Wyrok SN z dnia 23 czerwca 2021 r., sygn. I USKP 40/21

Zawsze istnieje możliwość zmiany z mocą wsteczną ustalonego ustawodawstwa właściwego, nawet o charakterze ostatecznym, gdy dojdzie do kolejnego wspólnego porozumienia między właściwymi instytucjami zabezpieczenia społecznego państw członkowskich Unii Europejskiej (art. 6 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/09 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) Nr 883/04 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, Dz.U.UE.L.2009.284.1 z dnia 2009.10.30 z późn. zm.).

OSNP nr 2022

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący) ‎

SSN Krzysztof Rączka ‎

SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)

w sprawie z odwołania J. S. ‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K. ‎o ustalenie ustawodawstwa, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 23 czerwca 2021 r., ‎skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) ‎z dnia 10 kwietnia 2019 r., sygn. akt III AUa (…),

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 25 listopada 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. ustalił, że w stosunku do J. S., w okresie od 11 marca 2013 r. do 31 grudnia 2013 r., ma zastosowanie polskie ustawodawstwo w zakresie ubezpieczeń społecznych.

Wyrokiem z dnia 21 września 2016 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił odwołanie J. S. od powyższej decyzji, rozstrzygając o kosztach postępowania.

Sąd Apelacyjny w (…) wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2019 r., oddalił apelację odwołującego się od powyższego wyroku, rozstrzygając o kosztach postępowania apelacyjnego.

W sprawie ustalono, że organ rentowy w dniu 26 marca 2013 r. określił tymczasowo ustawodawstwo litewskie jako właściwe dla wnioskodawcy i zawiadomił o tym właściwą litewską instytucję ubezpieczeniową. W odpowiedzi na to zawiadomienie instytucja litewska pismem z dnia 17 stycznia 2014 r. zwróciła się o „ponowne rozpatrzenie sprawy” i dokonanie oceny, czy praca wykonywana na terenie Republiki Litewskiej nie miała charakteru marginalnego w porównaniu z działalnością wykonywaną w Polsce.