(1)

W odpowiedzi na globalny kryzys finansowy z lat 2008-2009 Unia rozpoczęła szeroko zakrojoną reformę ram ostrożnościowych dla instytucji, zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (4), mającą na celu zwiększenie odporności unijnego sektora bankowego. Jednym z głównych elementów reformy było wdrożenie standardów międzynarodowych uzgodnionych w 2010 r. przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego, w szczególności tzw. reformy Bazylea III i wynikających z niej standardów Bazylea III. Reforma ta zapewniła odporność unijnego sektora bankowego w chwili nadejścia kryzysu związanego z COVID-19. Chociaż ogólny poziom kapitału w instytucjach w Unii jest obecnie - w ogólnym ujęciu - zadowalający, to jednak niektóre z problemów stwierdzonych w następstwie globalnego kryzysu finansowego nie zostały jeszcze rozwiązane.

(2)

Aby rozwiązać te problemy, zagwarantować pewność prawa i zasygnalizować zobowiązanie Unii wobec międzynarodowych partnerów z grupy G-20, niezwykle ważne jest wierne wdrożenie do prawa Unii pozostałych elementów reformy Bazylea III uzgodnionych w 2017 r. (zwanych dalej „sfinalizowanymi ramami Bazylea III”). Jednocześnie należy zadbać o to, by wdrożenie tych standardów nie doprowadziło do znacznego zwiększenia ogólnych wymogów kapitałowych dla całego unijnego systemu bankowego, a sam proces wdrożenia uwzględniał specyfikę unijnej gospodarki. W miarę możliwości dostosowania względem standardów międzynarodowych należy stosować na zasadzie przejściowej. Wdrożenie powinno pomóc uniknąć niekorzystnych warunków konkurencji dla instytucji w Unii, w szczególności w obszarze działalności handlowej, gdzie instytucje te bezpośrednio konkurują ze swoimi międzynarodowymi odpowiednikami. Ponadto wraz z wdrożeniem sfinalizowanych ram Bazylea III Unia kończy dziesięcioletni proces reform. W tym kontekście Unia powinna przeprowadzić ogólną ocenę swojego systemu bankowego, uwzględniając wszystkie stosowne jego aspekty. Należy upoważnić Komisję do przeprowadzenia całościowego przeglądu ram dotyczących wymogów ostrożnościowych i nadzorczych. Przegląd ten powinien uwzględniać różne rodzaje form przedsiębiorstw, struktur i modeli biznesowych w całej Unii. Powinien również uwzględniać wdrożenie minimalnego progu kapitałowego jako elementu zasad ostrożnościowych dotyczących kapitału i płynności, a także stopień jego stosowania. W ramach przeglądu należy ocenić, czy minimalny próg kapitałowy i stopień jego stosowania zapewniają odpowiedni poziom ochrony deponentów i zabezpieczają stabilność finansową w Unii, biorąc pod uwagę zarówno rozwój sytuacji w całej Unii, jak i rozwój unii bankowej we wszystkich jej wymiarach. W tym względzie Komisja bierze pod uwagę odpowiednie oświadczenia i konkluzje dotyczące unii bankowej, opracowane zarówno przez Parlament Europejski, jak i Radę Europejską.

(3)

27 czerwca 2023 r. Komisja zobowiązała się do przeprowadzenia całościowej, sprawiedliwej i wyważonej oceny stanu systemu bankowego oraz mających zastosowanie ram regulacyjnych i nadzorczych na jednolitym rynku. Komisja uwzględni przy tym wpływ zmian wprowadzonych niniejszym rozporządzeniem w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, a także stan unii bankowej we wszystkich jej wymiarach. Wśród kwestii, które należy przeanalizować, Komisja zbada wdrożenie minimalnego progu kapitałowego, w tym stopień jego stosowania. Przeprowadzi tę ocenę w oparciu o informacje przekazane przez Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) (EUNB), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (5), oraz przez Europejski Bank Centralny i jednolity mechanizm nadzorczy, a także przeprowadzi konsultacje z zainteresowanymi stronami w celu zapewnienia odpowiedniego uwzględnienia różnych perspektyw. W stosownym przypadku Komisja przedstawi wniosek ustawodawczy na podstawie tego sprawozdania.

(4)

Przepisy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 umożliwiają instytucjom obliczenie ich wymogów w zakresie funduszy własnych przy użyciu metod standardowych albo metod modeli wewnętrznych. Metody standardowe wymagają od instytucji obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych przy użyciu stałych parametrów, które opierają się na stosunkowo ostrożnych założeniach i są określone w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013. Metody modeli wewnętrznych, które wymagają zatwierdzenia przez właściwe organy, umożliwiają instytucjom samodzielne oszacowanie większości lub wszystkich parametrów wymaganych do obliczenia wymogów w zakresie funduszy własnych. W grudniu 2017 r. Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego zdecydował się wprowadzić zagregowany minimalny próg kapitałowy (ang. output floor). Decyzję tę oparto na analizie przeprowadzonej w następstwie światowego kryzysu finansowego z lat 2008-2009, która wykazała, że przy stosowaniu modeli wewnętrznych pojawia się tendencja do niedoszacowania ryzyk, na które narażone są instytucje, szczególnie w odniesieniu do określonych rodzajów ekspozycji i ryzyk, co w efekcie zwykle prowadzi do niewystarczających wymogów w zakresie funduszy własnych. W porównaniu z wymogami w zakresie funduszy własnych obliczonymi z wykorzystaniem metod standardowych modele wewnętrzne generują - średnio - niższe wymogi w zakresie funduszy własnych dla tych samych ekspozycji.

(5)

Minimalny próg kapitałowy stanowi jeden z kluczowych środków wprowadzonych w ramach reformy Bazylea III. Ma on na celu ograniczenie nieuzasadnionej zmienności w wymogach w zakresie funduszy własnych generowanych przez modele wewnętrzne oraz nadmiernej redukcji kapitału, którą instytucja korzystająca z modeli wewnętrznych może uzyskać w stosunku do instytucji korzystającej z metod standardowych. Dzięki ustaleniu niższego dolnego pułapu wymogów w zakresie funduszy własnych generowanych przez modele wewnętrzne instytucji na poziomie 72,5 % wymogów w zakresie funduszy własnych, które miałyby zastosowanie, gdyby instytucje te stosowały metody standardowe, minimalny próg kapitałowy ogranicza ryzyko nadmiernej redukcji kapitału. W tym celu instytucje korzystające z modeli wewnętrznych powinny obliczać dwa zestawy łącznych wymogów w zakresie funduszy własnych, przy czym każdy zestaw powinien agregować wszystkie wymogi w zakresie funduszy własnych bez podwójnego liczenia. Wierne wdrożenie minimalnego progu kapitałowego zwiększyłoby porównywalność współczynników kapitałowych instytucji, przywróciło wiarygodność modeli wewnętrznych oraz zapewniło równe warunki działania dla instytucji stosujących różne metody obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych.

(6)

Aby zapewnić odpowiedni rozkład funduszy własnych oraz ich dostępność w razie potrzeby ochrony oszczędności, minimalny próg kapitałowy powinien mieć zastosowanie na wszystkich poziomach konsolidacji, chyba że państwo członkowskie stwierdzi, że cel ten można skutecznie osiągnąć w inny sposób, szczególnie w odniesieniu do grup, takich jak grupy współpracy obejmujące organ centralny i instytucje powiązane znajdujące się w tym państwie członkowskim. W takich przypadkach państwo członkowskie powinno mieć możliwość zdecydowania o niestosowaniu minimalnego progu kapitałowego, na zasadzie indywidualnej lub subskonsolidowanej, do instytucji w tym państwie członkowskim, pod warunkiem że na najwyższym poziomie konsolidacji w tym państwie członkowskim instytucja dominująca względem tych instytucji w tym państwie członkowskim przestrzega minimalnego progu kapitałowego na podstawie swojej sytuacji skonsolidowanej.

(7)

Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego uznał, że obecna metoda standardowa dotycząca ryzyka kredytowego (SA-CR) jest w wielu obszarach niewystarczająco wrażliwa na ryzyko, co prowadzi do niedokładnych lub niewłaściwych - albo zbyt wysokich, albo zbyt niskich - pomiarów ryzyka kredytowego, a tym samym do zbyt wysokich albo zbyt niskich wymogów w zakresie funduszy własnych. Należy zatem zmienić przepisy dotyczące metody SA-CR, aby zwiększyć wrażliwość tej metody na ryzyko pod względem kilku kluczowych aspektów.

(8)

W przypadku ekspozycji z ratingiem wobec innych instytucji niektóre wagi ryzyka należy ponownie skalibrować zgodnie ze standardami Bazylea III. Ponadto należy zapewnić, by przypisywanie wagi ryzyka ekspozycjom bez ratingu wobec instytucji przebiegało bardziej szczegółowo i odrębnie od przypisywania wagi ryzyka mającej zastosowanie w przypadku rządu centralnego państwa członkowskiego, w którym instytucja zaciągająca pożyczkę ma siedzibę, ponieważ nie należy już zakładać domyślnego wsparcia ze strony rządu dla takich instytucji.

