Które świadczenia i wypłaty w związku z ustaniem zatrudnienia podlegają oskładkowaniu

Rozwiązanie lub wygaśnięcie stosunku pracy wiąże się z licznymi obowiązkami, których musi dopełnić pracodawca. Zalicza się do nich m.in. konieczność dokonania określonych wypłat na rzecz pracownika. W zależności od sytuacji mogą to być ekwiwalenty za niewykorzystany urlop, odprawy, odszkodowania lub rekompensaty, a czasami - odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji. O obowiązku oskładkowania takich wypłat decydują różne okoliczności, w tym charakter świadczenia, podstawa prawna jego wypłaty, obowiązujące u pracodawcy wewnętrzne przepisy o wynagradzaniu, a nawet indywidualne postanowienia zawarte w umowach o pracę.

Podstawę wymiaru składek pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez nich z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Za przychody ze stosunku pracy uważa się zatem w szczególności: wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne są wyłączone:

• przychody wymienione w art. 18 ust. 2 ustawy systemowej (tj. wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacane w trybie art. 92 Kodeksu pracy oraz zasiłki i świadczenia z ubezpieczeń społecznych - z zastrzeżeniem, że wynagrodzenie chorobowe stanowi podstawę składki na ubezpieczenie zdrowotne),
• przychody wskazane w § 2 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek (dalej: rozporządzenie składkowe).