(1)

W dniu 21 grudnia 2020 r. na podstawie art. 10 rozporządzenia podstawowego Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła postępowanie antysubsydyjne dotyczące przywozu przewodów światłowodowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („Chiny”, „ChRL” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w następstwie skargi złożonej przez Europacable („skarżący”) w imieniu producentów unijnych. Skarżący reprezentował ponad 25 % całkowitej unijnej produkcji przewodów światłowodowych. W skardze przedstawiono dowody na wystąpienie subsydiowania i wynikającej z niego istotnej szkody, które były wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(3)

Przed wszczęciem dochodzenia antysubsydyjnego Komisja powiadomiła rząd Chin („rząd ChRL”) (3) o wpłynięciu należycie udokumentowanej skargi oraz zaprosiła rząd ChRL do udziału w konsultacjach zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. W dniu 16 grudnia 2020 r. odbyły się konsultacje z rządem ChRL. Nie osiągnięto jednak wspólnie uzgodnionego rozwiązania.

(4)

W dniu 24 września 2020 r. Komisja Europejska wszczęła oddzielne dochodzenie antydumpingowe dotyczące tego samego produktu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (4) („oddzielne dochodzenie antydumpingowe”). Analizy szkody, związku przyczynowego i interesu Unii przeprowadzone w ramach niniejszego dochodzenia antysubsydyjnego i w ramach oddzielnego dochodzenia antydumpingowego stosuje się odpowiednio, ponieważ definicje przemysłu unijnego, reprezentatywnych producentów unijnych, okresu badanego i okresu objętego dochodzeniem są takie same dla obu dochodzeń.

(5)

Komisja otrzymała uwagi dotyczące wszczęcia postępowania od rządu ChRL, Chińskiej Izby Gospodarczej ds. Przywozu i Wywozu Maszyn i Produktów Elektronicznych („CCCME”), jednego importera („Connect Com”) i skarżącego.

(6)

Rząd ChRL stwierdził, że dochodzenia nie należy wszczynać, ponieważ skarga nie spełnia wymogów dotyczących dowodów zawartych w art. 11 ust. 2 i 3 Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych („porozumienia SCM”) oraz w art. 10 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Zdaniem rządu ChRL dowody istnienia subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, szkody i związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach subsydiowanych a szkodą były niewystarczające. W odpowiedzi na to twierdzenie rządu ChRL skarżący stwierdził, że skarga zawiera informacje odpowiednio dostępne skarżącemu oraz że dowody dostarczone przez skarżącego były więcej niż wystarczające, aby wykazać istnienie subsydiowania, szkody i związku przyczynowego między nimi. Rząd ChRL ponownie stwierdził, że skarga nie zawierała wystarczających dowodów, aby spełnić standardy dowodowe oraz że, niezależnie od tego, jakie informacje mogły być w miarę dostępne dla skarżącego, zawsze muszą istnieć wystarczające dowody dotyczące istnienia i charakteru subsydium, istotnej szkody i związku przyczynowego.

(7)

Komisja odrzuciła argument rządu ChRL. W rzeczywistości informacje przedstawione w skardze jako dowody były odpowiednio dostępne skarżącemu na tamtym etapie. Jak przedstawiono w memorandum w sprawie wystarczających dowodów zawierającym dokonaną przez Komisję ocenę wszystkich dowodów dotyczących ChRL, którymi dysponuje Komisja i na podstawie których wszczęła dochodzenie, na etapie wszczęcia postępowania istniały wystarczające dowody na to, że domniemane subsydia stanowiły podstawę środków wyrównawczych pod względem istnienia, kwoty i charakteru. W skardze przedstawiono również wystarczające dowody na występowanie szkody dla przemysłu Unii spowodowanej przez przywóz towarów po cenach subsydiowanych.

(8)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie mogła wykorzystać dostępnych faktów, aby zrekompensować brak dowodów przedstawionych w skardze. Komisja zauważyła, że rząd ChRL błędnie zrozumiał działania podjęte przez Komisję na etapie wszczęcia dochodzenia. Jak określono w motywie 7, skarga zawiera wystarczające dowody zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, aby uzasadnić wszczęcie dochodzenia. Logiczne jest, że skarga nie mogła obejmować wszystkich niezbędnych informacji wymaganych od rządu ChRL, gdyż stanowiły one część szczegółowej oceny przeprowadzonej przez Komisję w trakcie dochodzenia. Komisja zbadała także skargę w świetle wszystkich dostępnych jej informacji dotyczących domniemanego subsydiowania, w tym w świetle jej dotychczasowej praktyki. Nie oznacza to, że Komisja stosuje dostępne fakty, lecz że Komisja wykorzystuje wszystkie dostępne informacje, aby potwierdzić zarzuty sformułowane w skardze. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(9)

W trakcie konsultacji poprzedzających wszczęcie dochodzenia oraz w swoim oświadczeniu po wszczęciu dochodzenia rząd ChRL twierdził w szczególności, że skarżący stosował przepisy chińskiego prawa w sposób wybiórczy i błędnie interpretował ich związek z przemysłem przewodów światłowodowych, oraz stwierdził, że dokumenty takie jak chiński katalog zaawansowanych technologicznie produktów, strategia „Broadband China”, 13. plan pięcioletni czy plan „Made in China 2025” stanowią jedynie wytyczne, które nie są wiążące. Chińska Izba Gospodarcza ds. Przywozu i Wywozu Maszyn i Produktów Elektronicznych („CCCME”) powtórzyła ten argument. Rząd ChRL stwierdził również, że dokument „Made in China 2025” nie odnosi się konkretnie do przewodów światłowodowych. Skarżący argumentował, że Komisja ustaliła już w toku poprzednich dochodzeń, iż chińskie plany pięcioletnie mają wiążący charakter.

(10)

Komisja zauważyła, że rząd ChRL nie kwestionuje istnienia takich planów, programów lub zaleceń, a jedynie zakres, w jakim są one wiążące dla przemysłu przewodów światłowodowych. Komisja zauważyła ponadto, że skarżący przedstawił dowody, z których wynika, iż „światłowody” zostały wymienione w kilku dokumentach rządowych, natomiast „sieci światłowodowe” zostały wymienione w strategii „Made in China 2025”. Rząd ChRL nie przedstawił żadnych dowodów na to, że twierdzenia te nie miałyby zastosowania w przypadku produktu objętego postępowaniem.

(11)

Rząd ChRL stwierdził również, że przedsiębiorstw państwowych („SOE”), banków będących własnością państwa ani Chinese Export & Credit Insurance Corporation („Sinosure”) nie można uznać za organy publiczne oraz że skarżący w sposób nieuzasadniony oparł się na poprzednich ustaleniach Komisji dotyczących zupełnie niepowiązanych gałęzi przemysłu. CCCME powtórzyła argument, że banków będących własnością państwa nie można uznać za organy publiczne. Skarżący argumentował, że Komisja we wcześniejszych dochodzeniach uznała, iż banki będące własnością państwa oraz Sinosure stanowią organy publiczne. Rząd ChRL stwierdził, że wcześniejsze ustalenia Komisji w odniesieniu do niepowiązanych gałęzi przemysłu nie mogą stanowić w skardze wystarczającego dowodu na to, że banki będące własnością państwa oraz Sinosure działały jako organy publiczne w ramach bieżącego dochodzenia.

(12)

Komisja zauważyła, że to twierdzenie rządu ChRL jest związane z przywołanym już powyżej twierdzeniem oraz że w skardze wspomniano m.in. o prawie bankowym w Chinach, którego rząd ChRL nie kwestionuje jako należącego do chińskiego prawodawstwa. Komisja podkreśliła również, że w ramach ostatnich unijnych dochodzeń antysubsydyjnych wyciągnięto inne wnioski w tej sprawie (5). Fakt, że dochodzenia te dotyczyły gałęzi przemysłu niezwiązanych z przemysłem przewodów światłowodowych nie unieważnia kwalifikacji powyższych instytucji jako organów publicznych. Ponadto za dowody w odniesieniu do własności państwa można uznać dowód „wskazujący na to lub świadczący o tym”, że dana jednostka jest organem publicznym zdolnym do przekazania wkładu finansowego” (6).

(13)

Po wszczęciu postępowania rząd ChRL stwierdził również, że skarżący nie określił warunków stosowania pozapaństwowego poziomu referencyjnego dla pożyczek i praw do użytkowania gruntów. Komisja ustaliła jednak, że zarzuty zawarte w skardze są poparte niedawnymi unijnymi dochodzeniami antysubsydyjnymi, w których stwierdzono potrzebę zastosowania zewnętrznych poziomów referencyjnych dostosowanych do warunków panujących w ChRL (7).

(14)

Ponadto rząd ChRL utrzymywał, że różnych programów subsydiowania wskazywanych przez skarżącego nie można uznać za subsydium, ponieważ skarga nie zawiera szczegółowych dowodów potwierdzających istnienie, kwotę i charakter tych subsydiów lub bezpośredni związek między subsydium a produktem objętym postępowaniem.

(15)

Skarżący twierdził, że skarga obejmuje przykłady konkretnych bezpośrednich transferów funduszy i wyraźnie odniósł się do raportów rocznych licznych chińskich producentów eksportujących przewody światłowodowe, w których wyraźnie wskazane były bezpośrednie transfery funduszy otrzymanych w formie dotacji. Ponadto skarżący przedstawił dokument opublikowany przez jednego z producentów eksportujących, określający wsparcie finansowe, jakie otrzymał on od rządu ChRL.

(16)

Rząd ChRL stwierdził ponadto, w odniesieniu do różnych subsydiów, że skarżący nie przedstawił dowodów na istnienie korzyści i szczególności. Komisja jest zdania, że skarżący przedstawił wystarczające dowody świadczące o korzyściach i szczególności, do jakich mógł uzyskać w rozsądny sposób dostęp. W każdym razie Komisja zbadała dowody zawarte w skardze i przedstawiła własną ocenę wszystkich istotnych elementów w memorandum w sprawie wystarczających dowodów, które przy wszczęciu postępowania włączono do dokumentacji udostępnionej do wglądu. Rząd ChRL powtórzył swoje uwagi po wszczęciu postępowania, ale nie przedstawiły żadnych dalszych dowodów.

(17)

Komisja uznała zatem, że w skardze przedstawiono dostateczne dowody wskazujące na istnienie domniemanego subsydiowania przez rząd ChRL.

(18)

Po wszczęciu postępowania rząd ChRL i CCCME stwierdzili, że skarżący niesłusznie pominął fakt, że przemysł przewodów światłowodowych w Unii otrzymywał subsydia bardzo podobne do tych przyznawanych w ChRL oraz że Komisja nie powinna stosować „podwójnych standardów”. Skarżący stwierdził, że te zarzuty są nieistotne dla przedmiotowego dochodzenia. Rząd ChRL nie zgodził się z tym i stwierdził, że prowadząc dochodzenie w sprawie domniemanych subsydiów w Chinach Komisja zakłóca rynek ze szkodą dla konkurentów spoza Unii. Takie podejście doprowadziłoby do stosowania środków protekcjonistycznych, co ostatecznie spowodowałoby zakłócenia w międzynarodowym handlu i jego rozwoju.

(19)

To twierdzenie dotyczące subsydiów w UE nie miało wpływu na ocenę Komisji stanowiącej podstawę wszczęcia dochodzenia, ponieważ nie wchodzi ono w zakres uwzględnionych czynników.

(20)

W swoich uwagach po wszczęciu postępowania, rząd ChRL stwierdził też, że w obliczeniach podcięcia cenowego/zaniżania cen nie przedstawiono żadnych informacji dotyczących rzeczywistej sprzedaży oraz że zawarte w kwestionariuszach odpowiedzi objętych próbą producentów unijnych nie dostarczyły istotnego podsumowania informacji szczególnie chronionych. Rząd ChRL stwierdził, że uniemożliwiło mu to właściwe obalenie zarzutów dotyczących szkody przedstawionych przez skarżącego oraz że te odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu wydają się zaprzeczać skardze w odniesieniu do domniemanej szkody.

(21)

Komisja uznała, że wersja skargi otwarta do wglądu zainteresowanych stron oraz odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu zawierały wszystkie istotne dowody oraz niepoufne streszczenia danych, które zostały objęte poufnym traktowaniem w celu umożliwienia zainteresowanym stronom skorzystania z prawa do obrony w trakcie całego postępowania. Przypomina się, że w art. 29 rozporządzenia podstawowego przewidziano ochronę informacji poufnych w okolicznościach, w których ujawnienie stworzyłoby znaczącą przewagę konkurencyjną konkurenta lub miałoby znacząco negatywne skutki dla osoby przekazującej informacje lub osoby, od której ta ostatnia otrzymała te informacje. Zarzuty rządu ChRL w tym zakresie zostały zatem odrzucone.

(22)

W odniesieniu do wymogów merytorycznych dotyczących wszczęcia dochodzenia rząd ChRL i CCCME argumentowali, że skarżący nie przedstawił żadnych porównywalnych danych dotyczących cen sprzedaży i rentowności. Rząd ChRL i CCCME stwierdzili także, że zysk docelowy wskazany przez skarżących nie był uzasadniony oraz że szkoda poniesiona przez skarżących mogła być spowodowana innymi czynnikami, w tym gromadzeniem nadmiernych zapasów przez jednego producenta unijnego.

(23)

Connect Com poparł argumenty rządu ChRL dotyczące wszczęcia dochodzenia. Connect Com twierdził w szczególności, że skutkiem równoległego prowadzenia dochodzenia antydumpingowego i dochodzenia antysubsydyjnego byłyby podwójne środki zaradcze dla przemysłu UE i mogłoby to doprowadzić do nadużywania środków wyrównawczych. Connect Com argumentował, że zawarte w skardze zarzuty dotyczące istnienia subsydium, szkody i związku przyczynowego pomiędzy subsydium a szkodą nie zostały poparte wystarczającymi dowodami. Odnosząc się do braku dowodów dotyczących związku przyczynowego Connect Com stwierdził, że istniało wiele alternatywnych przyczyn spadku udziału w rynku przemysłu UE, m.in. wzrost przywozu z innych państw trzecich w okresie objętym dochodzeniem oraz nadwyżka mocy produkcyjnych w UE. Connect Com stwierdził ponadto, że skarga stanowi po prostu kopię skargi dotyczącej dochodzenia antydumpingowego oraz że skarżący powinien był odróżnić zarzucaną szkodę spowodowaną dumpingiem od domniemanej szkody spowodowanej subsydium.

(24)

Ponadto rząd ChRL i CCCME stwierdziły również, że w skardze nie wykazano szkody, ponieważ przemysł Unii zwiększył produkcję, a nieznaczny spadek mocy produkcyjnych wynikający z niemożności zaspokojenia przez przemysł unijny całej nowo powstałej konsumpcji w Europie nie jest sam w sobie wskaźnikiem istotnej szkody. Wielkość sprzedaży również wzrosła, podczas gdy przemysł Unii utrzymał udział w rynku na poziomie prawie 80 %, a tendencja rentowności była niejasna i nie wskazywała na szkodę. W tym względzie skarżący stwierdził, że wzrost konsumpcji w Unii przyniósł korzyści przywozowi z Chin, pozostały udział w rynku nie miał znaczenia dla oceny szkody oraz że skutki przetargów wygranych przez chińskich producentów pojawiłyby się z pewnym opóźnieniem. CCCME odpowiedziała, że dane dotyczące konsumpcji, produkcji i mocy produkcyjnych pokazały, iż przemysł Unii był w stanie zaspokoić większość wzrostu konsumpcji w UE, a jednocześnie rozszerzyć działalność.

(25)

Ponadto rząd ChRL i CCCME stwierdziły, że skarga nie zawierała dowodów na istnienie związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach subsydiowanych a szkodą. Po pierwsze, rząd ChRL i CCCME argumentowały, że nie ma korelacji między przywozem z Chin a rozwojem przemysłu Unii. Stwierdziły na przykład, że w okresie największego wzrostu wielkości przywozu z Chin w latach 2017-2018 przemysł Unii odnotował największy wzrost rentowności. Po drugie, przywóz z państw trzecich wzrósł w latach 2018-2019 w przeciwieństwie do przywozu z Chin, zatem jego skutków nie można było przypisać Chinom, a jeśli istniała szkoda, była to szkoda powstała z własnej winy z powodu powolnej reakcji przemysłu Unii na zmiany rynkowe.

(26)

Skarżący zareagował na to twierdzenie stwierdzając, że można ustalić związek przyczynowy, ponieważ szkoda wystąpiła w tym samym czasie co wzrost przywozu z Chin, oraz że przywozu z państw trzecich nie można było uznać za przyczynę szkody, ponieważ albo był on na poziomie de minimis, albo nie dostarczał dowodów na istnienie polityki cenowej wyrządzającej szkodę.

(27)

CCCME w odpowiedzi przypomniała, że w okresie największego wzrostu wielkości przywozu z Chin w latach 2017-2018 przemysł Unii odnotował największy wzrost rentowności oraz że nie było korelacji między wzrostem przywozu z Chin a malejącą wielkością sprzedaży przemysłu Unii. W odniesieniu do przywozu z państw trzecich CCCME zauważyła natomiast, że w latach 2018-2019 przywóz ten ogółem wzrósł, podczas gdy przywóz z Chin zmalał. CCCME zauważyła ponadto, że skarżący nie zakwestionował argumentów, iż praktycznie wszystkie wskaźniki szkody przywołane w skardze wykazywały tendencje pozytywne oraz że domniemana szkoda przynajmniej w pewnym stopniu powstała z własnej winy. Ponadto CCCME stwierdziła, że w ocenie wpływu przywozu towarów po cenach subsydiowanych na sytuację przemysłu w Unii należało także uwzględnić skutki pandemii COVID-19 i zarzuty dotyczące istnienia kartelu w sektorze kabli elektroenergetycznych. Rząd ChRL i CCCME stwierdzili także, że dane dotyczące przywozu przedstawione przez skarżącego były niewiarygodne ze względu na ich przestarzałość i oparcie się na założeniach dotyczących wagi produktu objętego dochodzeniem i ich udziałem w produktach objętych kodem CN 8544 70 00. Ponadto, według rządu ChRL i CCCME obliczenia podcięcia cenowego zawarte w skardze są błędne, ponieważ dotyczą tylko jednego eksportera w jednym konkretnym przetargu.

(28)

Skarżący odniósł się do tej odpowiedzi w równoległym dochodzeniu antydumpingowym, twierdząc, że należy wziąć pod uwagę dłuższy okres, aby dostrzec wzrost wielkości przywozu, czemu CCCME nie zaprzeczyła i co potwierdzają dane z badania rynkowego pochodzące od strony trzeciej (CRU), oraz że obliczenia nie są błędne, ponieważ skarżący był zobowiązany do przedstawienia jedynie rozsądnie dostępnych mu informacji, które obejmowały informacje od szeregu producentów w Unii i w Chinach.

(29)

CCCME odpowiedziała, że obowiązkiem skarżącego jest uzasadnienie jego twierdzeń i dostarczenie dowodów w odniesieniu do danych dotyczących przywozu oraz że dane pochodzące z badań rynkowych (CRU) odnoszą się do światłowodów, a nie do przewodów światłowodowych. Jeżeli chodzi o obliczenia podcięcia cenowego i zaniżania cen, CCCME powtórzyła, że nie spełniają one normy pozwalającej na uznanie ich za wystarczające dowody oraz że w przypadku istotnych obliczeń skarżący odniósł się tylko do cen jednego chińskiego producenta (np. ceny eksportowej w swobodnym obrocie stosowanej do obliczenia marginesu szkody dla I półrocza 2019 r. oraz ceny eksportowej stosowanej do obliczenia kosztów produkcji w odniesieniu do marginesu zaniżania cen dla II półrocza 2019 r.).

(30)

Komisja uznała, że żaden z zarzutów dotyczących wszczęcia nie podważa ustalenia, iż istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie postępowania antysubsydyjnego. Skarga rzeczywiście zawierała wystarczające dowody na to, że przemysł Unii poniósł istotną szkodę z powodu przywozu towarów po cenach subsydiowanych. Szczegółowa analiza szkody zawarta w skardze wykazała zwiększoną penetrację rynku UE (zarówno w ujęciu bezwzględnym, jak i względnym) przez przywóz z Chin po cenach, które znacznie podcinają ceny przemysłu Unii. Wynika z tego, że domniemany przywóz towarów po cenach subsydiowanych miał istotnie szkodliwy wpływ na przemysł Unii, czego dowodem jest na przykład spadek sprzedaży i udziału w rynku lub pogorszenie się wyników finansowych.

(31)

Dowody przedstawione w skardze zawierały oddzielne obliczenia podcięcia cenowego i zaniżania cen dla każdego reprezentowanego rodzaju produktu. Komisja była usatysfakcjonowana poziomem dowodów podcięcia cenowego i zaniżania cen przedstawionym przez skarżącego i uznała, że skarga poparta jest dowodami wystarczającymi do wszczęcia dochodzenia.

(32)

W odpowiedzi na twierdzenie, że skarżący nie dostarczył wiarygodnych/porównywalnych danych dotyczących cen sprzedaży, Komisja uznała, że wersja skargi otwarta do wglądu zainteresowanych stron zawiera wszystkie istotne dowody oraz niepoufne streszczenia danych, które zostały objęte poufnym traktowaniem, w celu umożliwienia zainteresowanym stronom skorzystania z prawa do obrony w trakcie całego postępowania.

(33)

W art. 29 rozporządzenia podstawowego (a także art. 12 ust. 4 porozumienia SCM) przewidziano ochronę informacji poufnych w sytuacji, w której ujawnienie takich informacji stworzyłoby znaczącą przewagę konkurencyjną konkurenta lub miałoby znacząco negatywne skutki dla osoby przekazującej informacje lub osoby, od której osoba przekazująca informacje otrzymała te informacje.

(34)

W odniesieniu do wystarczających dowodów na istnienie związku przyczynowego należy zauważyć, co następuje. Po pierwsze, w skardze wykazano, że pogorszenie sytuacji przemysłu Unii zbiegło się w czasie ze wzrostem przywozu towarów po cenach subsydiowanych, które znacznie podcinały ceny przemysłu Unii. To wskazywało już na istnienie związku przyczynowego. Po drugie, jeżeli chodzi o inne czynniki, takie jak przywóz z państw trzecich oraz inne elementy wymieniane przez rząd ChRL i CCCME, ich wpływ nie jest na tyle duży, aby spowodować pogorszenie sytuacji przemysłu Unii, analiza natomiast nie wykazała szkody powstałej z własnej winy. Odnośnie do zarzutu, że dochodzenie w sprawie subsydium będzie skutkować nałożeniem podwójnych ceł, Komisja, jak wskazano w motywie 765, sprawdziła, czy nałożenie skumulowanego cła odzwierciedlającego poziom subsydiowania i pełen poziom dumpingu nie spowoduje skompensowania skutków subsydiowania dwukrotnie. Odnośnie do wielkości przywozu skarżący przedstawił dane oparte na uzasadnionych założeniach, takie jak waga produktu objętego dochodzeniem wyprodukowanego i sprzedawanego przez przemysł Unii oraz wykorzystał badania rynkowe w celu uzupełnienia analizy w przypadku gdy nie były dostępne informacje publiczne. Odnośnie do okresu, w którym w skardze dokonano pomiarów przywozu domniemana szkoda była spowodowana zarówno praktykami w zakresie dumpingu jak i subsydiów i w związku z tym przyjęcie na potrzeby dochodzenia innego okresu spowodowałoby nieuzasadnione obciążenie dla występującego ze skargą przemysłu.

(35)

Dnia 24 sierpnia 2021 r., zgodnie z art. 29a ust. 2 rozporządzenia podstawowego, Komisja poinformowała zainteresowane strony o swoim zamiarze nienakładania tymczasowych środków wyrównawczych oraz kontynuacji dochodzenia.

(36)

Ponieważ nie nałożono żadnych tymczasowych środków wyrównawczych, nie dokonano również żadnej rejestracji przywozu.

(37)

Dochodzenie dotyczące subsydiowania i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2017 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(38)

W przypadku obecnego dochodzenia antysubsydyjnego, jak i oddzielnego dochodzenia antydumpingowego, o którym mowa w motywie 4, zastosowano ten sam okres objęty dochodzeniem i ten sam okres badany.

(39)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja w szczególności poinformowała skarżącego, rząd ChRL, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących, znanych importerów i użytkowników o wszczęciu dochodzenia oraz wezwała wymienione podmioty do współpracy.

(40)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. Nikt nie wystąpił z wnioskiem o interwencję.

(41)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja ogłosiła, że wstępnie wybrała próbę producentów unijnych. Komisja wybrała próbę na podstawie wielkości produkcji i sprzedaży produktów podobnych w Unii w okresie objętym dochodzeniem. Próba ta składała się z trzech producentów unijnych. Producenci unijni objęci próbą odpowiadali za 52 % produkcji unijnej w okresie objętym dochodzeniem i uznano ich za reprezentatywnych dla przemysłu Unii. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag na temat wstępnego doboru próby. Nie otrzymano żadnych uwag, w związku z czym próba została zatwierdzona.

(42)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(43)

Pięciu importerów niepowiązanych dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Po przeanalizowaniu informacji dostarczonych przez importerów na potrzeby kontroli wyrywkowej Komisja uznała, że przeprowadzenie takiej kontroli nie jest konieczne, i zwróciła się do wszystkich współpracujących importerów o przesłanie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(44)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja wezwała wszystkich producentów eksportujących w Chinach do udzielenia informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Ponadto Komisja zwróciła się do Misji Chińskiej Republiki Ludowej o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(45)

Dwudziestu pięciu producentów eksportujących w państwie, którego dotyczy postępowanie, dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dobrała próbę złożoną z dwóch grup producentów eksportujących, opierając się na największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, która mogła zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie. Objęte próbą grupy producentów eksportujących odpowiadały za ponad 40 % wywozu zgłoszonego przez współpracujących producentów eksportujących przewody światłowodowe z Chin do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

(46)

Zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, oraz organów państwa, którego dotyczy postępowanie.

(47)

Uwagi dotyczące doboru próby otrzymano od jednego producenta eksportującego nieobjętego próbą, Yangtze Optical Fibre and Cable Joint Stock Limited Company („YOFC”), który chciał zostać objęty próbą.

(48)

Przedsiębiorstwo YOFC argumentował, że zważywszy na dużą liczbę współpracujących producentów eksportujących, dwa przedsiębiorstwa objęte próbą odpowiadają za stosunkowo niewielką część wielkości wywozu do Unii, która nie jest reprezentatywna dla chińskich eksporterów oraz że praktyka Komisji w poprzednich dochodzeniach antydumpingowych polegała na objęciu próbą co najmniej trzech przedsiębiorstw. Ponadto YOFC twierdziło, że próba złożona z trzech przedsiębiorstw pozwala lepiej uniknąć sytuacji, w której zmiany w przedsiębiorstwach objętych próbą mogłyby skutkować ograniczeniem próby do jednego przedsiębiorstwa. Przedsiębiorstwo YOFC argumentował też, że niektóre programy subsydiowania mają charakter regionalny, zatem w celu uzyskania bardziej kompleksowego przeglądu programów subsydiowania w Chinach przy wyborze próby należy brać pod uwagę zakres geograficzny.

(49)

Zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wybór próby powinien opierać się na największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie. Jak określono w motywie 45, objęte próbą grupy producentów eksportujących odpowiadały za ponad 40 % zgłoszonego wywozu z Chin do Unii w okresie objętym dochodzeniem, co stanowi poziom reprezentatywny. Komisja uznała, że wybrana próba zawiera największą wielkość przywozu, którą można właściwie zbadać w dostępnym czasie. W tym kontekście dwie grupy producentów eksportujących objęte próbą obejmują dużą liczbę podmiotów (czterech producentów eksportujących, siedem podmiotów zajmujących się sprzedażą oraz ponad 20 powiązanych przedsiębiorstw zapewniających materiały wsadowe lub finansowanie). Ponadto to, czy przedsiębiorstwo objęte próbą będzie rzeczywiście współpracować po objęciu go próbą, jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym do uwzględnienia producenta eksportującego przy doborze próby na podstawie art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Komisja uwzględniła również rozmieszczenie geograficzne przedsiębiorstw wybranych spośród tych objętych próbą, biorąc pod uwagę dwie chińskie prowincje, w których znajdują się dwie grupy producentów eksportujących, oraz wiele innych prowincji, w których znajdują się wszystkie powiązane przedsiębiorstwa zapewniające materiały wsadowe lub finansowanie. Ponieważ wszystkie wymogi określone w art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego zostały w związku z tym spełnione, objęcie próbą trzeciego przedsiębiorstwa nie było konieczne.

(50)

Przedsiębiorstwo YOFC twierdziło również, że powinno zostać włączone do próby, ponieważ jest doświadczonym producentem, który dokonuje wywozu do Unii wysokiej jakości przewodów światłowodowych, a jego proces produkcyjny różni się od procesu produkcyjnego innych chińskich producentów (jest zintegrowany pionowo, wykorzystuje europejską technologię do produkcji przewodów światłowodowych, przedsiębiorstwo stosuje zaawansowane technologie, jest jedyną krajową jednostką demonstracyjną inteligentnej produkcji w Chinach i osiągnęło wysoki stopień automatyzacji produkcji światłowodów). Utrzymywało ono także, że wielkość jego wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem była stosunkowo duża. Ponadto twierdziło, że jeden z objętych próbą producentów unijnych pośrednio posiada udziały w YOFC i dwóch przedsiębiorstwach objętych postępowaniem powiązanych z YOFC, a zatem włączenie YOFC do próby umożliwiłoby Komisji uzyskanie bardziej kompleksowej wiedzy na temat struktury przemysłu. Przedsiębiorstwo YOFC utrzymywało również, że w grupie jest pięciu producentów eksportujących zlokalizowanych w prowincji Hubei, prowincji Guangdong, prowincji Syczuan, prowincji Jiangsu i mieście Szanghaj, w związku z czym obejmując przedsiębiorstwo YOFC próbą, Komisja uzyskałaby informacje na temat programów subsydiowania w większej liczbie prowincji.

(51)

Jak wyjaśniono powyżej, doboru próby producentów eksportujących dokonano na podstawie największej procentowej wielkości wywozu z przedmiotowego państwa, którą można było właściwie zbadać w dostępnym czasie, przy odpowiednim rozmieszczeniu geograficznym na terenie Chin. YOFC nie należało do największych producentów eksportujących i dlatego nie włączono go do próby. W każdym razie dwie grupy producentów eksportujących objęte próbą to również duże doświadczone grupy przedsiębiorstw - w tym także podmioty zintegrowane pionowo - które produkują i sprzedają wysokiej jakości przewody światłowodowe do Unii. Ponadto w dokumentacji nie ma żadnych informacji wskazujących na to, że technologia stosowana przez producentów eksportujących objętych próbą jest mniej zaawansowana niż technologia stosowana przez innych chińskich producentów eksportujących. Przedsiębiorstwo YOFC nie przedstawiło żadnych dowodów, które przeczyłyby temu faktowi. Ponadto fakt, że jeden z objętych próbą producentów unijnych posiada udziały w przedsiębiorstwie będącym producentem eksportującym, nie ma znaczenia dla doboru próby producentów eksportujących. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(52)

Sześciu nieobjętych próbą chińskich producentów eksportujących, którzy zwrócili formularz dotyczący kontroli wyrywkowej, poinformowało Komisję o zamiarze wnioskowania o indywidualne badanie na mocy art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. W dniu wszczęcia postępowania Komisja udostępniła kwestionariusz online. Ponadto Komisja poinformowała producentów eksportujących nieobjętych próbą, iż jeśli chcą być objęci indywidualnym badaniem, muszą udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Dwa przedsiębiorstwa udzieliły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(53)

Jedno z przedsiębiorstw, które udzieliły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, zwróciło się o objęcie indywidualnym badaniem z tych samych powodów, dla których złożyło wniosek o objęcie próbą, jak określono w motywach 48 i 50 powyżej.

(54)

Drugie przedsiębiorstwo, które udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, zwróciło się o objęcie indywidualnym badaniem, ponieważ było powiązane z importerem unijnym i twierdziło, że nie otrzymało żadnych domniemanych subsydiów.

(55)

Ze względu na złożoność dochodzenia i skomplikowaną strukturę objętych próbą producentów eksportujących Komisja postanowiła nie przeprowadzać indywidualnego badania, ponieważ byłoby to nadmiernie uciążliwe i mogłoby utrudnić Komisji zakończenie dochodzenia w ustawowym terminie.

(56)

Komisja przesłała kwestionariusz skarżącemu, a kwestionariusze dla producentów unijnych, importerów, użytkowników i producentów eksportujących w Chinach udostępniono w internecie w dniu wszczęcia postępowania (8).