(9)

W przypadku ekspozycji z tytułu długu podporządkowanego i porównywalnych ostrożnościowo ekspozycji dłużnych, jak również w przypadku ekspozycji kapitałowych konieczne jest stosowanie bardziej szczegółowych i rygorystycznych wag ryzyka, aby odzwierciedlić wyższe ryzyko strat wynikających z ekspozycji z tytułu długu podporządkowanego i ekspozycji kapitałowych w porównaniu z ekspozycjami dłużnymi oraz aby zapobiec arbitrażowi regulacyjnemu między portfelem bankowym a portfelem handlowym. Instytucje w Unii posiadają długoterminowe, strategiczne inwestycje kapitałowe w przedsiębiorstwach finansowych i niefinansowych. Jako że standardowa waga ryzyka dla ekspozycji kapitałowych rośnie w pięcioletnim okresie przejściowym, istniejące strategiczne udziały kapitałowe w przedsiębiorstwach i niektórych zakładach ubezpieczeń znajdujących się pod kontrolą lub znaczącym wpływem instytucji powinny zostać objęte zasadą praw nabytych, aby uniknąć niekorzystnych skutków i zachować rolę instytucji w Unii jako długoterminowych, strategicznych inwestorów kapitałowych. Biorąc pod uwagę zabezpieczenia ostrożnościowe i sprawowany nadzór, które mają na celu wspieranie integracji sektora finansowego, obecny system powinien mieć nadal zastosowanie w przypadku udziałów kapitałowych w innych instytucjach w ramach tej samej grupy lub objętych tym samym instytucjonalnym systemem ochrony. Ponadto, aby wzmocnić inicjatywy prywatne i publiczne mające na celu zapewnienie długoterminowego kapitału spółkom z Unii nienotowanym na giełdzie, inwestycji dokonywanych bezpośrednio lub pośrednio, np. poprzez przedsiębiorstwa venture capital, nie powinno się uznawać za spekulacyjne, jeżeli inwestycji tych dokonuje się - na co wskazuje wyraźny zamiar kadry kierowniczej wyższego szczebla - z myślą o ich utrzymywaniu przez co najmniej trzy lata.

(10)

Aby pobudzać niektóre sektory gospodarki, standardy Bazylea III przewidują pewną swobodę uznania właściwych organów w zakresie wykonywania ich zadań nadzorczych tak, by umożliwić instytucjom stosowanie, w określonych granicach, preferencyjnego traktowania udziałów kapitałowych nabytych w ramach programów ustawodawczych, które pociągają za sobą znaczne subsydia na inwestycje oraz wymagają nadzoru rządu i ograniczeń dotyczących inwestycji kapitałowych. Wdrożenie tej swobody uznania w prawie Unii powinno także sprzyjać długoterminowym inwestycjom kapitałowym.

(11)

Kredytów dla przedsiębiorstw w Unii udzielają głównie instytucje, które do obliczania swoich wymogów w zakresie funduszy własnych stosują metodę wewnętrznych ratingów (zwaną dalej „metodą IRB”) dotyczącą ryzyka kredytowego. Wraz z wdrożeniem minimalnego progu kapitałowego instytucje te będą musiały również stosować metodę SA-CR, która opiera się na ocenach kredytowych wydawanych przez wyznaczone zewnętrzne instytucje oceny wiarygodności kredytowej (ECAI) w celu określenia jakości kredytowej kredytobiorcy korporacyjnego. Przyporządkowanie ratingów zewnętrznych do wag ryzyka mających zastosowanie do przedsiębiorstw z ratingiem powinno być bardziej szczegółowe, aby dostosować je do standardów międzynarodowych w tym zakresie.

(12)

Większość przedsiębiorstw z Unii nie ubiega się jednak o zewnętrzne ratingi kredytowe. Aby uniknąć niekorzystnego wpływu na kredyty bankowe udzielane przedsiębiorstwom bez ratingu oraz zapewnić wystarczająco dużo czasu na ustanowienie publicznych lub prywatnych inicjatyw mających na celu większe upowszechnienie zewnętrznych ratingów kredytowych, należy ustalić okres przejściowy. W tym okresie przejściowym instytucje korzystające z metody IRB powinny mieć możliwość stosowania preferencyjnego sposobu ujmowania przy obliczaniu swojego minimalnego progu kapitałowego w odniesieniu do ekspozycji klasy inwestycyjnej wobec przedsiębiorstw bez ratingu; równocześnie należy ustanowić inicjatywy wspierające powszechne stosowanie ratingów kredytowych. Każde przedłużenie okresu przejściowego powinno być uzasadnione i ograniczone do maksymalnie czterech lat.

(13)

Po okresie przejściowym instytucje powinny być w stanie korzystać z ocen kredytowych wydawanych przez wyznaczone ECAI do obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych dla znacznej części swoich ekspozycji wobec przedsiębiorstw. EUNB, Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) (EUNUiPPE), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (6), i Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (EUNGiPW), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (7), (zwane razem „Europejskimi Urzędami Nadzoru”), powinny monitorować stosowanie tego rozwiązania przejściowego oraz uwzględniać stosowne zmiany i tendencje na rynku ECAI, przeszkody w dostępności ocen kredytowych wydawanych przez wyznaczone ECAI, w szczególności dla przedsiębiorstw, oraz możliwe środki zaradcze. Okres przejściowy należy wykorzystać do znacznego zwiększenia dostępności ratingów dla unijnych przedsiębiorstw. W tym celu należy opracować rozwiązania ratingowe wykraczające poza obecnie istniejące ekosystem ratingowy, aby zachęcić zwłaszcza większe przedsiębiorstwa unijne do uzyskania ratingu zewnętrznego. Oprócz pozytywnych efektów zewnętrznych generowanych przez proces ratingu szersze upowszechnienie ratingów będzie wspierać m.in. unię rynków kapitałowych. Aby osiągnąć ten cel, konieczne jest rozważenie wymogów związanych z zewnętrznymi ocenami kredytowymi lub ustanowienia dodatkowych instytucji wydających takie oceny, co może wiązać się ze znacznymi wysiłkami wdrożeniowymi. Państwa członkowskie, w ścisłej współpracy ze swoimi bankami centralnymi, powinny ocenić, czy wniosek o uznanie ich banku centralnego za ECAI zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1060/2009 (8) oraz wydawanie ratingów korporacyjnych przez bank centralny do celów rozporządzenia (UE) nr 575/2013 mogą być pożądane w celu upowszechnienia zewnętrznych ratingów.

(14)

W odniesieniu do ekspozycji zabezpieczonych nieruchomościami mieszkalnymi i do ekspozycji zabezpieczonych nieruchomościami komercyjnymi Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego opracował metody bardziej wrażliwe na ryzyko, aby lepiej odzwierciedlić różne modele finansowania i etapy procesu budowlanego.

(15)

Światowy kryzys finansowy z lat 2008-2009 ujawnił szereg niedociągnięć obecnego ujmowania - w ramach metody standardowej - ekspozycji zabezpieczonych nieruchomościami mieszkalnymi i ekspozycji zabezpieczonych nieruchomościami komercyjnymi. Do niedociągnięć tych odniesiono się w standardach Bazylea III. W standardach Bazylea III czyni się rozróżnienie między ekspozycjami, w przypadku których spłata zależy w istotnym zakresie od przepływów pieniężnych generowanych przez nieruchomość, a ekspozycjami, w których nie ma to miejsca. Ta pierwsza ekspozycja powinna podlegać specjalnemu sposobowi ujmowania pod względem wag ryzyka, aby dokładniej odzwierciedlić ryzyko związane z tymi ekspozycjami, ale również aby zwiększyć spójność ze sposobem ujmowania nieruchomości generujących dochód w ramach metody IRB.

(16)

W odniesieniu do ekspozycji zabezpieczonych nieruchomościami mieszkalnymi i do ekspozycji zabezpieczonych nieruchomościami komercyjnymi należy utrzymać metodę uwzględniającą podział kredytów na rodzaje, ponieważ metoda ta jest wrażliwa na rodzaj kredytobiorcy i odzwierciedla w mających zastosowanie wagach ryzyka efekt, jaki zabezpieczenie w postaci nieruchomości powoduje pod względem ograniczania ryzyka, nawet w przypadku ekspozycji cechujących się wysokim współczynnikiem pokrycia należności zabezpieczeniem. Metoda uwzględniająca podział kredytów na rodzaje powinna być jednak dostosowana zgodnie ze standardami Bazylea III, ponieważ uznano ją za zbyt ostrożną w przypadku niektórych kredytów hipotecznych o bardzo niskich współczynnikach pokrycia należności zabezpieczeniem.

(17)

W celu zapewnienia, by wpływ minimalnego progu kapitałowego na udzielanie kredytów hipotecznych o niskim ryzyku przez instytucje stosujące metodę IRB był rozłożony na wystarczająco długi okres, a tym samym, aby uniknąć zakłóceń w tego rodzaju akcji kredytowej, które to zakłócenia mogłyby być spowodowane nagłym wzrostem wymogów w zakresie funduszy własnych, konieczne jest ustanowienie szczególnych rozwiązań przejściowych. W okresie przejściowym przy obliczaniu minimalnego progu kapitałowego instytucje stosujące metodę IRB powinny mieć możliwość zastosowania niższej wagi ryzyka do tej części swoich ekspozycji, które są zabezpieczone hipoteką na nieruchomości mieszkalnej zgodnie z metodą SA-CR. Aby zapewnić, by rozwiązaniami przejściowymi objęte były tylko ekspozycje z tytułu kredytów hipotecznych o niskim ryzyku, należy ustanowić odpowiednie kryteria kwalifikowalności, oparte na ustalonych koncepcjach stosowanych w ramach metody SA-CR. Spełnianie tych kryteriów powinny weryfikować właściwe organy. Ponieważ rynki nieruchomości mieszkalnych mogą różnić się w poszczególnych państwach członkowskich, decyzję o ewentualnym rozpoczęciu stosowania rozwiązań przejściowych należy pozostawić poszczególnym państwom członkowskim. Stosowanie tych rozwiązań przejściowych powinien monitorować EUNB. Każde przedłużenie okresu przejściowego powinno być uzasadnione i ograniczone do maksymalnie czterech lat.

