Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 22 października 2021 r., sygn. III CZP 78/20

Przewidziany w art. 119 k.c. zakaz zmiany terminu przedawnienia roszczenia przez czynność prawną nie stoi na przeszkodzie odroczeniu przez strony terminu spełnienia świadczenia, choćby roszczenie stało się już wymagalne; w takim przypadku przedawnienie biegnie na nowo z upływem odroczonego terminu.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)

SSN Paweł Grzegorczyk

SSN Anna Owczarek

‎SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca)

SSN Krzysztof Strzelczyk

‎SSN Roman Trzaskowski

SSN Dariusz Zawistowski

po rozstrzygnięciu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 22 października 2021 r., zagadnienia prawnego przedstawionego przez Prokuratora Generalnego we wniosku z dnia 19 sierpnia 2020 r., PK IV Zpc (…),

"Czy określony w art. 119 k.c. zakaz skracania lub przedłużania terminów przedawnienia przez czynność prawną obejmuje również zakaz umawiania się przez strony w drodze czynności prawnej co do wymagalności roszczenia z terminowego zobowiązania o zapłatę, po tym jak stało się ono już wymagalne?"

podjął uchwałę:

Przewidziany w art. 119 k.c. zakaz zmiany terminu przedawnienia roszczenia przez czynność prawną nie stoi na przeszkodzie odroczeniu przez strony terminu spełnienia świadczenia, choćby roszczenie stało się już wymagalne; w takim przypadku przedawnienie biegnie na nowo z upływem odroczonego terminu.

Uzasadnienie

Na podstawie art. 83 § 2 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (tekst jedn.: Dz.U. z 2019 r., poz. 825 ze zm.) Prokurator Generalny wniósł o podjęcie przez skład powiększony Sądu Najwyższego uchwały rozstrzygającej zagadnienie prawne, czy określony w art. 119 k.c. zakaz skracania lub przedłużania terminów przedawnienia przez czynność prawną obejmuje również zakaz umawiania się przez strony w drodze czynności prawnej co do wymagalności roszczenia z terminowego zobowiązania o zapłatę, po tym jak stało się ono już wymagalne. W uzasadnieniu wniosku, nie zajmując własnego stanowiska, powołał się na potrzebę ujednolicenia wykładni i stosowania art. 119 k.c. w praktyce orzeczniczej wobec ujawnienia się w judykaturze Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych rozbieżności ilustrowanych przykładami przytoczonych we wniosku orzeczeń.