(57)

Komisja przesłała również rządowi ChRL kwestionariusz, który obejmował specjalne kwestionariusze przeznaczone dla Sinosure, banków oraz innych instytucji finansowych zapewniających finansowanie lub kredyty eksportowe producentom eksportującym objętym próbą; kwestionariusz był również przeznaczony dla 10 największych producentów i dystrybutorów materiałów wsadowych używanych przez producentów eksportujących objętych próbą. Do rządu ChRL zwrócono się również ze względów organizacyjnych o zebranie wszelkich odpowiedzi przekazanych przez te instytucje finansowe i o przesłanie ich bezpośrednio Komisji.

(58)

Komisja otrzymała od rządu ChRL odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu obejmującą odpowiedzi udzielone przez Export-Import Bank of China („bank EXIM”). Nie otrzymano jednak żadnych odpowiedzi od Sinosure, pozostałych banków, instytucji finansowych ani głównych producentów i dystrybutorów materiałów wsadowych.

(59)

Bez uszczerbku dla stosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego Komisja zgromadziła i poddała kontroli krzyżowej wszystkie informacje uznane za niezbędne do stwierdzenia subsydiowania, określenia wynikłej szkody oraz interesu Unii. Z powodu wybuchu pandemii COVID-19 i wynikających z niej środków wprowadzonych w celu powstrzymania jej rozprzestrzeniania się („zawiadomienie w sprawie COVID-19”) (9) Komisja nie mogła przeprowadzić wizyt weryfikacyjnych w lokalach rządu ChRL, przedsiębiorstw objętych próbą oraz współpracujących importerów i użytkowników. Zamiast tego Komisja przeprowadziła zdalną kontrolę krzyżową informacji podanych przez rząd ChRL, w której wzięły udział odpowiednie ministerstwa i inne organy rządowe. Ponadto za pośrednictwem wideokonferencji Komisja przeprowadziła zdalne kontrole krzyżowe w następujących przedsiębiorstwach:

(60)

W dniu 10 maja 2021 r. Komisja przesłała do współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą, do objętych próbą producentów eksportujących oraz do objętych próbą producentów unijnych dodatkowy wniosek o przedstawienie informacji obejmujących m.in. dane dotyczące sprzedaży na podstawie grup numerów kontrolnych produktów, inwestycji i ofert. Odpowiedzi zostały zweryfikowane przez Komisję podczas zdalnych kontroli krzyżowych.

(61)

W dniu 24 sierpnia 2021 r., na podstawie art. 29a ust. 2 rozporządzenia podstawowego, Komisja poinformowała zainteresowane strony o swoim zamiarze nienakładania środków tymczasowych oraz kontynuacji dochodzenia.

(62)

Komisja kontynuowała poszukiwanie i sprawdzanie wszelkich informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń.

(63)

W dniu 14 września 2021 r. Komisja poinformowała wszystkie strony o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzała nałożyć ostateczne cło antysubsydyjne na przywóz do Unii produktu objętego postępowaniem („ostateczne ujawnienie”).

(64)

Wszystkim stronom wyznaczono okres 20 dni, w którym mogły zgłaszać uwagi na temat ostatecznego ujawnienia. Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(65)

Otrzymano uwagi od skarżącego, rządu ChRL, CCCME, dwóch producentów eksportujących objętych próbą i jednego importera niepowiązanego, a mianowicie Connect Com GmbH („Connect Com”). Dwóch współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą udzieliło wyjaśnień na temat błędów pisarskich popełnionych przez Komisję dotyczących statusu współpracy i dokładnej nazwy, które to błędy odpowiednio skorygowano.

(66)

Po ostatecznym ujawnieniu zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie swoich argumentów zgodnie z przepisami pkt 5.7 zawiadomienia o wszczęciu. Odbyło się przesłuchanie z udziałem CCCME.

(67)

Komisja odniosła się w niniejszym rozporządzeniu do uwag przedstawionych w trakcie postępowania antysubsydyjnego. Uwagi przedstawione w kontekście oddzielnego dochodzenia antydumpingowego nie zostały uwzględnione w niniejszym rozporządzeniu, chyba że strony wyraźnie wskazały, że przedstawione uwagi obejmowały obydwa postępowania.

(68)

Produktem objętym postępowaniem są przewody światłowodowe jednomodowe, złożone z jednego lub wielu indywidualnie osłoniętych włókien, w obudowie ochronnej, nawet połączone z przewodnikami prądu elektrycznego, pochodzące z Chin, objęte obecnie kodem CN ex 8544 70 00 (kod TARIC 8544700010) („produkt objęty postępowaniem”).

(69)

Wyłączone są następujące produkty:

(70)

Przewody światłowodowe są stosowane jako optyczne medium transmisyjne w dalekosiężnych, miejskich i dostępowych sieciach telekomunikacyjnych.

(71)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne, a także te same podstawowe zastosowania:

(72)

Komisja uznała zatem na tym etapie postępowania, że są to produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(73)

Grupa ZTT wystąpiła o wyłączenie z dochodzenia przewodów odgromowych skojarzonych ze światłowodem (ang. optical ground wire, „OPGW”) i przewodów światłowodowych skojarzonych z przewodem fazowym (ang. optical phase conductor, „OPPC”). Twierdziła, że chociaż przewody te wchodzą w zakres definicji produktu, mają inne właściwości fizyczne i zastosowanie (tj. przesył energii elektrycznej), podlegają innym normom technicznym, są produkowane przy użyciu innych surowców i innych procesów produkcji oraz są sprzedawane na odrębnych rynkach. Ponadto twierdziła, że przewody OPGW i OPPC stanowią jedynie niewielką część sprzedaży do Unii. Grupa ZTT wnioskowała również o to, by w przypadku gdy Komisja uzna, że przewody OPGW i OPPC wchodzą w zakres produktu objętego dochodzeniem, w dochodzeniu wzięto pod uwagę szczególne cechy tych produktów, ich końcowe przeznaczenie lub segment rynku.

(74)

Przewody OPGW i OPPC są wykorzystywane do transmisji danych i posiadają podstawowe cechy innych przewodów światłowodowych, w tym: (i) zawierają włókna światłowodowe; (ii) średnica powlekanego włókna światłowodowego należy do tego samego przedziału; (iii) liczba włókien również mieści się w tym samym przedziale; (iv) liczba włókien na moduł jest taka sama; oraz (v) konstrukcja rdzenia przewodu jest taka sama. Fakt, że przewody OPGW i OPPC mają dodatkowe zastosowanie (przesył energii) i pewne cechy (takie jak właściwości elektryczne, brak wymogu odporności ogniowej, wymóg wysokiej wytrzymałości na rozciąganie itp.), nie umniejsza znaczenia tego faktu.

(75)

Ponadto wszystkie rodzaje przewodów podlegają do pewnego stopnia różnym specyfikacjom technicznym i normom. Jeżeli chodzi o surowce, fakt, że materiał stosowany do produkcji jednego elementu przewodu światłowodowego może różnić się w zależności od rodzaju przewodu, jest nieistotny: wszystkie rodzaje przewodów światłowodowych są produkowane z wykorzystaniem włókien światłowodowych. Jeśli chodzi o procesy produkcji, w dochodzeniu ujawniono, że niektóre konkretnie objęte ochroną modele standardowych przewodów światłowodowych miały warstwę drutu stalowego wokół płaszcza, a przewody te były produkowane na tych samych maszynach co przewody OPGW. Ponadto produkcja pancerzy przewodów OPGW i OPPC dotyczyła tylko jednego etapu konstruowania tych przewodów, co nie uzasadniało wyłączenia ich z zakresu produktu objętego dochodzeniem. Również fakt, że sprzedaż przewodów OPGW i OPPC stanowiła mniejszą część sprzedaży do Unii w okresie objętym dochodzeniem, nie ma znaczenia dla oceny tego argumentu. Ponadto przemysł Unii produkuje także przewody OPGW i OPPC, a zatem bezpośrednio konkuruje z chińskimi eksporterami również w przypadku tych przewodów.

(76)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdziła, że przewody OPGW i OPPC są przewodami światłowodowymi, które mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, techniczne i chemiczne jak pozostałe przewody światłowodowe wchodzące w zakres definicji produktu objętego postępowaniem, dlatego oddzielna analiza tych produktów nie jest konieczna. Numery kontrolne produktu stosowane przez Komisję do obliczenia marginesów dumpingu i szkody właściwie identyfikują przewody OPGW i OPPC i odpowiednio umożliwiają Komisji przeprowadzenie uczciwego porównania cen między producentami unijnymi i chińskimi. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(77)

Grupa ZTT zaproponowała również cztery metody rozwiązania i uniknięcia wszelkich możliwych problemów związanych z obchodzeniem środków w przypadku wyłączenia przewodów OPGW i OPPC z zakresu produktu objętego dochodzeniem, takie jak (i) oględziny i kontrola dokumentów przez funkcjonariuszy celnych, (ii) system certyfikacji, (iii) procedura celna kontroli końcowego przeznaczenia oraz (iv) system monitorowania. Ponieważ stwierdzono, że przewody OPGW i OPPC wchodzą w zakres dochodzenia, zajęcie się proponowanymi metodami zapobiegania obchodzeniu środków nie było konieczne.

(78)

Przed przeprowadzeniem analizy domniemanego subsydiowania w postaci konkretnych subsydiów lub programów subsydiów Komisja poddała ocenie plany, projekty i inne dokumenty rządowe, które miały znaczenie dla sektora produktu objętego postępowaniem lub materiałów do jego produkcji i w związku z tym stanowiły integralny kontekst dla przedmiotowych ustaleń merytorycznych. Komisja stwierdziła, że wszystkie subsydia lub programy subsydiów będące przedmiotem oceny są częścią wdrażania centralnego planowania rządu ChRL mającego na celu pobudzenie przemysłu przewodów światłowodowych z powodów wymienionych poniżej.

(79)

Złożony system planowania, w ramach którego wytycza się priorytety i określa się cele dla organów rządowych na szczeblu centralnym i lokalnym, w dużej mierze wyznacza kierunek chińskiej gospodarki. Odpowiednie plany istnieją na wszystkich szczeblach administracji rządowej i obejmują wszystkie sektory gospodarki. Cele wyznaczone w instrumentach planowania mają wiążący charakter, a organy na wszystkich szczeblach administracji monitorują wdrażanie planów przez odpowiednie organy administracji rządowej niższego szczebla. Ogólnie rzecz biorąc, system planowania w ChRL powoduje, że zasoby są przydzielane do sektorów uznanych przez rząd za strategiczne lub z innego powodu ważne politycznie, a nie przydzielane zgodnie z mechanizmami rynkowymi (10).

(80)

Rząd ChRL uważa urządzenia wyposażone w przewody światłowodowe za kluczowy produkt, jak wynika z dokumentów i wykazów dotyczących polityki publicznej (11). Taka kategoryzacja ma istotne znaczenie, ponieważ kwalifikuje dane sektory do objęcia ich różnymi szczególnymi strategiami politycznymi i środkami wsparcia mającymi na celu pobudzenie rozwoju w poszczególnych sektorach (12). Ponieważ przewody światłowodowe są kluczowym elementem infrastruktury sieci internetowych, odgrywają pierwszorzędną rolę we wprowadzaniu sieci światłowodowych i szerokopasmowego internetu. Kierowanie i zarządzanie rozwojem infrastruktury szerokopasmowego internetu odbywa się w ChRL na podstawie licznych planów, wytycznych i innych dokumentów, które są wydawane na szczeblu krajowym, regionalnym i gminnym oraz wzajemnie ze sobą powiązane. Przykłady takich kluczowych dokumentów programowych obejmują następujące plany, projekty oraz inne dokumenty:

(81)

W 13. planie pięcioletnim na rzecz krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego ChRL („13. plan pięcioletni”) na lata 2016-2020 podkreślono strategiczną wizję rządu ChRL dotyczącą poprawy funkcjonowania i promocji najważniejszych gałęzi przemysłu. W 13. planie pięcioletnim podkreślono, że rząd ChRL zamierza wzmocnić rozwój strategicznych zaawansowanych technologii, wśród których znajduje się technologia informacyjna opisana w rozdziale 6. W rozdziale 23 wskazano ponadto, że sieci informacyjne, do której to kategorii należą przewody światłowodowe, są uważane za „strategiczny rozwijający się przemysł”. W tym względzie w 13. planie pięcioletnim stwierdzono, że rząd ChRL będzie „wspierał szybki rozwój łańcuchów produkcyjnych i innowacyjnych w ramach rozwijających się gałęzi przemysłu, aby przyspieszyć tworzenie klastrów przemysłowych zgodnie z ich szczególnymi cechami” oraz będzie „zachęcał chińskie przedsiębiorstwa do globalnego przydzielania środków przeznaczonych na innowację”.

(82)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL twierdził, że w 13. planie pięcioletnim nie ma odniesienia do przewodów światłowodowych i że Komisja zwyczajnie założyła, że przewody światłowodowe należą do kategorii „sieci informacyjnych”. Według rządu ChRL w rozdziale 6 13. planu pięcioletniego wyraźnie zaznaczono, że skoncentruje się on na technologiach „o ogólnym przeznaczeniu”, natomiast w rozdziale 23 brak wzmianki o przemyśle światłowodowym i w tym samym rozdziale 23 wyraźnie określono, że termin „sieć informacyjna” nie odnosi się do przewodów światłowodowych ani konkretnych produktów, lecz do ogólnej infrastruktury. Podobnie w rozdziale 25 jest mowa o „sieciach optycznych”, a nie o konkretnych produktach, takich jak przewody światłowodowe.

(83)

W rozdziale 4 13. planu pięcioletniego pt. „Filozofia rozwoju” wymienia się „przyjęcie technologii informacyjnej” jako jeden z priorytetów rozwoju. W tym rozdziale określa się cele i priorytety przyjęte w celu osiągnięcia założeń 13. planu pięcioletniego, a wymienione w nim pozycje mają strategiczne znaczenie. W związku z tym „technologię informacyjną” uważa się za kluczowy komponent rozwoju kraju w okresie objętym 13. planem pięcioletnim. Ponadto w wielu rozdziałach 13. planu pięcioletniego dotyczących różnych sektorów gospodarki i społeczeństwa znajdują się odniesienia do „technologii informacyjnej”.

(84)

W sekcji 2 pt. „Strategiczne gałęzie przemysłu” rozdziału 23 pt. „Rozwój strategicznych wschodzących gałęzi przemysłu” 13. planu pięcioletniego stwierdzono, że „będziemy wspierać strategiczne gałęzie przemysłu w dziedzinach przemysłu lotniczego, oceanograficznego, sieci informacyjnych, nauk o życiu i technologii jądrowej”. Ponadto w rozdziale 25 pt. „Budowa wszechobecnej, wydajnej sieci informacyjnej” stwierdzono, że „Przyspieszymy budowę szybkiej, mobilnej, bezpiecznej i wszechobecnej infrastruktury informacyjnej nowej generacji oraz rozpowszechnimy korzystanie z technologii sieci informacyjnych”, co obejmuje „szybkie sieci światłowodowe nowej generacji”, „nowoczesną i wszechobecną szerokopasmową sieć bezprzewodową” oraz „nową technologię sieci informacyjnych”. Co więcej, pole 9 zawiera listę projektów technologii informacyjnej, obejmującą „Krajowy program szerokopasmowy”, który ma na celu „ustanowienie szybkiego systemu telekomunikacji optycznej o dużej przepustowości”.

(85)

13. plan pięcioletni stanowi kluczowy dokument programowy określający priorytety krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego Chin i jako taki kładzie nacisk na obszary docelowe nie zawsze przedstawiając wszystkie szczegóły konieczne do konkretnego osiągnięcia tych priorytetów. W związku z tym fakt, że w 13. planie pięcioletnim brak wzmianki o przewodach światłowodowych jako takich, nie oznacza, że nie stanowią one kluczowego komponentu niezbędnego do osiągnięcia ogólniejszego strategicznego celu, jakim jest rozwój technologii informacyjnej i infrastruktury sieci informacyjnych.

(86)

„Nowa generacja przemysłu technologii informacyjnych”, która obejmuje przewody światłowodowe, jest również przemysłem promowanym w ramach inicjatywy „Made in China 2025” (13). W ramach tej inicjatywy promowany „sprzęt informatyczny” definiuje się również jako „bardzo szybką inteligentną technologię transmisji optycznej o wysokiej przepustowości”, a następnie w ramach „Strategicznych zadań i priorytetów” przyspieszenie wdrożenia i budowy „sieci światłowodowej” traktuje się priorytetowo.

(87)

Jako przemysł promowany w ramach inicjatywy „Made in China 2025” przemysł przewodów światłowodowych kwalifikuje się do korzystania ze znacznego finansowania ze strony państwa. Stworzono szereg funduszy w celu wspierania inicjatywy „Made in China 2025” (14), a w związku z tym pośrednio również przemysłu przewodów światłowodowych, takich jak narodowy fundusz przemysłu układów scalonych (15), fundusz na rzecz zaawansowanej produkcji (16) oraz fundusz inwestycyjny na rzecz powstających gałęzi przemysłu (17).

(88)

W wyniku objęcia budowy sieci światłowodowej strategią „Made in China 2025” lub dowolnym innym dokumentem strategicznego planowania produkty niezbędne do ulepszonego i usprawnionego rozszerzenia budowy tych sieci, takie jak przewody światłowodowe używane do transmisji, wchodzą w zakres tych strategicznych planów i w związku z tym mogą korzystać z odpowiednich środków preferencyjnych.

(89)

Ponadto przewody światłowodowe są często zaliczane do „nowej generacji przemysłu technologii informacyjnej”, a w szczególności do „narzędzi technologii informacyjnej i komunikacyjnej”. W planie działania „Made in China 2025” (18) wymieniono 10 sektorów strategicznych, które dla rządu ChRL stanowią kluczowe gałęzie przemysłu. W sektorze 1 „Nowa generacja przemysłu technologii informacyjnych”/1.2 Narzędzia technologii informacyjnej i komunikacyjnej kategorie produktów „szybki sprzęt do transmisji optycznej o wysokiej przepustowości (400 G/1Tbps)” i „szybki sprzęt optycznego dostępu (10 G/100Gbps)” określono jako produkty należące do priorytetów rozwoju tego sektora. Nowa generacja technologii informacyjnej korzysta zatem z wymienionych w dokumencie mechanizmów wsparcia, w tym między innymi z polityki wsparcia finansowego, polityki fiskalnej i podatkowej, nadzoru i wsparcia Rady Państwa (19).

(90)

Ponadto przewody światłowodowe odnoszą się do kategorii „nowych materiałów”. W planie działania „Made in China 2025” w sektorze 9 „nowe materiały” i jego podkategoriach, włącznie z kluczowymi materiałami strategicznymi (pkt 9.2), wymienia się wysokowydajne włókna i materiały kompozytowe. Jak widać w „Katalogu wytycznych w zakresie produktów opartych na zaawansowanych i nowych technologiach” (2006) pod nr 6020004 i 6020005 produkty z włókna światłowodowego, w szczególności związane z preformą z włókien światłowodowych, stanowiącą główny materiał wsadowy do produkcji przewodów światłowodowych, są uznawane za „nowe materiały”.

(91)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie wyjaśniła, na jakiej postawie uznała przewody światłowodowe za „nowe materiały”. Podkreślił on, że sekcja 9.2.3 dokumentu planu działania odnosi się wyłącznie do „wysokowydajnych włókien i materiałów kompozytowych” oraz że tylko główny materiał wsadowy do produkcji przewodów światłowodowych, a nie przewody światłowodowe jako takie, jest uznawany za „nowy materiał”.

(92)

W tym względzie Komisja powtórzyła, że w „Katalogu wytycznych w zakresie produktów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie” (2006) produkty z włókna światłowodowego, w tym w szczególności preforma z włókien światłowodowych, są uznawane za „nowe materiały”. Preforma z włókien światłowodowych to kluczowy materiał wsadowy o wysokiej wartości dodanej używany do produkcji przewodów światłowodowych i reprezentuje on znaczną część kosztów produkcji. Komisja stwierdziła zatem, że ponieważ preforma z włókien światłowodowych, która jest półproduktem do produkcji przewodów światłowodowych, jest zaliczana do „nowych produktów”, przewody światłowodowe i kategoria „nowych produktów” są bezpośrednio ze sobą powiązane.

(93)

Ponadto oprócz planu działania inicjatywy „Made in China 2025”, w listopadzie 2016 r. wykaz 10 sektorów strategicznych został dopracowany do postaci Katalogu czterech niezbędnych elementów (20) opublikowanego przez Komitet Doradczy ds. Krajowej Strategii Produkcyjnej (NMSAC), grupę doradczą przy Krajowej Wiodącej Małej Grupie ds. Budowy Krajowej Siły Wytwórczej. Grupa ta została ustanowiona przez rząd ChRL na potrzeby opracowywania planów, polityk, projektów i organizacji pracy mających na celu promowanie rozwoju przemysłu wytwórczego i koordynowanie spraw w różnych regionach i departamentach (21). W katalogu tym każdy z 10 sektorów strategicznych rozdzielono na cztery rozdziały: (i) podstawowe niezbędne części zamienne, (ii) podstawowe niezbędne materiały, (iii) zaawansowane niezbędne procesy/technologie oraz (iv) przemysłowe platformy technologiczne. Przewody światłowodowe znajdują się w sektorze 1: technologia informacyjna nowej generacji, pkt (i) główne, podstawowe części zamienne, ppkt 38 Światłowód o bardzo niskich stratach w oparciu o przepustowość 400 G (sieć główna) oraz pkt (ii) kluczowe materiały podstawowe, ppkt 22 Materiały z włókna światłowodowego nowej generacji.

(94)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL podtrzymał swoje stanowisko, że 13. plan pięcioletni i inicjatywa „Made in China 2025” nie są dokumentami obowiązkowymi ani prawnie wiążącymi.

(95)

W tym względzie Komisja wskazała, że 13. plan pięcioletni raczej nie służy do wyrażenia ogólnie pojętej zachęty - używa się w nim języka wskazującego na jego wiążący charakter. W każdym przypadku, jak stwierdzono w motywie 85, 13. plan pięcioletni stanowi kluczowy dokument programowy określający priorytety na potrzeby krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego i stanowi podstawę różnych wiążących aktów prawnych, które organy państwowe muszą brać pod uwagę i wdrażać przy przyjmowaniu nowych zasad lub rozdziale zasobów publicznych.

(96)

Jeżeli chodzi o inicjatywę „Made in China 2025”, należy ją interpretować w związku z planem działania „Made in China 2025”, mając jednocześnie na uwadze fundusze, które zostały utworzone w celu wsparcia inicjatywy „Made in China 2025”. Pomimo że w ramach inicjatywy „Made in China 2025” głównie ustalono zasady, którymi należy się kierować, jej wdrożenie w drodze wypłaty funduszy państwowych niektórym promowanym sektorom ma charakter wiążący, przez co jest ukierunkowana konkretnie na te promowane sektory i nie ma ogólnego zastosowania. Ponadto, w strategii „Made in China 2025” użyto sformułowań, z których wynika konieczność spełnienia założeń i celów, takich jak „przyspieszymy wdrożenie i budowę sieci światłowodowych” i „będziemy energicznie promować przełomowy rozwój w kluczowych obszarach” w odniesieniu do „nowej generacji przemysłu technologii informacyjnych”, w tym do „urządzeń informacyjnych i komunikacyjnych”.

(97)

W związku z powyższym Komisja odrzuciła argumenty rządu ChRL.

(98)

Przemysł przewodów światłowodowych jest również ujęty w planie rozwoju inteligentnej produkcji (2016-2020) opublikowanym przez chińskie Ministerstwo Przemysłu i Technologii Informacyjnej („MIIT”) (22), którego celem jest wdrożenie 13. planu pięcioletniego i w którym określono 10 kluczowych zadań mających na celu skrócenie cyklu rozwoju produktu, poprawę wydajności produkcji, jakości produktu, zmniejszenie kosztów operacyjnych, zasobów i zużycia energii oraz przyspieszenie rozwoju inteligentnej produkcji. W 2018 r. Rada Państwowa ogłosiła plany Chin dotyczące rozszerzenia programu inteligentnej produkcji poprzez dodanie około 100 projektów pilotażowych w tym samym roku, a zgodnie z publicznie dostępnymi informacjami, dwa przedsiębiorstwa powiązane z producentami eksportującymi objętymi próbą, Zhongtian technology precision materials Ltd. i Fiberhome Communication Technology, zostały wpisane na listę pilotażowych projektów demonstracyjnych w zakresie inteligentnej produkcji przez MIIT; pierwsze z nich zostało wpisane w 2017 r., (23)a drugie w 2018 r (24). Co więcej, jeden ze współpracujących producentów eksportujących, Yangtze Optical Fibre and Cable, został wymieniony jako „National First Batch Smart Manufacturing Pilot Enterprise” [„Krajowe przedsiębiorstwo pilotażowe w zakresie inteligentnej produkcji pierwszego pakietu”] (25).

(99)

Istnieją wyraźne przesłanki, że znalezienie się na jednej z tych list, które są powiązane ze strategią „Made in China 2025”, nie ma wyłącznie charakteru pochwalnego, ale wiąże się z korzyściami finansowymi. W dokumencie pt. „Zawiadomienie Ministerstwa Finansów w sprawie przekazanych kwot przeznaczonych na lokalne przekształcenie przemysłowe i programy modernizacji w 2017 r.” znajduje się odpowiedni zapis w wierszu 151, zgodnie z którym przedsiębiorstwo Fiberhome Communication Technology otrzymało subsydium w wysokości 12 mln RMB w ramach programu „Nowy tryb wytwarzania głównego sprzętu do sieci łączności 5G”.

(100)

Wiele dodatkowych dokumentów potwierdza ustalenia, że rząd ChRL utworzył szeroki system wsparcia dla infrastruktury technologii internetowych i sieci szerokopasmowych, które obejmują między innymi przemysł przewodów światłowodowych. Już w 2009 r. w planie dostosowania i rewitalizacji przemysłu elektronicznego i informatycznego (26) rząd ChRL wyraźnie wyraził swoje założenie „kierowania i promowania budowy [...] szerokopasmowej dostępowej sieci światłowodowej”.

(101)

W strategii „Broadband China” z 2013 r. (27) rząd ChRL sformułował cel promowania „sieci dostępowych [...] zgodnie z koncepcjami szybkiego dostępu” oraz że „na obszarach miejskich budowa i renowacja sieci dostępowych będzie realizowana przy zastosowaniu metod technicznych takich jak sieci dostępowe FTTH i FTTB”. Również zgodnie z tą strategią będzie promowane „doprowadzenie przewodu światłowodowego do użytkownika” i będzie stopniowo budowana „stacjonarna szerokopasmowa sieć dostępowa, której głównym źródłem będzie włókno światłowodowe”.

(102)

W rozdziale strategii „Broadband China” dotyczącym instrumentów polityki rząd ChRL opisano instrumenty wykorzystywane do osiągnięcia celów tej strategii, tj. „pełne wykorzystanie różnych funduszy specjalnych zapewnianych przez instytucje rządowe na szczeblu centralnym w celu kierowania odpowiednich funduszy lokalnych do inwestowania w badania i rozwój sieci szerokopasmowej i uprzemysłowienie”, udzielanie „subsydiowanego wsparcia na spłatę odsetek w przypadku pożyczek na kwalifikowalne projekty budowy sieci szerokopasmowej w strefach rozwoju państwowego w regionie zachodnim” oraz wzmacnianie „wsparcia w postaci korzyści podatkowych” i „wsparcia [dla] budowy sieci szerokopasmowych”. Jak określono w motywie 80 Komisja uznała przewody światłowodowe za kluczowe komponenty infrastruktury sieci internetowych i niezbędne elementy do ustanowienia systemów sieci szerokopasmowych.

(103)

Strategia „Broadband China” nie tylko określa niewiążące założenia dotyczące rozwoju infrastruktury internetowej. Gdy rozpatruje się ją razem z innymi dokumentami można wyraźnie dostrzec, że finansowe wkłady ze strony rządu ChRL są niezbędnym elementem wykorzystywanym do osiągnięcia założeń strategii. W „Opiniach na temat promowania budowy światłowodowych sieci szerokopasmowych” (28) stwierdzono, że „władze lokalne wszystkich szczebli są zachęcane do zapewnienia subsydiów w celu wykorzystania światłowodowych sieci szerokopasmowych w instytucjach publicznych” oraz że „inwestycje i wsparcie polityki w zakresie badań i rozwoju chipów rdzeniowych, urządzeń, wyposażenia systemowego i zastosowań dla systemów światłowodowej łączności szerokopasmowej” zostaną zwiększone, a także zachęca się do rozwijania „technologicznych innowacji w zakresie łączności szerokopasmowej”.

(104)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL twierdził, że strategia „Broadband China” to tylko wytyczne dotyczące infrastruktury sieci szerokopasmowych. W tym względzie rząd ChRL zauważył, że zespół orzekający w sprawie „Chiny - wyroby walcowane płaskie ze stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych” ustalił, że „ogólne informacje dotyczące polityki rządowej, nie mające bezpośredniego związku z przedmiotowym programem, nie są »wystarczającym dowodem« szczególności”.

(105)

W tym względzie Komisja przypomniała, że, jak określono w motywie 102, w rozdziale strategii „Broadband China” omawiającym instrumenty polityki rząd ChRL opisuje instrumenty stosowane do osiągnięcia celów tej strategii, takie jak korzystanie z różnych specjalnych funduszy, subsydiowanego wsparcia na spłatę odsetek, wsparcia w postaci korzyści podatkowych itp. W związku z tym Komisja w motywie 103 uznała, że gdy rozpatruje się tę strategię łącznie z innymi dokumentami, oczywiste jest, że finansowe wkłady ze strony rządu ChRL stanowią niezbędny element wykorzystywany do osiągnięcia jej założeń. W związku z tym, pomimo twierdzenia, że Strategia „Broadband China” ma charakter wytycznych, jej wdrożenie poprzez wypłatę funduszy państwowych tylko niektórym promowanym sektorom sprawia, że jest ona wiążąca i skierowana konkretnie do tych promowanych sektorów i nie ma ogólnego zastosowania. W każdym przypadku odniesienie do sprawozdania zespołu orzekającego „Chiny - wyroby walcowane płaskie ze stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych” nie ma decydującego znaczenia w kwestii szczególności, ponieważ w tym wypadku liczne plany i dokumenty programowe wydane przez rząd ChRL objęte tą sekcją zapewniają konkretne wytyczne i wsparcie dla produktu objętego postępowaniem. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(106)

W wytycznych Rady Państwa w sprawie aktywnej promocji „Internetu plus” (29) z 2015 r. formułuje się wyraźny cel poprzez stwierdzenie, że niniejszy dokument ma pomóc „w przyspieszeniu wdrożenia strategii „Broadband China”, organizacji i wdrożenia państwowego projektu budowy infrastruktury informatycznej nowej generacji [oraz] promowania przekształcenia szerokopasmowej sieci światłowodowej”. Sposób, w jaki ten cel ma być osiągnięty, został opisany w pkt „6) Wzmocnienie wytycznych i wsparcia”, w którym wyjaśnia się, że wsparcie fiskalne i podatkowe zostanie zwiększone i określa się zadania takie jak „aktywne inwestowanie w badania i rozwój oraz demonstrację zastosowania kwalifikowanych kluczowych zintegrowanych technologii innowacyjnych związanych z »Internetem+«.” Koordynowanie wykorzystania istniejących specjalnych funduszy finansowych przeznaczonych na wsparcie budowy platform związanych z »Internetem+« i demonstracje zastosowań.”.

(107)

W 2015 r. rząd ChRL uszczegółowił plan inwestycji finansowych, w ramach którego przewiduje się „przyspieszenie budowy infrastruktury” w „Wytycznych Generalnego Biura Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie przyspieszenia budowy szybkich sieci szerokopasmowych oraz promowania ograniczenia prędkości wzrostu opłat za przyspieszenie sieci” (30). W dokumencie tym stwierdza się, że w celu osiągnięcia założenia rząd ChRL „przyspieszy budowę miast sieci zbudowanych całkowicie w technologii światłowodowej i sieci łączności ruchomej czwartej generacji (4G), przy inwestycji ponad 430 mld CNY w budowę sieci w 2015 r. i nie mniej niż 700 mld CNY w latach 2016-2017” oraz „będzie promować proces budowy sieci dostępowych FTTH, zakończy przekształcenie 45 000 stref dostępu z przewodów miedzianych w światłowodowe w 2015 r. i zbuduje ponad 80 mln nowych gospodarstw domowych z sieciami dostępowymi FTTH”.