(18)

Z uwagi na brak jasności i wrażliwość na ryzyko obecnego sposobu ujmowania finansowania nieruchomości spekulacyjnych wymogi w zakresie funduszy własnych dla tych ekspozycji często uważa się za zbyt wysokie lub zbyt niskie. W związku z tym ten sposób ujmowania należy zastąpić specjalnym sposobem ujmowania ekspozycji z tytułu nabycia, zagospodarowania i zabudowy gruntu (ekspozycje ADC), które to ekspozycje obejmują kredyty dla przedsiębiorstw lub jednostek specjalnego przeznaczenia finansujące wszelkie nabycie gruntów w celach ich zagospodarowania i zabudowy lub finansujące prace deweloperskie i budowę dowolnej nieruchomości mieszkalnej lub nieruchomości komercyjnej.

(19)

Istotne jest ograniczenie wpływu efektów cykliczności na wycenę nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie kredytu oraz utrzymanie wymogów w zakresie funduszy własnych dla hipotek na bardziej stabilnym poziomie. W przypadku aktualizacji wyceny powyżej wartości w momencie udzielenia kredytu, o ile dostępne są wystarczające dane, wartość nieruchomości uznana do celów ostrożnościowych nie powinna przekraczać średniej wartości porównywalnej nieruchomości mierzonej w wystarczająco długim okresie, chyba że zmiany na nieruchomości jednoznacznie zwiększają jej wartość. Aby uniknąć niezamierzonych konsekwencji dla funkcjonowania rynków obligacji zabezpieczonych, właściwe organy powinny mieć możliwość zezwolenia instytucjom na regularne aktualizacje wyceny nieruchomości bez stosowania powyższych limitów do przyrostu wartości. Zmiany, które poprawiają charakterystykę energetyczną budynków i lokali mieszkalnych lub ich odporność, ochronę i dostosowanie do ryzyk fizycznych, można by uznać za zwiększające wartość nieruchomości.

(20)

Działalność związaną z kredytowaniem specjalistycznym prowadzi się za pośrednictwem jednostek specjalnego przeznaczenia, które zazwyczaj pełnią rolę podmiotów zaciągających kredyty i w przypadku których zwrot z inwestycji jest głównym źródłem spłaty uzyskanego finansowania. Ustalenia umowne dotyczące modelu kredytowania specjalistycznego przyznają kredytodawcy znaczny stopień kontroli nad finansowanymi aktywami, zaś głównym źródłem spłaty zobowiązania jest dochód generowany przez te aktywa. Aby dokładniej odzwierciedlić powiązane ryzyko, ta forma kredytowania powinna w związku z tym podlegać szczególnym wymogom w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka kredytowego. Zgodnie ze standardami Bazylea III dotyczącymi przypisywania wag ryzyka do ekspozycji związanych z kredytowaniem specjalistycznym w metodzie SA-CR należy wprowadzić specjalną kategorię ekspozycji związanych z kredytowaniem specjalistycznym, zwiększając w ten sposób spójność z już istniejącym szczególnym sposobem ujmowania ekspozycji związanych z kredytowaniem specjalistycznym w ramach metody IRB. Należy wprowadzić szczególny sposób ujmowania ekspozycji związanych z kredytowaniem specjalistycznym, z uwzględnieniem rozróżnienia między „finansowaniem typu project finance”, „finansowaniem obiektów” i „finansowaniem towarów”, aby lepiej odzwierciedlić nieodłączne ryzyka związane z tymi podkategoriami kategorii ekspozycji związanych z kredytowaniem specjalistycznym.

(21)

Chociaż nowy sposób ujmowania w ramach metody standardowej w odniesieniu do ekspozycji bez ratingu związanych z kredytowaniem specjalistycznym określony w standardach Bazylea III jest bardziej szczegółowy niż obecny standardowy sposób ujmowania ekspozycji wobec przedsiębiorstw, ten pierwszy sposób nie jest wystarczająco wrażliwy na ryzyko, aby odzwierciedlić skutki kompleksowych pakietów zabezpieczających i zastawów, które zwykle towarzyszą tym ekspozycjom w Unii, a które umożliwiają kredytodawcom kontrolowanie przyszłych przepływów pieniężnych generowanych przez cały czas trwania projektu lub istnienia aktywów. Ze względu na brak stosowania ratingów zewnętrznych do ekspozycji związanych z kredytowaniem specjalistycznym w Unii, ten nowy sposób ujmowania mógłby również stanowić zachętę dla instytucji do zaprzestania finansowania niektórych projektów lub do akceptowania wyższego ryzyka w przypadku podobnie ujmowanych ekspozycji, które mają różne profile ryzyka. Jako że ekspozycje związane z kredytowaniem specjalistycznym są w większości finansowane przez instytucje stosujące metodę IRB, które posiadają wewnętrzne modele dotyczące tych ekspozycji, wpływ mógłby być szczególnie istotny w przypadku ekspozycji związanych z finansowaniem obiektów, kiedy to mogłoby istnieć ryzyko zaprzestania działań w szczególnym kontekście zastosowania minimalnego progu kapitałowego. Aby uniknąć niezamierzonych konsekwencji braku wrażliwości na ryzyko w standardach Bazylea III w odniesieniu do ekspozycji bez ratingu związanych z finansowaniem obiektów, do ekspozycji związanych z finansowaniem obiektów, które spełniają zestaw kryteriów umożliwiających obniżenie ich profilu ryzyka do poziomu właściwego dla standardów wysokiej jakości odzwierciedlających ostrożne i konserwatywne zarządzanie ryzykami finansowymi, powinna istnieć możliwość - na zasadzie przejściowej - zastosowania zmniejszonej wagi ryzyka. To rozwiązanie przejściowe powinno zostać ocenione w sprawozdaniu przygotowanym przez EUNB.

(22)

Klasyfikacja ekspozycji detalicznych zgodnie z metodą SA-CR i metodą IRB wymaga dalszego ujednolicenia, aby zapewnić spójne stosowanie odpowiednich wag ryzyka do tego samego zestawu ekspozycji. Zgodnie ze standardami Bazylea III należy określić zasady zróżnicowanego sposobu ujmowania odnawialnych ekspozycji detalicznych, które spełniają zestaw warunków spłaty lub użytkowania mogących obniżyć ich profil ryzyka. Ekspozycje te należy zdefiniować jako ekspozycje wobec tranzaktora. Do ekspozycji wobec co najmniej jednej osoby fizycznej, które to ekspozycje nie spełniają wszystkich warunków, aby uznać je za ekspozycje detaliczne, należy przypisać zgodnie z metodą SA-CR wagę ryzyka równą 100 %.

(23)

Standardy Bazylea III wprowadzają współczynnik konwersji kredytowej w wysokości 10 % dla zobowiązań bezwarunkowo odwoływalnych w ramach metody SA-CR. Może to mieć znaczący wpływ na dłużników, którzy polegają na elastycznym charakterze zobowiązań bezwarunkowo odwoływalnych, aby finansować swoje działania, w sytuacji gdy ich działalność podlega sezonowym wahaniom lub gdy muszą zaradzić nieoczekiwanym krótkoterminowym zmianom zapotrzebowania na kapitał obrotowy, zwłaszcza w okresie odbudowy po pandemii COVID-19. Należy zatem przewidzieć okres przejściowy, w którym instytucje powinny mieć możliwość dalszego stosowania niższego współczynnika konwersji kredytowej do swoich zobowiązań bezwarunkowo odwoływalnych, a następnie ocenić, czy potencjalny stopniowy wzrost mających zastosowanie współczynników konwersji kredytowej jest uzasadniony, aby umożliwić instytucjom dostosowanie ich praktyk operacyjnych i produktów bez ograniczania dostępności kredytów dla dłużników tych instytucji.

(24)

Instytucje powinny mieć kluczowy udział w odbudowie po pandemii COVID-19, także poprzez oferowanie proaktywnych środków restrukturyzacji zadłużenia wiarygodnym dłużnikom, którzy mają lub wkrótce będą mieli trudności w wywiązaniu się ze swoich zobowiązań finansowych. W tym względzie nie należy zniechęcać instytucji do oferowania znaczących ugód dłużnikom, jeżeli zostanie to uznane za stosowne, w wyniku potencjalnego i nieuzasadnionego zaklasyfikowania kontrahentów jako takich, którzy nie wykonali zobowiązania, w przypadku gdy takie ugody mogłyby przywrócić prawdopodobieństwo spłacenia przez tych dłużników pozostałej części ich zobowiązań dłużnych. Opracowując wytyczne dotyczące definicji niewykonania zobowiązania przez dłużnika lub instrument kredytowy, EUNB powinien należycie uwzględnić potrzebę zapewnienia instytucjom odpowiedniej elastyczności.

(25)

Światowy kryzys finansowy z lat 2008-2009 ujawnił, że w niektórych przypadkach instytucje stosowały również metodę IRB w odniesieniu do portfeli, które nie nadawały się do modelowania z powodu niewystarczających danych, co miało szkodliwy wpływ na rzetelność wyników. W związku z tym nie należy nakładać na instytucje obowiązku stosowania metody IRB w odniesieniu do wszystkich ekspozycji, a wymóg wdrożenia metody IRB należy stosować na poziomie kategorii ekspozycji. Właściwe jest również ograniczenie stosowania metody IRB do kategorii ekspozycji, w przypadku których rzetelne modelowanie jest trudniejsze, aby zwiększyć porównywalność i stabilność wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka kredytowego w ramach metody IRB.

