Wyrok SN z dnia 16 czerwca 2021 r., sygn. III PSKP 24/21

Przepis art. 95 ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej nie został zdeterminowany „następczą miarą czasu”. Oznacza to, że „uchylenie zawieszenia w czynnościach” nie aktualizuje badania, czy doszło do ziszczenia się przesłanki wykluczającej („nieukarania”). Zasadnicze znaczenie ma bowiem wkomponowany w przepis aspekt funkcjonalny. Systematyczny rozbiór przepisu prowadzi do jednoznacznych wniosków. Stan rzeczy opisany w słowach „w razie uchylenia zawieszenia w czynnościach służbowych funkcjonariusz otrzymuje zawieszoną część uposażenia oraz podwyżki tego uposażenia, wprowadzone w okresie zawieszenia” stanowi odstąpienie od reguły wyrażonej w art. 95 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą „funkcjonariuszowi zawieszonemu w czynnościach służbowych zawiesza się, od najbliższego terminu płatności, 50% należnego uposażenia”. Oczywiste jest, że odstępstwo nie jest podyktowane tylko i wyłącznie „uchyleniem zawieszenia w czynnościach służbowych”, bo wówczas niecelowe byłoby wstrzymanie w okresie zawieszenia w czynnościach służbowych części uposażenia. Widać zatem, że miara temporalna, skupiająca uwagę na „uchyleniu zawieszenia w czynnościach służbowych” nie jest miarodajna. Prawidłowa wykładnia systemowa zmusza do przeniesienia punktu ciężkości na łącznik „jeżeli”. Odwzorowuje on prawdziwą relację zachodzącą między ust. 1 i 2 art. 95 ustawy. Sprowadza się ona do alternatywy między zawieszeniem 50% należnego uposażenia (ust. 1) a otrzymaniem zawieszonej części uposażenia (ust. 2). Czynnikiem przesądzającym o tym, która z opcji alternatywnych ma pierwszeństwo pozostaje opis zawarty po zwrocie „jeżeli”.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Dawid Miąsik (przewodniczący)

SSN Piotr Prusinowski (sprawozdawca)

‎SSN Krzysztof Rączka