(108)

Przyjęte przez rząd ChRL podejście, polegające na definiowaniu promowanych sektorów i produktów w katalogach w celu przydzielenia odpowiednich środków w oparciu o ich znaczenie strategiczne lub polityczne przypisane im przez rząd ChRL oraz na wdrażaniu i nadzorowaniu realizacji planów na każdym poziomie administracyjnym, można ponadto zaobserwować analizując „Katalog strategicznych oraz nowych produktów i usług” Krajowej Komisji Rozwoju i Reform („NDRC”) z 2016 r. (31). Ponownie przewiduje się ustanowienie nowej generacji przemysłu informatycznego, włącznie z przemysłem sieci informatycznych nowej generacji. W celu osiągnięcia tego założenia w katalogu strategicznych i nowych produktów uwzględniono pewne produkty. Przewody światłowodowe bez wątpienia należą do tych produktów jako odniesienie do „Sprzętu łączności optycznej. W tym światłowodów” nie pozostawia żadnych wątpliwości. Wyliczenie specyfikacji technicznych przedmiotowego sprzętu, np. „światłowód G.657 dla FTTx, światłowód G.655 o dużej powierzchni czynnej, światłowód G.656, światłowód o niskich i bardzo niskich stratach spełniający normy światłowodu G.652, [...] sprzęt łączności optycznej, jednokanałowa przepływność o prędkości 10 Gbit/s, 40 Gbit/s, 100 Gbit/s, 200 Gbit/s, 400 Gbit/s” pokazuje nie tylko, że przewody światłowodowe są uznawane przez rząd ChRL za strategiczne i nowe produkty, ale również stopień szczegółowego planowania ze strony rządu ChRL, który obejmuje pewne produkty technologiczne.

(109)

To samo podejście - definiowanie celów w planach, a następnie ich realizacja poprzez określanie szczegółów technicznych w katalogach - stosowane jest w przypadku katalogu produktów wytwarzanych z wykorzystaniem zaawansowanych i nowych technologii (32), w którym przewody światłowodowe ujęte są jako produkt komunikacyjny pod nr 1020011 obejmujący „system transmisji światłowodowej o standardzie SDH z medium transmisyjnym o światłowodzie jednomodowym, kanał szybkiej transmisji danych, szybkość transmisji wynosząca 10 Gbit/s i 40 Gbit/s, dla linii komunikacyjnych i metropolitalnej sieci szkieletowej”. Już w 2003 r. przewody światłowodowe zostały wpisane do katalogu promowanych produktów wykorzystujących zaawansowane technologie do inwestycji zagranicznych w kategorii sprzęt i produkty komunikacyjne (33) pod numerem 42 jako „sprzęt do komunikacji światłowodowej o standardzie SDH oraz przepustowości 10 Gb/s i większej”.

(110)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL i Connect Com stwierdziły, że Komisja nie wykazała, że poszczególne dokumenty wymienione w sekcji 3.1 „w sposób szczególny” wspierały lub promowały sektor przewodów światłowodowych, mimo że w art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego wymaga się od Komisji wykazania, że dokument rządu ChRL „wyraźnie ogranicza dostęp” do niektórych przedsiębiorstw, a taki wymóg na mocy art. 2 ust. 1 lit. a) Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych zakłada wykazanie ograniczenia, które jest „wyraźne (…) jednoznaczne i zrozumiałe” (34). Connect Com przywołało następnie art. 4 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, który stanowi, że ustalenie szczególności musi być wyraźnie uzasadnione na podstawie konkretnych dowodów, i stwierdziło, że Komisja nie spełniła tego wymogu. Rząd ChRL utrzymywał ponadto, że Komisja opiera się na błędnym założeniu, że jeżeli rzekomo promowana jest infrastruktura sieciowa, to promowane jest wszystko, co składa się na tę sieć. Rząd ChRL stwierdził, że szereg dokumentów wymienionych przez Komisję, takich jak 13. plan pięcioletni, inicjatywa „Made in China 2025”, plan rozwoju inteligentnej produkcji (2016-2020), plan dostosowania i rewitalizacji przemysłu informacji elektronicznej z 2009 r. oraz strategii „Broadband China” z 2013 r., nie dotyczy produktu ani przemysłu przewodów światłowodowych, a raczej sieci niższego szczebla lub wdrożenia łączności szerokopasmowej, tj. ogólnej infrastruktury. Według rządu ChRL, biorąc pod uwagę, że do budowy sieci potrzeba wielu materiałów i produktów, Komisja powinna wyraźnie wyjaśnić, które dokładnie produkty i usługi składające się na infrastrukturę uważa za promowane. Ponadto rząd ChRL stwierdził, że upowszechnienie sieci lub szerokopasmowego internetu nie jest związane z towarami, lecz raczej z rozwojem infrastruktury i usługami, ponieważ takie upowszechnienie dotyczy poprawy ogólnych usług telekomunikacyjnych.

(111)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Jak wyjaśniono w motywie 80, przewody światłowodowe są kluczowym elementem infrastruktury sieci internetowych i odgrywają pierwszorzędną rolę we wprowadzaniu sieci światłowodowych i szerokopasmowego internetu. Infrastruktura szerokopasmowa oznacza sieci rozmieszczonych urządzeń i technologii telekomunikacyjnych niezbędnych do zapewnienia szybkiego dostępu do internetu i innych zaawansowanych usług telekomunikacyjnych (35), a przewody światłowodowe stanowią główną część sprzętu transmisyjnego. Budowa infrastruktury i sieci szerokopasmowych wymaga zatem wykorzystania produktów niezbędnych do transmisji danych i nie polega głównie na świadczeniu usług, jak zdaje się sugerować rząd ChRL. W rzeczywistości świadczenie usług byłoby wynikiem istnienia takiej infrastruktury po jej wybudowaniu. W związku z tym, jeżeli rząd ChRL wspiera budowę infrastruktury szerokopasmowej, wspiera on również kluczowe produkty, które są niezbędne do budowy takiej infrastruktury i stanowią jej integralną część. Komisja jest zdania, że ramy normatywne wynikające z wdrożenia poszczególnych dokumentów wymienionych w sekcji 3.1 „wyraźnie ograniczają dostęp” do preferencyjnego traktowania określonych przedsiębiorstw w promowanych sektorach, takich jak sektor przewodów światłowodowych, który jest częścią branży technologii informacyjnych i sieci szerokopasmowych. W związku z tym poszczególne dokumenty wymienione w sekcji 3.1 stanowiły wystarczający dowód, aby uznać szczególność wsparcia i promowania sektora przewodów światłowodowych przez rząd ChRL. W związku z powyższym argumenty rządu ChRL i Connect Com zostały odrzucone.

(112)

Ponadto według rządu ChRL sieci dostępu do internetu i infrastruktura szerokopasmowa tworzą infrastrukturę ogólną. Rząd ChRL odniósł się do interpretacji pojęcia „infrastruktura ogólna” przyjętej przez zespół orzekający w dokumencie „WE i niektóre państwa członkowskie - duże samoloty cywilne” jako „infrastruktury, która nie jest udostępniana wyłącznie jednemu podmiotowi lub ograniczonej grupie podmiotów ani wykorzystywana wyłącznie przez jeden podmiot lub ograniczoną grupę podmiotów, lecz jest dostępna dla wszystkich lub prawie wszystkich podmiotów”. Rząd ChRL przekonywał ponadto, że Organ Apelacyjny w sprawie „US - Softwood Lumber IV” potwierdził, że „jedynym wyraźnym wyjątkiem od ogólnej zasady, zgodnie z którą dostarczanie „towarów” przez rząd oznacza wkład finansowy, jest sytuacja, w której towary te są dostarczane w formie „ogólnej infrastruktury””.

(113)

W tym względzie Komisja wskazała, że interpretacja pojęcia „infrastruktura ogólna”, do której odniósł się rząd ChRL, dotyczy definicji dostarczania towarów przez rząd w formie infrastruktury ogólnej. Interpretacja ta nie odnosi się do analizy szczególności programu subsydiowania. Ponadto przedmiotem niniejszego dochodzenia nie jest dostarczanie przez rząd przewodów światłowodowych, które rząd ChRL uznał za „infrastrukturę ogólną”, lecz są nim wszystkie subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych przyznane producentom eksportującym przewody światłowodowe, którzy dostarczają te przewody światłowodowe operatorom telekomunikacyjnym w Unii. W związku z tym Komisja uznała ten argument za bezpodstawny i nieistotny dla oceny promowania przemysłu przewodów światłowodowych przez rząd ChRL i dlatego go odrzuciła.

(114)

Po ostatecznym ujawnieniu Connect Com stwierdziło, że ogólne finansowanie rozbudowy sieci światłowodowej nie stanowi subsydium szczególnego na rzecz przewodów światłowodowych i odniosło się do motywu 749 poniżej, zgodnie z którym przewody światłowodowe nie stanowią więcej niż 5 % całkowitej wielkości sieci światłowodowej.

(115)

W tym względzie Komisja podkreśliła, że motyw 749 ma następujące brzmienie: „w toku dochodzenia ustalono, że przewody światłowodowe stanowią jedynie niewielką część całkowitych kosztów uruchamiania projektów dotyczących sieci cyfrowych - w przypadku sieci 5G jest to znacznie mniej niż 5 %”. Po pierwsze, stwierdzenie to odnosi się do kosztów produkcji, a nie do wielkości. Po drugie, fakt, że przewody światłowodowe stanowią jedynie niewielką część całkowitych kosztów budowy sieci nie podważa twierdzenia, że są one produktem kluczowym i niezbędnym do uruchomienia takiej sieci. Jak wyjaśniono w motywach 80 i 111, przewody światłowodowe stanowią integralny element szybkich sieci szerokopasmowych nowej generacji opartych na tej technologii, które w związku z tym nie mogłyby bez nich funkcjonować. Subsydiowanie tego kluczowego elementu jest więc z definicji szczególne i ma zasadnicze znaczenie dla pomyślnego funkcjonowania całej sieci światłowodowej. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(116)

Ponadto, w rozdziale III tymczasowych przepisów w zakresie promowania dostosowania struktury przemysłowej (decyzja nr 40 z 2005 r. Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej) („decyzja nr 40”) mowa o „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”, który obejmuje trzy kategorie, a mianowicie projekty promowane, projekty ograniczone i projektów zlikwidowane. Zgodnie z art. XVII decyzji, jeżeli „projekt inwestycyjny należy do grupy projektów promowanych, jest on badany i zatwierdzany oraz rejestrowany zgodnie z odpowiednimi krajowymi przepisami dotyczącymi inwestycji; wszystkie instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego zgodnie z zasadami udzielania kredytów; urządzenia samoobsługowe importowane w łącznej kwocie inwestycji, z wyjątkiem towarów uwzględnionych w katalogu niezwolnionych z cła towarów importowanych w ramach krajowych projektów inwestycyjnych (zmienionym w 2000 r.) wydanym przez Ministerstwo Finansów, mogą być zwolnione z należności celnych przywozowych i podatku od wartości dodanej związanego z przywozem, chyba że pojawią się nowe przepisy dotyczące niezwolnionych z cła projektów inwestycyjnych. Inne polityki sprzyjające w zakresie promowanych projektów przemysłowych wdraża się zgodnie z odpowiednimi przepisami krajowymi”.

(117)

W związku z tym decyzja nr 40 wraz z „Katalogiem wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu” przewiduje szczególne traktowanie niektórych projektów w ramach pewnych promowanych sektorów przemysłu.

(118)

W Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu (wersja z 2011 r.) (poprawiona w 2013 r.) (36) oraz Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu (wersja z 2019 r.) (37) zatwierdzonych dekretem Krajowej Komisji Rozwoju i Reform Chińskiej Republiki Ludowej nr 29 z dnia 27 sierpnia 2019 r., który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2020 r., w kategorii I „Promowanie” wymieniono:

„XXVIII. Przemysł informacyjny

[…]

[…]

(119)

W związku z tym Katalog wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu zawiera w części „przemysł informacyjny” konkretne projekty związane z przemysłem przewodów światłowodowych uznane za promowane.

(120)

Rząd ChRL stwierdził, że decyzja nr 40 nie jest obowiązkowa ani prawnie wiążąca, lecz stanowi jedynie wytyczne. Ponadto według rządu ChRL art. V decyzji nr 40, który odnosi się do „wzmocnienia budowy infrastruktury informacyjnej, w tym komunikacji szerokopasmowej”, wyraźnie dotyczy wyłącznie poprawy infrastruktury i nie ma w nim wzmianki o przewodach światłowodowych. W związku z tym rząd ChRL uznał, że dokument ten nie mógł stanowić podstawy wsparcia ani promowania przemysłu przewodów światłowodowych.

(121)

Po pierwsze, Komisja nie zgodziła się z tym, że decyzja nr 40 nie ma skutku obowiązkowego. Decyzja nr 40 ustanawia tymczasowe przepisy wspierające restrukturyzację przemysłową i odnosi się do „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”, w którym zdefiniowano trzy rodzaje treści: treści dotyczące projektów promowanych, projektów ograniczonych i projektów zlikwidowanych. W art. XVII decyzji nr 40 ustanowiono obowiązkowy sposób postępowania z projektami inwestycyjnymi należącymi do promowanych treści, np. „wszystkie instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego zgodnie z zasadami udzielania kredytów” i „inne polityki sprzyjające w zakresie promowanych projektów przemysłowych wdraża się zgodnie z odpowiednimi przepisami krajowymi”. Ponadto art. XXI stanowi, że „odpowiednie polityki preferencyjne wdrażane zgodnie z katalogiem sektorów przemysłu, produktów i technologii obecnie szczególnie wspieranych przez państwo (zmienionym w 2000 r.) są dostosowywane w celu ich wdrożenia zgodnie z zachęcającą zawartością Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”. W związku z tym decyzja nr 40 ma w tym względzie skutek obowiązkowy.

(122)

Po drugie, w art. V decyzji nr 40, która znajduje się w rozdziale II „Orientacja i priorytety dotyczące restrukturyzacji przemysłowej”, jako priorytet określono wzmocnienie „budowy infrastruktury informacyjnej, w tym komunikacji szerokopasmowej”, a jak wykazano w motywie 80, a następnie wyjaśniono w motywie 111, przewody światłowodowe stanowią kluczowy i niezbędny element takiej infrastruktury. Jak stwierdza Komisja w motywie 111, jeżeli rząd ChRL wspiera budowę infrastruktury szerokopasmowej, kluczowe produkty, które są niezbędne do budowy takiej infrastruktury i stanowią jej integralną część, również są uznawane za wspierane przez rząd ChRL. Ponadto w art. XIV decyzji nr 40, która znajduje się w rozdziale III „Katalog wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłowej”, stwierdza się, że: „treść zachęty obejmuje głównie kluczowe technologie, sprzęt i produkty, które mogą promować rozwój społeczno-gospodarczy, sprzyjają oszczędzaniu zasobów, ochronie środowiska oraz optymalizacji i modernizacji struktury przemysłowej, i które należy promować i wspierać za pomocą odpowiedniej polityki i środków”. Jak już wskazano w motywie 118, przemysł informacyjny, a w szczególności kluczowe materiały wsadowe do produkcji przewodów światłowodowych, takie jak włókno jednomodowe i preformy z włókien światłowodowych, a także produkty rynku wyższego szczebla, takie jak systemy transmisji światłowodowej i systemy komunikacji światłowodowej, należą do promowanych treści. Ponadto przewody światłowodowe są kluczowym elementem wdrażania „infrastruktury informacyjnej, w tym komunikacji szerokopasmowej”, promowanym przez rząd ChRL. W związku z tym łączna interpretacja powyższych przepisów wskazuje, że przewody światłowodowe są produktem promowanym, z jednej strony dlatego, że są niezbędnym elementem promowanej infrastruktury, a z drugiej strony dlatego, że ich podstawowe materiały wsadowe, które decydują o wartości dodanej przewodów światłowodowych, są również promowane przez rząd ChRL. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(123)

Nie tylko plany i strategie na poziomie krajowym są ukierunkowane na wspieranie przemysłu przewodów światłowodowych. Na poziomie regionalnym powstały tzw. krajowe strefy rozwoju przemysłu zaawansowanych technologii. Jedną z nich jest strefa rozwoju przemysłu nowych technologii East Lake. Jak określono w sekcji I.2 13. planu pięcioletniego dotyczącego krajowych stref rozwoju przemysłu zaawansowanych technologii, strefy te mają stanowić regionalną platformę na potrzeby wdrożenia szczegółowych strategii krajowych, takich jak „Internet Plus” i „Made in China 2025” (38). Przedsiębiorstwa, które są zlokalizowane w jednej z tych stref i kwalifikują się jako podmioty prowadzące działalność objętą zakresem odpowiednich strategii, podlegają preferencyjnemu traktowaniu. Jak wynika z dokumentu dotyczącego „Preferencyjnej polityki Krajowych Stref Rozwoju Przemysłu Wykorzystującego Zaawansowane Technologie” (39), ogólne zwolnienie z podatku dochodowego jest udzielane w ciągu dwóch lat od daty założenia przedsiębiorstwa, a następnie kontynuowane jest preferencyjne traktowanie poprzez zastosowanie obniżonej stawki podatku od osób prawnych, zwolnienia z ceł wywozowych i innych korzyści podatkowych.

(124)

Korzyści zagwarantowane przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w sektorze zaawansowanych technologii i znajdującym się w Krajowej Strefie Rozwoju Przemysłu Wykorzystującego Zaawansowane Technologie nie ograniczają się jedynie do korzyści podatkowych, lecz obejmują także bezpośrednie wsparcie finansowe. Jak wynika z cytowanego dokumentu, w którym zostały przedstawione zasady preferencyjnej polityki Krajowej Strefy Rozwoju Przemysłu Wykorzystującego Zaawansowane Technologie, obowiązkiem państwa jest „zorganizować [...] określoną ilość pożyczek na budowę kapitału i skalę inwestycyjną każdego roku oraz wyemitować określoną ilość obligacji długoterminowych w celu pozyskania funduszy od obywateli” (40). Bardziej precyzyjny opis znajduje się we fragmencie dokumentu, w którym mówi, że „wsparcie finansowe rządu chińskiego dla strefy rozwoju przemysłu wykorzystującego zaawansowane technologie polega głównie na przekazaniu pewnych funduszy na rozpoczęcie działalności krajowym strefom rozwoju oraz na realizacji niektórych projektów planowanych na poziomie krajowym dla przedsiębiorstw w strefach rozwoju. W większości stref rozwoju w Chinach władze lokalne wspierają taką strefę głównie w drodze wynajmu gruntów po niskich cenach”.

(125)

Ponadto „Preferencyjna polityka krajowych stref rozwoju” odnosi się do Katalogu Kluczowych Dziedzin Wykorzystujących Zaawansowane Technologie Wspierane przez Państwo z 2016 r., w którym zostały wymienione kluczowe dziedziny wykorzystujące zaawansowane technologie wspierane przez państwo. W katalogu tym wyraźnie wspominana jest w sekcji „I. Informacje elektroniczne”, punkt 4. „Technologia komunikacyjna”„optyczna sieć transmisyjna” oraz „technologia systemu transmisji optycznej”, która obejmuje przewody światłowodowe, jako dziedziny wykorzystujące zaawansowane technologie wspierane przez państwo. Jeden z producentów eksportujących objętych próbą przewodów światłowodowych znajduje się w Prowincji Wuhan, a większość przedsiębiorstw należących do tej grupy znajduje się w Strefie Rozwoju Przemysłu Nowych Technologii East Lake. W związku z tym przedsiębiorstwa te kwalifikują się do uzyskania korzystnych warunków w ramach programu Krajowej Strefy Rozwoju Przemysłu Wykorzystującego Zaawansowane Technologie.

(126)

Ta wspierana przez rząd ChRL specjalna strefa rozwoju przemysłu w Wuhan - strefa rozwoju przemysłu nowych technologii East Lake - służyła jako główna baza produkcyjna dla przewodów światłowodowych. Jako jedna z zatwierdzonych przez Radę Państwa „krajowych stref rozwoju przemysłu zaawansowanych technologii” i „krajowych stref demonstracyjnych lokalnych innowacji”, stała się ona pierwszą bazą przemysłu optoelektronicznego (nazywaną również „chińską Doliną Optyczną”). Producenci przewodów światłowodowych prowadzący działalność w strefie korzystali z różnych form zachęt i wsparcia ze strony państwa.

(127)

W odniesieniu do materiałów wykorzystywanych do produkcji przewodów światłowodowych Komisja ustaliła, że aramid, włókno syntetyczne otrzymywane w wyniku reakcji chemicznej oraz materiał wykorzystywany do produkcji przewodów światłowodowych, jest sklasyfikowany przez rząd ChRL jako kluczowy produkt w przewodnim katalogu kluczowych produktów i usług w strategicznych wschodzących gałęziach przemysłu (41). Dzięki przedmiotowej kwalifikacji ten ostatni surowiec znalazł się w centrum różnych strategii politycznych rządu ChRL.

(128)

Ogólnie rzecz ujmując, włókna chemiczne podlegają regulacjom państwowym i polityce zarządzania rynkiem nie tylko na szczeblu centralnym, ale również w ramach dokumentów dotyczących planowania na szczeblu niższym niż centralny, takich jak plan działania prowincji Zhejiang dotyczący kompleksowej transformacji i modernizacji tradycyjnych gałęzi przemysłu wytwórczego, w którym włókna chemiczne stanowią jedną z 10 kluczowych gałęzi przemysłu podlegających specjalnemu zarządzaniu polityką (42), lub 13. plan pięcioletni na rzecz rozwoju przemysłu chemicznego w prowincji Jiangsu (2016-2020). W postanowieniach określonych w ostatnim wspomnianym dokumencie, dotyczących nowych materiałów chemicznych, położono nacisk szczególnie na wspieranie rozwoju i uprzemysłowienia zastosowań niższego szczebla o wysokiej wartości dodanej, takich jak „włókna o wysokiej wydajności”, które obejmują włókna wykorzystywane w produkcji przewodów światłowodowych.

(129)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL twierdził, że w różnych dokumentach cytowanych przez Komisję, takich jak „Katalog czterech niezbędnych elementów”, „Katalog Strategicznych i Wschodzących Produktów i Usług Krajowej Komisji Rozwoju i Reform z 2016 r.” oraz „Katalog Wytycznych Dotyczących Restrukturyzacji Przemysłu” nie wspomniano o samych przewodach światłowodowych, a raczej o materiałach do produkcji. Rząd ChRL twierdzi ponadto, że Komisja nie przeprowadziła analizy typu pass-through i pass-back, aby wykazać, że domniemane subsydia otrzymane przez sektory przemysłu wyższego lub niższego szczebla zostały przekazane przemysłowi przewodów światłowodowych.

(130)

W odniesieniu do sektorów przemysłu wyższego szczebla Komisja zauważyła, że objęci próbą producenci eksportujący byli pionowo zintegrowani, a zatem uznano, że subsydia otrzymywane przez powiązanych z nimi dostawców są przekazywane producentom eksportującym przewody światłowodowe. Ponadto dokumenty wymienione przez rząd ChRL jako obejmujące materiały do produkcji przewodów światłowodowych, nawet przy założeniu, że nie obejmują one również, przynajmniej pośrednio, przewodów światłowodowych, quod non, są mimo wszystko istotne wraz ze wszystkimi innymi preferencyjnymi politykami i dokumentami rządu ChRL objętymi tą sekcją. Wszystkie dokumenty w tej sekcji obejmują albo sieć światłowodową, której kluczową częścią jest przewód światłowodowy, albo główne materiały wsadowe do jej produkcji i w związku z tym pokazują, jak cały sektor przewodów światłowodowych jest promowany, poczynając od produkcji wyższego szczebla aż do produkcji niższego szczebla produktu objętego postępowaniem. Te dokumenty są także istotne aby pokazać szczególność poszczególnych programów subsydiowania. Analiza typu pass-through potrzebna jest jedynie w przypadku subsydiów rzeczywiście przyznawanych na surowce dostarczane za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia i wykorzystywane przez producentów eksportujących do produkcji produktu objętego postępowaniem i tylko w przypadku gdy sprzedawca i nabywca tych materiałów wsadowych nie są ze sobą powiązani. Jak wyjaśniono poniżej w sekcji 3.8.2, surowce pozyskiwane przez niepowiązanych dostawców za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia nie zostały objęte środkami wyrównawczymi w ramach przedmiotowego dochodzenia. Ponadto jak wspomniano wyżej w tym motywie, współpracujący producenci eksportujący są w większości zintegrowani.

(131)

Biorąc pod uwagę powyższe plany i programy, przemysł przewodów światłowodowych jest zatem traktowany jako gałąź przemysłu o znaczeniu podstawowym/strategicznym, o której rozwój aktywnie zabiega rząd ChRL w ramach celu politycznego. Przewody światłowodowe wyróżniają się jako produkt mający szczególne znaczenie dla rządu ChRL w dziedzinie budowy sieci i infrastruktury obsługującej wszystkie warstwy kluczowych obszarów łączności i polityki cyfrowej opracowanych i nadzorowanych przez państwo. Na podstawie dokumentów programowych wymienionych w niniejszej sekcji Komisja stwierdziła, że rząd ChRL interweniuje w przemysł przewodów światłowodowych w celu wdrożenia powiązanych strategii politycznych i ingeruje w swobodne działanie mechanizmów rynkowych w sektorze przewodów światłowodowych, w szczególności promując i wspierając ten sektor za pomocą różnych środków.

(132)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL przedstawił kilka ogólnych uwag dotyczących decyzji Komisji w sprawie zastosowania przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do kredytów preferencyjnych, ubezpieczeń kredytów eksportowych i materiałów wsadowych.

(133)

Rząd ChRL twierdził, że wszystkie wnioski Komisji o przedstawienie informacji, na które rząd ChRL nie mógł odpowiedzieć, są nieuzasadnione, ponieważ wnioski te zakładały istnienie kompetencji prawnych, których rząd ChRL nie posiadał.

(134)

Ponadto rząd ChRL utrzymywał, że Komisja nie dokonała właściwej oceny dostępnych faktów i nie przedstawiła odpowiedniego wyjaśnienia, dlaczego dostępny stan faktyczny w sposób uzasadniony zastąpił wszystkie brakujące niezbędne informacje.

(135)

Jak określono poniżej w motywach 146, 160 i 168, Komisja była zdania, że rząd ChRL posiada kompetencje prawne do uzyskania żądanych informacji jako akcjonariusz lub organ odpowiedzialny podmiotów, w odniesieniu do których Komisja zażądała informacji. W swoim komunikacie do rządu ChRL, powtórzonym w sekcjach 3.2.1-3.2.3 poniżej, Komisja przedstawiła powody, dla których musiała polegać na dostępnych faktach. Komisja uznała publicznie dostępne informacje za rozsądne zastąpienie informacji, które nie zostały przekazane przez rząd ChRL. Komisja odrzuciła zatem argumenty rządu ChRL.

(136)

Ze względów organizacyjnych Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie specjalnych kwestionariuszy każdej instytucji finansowej, która udziela kredytów lub kredytów eksportowych przedsiębiorstwom objętym próbą.

(137)

Początkowo otrzymano jedynie odpowiedź banku EXIM. Rząd ChRL nie udzielił odpowiedzi na wezwanie Komisji o przekazanie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu wszystkich instytucji finansowych, które udzielają kredytów lub kredytów eksportowych przedsiębiorstwom objętym próbą. W piśmie w sprawie uzupełnienia braków Komisja powtórzyła w związku z tym swoje wezwanie w odniesieniu do instytucji finansowych zmierzające do maksymalizacji możliwości zaangażowania ich w dochodzenie dzięki przekazywaniu przez nie informacji niezbędnych do dokonania przez Komisję ustaleń dotyczących istnienia i zakresu domniemanego subsydiowania.

(138)

Po otrzymaniu pisma w sprawie uzupełnienia braków, rząd ChRL wskazał, że odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielone przez instytucje finansowe, które udzieliły kredytów, nie miały znaczenia dla dochodzenia, ponieważ żaden z kredytów ani kredytów eksportowych nie został udzielony zgodnie z rządowymi planami i projektami, jak zarzucano w skardze i jak przedstawiono w kwestionariuszu.

(139)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Po pierwsze, z posiadanej przez Komisję wiedzy wynika jednak, że rząd ChRL dysponuje informacjami wymaganymi od podmiotów będących własnością państwa w przypadku wszystkich podmiotów, w których rząd ChRL jest głównym udziałowcem. Poza tym rząd ChRL posiada uprawnienia niezbędne do interakcji z instytucjami finansowymi, nawet jeżeli nie znajdują się one w posiadaniu państwa, ponieważ wszystkie podlegają jurysdykcji chińskiego bankowego organu regulacyjnego.

(140)

Ostatecznie Komisja otrzymała informacje na temat struktury korporacyjnej, ładu korporacyjnego i struktury własności wyłącznie od banku będącego własnością państwa, lecz nie otrzymała żadnych informacji od pozostałych instytucji finansowych, które udzielają kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą. Ponadto Komisja nie otrzymała jakichkolwiek weryfikowalnych informacji dotyczących konkretnych przedsiębiorstw od żadnego banku z wyjątkiem banku EXIM.

(141)

Co więcej, mimo że bank EXIM przedstawił ogólne wyjaśnienia dotyczące funkcjonowania swoich systemów przyznawania kredytów i zarządzania ryzykiem, nie przedstawił on jednak konkretnych informacji dotyczących oceny kredytów udzielonych przedsiębiorstwom objętym próbą. Twierdził, że nie był on w stanie ujawnić tych dokumentów, ponieważ uznano je za wewnętrzne i poufne dokumenty handlowe.

(142)

Komisja zwróciła się zatem do objętych próbą grup producentów eksportujących o udzielenie dostępu do informacji znajdujących się w posiadaniu wszystkich banków, od których otrzymali kredyty, państwowych i prywatnych, na temat poszczególnych przedsiębiorstw. Choć przedsiębiorstwa objęte próbą wyraziły zgodę na udostępnienie danych bankowych w ich sprawie, częściowo współpracujący bank odmówił przekazania wymaganych szczegółowych informacji.

(143)

Ponieważ Komisja nie otrzymała żadnych informacji w odniesieniu do większości banków, które udzielały kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą, uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji mających istotne znaczenie na tym etapie dochodzenia.

(144)

W związku z tym Komisja powiadomiła rząd ChRL, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnych faktów, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ustalaniu istnienia i skali domniemanego subsydiowania za pomocą kredytów preferencyjnych.

(145)

W odpowiedzi na pismo Komisji rząd ChRL sprzeciwił się zastosowaniu przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Twierdził, że rząd ChRL nie jest zobowiązany do przekazania żądanych informacji oraz że żądane informacje nie stanowią niezbędnych informacji.

(146)

Komisja podtrzymała swoje stanowisko, że rząd ChRL jako organ regulacyjny dysponuje uprawnieniami, aby udzielić odpowiedzi na konkretne pytania zadane instytucjom finansowym, które udzielają finansowania producentom eksportującym objętym próbą. Jak określono w piśmie Komisji, rząd ChRL dysponuje informacjami wymaganymi od podmiotów będących własnością państwa, dotyczącymi wszystkich podmiotów, w których rząd ChRL jest głównym udziałowcem, oraz rząd ChRL posiada uprawnienia niezbędne do komunikowania się z instytucjami finansowymi, nawet jeżeli nie znajdują się one w posiadaniu państwa, ponieważ wszystkie podlegają jurysdykcji chińskiego bankowego organu regulacyjnego.

(147)

Ponadto Komisja uznała żądane informacje za istotne dla oceny kontroli, jaką sprawuje rząd ChRL nad funkcjonowaniem instytucji finansowych w odniesieniu do ich polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka, w przypadku gdy udzielają one kredytów przemysłowi przewodów światłowodowych.

(148)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL twierdził, że informacje przekazane przez Komisję dotyczące informacji pochodzących od instytucji finansowych udzielających kredytów lub kredytów eksportowych przedsiębiorstwom objętym próbą nie były konieczne, a nawet nie były istotne dla zakończenia analizy przez Komisję, ponieważ żaden z przedmiotowych kredytów nie został udzielony zgodnie z planami rządowymi lub innymi dokumentami rządu ChRL.

(149)

Brakujące informacje dotyczyły dwóch aspektów. Po pierwsze informacje dotyczące struktury własności i ładu korporacyjnego niewspółpracujących banków były Komisji niezbędne do stwierdzenia, czy banki te są organami publicznymi, czy też nie. Po drugie są to informacje dotyczące częściowo współpracującego banku, banku EXIM, np. informacje dotyczące procesu zatwierdzania kredytów oraz oceny zdolności kredytowej przeprowadzanej przez bank w odniesieniu do kredytów udzielanych producentom eksportującym objętymi próbą, niezbędne do ustalenia, czy producentom tym udzielano kredytów po stawkach preferencyjnych. Takie dokumenty wewnętrzne mogły zostać przedstawione tylko przez banki i rząd ChRL, ponieważ producenci eksportujący objęci próbą nie mają do nich dostępu.

