(1)

Rozporządzeniem (UE) 2018/1240 ustanowiono europejski system informacji o podróży oraz zezwoleń na podróż („ETIAS”) mający zastosowanie do obywateli państw trzecich zwolnionych z obowiązku wizowego, którzy chcą wjechać na terytorium państw członkowskich.

(2)

Zgodnie z art. 18 i 24 rozporządzenia (UE) 2018/1240, w celu pokrycia kosztów funkcjonowania i utrzymania systemu informacyjnego ETIAS, wnioskodawcy są zasadniczo zobowiązani do uiszczenia stosownej opłaty.

(3)

Należy zatem określić metody płatności, które mają być stosowane, oraz procedurę pobierania opłaty za zezwolenie na podróż.

(4)

Opłaty za zezwolenie na podróż powinny być pobierane przez dostawcę usług płatniczych wybranego w drodze procedury udzielania zamówień.

(5)

W celu uwzględnienia różnorodności geograficznej wnioskodawców i zróżnicowanej dostępności metod płatności na całym świecie dostawca usług płatniczych powinien akceptować szeroki zakres metod płatności na potrzeby uiszczenia opłaty za zezwolenie na podróż przez obywateli państw trzecich, o których mowa w art. 2 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2018/1240.

(6)

Aby zapewnić bezpieczne uiszczanie opłaty za zezwolenie na podróż i zminimalizować ryzyko oszustw, transakcje płatnicze i stosowane metody płatności powinny być ściśle zgodne z przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 (2) i rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/389 (3).

(7)

Aby zapewnić możliwość powiązania uiszczenia opłaty za zezwolenie na podróż z konkretnym wnioskiem, system informacyjny ETIAS powinien po uruchomieniu procesu płatności przekazywać dostawcy usług płatniczych tymczasowy identyfikator pliku wniosku, o którym mowa w rozdziale III rozporządzenia (UE) 2018/1240.

(8)

Dla zapewnienia bezpieczeństwa danych osobowych wnioskodawców ubiegających się o zezwolenie na podróż w ramach ETIAS dostawca usług płatniczych nie powinien wymagać od wnioskodawców żadnych informacji innych niż niezbędne do skutecznego uiszczenia opłaty za zezwolenie na podróż.

(9)

Po skutecznym uiszczeniu przez wnioskodawcę opłaty za zezwolenie na podróż dostawca usług płatniczych powinien przekazać do systemu informacyjnego ETIAS niepowtarzalny numer referencyjny płatności, o którym mowa w art. 19 ust. 3 lit. e) rozporządzenia (UE) 2018/1240, wraz z tymczasowym identyfikatorem pliku wniosku, aby umożliwić systemowi informacyjnemu ETIAS weryfikację dopuszczalności wniosku zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2018/1240.

(10)

Dla zapewnienia dokładnego uzgodnienia płatności Komisja powinna otrzymać od Agencji Unii Europejskiej ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi w Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości (eu-LISA) oraz od dostawcy usług płatniczych informację o całkowitej liczbie skutecznie dokonanych płatności oraz ich niepowtarzalne numery referencyjne.

(11)

Zważywszy że rozporządzenie (UE) 2018/1240 powstało w oparciu o dorobek Schengen, zgodnie z art. 4 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania powiadomiła o wdrożeniu rozporządzenia (UE) 2018/1240 do swojego prawa krajowego. Dania jest zatem związana niniejszym rozporządzeniem.

(12)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (4) nie mają zastosowania do Irlandii. Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu i nie jest nim związana ani go nie stosuje.

(13)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (5), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE (6).

(14)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (8).

(15)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (9), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (10).

(16)

Niniejsze rozporządzenie stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związany w rozumieniu art. 3 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2003 r.

(17)

Zgodnie z art. 42 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (11) skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych; swoją opinię wydał on w dniu 27 kwietnia 2021 r.,