Ewidencja i rozliczanie kosztów produkcji – stosowane uproszczenia

Jednostka może w ramach przyjętych zasad (polityki) rachunkowości stosować uproszczenia, jeżeli nie wywiera to istotnie ujemnego wpływu na realizację obowiązku rzetelnego i jasnego przedstawienia sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego.

Przy dokonywaniu wyborów w zakresie stosowania uproszczeń należy kierować się zasadą wyważenia kosztów i korzyści z uwzględnieniem takich czynników, jak:

• długość cyklu produkcyjnego,
• szacowana wartości zapasu produktów,
• zmienność stanu produktów w toku.

Krajowy Standard Rachunkowości nr 13 zaleca, aby przed podjęciem decyzji o stosowaniu uproszczeń przedsiębiorstwo przeprowadziło analizę wpływu braku informacji o kosztach niewykorzystanych zdolności produkcyjnych na jasne i rzetelne przedstawienie jego sytuacji finansowej.

Jednostki, z wyjątkiem jednostek, o których mowa w art. 3 ust. 1e pkt 1-6 ustawy o rachunkowości, które za poprzedni rok obrotowy nie przekroczyły co najmniej dwóch z następujących trzech wielkości:

1) 25 500 000 zł - w przypadku sumy aktywów bilansu na koniec roku obrotowego,

2) 51 000 000 zł - w przypadku przychodów netto ze sprzedaży towarów i produktów za rok obrotowy,

3) 50 osób - w przypadku średniorocznego zatrudnienia w przeliczeniu na pełne etaty

- mogą przy obliczaniu kosztu wytworzenia doliczyć do kosztów bezpośrednich koszty pośrednie, niezależnie od poziomu wykorzystania zdolności produkcyjnych. Ustalony w ten sposób koszt wytworzenia produktu nie może być wyższy od jego ceny sprzedaży netto.

Ustalanie kosztów wytworzenia produktu według rzeczywistej wielkości

Ustalanie kosztów wytworzenia produktu, polegające na przypisywaniu do produktów:

kosztów bezpośrednich w wysokości rzeczywistej (faktycznie poniesionej) oraz

kosztów pośrednich produkcji w wysokości rzeczywistej (niezależnie od stopnia wykorzystania zdolności produkcyjnych),