(150)

Rząd ChRL stwierdził również, że nie miał dostępu do żądanych informacji. Rząd ChRL stwierdził, że zgodnie z prawem uzyskanie żądanych informacji byłoby niemożliwe, ponieważ w prawie chińskim nie ma podstawy, aby rząd ChRL mógł zmusić instytucje finansowe do ujawnienia takich poufnych informacji. Żądając takich informacji, Komisja nałożyła nieracjonalne obciążenie na rząd ChRL.

(151)

Komisja zwróciła uwagę, że o zgodę zwrócono się oddzielnie do każdego przedsiębiorstwa w odniesieniu do transakcji kredytowych każdego konkretnego banku. Komisja uznała, że taka szczególna zgoda jako taka powinna być wystarczająca do udzielenia dostępu do dokumentacji związanej z przedsiębiorstwami objętymi próbą. Ponadto częściowo współpracujący bank w rzeczywistości przedstawił przegląd swoich niespłaconych kredytów udzielonych przedsiębiorstwom, wykazując tym samym, że nie obowiązywały je ograniczenia w zakresie dostarczania informacji jako takich na temat konkretnych transakcji. Żaden z banków nie dostarczył jednak jakichkolwiek informacji związanych z ich własną wewnętrzną oceną transakcji, które zostały ujawnione.

(152)

Na koniec, zdaniem Komisji nie nałożyła ona nadmiernego ciężaru na rząd ChRL żądając informacji na temat kredytów preferencyjnych. Komisja od samego początku ograniczyła swoje dochodzenie do instytucji finansowych, które udzielały kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą. Komisja zidentyfikowała te instytucje finansowe, a wniosek o przekazanie kwestionariuszy został dostarczony rządowi ChRL wraz z kwestionariuszem do wypełnienia przez rząd ChRL na wczesnym etapie dochodzenia. Zapewniło to rządowi ChRL wystarczająco dużo czasu na spełnienie prośby Komisji. W związku z powyższym Komisja uznała, że dołożyła wszelkich starań, aby ułatwić rozpatrzenie jej prośby przez rząd ChRL.

(153)

W związku tym Komisja podtrzymała swoje stanowisko, że przy ustalaniu istnienia i skali domniemanego subsydiowania za pomocą kredytów preferencyjnych Komisja była zmuszona oprzeć się na dostępnych faktach.

(154)

Po ostatecznym ujawnieniu skarżący twierdził, że Komisja nie otrzymała od rządu ChRL kluczowych informacji dotyczących kredytów preferencyjnych, co doprowadziło do ustalenia marginesów subsydiowania, które z dużym prawdopodobieństwem niedostatecznie odzwierciedlają rzeczywiste korzyści z kredytów preferencyjnych przyznanych producentom eksportującym.

(155)

Producenci eksportujący objęci próbą współpracowali w dochodzeniu i dostarczyli szczegółowych informacji na temat kredytów otrzymanych od banków. Ponieważ korzyść została obliczona na podstawie różnicy między tymi informacjami a referencyjną stopą procentową, uznano, że margines subsydiowania reprezentuje rzeczywistą korzyść przyznaną objętym próbą producentom eksportującym. Dlatego też argument ten należało odrzucić.

(156)

Ze względów organizacyjnych Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie Sinosure specjalnego kwestionariusza.

(157)

We wstępnej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu rząd ChRL stwierdził, że Sinosure nie udzielało subsydiów przemysłowi przewodów światłowodowych, i uznał, że specjalny kwestionariusz przeznaczony dla Sinosure nie miał znaczenia. Rząd ChRL przekazał jedynie sprawozdanie roczne Sinosure.

(158)

W związku z pismem w sprawie uzupełnienia braków rząd ChRL podtrzymał swoje stanowisko, zgodnie z którym Sinosure nie zaoferowało subsydiów konkretnie objętym próbą producentom eksportujących ani przemysłowi przewodów światłowodowych, chociaż odpowiedziało częściowo na pytania zawarte w specjalnym kwestionariuszu. Ani rząd ChRL, ani Sinosure nie przekazali jednak żadnej wymaganej dokumentacji potwierdzającej dotyczącej ładu korporacyjnego Sinosure, takiej jak umowa spółki; nie przedstawili też kompletnego i prawidłowego wykazu kredytów eksportowych udzielonych producentom objętym próbą. Ponadto ani rząd ChRL, ani Sinosure nie przekazały żadnych konkretnych informacji dotyczących ubezpieczenia kredytów eksportowych udzielanych przemysłowi przewodów światłowodowych, poziomu składek ani szczegółowych danych dotyczących rentowności danej działalności polegającej na ubezpieczaniu kredytów eksportowych.

(159)

W tych okolicznościach Komisja uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji mających istotne znaczenie na tym etapie dochodzenia.

(160)

Z posiadanej przez Komisję wiedzy wynika, że rząd ChRL dysponuje informacjami wymaganymi od podmiotów będących własnością państwa (przedsiębiorstw lub instytucji publicznych/finansowych) w przypadku wszystkich podmiotów, w których rząd ChRL jest głównym udziałowcem. Dotyczy to również Sinosure, które jest podmiotem będącym w całości własnością państwa. W związku z tym Komisja powiadomiła rząd ChRL, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnych faktów, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ocenie istnienia i zakresu domniemanych subsydiów przyznawanych za pośrednictwem ubezpieczenia kredytów eksportowych.

(161)

W odpowiedzi na pismo Komisji rząd ChRL podtrzymał swoje stanowisko, że Sinosure nie udzielało subsydiów konkretnie na rzecz przemysłu przewodów światłowodowych oraz że prowadzi ono stosowną działalność ubezpieczeniową, przestrzegając zasad rynkowych, i nie stosuje w jakimkolwiek stopniu preferencyjnego traktowania w odniesieniu do przemysłu przewodów światłowodowych zgodnie z jakimikolwiek dokumentami programowymi.

(162)

Przekazane przez rząd ChRL informacje odnośnie do Sinosure były niekompletne i nie pozwoliły Komisji na wyciągnięcie wniosków na temat zasadniczych części dochodzenia dotyczących ubezpieczenia kredytów eksportowych, a w szczególności nie pozwalały na ustalenie, czy Sinosure jest organem publicznym oraz czy składki płacone przez przedsiębiorstwa objęte próbą były zgodne z warunkami rynkowymi.

(163)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że Komisji przekazano wszystkie niezbędne informacje, a ponieważ Sinosure nie zapewniało subsydiów konkretnie dla przemysłu przewodów światłowodowych, żądane informacje nie były istotne do celów obecnego dochodzenia.

(164)

Jak określono w motywie 162, Komisja nie otrzymała od Sinosure informacji, które umożliwiłyby ocenę prawidłowości argumentu rządu ChRL, że Sinosure nie jest podmiotem publicznym oraz ocenę tego, czy składki naliczane przez Sinosure były zgodne z zasadami rynkowymi. Informacje te uznano za niezbędne, aby umożliwić Komisji wyciągnięcie wniosku, czy ubezpieczenie kredytu eksportowego zapewnione przez Sinosure było subsydium stanowiącym podstawę środków wyrównawczych, które przynosiło korzyść producentom eksportującym objętym próbą.

(165)

Komisja stwierdziła więc, że w przypadku swoich ustaleń dotyczących ubezpieczenia kredytów eksportowych była zmuszona oprzeć się częściowo na dostępnych faktach.

(166)

Po ostatecznym ujawnieniu skarżący argumentował, że Komisja otrzymała od rządu ChRL niekompletne informacje dotyczące Sinosure, co uniemożliwiło wyciągnięcie wniosków w odniesieniu do kluczowych elementów dochodzenia dotyczącego ubezpieczenia kredytów eksportowych. W rezultacie jest bardzo prawdopodobne, że stopa subsydiowania obliczona dla każdego producenta eksportującego objętego próbą w niedostatecznym stopniu odzwierciedla rzeczywiste korzyści z ubezpieczenia kredytu eksportowego przyznanego producentom eksportującym. Skarżący uznał, że najwyższą stopę ustaloną dla jednego producenta eksportującego Komisja powinna zastosować automatycznie do drugiego producenta eksportującego.

(167)

Producenci eksportujący objęci próbą współpracowali w dochodzeniu i dostarczyli szczegółowych informacji na temat ubezpieczenia kredytu eksportowego, które otrzymali od Sinosure. Ponieważ korzyść została obliczona na podstawie różnicy między tymi informacjami a odpowiednią zewnętrzną wartością odniesienia, uznano, że kwota subsydiowania reprezentuje rzeczywistą korzyść przyznaną objętym próbą producentom eksportującym. Dlatego też argument ten należało odrzucić.

(168)

Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie specjalnego kwestionariusza dziesięciu największym producentom i dystrybutorom materiałów wsadowych wykorzystywanych do produkcji przewodów światłowodowych, jak również wszystkim innym dostawcom przedmiotowych materiałów, którzy dostarczali materiały wsadowe do przedsiębiorstw objętych próbą. W odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu rząd ChRL stwierdził, że nie sprawuje nad dostawcami materiałów wsadowych kontroli umożliwiającej zażądanie przekazania informacji poufnych, o które zwrócono się w kwestionariuszu, oraz że koordynowanie tego procesu przy bardzo dużej liczbie dostawców materiałów wsadowych, będących przedsiębiorstwami objętymi próbą, byłoby nieuzasadnionym obciążeniem dla rządu ChRL. Komisja ustaliła natomiast na podstawie dostępnych publicznie danych, że główni producenci germanu są (częściowo) własnością państwa, jak określono w sekcji 3.8.2. W związku z tym rząd ChRL był w stanie dostarczyć żądane informacje.

(169)

Na wniosek Komisji rząd ChRL przedstawił rządowe plany i zawiadomienia wydane przez samorząd prowincji Yunnan, mające wpływ na przemysł germanowy. Rząd ChRL odmówił jednak zastosowania się do prośby Komisji o przekazanie kwestionariusza dostawcom czynników produkcji w celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji na temat struktury własności przedsiębiorstw wytwarzających i dostarczających przedmiotowe materiały wsadowe. W związku z tym, ze względu na jedynie częściową współpracę rządu ChRL w odniesieniu do materiałów wsadowych wykorzystywanych do produkcji przewodów światłowodowych, Komisja nie uzyskała niezbędnych informacji na temat dostawców czynników produkcji.

(170)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że Komisja bezprawnie wykorzystała dostępne fakty w odniesieniu do informacji od producentów i dystrybutorów materiałów wsadowych argumentując, że nierozsądne jest oczekiwanie od rządu ChRL koordynacji działań z niezliczonymi producentami czynników produkcji.

(171)

Komisja tylko wyjątkowo zadała dalsze pytania w piśmie w sprawie uzupełnienia braków skierowanym do rządu ChRL w odniesieniu do jednego z głównych materiałów wsadowych, tj. germanu, z powodów wyjaśnionych w sekcji 3.8.2 poniżej. Rząd ChRL nie przekazał jednak w pełni niezbędnych informacji dotyczących tego materiału wsadowego.

(172)

Brakujące informacje dotyczyły głównie dwóch aspektów: po pierwsze, informacje dotyczące struktury własności i ładu korporacyjnego niewspółpracujących producentów materiałów wsadowych. Nie posiadając tych informacji, Komisja nie była w stanie ustalić, czy producenci ci są organami publicznymi, czy nie. Po drugie są to informacje dotyczące konkretnych przedsiębiorstw pochodzące od niewspółpracujących producentów materiałów wsadowych, np. informacje na temat ustalania cen komponentów dostarczanych przedsiębiorstwom objętym próbą. Informacje te są niezbędne w rozumieniu art. 28 rozporządzenia podstawowego do ustalenia, czy komponenty dostarczano przedsiębiorstwom objętym próbą za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Co więcej, takie dane mogą przekazać wyłącznie odnośni producenci, a zatem informacje te nie mogły się znaleźć w odpowiedziach udzielonych w kwestionariuszach przez przedsiębiorstwa objęte próbą.

(173)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że w swoich ustaleniach dotyczących dostarczania materiałów wsadowych za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia musiała częściowo oprzeć się na dostępnych faktach zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(174)

Na podstawie informacji zawartych w skardze, zawiadomieniu o wszczęciu postępowania i odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszach Komisji zbadano domniemane subsydiowanie w postaci następujących subsydiów udzielanych przez rząd ChRL:

(175)

Komisja ustaliła, że grupy przedsiębiorstw objęte próbą korzystały z różnych programów dotacji, takich jak dotacje związane z technologią, innowacjami i rozwojem, dotacje związane z aktywami, obniżki oprocentowania pożyczek, dotacje wspierające wywóz, dotacje ukierunkowane na rozwój inteligentnych i średnich przedsiębiorstw oraz specjalne dotacje związane ze skutkami gospodarczymi pandemii COVID-19 Istotną część dotacji zgłaszanych przez grupy przedsiębiorstw objęte próbą stanowiły dotacje związane z technologią, innowacjami i rozwojem. W związku z tym Komisja podzieliła dotacje na dwie kategorie: (i) dotacje związane z technologią, innowacjami i rozwojem; oraz (ii) inne dotacje.

(176)

W okresie objętym dochodzeniem obie grupy objęte próbą otrzymały dotacje związane z badaniami i rozwojem oraz uprzemysłowieniem, unowocześnianiem technologii i innowacjami.

-

13. plan pięcioletni na rzecz innowacji technologicznej,

-

obwieszczenie w sprawie ustanowienia rocznych projektów w ramach specjalnych projektów o kluczowym znaczeniu w dziedzinie urządzeń i integracji optoelektroniki i mikroelektroniki w 2018 r., Ministerstwo Nauki i Technologii, Guo Ke Gao Fa Ji Zi (2019) nr 49,

-

obwieszczenie w sprawie ustanowienia specjalnych projektów o kluczowym znaczeniu dla łączności szerokopasmowej i nowych sieci w ramach krajowego kluczowego programu badawczo-rozwojowego w 2019 r., Ministerstwo Nauki i Technologii, Guo Ke Gao Fa Ji Zi (2020) nr 6,

-

fundusze na wsparcie przemysłu i fundusze specjalne na badania i rozwój oraz uprzemysłowienie, Dong Ban Fa (2018) nr 62,

-

środki zarządzania krajowym programem badań i rozwoju zaawansowanych technologii (863),

-

rozwój i uprzemysłowienie konwergentnych optycznych urządzeń transmisyjnych-13 Hubei Science and Technology Development [2014] Zawiadomienie nr 10 z Departamentu Prowincji ds. Nauki i Technologii w sprawie wydania projektów planu na rzecz nauki i technologii w prowincji Hubei w 2014 r. (pierwsza seria),

-

fundusze projektowe dla platformy usług na rzecz podwójnej innowacji;

-

obwieszczenie w sprawie wydania pierwszej partii wskaźników transformacji przemysłowej i informacyjnej na szczeblu prowincji oraz aktualizacji wskaźników funduszy specjalnych w 2019 r.,

-

bezpośredni przydział środków na finansowanie projektów badawczych z trzeciego instytutu badawczego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego,

-

obwieszczenia w sprawie przydzielenia funduszy specjalnych na renowację techniczną, funduszy specjalnych na rewitalizację przemysłu, funduszy specjalnych na transformację techniczną i funduszy specjalnych na rozwój przemysłu,

-

lokalne programy, do których administracja nadzoru rynku miejskiego Wuhan przydzieliła wspierane projekty związane o wysokiej wartości, oraz

-

dokument komitetu zarządzającego strefą rozwoju gospodarczego i technologicznego Nanjing, 2018, nr 149.

(177)

Komisja ustaliła, że większość dotacji dotyczących modernizacji, renowacji lub transformacji technologicznej otrzymanych przez przedsiębiorstwa objęte próbą było wyraźnie związanych z badaniami i rozwojem. Nieliczne dotacje dotyczyły transformacji i innowacji w przedsiębiorstwach lub ich procesie produkcyjnym, a zatem pośrednio badań i rozwoju.

(178)

Jeden producent eksportujący w jednej z grup objętych próbą zgłosił 113 dotacji w odniesieniu do okresu objętego dochodzeniem, z których, pod względem wartości, ponad 80 % dotyczyło projektów badawczo-rozwojowych. Wartość dotacji na badania i rozwój drugiego producenta eksportującego w tej samej grupie odpowiadała ponad 70 % wszystkich dotacji zgłoszonych przez niego w odniesieniu do okresu objętego dochodzeniem.

(179)

W odniesieniu do tej grupy przedsiębiorstw Komisja ustaliła ponadto, że rząd ChRL przyznał dotacje na uprzemysłowienie w zakresie badań i rozwoju na różnych poziomach grupy. W szczególności rząd ChRL przyznał fundusze celowe jednostkom dominującym, z których jedna jest bezpośrednio zarządzana przez Komisję Nadzoru i Administracji Aktywów Państwowych („SASAC”); następnie fundusze te przydzielono jednostkom zależnym, w tym jednemu z producentów eksportujących, na projekty badawczo-rozwojowe.

(180)

Jeden z producentów eksportujących w grupie otrzymał pewną kwotę środków od swoich jednostek dominujących w ramach umów dotyczących świadczenia usług badawczo-rozwojowych na rzecz jednostek dominujących. Dotacje zostały przyznane przez rząd ChRL jednostkom dominującym. W trakcie zdalnej kontroli krzyżowej Komisja ustaliła jednak, że dotacje przyznane przez rząd ChRL zostały ostatecznie wypłacone w formie wynagrodzenia za usługi badawczo-rozwojowe na rzecz producenta eksportującego. Ponadto postanowienia umów wskazywały, że wyniki prac badawczo-rozwojowych, w tym wszelkie prawa własności intelektualnej wynikające z tych usług, należą do obu stron i że przedsiębiorstwu realizującemu projekt badawczo-rozwojowy, tj. producentowi eksportującemu, przysługuje prawo do ich wykorzystania. Komisja ustaliła, że przedmiotowe usługi badawczo-rozwojowe obejmowały również produkt objęty postępowaniem. Na tej podstawie Komisja uznała zatem fundusze przekazane w formie wynagrodzenia za usługi badawczo-rozwojowe za dotację przyznaną w całości przez rząd ChRL producentowi eksportującemu. Powiązani dostawcy w grupie również otrzymali znaczące dotacje na projekty badawczo-rozwojowe.

(181)

Znaczna część przedsiębiorstw w tej grupie objętej próbą zlokalizowana jest w strefie rozwoju przemysłu nowych technologii East Lake w Wuhan i otrzymała fundusze na badania i rozwój, ponieważ jest tam zlokalizowana. Ta strefa nowych technologii jest często nazywana „Doliną Optyczną” (43) ze względu na koncentrację na produkcji optoelektroniki, w tym przewodów światłowodowych. Jak opisano w motywach 123-125 powyżej, strefa rozwoju przemysłu nowych technologii East Lake w Wuhan służyła jako główna baza produkcyjna dla przewodów światłowodowych i producenci przewodów światłowodowych prowadzący działalność w strefie korzystali z różnych form zachęt i wsparcia ze strony państwa, w tym dotacji (44).

(182)

W odniesieniu do drugiej grupy objętej próbą Komisja ustaliła, że wartość dotacji wspierających badania i rozwój lub służących celom transformacji lub innowacji stanowiła około 90 % dotacji otrzymanych w okresie objętym dochodzeniem w przypadku pierwszego przedsiębiorstwa eksportującego i ponad 40 % w przypadku drugiego.

(183)

Realizacja planów i programów opisanych w motywach 81-126 powyżej przekłada się na konkretne płatności pieniężne. Rzeczywiście, do instrumentów, za których pomocą rząd ChRL kieruje rozwojem sektora przewodów światłowodowych, należą bezpośrednie dotacje państwowe. W publicznie dostępnym sprawozdaniu rocznym producenta eksportującego FTT za 2019 r. potwierdzono, że przedsiębiorstwo na koniec 2019 r. posiadało 393,8 mln RMB odroczonego dochodu w ramach dotacji rządowych oraz 45,8 mln RMB dotacji rządowych w ramach „innego dochodu” (45). W publicznie dostępnym sprawozdaniu rocznym producenta eksportującego ZTT za 2019 r. potwierdzono, że przedsiębiorstwo na koniec 2019 r. posiadało 150,3 mln RMB odroczonego dochodu w ramach dotacji rządowych oraz otrzymało 361,1 mln RMB dotacji rządowych związanych z codzienną działalnością przedsiębiorstwa (46).

(184)

Programy dotacji, z których skorzystały grupy przedsiębiorstw objęte próbą, są w dużej mierze podobne pod względem sposobu ich opracowania. W zależności od celu ustalane są kryteria, na podstawie których przedsiębiorstwa mogą się ubiegać o dotację - jeśli kryteria zostaną spełnione, przyznane zostanie wsparcie finansowe.

(185)

Niektóre dotacje przyznawane przedsiębiorstwom objętym próbą mają podstawę prawną w krajowym programie badań i rozwoju zaawansowanych technologii, tak zwanych „środkach zarządzania (863)”. Te środki zarządzania również ilustrują sposób planowania państwowego w ChRL, jak opisano w motywie 79 powyżej. Art. 2 stanowi, że „krajowy plan badań i rozwoju zaawansowanych technologii (863) jest programem naukowo-technicznym z jasnymi celami krajowymi, wspieranym przez centralne alokacje finansowe”. W art. 29 tego samego dokumentu ustanowiono procedurę zatwierdzania projektów, które są kwalifikowalne. Odzwierciedla ona opisany powyżej mechanizm: po złożeniu wniosku, jego akceptacji i ocenie, grupa ekspertów przedstawi propozycje projektu i szacunki dotyczące finansowania projektu, a ostatecznie wspólne biuro zatwierdzi dotację i podpisze umowę w jej sprawie.

(186)

Istnieją dalsze przepisy prawne stanowiące podstawę programów subsydiowania, w których uczestniczą producenci przewodów światłowodowych.

(187)

Jednym z tych dokumentów prawnych jest obwieszczenie w sprawie ustanowienia rocznych projektów w ramach specjalnych projektów o kluczowym znaczeniu w dziedzinie urządzeń i integracji optoelektroniki i mikroelektroniki w 2018 r. W obwieszczeniu tym stwierdza się, że odpowiedzialność za koordynację i monitorowanie realizacji projektów spoczywa na tzw. jednostkach wiodących projektów, którymi są wybrane przedsiębiorstwa korzystające z odnośnego programu i nadzorujące pozostałych beneficjentów.

(188)

Szczegółowa treść dotacji przyznawanych na podstawie tego programu jest określona w załącznikach do niego. Jeden z programów mających zastosowanie w OD opisano na przykład jako „Zintegrowany hybrydowy układ scalony i moduł fotoniczny 25G/100G w pasywnej sieci optycznej (PON)”, a przewidziane w jego ramach środki wynoszą 50,54 mln RMB. Jeden z objętych próbą producentów eksportujących otrzymał dotację w ramach tego programu. Cel rządu ChRL, jakim jest wspieranie badań i rozwoju za pomocą tej dotacji, wynika z „celów projektu”, które są między innymi opisane jako „badania nad technologią laserową układów scalonych o wysokiej mocy 25G dla pasywnej sieci optycznej (PON)”. Pasywna sieć optyczna to światłowodowa technologia telekomunikacyjna służąca do zapewniania dostępu do sieci szerokopasmowej klientom końcowym.

(189)

Na podstawie tego samego dokumentu prawnego zatwierdzono projekt o nazwie „Projekt dotyczący opartego na krzemie scalonego układu optoelektronicznego i podsystemu na potrzeby dostępu optycznego w ramach pasywnej sieci optycznej 25G/50G/100G” z całkowitym finansowaniem równym 64,17 mln RMB. Cel dotacji nie pozostawia wątpliwości, że są one przeznaczone na badania nad modulatorami optycznymi, detektorami optycznymi, fotodetektorami oraz nad opartą na krzemie wielokanałową technologią pasywnych sieci optycznych 100 Gb/s, które to technologie są wykorzystywane w sieciach światłowodowych.

(190)

Kolejny projekt ustanowiony w tym obwieszczeniu nosi nazwę „Projekt technologii zintegrowanego układu scalonego emisji i sterowania optycznego w systemie koherentnej łączności optycznej”, przy czym finansowanie w jego ramach wynosi 41,77 mln RMB, a jego realizację przewiduje się w okresie od sierpnia 2019 r. do lipca 2022 r. Ze względu na wskazanie celów badawczych dotyczących laserów, układów scalonych i modulatorów w technologii laserowej, dotacja ta wspiera producentów w branży sieci optycznych, a w szczególności producentów przewodów światłowodowych. Jeden z objętych próbą producentów eksportujących należy do beneficjentów tego programu.

(191)

Dodatkowym programem wsparcia na rzecz branży internetowej, a w szczególności producentów przewodów światłowodowych, jest program wynikający z obwieszczenia w sprawie ustanowienia specjalnych projektów o kluczowym znaczeniu dla łączności szerokopasmowej i nowych sieci w ramach krajowego kluczowego programu badawczo-rozwojowego w 2019 r. Na podstawie tego obwieszczenia zatwierdzono projekt o nazwie „Niski pobór mocy, wysoka integracja i wysoka wydajność optycznego systemu transmisyjnego 100G - badania i demonstracja zastosowań” oraz związane z nim finansowanie w kwocie 95,47 mln RMB. W opisie celów projektu stwierdzono, że omawiana dotacja ma pomóc w uniezależnieniu się od dostaw z zagranicy urządzeń niezbędnych w technologii szybkiej transmisji optycznej 100G oraz że aby to osiągnąć, należy przeprowadzić badania i wdrożyć szybkie urządzenia i moduły optoelektroniczne oraz sprzęt platformy transmisji optycznej 100G w oparciu o niezależne urządzenia oparte na układach scalonych. Jeden z objętych próbą producentów eksportujących otrzymał z tego programu dotację na badania i rozwój w wysokości 8 360 000 juanów.

(192)

Dotacje związane z technologią, innowacjami i rozwojem, w tym dotacje na projekty badawczo-rozwojowe opisane w motywach 184-191, stanowią subsydia w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego w postaci przekazu środków finansowych od rządu ChRL na rzecz producentów produktu objętego postępowaniem w formie dotacji. Jak wspomniano w motywie 183 powyżej, fundusze te są w większości księgowane jako subsydia rządowe na rachunkach producentów eksportujących objętych próbą.

(193)

Przedmiotowe subsydia mają charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ były skierowane wyłącznie do przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z kluczowymi obszarami lub technologiami wymienionymi w regularnie publikowanych wytycznych, środkach administracyjnych i katalogach, a przewody światłowodowe są jednym z kwalifikujących się sektorów.

(194)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL i przedsiębiorstwo Connect Com stwierdzili, że żadna z dotacji na badania i rozwój nie jest przeznaczona dla sektora przewodów światłowodowych oraz że strefa rozwoju przemysłu nowych technologii East Lake w Wuhan nie zapewnia wsparcia przedsiębiorstwom wytwarzającym przewody światłowodowe, ponieważ wszelkie domniemane wsparcie wynikające z tej strefy odnosi się do sektorów przemysłu wyższego lub niższego szczebla względem sektora przewodów światłowodowych. Rząd ChRL twierdził ponadto, że Komisja nie wykazała, że przedmiotowe dotacje mają charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego oraz nie spełniła wymogu określonego przez zespół orzekający w sprawozdaniu „WE - Statki powietrzne”, zgodnie szczególność wymaga ustanowienia wyraźnego ograniczenia domniemanego subsydium, a ograniczenie musi „wyraźnie wyrażać całą zamierzoną treść, nie pozostawiając nic jedynie dorozumianego czy zasugerowanego”. Rząd ChRL stwierdził ponadto, że wniosek Komisji, iż przedmiotowe dotacje są wyraźnie ograniczone do sektora przewodów światłowodowych, jest oczywiście błędny, odnosząc się do sprawozdania Organu Apelacyjnego w sprawie „USA - Duże cywilne statki powietrzne”, zgodnie z którym badanie, czy subsydium jest wyraźnie ograniczone, koncentruje się „nie tylko na tym, czy subsydium zostało udzielone konkretnym odbiorcom wskazanym w skardze, ale także na wszystkich przedsiębiorstwach lub gałęziach przemysłu kwalifikujących się do otrzymania tego samego subsydium”.

(195)

Komisja wykazała już szczególność dotacji w motywie 193 powyżej. Istotnie kwalifikują się wyłącznie przedsiębiorstwa prowadzące działalność związaną z kluczowymi obszarami lub technologiami wymienionymi w wytycznych, środkach administracyjnych i katalogach. Ponadto współpracujący producenci eksportujący przedstawili dokumenty związane z dotacjami, takie jak dokumentacja prawna i zawiadomienia o przyznaniu, które świadczyły o tym, że dotacje przyznano przedsiębiorstwom należącym do niektórych określonych branż lub sektorów lub zaangażowanym w określone projekty przemysłowe promowane przez państwo. W związku z tym Komisja przypomniała swój wniosek, zgodnie z którym dotacje te są dostępne wyłącznie dla wyraźnie określonego podzbioru niektórych przedsiębiorstw lub sektorów gospodarki, z pewnością znacznie węższego i bardziej szczegółowo określonego niż te, których dotyczy spór w przypadku „WE - Statki powietrzne”. Ponadto Komisja stwierdziła, że warunki kwalifikowalności tych dotacji nie były jasne i obiektywne oraz że nie miały zastosowania automatycznie; w konsekwencji nie spełniały one wymogów dotyczących braku szczególności zawartych w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(196)

Komisja nie zgodziła się z twierdzeniem rządu ChRL, że strefa rozwoju przemysłu nowych technologii East Lake w Wuhan nie zapewnia wsparcia przedsiębiorstwom wytwarzającym przewody światłowodowe, ponieważ wszelkie domniemane wsparcie wynikające z tej strefy odnosi się do sektorów przemysłu wyższego lub niższego szczebla względem sektora przewodów światłowodowych. Po pierwsze, Komisja ustaliła, że jeden z producentów eksportujących korzystał z funduszy na badania i rozwój przyznanych przez władze strefy rozwoju przemysłu nowych technologii East Lake w Wuhan jego jednostce dominującej. Po drugie, nawet gdyby twierdzenie rządu ChRL, że wszelkie domniemane wsparcie pochodzące z tej strefy odnosi się do sektorów przemysłu wyższego lub niższego szczebla względem sektora przewodów światłowodowych, było prawdziwe, nie dowodzi to, że powiązani producenci przewodów światłowodowych nie odnieśli z takich dotacji korzyści. Komisja zbadała bowiem wszystkie powiązane przedsiębiorstwa, które dostarczały materiały do produkcji producentom eksportującym i przeznaczały część swoich subsydiów, w tym dotacji, na produkt objęty postępowaniem. Dlatego twierdzenie to uznano za nieuzasadnione.

(197)

W celu ustalenia korzyści odniesionej w okresie objętym dochodzeniem Komisja wzięła pod uwagę dotacje otrzymane w okresie objętym dochodzeniem, jak również dotacje otrzymane przed okresem objętym dochodzeniem, w przypadku których okres amortyzacji trwał w okresie objętym dochodzeniem. W odniesieniu do dotacji, które nie są amortyzowane, za korzyść uznano kwotę otrzymaną w okresie objętym dochodzeniem. W przypadku dotacji związanych z projektami i dotacji związanych z aktywami za korzyść uznano część całkowitej kwoty dotacji, która została zamortyzowana w okresie objętym dochodzeniem.

(198)

W odniesieniu do dotacji otrzymanych jako wynagrodzenie za usługi badawczo-rozwojowe opisane w motywie 180 Komisja uwzględniła kwoty otrzymane jako wynagrodzenie za usługi badawczo-rozwojowe w okresie objętym dochodzeniem i przypisała je do produktu objętego postępowaniem w oparciu o udział obrotów produktu objętego postępowaniem w łącznych obrotach producenta eksportującego.

(199)

Po ostatecznym ujawnieniu przedsiębiorstwo Connect Com zwróciło się do Komisji o ujawnienie kwoty części dotacji przyznanych konkretnie na produkcję przewodów światłowodowych i przeznaczonych na produkcję produktu objętego postępowaniem dla współpracujących producentów eksportujących, twierdząc, że nie może skutecznie korzystać z przysługującego mu prawa do obrony.

(200)

Komisja nie mogła udostępnić tych informacji, ponieważ są one uważane za informacje szczególnie chronione dotyczące działalności gospodarczej. Przedsiębiorstwo nie wyjaśniło również, dlaczego znajomość takiej kwoty miałaby być istotna dla obrony jego praw. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(201)

Komisja rozważyła, czy stosować dodatkowe roczne oprocentowanie rynkowe zgodnie z sekcją F lit. a) wytycznych Komisji dotyczących obliczania wysokości subsydiów (47). Takie podejście wiązałoby się jednak z różnymi złożonymi czynnikami hipotetycznymi, na temat których nie udostępniono dokładnych informacji. W związku z tym Komisja uznała za bardziej właściwe przypisanie kwot do okresu objętego dochodzeniem według stawek amortyzacji projektów badawczo-rozwojowych i aktywów trwałych zgodnie z metodą obliczania stosowaną w poprzednich sprawach (48).