(26)

Ekspozycje instytucji wobec innych instytucji, innych podmiotów sektora finansowego i dużych przedsiębiorstw zazwyczaj charakteryzują się niskim poziomem niewykonania zobowiązania. W przypadku takich portfeli o niskim wskaźniku niewykonania zobowiązania instytucjom trudno jest uzyskać wiarygodne oszacowania straty z tytułu niewykonania zobowiązania (LGD), ze względu na niewystarczającą liczbę zaobserwowanych przypadków niewykonania zobowiązania w tych portfelach. Trudność ta spowodowała niepożądaną skalę zróżnicowania między instytucjami, jeżeli chodzi o poziom szacowanego ryzyka. Instytucje powinny zatem stosować w odniesieniu do tych portfeli o niskim wskaźniku niewykonania zobowiązania regulacyjne wartości LGD zamiast wewnętrznych oszacowań LGD.

(27)

Instytucje stosujące modele wewnętrzne do szacowania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka kredytowego w odniesieniu do ekspozycji kapitałowych zazwyczaj opierają swoją ocenę ryzyka na publicznie dostępnych danych, przy czym można założyć, że wszystkie instytucje mają do nich taki sam dostęp. W tych okolicznościach różnice w wymogach w zakresie funduszy własnych nie znajdują uzasadnienia. Ponadto ekspozycje kapitałowe utrzymywane w portfelu bankowym stanowią bardzo niewielki składnik bilansu instytucji. Dlatego też, aby zwiększyć porównywalność stosowanych przez instytucje wymogów w zakresie funduszy własnych i uprościć ramy regulacyjne, instytucje powinny obliczać wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka kredytowego w odniesieniu do ekspozycji kapitałowych przy użyciu metody SA-CR, a stosowanie metody IRB w tym celu nie powinno być dopuszczalne.

(28)

Należy zapewnić, aby oszacowania prawdopodobieństwa niewykonania zobowiązania, LGD i współczynniki konwersji kredytowej dla poszczególnych ekspozycji instytucji, które mogą stosować modele wewnętrzne do obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka kredytowego, nie osiągały nieodpowiednio niskich poziomów. W związku z tym właściwe jest wprowadzenie wartości minimalnych dla własnych oszacowań oraz zobowiązanie instytucji do stosowania własnych oszacowań parametrów ryzyka albo wartości minimalnych tych własnych oszacowań, przy czym należy stosować tę wielkość, która jest wyższa. Takie minimalne wartości parametrów ryzyka (zwane dalej „minimalnymi wartościami parametrów wejściowych”) powinny stanowić zabezpieczenie zapewniające, by wymogi w zakresie funduszy własnych nie spadły poniżej ostrożnych poziomów. Ponadto takie minimalne wartości parametrów wejściowych powinny ograniczać ryzyko modelu ze względu na czynniki takie jak nieprawidłowa specyfikacja modelu, błąd pomiaru oraz ograniczenia danych. Minimalne wartości parametrów wejściowych poprawiłyby również porównywalność współczynników kapitałowych pomiędzy instytucjami. Aby osiągnąć te wyniki, minimalne wartości parametrów wejściowych powinny być kalibrowane w wystarczająco ostrożny sposób.

(29)

Minimalne wartości parametrów wejściowych, które są kalibrowane zbyt ostrożnie, mogłyby zniechęcać instytucje do przyjmowania metody IRB i związanych z nią standardów zarządzania ryzykiem. Instytucje mogłyby być również skłonne zmieniać ukierunkowanie swoich portfeli w stronę ekspozycji o wyższym ryzyku, aby uniknąć ograniczeń nakładanych przez minimalne wartości parametrów wejściowych. Aby uniknąć takich niezamierzonych konsekwencji, minimalne wartości parametrów wejściowych powinny odpowiednio odzwierciedlać charakterystykę ryzyka ekspozycji bazowych, w szczególności poprzez przyjmowanie w stosownych przypadkach różnych wartości dla różnych rodzajów ekspozycji.

(30)

Ekspozycje związane z kredytowaniem specjalistycznym mają charakterystykę ryzyka, która różni się od charakterystyki ogólnych ekspozycji wobec przedsiębiorstw. W związku z tym należy przewidzieć okres przejściowy, w którym minimalna wartość parametrów wejściowych LGD mająca zastosowanie do ekspozycji związanych z kredytowaniem specjalistycznym będzie ustalona na obniżonym poziomie. Każde przedłużenie okresu przejściowego powinno być uzasadnione i ograniczone do maksymalnie czterech lat.

(31)

Zgodnie ze standardami Bazylea III metoda IRB dotycząca kategorii ekspozycji wobec państw powinna pozostać w dużej mierze niezmieniona ze względu na szczególny charakter i ryzyka związane z dłużnikami bazowymi. W szczególności w odniesieniu do ekspozycji wobec państw nie powinny obowiązywać minimalne wartości parametrów wejściowych.

(32)

Aby zapewnić spójne podejście do wszystkich ekspozycji wobec samorządów regionalnych, władz lokalnych i podmiotów sektora publicznego, należy utworzyć dwie nowe kategorie ekspozycji dla samorządów regionalnych, władz lokalnych i podmiotów sektora publicznego, niezależne zarówno od kategorii ekspozycji wobec państw, jak i wobec instytucji. Sposób ujmowania porównywalnych ekspozycji wobec samorządów regionalnych, władz lokalnych i podmiotów sektora publicznego, które w ramach metody SA-CR kwalifikowałyby się do ujęcia jako ekspozycje wobec rządów centralnych i banków centralnych, nie powinien być przypisany do tych nowych kategorii ekspozycji według metody IRB i nie powinien podlegać minimalnym wartościom parametrów wejściowych. Ponadto w przypadku ekspozycji wobec samorządów regionalnych, władz lokalnych i podmiotów sektora publicznego, które nie są porównywalne, należy skalibrować szczególne niższe minimalne wartości parametrów wejściowych według metody IRB, tak by właściwie odzwierciedlić profil ryzyka tych ekspozycji w porównaniu z ekspozycjami wobec przedsiębiorstw.

(33)

Trzeba wyjaśnić, w jaki sposób należy uznać skutki gwarancji dla ekspozycji zabezpieczonej gwarancjami ujmowanej zgodnie z metodą IRB przy użyciu własnych oszacowań LGD, w przypadku gdy gwarant należy do rodzaju ekspozycji ujmowanej zgodnie z metodą IRB, lecz bez użycia własnych oszacowań LGD. W szczególności zastosowanie metody substytucyjnej, w której parametry ryzyka związane z ekspozycją bazową są zastępowane parametrami właściwymi dla gwaranta, lub metody, w której prawdopodobieństwo niewykonania zobowiązania lub LGD dłużnika bazowego są korygowane przy użyciu szczególnej metody modelowania, aby uwzględnić skutki gwarancji, nie powinno prowadzić do skorygowanej wagi ryzyka, która byłaby niższa od wagi ryzyka mającej zastosowanie do porównywalnej ekspozycji bezpośredniej wobec gwaranta. W konsekwencji, gdy gwarant jest traktowany zgodnie z metodą SA-CR, uznanie gwarancji zgodnie z metodą IRB powinno zasadniczo prowadzić do przypisania gwarantowanej ekspozycji wagi ryzyka właściwej dla gwaranta według metody SA-CR.

(34)

W sfinalizowanych ramach Bazylea III nie wymaga się już od instytucji, która przyjęła metodę IRB w odniesieniu do jednej kategorii ekspozycji, by przyjęła tę metodę w odniesieniu do wszystkich swoich ekspozycji zaliczanych do portfela bankowego. Aby zapewnić równe warunki działania instytucjom obecnie ujmującym niektóre ekspozycje zgodnie z metodą IRB i instytucjom, które tego nie robią, rozwiązanie przejściowe powinno umożliwić instytucjom powrót do stosowania mniej zaawansowanych metod w ramach procedury uproszczonej. Procedura ta powinna umożliwić właściwym organom wyrażenie sprzeciwu wobec wniosków o zezwolenie na powrót do stosowania mniej zaawansowanej metody, które złożono z zamiarem skorzystania z arbitrażu regulacyjnego. Do celów tej procedury sam fakt, że powrót do stosowania mniej zaawansowanej metody skutkuje obniżeniem wymogów w zakresie funduszy własnych w odniesieniu do odpowiednich ekspozycji, nie powinien być uznawany jako wystarczający powód do wyrażenia sprzeciwu wobec wniosku o arbitraż regulacyjny.

(35)

W kontekście usuwania nieuzasadnionej zmienności wymogów w zakresie funduszy własnych należy dokonać przeglądu istniejących zasad dyskontowania stosowanych do sztucznych przepływów pieniężnych w celu wyeliminowania wszelkich niezamierzonych konsekwencji. EUNB powinien być upoważniony do zmiany wytycznych dotyczących przywrócenia statusu przypadków, których nie dotyczy niewykonanie zobowiązania.

