatnie), wówczas Ustawa o OZE zobowiązuje Wnioskodawcę do zwrotu tak zdefiniowanej nadwyżki albo obligatoryjnego zaliczenia jej na pokrycie Salda Ujemnego w sytuacji, gdy takie saldo wystąpi w przyszłych okresach rozliczeniowych.

Na podstawie pierwotnie obowiązujących regulacji, zwrot nierozliczonego Salda Dodatniego (tj. Salda Dodatniego, które nie uległo rozliczeniu z Saldem Ujemnym) powinien nastąpić po Okresie Wsparcia, w sześciu równych miesięcznych ratach, począwszy od końca ostatniego miesiąca, w którym zakończył się Okres Wsparcia. Niemniej jednak, zasada opisana powyżej została częściowo zmodyfikowana w 2022 roku na mocy ustawy z dnia 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 1873) (dalej: „Nowelizacja Ustawy o OZE”). Zgodnie z Nowelizacją Ustawy o OZE (art. 1 pkt 33 lit. c) nierozliczone Saldo Dodatnie jest zwracane XYZ w terminie 6 miesięcy po zakończeniu każdych pełnych trzech lat kalendarzowych przypadających w ramach Okresu Wsparcia. Nowelizacja Ustawy o OZE już weszła w życie, a powyższa modyfikacja zaczęła obowiązywać od 16 października 2022 r.

Dodatkowo, na podstawie przepisów przejściowych wynikających z Nowelizacji Ustawy o OZE (art. 15), w przypadku wytwórcy, który rozpoczął sprzedaż energii elektrycznej w ramach systemu aukcyjnego przed wejściem w życie ww. nowelizacji (tj. przed 16 października 2022 r.) lub którego oferta wygrała aukcję przed wejściem w życie Nowelizacji Ustawy o OZE, nowe zasady nie będą miały zastosowania do trwającego w dniu 16 października 2022 r. okresu rozliczeniowego (jeżeli dokonał pierwszej sprzedaży przed tą datą) lub pierwszego trzyletniego okresu rozliczeniowego (jeżeli nie dokonał pierwszej sprzedaży przed tą datą). W związku z tym, nierozliczone Saldo Dodatnie dla trwającego lub pierwszego trzyletniego okresu rozliczeniowego można zwrócić po zakończeniu Okresu Wsparcia. Jednakże, w opinii Wnioskodawcy, brak jest przeszkód by zrobić to wcześniej (o ile nastąpi to po zakończeniu trwającego lub pierwszego trzyletniego okresu rozliczeniowego).

W związku z powyższym, istnieje prawdopodobieństwo (uzależnione od kształtowania się cen energii elektrycznej na rynku), że Wnioskodawca, jako zwycięzca Aukcji, może być zobowiązany do spłaty Salda Dodatniego do XYZ po upływie odpowiedniego okresu.

Przy czym Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z wymogami Ustawy o OZE, rozliczenie pomiędzy wytwórcą a XYZ następuje w okresach miesięcznych i w takich okresach raportowane są przez wytwórcę do XYZ dane służące do wyliczenia Salda Dodatniego bądź Salda Ujemnego. Stąd, pomimo, iż rozliczenie z XYZ (rozumiane jako spłata Salda Dodatniego) będzie następować co do zasady co trzy lata, Wnioskodawca będzie posiadał aktualne i bieżące dane co do wysokości naliczonego Salda Dodatniego.

Mając na uwadze tak przedstawione okoliczności sprawy, Wnioskodawca powziął wątpliwości co do podatkowego traktowania na gruncie Ustawy o CIT części wynagrodzenia otrzymanego od nabywcy energii, które stanowić będzie Saldo Dodatnie.

Pytanie

W którym momencie Wnioskodawca powinien rozpoznać przychód z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w opisywanym powyżej modelu rozliczeń wynikającym z Ustawy o OZE w odniesieniu do części wynagrodzenia otrzymywanego od Kontrahenta i stanowiącego Saldo Dodatnie?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość sprzedaży energii elektrycznej do Kontrahenta odpowiadająca Saldu Dodatniemu powinna zostać zaliczona do przychodów podatkowych Spółki w momencie dokonania obligatoryjnego zaliczenia Salda Dodatniego na pokrycie Salda Ujemnego (w kwocie Salda Dodatniego odpowiadającej temu zaliczeniu) albo wystąpienia obowiązku zwrotu Salda Dodatniego do XYZ (w kwocie Salda Dodatniego odpowiadającej temu zwrotowi).