(202)

Jak wspomniano w motywie 175, Komisja ustaliła, że dwie grupy przedsiębiorstw objęte próbą otrzymały także inne dotacje, takie jak dotacje związane z aktywami, obniżki oprocentowania pożyczek, dotacje wspierające wywóz oraz dotacje ukierunkowane na rozwój małych i średnich przedsiębiorstw.

(203)

Dotacji tych udzielały przedsiębiorstwom rządowe organy krajowe, organy prowincji, organy miejskie, powiatowe lub okręgowe; wydawało się, że wszystkie te dotacje miały szczególny charakter w odniesieniu do przedsiębiorstw objętych próbą bądź określonej lokalizacji geograficznej lub branży. Nie wszystkie przedsiębiorstwa objęte próbą ujawniły informacje dotyczące podstawy prawnej dla przyznania tych dotacji. Komisja otrzymała jednak od kilku przedsiębiorstw kopię dokumentów wydanych przez organ rządowy, który przyznał środki finansowe (zwanych dalej „obwieszczeniem”).

(204)

Wśród przykładów takich innych dotacji należy wymienić dotacje związane z aktywami, fundusze patentowe, fundusze i nagrody w dziedzinie nauki i technologii, fundusze na rzecz rozwoju biznesu, fundusze na rzecz promocji eksportu, dotacje na poprawę jakości i efektywności przemysłu, miejskie fundusze wspierania handlu, zagraniczne fundusze rozwoju gospodarczego i handlu oraz nagrody w dziedzinie bezpieczeństwa produkcji.

(205)

Ze względu na dużą liczbę dotacji, które Komisja znalazła w księgach grup przedsiębiorstw objętych próbą, w niniejszym rozporządzeniu przedstawiono tylko podsumowanie najważniejszych ustaleń. Dowody na istnienie licznych dotacji oraz na to, że zostały one udzielone przez organy różnych szczebli rządu ChRL, zostały początkowo dostarczone przez dwie grupy objęte próbą. Szczegółowe ustalenia dotyczące tych dotacji przekazano poszczególnym przedsiębiorstwom w specjalnych dokumentach ujawniających informacje.

(206)

Te inne dotacje stanowią subsydia w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ doszło do przekazu środków finansowych od rządu ChRL w postaci dotacji na rzecz objętych próbą grup przedsiębiorstw, w wyniku czego uzyskały one korzyść.

(207)

Grupy przedsiębiorstw objęte próbą dostarczyły informacje na temat kwoty dotacji oraz organu, który przyznał i wypłacił każdą dotację. Przedsiębiorstwa objęte postępowaniem również w większości zaksięgowały ten dochód w swoich księgach rachunkowych w pozycji „dochód z subsydium” i poddały te księgi niezależnemu audytowi. Informacje na temat tych dotacji stanowiły dla Komisji pozytywny dowód dotacji przyznającej korzyść.

(208)

Dotacje te są również szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) i art. 4 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, co wynika z dokumentów przedstawionych przez współpracujących producentów eksportujących, które wskazują, iż dotacje wydają się ograniczać do niektórych przedsiębiorstw, niektórych gałęzi przemysłu, takich jak sektor przewodów światłowodowych, lub konkretnych projektów w określonych regionach. Dodatkowo niektóre z tych dotacji są uwarunkowane wynikami wywozu w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. a).

(209)

Ponadto dotacje te nie spełniają wymogów braku występowania szczególności zawartego w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego, biorąc pod uwagę fakt, że warunki kwalifikowalności oraz faktyczne kryteria kwalifikacji przedsiębiorstw nie są przejrzyste i obiektywne i nie znajdują automatycznego zastosowania.

(210)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że w zakresie, w jakim domniemane dotacje są przyznawane przez władze lokalne lub regionalne, nie można ich uznać za subsydia szczególne dla danego regionu. Rząd ChRL zwrócił uwagę, że na podstawie art. 2.2 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych subsydium regionalne nie może być uznane za szczególne, jeżeli jest przyznawane przez sam region (tj. przez władze regionalne lub gminne) (49) oraz że Komisja musi wykazać, że istnieje ograniczenie dostępu do dotacji wyłącznie ze względu na położenie geograficzne (50).

(211)

W tym względzie Komisja zwróciła uwagę, że w motywie 208 stwierdziła, że dotacje inne niż dotacje związane z technologią, innowacjami i rozwojem mają charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a), art. 4 ust. 3 i art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Wydaje się, że większość tych dotacji była ograniczona do pewnych przedsiębiorstw działających w niektórych sektorach przemysłu, takich jak sektor przewodów światłowodowych. Jedynie niektóre dotacje wydawały się związane ze szczególnymi projektami w szczególnych regionach. Fakt, że dotacje te zostały przyznane przedsiębiorstwom przez władze krajowe, władze prowincji, władze miejskie, władze prefektury lub regionu nie oznacza, że dotacje te nie mają podstawy prawnej na poziomie krajowym i nie dotyczyły szczególnych projektów w szczególnych regionach. Rząd ChRL nie przedstawił żadnych konkretnych dowodów przemawiających za tym, że dotacje te nie mają charakteru szczególnego (na przykład że były przyznawane wszystkim przedsiębiorstwom podlegającym jurysdykcji podmiotu lokalnego działającego jako organ przyznający). W konsekwencji Komisja powtórzyła, że na podstawie dowodów, którymi dysponuje, stwierdziła, że dotacje te nie spełniają wymogów dotyczących braku szczególności zawartych w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego i mają charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a), art. 4 ust. 3 i art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, w związku z czym odrzuciła argument rządu ChRL.

(212)

Po ostatecznym ujawnieniu Connect Com stwierdziło, że subsydiowanie jest szczególne tylko wtedy, gdy odnosi się bezpośrednio do sektora przewodów światłowodowych, a nie gdy dotyczy szeregu sektorów, „takich” jak produkcja przewodów światłowodowych, jak stwierdziła Komisja w motywie 208.

(213)

W tym względzie Komisja wyjaśniła, że art. 4 ust. 2 rozporządzenia podstawowego stanowi, że „w celu ustalenia, czy subsydia są szczególne dla przedsiębiorstwa, przemysłu bądź grupy przedsiębiorstw lub gałęzi przemysłu (zwanych dalej »niektórymi przedsiębiorstwami«) w ramach jurysdykcji organu udzielającego subsydium, stosuje się następujące zasady (...)”. Z brzmienia tego przepisu wynika, że szczególność może odnosić się również do „grupy przedsiębiorstw lub gałęzi przemysłu”. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(214)

Connect Com twierdziło również, że Komisja zignorowała art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którym szczególność nie występuje w przypadku, gdy organ przyznający subsydium ustanawia obiektywne kryteria określające kwalifikowalność do przyznania subsydium i jego wysokość.

(215)

W tym względzie Komisja wyjaśniła, że, jak wskazano w motywach 195 i 209, dotacje te nie spełniają wymogów braku szczególności określonych w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego, biorąc pod uwagę fakt, że warunki kwalifikowalności oraz faktyczne kryteria kwalifikacji przedsiębiorstw nie są przejrzyste i obiektywne i nie znajdują automatycznego zastosowania. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(216)

Komisja obliczyła korzyść zgodnie z metodą opisaną w motywie 197 powyżej.

(217)

Stopy subsydiowania ustalone w odniesieniu do wszystkich dotacji przyznanych w okresie objętym dochodzeniem na rzecz producentów eksportujących objętych próbą wyniosły:

Dotacje

(218)

Z informacji przekazanych przez dwie objęte próbą grupy producentów eksportujących wynika, że finansowania udzieliło im 32 instytucji finansowych z siedzibą w ChRL. Spośród tych 32 instytucji finansowych 25 było własnością państwa. Pozostałe instytucje finansowe albo były przedsiębiorstwami prywatnymi, albo Komisja nie była w stanie ustalić, czy były przedsiębiorstwami państwowymi, czy prywatnymi. Specjalny kwestionariusz wypełnił jednak tylko jeden bank będący własnością państwa, mimo że Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie kwestionariusza wszystkim instytucjom finansowym, które udzielały kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą.

(219)

Komisja sprawdziła, czy banki będące własnością państwa działały w charakterze organów publicznych w rozumieniu art. 3 i art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Interpretując rozporządzenie podstawowe zgodnie ze zobowiązaniami UE w ramach WTO, w celu ustalenia, czy przedsiębiorstwo będące własnością państwa jest organem publicznym, należy zastosować następujący test (51): „Istotną kwestią jest to, czy danemu podmiotowi powierzono wykonywanie funkcji rządowych, a nie sposób, w jaki zostało to osiągnięte. Istnieje wiele różnych sposobów, w jakie rząd w wąskim rozumieniu tego słowa może nadać podmiotom tego rodzaju uprawnienie. W związku z tym fakt przekazania danemu podmiotowi tego rodzaju uprawnienia można wykazać w oparciu o wiele różnego rodzaju dowodów. Dowód świadczący o tym, że dany podmiot w praktyce wykonuje funkcje rządowe, może służyć jako dowód na to, że posiada on lub powierzono mu władzę publiczną, szczególnie jeżeli tego rodzaju dowód wskazuje, że takie działanie stanowi stałą i regularną praktykę. W związku z tym w naszej opinii dowód na to, że rząd sprawuje znaczną kontrolę nad podmiotem i jego postępowaniem może w niektórych przypadkach świadczyć o tym, iż podmiot ten dysponuje władzą publiczną i sprawuje taką władzę w ramach wykonywania funkcji rządowych. Należy jednak podkreślić, że oprócz wyraźnego przekazania uprawnienia w ramach instrumentu prawnego mało prawdopodobne jest, aby istnienie zwykłych formalnych powiązań między danym podmiotem a rządem w wąskim znaczeniu tego słowa wystarczyło do ustalenia koniecznego sprawowania władzy publicznej. Dlatego też przykładowo sam fakt, że rząd jest akcjonariuszem większościowym w danym podmiocie nie oznacza, że dysponuje on znaczną kontrolą nad postępowaniem tego podmiotu, a tym bardziej nie oznacza, że powierzył mu sprawowanie władzy publicznej. W niektórych przypadkach, gdy dowody wskazują jednak, że formalne znamiona kontroli rządu są liczne, oraz istnieją też dowody na to, że taka kontrola jest sprawowana w sposób znaczący, takie dowody mogą umożliwiać stwierdzenie, że dany podmiot sprawuje władzę publiczną.”.

(220)

Komisja dążyła do uzyskania informacji na temat struktury własności państwa, a także na temat formalnych znamion kontroli rządu w odniesieniu do banków będących własnością państwa. Komisja zbadała również, czy kontrolę sprawowano w znaczący sposób. W tym celu Komisja była zmuszona oprzeć się częściowo na dostępnych faktach ze względu na odmowę przekazania przez rząd ChRL i banki będące własnością państwa dowodów dotyczących procesu decyzyjnego, który doprowadził do udzielenia kredytów preferencyjnych, jak określono w motywach 136-153 powyżej.

(221)

Aby przeprowadzić taką analizę, Komisja zbadała w pierwszej kolejności informacje otrzymane od banku będącego własnością państwa, który udzielił odpowiedzi na pytania w specjalnym kwestionariuszu.

(222)

Tylko jeden bank będący własnością państwa, a mianowicie bank EXIM, udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(223)

Na podstawie informacji otrzymanych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisja stwierdziła, że rząd ChRL bezpośrednio lub pośrednio posiadał ponad 50 % udziałów w tej instytucji finansowej.

(224)

Jeżeli chodzi o formalne znamiona kontroli rządu nad współpracującym bankiem będącym własnością państwa, Komisja uznała bank za „kluczową instytucję finansową będącą własnością państwa”. W szczególności zawiadomienie pt. „Interim Regulations on the Board of Supervisors in Key State-owned Financial Institutions” (regulamin przejściowy rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa) (52) stanowi, że: „kluczowe instytucje finansowe, o których mowa w niniejszym regulaminie, oznaczają będące własnością państwa banki realizujące politykę rządu, banki komercyjne, przedsiębiorstwa zarządzające aktywami finansowymi, przedsiębiorstwa zajmujące się papierami wartościowymi, zakłady ubezpieczeń itp. (zwane dalej instytucjami finansowymi będącymi własnością państwa), których rady nadzorcze powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej”.

(225)

Radę nadzorczą kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej zgodnie z „Regulaminem przejściowym rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa”. Na podstawie art. 3 i 5 tego regulaminu przejściowego Komisja ustaliła, że członkowie rady nadzorczej są powoływani przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej, przed którą ponoszą odpowiedzialność, co potwierdza sprawowanie kontroli instytucjonalnej nad działalnością prowadzoną przez współpracujące banki będące własnością państwa.

(226)

Poza ustaleniem istnienia tych powszechnych znamion kontroli rządu Komisja poczyniła następujące ustalenia w odniesieniu do EXIM. EXIM został utworzony i prowadzi działalność na podstawie obwieszczenia o utworzeniu Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego wydanego przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej oraz na podstawie statutu EXIM. Zgodnie ze statutem EXIM jego kadrę kierowniczą powołuje bezpośrednio państwo. Radę nadzorczą powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej zgodnie z „Regulaminem przejściowym rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa” oraz innymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi; rada nadzorcza podlega Radzie Państwa Chińskiej Republiki Ludowej.

(227)

W statucie zaznaczono również, że komitet partii w ramach EXIM odgrywa przewodnią i kluczową rolę polityczną w dążeniu do tego, aby strategie polityczne i istotne działania partii i państwa były wdrażane przez EXIM. Kierownictwo partii jest zaangażowane we wszystkie aspekty ładu korporacyjnego.

(228)

W statucie stwierdzono również, że EXIM jest zaangażowany we wspieranie rozwoju handlu zagranicznego i współpracy gospodarczej, inwestycji transgranicznych, koncepcji „Jeden pas i jeden szlak” oraz międzynarodowej współpracy w zakresie mocy produkcyjnych i produkcji wyposażenia. Zakres jego działalności gospodarczej obejmuje udzielanie krótko-, średnio- i długoterminowych kredytów zatwierdzonych przez państwo i zgodnych ze strategiami politycznymi państwa w zakresie handlu zagranicznego i otwarcia na pozyskanie nowych rynków (ang. going out), takich jak kredyty eksportowe, kredyty importowe, kredyty na obsługę zagranicznych zleceń w zakresie inżynierii, kredyty na inwestycje zagraniczne, kredyty chińskiego rządu na pomoc zagraniczną oraz kredyty eksportowe dla nabywców.

(229)

Ponadto w swoim sprawozdaniu rocznym za rok 2019 bank EXIM stwierdził, że ponad to w pełni wdrożył wszystkie główne strategie polityczne i decyzje podjęte przez Komitet Centralny Komunistycznej Partii Chin oraz Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej.

(230)

Komisja stwierdziła również, że instytucje finansowe będące własnością państwa zmieniły w 2017 r. swoje statuty, aby zwiększyć rolę Komunistycznej Partii Chin („KPCh”) na najwyższym szczeblu decyzyjnym tych banków (53).

(231)

Nowe statuty stanowią, że:

(232)

Komisja zwróciła się również o informacje w kwestii, czy rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem banku EXIM w odniesieniu do jego polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka, w przypadku gdy udzielał on kredytów przemysłowi przewodów światłowodowych. W tym względzie wzięto pod uwagę następujące dokumenty regulacyjne:

(233)

Podczas przeglądu tych dokumentów regulacyjnych Komisja stwierdziła, z następujących powodów, że instytucje finansowe w ChRL funkcjonują w ogólnym otoczeniu prawnym, które wymaga od nich, by podczas podejmowania uchwał w kwestiach finansowych dostosowywały się one do celów polityki przemysłowej rządu ChRL.

(234)

Publiczny mandat polityczny banku EXIM ustanowiono w obwieszczeniu o utworzeniu banku EXIM oraz w jego statucie.

(235)

Na poziomie ogólnym art. 34 ustawy bankowej, który ma zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych prowadzących działalność w Chinach, stanowi, że „banki komercyjne prowadzą swoją działalność kredytową stosownie do potrzeb krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz zgodnie z polityką przemysłową państwa”. Chociaż art. 4 ustawy bankowej stanowi, że „zgodnie z prawem w działalność gospodarczą banków komercyjnych nie ingerują żadne jednostki ani osoby fizyczne. Banki komercyjne samodzielnie ponoszą odpowiedzialność cywilną całością majątku, jaki posiadają jako osoby prawne”, dochodzenie wykazało, że art. 4 ustawy bankowej jest stosowany z zastrzeżeniem art. 34 ustawy bankowej, tj. gdy państwo ustanawia politykę publiczną, którą banki realizują i przestrzegają poleceń państwa.

(236)

Dodatkowo art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów stanowi, że: „zgodnie z polityką państwa odpowiednie departamenty mogą subsydiować oprocentowanie pożyczek w celu promowania rozwoju określonych sektorów oraz promowania rozwoju gospodarczego pewnych obszarów”.

(237)

Podobnie w decyzji nr 40 poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego w szczególności na rzecz projektów „promowanych”. Jak już wyjaśniono w sekcji 3.1 i bardziej szczegółowo w motywach 81 i 86, projekty przemysłu przewodów światłowodowych należą do kategorii projektów „promowanych”. Decyzja nr 40 potwierdza zatem wcześniejsze ustalenia w odniesieniu do ustawy bankowej, że banki sprawują władzę publiczną w postaci udzielania kredytów preferencyjnych. Komisja stwierdziła również, że CBIRC ma daleko idące uprawnienia do zatwierdzania wszystkich aspektów dotyczących zarządzania wszystkimi instytucjami finansowymi mającymi siedzibę w ChRL (w tym instytucjami finansowymi będącymi własnością prywatną i własnością zagraniczną), takie jak (54):

(238)

Ustawa bankowa jest prawnie wiążąca. Obowiązkowy charakter planów pięcioletnich i decyzji nr 40 został określony powyżej w sekcji 3.1. Obowiązkowy charakter dokumentów regulacyjnych CBIRC wynika z jej uprawnień jako bankowego organu regulacyjnego. O obowiązkowym charakterze pozostałych dokumentów świadczą zawarte w nich klauzule dotyczące nadzoru i oceny.

(239)

W decyzji nr 40 Rady Państwa poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego jedynie na rzecz projektów promowanych, oraz obiecuje się wdrożenie „innych preferencyjnych strategii w odniesieniu do projektów promowanych”. Na tej podstawie banki otrzymały instrukcje udzielania wsparcia kredytowego na rzecz przemysłu przewodów światłowodowych jako przemysłu promowanego.

(240)

Komisja stwierdziła zatem, że rząd ChRL utworzył ramy normatywne, do jakich muszą stosować się osoby sprawujące funkcje kierownicze i nadzorcze współpracującego banku będącego własnością państwa, które to osoby zostały powołane przez rząd ChRL i które ponoszą przed nim odpowiedzialność. W związku z tym rząd ChRL uciekał się do tych ram normatywnych, aby sprawować znaczącą kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w każdym przypadku, gdy udzielał kredytów na rzecz przemysłu przewodów światłowodowych.

(241)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych kredytów udzielanych objętym próbą producentom eksportującym. W swojej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu częściowo współpracujący bank będący własnością państwa wyjaśnił, że - udzielając przedmiotowych kredytów - stosuje skomplikowaną politykę i skomplikowane modele oceny ryzyka kredytowego. Bank EXIM ponadto wyjaśnił, że nie ma różnicy pod względem polityki w odniesieniu do sektora, w którym kredytobiorca prowadzi działalność, sytuacji kredytowej i stanu kapitału itp.; takie czynniki mają jednak wpływ na ocenę ratingu kredytowego i koszt ryzyka kredytobiorcy. Bank może się jednak odnosić do odpowiednich planów i polityk w zakresie udzielania kredytów; w przypadku ustalania indywidualnych projektów w odniesieniu do kredytów stosuje on jednak ocenę opartą na zasadach rynkowych.

(242)

Jak wskazano w motywie 141 powyżej, częściowo współpracujący bank będący własnością państwa odmówił przedstawienia konkretnych przykładów swojej oceny ryzyka kredytowego dotyczących przedsiębiorstw objętych próbą, podając jako uzasadnienie fakt, że wymagane informacje są informacjami wewnętrznymi banku i zawierają poufne informacje handlowe, mimo że Komisja otrzymała od przedsiębiorstw objętych próbą pisemne zgody, w których zrzekły się one swoich praw w zakresie poufności.

(243)

Wobec braku konkretnych dowodów na przeprowadzenie ocen zdolności kredytowej Komisja przeanalizowała zatem ogólne środowisko prawne określone powyżej w motywach 232-239 w połączeniu z zachowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w odniesieniu do kredytów udzielonych przedsiębiorstwom objętym próbą. Zachowanie to było sprzeczne z oficjalnym stanowiskiem banku, ponieważ w praktyce nie zachowywał się on w sposób uwzględniający dokładną ocenę ryzyka opartą na zasadach rynkowych.

(244)

W trakcie dochodzenia Komisja ustaliła, że dwóm grupom producentów eksportujących objętych próbą udzielono kredytów o oprocentowaniu niższym od referencyjnych stóp procentowych Ludowego Banku Chin („LBCh”) lub oprocentowaniu zbliżonym do poziomu tych referencyjnych stóp procentowych oraz oprocentowaniu niższym od podstawowej stopy procentowej ogłoszonej przez National Interbank Funding Center (krajowe centrum finansowania międzybankowego) („NIFC”), która została wprowadzona w dniu 20 sierpnia 2019 r. (55), niezależnie od sytuacji finansowej i ryzyka kredytowego tych przedsiębiorstw. Kredytów udzielono zatem poniżej rynkowych stóp procentowych w porównaniu ze stopami odpowiadającymi profilowi ryzyka producentów eksportujących objętych próbą.

(245)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie wykazała, że współpracujący bank będący własnością państwa, a mianowicie bank EXIM, jest organem publicznym ani że rząd ChRL sprawuje nad nim znaczną kontrolę. Rząd ChRL podkreślił, że „własność i formalne znamiona kontroli” nie są wystarczające do wykazania istnienia organu publicznego oraz że Komisja nie wykazała braku niezależności kierownictwa banku EXIM, argumentując, że rząd ChRL sprawuje kontrolę nad bankiem EXIM jedynie w zakresie nadzoru nad obsadzaniem najważniejszych stanowisk kierowniczych tego banku i powoływaniem członków jego zarządu.

(246)

Rząd ChRL stwierdził ponadto, że przedmiotowe instytucje finansowe nie pełnią żadnych funkcji, które można by uznać za funkcje rządowe, a rząd ChRL nie sprawuje znaczącej kontroli nad bankiem EXIM. Chociaż art. 34 chińskiej ustawy bankowej zawiera wymóg, aby banki komercyjne działały „zgodnie z wytycznymi polityki przemysłowej” rządu ChRL, nigdzie w tym przepisie nie ma zastrzeżenia, które wymagałoby od banków działania w określony sposób, i według rządu ChRL przepis ten należy uznać za zasadę przewodnią dla chińskich banków. Rząd ChRL stwierdził również, że chińska ustawa bankowa wyraźnie zabrania rządowi ChRL sprawowania jakiejkolwiek formy kontroli nad decyzjami banków komercyjnych. W tym względzie rząd ChRL powołał się na art. 4 i 5 chińskiej ustawy bankowej, które odpowiednio stanowią, że banki komercyjne „podejmują własne decyzje” i prowadzą działalność „bez ingerencji jakiejkolwiek jednostki lub osoby”. Rząd ChRL podkreślił ponadto, że art. 41 chińskiej ustawy bankowej stanowi, że „żaden podmiot ani osoba fizyczna nie może wywierać nacisku na bank komercyjny, aby ten udzielił pożyczki lub gwarancji”. Ponadto rząd ChRL stwierdził, że art. 15 zasad ogólnych dotyczących pożyczek oraz decyzja nr 40 nie są obowiązkowe, lecz mają jedynie charakter wytycznych. Rząd ChRL nie zgodził się również ze stwierdzeniem, że bank EXIM udzielał pożyczek poniżej rynkowych stóp procentowych, ponieważ stosuje on uznane na poziomie międzynarodowym standardy oceny ryzyka i wypłaty pożyczek oraz działa niezależnie od rządu ChRL.

(247)

Komisja nie zgodziła się z zarzutami rządu ChRL. Komisja nie odpowiedziała jedynie w kwestii „własności i formalnych znamion kontroli” w celu zakwalifikowania współpracującego banku EXIM będącego własnością państwa jako organu publicznego, ale wykazała również, że rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad bankiem z powodów wymienionych poniżej.

(248)

Jak wyjaśniono w motywie 238, Komisja uznała, iż chińska ustawa bankowa i decyzja nr 40 są obowiązkowe. Ponadto ustalenia niniejszego dochodzenia oraz ustalenia poczynione przez Komisję w poprzednich dochodzeniach dotyczących tego samego programu subsydiów (56) nie potwierdzają twierdzenia, że banki nie uwzględniają polityki i planów rządu podczas podejmowania decyzji kredytowych. Na przykład Komisja stwierdziła, że producenci eksportujący korzystają z kredytów preferencyjnych o stopach procentowych niższych od rynkowych. Jeden z producentów eksportujących korzystał z kredytów preferencyjnych udzielanych przez China Development Bank Fund, który, jak opisano w motywie 285 poniżej, jest organizacją inwestycyjną zorientowaną na politykę i wspierającą głównie „projekty w kluczowych sektorach uznanych przez państwo”.

(249)

W toku dochodzenia wykazano, że art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów był faktycznie stosowany w praktyce oraz że art. 4, 5 i 41 ustawy bankowej mogły być stosowane z zastrzeżeniem art. 34 ustawy bankowej, tj. gdy państwo ustanawia politykę publiczną, którą banki realizują i przestrzegają poleceń państwa. W rzeczywistości, podczas gdy art. 4 i 5 ustawy bankowej są częścią rozdziału I, który zawiera przepisy ogólne, art. 34 jest częścią rozdziału IV, który ustanawia podstawowe przepisy dotyczące kredytów. Brzmienie art. 34: „banki komercyjne prowadzą działalność kredytową, kierując się potrzebami gospodarki krajowej i rozwoju społecznego oraz zgodnie z kierunkiem polityki przemysłowej państwa” świadczy, że przepis ten nie ma charakteru wytycznych, lecz ma raczej charakter obligatoryjny i stanowi wyraźną instrukcję dla banków, aby przy prowadzeniu działalności kredytowej uwzględniały politykę przemysłową państwa. Komisja zauważyła również, że w decyzji nr 40 Rady Państwa poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego jedynie na rzecz projektów promowanych, oraz obiecuje się wdrożenie „innych preferencyjnych strategii w odniesieniu do projektów promowanych”. Chociaż art. 17 tej samej decyzji wymaga od banków przestrzegania zasad kredytowania, Komisja nie mogła ustalić podczas dochodzenia, czy zasady tej przestrzegano w praktyce. Wręcz przeciwnie - kredytów udzielano producentom eksportującym niezależnie od ich sytuacji finansowej i zdolności kredytowej.

(250)

Ponadto, jeśli chodzi w szczególności o bank EXIM, kwestią bezsporną jest, że jest to bank, który - jak sam przyznaje - bezpośrednio realizuje politykę rządu. Jak wyjaśniono na stronie internetowej banku (57), EXIM jest finansowanym przez państwo i będącym własnością państwa bankiem realizującym politykę rządu, działającym bezpośrednio pod kierownictwem Rady Państwa, którego celem jest wspieranie m.in. chińskiego handlu zagranicznego oraz wdrażanie strategii polegającej na dążeniu do globalnego rozwoju.

(251)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że rząd ChRL utworzył ramy normatywne w odniesieniu do kredytowania promowanych sektorów, do jakich muszą stosować się osoby sprawujące funkcje kierownicze i nadzorcze w banku, które zostały powołane przez rząd ChRL i które są przed nim odpowiedzialne. Te ramy normatywne nie pozostawiały kierownictwu i organom nadzorczym banku żadnego marginesu swobody co do tego, czy stosować te ramy w odniesieniu do producentów eksportujących objętych próbą, czy też nie, stawiając tym samym kierownictwo banku w sytuacji zależności. W związku z tym rząd ChRL uciekał się do ram normatywnych, aby sprawować znaczącą kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w każdym przypadku, gdy udzielał kredytów na rzecz przemysłu przewodów światłowodowych.

(252)

Jak wyjaśniono w motywie 241 Komisja poszukiwała dowodu na sprawowanie znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych kredytów. Współpracujący bank będący własnością państwa nie dostarczył jednak pewnych niezbędnych informacji, w tym swojej szczegółowej oceny ryzyka kredytowego dotyczącej przedsiębiorstw objętych próbą. Wobec braku konkretnych dowodów na przeprowadzenie takich ocen ryzyka kredytowego Komisja przeanalizowała ogólne środowisko prawne mające zastosowanie do udzielania kredytów promowanym sektorom, takim jak sektor przewodów światłowodowych, w połączeniu z zachowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa i ustaliła, że bank nie działał w oparciu o dokładną rynkową ocenę ryzyka kredytowego. Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 244, dwóm grupom producentów eksportujących objętych próbą udzielono kredytów o oprocentowaniu niższym od referencyjnych stóp procentowych Ludowego Banku Chin lub do nich zbliżonym oraz niższym od podstawowych stóp procentowych lub do nich zbliżonym, niezależnie od sytuacji finansowej i ryzyka kredytowego tych producentów. Dlatego też, biorąc pod uwagę profil ryzyka producentów eksportujących objętych próbą opisany w sekcji 3.5.3.3 poniżej oraz fakt, że zgodnie z analizą ryzyka przeprowadzoną przez Komisję producenci eksportujący powinni byli otrzymać rating kredytowy BB i w związku z tym powinni byli płacić stopy procentowe znacznie wyższe od stopy wolnej od ryzyka, Komisja stwierdziła, że przedmiotowe pożyczki zostały udzielone poniżej stóp rynkowych.

(253)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdziła, że rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w odniesieniu do jego polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka dotyczących przemysłu przewodów światłowodowych.

(254)

Komisja ustaliła, że częściowo współpracujący bank będący własnością państwa wdrożył określone powyżej ramy prawne w ramach wykonywania funkcji rządowych w odniesieniu do sektora przewodów światłowodowych. Instytucja ta działała zatem w charakterze organu publicznego w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego oraz zgodnie z odpowiednim orzecznictwem WTO.

(255)

Jak określono w motywie 218 powyżej, żadna z pozostałych instytucji finansowych będących własnością państwa, które udzieliły kredytów na rzecz przedsiębiorstw objętych próbą, nie udzieliła odpowiedzi na pytania zawarte w specjalnym kwestionariuszu. Rząd ChRL udzielił jedynie pewnych informacji na temat własności szeregu banków, lecz nie na temat ich struktury zarządzania, oceny ryzyka lub przykładów dotyczących konkretnych kredytów udzielonych przemysłowi przewodów światłowodowych.

(256)

W związku z tym, zgodnie z wnioskami przedstawionymi w sekcji 3.2.1, Komisja zdecydowała się wykorzystać dostępne fakty w celu określenia, czy wspomniane instytucje finansowe będące własnością państwa można zaliczyć do organów publicznych.

(257)

Rząd ChRL podał, że następujące banki, które udzieliły kredytów grupom producentów eksportujących objętych próbą w przedmiotowym dochodzeniu, były w części lub całości własnością samego państwa lub osób prawnych będących w posiadaniu państwa: Agricultural Bank of China, Bank of China, Bank of Communications, Bank of Jiangsu, Bank of Kunlun, Bank of Nanjing, Bank of Ningbo, China CITIC Bank China Development Bank, China Construction Bank, China Everbright Bank, China Guangfa Bank, China Merchants Bank, China Minsheng Bank, Hankou Bank, Industrial Bank, Industrial and Commercial Bank of China (ICBC), Ping An Bank, Postal Savings Bank, Shanghai Pudong Development Bank i Zheshang Bank.

(258)

Korzystając z ogólnodostępnych informacji, takich jak strona internetowa, roczne sprawozdania, informacje dostępne w katalogach banku lub w internecie, Komisja stwierdziła, że następujące instytucje finansowe, które udzieliły kredytów dwóm objętym próbą grupom producentów eksportujących, było w części lub całości własnością samego państwa lub osób prawnych będących w posiadaniu państwa:

(259)

Komisja stwierdziła ponadto - ze względu na brak konkretnych informacji od instytucji finansowych wskazujących inaczej - że ustalenie własności i kontroli rządu ChRL opierało się na formalnych przesłankach z tych samych powodów, co powody opisane powyżej w pkt 1. W szczególności na podstawie najlepszego dostępnych faktów wydaje się, że menedżerowie i osoby nadzorujące w niewspółpracujących instytucjach finansowych będących własnością państwa są powoływani przez rząd ChRL i odpowiadają przed nim w ten sam sposób, jak w przypadku współpracującego banku będących własnością państwa.