(36)

Wprowadzenie minimalnego progu kapitałowego mogłoby mieć znaczący wpływ na wymogi w zakresie funduszy własnych dotyczące pozycji sekurytyzacyjnych posiadanych przez instytucje stosujące metodę sekurytyzacji opartą na ratingach wewnętrznych lub metodę wewnętrznych oszacowań. Chociaż takie pozycje są na ogół niewielkie w porównaniu z innymi ekspozycjami, wprowadzenie minimalnego progu kapitałowego mogłoby wpłynąć na rentowność operacji sekurytyzacji ze względu na niewystarczające korzyści ostrożnościowe wynikające z przeniesienia ryzyka. Miałoby to miejsce w przypadku, gdy rozwój rynku sekurytyzacji byłby częścią planu działania na rzecz unii rynków kapitałowych określonego w komunikacie Komisji z dnia 24 września 2020 r. pt. „Unia rynków kapitałowych dla obywateli i przedsiębiorstw - nowy plan działania” (zwanym dalej „planem działania na rzecz tworzenia unii rynków kapitałowych”), a także w przypadku, gdy instytucje inicjujące byłyby zmuszone do szerszego stosowania sekurytyzacji w celu bardziej aktywnego zarządzania swoimi portfelami, jeżeli zostaną związane minimalnym progiem kapitałowym. W okresie przejściowym instytucje stosujące metodę sekurytyzacji opartą na ratingach wewnętrznych lub metodę wewnętrznych oszacowań powinny mieć możliwość preferencyjnego traktowania na potrzeby obliczania minimalnego progu kapitałowego dla swoich pozycji sekurytyzacyjnych, które są ważone ryzykiem przy użyciu jednej z tych metod. EUNB powinien przedstawić Komisji sprawozdanie na temat potrzeby ewentualnego przeglądu ostrożnościowego sposobu ujmowania transakcji sekurytyzacyjnych w celu zwiększenia wrażliwości ostrożnościowego sposobu ujmowania na ryzyko.

(37)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 (9) zmieniono rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w celu wdrożenia standardów Bazylea III dotyczących gruntownego przeglądu portfela handlowego (ang. fundamental review of the trading book, FRTB) (zwane dalej „ostatecznymi standardami FRTB”) sfinalizowanego przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego w 2019 r. wyłącznie do celów sprawozdawczości. Wprowadzenie wiążących wymogów w zakresie funduszy własnych opartych na tych standardach pozostawiono odrębnemu wnioskowi ustawodawczemu, po ocenie ich wpływu na instytucje w Unii.

(38)

Ostateczne standardy FRTB w odniesieniu do rozgraniczenia między portfelem handlowym a portfelem bankowym powinny zostać wdrożone w prawie Unii, ponieważ mają one istotny wpływ na obliczanie wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka rynkowego. Zgodnie ze standardami Bazylea III wdrożenie wymogów dotyczących tego rozgraniczenia powinno obejmować wykazy instrumentów, które należy przypisać do portfela handlowego lub portfela bankowego, a także odstępstwo umożliwiające instytucjom przypisanie, z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez właściwy organ, niektórych instrumentów zwykle przechowywanych w portfelu handlowym, w tym notowanych instrumentów kapitałowych, do portfela bankowego, jeżeli pozycje w tych instrumentach nie są przeznaczone do obrotu ani nie zabezpieczają pozycji przeznaczonych do obrotu.

(39)

Aby uniknąć znacznego obciążenia operacyjnego dla instytucji w Unii, wszystkie wymogi wdrażające ostateczne standardy FRTB do celów obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka rynkowego powinny mieć tę samą datę rozpoczęcia stosowania. W związku z tym datę rozpoczęcia stosowania ograniczonej liczby wymogów FRTB, które zostały już wprowadzone rozporządzeniem (UE) 2019/876, należy dostosować do daty rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia. W dniu 27 lutego 2023 r. EUNB wydał opinię, w której stwierdził, że gdyby weszły w życie przepisy, o których mowa w art. 3 ust. 6 rozporządzeniu (UE) 2019/876, a mające zastosowanie ramy prawne nie przewidywały jeszcze stosowania metod opartych na FRTB do celów obliczania kapitału, właściwe organy, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 1093/2010, nie powinny priorytetowo traktować żadnych działań nadzorczych lub egzekucyjnych w odniesieniu do tych wymogów do czasu pełnego wdrożenia FRTB, co ma nastąpić od dnia 1 stycznia 2025 r.

(40)

W celu ukończenia realizacji programu reform wprowadzonego po światowym kryzysie finansowym z lat 2008-2009 oraz w celu eliminacji braków w obecnych ramach dotyczących ryzyka rynkowego, do prawa Unii należy wprowadzić wiążące wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka rynkowego oparte na ostatecznych standardach FRTB. Niedawne oszacowania skutków ostatecznych standardów FRTB dla instytucji w Unii pokazały, że wdrożenie tych standardów w Unii doprowadzi do znacznego zwiększenia wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka rynkowego w przypadku niektórych rodzajów działalności związanych z obrotem i animacją rynku, które są ważne dla gospodarki Unii. Aby złagodzić te skutki i utrzymać dobre funkcjonowanie rynków finansowych w Unii, należy wprowadzić ukierunkowane dostosowania w sposobie wdrożenia ostatecznych standardów FRTB do prawa Unii.

(41)

Działalność handlowa instytucji na rynkach hurtowych może być z łatwością prowadzona ponad granicami, w tym między państwami członkowskimi a państwami trzecimi. Wdrożenie ostatecznych standardów FRTB powinno zatem być jak najbardziej zbieżne w różnych jurysdykcjach, zarówno pod względem merytorycznym, jak i czasowym. W przeciwnym razie niemożliwe byłoby zapewnienie równych warunków prowadzenia tej działalności w skali międzynarodowej. Komisja powinna zatem monitorować wdrażanie ostatecznych standardów FRTB w innych jurysdykcjach będących członkami Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego. W celu zajęcia się, w razie potrzeby, potencjalnymi zakłóceniami w procesie wdrażania ostatecznych standardów FRTB należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (10). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych. Środki wprowadzane w drodze aktów delegowanych powinny pozostać tymczasowe. W przypadku gdy właściwe jest stałe stosowanie takich środków, Komisja powinna przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek ustawodawczy.

(42)

Komisja powinna uwzględnić zasadę proporcjonalności przy obliczaniu wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka rynkowego dla instytucji prowadzących działalność zaliczaną do portfela handlowego na średnią skalę oraz dokonać stosownej kalibracji tych wymogów. W związku z tym instytucje prowadzące działalność zaliczaną do portfela handlowego na średnią skalę powinny mieć możliwość stosowania uproszczonej metody standardowej do obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka rynkowego, zgodnie ze standardami uzgodnionymi na szczeblu międzynarodowym. Ponadto kryteria kwalifikowalności do celów identyfikowania instytucji prowadzących działalność zaliczaną do portfela handlowego na średnią skalę powinny pozostać spójne z kryteriami dotyczącymi zwalniania takich instytucji z wymogów FRTB dotyczących sprawozdawczości wprowadzonych rozporządzeniem (UE) 2019/876.

(43)

W świetle zaktualizowanej struktury unijnego rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla, jego stabilności w ostatnich latach oraz ograniczonej zmienności cen jednostek emisji dwutlenku węgla należy wprowadzić szczególną wagę ryzyka dla ekspozycji na handel uprawnieniami do emisji w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami (EU ETS) w ramach alternatywnej metody standardowej.

(44)

W ramach alternatywnej metody standardowej ekspozycje z tytułu instrumentów obciążonych ryzykiem rezydualnym podlegają narzutowi z tytułu ryzyka rezydualnego w celu uwzględnienia ryzyk, które nie są objęte metodą opartą na wskaźnikach wrażliwości. Zgodnie ze standardami Bazylea III instrument i jego zabezpieczenie mogą być kompensowane do celów tego narzutu tylko wtedy, gdy jest to kompensacja doskonała. Instytucje są jednak w stanie w znacznym stopniu zabezpieczyć na rynku ryzyko rezydualne niektórych instrumentów objętych narzutem z tytułu ryzyka rezydualnego, zmniejszając tym samym ogólne ryzyko swoich portfeli, nawet jeżeli te zabezpieczenia mogą nie kompensować ryzyka pozycji początkowej w sposób doskonały. Aby umożliwić instytucjom dalsze zabezpieczanie bez zbędnych czynników zniechęcających oraz uwzględniając ekonomiczne uzasadnienie zmniejszenia ogólnego ryzyka, wprowadzenie narzutu z tytułu ryzyka rezydualnego powinno tymczasowo umożliwiać - po spełnieniu rygorystycznych warunków i uzyskaniu zgody organu nadzoru - wyłączenie z narzutu z tytułu ryzyka rezydualnego zabezpieczeń tych instrumentów, które można zabezpieczyć na rynku.

(45)

Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego dokonał przeglądu standardu międzynarodowego dotyczącego ryzyka operacyjnego, by zaradzić słabościom, które pojawiły się w następstwie światowego kryzysu finansowego z lat 2008-2009. Oprócz braku wrażliwości na ryzyko w metodach standardowych stwierdzono brak porównywalności wynikający z szerokiego zakresu praktyk modelowania wewnętrznego w kontekście metody zaawansowanego pomiaru. W związku z tym, w celu uproszczenia ram ryzyka operacyjnego, wszystkie istniejące metody szacowania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka operacyjnego zastąpiono pojedynczą metodą nieopartą na modelach, mianowicie nową standardową metodą dotyczącą ryzyka operacyjnego. Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 należy dostosować do sfinalizowanych ram Bazylea III, aby przyczynić się do zapewnienia równych warunków działania na szczeblu międzynarodowym instytucjom mającym siedzibę w Unii, ale działającym również poza Unią, oraz zapewnić, aby ramy ryzyka operacyjnego na poziomie Unii pozostały skuteczne.