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość sprzedaży energii elektrycznej do Kontrahenta odpowiadająca Saldu Dodatniemu powinna zostać zaliczona do przychodów podatkowych Spółki w momencie dokonania obligatoryjnego zaliczenia Salda Dodatniego na pokrycie Salda Ujemnego (w kwocie Salda Dodatniego odpowiadającej temu zaliczeniu) albo wystąpienia obowiązku zwrotu Salda Dodatniego do XYZ (w kwocie Salda Dodatniego odpowiadającej temu zwrotowi), gdyż dopiero w tym momencie otrzymane od Kontrahenta wynagrodzenie będzie zwiększać w sposób trwały majątek Spółki stając się przychodem definitywnym.

Przed tym zdarzeniem, wygenerowane Saldo Dodatnie, choć otrzymane przez Spółkę od Kontrahenta, de facto nie będzie stanowiło środków przysługujących Spółce, gdyż na mocy bezpośrednich przepisów Ustawy o OZE będzie musiało zostać rozliczone z Saldem Ujemnym albo zwrócone do XYZ po upływie okresu rozliczeniowego. W konsekwencji, w hipotetycznym przypadku gdyby w takcie trzyletniego okresu rozliczeniowego w ogóle nie wystąpiło Saldo Ujemne, część wynagrodzenia od Kontrahenta odpowiadająca Saldu Dodatniemu nigdy nie stanowiłaby w sposób ostateczny środków Spółki, co zgodnie z zasadami oraz celem Ustawy o CIT powinno prowadzić do oczywistej konkluzji o braku możliwości opodatkowania tych środków w momencie ich otrzymania od Kontrahenta.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 12 Ustawy o CIT przychodem podatkowym są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Dodatkowo, na podstawie art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W zakresie natomiast tzw. usług ciągłych, tj. m.in. dostawy energii elektrycznej, w oparciu o art. 12 ust. 3c Ustawy o CIT jeżeli strony danej umowy określiły wzajemne rozliczanie w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku, niezależnie od faktycznego przepływu środków pieniężnych (płatności).

Niezależnie jednak od powyżej powołanych przepisów Ustawy o CIT, w tym miejscu Spółka chciałaby wskazać, iż zgodnie z ogólnie przyjętą zasadą, o przychodzie podatkowym dla celów Ustawy o CIT można mówić jedynie wtedy, gdy dane przysporzenie ma charakter definitywny, tj. trwale zwiększa majątek podatnika, który również powinien móc dodatkowo swobodnie rozporządzać danym przychodem. Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie przyjmuje się, że przychodem w rozumieniu art. 12 ust. 1 Ustawy o CIT są jedynie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe.

Powyższy pogląd jest prezentowany i akceptowany zarówno na poziomie organów podatkowych, jak i sądów administracyjnych, przykładowo:

-    Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. (sygn. III SA 3382/02) podniósł, że: „(...) art. 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 [Ustawy o CIT], (...) za przychód nakazuje uznać tylko te wartości, które charakteryzują się definitywnym przyrostem majątku podatnika”;

-    Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 8 listopada 2006 r. (sygn. I SA/Bd 617/06) wskazał, że: „tylko przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym i definitywnym, innymi słowy przysporzenie majątkowe pewne, nie podlegające żadnym zmianom, bez roszczenia zwrotnego i ostateczne, skutkuje przychodem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 [Ustawy o CIT], podlegającym daninie publicznoprawnej w postaci podatku dochodowego od osób prawnych”, oraz że: „wyłącznie przychód charakteryzujący się takimi cechami może podlegać opodatkowaniu w wielkości uzyskanych przez podatnika pieniędzy”;

-    Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 marca 2014 r. (sygn. II FSK 929/12) stwierdził iż: „(...) do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe; do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje co do zasady definitywny charakter tego przysporzenia w tym rozumieniu, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie, którymi spółka może rozporządzać jak właściciel”;

-    Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 18 kwietnia 2019 r. (sygn. I SA/Wr 1198/18) wskazał, że: „(...) o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejsza jego zobowiązania w sposób trwały, a nie tymczasowy. Owa definitywność w zakresie środków pieniężnych definiowana powinna być przez pryzmat możliwości swobodnego nimi dysponowania”;

-    Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 lutego 2019 r. (sygn. III SA/Wa 1053/18), wskazał, iż: „Na podstawie art. 12 ust. 1 omawianej ustawy można więc stwierdzić, że - co do zasady - przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych mocą art. 12 ust. 4 (Ustawy o CIT)”.