(260)

Jeżeli chodzi o sprawowanie znacznej kontroli, Komisja uznała, że ustalenia dotyczące współpracującej instytucji finansowej będącej własnością państwa można uznać za reprezentatywne również w odniesieniu do niewspółpracujących instytucji finansowych będących własnością państwa. Ramy normatywne przeanalizowane w pkt (1) powyżej mają do nich zastosowanie w identyczny sposób. Z powodu braku jakichkolwiek przesłanek prowadzących do przeciwnych wniosków, w oparciu o dostępne fakty (58) można przyjąć, że brakuje konkretnych dowodów na to, że przeprowadzano oceny zdolności kredytowej, podobnie jak to miało miejsce w przypadku współpracującego banku będącego własnością państwa.

(261)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że argumenty Komisji są niewystarczające, uznając, że wszystkie instytucje finansowe będące własnością państwa inne niż bank EXIM również stanowią organy publiczne. Rząd ChRL twierdził, że Komisja oparła się na poprzednich postępowaniach antysubsydyjnych i swoich własnych wnioskach w odniesieniu do współpracujących instytucji finansowych będących własnością państwa i nie przeprowadziła analizy poszczególnych przypadków ze szczególnym uwzględnieniem szczególnych okoliczności każdej sprawy i w odniesieniu do każdej z niewspółpracujących instytucji finansowych. Rząd ChRL twierdził ponadto, że Komisja nie przedstawiła wystarczających dowodów, aby stwierdzić istnienie znacznej kontroli nad instytucjami finansowymi będącymi własnością państwa, ponieważ ich kierownictwo i organy nadzorcze wydają się być wyznaczane przez rząd ChRL.

(262)

W tym względzie Komisja przypomniała, że wobec braku współpracy ze strony pozostałych banków będących własnością państwa Komisja musiała opierać się na dostępnych faktach. Komisja stwierdziła, że informacje z poprzednich dochodzeń, w połączeniu z formalnym znamionami kontroli oraz ustaleniami z samego dochodzenia dotyczącymi banku EXIM i faktycznego postępowania banków wobec producentów eksportujących, stanowią najlepsze dostępne fakty w tej sprawie. W każdym razie rząd ChRL nie przedstawił żadnych dowodów ani argumentów obalających ustalenia Komisji dotyczące faktu, że pozostałe banki będące własnością państwa, które udzielały kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą, były organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego. W związku z tym Komisja podtrzymała swoje stanowisko.

(263)

W związku z powyższymi ustaleniami Komisja ustaliła, że wszystkie chińskie instytucje finansowe będące własnością państwa, które zapewniły finansowanie dwóm grupom współpracujących producentów eksportujących objętych próbą, były organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego.

(264)

Co więcej, Komisja ustaliła na podstawie tych samych informacji, że nawet gdyby instytucje finansowe będące własnością państwa nie zostały uznane za organy publiczne, uznano by - z tych samych powodów, co te określone w sekcji 3.5.1.2 poniżej - że rząd ChRL powierzył lub wyznaczył tym instytucjom wykonywanie funkcji, które zazwyczaj należą do zadań rządu, w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W każdym przypadku zachowanie tych instytucji zostanie zatem przypisane rządowi ChRL.

(265)

Poniższe instytucje finansowe uznano za prywatne w oparciu o ustalenia w ramach wcześniejszych dochodzeń antysubsydyjnych (59), w tym także dostępnych publicznie informacji: HSBC, CITI Bank China, Zijin Rural Commercial Bank, Mizuho Bank, Sumitomo Mitsui Banking (China), MUFG Bank, Bohai international Trust Co., Ltd. i Hubei Rural Credit Cooperative. Komisja sprawdziła, czy rząd Chin powierzył lub wyznaczył tym instytucjom finansowym zadanie polegające na udzieleniu subsydiów na rzecz sektora przewodów światłowodowych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(266)

Zdaniem Organu Apelacyjnego „powierzenie” ma miejsce, gdy rząd nakłada odpowiedzialność na organ prywatny, a „wyznaczenie” odnosi się do sytuacji, w których rząd sprawuje władzę nad organem prywatnym (60). W obu przypadkach rząd wykorzystuje podmiot prywatny jako pełnomocnika przekazującego wkład finansowy i „w większości przypadków można spodziewać się, że powierzenie lub wyznaczenie odnoszące się do podmiotu prywatnego wiąże się z pewną formą groźby lub nakłaniania” (61). Jednocześnie postanowienia art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (iv) nie zezwalają członkom na wprowadzanie środków wyrównawczych względem produktów, „gdy władza publiczna wykonuje jedynie swoje funkcje regulacyjne” (62) lub gdy interwencje rządu „niekoniecznie mogą przynieść konkretny wynik z prostego powodu związanego z okolicznościami faktycznymi i dokonywaniem wolnego wyboru przez podmioty na danym rynku” (63). Powierzenie lub wyznaczenie wiąże się raczej z „bardziej aktywną rolą rządu niż tylko samo zachęcanie” (64).

(267)

Komisja zauważyła, że ramy normatywne dotyczące przemysłu stalowego, o których mowa w motywach 232-238 powyżej, mają zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych w ChRL, w tym do instytucji finansowych będących własnością prywatną. Na przykład ustawa bankowa i poszczególne zarządzenia CBIRC odnoszą się do wszystkich banków finansowanych ze środków chińskich i z kapitałem zagranicznym zarządzanych przez CBIRC.

(268)

Ponadto większość umów kredytowych z prywatnymi instytucjami finansowymi sporządzono na podobnych warunkach jak umowy z bankami będącymi własnością państwa, a oprocentowanie kredytów udzielanych przez prywatne instytucje finansowe było podobne do oprocentowania kredytów udzielanych przez instytucje finansowe będące własnością państwa.

(269)

Wobec braku rozbieżności między informacjami otrzymanymi od prywatnych instytucji finansowych Komisja stwierdziła, że - w odniesieniu do przemysłu przewodów światłowodowych - państwo powierzyło lub wyznaczyło w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego wszystkim instytucjom finansowym prowadzącym działalność w Chinach pod nadzorem CBIRC (w tym prywatnym instytucjom finansowym) zadanie polegające na realizowaniu polityki rządu i udzielaniu kredytów podmiotom z przemysłu przewodów światłowodowych po stawkach preferencyjnych (65).

(270)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie wykazała powierzenia zadań lub wyznaczenia przez rząd ChRL, a w szczególności związku między rządem a konkretnym postępowaniem wszystkich instytucji finansowych. Rząd ChRL twierdzi, że wykonywanie jego ogólnych uprawnień regulacyjnych poprzez zwykłe wskazówki lub działania zachęcające nie jest wystarczające do wykazania powierzenia i wyznaczenia; musi istnieć jakaś forma groźby lub zachęty. Według rządu ChRL ustawa bankowa wyraźnie zabrania ingerencji rządu ChRL, a ogólne zasady udzielania pożyczek i decyzja nr 40 zawierają jedynie wskazówki i nie są obowiązkowe ani prawnie wiążące. Ponadto rząd ChRL twierdził, że Komisja nie wywiązała się z obowiązku przeprowadzenia takiej analizy w odniesieniu do każdego podmiotu.

(271)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Ponieważ ramy normatywne wyjaśnione w motywach 232-239, mające zastosowanie do wszystkich banków w Chinach, są prawnie wiążące, co zostało potwierdzone w motywach 248 i 249, nie stanowią one jedynie zachęty lub wskazówki ze strony rządu. Komisja ustaliła już w motywie 239 powyżej, że w decyzji nr 40 poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego jedynie na rzecz projektów promowanych, mimo że w art. 17 tej samej decyzji wymaga się również od banku przestrzegania zasad udzielania kredytów. Ponadto Komisja ustaliła w motywie 251, że rząd ChRL opierał się na tych ramach normatywnych, aby sprawować znaczną kontrolę nad instytucjami finansowymi, nie pozostawiając im żadnego marginesu swobody co do tego, czy mają je wdrożyć czy nie. Istnieje zatem wyraźny związek między rządem ChRL a konkretnym postępowaniem banków prywatnych, co świadczy o powierzaniu i wyznaczaniu zadań przez rząd ChRL.

(272)

Ponadto Komisja przypomniała, że wobec braku współpracy ze strony banków prywatnych musiała opierać się na dostępnych faktach. Ponieważ tylko jeden bank będący własnością państwa współpracował częściowo, Komisja wykorzystała informacje dostępne dla tego banku, w odniesieniu do którego udowodniono, że jest organem publicznym, i porównała te informacje z warunkami kredytowania oferowanymi przez niewspółpracujące banki prywatne. Co więcej, zdalne kontrole krzyżowe w przedsiębiorstwach objętych próbą nie ujawniły żadnych istotnych różnic pomiędzy warunkami kredytowymi lub oprocentowaniem kredytów udzielanych przez prywatne instytucje finansowe a warunkami i oprocentowaniem kredytów udzielanych przez instytucje finansowe będące własnością państwa. Fakt, że stopy procentowe pokrywały się, świadczy, że banki prywatne również udzielały również kredytów poniżej warunków rynkowych zgodnie z wspomnianymi wyżej ramami normatywnymi. W związku z tym argument rządu ChRL, że Komisja nie wywiązała się z obowiązku przeprowadzenia takiej analizy w odniesieniu do każdego podmiotu, jest bezpodstawny.

(273)

W rezultacie Komisja potwierdziła swój wniosek, że - w odniesieniu do sektora przewodów światłowodowych - państwo powierzyło lub wyznaczyło w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego wszystkim instytucjom finansowym prowadzącym działalność w Chinach, w tym prywatnym instytucjom finansowym, zadanie polegające na realizowaniu polityki rządu i udzielaniu kredytów podmiotom z sektora przewodów światłowodowych po stawkach preferencyjnych.

(274)

Już w trakcie wcześniejszych dochodzeń antysubsydyjnych Komisja ustaliła na podstawie badania opublikowanego przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (66), wskazującego na rozbieżności pomiędzy międzynarodowymi a chińskimi ratingami kredytowymi, oraz na podstawie ustaleń wynikających z dochodzenia dotyczącego przedsiębiorstw objętych próbą, że krajowe ratingi kredytowe przyznane chińskim przedsiębiorstwom są niewiarygodne. Jak podaje MFW, ponad 90 % chińskich obligacji lokalne agencje ratingowe przyznały rating od AA do AAA. Nie jest to porównywalne z innymi rynkami, takimi jak rynek unijny lub amerykański. Na rynku amerykańskim na przykład takimi doskonałymi ratingami może się pochwalić mniej niż 2 % przedsiębiorstw. Oceny chińskich agencji ratingowych są zatem mocno przesunięte w kierunku najwyższych wyników na skali ratingowej. Agencje te stosują skale ratingowe o bardzo dużej rozpiętości i zazwyczaj uwzględniają obligacje o znacznie zróżnicowanych poziomach ryzyka kredytowego w jednej szerokiej kategorii ratingowej (67). Według danych za 2021 r. podanych przez Bloomberga dotyczących chińskiego rynku obligacji (68) rynek obligacji zdominowało pięć chińskich lokalnych agencji ratingowych: China Chengxin, Dagong, Lianhe, Shanghai Brilliance oraz Golden credit rating, a około 90 % obligacji lokalne agencje ratingowe przyznały rating kredytowy AAA. Wielu emitentów otrzymało jednak niższy rating globalnego emitenta według „S&P” na poziomie A i BBB (69).

(275)

Co więcej, gdy zagraniczne agencje ratingowe, takie jak Standard & Poor's i Moody's, dokonują oceny chińskich obligacji emitowanych za granicą, stosują zazwyczaj podwyższenie ratingu w stosunku do bazowego ratingu kredytowego emitenta w oparciu o szacunkowe strategiczne znaczenie przedsiębiorstwa dla chińskiego rządu oraz istotność wszelkich dorozumianych gwarancji (70).

(276)

Komisja pozyskała również dalsze informacje potrzebne do uzupełnienia niniejszej analizy. Po pierwsze, Komisja ustaliła, że państwo może wywierać pewien wpływ na rynek ratingów kredytowych.

(277)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez rząd ChRL w okresie objętym dochodzeniem na chińskim rynku obligacji działało 14 agencji ratingowych, z których 12 to krajowe agencje ratingowe.

(278)

Po drugie, dostęp do chińskiego rynku ratingów kredytowych jest ograniczony. Jest to zasadniczo rynek zamknięty, ponieważ rozpoczęcie działalności przez agencje ratingowe wymaga wcześniejszego zatwierdzenia przez Chińską Komisję Papierów Wartościowych („CSRC”) lub LBCh (71). W połowie 2017 r. LBCh ogłosił, że zagraniczne agencje ratingowe będą mogły pod pewnymi warunkami wystawiać ratingi kredytów na części krajowego rynku obligacji. W okresie objętym dochodzeniem na rynku chińskim działały dwie agencje ratingowe z kapitałem zagranicznym i dwie agencje ratingowe joint venture z kapitałem mieszanym, chińsko-zagranicznym. Niemniej te agencje ratingowe opierają się na chińskich skalach ratingowych i tym samym nie są dokładnie porównywalne z ratingami międzynarodowymi, jak wyjaśniono w motywie 275.

(279)

Ponadto w badaniu z 2017 r. przeprowadzonym przez sam LBCh potwierdzono ustalenia Komisji, stwierdzając we wnioskach, że „jeżeli poziom inwestycyjny obligacji zagranicznych określono ratingiem międzynarodowym BBB- lub wyższym, rating na poziomie inwestycyjnym obligacji krajowych można określić na poziomie AA lub wyższym, uwzględniając różnice między ratingiem krajowym i ratingiem międzynarodowym na poziomie 6 punktów lub większej ich liczby” (72).

(280)

Z uwagi na sytuację opisaną w motywach 274-279 powyżej Komisja stwierdziła, że chińskie ratingi kredytowe nie umożliwiają wiarygodnego oszacowania ryzyka kredytowego aktywów bazowych. Ratingi te zostały również zniekształcone przez cele polityki promujące kluczowe gałęzie przemysłu o znaczeniu strategicznym, jak np. przemysł przewodów światłowodowych.

(281)

Komisja ustaliła, że przedsiębiorstwa w obu grupach objętych próbą korzystały z różnych kredytów i pożyczek krótkoterminowych i długoterminowych w celu finansowania swojej działalności. Te kredyty i pożyczki były głównie wykorzystywane na bieżącą działalność, potrzeby kapitału obrotowego, na specjalne projekty, inwestycje lub w celu zastąpienia innych kredytów i pożyczek. Obie grupy korzystały również z krótko- i długoterminowych kredytów eksportowych.

(282)

W toku dochodzenia Komisja stwierdziła, że niektóre przedsiębiorstwa objęte próbą zaciągały kredyty i pożyczki z określonym celem zastąpienia kredytów i pożyczek z innych banków. Dzięki tej praktyce przedsiębiorstwa mogły zmieniać kolejność swoich zobowiązań i uzyskiwać środki na spłatę wcześniejszych zobowiązań, co wskazuje na problemy ze spłatą zadłużenia, niezależnie od innych przyczyn.

(283)

Wykorzystanie kredytów i pożyczek wyłącznie w celu spłaty innych bieżących kredytów i pożyczek jest uznawane za oznakę, że przedsiębiorstwo nie jest w stanie wywiązać się ze swoich bieżących zobowiązań kredytowych, a zatem jest obarczone dodatkowym ryzykiem związanym z jego krótko- i długoterminowym finansowaniem.

(284)

Komisja ustaliła, że jeden z producentów eksportujących objętych próbą otrzymał pożyczkę bankową od China Development Bank za pośrednictwem swojej jednostki dominującej. Jednostka dominująca zaciągnęła pożyczkę w banku w ramach tak zwanej „pożyczki udziałowca” lub „pożyczki powierzonej” na projekt badawczo-rozwojowy realizowany przez producenta eksportującego i przekazała wpływy z pożyczki producentowi eksportującemu na tych samych warunkach umownych, na jakich została ona podpisana z bankiem. W trakcie zdalnej kontroli krzyżowej przedsiębiorstwo objęte postępowaniem wyjaśniło, że China Development Bank dysponuje specjalnymi funduszami na projekty, które mogą być udostępniane w formie pożyczek wyłącznie podmiotom stanowiącym własność państwową, które znajdują się pod bezpośrednią kontrolą SASAC. Pożyczka została jednak wynegocjowana bezpośrednio między producentem eksportującym a bankiem. Ponadto w umowie pożyczki określono, że bank zleca jednostce dominującej udzielenie „pożyczki powierzonej” producentowi eksportującemu na wkład kapitałowy do projektu.

(285)

Komisja ustaliła ponadto, że China Development Bank Fund jest organizacją inwestycyjną realizującą politykę państwa, która wspiera głównie „projekty w kluczowych sektorach uznanych przez państwo” poprzez „inwestycje kapitałowe w projekty, inwestycje w podmioty, pożyczki udziałowców oraz inwestycje w lokalne fundusze inwestycyjne i fundusze spółek finansujących, w celu wypełnienia luk w kluczowych projektach” (73).

(286)

Biorąc pod uwagę, że wpływy z pożyczki zostały wykorzystane przez objętego próbą producenta eksportującego na jego własne projekty, że pożyczka była negocjowana bezpośrednio między objętym próbą producentem eksportującym a bankiem oraz że producent eksportujący miał umowę pożyczki ze swoją jednostką dominującą odzwierciedlającą umowę akcjonariusza między jednostką dominującą a bankiem, Komisja uznała, że jednostka dominująca odgrywała jedynie rolę pośrednika i uzgodniła z China Development Bank udzielenie pożyczki producentowi eksportującemu. W związku z tym Komisja włączyła przedmiotową pożyczkę do finansowania udzielonego przez bank danemu producentowi eksportującemu.

(287)

Jak wykazano w motywach 232-238, w kilku dokumentach prawnych, które dotyczą w szczególności przedsiębiorstw w sektorze, wyznaczono instytucje finansowe do udzielania kredytów preferencyjnych dla przemysłu przewodów światłowodowych. Z dokumentów tych wynika, że instytucje finansowe zapewniają preferencyjne finansowanie jedynie ograniczonej liczbie sektorów/przedsiębiorstw, które realizują odpowiednie strategie rządu ChRL. Komisja uznała, że odniesienie do przemysłu przewodów światłowodowych jest wystarczająco jasne, ponieważ sektor ten jest identyfikowany na podstawie nazwy lub odniesienia do produktu, który wytwarza, lub grupy przemysłu, do której należy. Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 286, jeden z objętych próbą producentów eksportujących skorzystał z pożyczki udzielonej przez China Development Bank Fund, który wspiera „projekty w kluczowych sektorach uznanych przez państwo”. Zatem fakt, że rząd ChRL wspiera ograniczoną grupę promowanych sektorów, w tym przemysł przewodów światłowodowych, powoduje, że dane subsydium ma szczególny charakter.

(288)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL i grupa ZTT stwierdziły, że przedmiotowe pożyczki nie mają charakteru szczególnego. Według rządu ChRL Komisja nie wykazała, że przepisy, na podstawie których udzielane jest wsparcie finansowe, wyraźnie ograniczają dostęp do wsparcia, a żaden z dokumentów, do których odniosła się Komisja, nie jest ukierunkowany na sektor przewodów światłowodowych, który zdaniem rządu ChRL nie jest promowanym sektorem przemysłu w ChRL.

(289)

W tym względzie Komisja zauważyła, że chociaż dokumenty wymienione w motywie 232, a w szczególności decyzja nr 40, ustawa bankowa i zasady ogólne dotyczące pożyczek, nie określają promowanych sektorów przemysłu w sposób szczegółowy, tak aby objąć sektor przewodów światłowodowych jako taki, to odnoszą się one do polityki przemysłowej rządu ChRL mającej na celu wspieranie promowanych sektorów przemysłu. Jak stwierdzono w sekcji 3.1, sektor przewodów światłowodowych jest promowanym sektorem przemysłu. Łączna lektura odnośnych dokumentów wykazała, że rząd ChRL polecił instytucjom finansowym uwzględnienie polityki przemysłowej rządu ChRL w swojej działalności kredytowej oraz że zgodnie z tą polityką przemysłową rządu ChRL instytucje finansowe są zobowiązane do udzielania wsparcia kredytowego projektom promowanym. Wynika z tego, że rząd ChRL wyraźnie wspiera ograniczoną grupę promowanych sektorów przemysłu, w tym sektor przewodów światłowodowych. Subsydium to ma zatem charakter szczególny. W związku z tym Komisja podtrzymała swoje wnioski.

(290)

Komisja stwierdziła zatem, że subsydia w formie kredytów preferencyjnych nie są powszechnie dostępne dla wszystkich przemysłów, lecz są szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(291)

Komisja obliczyła kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych w oparciu o korzyść przyznaną odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną odbiorcom uznaje się różnicę między kwotą odsetek, jaką przedsiębiorstwo zapłaciło od kredytu preferencyjnego, a kwotą, jaką firma zapłaciłaby za porównywalny kredyt komercyjny, jaki mogłaby faktycznie uzyskać na wolnym rynku.

(292)

Jak wyjaśniono w sekcjach 3.5.1 i 3.5.2 powyżej, kredyty udzielane przez chińskie instytucje finansowe odzwierciedlają istotną interwencję rządu i nie odzwierciedlają oprocentowania, jakie można zwykle uzyskać na funkcjonującym rynku.

(293)

Grupy przedsiębiorstw objęte próbą różniły się pod względem ogólnej sytuacji finansowej. Każda z nich korzystała w okresie objętym dochodzeniem z różnych rodzajów kredytów różniących się pod względem terminu zapadalności, zabezpieczenia, gwarancji i innych warunków. Z tych dwóch powodów każdemu przedsiębiorstwu przysługiwało średnie oprocentowanie ustalane w oparciu o zbiór otrzymanych kredytów.

(294)

Komisja oceniła indywidualnie sytuację finansową każdej objętej próbą grupy producentów eksportujących w celu odzwierciedlenia tej specyfiki. W tym względzie Komisja przyjęła metodykę obliczeń stosowaną w odniesieniu do finansowania preferencyjnego poprzez kredyty, wypracowaną w trakcie dochodzenia antysubsydyjnego dotyczącego wyrobów płaskich ze stali walcowanych na gorąco pochodzących z ChRL oraz dochodzenia antysubsydyjnego w sprawie opon pochodzących z ChRL i niektórych tkanin z włókna szklanego tkanych lub zszywanych pochodzących z ChRL (74), i wyjaśnioną w motywach poniżej. W rezultacie Komisja obliczyła, indywidualnie dla każdego przypadku, korzyść wynikającą z praktyk preferencyjnego finansowania poprzez pożyczki dla objętej próbą grupy producentów eksportujących i przyporządkowała taką korzyść produktowi objętemu postępowaniem.

(295)

Komisja zauważyła, że producenci eksportujący w grupie FTT otrzymali od chińskich agencji ratingowych rating kredytowy AAA, natomiast rating kredytowy ich przedsiębiorstw powiązanych wahał się od B do AAA. W świetle ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi, o których mowa w sekcji 3.5.2, Komisja stwierdziła, że ratingi te nie są wiarygodne.

(296)

Jak wspomniano w motywach 243-253 powyżej, chińskie instytucje finansowe udzielające kredytu nie przekazały w ramach niniejszego dochodzenia żadnej oceny zdolności kredytowej. W celu ustalenia korzyści Komisja musiała zatem ocenić, czy kredyty przyznane grupie FTT miały oprocentowanie na poziomie rynkowym.

(297)

Zgodnie ze sprawozdaniami finansowymi producentów eksportujących grupy FTT sytuacja finansowa przedsiębiorstw charakteryzowała się ogólną rentownością z marżami zysku wynoszącymi od 1-3 %, chociaż marże zysku były znacznie niższe od marży zysku ogólnie oczekiwanej w sektorze przewodów światłowodowych, która została ustalona na poziomie 12,4 % w odrębnym dochodzeniu antydumpingowym.

(298)

Jeden z producentów eksportujących w grupie FTT korzystał ze zobowiązań krótko- i długoterminowych w celu finansowania swojej działalności operacyjnej. Komisja dokonała oceny płynności krótkoterminowej oraz wypłacalności długoterminowej przedsiębiorstwa.

(299)

Jeśli chodzi o płynność krótkoterminową, Komisja wykorzystała wskaźniki płynności, takie jak: wskaźnik kapitału obrotowego, wskaźnik płynności szybkiej, wskaźnik płynności gotówkowej i wskaźnik przepływu środków pieniężnych. Wskaźniki te mierzą zdolność przedsiębiorstwa do spłaty zobowiązań krótkoterminowych, w tym zadłużenia krótkoterminowego. W OD przedsiębiorstwo przedstawiło średni wskaźnik kapitału obrotowego na poziomie 1,1. Mimo że wskaźnik kapitału obrotowego jest nieco wyższy niż 1, aktywa obrotowe przedsiębiorstwa wystarczają jedynie na spłatę zobowiązań krótkoterminowych, co nie jest wystarczające do uzasadnienia wysokiego ratingu kredytowego - aby go uzyskać, przedsiębiorstwo powinno przedstawić wskaźnik na poziomie co najmniej 2. W 2019 r. wskaźnik płynności szybkiej przedsiębiorstwa wynosił 0,8, a w 2020 r. - 0,6, natomiast za punkt odniesienia uznaje się wskaźnik płynności szybkiej na poziomie co najmniej 1. W rzeczywistości przedsiębiorstwo, które ma wskaźnik płynności szybkiej poniżej 1, może nie być w stanie spłacić swoich zobowiązań krótkoterminowych w perspektywie krótkoterminowej. Wskaźnik płynności gotówkowej przedsiębiorstwa wynosił w OD średnio 0,1; przedsiębiorstwo nie dysponowało zatem wystarczającymi środkami pieniężnymi na spłatę zadłużenia krótkoterminowego. Przedsiębiorstwo odnotowało również ujemne przepływy pieniężne z działalności operacyjnej w latach 2019 i 2020. Wskaźnik przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej wynosił -0,07 w 2019 r. i -0,00007 w 2020 r. Wskaźnik przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej niższy niż 1 oznacza, że przedsiębiorstwo nie generowało wystarczającej ilości środków pieniężnych na pokrycie swoich zobowiązań krótkoterminowych.

(300)

Biorąc pod uwagę wskaźniki płynności opisane w motywie 299, Komisja stwierdziła, że przedmiotowe przedsiębiorstwo ma problemy z płynnością krótkoterminową, co powoduje, że jego profil dłużnika jest obarczony wysokim ryzykiem.

(301)

Komisja oparła ocenę ryzyka wypłacalności długoterminowej na różnych wskaźnikach wypłacalności, takich jak wskaźniki zadłużenia i wskaźniki pokrycia. Te wskaźniki wypłacalności mierzą zdolność przedsiębiorstwa do wywiązywania się z długoterminowych zobowiązań dłużnych. Są one wykorzystywane przez kredytodawców i inwestorów nabywających obligacje przy ocenie wiarygodności kredytowej przedsiębiorstwa.

(302)

Wskaźniki zadłużenia są miarą wysokości zobowiązań, w szczególności zobowiązania długoterminowego. Przedsiębiorstwo miało wysoki wskaźnik ogólnego zadłużenia wynoszący 0,67, co oznacza, że 67 % aktywów spółki jest finansowane długiem. Stosunek kapitału obcego do kapitału własnego wyniósł 1,9 w 2019 r. i 2,8 w 2020 r., co wskazuje na fakt, że przedsiębiorstwo finansuje swoją działalność głównie długiem. Im wyższy wskaźnik ogólnego zadłużenia i stosunek kapitału obcego do kapitału własnego, tym wyższe jest ryzyko finansowe przedsiębiorstwa.

(303)

Wskaźniki pokrycia mierzą zdolność przedsiębiorstwa do obsługi zadłużenia i wywiązywania się z zobowiązań finansowych. Przedsiębiorstwo oparło swoją ocenę na wskaźniku zdolności spłaty odsetek oraz stosunku przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej do zadłużenia. Wskaźnik zdolności spłaty odsetek wskazuje na zdolność przedsiębiorstwa do finansowania kosztów odsetek. Wskaźnik ten wynosił 1,4 w 2019 r. i 0,6 w 2020 r. Z punktu widzenia analizy finansowej, wskaźnik zdolności spłaty odsetek poniżej 1,5 oznacza, że przedsiębiorstwo ma trudności z pokryciem wydatków z tytułu odsetek. Stosunek przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej do zadłużenia wskazuje na zdolność przedsiębiorstwa do spłaty zadłużenia za pomocą środków pieniężnych wygenerowanych z działalności operacyjnej. Średni stosunek przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej do zadłużenia przedsiębiorstwa w OD wynosił -6 % w 2019 r. i -0,006 % w 2020 r. Oznacza to, że zgodnie ze wskaźnikiem na rok 2019 przedsiębiorstwo potrzebowałoby 16 lat, aby spłacić całkowite zadłużenie za pomocą przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej, które generuje. Z danych z 2020 r. wynika jeszcze gorsza sytuacja. Wskazuje to na poważne problemy przedsiębiorstwa z wygenerowaniem wystarczającej ilości środków pieniężnych na spłatę zadłużenia.

(304)

Ponadto przedsiębiorstwo to zaciągnęło kredyty wyłącznie w celu spłaty kredytów z innych banków. Jak opisano w motywach 282 i 283, ten rodzaj pożyczek uznaje się za oznakę, że przedsiębiorstwo nie jest w stanie wywiązać się ze swoich bieżących zobowiązań kredytowych, a zatem stanowi dodatkowe ryzyko związane z jego finansowaniem krótko- i długoterminowym.

(305)

Dlatego też, biorąc pod uwagę problemy z płynnością i wypłacalnością opisane w motywach 299-304, Komisja uznała, że sytuacja finansowa przedsiębiorstwa była niestabilna, a z punktu widzenia potencjalnych kredytodawców i inwestorów posiadało profil wysokiego ryzyka.

(306)

Drugi producent eksportujący w grupie nie posiadał żadnych kredytów i pożyczek. Komisja zauważyła jednak, że 35 % zakupów tego producenta sfinansowano przy pomocy akceptów bankowych, które, jak ustalono w sekcji 3.5.4.2 poniżej, są preferencyjnym krótkoterminowym instrumentem finansowym. Zadłużenie tego producenta stanowiło średnio 61 % całkowitych aktywów w OD, a wskaźnik ogólnego zadłużenia wynosił 0,6, podczas gdy średni stosunek kapitału obcego do kapitału własnego w OD wynosił 1,6. Oznacza to, że przedsiębiorstwo finansowało swoją działalność głównie poprzez zadłużenie, co jest czynnikiem ryzyka.

(307)

Ponieważ przedsiębiorstwo to finansowało swoją działalność głównie poprzez finansowanie krótkoterminowe, Komisja skupiła swoją analizę na sytuacji płynności finansowej przedsiębiorstwa. Średnio w OD przedsiębiorstwo wykazywało wskaźnik kapitału obrotowego w wysokości 0,9, wskaźnik płynności szybkiej w wysokości 0,7, wskaźnik płynności gotówkowej w wysokości 0,1 i wskaźnik przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej w wysokości 0,1. Wskaźniki te wskazują na problemy z płynnością, ponieważ całkowita wartość zobowiązań krótkoterminowych przekracza całkowitą wartość aktywów obrotowych, a przedsiębiorstwo znajduje się w sytuacji, w której nie może spłacić swoich zobowiązań krótkoterminowych środkami pieniężnymi generowanymi przez aktywa obrotowe i działalność operacyjną. W zakresie analizy finansowej powszechnie przyjmuje się, że wskaźniki płynności poniżej 1 wskazują na problemy z płynnością, co jest traktowane jako ryzyko przez instytucje kredytujące.

(308)

Biorąc pod uwagę poważne problemy z płynnością i wypłacalnością wskazane w analizie finansowej dwóch producentów eksportujących w grupie FTT, o czym mowa w motywach 298-307, Komisja uznała, że ogólna sytuacja finansowa grupy FTT odpowiada ratingowi BB, będącemu najwyższym ratingiem, który nie kwalifikuje się już jako „rating na poziomie inwestycyjnym”. „Rating na poziomie inwestycyjnym” oznacza, że według oceny agencji ratingowej istnieje wystarczające prawdopodobieństwo spłaty obligacji wyemitowanych przez przedsiębiorstwo, by banki mogły w nie inwestować.

