Wyrok SN z dnia 1 lipca 2020 r., sygn. I NO 161/19

Celem uzasadnienia uchwały w indywidualnej sprawie jest przedstawienie przesłanek, którymi kierowała się Rada podejmując rozstrzygnięcie zawarte w uchwale i wykazanie, że uchwała została podjęta po wszechstronnym rozważeniu okoliczności sprawy.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Ewa Stefańska (przewodniczący)

‎SSN Tomasz Demendecki (sprawozdawca)

SSN Aleksander Stępkowski

w sprawie z odwołania E. C. S. w przedmiocie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy o przedstawienie wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego w Izbie Gospodarczej, ogłoszonym w Monitorze Polskim z 2017 r., poz. 854, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych w dniu 1 lipca 2020 r.

oddala odwołanie.

Uzasadnienie

Krajowa Rada Sądownictwa uchwałą Nr (…) z dnia 28 czerwca 2019 r. działając na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (t.j. Dz.U. 2019, poz. 84 ze zm., dalej: ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa), odmówiła ponownego rozpatrzenia sprawy rozstrzygniętej uchwałą Nr (…) z dnia 8 listopada 2018 r. w przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego w Izbie Gospodarczej, ogłoszonym w Monitorze Polskim z 2017 r., poz. 854.

W uzasadnieniu stanowiska KRS wyjaśniła, podzielając stanowisko zespołu członków KRS, że osiągnięcie przez Wnioskodawczynię określonego w art. 7 § 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. 2019, poz. 2167 ze zm., dalej: p.u.s.a.) dziesięcioletniego okresu pozostawania nastanowisku sędziego wojewódzkiego sądu administracyjnego po wydaniu przez Krajową Radę Sądownictwa uchwały w sprawie indywidualnej nie może stanowić nowej okoliczności w rozumieniu art. 45 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Wskazała ponadto, że art. 7 § 1 p.u.s.a. określa conditio sine qua non dopuszczalności powołania na urząd sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego, a jego ewentualne zaistnienie podlega badaniu przez Krajową Radę Sądownictwa w ramach przeprowadzonego postępowania nominacyjnego. Spełnienie tej przesłanki postfactum nie może stanowić nowej okoliczności w sprawie, gdyż tak samo jak wymóg ukończenia przez kandydata wieku 40 lat, jest oczywistym następstwem upływu czasu, a badaniu nie podlega spełnianie przez kandydata przesłanek formalnych do powołania na wolne stanowisko sędziowskie po podjęciu uchwały w sprawie indywidualnej. W przeciwnym razie możliwe byłoby każdorazowe wznowienie postępowania prowadzonego przed Krajową Radą Sądownictwa w stosunku do każdego kandydata, który nie spełniał wymogów formalnych powołania na wolne stanowisko sędziowskie, gdy stan ten zmienił się po podjęciu przez Radę uchwały w sprawie indywidualnej.