Na podstawie powyższych przykładów oraz wielu podobnych stanowisk prezentowanych w wyrokach sądów administracyjnych oraz interpretacjach podatkowych, należy stwierdzić, że do powstania przychodu podatkowego konieczne jest aby kumulatywnie wystąpiły poniższe przesłanki:

1) dane przysporzenie ostatecznie, trwałe i definitywnie powiększa majątek podatnika,

2) podatnik może danym przysporzeniem swobodnie dysponować, oraz

3) przysporzenie nie znajduje się na liście wyłączeń przewidzianej w Ustawie o CIT.

W analizowanej sprawie tylko ostatni z wymienionych warunków będzie spełniony. Pozostałe warunki potrzebne do powstania przychodu podatkowego w omawianej sprawie nie wystąpią.

Przede wszystkim, w ocenie Wnioskodawcy, w momencie sprzedaży energii elektrycznej Kontrahentowi (upływie danego okresu rozliczeniowego) nie będzie możliwe uznanie takiego przysporzenia za definitywne w części odpowiadającej ewentualnemu Saldu Dodatniemu.

W tej części bowiem, wynagrodzenie otrzymane od Kontrahenta będzie jedynie przechowywane przez Spółkę i będzie służyć pokrywaniu ewentualnych przyszłych Sald Ujemnych lub w przypadku, gdyby było to niemożliwe, podlegać będzie ono przekazaniu na rzecz XYZ po upływie trzyletniego okresu rozliczeniowego. Wskazane obowiązki Spółki dotyczące dysponowania Saldem Dodatnim wynikają z przepisów Ustawy o OZE. W tym kontekście, przyjąć można stwierdzenie, iż od samego początku powstałe Saldo Dodatnie stanowi de facto element wynagrodzenia należny XYZ, niemniej dla uniknięcia dublowania transferów pieniężnych, środki stanowiące Saldo Dodatnie tymczasowo pozostawiane są Spółce (niemniej jednak nie oznacza to, że Spółka w tym zakresie otrzymała definitywny przychód, ponieważ środki te będą podlegały rozliczeniu z XYZ).

Dopiero zatem w sytuacji przeznaczenia Salda Dodatniego na pokrycie Salda Ujemnego albo wystąpienia obowiązku zwrotu Salda Dodatniego do XYZ, uprawnione jest twierdzenie, iż środki te są w pełni należne Wnioskodawcy i trwale zwiększają jego majątek, ponieważ tylko w tym momencie Wnioskodawca będzie miał wiedzę co do tego jaka konkretnie kwota Salda Dodatniego mu definitywnie przysługuje. W takiej sytuacji (w odniesieniu do tych środków), w przypadku zaliczenia na pokrycie Salda Ujemnego, nie wystąpi już obowiązek dalszego rozliczania z XYZ, a skompensowane Saldo Dodatnie zgodnie z celami przyświecającymi systemowi aukcyjnemu powiększy majątek Wnioskodawcy (tj. w tym momencie stanie się dla Wnioskodawcy definitywnym przychodem) rekompensując mu tym samym negatywny trend na rynku energii. Natomiast w sytuacji, w której Saldo Dodatnie będzie musiało zostać zwrócone XYZ na koniec danego okresu rozliczeniowego, w związku z brakiem możliwości jego skompensowania z Saldem Ujemnym w przyszłych, kwota mu odpowiadająca trwale zwiększy majątek Wnioskodawcy w chwili powstania obowiązku zwrotu, ponieważ dopiero w tym momencie Wnioskodawca będzie miał wiedzę w jakiej wysokości Saldo Dodatnie mu rzeczywiście przysługuje (gdyż nie będzie już możliwości skompensowania tego salda z Saldem Ujemnym w kolejnych okresach rozliczeniowych).