(309)

W oparciu o publicznie dostępne dane w serwisie Bloomberga Komisja wykorzystała jako poziom referencyjny premię oczekiwaną w przypadku obligacji emitowanych przez firmy o ratingu BB, którą zastosowano do stopy referencyjnej LBCh, a po dniu 20 sierpnia 2019 r. do podstawowej stopy procentowej ogłaszanej przez NIFC (75) w celu określenia stawki rynkowej.

(310)

Wysokość tej marży ustalono poprzez obliczenie względnego spreadu między indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA a indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na BB, opierając się na danych agencji Bloomberg dotyczących sektorów przemysłowych. Obliczony w ten sposób względny spread dodano następnie do podstawowej stopy procentowej publikowanej przez LBCh lub, po 20 sierpnia 2019 r., do podstawowej stopy procentowej publikowanej przez NIFC, w dniu udzielenia kredytu (76) i na ten sam okres co przedmiotowy kredyt. Działania te przeprowadzono indywidualnie dla każdego kredytu udzielonego grupie.

(311)

W odniesieniu do kredytów denominowanych w obcej walucie ma zastosowanie taka sama sytuacja dotycząca zakłóceń rynku i braku ważnych ratingów kredytowych, gdyż kredyty te są również przyznawane przez te same chińskie instytucje finansowe. W związku z tym, podobnie jak w poprzednich postępowaniach, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(312)

Korzyść ustalono przez zastosowanie poziomu referencyjnego opisanego w motywie 310 do okresu finansowania dłużnego w okresie objętym dochodzeniem.

(313)

Komisja odnotowała, że w 2018 r. chińska agencja ratingowa przyznała grupie ZTT rating AA+. W świetle ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi, o których mowa w sekcji 3.5.2, Komisja stwierdziła, że rating kredytowy AA+ przyznany grupie ZTT nie jest wiarygodny.

(314)

Jak wspomniano w motywach 243-253 powyżej, chińskie instytucje finansowe udzielające kredytu nie przekazały żadnej oceny zdolności kredytowej. W celu ustalenia korzyści Komisja musiała ocenić, czy kredyty przyznane grupie ZTT miały oprocentowanie na poziomie rynkowym.

(315)

Według sprawozdań finansowych producentów eksportujących z grupy ZTT ogólna sytuacja finansowa tych producentów przedstawiała się korzystnie.

(316)

Analiza jednego z producentów eksportujących w grupie wykazała jednak spadek obrotów w połączeniu ze znacznym wzrostem zobowiązań od 2018 r. Komisja zauważyła, że przedsiębiorstwo zmienia swoją dźwignię finansową, wyrażoną jako stosunek kapitału obcego do kapitału własnego (77), zwiększając swoją zależność od finansowania zewnętrznego i ograniczając udział funduszy własnych w finansowaniu swojego rozwoju. Ponadto, chociaż przedsiębiorstwo jest rentowne, należy zauważyć, że marża zysku, jak również stopa zwrotu z kapitału własnego (78), zmalała od 2018 r. Podobnie Komisja ustaliła ogólne wykorzystanie pożyczek krótkoterminowych w celu finansowania kapitału obrotowego na bieżącą działalność przez dwóch producentów eksportujących, jak również przez inne powiązane przedsiębiorstwa w grupie.

(317)

Analizując grupę ZTT z perspektywy skonsolidowanej, Komisja zauważyła, że grupa wyemitowała obligacje z zamiarem, oprócz finansowania innych projektów, uzupełnienia kapitału obrotowego przedsiębiorstwa. Poprzez to działanie grupa uznaje swoją konieczność uzupełnienia kapitału obrotowego w celu zapewnienia wystarczającej płynności dla trwającej ekspansji działalności. Ponadto w okresie od 2015 r. do 2018 r. stopa zysku brutto grupy ZTT wykazywała tendencję spadkową i była również poniżej średniej porównywalnych przedsiębiorstw produkujących światłowody (79). W toku dochodzenia ustalono również, że Zhongtian Technology Group Co., Ltd, jednostka dominująca producentów eksportujących, wyemitowała obligacje krótkoterminowe w celu spłaty zadłużenia. Podobnie ustalono zamianę długu na kapitał własny (80).

(318)

W związku z powyższym Komisja uznała, że ogólna sytuacja finansowa grupy odpowiada ratingowi BB, będącemu najwyższym ratingiem, który nie kwalifikuje się już jako „rating na poziomie inwestycyjnym”. „Rating na poziomie inwestycyjnym” oznacza, że według oceny agencji ratingowej istnieje wystarczające prawdopodobieństwo spłaty obligacji wyemitowanych przez przedsiębiorstwo, by banki mogły w nie inwestować.

(319)

Premię oczekiwaną w przypadku obligacji emitowanych przez firmy o ratingu BB zastosowano następnie do standardowego oprocentowania kredytów referencyjnej stopy procentowej LBCh, a po dniu 20 sierpnia 2019 r. do podstawowej stopy procentowej opublikowanej przez NIFC w celu określenia stawki rynkowej.

(320)

Wysokość tej marży ustalono poprzez obliczenie względnego spreadu między indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA a indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na BB, opierając się na danych agencji Bloomberg dotyczących sektorów przemysłowych. Obliczony w ten sposób względny spread dodano następnie do referencyjnej stopy procentowej lub podstawowej stopy procentowej w dniu udzielenia kredytu i na ten sam okres co przedmiotowy kredyt. Działania te przeprowadzono indywidualnie dla każdego kredytu udzielonego grupie.

(321)

W odniesieniu do kredytów denominowanych w obcej walucie ma zastosowanie taka sama sytuacja dotycząca zakłóceń rynku i braku ważnych ratingów kredytowych, gdyż kredyty te są również przyznawane przez te same chińskie instytucje finansowe. W związku z tym, podobnie jak w poprzednich postępowaniach, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(322)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że przedmiotowe kredyty nie wiązały się z korzyścią w rozumieniu art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego i art. 1 ust. 1 lit. b) porozumienia SCM. Rząd ChRL uznał, że Komisja niezgodnie z prawem nie uwzględniła ratingu kredytowego współpracujących producentów eksportujących, i nie zgodził się z metodyką zastosowaną przez Komisję w celu ustalenia poziomu referencyjnego, która opiera się na nieuwzględnianiu ratingów kredytowych producentów eksportujących. Rząd ChRL zauważył, że chociaż ustalenia Komisji dotyczące kredytów opierają się w znacznym stopniu na jej ocenie rzekomo złej sytuacji finansowej przedmiotowych przedsiębiorstw, ocena Komisji w tym zakresie jest nieprawidłowa, w szczególności w odniesieniu do kredytów odnawialnych tych przedsiębiorstw.

(323)

W tym względzie Komisja odniosła się do swoich ustaleń i wniosków w sekcji 3.5.2, w których wykazała, że chińskie ratingi kredytowe nie umożliwiają wiarygodnego oszacowania ryzyka kredytowego i że te ratingi kredytowe są zniekształcone przez cele polityki rządu ChRL służące promowaniu kluczowych gałęzi przemysłu o znaczeniu strategicznym. W związku z tym argument rządu ChRL dotyczący ratingów kredytowych współpracujących producentów eksportujących jest bezzasadny. W celu ustalenia ratingu kredytowego odpowiadającego profilowi ryzyka współpracujących producentów eksportujących Komisja przeprowadziła analizę finansową przedsiębiorstw objętych postępowaniem w pkt 1 i 2 powyżej, która wykazała, że ich sytuacja finansowa odpowiada ratingowi BB. W związku z powyższym argument rządu ChRL odrzucono.

(324)

Rząd ChRL twierdził również, że Komisja nie uzasadniła, dlaczego nie wykorzystała porównywalnego kredytu na rynku chińskim i nie wykazała na podstawie konkretnych dowodów, że rynek kredytów w ChRL jest zakłócany przez interwencję rządową. Rząd ChRL twierdził również, że nawet w przypadku korzystania z zewnętrznych poziomów referencyjnych przy ustalaniu istnienia korzyści Komisja nie dokonała wymaganych dostosowań do swojego zastępczego poziomu referencyjnego i nie wyjaśniła wystarczająco, w jaki sposób taki zastępczy poziom referencyjny jest zbliżony do porównywalnej pożyczki komercyjnej dostępnej na rynku. Zdaniem rządu ChRL Komisja powinna była uwzględnić różnice, które istniały między innymi pod względem wysokości kredytów, warunków spłaty oraz kwestii dotyczących faktycznego udzielenia lub nieudzielenia kredytów i mających wpływ na ich oprocentowanie.

(325)

W tym względzie, jak wyjaśniono powyżej, krajowe ratingi kredytowe przyznane chińskim przedsiębiorstwom uznano za zakłócone przez cele polityki rządu ChRL służące promowaniu kluczowych strategicznych sektorów przemysłu, a zatem za niewiarygodne. W związku z tym Komisja musiała szukać poziomu referencyjnego opartego na niezakłóconych ratingach kredytowych. Komisja nie zgodziła się z opinią rządu ChRL, że nie dokonała wymaganych dostosowań do swojego zastępczego poziomu referencyjnego. Po pierwsze, Komisja wykorzystała referencyjną stopę procentową i podstawową stopę procentową chińskiego LBCh jako punkt wyjścia do obliczeń. Po drugie, wykorzystanie względnego spreadu umożliwia też odzwierciedlenie zmiany w warunkach rynkowych danego państwa, które nie są uwzględniane w przypadku kierowania się bezwzględnym spreadem. Komisja zauważyła, że nie jest możliwe uwzględnienie w pełnomocnictwie wszystkich czynników indywidualnej oceny ryzyka danego banku. Metoda obliczeń stosowana przez Komisję uwzględnia jednak parametry poszczególnych pożyczek, takie jak data rozpoczęcia i czas trwania pożyczki, a także zmienność stopy procentowej. Wobec tego argumenty rządu ChRL zostały odrzucone.

(326)

Rząd ChRL sprzeciwił się wykorzystaniu względnego spreadu między obligacjami o ratingu AA a obligacjami o ratingu BB jako marży oraz dodaniu jej do stóp LBCh. Zdaniem rządu ChRL wykorzystanie względnego spreadu jeszcze bardziej zniekształca obliczenia referencyjnej stopy procentowej, którą chińskie przedsiębiorstwa z ratingiem BB musiałyby zapłacić, aby uzyskać „porównywalną pożyczkę komercyjną na rynku”, ponieważ stopy referencyjne LBCh w ChRL w odnośnych latach były znacznie wyższe niż stopa referencyjna w USA. Ponadto rząd ChRL stwierdził, że z publicznie dostępnych informacji wynika, iż unijni producenci przewodów światłowodowych z ratingiem BB emitują obligacje o znacznie niższym oprocentowaniu niż oprocentowanie stosowane w przypadku producentów chińskich.

(327)

Grupa ZTT stwierdziła, że Komisja powinna była zastosować bezwzględny spread między obligacjami korporacyjnymi o ratingu AA w USA a obligacjami korporacyjnymi o ratingu BB w USA do referencyjnej stopy procentowej LBCh, co w wystarczającym stopniu uwzględniłoby ekspozycję na ryzyko między obligacjami korporacyjnymi o różnych ratingach kredytowych. Według tej strony postępowania Komisja nie wyjaśniła, dlaczego zastosowała względny spread i dlaczego uznała, że referencyjna stopa procentowa opublikowana przez LBCh lub podstawowa stopa procentowa opublikowana przez NIFC jest równa stopie procentowej o ratingu AA.

(328)

W odniesieniu do uwagi dotyczącej wykorzystania referencyjnej stopy procentowej publikowanej przez LBCh lub podstawowej stopy procentowej publikowanej przez NIFC jako punktu wyjścia do obliczenia poziomu referencyjnego Komisja wskazała, że stopy te uznaje się za stopy wolne od ryzyka, które przy podejściu konserwatywnym miałyby zastosowanie do przedsiębiorstw o ratingu AA.

(329)

Kwestię wykorzystania względnego spreadu zamiast bezwzględnego spreadu wyjaśniono już w toku poprzednich dochodzeń (81).

(330)

Po pierwsze, chociaż Komisja uznała, że banki komercyjne stosują zazwyczaj marżę wyrażoną w wartościach bezwzględnych, praktyka ta wydaje się być oparta głównie na względach praktycznych, ponieważ stopa oprocentowania jest ostatecznie liczbą bezwzględną. Liczba bezwzględna odzwierciedla jednak ocenę ryzyka, która opiera się na ocenie względnej. Ocena względna oznacza, że ryzyko niewywiązania się z zobowiązań ze strony przedsiębiorstwa ocenionego na BB jest X % bardziej prawdopodobne niż ryzyko niewywiązania się z zobowiązań ze strony władz publicznych lub przedsiębiorstwa wolnego od ryzyka.

(331)

Po drugie, stopy procentowe odzwierciedlają nie tylko profil ryzyka konkretnego przedsiębiorstwa, lecz także konkretne profile ryzyka kraju i walutowego. Względny spread odzwierciedla zatem zmiany w warunkach rynkowych, które nie są uwzględniane w przypadku kierowania się bezwzględnym spreadem. Często, jak ma to miejsce w omawianej sprawie, ryzyko kraju i ryzyko walutowe zmieniają się z biegiem czasu i są one zróżnicowane w poszczególnych krajach. W związku z tym stopy wolne od ryzyka różnią się znacznie na przestrzeni czasu i czasami są niższe w USA, a czasami w Chinach. Różnice te wiążą się z takimi czynnikami jak odnotowany i spodziewany wzrost PKB, nastroje gospodarcze i poziom inflacji. Zważywszy, że stopa wolna od ryzyka zmienia się z biegiem czasu, ten sam nominalny bezwzględny spread może oznaczać bardzo różną ocenę ryzyka. Na przykład, jeśli bank szacuje ryzyko niewykonania zobowiązania ze strony konkretnego przedsiębiorstwa na poziomie o 10 % wyższym niż stopa wolna od ryzyka (ocena względna), otrzymany bezwzględny spread może wynosić od 0,1 % (przy stopie wolnej od ryzyka wynoszącej 1 %) do 1 % (przy stopie wolnej od ryzyka wynoszącej 10 %). Z perspektywy inwestora względny spread jest zatem lepszym wskaźnikiem, ponieważ odzwierciedla wielkość wynagrodzenia za ryzyko oraz sposób, w jaki wpływa na nią podstawowy poziom stóp procentowych.

(332)

Po trzecie, względny spread jest również neutralny wobec krajów. Na przykład, jeżeli stopa wolna od ryzyka w USA jest niższa od stopy wolnej od ryzyka w Chinach, metoda ta doprowadzi do wyższych bezwzględnych marż. Jeżeli natomiast stopa wolna od ryzyka w Chinach jest niższa od stopy wolnej od ryzyka w USA, metoda ta doprowadzi do niższych bezwzględnych marż.

(333)

Komisja uznała uwagi rządu ChRL dotyczące stóp procentowych mających zastosowanie do przedsiębiorstw o ratingu BB w Unii Europejskiej za nieuzasadnione, ponieważ stopa wolna od ryzyka w Unii Europejskiej nie jest taka sama jak stopa wolna od ryzyka w ChRL, a zatem nie jest możliwe porównanie stóp procentowych w ujęciu bezwzględnym.

(334)

Grupa ZTT twierdziła ponadto, że nawet jeżeli ma zastosowanie względny spread, stosuje się go do części punktów bazowych w zmiennych stopach procentowych (zwykle wyrażonych w strukturze: stopa referencyjna plus punkty bazowe) oraz że ma to miejsce w przypadku kredytów denominowanych w walutach obcych, które charakteryzują się tym, że stopy procentowe są wyrażone w formie: LIBOR plus punkty bazowe. W związku z tym ekspozycja na ryzyko związana z zaciągnięciem kredytu jest należycie odzwierciedlona przez punkty bazowe dodane do LIBOR i Komisja obliczyła stopę referencyjną całkowicie niezależną od ratingu kredytowego przedsiębiorstwa stosując względny spread do LIBOR. W odniesieniu do kredytów denominowanych w CNY takie samo dostosowanie spreadu jest dokonywane jedynie do punktów bazowych, jeżeli zmienne stopy procentowe są wyrażone w formie: LRP plus punkty bazowe.

(335)

W tym względzie Komisja uznała, że w przypadku kredytów denominowanych w walutach obcych należy przyjąć podejście konserwatywne, stosując LIBOR jako referencyjną stopę procentową wolną od ryzyka. Punkty bazowe dodane do LIBOR wskazują na szczególne ryzyko przedsiębiorstwa. Po pierwsze, jedynie w przypadku niektórych kredytów producentów eksportujących objętych próbą podano takie rozróżnienie między referencyjną stopą procentową a punktami bazowymi. Po drugie, te punkty bazowe również uznano za podlegające zniekształceniom rynkowym. W związku z tym Komisja uznała, że stopa wolna od ryzyka powiększona o względny spread jest odpowiednim wskaźnikiem odzwierciedlającym dodatkowe ryzyko przedsiębiorstwa o ratingu BB, takiego jak objęci próbą producenci eksportujący.

(336)

Rząd ChRL argumentował również, że poziom referencyjny w odniesieniu do kredytów, który opiera się na względnym spreadzie między obligacjami korporacyjnymi, należy skorygować w dół w związku z różnicami między tymi dwoma instrumentami finansowymi.

(337)

W tym względzie Komisja zwróciła uwagę, że kredyty i obligacje korporacyjne są podobnymi finansowymi instrumentami dłużnymi. Obligacja korporacyjna jest w rzeczywistości rodzajem kredytu, z którego korzystają duże podmioty w celu pozyskania kapitału. Zarówno kredyty, jak i obligacje korporacyjne są zaciągane/emitowane na pewien okres i naliczane są od nich odsetki/nominalna stopa procentowa. Fakt, że finansowanie w formie kredytu jest zapewniane przez instytucję finansową, a finansowanie w formie obligacji korporacyjnych jest zapewniane przez inwestorów, którzy w większości przypadków są również instytucjami finansowymi, nie ma znaczenia dla określenia podstawowych cech obu instrumentów. Oba instrumenty służą bowiem finansowaniu działalności gospodarczej, wiążą się z takim samym wynagrodzeniem i mają podobne terminy i warunki spłaty. Ponadto w toku dochodzenia Komisja stwierdziła, że nominalne stopy procentowe i cel obligacji korporacyjnych wyemitowanych przez jednego z współpracujących producentów eksportujących były bardzo podobne do stóp procentowych i celu kredytów o podobnym czasie trwania, a zatem można je było uznać za zamienne z perspektywy producenta. Na tej podstawie Komisja odrzuciła argument rządu ChRL.

(338)

Komisja ustaliła, że obydwie objęte próbą grupy producentów eksportujących skorzystały w okresie objętym dochodzeniem z preferencyjnego finansowania poprzez pożyczki. W świetle istnienia wkładu finansowego, korzyści dla producentów eksportujących oraz szczególności Komisja uznała preferencyjne finansowanie poprzez pożyczki za subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(339)

Stopy subsydiowania ustalone w odniesieniu do finansowania preferencyjnego poprzez pożyczki w okresie objętym dochodzeniem na rzecz grup przedsiębiorstw objętych próbą wyniosły:

Finansowanie preferencyjne: pożyczki

(340)

Celem linii kredytowej jest ustanowienie limitu kredytu, który przedsiębiorstwo może wykorzystać w dowolnym momencie, aby sfinansować bieżące operacje, tym samym sprawiając, że finansowanie kapitału obrotowego jest elastyczne i natychmiast dostępne w razie potrzeby. W związku z tym Komisja uznała, że co do zasady wszelkie krótkoterminowe finansowanie przedsiębiorstw objętych próbą, takie jak kredyty krótkoterminowe, akcepty bankowe itd., powinno mieć pokrycie w instrumentach linii kredytowej.

(341)

Komisja ustaliła, że chińskie instytucje finansowe zapewniły linie kredytowe obu grupom objętym próbą w związku z zapewnieniem finansowania. Obejmowały one umowy ramowe, zgodnie z którymi bank zezwalał przedsiębiorstwom objętym próbą na wykorzystanie różnych instrumentów dłużnych, takich jak m.in. pożyczki obrotowe, akcepty bankowe i inne formy finansowania handlu, w określonej kwocie maksymalnej.

(342)

Jak wspomniano w motywie 340, wszelkie krótkoterminowe finansowanie powinno mieć pokrycie w linii kredytowej. W związku z tym aby ustalić, czy wszelkie finansowanie krótkoterminowe miało pokrycie w linii kredytowej, Komisja porównała kwotę linii kredytowych dostępną dla współpracujących przedsiębiorstw w okresie objętym dochodzeniem z kwotą krótkoterminowego finansowania wykorzystanego przez te przedsiębiorstwa w tym samym okresie. W przypadku gdy kwota finansowania krótkoterminowego przekroczyła limit linii kredytowej, Komisja zwiększyła kwotę istniejącej linii kredytowej o kwotę rzeczywiście wykorzystaną przez producentów eksportujących poza limitem linii kredytowej.

(343)

W normalnych warunkach rynkowych linie kredytowe podlegałyby tzw. opłacie „administracyjnej” lub „za zaangażowanie”, by zrekompensować bankowi jego koszty i ryzyko w chwili otwarcia linii kredytowej, a także opłacie pobieranej co roku za przedłużenie ważności linii kredytowych. Komisja ustaliła jednak, że obydwie grupy przedsiębiorstw objęte próbą skorzystały z linii kredytowych przyznanych nieodpłatnie. W związku z tym obydwu grupom przedsiębiorstw przyznano korzyść w rozumieniu art. 6 lit. d) rozporządzenia podstawowego.

(344)

Jak wspomniano w motywie 116, zgodnie z decyzją nr 40 instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego promowanym sektorom.

(345)

Komisja uznała, że linie kredytowe stanowią formę preferencyjnego wsparcia finansowego ze strony instytucji finansowych dla promowanych sektorów przemysłu, takich jak sektor przewodów światłowodowych. Jak określono w sekcji 3.1 powyżej, sektor przewodów światłowodowych istotnie należy do promowanych sektorów i w związku z tym kwalifikuje się do wszelkiego możliwego wsparcia finansowego.

(346)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że linie kredytowe, które miały rzekomo zostać udostępnione sektorowi przewodów światłowodowych, nie mają charakteru szczególnego oraz że Komisja nie wykazała, w jaki sposób dostęp do linii kredytowych został wyraźnie ograniczony do sektora przewodów światłowodowych. Rząd ChRL podkreślił, że wszystkie przedsiębiorstwa w ChRL, niezależnie od rodzaju sektora, są w równym stopniu uprawnione do uzyskania linii kredytowych. Argument ten został powtórzony przez grupę FTT.

(347)

W tym względzie Komisja zauważyła, że twierdzenie rządu ChRL, iż wszystkie przedsiębiorstwa w ChRL mogą korzystać z linii kredytowych, jest nietrafne. Rząd ChRL nie wykazał, iż przedsiębiorstwa w ChRL mogą w równym stopniu korzystać z warunków preferencyjnych obserwowanych w odniesieniu do sektora przewodów światłowodowych. Ponadto, ponieważ linie kredytowe są nierozerwalnie związane z innymi rodzajami kredytów preferencyjnych, takimi jak pożyczki, i stanowią część wsparcia kredytowego udzielanego w szczególności promowanym sektorom przemysłu, jak wyjaśniono w motywie 239, analiza szczególności przeprowadzona w sekcji 3.5.3.2 powyżej w odniesieniu do kredytów ma również zastosowanie do linii kredytowych. W rezultacie powyższe argumenty zostały odrzucone.

(348)

Zgodnie z art. 6 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną odbiorcom Komisja uznała różnicę między kwotą, jaką przedsiębiorstwo zapłaciło jako opłatę za otwarcie lub odnowienie linii kredytowych przez chińskie instytucje finansowe, a kwotą, jaką firma zapłaciłaby za porównywalną komercyjną linię kredytową uzyskaną na rynku.

(349)

W odniesieniu do ogólnodostępnych danych (82) i poziomów referencyjnych wykorzystywanych w poprzednich dochodzeniach (83) ustalono odpowiednie poziomy referencyjne dla opłaty administracyjnej i opłaty za odnowienie wynoszące odpowiednio 1,5 % i 1,25 %.

(350)

Zasadniczo opłata administracyjna i opłata za odnowienie są płatne na zasadzie ryczałtu odpowiednio w momencie otwierania nowej linii kredytowej lub odnawiania istniejącej linii kredytowej. Do celów obliczeń Komisja uwzględniła jednak linie kredytowe, które zostały otwarte lub odnowione przed okresem objętym dochodzeniem, lecz które były dostępne dla grup objętych próbą w okresie objętym dochodzeniem, a także linie kredytowe, które zostały otwarte lub odnowione w okresie objętym dochodzeniem. Następnie Komisja obliczyła korzyść na podstawie okresu objętego dochodzeniem, w którym linia kredytowa była dostępna.

(351)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL zauważył, że Komisja nie wykazała, iż korzyść przyznano za pośrednictwem linii kredytowych. Rząd ChRL twierdził, że Komisja nie wykazała, iż przedmiotowa pomoc finansowa stawia beneficjenta w lepszej sytuacji, niż miałoby to miejsce w przypadku braku tego wkładu finansowego.

(352)

W tym względzie, jak wskazano w motywie 343, w normalnych warunkach rynkowych linie kredytowe są objęte tzw. opłatą „administracyjną” lub „z tytułu zaangażowania”, a także „opłatą za odnowienie” pobieraną co roku za przedłużenie ważności linii kredytowych. Biorąc pod uwagę fakt, że współpracujący producenci eksportujący korzystali z linii kredytowych nieodpłatnie, korzyść obejmowała kwotę opłaty administracyjnej i opłaty za odnowienie, którą przedsiębiorstwa powinny były uiścić. Oszczędności w opłatach, które poczyniły przedsiębiorstwa, sprawiły, że z finansowego punktu widzenia były one w lepszej sytuacji. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(353)

Grupa FTT stwierdziła, że otwarcie linii kredytowej nie stanowi wkładu finansowego. Utrzymywała, że linie kredytowe służą jedynie ustaleniu limitu kredytowego, który przedsiębiorstwo może wykorzystać w celu uzyskania kapitału obrotowego lub instrumentów finansowych oraz że nie ma przyjętych na całym świecie standardów dotyczących sposobu organizowania otwarcia linii kredytowych i że nie ma dowodów potwierdzających, że opłaty są powszechnie i obowiązkowo stosowane przez wszystkie banki na świecie, a także że Komisja oparła swoją ocenę i opłatę referencyjną wyłącznie na jednym banku, tj. HSBC. Ponadto grupa FTT twierdziła, że stosowane opłaty stanowią jedynie bankowe koszty manipulacyjne, które nie są związane z ryzykiem otwarcia ani odnowienia linii kredytowej. Rząd ChRL twierdził również, że Komisja błędnie określiła właściwy poziom referencyjny.

(354)

W tym względzie Komisja wyjaśniła, że oparła swoje wnioski dotyczące stosowania opłat administracyjnych i opłat za odnowienie, jak również odpowiedniego poziomu referencyjnego na publicznie dostępnych danych. W motywie 349 Komisja odniosła się do ustaleń poczynionych w poprzednich sprawach dotyczących zwalczania subsydiowania oraz do praktyki dwóch dużych banków działających na skalę międzynarodową, tj. HSBC i banku Barclays (84), aby ustalić odpowiedni poziom referencyjny. Uwzględniając dostępne informacje, Komisja stwierdziła, że zastosowanie poziomu referencyjnego w wysokości 1,5 % w odniesieniu do opłaty administracyjnej oraz poziomu referencyjnego w wysokości 1,25 % w odniesieniu do opłaty za odnowienie było uzasadnione. Komisja nie zgodziła się ze stwierdzeniem grupy FTT, że stosowane opłaty stanowią jedynie bankowe koszty manipulacyjne, które nie są związane z ryzykiem otwarcia ani odnowienia linii kredytowej. Zgodnie z praktyką biznesową opłata za zaangażowanie jest pobierana przez kredytodawcę od kredytobiorcy w celu zrekompensowania kredytodawcy utrzymania otwartej linii kredytowej i dostępności środków finansowych; opłata zabezpiecza również obietnicę kredytodawcy udzielenia linii kredytowej na uzgodnionych warunkach i stanowi rekompensatę dla kredytodawcy za ryzyko związane z otwartą linią kredytową (85). W rzeczywistości biznesowa linia kredytowa działa na takich samych zasadach jak osobista karta kredytowa, za którą banki zawsze pobierają opłaty związane z korzystaniem z karty kredytowej i dostępnością danej kwoty pieniędzy. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(355)

Grupa ZTT nie zgodziła się ze stwierdzeniem Komisji, że posiadanie umowy w sprawie linii kredytowej z bankiem jest warunkiem wstępnym uzyskania w nim finansowania, i przedstawiła przykłady banków na świecie, które nie wymagają linii kredytowych w celu udzielania kredytów ad hoc. Według grupy ZTT linie kredytowe są umowami ramowymi, na podstawie których bank zezwala przedsiębiorstwu na korzystanie z różnych instrumentów dłużnych w ramach określonej maksymalnej kwoty kredytu bez renegocjacji; nie wyklucza to jednak żadnych samodzielnych kredytów na rzecz przedsiębiorstwa, które są oceniane i przyznawane indywidualnie bez wcześniejszej linii kredytowej. Grupa ZTT nie zgodziła się również, że wszystkie linie kredytowe, zwłaszcza te uzgodnione z dużymi i wyrafinowanymi klientami, są objęte opłatami administracyjnymi lub opłatami za odnowienie. Grupa ZTT stwierdziła, że opłaty referencyjne stosowane przez Komisję są zbyt wysokie, i podała przykłady opłat pobieranych przez Lloyds (do 1,5 % w odniesieniu do opłaty administracyjnej i 1 % w odniesieniu do opłaty za odnowienie) i HSBC, w przypadku którego dokładna opłata wydaje się ustalana na zasadzie dwustronnej/umownej.

(356)

Po pierwsze, jak wyjaśniono w motywie 340, celem linii kredytowej jest ustanowienie limitu kredytu, który przedsiębiorstwo może wykorzystać w dowolnym momencie, aby sfinansować bieżące operacje, tym samym sprawiając, że finansowanie kapitału obrotowego jest elastyczne i natychmiast dostępne w razie potrzeby. Biorąc pod uwagę praktyki krótkoterminowego finansowania współpracujących producentów eksportujących objętych próbą w formie akceptów bankowych i krótkoterminowych kredytów na kapitał obrotowy, w przypadku których zasoby finansowe muszą być natychmiast dostępne, jak również fakt, że w większości przypadków przedsiębiorstwa posiadały jedynie ustne uzgodnienia dotyczące linii kredytowej bez żadnych pisemnych dowodów, Komisja uznała, że całe krótkoterminowe finansowanie przedsiębiorstw objętych próbą powinno być objęte instrumentem linii kredytowej. Wniosek ten ma zastosowanie wyłącznie do finansowania krótkoterminowego i nie dotyczy finansowania długoterminowego, które podlega indywidualnym negocjacjom. Po drugie, jeżeli chodzi o twierdzenie, że wszystkie linie kredytowe, zwłaszcza te uzgodnione z dużymi i wyrafinowanymi klientami, podlegają opłatom administracyjnym lub opłatom za odnowienie, Komisja zauważyła, że grupa ZTT nie przedstawiła dowodów na istnienie linii kredytowych bez powiązanej z nimi prowizji. Po trzecie, jeżeli chodzi o opłaty referencyjne zastosowane przez Komisję, jak stwierdzono w motywie 354, Komisja wykorzystała ustalenia z poprzednich spraw dotyczących zwalczania subsydiowania oraz publicznie dostępne dane, aby stwierdzić, że zastosowanie poziomu referencyjnego w wysokości 1,5 % w odniesieniu do opłaty administracyjnej oraz poziomu referencyjnego w wysokości 1,25 % w odniesieniu do opłaty za odnowienie było uzasadnione. W tym względzie Komisja zwróciła uwagę, że np. bank Barclays pobiera opłatę za uruchomienie w wysokości 1,5 % ustalonego limitu kredytu w rachunku bieżącym oraz opłatę za odnowienie w wysokości 1,5 % za kredyty w rachunku bieżącym powyżej 15 000 GBP. W tym przypadku poziom referencyjny w odniesieniu do opłaty za odnowienie, zastosowany przez Komisję, jest niższy. Dalsze poszukiwania wykazały, że Barkley pobiera od przedsiębiorstw opłaty za przekroczenie kredytu w rachunku bieżącym, od 1,6 % do 2,5 % limitów w przedziałach od 15 001 GBP do 20 000 GBP oraz od 20 001 GBP do 25 000 GBP (86). W związku z tym Komisja powtórzyła swój wniosek, że zastosowane przez nią opłaty referencyjne są rozsądne i oparte na dostępnych danych rynkowych, a zatem odrzuciła ten argument.

