Wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2021 r., sygn. II PSKP 21/21

Na gruncie art. 361 § 1 k.c. obojętne jest, czy ma miejsce związek przyczynowy bezpośredni czy pośredni oraz czy jest to związek przyczynowy złożony, wieloczłonowy, z tym że odpowiedzialność cywilną uzasadnia jedynie taki związek przyczynowy wieloczłonowy, w którym między poszczególnymi ogniwami zachodzi normalna zależność przyczynowa, a więc każde ogniwo tego związku podlega ocenie z punktu widzenia przyczynowości adekwatnej. Związek przyczynowy może więc występować jako normalny również wtedy, gdy pewne zdarzenie stworzyło warunki powstania innych zdarzeń, z których dopiero ostatnie stało się bezpośrednią przyczyną szkody. Związek przyczynowy między zdarzeniem wyrządzającym szkodę a szkodą określany jest mianem przyczynowości adekwatnej. O tym, czy określone zdarzenia pozostają w wymaganym przez art. 361 § 1 k.c. normalnym związku przyczynowym, decydują takie okoliczności, jak wiedza dostępna o tych zdarzeniach w chwili orzekania przez sąd i zobiektywizowane kryteria wynikające z doświadczenia życiowego oraz zdobyczy nauki. Za normalne następstwa danego zdarzenia uważa się taki skutek, który „zazwyczaj”, „w zwykłym porządku rzeczy” jest konsekwencją tego zdarzenia, a zatem jeżeli zdarzenie to „ogólnie sprzyja” jego wystąpieniu.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący)

SSN Leszek Bielecki (sprawozdawca)

‎SSN Krzysztof Staryk

w sprawie z powództwa T. S. ‎przeciwko K. S.A. z siedzibą w W. ‎o zadośćuczynienie, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 20 kwietnia 2021 r., skarg kasacyjnych powódki i strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 25 października 2018 r., sygn. akt III APa (…)

I. oddala obie skargi kasacyjne,

II. koszty postępowania kasacyjnego między stronami wzajemnie znosi.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny w (…) III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 25 października 2018 r., po rozpoznaniu apelacji powódki T. S. od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 16 grudnia 2013 r., zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od pozwanego K. S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki kwotę 50.000 zł z odsetkami ustawowymi od 11 października 2010 r. do 31 grudnia 2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, a w pozostałej części (250.000 zł) powództwo o zadośćuczynienie oddalił.