Zaprezentowana klasyfikacja podatkowa Salda Dodatniego, w ocenie Spółki, najbardziej odpowiada istocie systemu wsparcia aukcyjnego, który w uproszczeniu polega na ustaleniu ceny gwarantowanej, natomiast wszelkie fluktuacje rynkowe (wzrost lub spadek cen energii elektrycznej) dotykać mają ostatecznie XYZ. System Sald Dodatnich i Sald Ujemnych sprowadza się, co do zasady, do rezultatu polegającego na tym, że ostatecznym przysporzeniem z tytułu sprzedaży energii powinna być cena aukcyjna (skorygowana o ustawowe wskaźniki) natomiast transfery w ramach Salda Dodatniego i Salda Ujemnego mają jedynie zapewnić ten poziom.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za prezentowanym przez Wnioskodawcę stanowiskiem jest klasyfikacja podatkowa Salda Ujemnego dokonana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Mianowicie w interpretacji indywidualnej z dnia 16 stycznia 2019 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.477.2018.2.MW) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, iż wyrównanie Salda Ujemnego przez Zarządcę Rozliczeń stanowi dla danego wytwórcy energii przychód podatkowy w momencie otrzymania środków pieniężnych: „Jakkolwiek powyższa kwota bezspornie stanowi przychód związany z działalnością gospodarczą Spółek, nie mają do niej zastosowania ust. 3a, 3c i 3d [Ustawy o CIT]. Kwota ta nie stanowi bowiem ceny sprzedaży towarów, ani wynagrodzenia z tytułu świadczenia przez Spółkę jakichkolwiek usług (...) Przedmiotowa kwota nie może być traktowana jako dopłata do ceny sprzedaży energii przez Spółki. Na marginesie można zauważyć, że nawet w przypadku przyjęcia odmiennej kwalifikacji, przepisy [Ustawy o CIT] nie zawierają odpowiednika art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, który pozwalałby na traktowanie dotacji mających charakter dopłat do sprzedaży towarów i usług jako elementu wynagrodzenia z tytułu tej sprzedaży. Jednocześnie w związku z otrzymaniem kwoty na pokrycie Ujemnego Salda od Operatora nie dochodzi do żadnego świadczenia wzajemnego ze strony Spółki na jego rzecz. Przekazanie tej kwoty przez Operatora następuje w wykonaniu obowiązków o charakterze administracyjnym, wynikających wprost z przepisów prawa, tj. Ustawy o OZE. Uniemożliwia to zatem uznanie, że Spółka w zamian za otrzymanie ww. kwoty dokonuje dostawy towarów, bądź odpłatnego świadczenia usług. W konsekwencji brak jest podstaw do zastosowania w odniesieniu do tej kwoty przepisów art. 12 ust. 3a, 3c lub 3d [Ustawy o CIT] (...) Przemawia to za uznaniem za prawidłowe stanowiska, że w analizowanym przypadku przychód po stronie Spółki powstaje na podstawie art. 12 ust. 3e [Ustawy o CIT], a więc w chwili otrzymania kwoty na pokrycie Ujemnego Salda od Zarządcy Rozliczeń”.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, skoro w przypadku Salda Ujemnego zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej przychód podatkowy powstaje na zasadzie kasowej, tj. dopiero w momencie faktycznego dysponowania środkami pieniężnymi, to analogiczny wniosek powinien zostać przyjęty również do rozliczeń Salda Dodatniego, które jak już wskazano powyżej, w momencie powstania jest de facto kwotą należną XYZ, a jedynie przechowywaną przez Spółkę na potrzeby ewentualnego pokrycia w przyszłości Salda Ujemnego i która w przypadku braku takiego pokrycia z Saldem Ujemnym będzie podlegała zwrotowi do XYZ po upływie trzyletniego okresu rozliczeniowego.

Co istotne, ze względu na miesięczne okresy rozliczeniowe pomiędzy wytwórcą energii a XYZ, Spółka będzie na bieżąco posiadać informację o rodzaju i poziomie wygenerowanego salda i będzie w stanie precyzyjnie określić jaka część ze środków otrzymanych od Kontrahenta stanowi podlegające zwrotowi Saldo Dodatnie. Dodatkowo, w przypadku wystąpienia Salda Ujemnego, możliwe będzie jego bieżące skompensowanie z poprzednim Saldem Dodatnim. W rezultacie, w zależności od fluktuacji na rynku cen energii, w ramach jednego roku podatkowego możliwa jest sytuacja wystąpienia kilkukrotnie Sald Dodatnich i ich skompensowanie z Saldami Ujemnymi.

Powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, zdecydowanie przemawia za prawidłowością tezy, iż faktycznym i podlegającym opodatkowaniu przysporzeniem dla Spółki powinna być dopiero kwota Salda Dodatniego rozliczona z Saldem Ujemnym lub kwota Salda Dodatniego faktycznie zwrócona do XYZ. Każdy odmienny wniosek pozostawać będzie w sprzeczności z konsekwencjami ekonomicznymi i biznesowymi systemu wsparcia aukcyjnego.

Mając powyższe na uwadze, należy również wskazać, że Spółka ma ograniczoną możliwość dysponowania środkami stanowiącymi Saldo Dodatnie, ponieważ musi się liczyć z obowiązkiem ich zwrotu do XYZ (w sytuacji, w której nie wystąpi Saldo Ujemne w danym okresie rozliczeniowym). To również wyraźnie świadczy o braku możliwości uznania Salda Dodatniego za faktyczny i definitywny przychód Spółki, gdyż Spółka nie może nim swobodnie dysponować, ponieważ możliwe jest, że w sytuacji braku wystąpienia Salda Ujemnego w danym okresie rozliczeniowym będzie musiała w całości zwrócić tę kwotę do XYZ. W sytuacji, w której środki te zostałyby wydane przez Spółkę na bieżącą działalność - mogłaby ona nie posiadać wystarczających środków na zwrot Salda Dodatniego do XYZ po upływie okresu rozliczeniowego.

W tym zakresie, należy również stwierdzić, iż ustawowy obowiązek rozliczenia bądź zwrotu Salda Dodatniego, a także konieczność gromadzenia środków na taką ewentualność wypełnia drugą ze wskazanych wcześniej przesłanek przemawiających za brakiem uznania Salda Dodatniego za przychód w rozumieniu Ustawy o CIT, a mianowicie nie sposób w takiej sytuacji uznać, iż Wnioskodawca może środkami odpowiadającymi Saldu Dodatniemu swobodnie dysponować.

Podsumowując powyższe rozważania, zdaniem Spółki w pełni uprawniona jest teza, iż do czasu wystąpienia Salda Ujemnego albo wystąpienia obowiązku zwrotu Salda Dodatniego do XYZ, zagregowane Saldo Dodatnie nie stanowi definitywnego przychodu Wnioskodawcy. Wnioskodawca bowiem nie może tą kwotą swobodnie dysponować, ponieważ w stosunku do tej kwoty istnieje obowiązek jej rozliczenia/zwrotu w przyszłości do XYZ. Dopiero w momencie przeznaczenia Salda Dodatniego na pokrycie powstałego w następnych okresach rozliczeniowych Salda Ujemnego albo w momencie wystąpienia obowiązku zwrotu do XYZ po upływie trzyletniego okresu rozliczeniowego środki te staną się definitywnie należne Wnioskodawcy i powinny być dopiero w tym momencie rozpoznane jako przychód podatkowy Wnioskodawcy.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, iż przyjęcie odmiennej konkluzji niż zaprezentowana w ramach niniejszego uzasadnienia, prowadziłoby do zaburzenia pozycji podatkowej wytwórców energii odnawialnej, gdyż w skrajnym przypadku (tj. braku występowania Salda Ujemnego) powodowałoby to konieczność ponoszenia bieżącego ciężaru opodatkowania kwoty Salda Dodatniego jako kwoty stanowiącej przychód podatkowy, a której zwrot - po zakończeniu trzyletniego okresu rozliczeniowego - mógłby być niemożliwy do pełnego rozliczenia podatkowego. Należy pamiętać, że system wsparcia w ramach aukcji energetycznych z założenia stanowić ma zachętę inwestycyjną dla przedsiębiorców do budowania oraz rozwijania bezemisyjnych instalacji wytwórczych. System aukcyjny został wprowadzony do porządku prawnego wraz z wejściem w życie Ustawy o OZE, która była jednym z efektów realizowania założeń uchwalonej przez Radę Ministrów 10 listopada 2009 r. „Polityki energetycznej Polski do 2030 r.”, stanowiącej strategiczny dokument w zakresie rozwoju energetyki państwa. Jednym z priorytetów tej strategii było zapewnienie osiągnięcia przez Polskę w 2020 r. co najmniej 15% udziału energii z odnawialnych źródeł w zużyciu energii finalnej brutto. Zobowiązanie osiągnięcia powyższego celu wynikało bezpośrednio z dyrektywy 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE.