(46)

Nowa metoda standardowa dotycząca ryzyka operacyjnego wprowadzona przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego łączy wskaźnik, który opiera się na skali działalności instytucji, ze wskaźnikiem, który uwzględnia historię strat tej instytucji. Sfinalizowane ramy Bazylea III przewidują pewną swobodę uznania, jeżeli chodzi o sposób wdrożenia wskaźnika, który uwzględnia historię strat instytucji. Jurysdykcje mają możliwość pominięcia strat historycznych przy obliczaniu wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka operacyjnego dla wszystkich odnośnych instytucji lub uwzględnienia danych dotyczących strat historycznych nawet w przypadku instytucji o wielkości poniżej określonego progu skali działalności. W celu zapewnienia równych warunków działania w Unii oraz uproszczenia obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka operacyjnego ta swoboda uznania powinna być stosowana w sposób zharmonizowany w odniesieniu do minimalnych wymogów w zakresie funduszy własnych poprzez pominięcie danych dotyczących historycznych strat operacyjnych w stosunku do wszystkich instytucji.

(47)

Przy obliczaniu wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka operacyjnego można w przyszłości zezwolić na stosowanie polis ubezpieczeniowych jako jednej ze skutecznych technik ograniczania ryzyka. W tym celu EUNB powinien przedstawić Komisji sprawozdanie dotyczące stosowności uznania polis ubezpieczeniowych za skuteczną technikę ograniczania ryzyka oraz dotyczące warunków, kryteriów i standardowej formuły, która ma być stosowana w takich przypadkach.

(48)

Nadzwyczajne i bezprecedensowe tempo zaostrzania polityki pieniężnej w następstwie pandemii COVID-19 może spowodować znaczne wahania na rynkach finansowych. Wraz ze zwiększoną niepewnością prowadzącą do wzrostu rentowności długu publicznego, może to z kolei prowadzić do niezrealizowanych strat w posiadanym przez niektóre instytucje długu publicznym. Aby złagodzić znaczny negatywny wpływ zmienności na rynkach instrumentów dłużnych rządu centralnego na fundusze własne instytucji, a tym samym na zdolność instytucji do udzielania pożyczek, należy ponownie wprowadzić tymczasowy filtr ostrożnościowy, który częściowo zneutralizowałby ten wpływ.

(49)

Finansowanie publiczne poprzez emisję obligacji rządowych denominowanych w walucie krajowej innego państwa członkowskiego może być nadal konieczne do wspierania środków publicznych służących zwalczaniu skutków poważnego, podwójnego wstrząsu gospodarczego spowodowanego pandemią COVID-19 i rosyjską wojną napastniczą przeciwko Ukrainie. Aby uniknąć ograniczeń dla instytucji inwestujących w takie obligacje, należy ponownie wprowadzić rozwiązanie przejściowe dotyczące ekspozycji wobec rządów centralnych lub banków centralnych, w przypadku gdy ekspozycje te są denominowane w walucie krajowej innego państwa członkowskiego, do celów traktowania takich ekspozycji stosownie do ram ryzyka kredytowego.

(50)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/630 (11) wprowadzono wymóg dotyczący minimalnego pokrycia strat z tytułu ekspozycji nieobsługiwanych, tzw. ostrożnościowy mechanizm ochronny. Środek ten miał na celu uniknięcie odbudowy ekspozycji nieobsługiwanych będących w posiadaniu instytucji, a jednocześnie promowanie proaktywnego zarządzania ekspozycjami nieobsługiwanymi poprzez poprawę skuteczności postępowań restrukturyzacyjnych lub egzekucyjnych. W tym kontekście należy zastosować pewne ukierunkowane zmiany do ekspozycji nieobsługiwanych gwarantowanych przez agencje kredytów eksportowych lub publicznych gwarantów. Ponadto niektóre instytucje, które spełniają rygorystyczne warunki i specjalizują się w nabywaniu ekspozycji nieobsługiwanych, powinny zostać wyłączone ze stosowania ostrożnościowego mechanizmu ochronnego.

(51)

Notowane na giełdzie małe i niezłożone instytucje oraz inne instytucje powinny również ujawniać informacje na temat kwoty i jakości ekspozycji obsługiwanych, nieobsługiwanych i restrukturyzowanych, a także analizę wiekowania rozliczania przeterminowanych ekspozycji w odniesieniu do rachunkowości. Ten obowiązek ujawniania informacji nie stanowi dodatkowego obciążenia dla tych instytucji, ponieważ ujawnianie tak ograniczonego zestawu informacji zostało już wdrożone przez EUNB na podstawie planu działania Rady z 2017 r. na rzecz rozwiązania problemu kredytów zagrożonych w Europie, w którym wezwano EUNB do zwiększenia wymogów dotyczących ujawniania informacji na temat jakości aktywów i kredytów zagrożonych dla wszystkich instytucji. Ten obowiązek ujawniania informacji jest także w pełni spójny z komunikatem Komisji z dnia 16 grudnia 2020 r. pt. „Rozwiązanie problemu kredytów zagrożonych zaistniałego w następstwie pandemii COVID-19”.

(52)

Niezbędne jest zmniejszenie obciążeń związanych z przestrzeganiem przepisów dotyczących ujawniania informacji oraz zwiększenie porównywalności ujawnianych informacji. EUNB powinien zatem utworzyć scentralizowaną platformę internetową, która umożliwi ujawnianie informacji i danych przekazywanych przez instytucje. Ta scentralizowana platforma internetowa powinna służyć jako pojedynczy punkt dostępu do informacji ujawnianych przez instytucje, przy czym właścicielem informacji i danych oraz podmiotem odpowiedzialnym za ich dokładność powinny pozostać instytucje, które je udostępniają. Centralizacja publikacji ujawnianych informacji powinna być w pełni spójna z planem działania na rzecz tworzenia unii rynków kapitałowych. Ponadto ta scentralizowana platforma internetowa powinna być interoperacyjna z europejskim pojedynczym punktem dostępu.

(53)

Aby umożliwić większą integrację sprawozdawczości nadzorczej i ujawniania informacji do celów nadzoru, EUNB powinien publikować w sposób scentralizowany informacje ujawniane przez instytucje przy jednoczesnym poszanowaniu prawa wszystkich instytucji do samodzielnego publikowania danych i informacji. Takie scentralizowane ujawnianie informacji powinno umożliwić EUNB publikowanie ujawnianych informacji dotyczących małych i niezłożonych instytucji na podstawie informacji przekazywanych przez te instytucje właściwym organom, a tym samym powinno znacznie zmniejszyć obciążenie administracyjne, któremu podlegają małe i niezłożone instytucje. Jednocześnie centralizacja ujawniania informacji nie powinna mieć wpływu na koszty dla innych instytucji oraz powinna zwiększyć przejrzystość i obniżyć koszty dostępu uczestników rynku do informacji ostrożnościowych. Taka zwiększona przejrzystość powinna ułatwić porównywalność danych między instytucjami i promować dyscyplinę rynkową.

(54)

Osiągnięcie ambitnych założeń środowiskowych i klimatycznych Europejskiego Zielonego Ładu określone w komunikacie Komisji z dnia 11 grudnia 2019 r. i przyczynianie się do realizacji Agendy Organizacji Narodów Zjednoczonych na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 wymagają przeznaczenia znacznych kwot inwestycji z sektora prywatnego na zrównoważone inwestycje w Unii. Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 powinno odzwierciedlać znaczenie czynników środowiskowych, społecznych i z zakresu ładu korporacyjnego (ESG) oraz pełne zrozumienie ryzyk wynikających z ekspozycji wobec działań, które są związane z ogólnymi celami w zakresie zrównoważoności lub ESG. Aby zapewnić ujednolicenie w całej Unii oraz jednolite rozumienie czynników i ryzyk ESG, należy określić ogólne definicje. Czynniki ESG mogą pozytywnie lub negatywnie oddziaływać na wyniki finansowe lub wypłacalność podmiotu, państwa lub osoby fizycznej. Typowe przykłady czynników ESG obejmują emisje gazów cieplarnianych, bioróżnorodność oraz wykorzystanie i zużycie wody - w obszarze środowiska; prawa człowieka oraz kwestie związane z zatrudnieniem i siłą roboczą - w obszarze społecznym; a także prawa i obowiązki pracowników wyższego szczebla oraz wynagrodzenia - w obszarze ładu korporacyjnego. Aktywa lub działania podlegające wpływowi czynników środowiskowych lub społecznych należy zdefiniować przez odniesienie do ambicji Unii, aby osiągnąć neutralność klimatyczną do 2050 r., jak określono w rozporządzeniach Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 (12), rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie odbudowy zasobów przyrodniczych i zmieniającym rozporządzenie (UE) 2022/869, oraz do odpowiednich celów Unii w zakresie zrównoważoności. Techniczne kryteria kwalifikacji w odniesieniu do zasady „nie czyń poważnych szkód” przyjęte zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/852 (13), a także szczegółowe akty prawne Unii mające na celu zapobieganie zmianie klimatu, degradacji środowiska i utracie różnorodności biologicznej powinny być stosowane do identyfikacji aktywów lub ekspozycji do celów oceny specjalnego traktowania ostrożnościowego i zróżnicowania ryzyka.

