Wyrok SN z dnia 20 października 2022 r., sygn. II PSKP 122/21

Zrzeczenie się zarzutu przedawnienia może nastąpić w sposób wyraźny lub dorozumiany. Dorozumiane oświadczenie woli dłużnika o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia można przyjąć wówczas, gdy jego zamiar zrzeczenia się zarzutu przedawnienia wynika w sposób niewątpliwy z towarzyszących temu oświadczeniu okoliczności (np. pertraktacje dłużnika z wierzycielem na temat rozłożenia długu na raty, zawarcie umowy nowacyjnej, zawarcie ugody sądowej lub pozasądowej). W rachubę wchodzi więc każde zachowanie się dłużnika, które ujawnia jego wolę w sposób dostateczny.

Sąd Najwyższy w składzie: 

Prezes SN Piotr Prusinowski (przewodniczący) ‎

SSN Józef Iwulski ‎

SSN Dawid Miąsik (sprawozdawca) 

w sprawie z powództwa A. M. ‎przeciwko Skarbowi Państwa - Komendanta Służby Ochrony Państwa ‎o ekwiwalent za urlop, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 20 października 2022 r., ‎skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie ‎z dnia 15 października 2020 r., sygn. akt III APa 43/20, 

1. oddala skargę kasacyjną,

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1200 (tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym. 

Uzasadnienie

A. M. (powód) wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa - Komendanta Służby Ochrony Państwa (pozwany) kwoty 13.595 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 lipca 2018 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu. Powód podniósł, że właściwym wskaźnikiem do wyliczenia wartości ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy jest 1/22 część miesięcznego wynagrodzenia, a nie zastosowany przez pozwanego mnożnik urlopowy 1/30, gdyż dni roboczych w miesiącu jest 22. Odwołał się również do treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 30 października 2018 r., K 7/15 (OTK-A 2018, nr 65).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany wskazał, że w spornym zakresie należy zastosować wykładnię funkcjonalną i systemową przepisów ustawy z dnia 16 marca 2001 r. o Biurze Ochrony Rządu (jednolity tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 985 ze zm., dalej jako: ustawa o BOR), zgodnie z którą ekwiwalent powinien być obliczany w analogiczny sposób do innych należności pieniężnych, przysługujących funkcjonariuszowi BOR. Natomiast wyrok Trybunału Konstytucyjnego K 7/15 odnosi się wyłącznie do art. 115a ustawy o Policji (jednolity tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 2067 ze zm., obecnie Dz.U. z 2021 r., poz. 1882 ze zm.), a nadto został wydany po zwolnieniu powoda ze służby i rozliczeniu się z nim; orzeczenie to nie podaje też prawidłowego przelicznika, pozostawiając tę kwestię do ewentualnego uszczegółowienia prawodawcy. Pozwany podniósł też zarzut przedawnienia roszczeń w odniesieniu do niewykorzystanego urlopu za lata 2011-2014.