Jak wskazuje ustawodawca w treści uzasadnienia do Ustawy o OZE: „Osiągnięcie celów dyrektywy 2009/28/WE powinno nastąpić przy zastosowaniu najbardziej efektywnych sposobów wsparcia promocji stosowania energii z OZE. Promocja rozwoju energii z OZE wymaga dobrze funkcjonującego rynku wewnętrznego energii elektrycznej, tak aby ustanowiony system wsparcia dostarczał producentom energii z OZE zachęt inwestycyjnych wystarczających do podjęcia pozytywnej decyzji o budowie nowych mocy wytwórczych wykorzystujących energię z OZE. Jednocześnie należy podkreślić, iż Komisja Europejska w swoich dokumentach podkreśla, iż systemy wsparcia OZE powinny być efektywne kosztowo i zorientowane na rynek, przy czym proces ten powinien następować stopniowo”.

Skoro zatem system wspierania OZE zakłada rozwój tego rodzaju energii poprzez zachęty kierowane do przedsiębiorców, to zdaniem Wnioskodawcy ustawodawca założył, że pomoc państwa będzie generowała pozytywne skutki finansowe dla korzystających z zachęty. Zatem, jeżeli ostatecznie wytwórcy zostaliby zobowiązani do odprowadzania, co do zasady, 19% podatku dochodowego już w momencie powstania Salda Dodatniego, które w ostateczności musi podlegać rozliczeniu lub zwrotowi do XYZ, wówczas cel postawiony przez polskiego ustawodawcę w postaci zachęty inwestycyjnej nie zostałby osiągnięty.

Szczególnie niekorzystna i niezgodna z założeniami Ustawy o OZE byłaby hipotetyczna sytuacja, w której przedsiębiorca korzystający z zachęty w czasie trwania projektu ponosiłby ciężar podatkowy Salda Dodatniego (niekompensowanego z Saldem Ujemnym ze względu na brak jego występowania), które następnie, po zakończeniu trzyletniego okresu rozliczeniowego podlegałoby zwrotowi do XYZ - aktywując w tym momencie przesłankę do dokonania korekty wcześniejszych przychodów albo rozpoznania istotnego bieżącego kosztu (z tymże wydaje się, że w takim przypadku kwota podlegająca zwrotowi do XYZ powinna stanowić koszt uzyskania przychodów, a nie przesłankę do dokonania korekty wcześniej uzyskanych przychodów). Niemniej jednak, w obu tych wariantach, pełne rozliczenie podatkowe zapewniające neutralność Salda Dodatniego byłoby niemożliwe lub utrudnione ze względu na schyłek ekonomicznego cyklu życia inwestycji. Ostatecznie, mogłoby się zatem okazać, że przedsiębiorca korzystający ze wsparcia i inwestujący kapitał we wspomaganie realizacji celów państwowych dotyczących rozwijania OZE mógłby nie skorzystać w zakładany sposób z oferowanej zachęty.

Mając na uwadze powyższe rozważania, zdaniem Wnioskodawcy za prawidłowe należy zatem uznać stwierdzenie, iż część ceny sprzedaży energii elektrycznej stanowiąca Saldo Dodatnie podlegać będzie zaliczeniu do przychodów podatkowych Wnioskodawcy w momencie jego przekazania na pokrycie Salda Ujemnego albo w momencie powstania obowiązku jego zwrotu do XYZ. Przed wystąpieniem tego zdarzenia bowiem, Spółka jest ustawowo zobowiązana do przekazania Salda Dodatniego do XYZ oraz ma ograniczone prawo do dysponowania tymi środkami w związku z okolicznością, że podlegają one ostatecznie rozliczeniu z XYZ.

Z tych wszystkich powodów, zasadnym jest uznanie, że Saldo Dodatnie do czasu jego skompensowania z Saldem Ujemnym albo powstania obowiązku jego zwrotu do XYZ należy klasyfikować jako przysporzenie, które nie ma definitywnego charakteru, tj. takie które zgodnie z powszechnie przyjętą wykładnią prawa podatkowego nie może podlegać opodatkowaniu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Jedynie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wynika, że

Przepis art. 12 ustawy o CIT, regulujący kwestię przychodów, nie wymienia źródeł przychodu, lecz określa jedynie zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 12 ustawy o CIT, ustawodawca precyzuje więc jedynie rodzaje przychodów. A zatem, użyty w art. 12 ustawy zwrot „w szczególności” oznacza, że wykaz przychodów stanowi katalog otwarty.