(55)

Skala ekspozycji na ryzyka ESG niekoniecznie jest proporcjonalna do wielkości i złożoności instytucji. Poziomy ekspozycji na ryzyka ESG w całej Unii są również dość niejednorodne, przy czym w niektórych państwach członkowskich występują potencjalnie łagodne skutki przejściowe, a w innych przejściowy wpływ na ekspozycje związane z działaniami, które mają znaczny negatywny wpływ, w szczególności na środowisko, jest potencjalnie wysoki. Wymogi dotyczące przejrzystości, którym podlegają instytucje, oraz wymogi dotyczące ujawniania informacji w zakresie zrównoważoności określone w innych obowiązujących unijnych aktach prawnych pozwolą za kilka lat uzyskać bardziej szczegółowe dane. Aby właściwie ocenić ryzyka ESG, na które mogłyby być narażone instytucje, konieczne jest jednak, aby rynki i właściwe organy uzyskiwały odpowiednie dane od wszystkich podmiotów narażonych na takie ryzyka. Instytucje powinny być w stanie systematycznie identyfikować i zapewniać odpowiednią przejrzystość, jeśli chodzi o ich ekspozycje na działania, które uznaje się za wyrządzające poważne szkody jednemu z celów środowiskowych w rozumieniu rozporządzenia (UE) 2020/852. W celu zapewnienia, aby właściwe organy dysponowały szczegółowymi, kompleksowymi i porównywalnymi danymi na potrzeby skutecznego nadzoru, informacje dotyczące ekspozycji na ryzyka ESG powinny być uwzględniane w sprawozdawczości nadzorczej instytucji. Aby zagwarantować rynkom kompleksową przejrzystość, obowiązkiem ujawniania informacji o ryzykach ESG należy również objąć wszystkie instytucje. Szczegółowość tych informacji powinna być zgodna z zasadą proporcjonalności, z uwzględnieniem wielkości i złożoności danej instytucji oraz istotności jej ekspozycji na ryzyka ESG. Dokonując przeglądu wykonawczych standardów technicznych w odniesieniu do ujawniania informacji na temat ryzyk ESG, EUNB powinien ocenić sposoby poprawy ujawniania informacji na temat ryzyk ESG związanych z pulami aktywów stanowiących zabezpieczenie obligacji zabezpieczonych oraz rozważyć, czy informacje na temat odnośnych ekspozycji pul kredytów bazowych obligacji zabezpieczonych wyemitowanych przez instytucje, bezpośrednio lub poprzez przeniesienie kredytów do jednostek specjalnego przeznaczenia, powinny zostać włączone do zmienionych wykonawczych standardów technicznych albo do ram regulacyjnych i ram ujawniania informacji dotyczących obligacji zabezpieczonych.

(56)

Ze względu na to, że przejście gospodarki Unii na zrównoważony model gospodarczy nabiera tempa, ryzyka dla zrównoważoności stają się bardziej wyraźne i potencjalnie wymagają dalszej analizy. Odpowiednia ocena dostępności i osiągalności wiarygodnych i spójnych danych ESG powinna stanowić podstawę do ustanowienia pełnego powiązania między czynnikami ryzyk ESG a tradycyjnymi kategoriami ryzyk finansowych i zbiorami ekspozycji. EUNGiPW powinien również przyczyniać się do gromadzenia dowodów, zgłaszając, czy ryzyka ESG są odpowiednio odzwierciedlone w ratingach ryzyka kredytowego kontrahentów lub ekspozycji, które instytucje mogą posiadać. W kontekście szybkich i ciągłych zmian dotyczących identyfikacji i kwantyfikacji ryzyk ESG zarówno przez instytucje, jak i organy nadzoru, należy również przyspieszyć - i tym samym dostosować do daty wejścia niniejszego rozporządzenia w życie - termin części upoważnienia EUNB dotyczącej przeprowadzenia przezeń oceny i przedstawienia sprawozdania na temat tego, czy byłoby uzasadnione specjalne traktowanie ostrożnościowe ekspozycji z tytułu aktywów lub działań znacząco związanych z celami środowiskowymi lub społecznymi. Obecne upoważnienie EUNB powinno zostać podzielone na szereg sprawozdań ze względu na długość i złożoność działań oceniających, które mają zostać przeprowadzone. W związku z tym do końca, odpowiednio, 2024 r. i 2025 r. EUNB powinien przygotować dwa kolejne roczne sprawozdania następcze. Według Międzynarodowej Agencji Energetycznej aby osiągnąć cel neutralności pod względem emisji dwutlenku węgla do 2050 r., nie można przeprowadzać nowych poszukiwań paliw kopalnych ani rozbudowywać infrastruktury powiązanej z tymi paliwami. Oznacza to, że ekspozycje związane z paliwami kopalnymi mogą stanowić wyższe ryzyko zarówno na poziomie mikro, ponieważ wartość takich aktywów ma się z biegiem czasu zmniejszać, jak i na poziomie makro, ponieważ finansowanie działalności związanej z paliwami kopalnymi zagraża realizacji celu, jakim jest ograniczenie wzrostu temperatury na świecie do 1,5 oC powyżej poziomów sprzed epoki przemysłowej, a tym samym zagraża stabilności finansowej. Właściwe organy i uczestnicy rynku powinni zatem korzystać ze zwiększonej przejrzystości ze strony instytucji w odniesieniu do ich ekspozycji wobec podmiotów sektora paliw kopalnych, w tym ich działalności w zakresie odnawialnych źródeł energii.

(57)

W celu zapewnienia, aby wszelkie korekty ekspozycji z tytułu infrastruktury nie podważały ambicji Unii w zakresie klimatu, nowe ekspozycje otrzymywałyby dyskonto z tytułu wagi ryzyka wyłącznie w przypadku, gdy finansowane aktywa pozytywnie przyczyniają się do realizacji co najmniej jednego z celów środowiskowych określonych w rozporządzeniu (UE) 2020/852 i nie wyrządzają znaczącej szkody pozostałym celom określonym w tym rozporządzeniu, lub w przypadku gdy finansowane aktywa nie wyrządzają znaczącej szkody żadnemu z celów środowiskowych określonych w tym rozporządzeniu.

(58)

Istotne jest, aby organy nadzoru dysponowały niezbędnymi uprawnieniami do kompleksowej oceny i pomiaru ryzyk, na jakie narażona jest grupa bankowa na poziomie skonsolidowanym, oraz aby miały możliwość elastycznego dostosowywania swoich podejść nadzorczych do nowych źródeł ryzyka. Ważne jest, aby uniknąć luk pomiędzy konsolidacją ostrożnościową a konsolidacją rachunkowości, które mogą skutkować transakcjami mającymi na celu wyjęcie aktywów z zakresu konsolidacji ostrożnościowej, mimo że ryzyka pozostają w danej grupie bankowej. Brak spójności w definicjach terminów „jednostka dominująca”, „jednostka zależna” i „kontrola” oraz brak jasności w definicjach terminów „przedsiębiorstwo usług pomocniczych”, „finansowa spółka holdingowa” i „instytucja finansowa” utrudniają organom nadzoru spójne stosowanie w Unii mających zastosowanie przepisów oraz wykrywanie ryzyk i odpowiednie przeciwdziałanie im na poziomie skonsolidowanym. Definicje te powinny zatem zostać zmienione i doprecyzowane. Ponadto uznaje się za stosowne, aby EUNB zbadał dokładniej, czy te uprawnienia organów nadzoru mogą być w sposób niezamierzony ograniczone przez jakiekolwiek utrzymujące się rozbieżności lub luki w przepisach regulacyjnych lub w ich interakcji z mającymi zastosowanie ramami rachunkowości.

(59)

W ostatnich latach rynki kryptoaktywów szybko się rozwijają. Aby przeciwdziałać potencjalnym ryzykom dla instytucji wynikającym z ich ekspozycji na kryptoaktywa, które nie są jeszcze w wystarczającym stopniu objęte istniejącymi ramami ostrożnościowymi, Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego opublikował w grudniu 2022 r. kompleksowy standard ostrożnościowego traktowania ekspozycji na kryptoaktywa. Zalecaną datą rozpoczęcia stosowania tego standardu jest 1 stycznia 2025 r., ale niektóre elementy techniczne standardu były dalej rozwijane na szczeblu Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego w latach 2023 i 2024. W świetle bieżących zmian na rynkach kryptoaktywów oraz uznając znaczenie pełnego wdrożenia standardu bazylejskiego dotyczącego ekspozycji instytucji na kryptoaktywa do prawa Unii, Komisja powinna do dnia 30 czerwca 2025 r. przedłożyć wniosek ustawodawczy w celu wdrożenia tego standardu oraz określić ostrożnościowe traktowanie mające zastosowanie do tych ekspozycji w okresie przejściowym do czasu wdrożenia tego standardu. Przejściowe ostrożnościowe traktowanie powinno uwzględniać ramy prawne wprowadzone rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114 (14) dla emitentów kryptoaktywów i określać ostrożnościowe traktowanie tych kryptoaktywów. W związku z tym w okresie przejściowym tokenowane aktywa tradycyjne, w tym tokeny będące e-pieniądzem, należy uznać za wiążące się z podobnymi ryzykami co aktywa tradycyjne i kryptoaktywa zgodne z tym rozporządzeniem, a powiązanie aktywów tradycyjnych innych niż jedna waluta fiat powinno być objęte ostrożnościowym traktowaniem zgodnym z wymogami tego rozporządzenia. Ekspozycjom na inne kryptoaktywa, w tym tokenowane instrumenty pochodne na kryptoaktywach innych niż te, które kwalifikują się do korzystniejszego sposobu ujmowania w kapitale, należy przypisać wagę ryzyka równą 1250 %.

(60)

Brak jasności co do niektórych aspektów ram dotyczących minimalnego dolnego pułapu redukcji wartości dla transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych, które to ramy opracował Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego jako część sfinalizowanych ram Bazylea III, jak również zastrzeżenia co do ekonomicznego uzasadnienia stosowania tych ram w odniesieniu do niektórych rodzajów transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych, rodzą pytanie, czy cele ostrożnościowe, jakie przyświecają tym ramom, można osiągnąć bez wywoływania niepożądanych skutków. Komisja powinna zatem dokonać ponownej oceny wdrożenia ram dotyczących minimalnego dolnego pułapu redukcji wartości dla transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych w prawie Unii. W celu zapewnienia Komisji wystarczających dowodów EUNB, w ścisłej współpracy z EUNGiPW, powinien przedstawić Komisji sprawozdanie na temat skutków tych ram oraz najwłaściwszego podejścia do ich wdrożenia w prawie Unii.

(61)

Zgodnie z ostatecznymi ramami Bazylea III bardzo krótkoterminowy charakter transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych może nie być dobrze odzwierciedlany w metodzie SA-CR, co prowadzi do sytuacji, w której wymogi w zakresie funduszy własnych obliczone z zastosowaniem tej metody mogą być znacząco wyższe niż wymogi w zakresie funduszy własnych obliczone z zastosowaniem metody IRB. W konsekwencji, a także z uwagi na wprowadzenie minimalnego progu kapitałowego, wymogi w zakresie funduszy własnych obliczane w odniesieniu do tych ekspozycji mogłyby znacznie wzrosnąć, co wpłynęłoby na płynność rynków długu i rynków papierów wartościowych, w tym rynków państwowych instrumentów dłużnych. EUNB powinien zatem przedstawić sprawozdanie na temat stosowności i wpływu standardów ryzyka kredytowego na transakcje finansowane z użyciem papierów wartościowych, w szczególności na temat tego, czy zasadna byłaby korekta metody SA-CR dla tych ekspozycji, by odzwierciedlić ich krótkoterminowy charakter.

(62)

Komisja powinna wdrożyć do prawa Unii zmienione standardy Bazylea III dotyczące wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z korektą wyceny kredytowej (CVA), opublikowane przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego w lipcu 2020 r., ponieważ standardy te ogólnie udoskonalają sposób obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z CVA dzięki rozwiązaniu kilku wcześniej zaobserwowanych problemów, w szczególności kwestii tego, że dotychczasowe ramy dotyczące wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu CVA nie uwzględniają w odpowiedni sposób ryzyka związanego z CVA.

(63)

Przy wdrażaniu początkowych standardów Bazylea III dotyczących ujmowania ryzyka związanego z CVA w prawie Unii niektóre transakcje wyłączono z obowiązku obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z CVA. Wyłączenia te zostały uzgodnione, aby zapobiec potencjalnie nadmiernemu wzrostowi kosztów niektórych transakcji na instrumentach pochodnych spowodowanemu wprowadzeniem wymogu w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z CVA, w szczególności w sytuacji, gdy instytucje nie mogły ograniczyć ryzyka związanego z CVA niektórych klientów, którzy nie byli w stanie wymienić zabezpieczenia. Zgodnie z szacunkowymi skutkami obliczonymi przez EUNB wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z CVA obliczone zgodnie ze zmienionymi standardami Bazylea III pozostałyby nadmiernie wysokie w przypadku wyłączonych transakcji z tymi klientami. Aby zapewnić tym klientom możliwość dalszego zabezpieczania się przed ryzykami finansowymi za pomocą transakcji na instrumentach pochodnych, wyłączenia te należy utrzymać przy wdrażaniu zmienionych standardów Bazylea III.

(64)

Rzeczywiste ryzyko związane z CVA dotyczące wyłączonych transakcji mogłoby być jednak źródłem znacznego ryzyka dla instytucji stosujących te wyłączenia. W przypadku zmaterializowania się tych ryzyk odnośne instytucje mogłyby ponieść znaczne straty. Jak podkreślił EUNB w swoim sprawozdaniu z dnia 25 lutego 2015 r. na temat CVA, ryzyko związane z CVA dotyczące wyłączonych transakcji budzi obawy natury ostrożnościowej, które nie są uwzględnione w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013. Aby pomóc organom nadzoru w monitorowaniu ryzyka związanego z CVA wynikającego z wyłączonych transakcji, instytucje powinny zgłaszać wymogi w zakresie funduszy własnych obliczone z tytułu ryzyka związanego z CVA dla wyłączonych transakcji, które to wymogi miałyby zastosowanie, gdyby transakcje te nie były objęte wyłączeniem. Ponadto EUNB powinien opracować wytyczne pomagające organom nadzoru w identyfikacji nadmiernego ryzyka związanego z CVA oraz w poprawie harmonizacji działań nadzorczych w tym obszarze w całej Unii.

(65)

Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych opracowanych przez EUNB w odniesieniu do: wskaźników służących stwierdzeniu wyjątkowych okoliczności na potrzeby dodatkowych korekt wartości; metody określania głównego czynnika wpływającego na ryzyko danej pozycji oraz tego, czy jest to pozycja długa czy krótka; procesu obliczania i monitorowania krótkich pozycji kredytowych netto lub krótkich pozycji kapitałowych netto w portfelu bankowym; sposobu ujmowania zabezpieczeń ryzyka walutowego w odniesieniu do współczynników kapitałowych; kryteriów, które mają być stosowane przez instytucje w celu przypisania pozycji pozabilansowych; kryteriów dla wysokiej jakości ekspozycji związanych z finansowaniem typu project finance i z finansowaniem obiektów w kontekście kredytowania specjalistycznego, dla których nie jest dostępna ocena kredytowa mająca bezpośrednie zastosowanie; rodzajów czynników, które należy uwzględnić przy ocenie adekwatności wag ryzyka; terminu „równoważny mechanizm prawny pozwalający zapewnić, aby nieruchomość w budowie została ukończona w rozsądnym terminie”; warunków oceny istotności stosowania istniejącego systemu ratingowego; metody oceny zgodności z wymogami dotyczącymi stosowania metody IRB; kategoryzacji finansowania typu project finance, finansowania obiektów i finansowania towarów; dalszego doprecyzowania kategorii ekspozycji według metody IRB; czynników dotyczących kredytowania specjalistycznego; obliczania kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem w przypadku ryzyka rozmycia nabytych wierzytelności; oceny integralności procesu klasyfikacji; stosowanej przez instytucję metodyki szacowania prawdopodobieństwa niewykonania zobowiązania; porównywalnej nieruchomości; delty nadzorczej opcji kupna i opcji sprzedaży; składników wskaźnika biznesowego; korekty wskaźnika biznesowego; definicji „nadmiernej uciążliwości” w kontekście obliczania rocznej straty z tytułu ryzyka operacyjnego; taksonomii ryzyka w zakresie ryzyka operacyjnego; dokonywanej przez właściwe organy oceny obliczania rocznej straty z tytułu ryzyka operacyjnego; korekt danych dotyczących strat; zarządzania ryzykiem operacyjnym; obliczania wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka rynkowego w odniesieniu do pozycji portfela bankowego, które są obciążone ryzykiem walutowym lub ryzykiem cen towarów; metodyki oceny stosowanej przez właściwe organy w odniesieniu do alternatywnej metody standardowej; portfeli handlowych przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania; kryteriów odstępstwa od narzutu z tytułu ryzyka rezydualnego; warunków i wskaźników stosowanych do stwierdzenia, czy wystąpiły wyjątkowe okoliczności; kryteriów stosowania parametrów wejściowych w modelu pomiaru ryzyka; kryteriów oceny możliwości modelowania czynników ryzyka; warunków i kryteriów, zgodnie z którymi instytucja może otrzymać zezwolenie na nieliczenie przekroczenia; kryteriów wskazujących, czy teoretyczne zmiany wartości portfela jednostki odpowiadającej za handel są zbliżone lub wystarczająco zbliżone do hipotetycznych zmian; warunków i kryteriów oceny ryzyka związanego z CVA wynikającego z transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych wycenianych według wartości godziwej; wskaźników zastępczych spreadów; oceny rozszerzeń i zmian stosowania metody standardowej w odniesieniu do ryzyka związanego z CVA; oraz elementów technicznych niezbędnych instytucjom do obliczania ich wymogów w zakresie funduszy własnych w odniesieniu do niektórych kryptoaktywów. Komisja powinna przyjmować te regulacyjne standardy techniczne w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE i zgodnie z art. 10-14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

(66)

Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych opracowanych przez EUNB w odniesieniu do: procedury wspólnego podejmowania decyzji w sprawie metody IRB przedłożonej przez unijne instytucje dominujące, unijne dominujące finansowe spółki holdingowe oraz unijne dominujące finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej; pozycji wskaźnika biznesowego w drodze przyporządkowania tych pozycji do odpowiednich komórek w sprawozdaniu; jednolitych formatów ujawniania informacji, powiązanych instrukcji, informacji na temat zasad ponownego przekazywania informacji oraz rozwiązań informatycznych na potrzeby ujawniania informacji; oraz ujawniania informacji z zakresu ESG. Komisja powinna przyjmować te wykonawcze standardy techniczne w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE oraz zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

(67)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, jakim jest zapewnienie jednolitych wymogów ostrożnościowych mających zastosowanie do instytucji w całej Unii, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działań możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(68)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 575/2013,