Należy również dodać, że w art. 12 ust. 4 ustawy o CIT, wyliczone zostały enumeratywnie te rodzaje przychodów uzyskiwanych przez podatnika, które nie stanowią podstawy ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu. Innymi słowy, art. 12 ust. 4 ustawy o CIT, tworzy zamknięty katalog przychodów neutralnych podatkowo, co oznacza, że nie można go rozszerzać ponad te ich rodzaje, które wymienia ustawodawca.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT,

Na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą, przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie którymi może on rozporządzać jak właściciel.

Jednocześnie należy stwierdzić, że podatek dochodowy od osób prawnych posiada cechy podatku powszechnego, tj. podatku, który jest ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Poza tym musi ona mieć charakter definitywny (dokonany) i mierzalny.

Do momentu powstania przychodu odnoszą się przepisy art. 12 ust. 3a-3g ustawy o CIT.

W myśl art. 12 ust. 3a ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT,

W myśl art. 12 ust. 3d  ustawy o CIT,

Stosownie do art. 12 ust. 3e ustawy o CIT,

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że zgodnie z art. 70a ust. 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1378 ze zm., dalej: „ustawa o OZE”),

W myśl art. 70a ust. 3 ustawy o OZE,

Stosownie do art. 77 ust. 1 ustawy o OZE,

Stosownie do art. 92 ust. 5 ustawy o OZE,

W myśl art. 93 ust. 9 ustawy o OZE,

W myśl z art. 93 ust. 11 ustawy o OZE,

Natomiast zgodnie z art. 93 ust. 12 ustawy o OZE,

Z powyżej wskazanych przepisów, a także z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie wytwarzania i sprzedaży energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Na podstawie przepisów ustawy o OZE Wnioskodawca – jako jeden ze zwycięzców aukcji – nie będzie zobligowany do sprzedaży energii po cenie aukcyjnej specjalnemu podmiotowi, tj. sprzedawcy zobowiązanemu, ale może sprzedawać ją innym podmiotom w oparciu o wartości kształtowane na rynku energii. Wnioskodawca na gruncie zawartej umowy z Kontrahentem dokonywać będzie sprzedaży wytworzonej energii na podstawie bieżących cen rynkowych.

Na gruncie ustawy o OZE przez okres nawet 15 lat (okres wsparcia) Wnioskodawca będzie uprawniony do otrzymywania rekompensaty – zdefiniowanej ustawowo jako saldo ujemne – w sytuacji gdy rynkowa cena energii będzie niższa niż zaoferowana przez niego cena aukcyjna, która podlega wypłacie przez operatora rozliczeń energii odnawialnej – XYZ S.A. – wynika to z art. 70a ust. 3 w zw. z art. 93 ust. 2 pkt 3 ustawy o OZE.

Ustawa o OZE przewiduje, że w sytuacji odwrotnej, tj. gdy wartość rynkowa energii jest wyższa niż cena aukcyjna danego wytwórcy objętego systemem wsparcia, powstała różnica definiowana jako saldo dodatnie ma być przeznaczana przez wytwórcę na pokrycie przyszłego salda ujemnego albo, kiedy jest to niemożliwe/niewystarczające, saldo dodatnie musi zostać zwrócone przez wytwórcę do XYZ. Omawiany obowiązek wytwórcy w zakresie rozliczenia oraz zwrotu nierozliczonego Salda dodatniego wynika wprost z treści art. 93 ust. 11 i 12 ustawy o OZE.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość sprzedaży energii elektrycznej do Kontrahenta odpowiadająca Saldu Dodatniemu powinna zostać zaliczona do przychodów podatkowych Spółki w momencie dokonania obligatoryjnego zaliczenia Salda Dodatniego na pokrycie Salda Ujemnego (w kwocie Salda Dodatniego odpowiadającej temu zaliczeniu) albo wystąpienia obowiązku zwrotu Salda Dodatniego do XYZ (w kwocie Salda Dodatniego odpowiadającej temu zwrotowi), gdyż dopiero w tym momencie otrzymane od Kontrahenta wynagrodzenie będzie zwiększać w sposób trwały majątek Spółki stając się przychodem definitywnym.

Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, a za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W piśmiennictwie oraz judykaturze przychód podatkowy identyfikowany jest z trwałym przysporzeniem majątkowym zwiększającym wartość aktywów (zob. R Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość – Komentarz do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, LEX 2014). Z kolei w wyroku z dnia 12 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1248/11 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, zgodnie z którym z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jest ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej.

Identyczne tezy zawierają niektóre wyroki powołane przez samego Wnioskodawcę. Bliższa analiza tych wyroków (które dotyczyły zdarzeń innych niż opisane we wniosku, np. dofinansowania z różnych funduszy lub składki ubezpieczeniowej) prowadzi jednakże do wniosku, że oddalając skargi podatników sądy potwierdziły, że przysporzenia, które w późniejszym czasie mogą podlegać ewentualnemu zwrotowi nie są wyłączone na moment ich otrzymania z opodatkowania.

Nie ulega wątpliwości, że przychód z tytułu sprzedaży energii elektrycznej kontrahentowi stanowi przychód należny związany z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, z kolei moment rozpoznania takiego przychodu wyznaczają powołane wcześniej przepisy art. 12 ust. 3a-3g ustawy. W myśl art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1.wystawienia faktury albo

2.uregulowania należności.

Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy jest on definitywny w całej wysokości, w jakiej należny jest od kontrahenta. Taka jest bowiem wartość rynkowa, która stanowi wynagrodzenie Spółki za sprzedaną energię elektryczną i kreuje jej wierzytelność w stosunku do kontrahenta z tego tytułu. Z żadnego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w tym art. 12 ust. 4, nie wynika możliwość pomniejszenia tego przychodu o zobowiązanie, które ewentualnie powstanie wobec innego podmiotu, jakim jest XYZ.

Jak wynika z wyroku WSA w Lublinie z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Lu 340/11 (potwierdzonego powołanym we wniosku wyrokiem NSA z dnia 21 marca 2013 r. II FSK 929/12): Zasadą jest zatem, że za źródło przychodu uznaje się każdy zindywidualizowany stosunek prawny, zdarzenie lub stan faktyczny, z którym wiąże się uzyskanie przychodu, a wyjątki od tej zasady wynikać muszą z konkretnego przepisu ustawy wyłączającego bądź zwalniającego konkretny dochód od opodatkowania. Takiego wyłączenia nie zawiera również ustawa o OZE ani uzasadnienie dla jej wprowadzenia cytowane przez Spółkę na potwierdzenie własnego stanowiska. Warto podkreślić, że gdyby zamiarem ustawodawcy było dopuszczenie pomniejszenia przychodu o zobowiązanie z tytułu salda dodatniego wyartykułowałby to w sposób jednoznaczny w tym akcie prawnym.

Należy zauważyć, że gdyby przychód należny od kontrahenta w całej wysokości nie był definitywny nie można byłoby mówić o jakiejkolwiek różnicy pomiędzy tą wartością a wartością zaoferowanej ceny aukcyjnej, która stanowi saldo dodatnie.

Z kolei powołana we wniosku interpretacja indywidualna z dnia 16 stycznia 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.477.2018.2.MW, dotyczy innego zagadnienia, tj. momentu zaliczenia do przychodów wyrównania salda ujemnego przez Zarządcę Rozliczeń, które stanowi dla danego wytwórcy energii przychód podatkowy w momencie otrzymania środków pieniężnych.

Podsumowując, biorąc pod uwagę powyżej wskazaną wykładnię, należy stwierdzić, że Wnioskodawca zobowiązany jest rozpoznać przychód z tytułu sprzedaży energii elektrycznej od całości wynagrodzenia należnego od kontrahenta, również w stosunku do części wynagrodzenia należnego od kontrahenta, które stanowi saldo dodatnie w myśl przepisów ustawy o odnawialnych źródłach energii. Jak wskazano bowiem, w momencie otrzymania wynagrodzenia od Kontrahenta za sprzedaż energii elektrycznej, przychód ten staje się trwałym, należnym i definitywnym przyrostem majątku Wnioskodawcy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że dotyczy odmiennego od przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego. Ponadto interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).