(357)

Akcepty bankowe są produktem finansowym służącym zwiększaniu aktywności krajowego rynku pieniężnego poprzez rozszerzanie instrumentów kredytowych. Jest to forma finansowania krótkoterminowego, które może „zmniejszyć koszt finansowania i zwiększyć efektywność kapitałową” trasanta (87). Ponadto, jak stwierdził Ludowy Bank Chin na swojej stronie internetowej, „akcepty bankowe mogą zagwarantować zawarcie umowy między nabywcą i sprzedawcą oraz jej wykonanie, jak również stanowić wsparcie dla obrotu kapitałowego za pośrednictwem interwencji w ramach kredytu udzielonego przez Bank Chin” (88). Co więcej, bank DBS na swojej stronie internetowej przedstawia akcepty bankowe jako sposób na „zwiększenie kapitału obrotowego dzięki odroczonym płatnościom” (89).

(358)

Akcepty bankowe można wykorzystać wyłącznie w celu rozliczenia rzeczywistych transakcji handlowych, a trasant musi w tym względzie przedstawić wystarczające dowody, np. w postaci umowy zakupu/sprzedaży, faktury lub polecenia dostawy itp. Akcepty bankowe można zastosować jako standardowy sposób płatności w umowach zakupu wraz z innymi sposobami, takimi jak przekaz pocztowy lub przekaz pieniężny.

(359)

Akcept bankowy jest sporządzany przez wnioskodawcę (trasanta, który jest również nabywcą w podstawowej transakcji handlowej) i akceptowany przez bank. Akceptując akcept, bank wyraża zgodę na dokonanie bezwarunkowej wypłaty kwoty środków pieniężnych określonej w akcepcie na rzecz odbiorcy płatności/okaziciela w wyznaczonym terminie (terminie zapadalności).

(360)

Co do zasady umowy dotyczące akceptów bankowych zawierają wykaz transakcji objętych kwotą akceptu ze wskazaniem terminu płatności u dostawcy oraz terminu zapadalności akceptu bankowego.

(361)

Akcepty bankowe są zwykle wystawiane w ramach umowy o akcepcie bankowym, w której określa się nazwę banku, dostawców i nabywcy oraz zobowiązania banku i nabywcy, a także szczegółową wartość dla każdego dostawcy, termin płatności uzgodniony z dostawcą oraz termin zapadalności akceptu bankowego.

(362)

Komisja ustaliła, że w umowach w sprawie linii kredytowej obok innych krótkoterminowych instrumentów finansowych takich jak pożyczki obrotowe jako możliwe wykorzystanie limitu finansowego wymienia się akcepty bankowe.

(363)

W zależności od warunków ustanowionych przez każdy bank od trasanta może być wymagane dokonanie niewielkiego depozytu na specjalnym rachunku, dokonanie zastawu i wpłata prowizji od akceptu. W każdym przypadku trasant jest zobowiązany do przelania pełnej kwoty akceptu bankowego na specjalny rachunek najpóźniej w dniu, na który przypada termin zapadalności akceptu bankowego.

(364)

Po zaakceptowaniu przez bank trasant zatwierdza akcept bankowy i przekazuje go odbiorcy płatności, który jest również dostawcą w podstawowej transakcji handlowej, jako płatność za fakturę. W konsekwencji obowiązek nabywcy w zakresie płatności (trasanta) wobec dostawcy (odbiorcy płatności) wygasa. Nowy obowiązek nabywcy w zakresie płatności względem banku udzielającego akceptu powstaje na tę samą kwotę (trasant jest zobowiązany dokonać płatności na rzecz banku w środkach pieniężnych przed upływem terminu zapadalności akceptu bankowego). W związku z tym wystawianie akceptów bankowych skutkuje zastąpieniem obowiązku trasanta względem dostawcy obowiązkiem względem banku.

(365)

Termin zapadalności akceptów bankowych różni się w zależności od warunków określonych przez każdy bank i może wynosić do 1 roku.

(366)

Odbiorca płatności (lub okaziciel), na którego wystawiono akcept bankowy, ma trzy możliwości przed upływem terminu zapadalności:

(367)

Data wystawienia akceptu bankowego zazwyczaj pokrywa się z terminem płatności uzgodnionym z dostawcą. Komisja ustaliła, że w przypadku przedsiębiorstw objętych próbą data wystawienia zwykle wypadała w dniu, w którym upływał termin płatności na rzecz dostawcy, lub przed tym terminem, a w niektórych przypadkach nawet kilka dni po upływie tego terminu płatności. Komisja ustaliła, że termin zapadalności akceptów bankowych przedsiębiorstw objętych próbą wynosi 3-12 miesięcy po terminie zapłaty faktury.

(368)

Jeżeli chodzi o podejście księgowe do akceptów bankowych, uznaje się je za zobowiązania na rzecz banku na rachunkach trasantów, tj. producentów eksportujących objętych próbą.

(369)

Ośrodek informacji kredytowej Ludowego Banku Chin („LBCh”) uznaje akcepty bankowe za „nierozliczoną pożyczkę” udzieloną przez banki na równi z kredytami, akredytywami lub finansowaniem handlu. Należy również zwrócić uwagę, że ośrodek informacji kredytowej LBCh jest finansowany przez instytucje finansowe, które udzielają różnego rodzaju kredytów, i że takie instytucje finansowe uznały zatem akcepty bankowe za zobowiązania na rzecz siebie samych. Ponadto zgromadzone w toku dochodzenia umowy o akceptach bankowych przewidują, że niezależnie od dokonania przez nabywcę pełnej płatności w terminie wykupu akceptów bankowych, bank będzie traktował niezapłaconą kwotę jako zaległy kredyt.

(370)

Komisja ustaliła, że akcepty bankowe są w dużym stopniu wykorzystywane jako sposób płatności w transakcjach handlowych jako alternatywa dla przekazu pieniężnego, tym samym ułatwiając trasantowi obrót środkami pieniężnymi i stanowiąc wsparcie dla jego kapitału obrotowego. Z punktu widzenia środków pieniężnych instrument ten faktycznie zapewnia trasantowi odroczony termin płatności wynoszący do 1 roku, ponieważ rzeczywista płatność pieniężna kwoty transakcji następuje z upływem terminu zapadalności akceptu bankowego, a nie w momencie, w którym trasant musi zapłacić dostawcy. W przypadku braku takiego instrumentu finansowego, aby zapłacić swojemu dostawcy, trasant wykorzystałyby własny kapitał obrotowy, co wiąże się z kosztami, albo zawarł z bankiem umowę w sprawie krótkoterminowej pożyczki obrotowej, co również wiąże się z kosztami. W rzeczywistości, płacąc akceptem bankowym, trasant korzysta z dostarczonych towarów lub świadczonych usług przez okres 3 miesięcy do 1 roku, nie dokonując przedpłaty środków pieniężnych i nie ponosząc żadnych kosztów.

(371)

W normalnych warunkach rynkowych akcepty bankowe, jako instrument finansowy, oznaczałyby koszt finansowania dla trasanta. W toku dochodzenia wykazano, że wszystkie przedsiębiorstwa objęte próbą, które korzystały z akceptów bankowych w okresie objętym dochodzeniem, płaciły jedynie prowizję od usługi polegającej na obsłudze akceptu świadczonej przez bank, która wynosiła zasadniczo 0,05 % wartości nominalnej akceptu. Żadne z przedsiębiorstw objętych próbą nie poniosło jednak kosztu finansowania za pośrednictwem akceptów bankowych przez odroczenie płatności pieniężnej za dostawę towarów i świadczenie usług. W związku z tym Komisja uznała, że przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem odniosły korzyść z finansowania w formie akceptów bankowych, za które nie poniosły żadnych kosztów.

(372)

Biorąc pod uwagę powyższe, Komisja stwierdziła, że system akceptów bankowych wprowadzony w ChRL zapewnił wszystkim producentom eksportującym bezpłatne finansowanie ich bieżących operacji, wskutek czego przyznawano im korzyść stanowiącą podstawę środków wyrównawczych opisaną w motywach 384-388 poniżej zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego.

(373)

W toku poprzedniego dochodzenia (90) Komisja ustaliła, że akcepty bankowe faktycznie mają ten sam cel i skutki co krótkoterminowe pożyczki obrotowe, ponieważ są one stosowane przez przedsiębiorstwa w celu finansowania ich bieżącej działalności zamiast korzystania z krótkoterminowych pożyczek obrotowych, i że w związku z tym powinny one nieść ze sobą koszt równoważny z finansowaniem krótkoterminowej pożyczki obrotowej.

(374)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa ZTT nie zgodziła się z Komisją, że akcepty bankowe są formą krótkoterminowego finansowania i że działają one raczej jak gwarancja bankowa. Według tej strony akcept bankowy stanowi instrument, za pomocą którego bank przejmuje zobowiązanie do zapłaty na rzecz strony zamiast pierwotnego dłużnika, który nadal pozostaje zobowiązany do zapłaty na rzecz banku. Celem takiego instrumentu nie jest działanie w charakterze krótkoterminowego finansowania, lecz ułatwienie sprzedaży towarów. Grupa ZTT argumentowała, że zgadzając się na płatność akceptami bankowymi, strony transakcji wyraziły zgodę na warunek płatności dotyczący uregulowania długu między nimi, sprowadzający się do tego, że sprzedający zgadza się na okres kredytowania do dnia zapadalności akceptu w zamian za płatność gwarantowaną przez bank, a kupujący zobowiązuje się do udostępnienia bankowi tej samej kwoty najpóźniej w dniu zapadalności.

(375)

Komisja nie zgodziła się z twierdzeniem, że akcepty bankowe działają jedynie jako gwarancja bankowa płatności w terminie zapadalności. Komisja stwierdziła, że w przypadku producentów eksportujących objętych próbą akcept bankowy jest faktycznym środkiem płatniczym uznanym w umowie sprzedaży, a obowiązek płatności trasanta wobec dostawcy jest anulowany przez płatność z wykorzystaniem akceptu bankowego. Płatność na rzecz dostawcy ze strony trasanta odbywa się w momencie zatwierdzenia akceptu bankowego, podczas gdy w terminie zapadalności trasant wywiązuje się ze swojego obowiązku zapłaty wobec banku. W związku z tym akceptu bankowego nie można uznać jedynie za dodatkową gwarancję przyszłej płatności, a wniosek ten został odrzucony.

(376)

Komisja powtórzyła zatem swój wniosek, zgodnie z którym pod względem skutków akcepty bankowe są formą krótkoterminowego finansowania umożliwiającą producentom eksportującym sfinansowanie ich zakupów. Korzyścią zapewnianą współpracującym producentom eksportującym są oszczędności kosztów finansowania ze względu na fakt, że wykorzystanie finansowania poprzez akcepty bankowe nie było wynagradzane.

(377)

Jeżeli chodzi o szczególność wspomnianą w motywie 116, zgodnie z decyzją nr 40 instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego promowanym sektorom.

(378)

Komisja uznała, że akcepty bankowe stanowią kolejną formę preferencyjnego wsparcia finansowego ze strony instytucji finansowych dla promowanych sektorów, takich jak sektor przewodów światłowodowych. Jak określono w sekcji 3.1 powyżej, sektor przewodów światłowodowych istotnie należy do promowanych sektorów i w związku z tym kwalifikuje się do wszelkiego możliwego wsparcia finansowego. Akcepty bankowe jako forma finansowania stanowią część systemu preferencyjnego wsparcia finansowego ze strony instytucji finansowych dla promowanych sektorów takich jak przemysł przewodów światłowodowych.

(379)

Nie przedstawiono żadnych dowodów, że każde przedsiębiorstwo w ChRL (inne niż należące do promowanych sektorów) może odnieść korzyść z akceptów bankowych na tych samych warunkach preferencyjnych.

(380)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa ZTT stwierdziła, że akcepty bankowe nie mają charakteru szczególnego, ponieważ są powszechnie stosowane przez niemal wszystkie podmioty gospodarcze w ChRL, a więc nie są ograniczone do sektora przewodów światłowodowych ani do grupy ZTT.

(381)

W tym względzie Komisja odniosła się do motywu 116, w którym przedstawiła dowody na to, że zgodnie z decyzją nr 40 od instytucji finansowych wymaga się udzielania wsparcia kredytowego promowanym sektorom.

(382)

Komisja dokonała swojej oceny dotyczącej szczególności programu subsydiów na podstawie dostępnych dokumentów rządowych, takich jak plany i regulacje, dotyczących promowanych sektorów. Rząd ChRL jasno określił, które sektory są promowane, ograniczając szczególne finansowanie preferencyjne wyłącznie do tych sektorów. W związku z tym nawet jeśli szereg innych sektorów określonych konkretnie jako promowane również korzystał z takich samych lub podobnych warunków preferencyjnych co przemysł przewodów światłowodowych, nie sprawia to, że finansowanie preferencyjne, a w szczególności akcepty bankowe, są ogólnie dostępne dla wszystkich sektorów.

(383)

Ponadto nawet jeśli forma finansowania mogłaby być zasadniczo dostępna dla przedsiębiorstw w innych sektorach przemysłu, konkretne warunki, na jakich takie finansowanie jest oferowane przedsiębiorstwom z danego sektora przemysłu, takie jak odpłatność finansowania i wielkość finansowania, mogą sprawiać, że forma ta jest szczególna. Żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła żadnych dowodów wykazujących, że finansowanie preferencyjne przedsiębiorstw w przemyśle przewodów światłowodowych poprzez akcepty bankowe jest udzielane w oparciu o obiektywne kryteria lub warunki w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(384)

W celu obliczenia kwoty subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych Komisja oceniła korzyść przyznaną odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem.

(385)

Jak już wspomniano w motywach 357 i 370, akcepty bankowe są formą finansowania krótkoterminowego, które zwiększa efektywność kapitałową trasanta, stanowiąc wsparcie dla jego kapitału obrotowego i zaspokajając jego potrzeby w zakresie środków pieniężnych, ponieważ są w dużym stopniu wykorzystywane jak środek płatności w transakcjach handlowych zamiast środków pieniężnych. Komisja ustaliła, że producenci eksportujący objęci próbą korzystają z akceptów bankowych, aby zaspokoić swoje potrzeby dotyczące finansowania krótkoterminowego bez płacenia wynagrodzenia.

(386)

Komisja stwierdziła zatem, że trasanci akceptów bankowych powinni płacić wynagrodzenie za okres finansowania. Komisja uznała, że okres finansowania rozpoczął się w dniu wystawienia akceptu bankowego i zakończył się w terminie zapadalności akceptu bankowego. Jeśli chodzi o akcepty bankowe wystawione przed okresem objętym dochodzeniem oraz akcepty bankowe z terminem zapadalności przypadającym po zakończeniu okresu objętego dochodzeniem, Komisja obliczyła korzyść tylko dla okresu finansowania wchodzącego w zakres okresu objętego dochodzeniem.

(387)

Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną w ten sposób odbiorcom Komisja uznała różnicę między kwotą, jaką przedsiębiorstwo rzeczywiście zapłaciło jako wynagrodzenie finansowania poprzez akcepty bankowe, a kwotą, jaką powinno zapłacić, stosując stopę procentową finansowania krótkoterminowego.

(388)

Komisja określiła korzyść wynikającą z niepłacenia kosztu finansowania krótkoterminowego. Biorąc pod uwagę, że akcepty bankowe są formą finansowania krótkoterminowego i że w rzeczywistości mają one taki sam cel jak krótkoterminowe pożyczki obrotowe, Komisja uznała, zgodnie z ustaleniami poprzednich dochodzeń (91), że akcepty bankowe powinny pociągać za sobą koszt równoważny finansowaniu pożyczek krótkoterminowych. Komisja zastosowała zatem tę samą metodykę co do finansowania pożyczek krótkoterminowych denominowanych w RMB opisaną w sekcji 3.5.3.1 powyżej.

(389)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa FTT stwierdziła, że przy obliczaniu korzyści Komisja powinna uwzględnić opłaty uiszczane przez grupę.

(390)

Komisja stwierdziła już w motywie 371, że przedsiębiorstwa objęte próbą, które korzystały z akceptów bankowych w okresie objętym dochodzeniem, płaciły jedynie prowizję od usługi polegającej na obsłudze akceptu świadczonej przez bank, która na ogół wynosiła 0,05 % wartości nominalnej akceptu. Prowizja ta - płacona za przetwarzanie akceptu bankowego przez bank - jest istotnie elementem odrębnym od finansowania przyznanego przez bank, w przypadku którego współpracujący producenci eksportujący nie ponieśli żadnych kosztów. Opłata ta jest uiszczana w celu pokrycia kosztów administracyjnych ponoszonych przez bank podczas przetwarzania akceptów bankowych. Komisja wyrównała tylko część finansową akceptów bankowych (mianowicie część równoważną krótkoterminowemu finansowaniu); nie przeanalizowała tego, czy prowizja za akceptację obejmowała również subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(391)

Grupa ZTT nie zgodziła się na zastosowanie poziomu referencyjnego dla pożyczek krótkoterminowych, ponieważ uznała, że akcepty bankowe stanowią gwarancję, za którą należy pobrać prowizję. W tym względzie grupa ZTT powołała się na Bank Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku, który wyraźnie stwierdza, że akcepty bankowe działają bardziej jak gwarancja niż jako kredyt.

(392)

Komisja nie zgodziła się ze stanowiskiem grupy ZTT. Zgodnie z publicznie dostępnymi danymi dotyczącymi akceptów bankowych w USA w praktyce bank zazwyczaj kupuje akcept bankowy od trasanta, stosując stopę dyskontową, która jest podobna do stopy procentowej, a zatem akcept służy bankowi jako środek do udzielenia kredytu (92). Ponadto w innych jurysdykcjach, takich jak Kanada i Malezja, gdy bank przyjmuje akcept, wypłaca środki po odliczeniu obowiązującej stopy dyskontowej (93). Dokument konsultacyjny Banku Kanady: „Przewodnik po kanadyjskim rynku akceptów bankowych” („A Primer on the Canadian Bankers' Acceptance Market”) stanowi bowiem, że „akcepty kupowane są przez kredytodawców z dyskontem w stosunku do ich wartości nominalnej, a kredytobiorca otrzymuje zdyskontowane wpływy jako kredyt. Stopa dyskontowa, po której kredytodawcy nabywają akcepty, jest często oparta na oferowanej stopie dla kanadyjskiego dolara (Canadian Dollar Offered Rate - CDOR)”. Zgodnie z art. 14 ust. 4 malezyjskich wytycznych w sprawie akceptów bankowych (2004) „od trasanta akceptu bankowego wymaga się zdyskontowania [akceptu bankowego] w banku przyjmującym, jeżeli zakup nie został jeszcze opłacony, którym to przypadku bank przyjmujący jest zobowiązany do uiszczenia zdyskontowanych wpływów na rzecz dostawcy towarów”. Dlatego też akcepty bankowe funkcjonują przede wszystkim jako rodzaj finansowania, a nie jako gwarancja. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(393)

Przedsiębiorstwa z dwóch grup objętych próbą wyemitowały korporacyjne obligacje zamienne w okresie objętym dochodzeniem. Obydwie obligacje zamienne mają progresywną strukturę oprocentowania o bardzo niskim oprocentowaniu, wynoszącym od 0,2 % do 2 %, które jest znacznie niższe od referencyjnej stopy procentowej LBCh oraz niższe od podstawowej stopy procentowej NIFC (94).

(394)

Komisja ustaliła, że oba przedsiębiorstwa objęte próbą skorzystały z finansowania preferencyjnego w formie obligacji zamiennych.

(395)

Przepisy wykonawcze dotyczące zarządzania obligacjami korporacyjnymi i środki administracyjne dotyczące emisji obligacji korporacyjnych i obrotu nimi określają ogólne ramy prawne mające zastosowanie do obligacji korporacyjnych. Istnieje jednak zestaw przepisów szczególnych mających zastosowanie do korporacyjnych obligacji zamiennych, a mianowicie środki administracyjne dotyczące emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe, środki administracyjne dotyczące emisji i subemisji papierów wartościowych oraz środki administracyjne dotyczące sponsorowania emisji papierów wartościowych i dopuszczania ich do obrotu giełdowego.

(396)

W art. 14 środków administracyjnych dotyczących emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe „korporacyjne obligacje zamienne” zdefiniowano jako „obligacje korporacyjne, które emitowane są zgodnie z prawem przez przedsiębiorstwo będące emitentem i które mogą zostać zamienione na akcje w określonym czasie i na określonych warunkach”.

(397)

Zgodnie z art. 11 ustawy o papierach wartościowych (wersja z 2014 r.), która obowiązywała w czasie emisji obligacji zamiennych przez przedsiębiorstwa objęte próbą, art. 45 środków administracyjnych dotyczących emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe oraz art. 2 środków administracyjnych dotyczących sponsorowania emisji papierów wartościowych i dopuszczania ich do obrotu giełdowego przedsiębiorstwa, które chcą wyemitować korporacyjne obligacje zamienne, muszą skorzystać z usług sponsora emisji papierów wartościowych, który działa jako subemitent. Sponsor organizuje emisję obligacji, zaleca wybór emitenta, przedkłada dokumentację dotyczącą wniosku do zatwierdzenia przez Chińską Komisję Papierów Wartościowych („CSRC”), negocjuje stopy procentowe, po których obligacje będą prezentowane inwestorom, i jest odpowiedzialny za znalezienie inwestorów, którzy zaakceptują uzgodnione warunki emisji obligacji, w tym stopę procentową.

(398)

Zgodne z uregulowaniami prawnymi obligacje zamienne nie mogą być przedmiotem swobodnej emisji ani swobodnego obrotu w Chinach. Emisja każdej obligacji wymaga zatwierdzenia przez CSRC. Art. 16 ustawy o papierach wartościowych (wersja z 2014 r.) stanowi, że „spółki giełdowe emitujące korporacyjne obligacje zamienne muszą […] spełniać wymogi określone w niniejszej ustawie w odniesieniu do publicznej emisji akcji; oraz uzyskać zgodę organów regulacyjnych ds. papierów wartościowych Rady Państwa”. Zgodnie z art. 3 środków administracyjnych dotyczących emisji i subemisji papierów wartościowych, które mają zastosowanie do obligacji zamiennych, „CSRC nadzoruje emisję i subemisję papierów wartościowych oraz zarządza nimi zgodnie z prawem”. Ponadto zgodnie z art. 10 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi w odniesieniu do obligacji korporacyjnych istnieją roczne kwoty emisji.

(399)

Zgodnie z art. 16 ustawy o papierach wartościowych (wersja z 2014 r.) publiczna emisja obligacji powinna spełniać następujące wymogi: „cel wykorzystania wpływów jest zgodny z polityką przemysłową państwa” oraz „wpływy z publicznej emisji obligacji korporacyjnych są wykorzystywane wyłącznie do zatwierdzonych celów”. Art. 12 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi również potwierdza, że cel zgromadzonych środków musi być zgodny z polityką przemysłową państwa. Ponadto art. 10 ust. 2 środków administracyjnych dotyczących emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe, który stanowi lex specialis mające zastosowanie do obligacji zamiennych, stanowi że „cele wykorzystania zgromadzonych środków są zgodne z polityką przemysłową państwa”.

(400)

Podczas zdalnej kontroli krzyżowej rząd ChRL wyjaśnił, że zdanie to oznacza, iż zgromadzone środki nie mogą być przeznaczone na projekty wchodzące w zakres „ograniczonych” sektorów przemysłu w „katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”. Katalog ten obejmuje trzy kategorie projektów, tj. projekty „promowane”, „ograniczone” i „zlikwidowane”. W kategorii „ograniczone” zabronione są nowe projekty, a bieżąca produkcja jest ukierunkowana na innowacje i modernizację, natomiast w kategorii „zlikwidowane” w ramach istniejących projektów zabronione jest poszukiwanie inwestycji. W związku z tym można stwierdzić, że „zgodnie z polityką przemysłową państwa” może jedynie oznaczać, iż projekt inwestycyjny mieści się w zakresie treści „promowanych”, które są uprawnione do otrzymania wsparcia kredytowego od instytucji finansowych.

(401)

Jak wyjaśniono w motywie 116, decyzja nr 40 odwołuje się do „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu” i stanowi, że jeżeli „projekt inwestycyjny należy do grupy projektów promowanych, jest on badany i zatwierdzany oraz rejestrowany zgodnie z odpowiednimi krajowymi przepisami dotyczącymi inwestycji; wszystkie instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego zgodnie z zasadami udzielania kredytów”. Wynika z tego, że emisja korporacyjnych obligacji zamiennych, która, jak wykazano, jest z konieczności skierowana do promowanego sektora przemysłu, odpowiada praktyce instytucji finansowych polegającej na wspieraniu tych sektorów.

(402)

Stopy procentowe obligacji korporacyjnych również są ściśle regulowane. Art. 16 środków administracyjnych dotyczących emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe stanowi, że „stopę procentową korporacyjnych obligacji zamiennych ustala przedsiębiorstwo będące emitentem i główny subemitent w drodze negocjacji, ale musi ona być zgodna z odpowiednimi przepisami obowiązującymi w państwie”. Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o papierach wartościowych (wersja z 2014 r.) „nominalna stopa procentowa obligacji korporacyjnych nie może przekraczać nominalnej stopy procentowej określonej przez Radę Państwa”. Ponadto art. 18 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi, który ma ogólne zastosowanie do wszystkich obligacji, zawiera szczegółowe informacje i stanowi, że „oprocentowanie oferowane w przypadku wszelkich obligacji korporacyjnych nie może przekraczać 40 % obowiązującego oprocentowania wypłacanego przez banki osobom fizycznym od terminowych lokat oszczędnościowych o tym samym terminie zapadalności”.

(403)

Zgodnie z art. 17 środków administracyjnych dotyczących emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe „w celu publicznej emisji korporacyjnych obligacji zamiennych, przedsiębiorstwo powierza wykwalifikowanej agencji ratingowej sporządzenie ratingów kredytowych i ratingów uzupełniających”. Ponadto art. 18 powszechnie obowiązujących środków administracyjnych dotyczących emisji obligacji korporacyjnych i obrotu nimi stanowi, że tylko niektóre obligacje spełniające rygorystyczne kryteria jakościowe, takie jak rating kredytowy AAA, mogą być emitowane w ramach emisji publicznej dla inwestorów publicznych lub emitowane w ramach emisji publicznej dla inwestorów kwalifikowanych według wyłącznego uznania emitenta. Obligacje korporacyjne, które nie spełniają tych standardów, mogą być emitowane w ramach emisji publicznej tylko dla inwestorów kwalifikowanych.

(404)

Według danych za 2021 r. podanych przez Bloomberga dotyczących chińskiego rynku obligacji większość inwestorów to inwestorzy instytucjonalni, w tym instytucje finansowe. W szczególności banki komercyjne stanowią 57 % inwestorów, a banki realizujące politykę rządu - 3 % (99). Ponadto Komisja ustaliła, że 85 % inwestorów inwestujących w obligacje zamienne wyemitowane przez jedno z przedsiębiorstw objętych próbą to inwestorzy instytucjonalni, czyli kategoria inwestorów obejmująca instytucje finansowe.

(405)

Ponadto, jako promowany sektor przemysłu w „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”, sektor przewodów światłowodowych jest uprawniony do objęcia wsparciem kredytowym ze strony instytucji finansowych na podstawie decyzji nr 40. Fakt, że obligacje zamienne, takie jak obligacje zamienne wyemitowane przez przedsiębiorstwa objęte próbą, są nisko oprocentowane, wyraźnie wskazuje, że instytucje finansowe są głównymi inwestorami inwestującymi w te obligacje. Są one zobowiązane do zapewnienia tym przedsiębiorstwom „wsparcia kredytowego” i przy podejmowaniu decyzji w sprawie inwestycji lub finansowania biorą pod uwagę inne względy niż wynagrodzenie z tytułu odsetek, takie jak cele polityki. W rzeczywistości inwestor działający w warunkach rynkowych byłby bardziej wrażliwy na zwrot finansowy z inwestycji i najprawdopodobniej nie inwestowałby w obligacje zamienne o bardzo niskim oprocentowaniu. Ponadto wyciągnięte przez Komisję w sekcji 3.5.3.3 powyżej wnioski na temat sytuacji finansowej obu grup producentów eksportujących pod względem ich profilu płynności i wypłacalności wskazują, że inwestorzy działający w warunkach rynkowych nie inwestowaliby w instrumenty finansowe takie jak obligacje zamienne, oferujące niskie zwroty finansowe, podczas gdy emitent stwarza wysokie ryzyko płynności i wypłacalności. W związku z tym zdaniem Komisji inwestycji takiej dokonaliby tylko inwestorzy kierujący się motywami innymi niż zwrot finansowy z inwestycji, takimi jak wywiązanie się z prawnego obowiązku zapewnienia finansowania przedsiębiorstwom w promowanych sektorach przemysłu.

(406)

W tych okolicznościach, biorąc pod uwagę fakty przedstawione w motywach 404 i 405, Komisja uznała, że istnieje szereg dowodów potwierdzających, zgodnie z którymi znaczną część inwestorów inwestujących w obligacje zamienne wyemitowane przez przedsiębiorstwa objęte próbą stanowią instytucje finansowe, które mają prawny obowiązek udzielania wsparcia kredytowego producentom przewodów światłowodowych.

(407)

Ponadto, jak opisano w sekcji 3.5.1 powyżej, te instytucje finansowe charakteryzują się silną obecnością państwa, a rząd ChRL ma możliwość wywierania na nie znaczącego wpływu. Ogólne ramy prawne, w których działają te instytucje finansowe, mają również zastosowanie do obligacji zamiennych.

(408)

W sekcjach 1 i 2 powyżej Komisja stwierdziła, że instytucje finansowe będące własnością państwa są organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego oraz że w każdym przypadku uznaje się, że rząd ChRL powierzył lub wyznaczył tym instytucjom wykonywanie funkcji, które zazwyczaj należą do zadań władzy publicznej w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W sekcji 3.5.1.2 powyżej Komisja stwierdziła, że władze publiczne powierzają i wyznaczają wykonywanie zadań również prywatnym instytucjom finansowym.

(409)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych emisji obligacji zamiennych. Przeanalizowała zatem ogólne środowisko prawne określone powyżej w motywach 395-403 w połączeniu z konkretnymi ustaleniami wynikającymi z dochodzenia.

(410)

Komisja ustaliła, że obligacje zamienne o bardzo niskim i podobnym oprocentowaniu emitują zazwyczaj dwie grupy producentów eksportujących objętych próbą, niezależnie od sytuacji finansowej i ryzyka kredytowego tych przedsiębiorstw.

(411)

W praktyce na oprocentowanie obligacji zamiennych wpływ ma rating kredytowy przedsiębiorstwa, podobnie jak w przypadku kredytów. W motywie 280 Komisja stwierdziła jednak, że lokalny rynek ratingów kredytowych jest zakłócony, a ratingi są niewiarygodne. Jak wskazano w motywie 274, na rynku obligacji dominuje pięć chińskich lokalnych agencji ratingowych, które około 90 % obligacji przyznały rating AAA, natomiast wielu emitentów otrzymało niższy rating globalnego emitenta według S&P (Standard & Poor's) na poziomie A i BBB.

(412)

Świadczy o tym fakt, że sprawozdania dotyczące ratingów kredytowych w odniesieniu do obligacji wyemitowanych przez przedsiębiorstwa objęte próbą nie odpowiadają faktycznej sytuacji finansowej tych przedsiębiorstw.

(413)

W świetle powyższych rozważań Komisja stwierdziła, że chińskie instytucje finansowe, które są głównym inwestorem inwestującym w obligacje zamienne wyemitowane przez przedsiębiorstwa objęte próbą, postępowały zgodnie z kierunkami polityki określonymi w decyzji nr 40, zapewniając finansowanie preferencyjne przy bardzo niskiej stopie procentowej przedsiębiorstwom należącym do promowanego sektora przemysłu, a zatem działały jako organy publiczne w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego albo jako organy, którym władze publiczne powierzyły lub wyznaczyły wykonywanie funkcji w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(414)

Zgadzając się na zainwestowanie w obligacje zamienne o bardzo niskiej stopie zwrotu niezależnie od profilu ryzyka emitenta, instytucje finansowe przyznały korzyść producentom eksportującym objętym próbą.

(415)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL zakwestionował wniosek Komisji, że instytucje finansowe, które nabyły znaczną część przedmiotowych korporacyjnych obligacji zamiennych, działały jako organy publiczne. Rząd ChRL stwierdził, że zakup obligacji korporacyjnych i korporacyjnych obligacji zamiennych jest regularną praktyką handlową, która występuje we wszystkich głównych jurysdykcjach, w tym w Unii i w USA. Według rządu ChRL funkcja pełniona przez instytucje finansowe w przypadku zakupu obligacji lub w przypadku udzielania kredytów jest zupełnie inna, a zatem Komisja była zobowiązana do przeprowadzenia szczegółowej oceny, czy instytucje finansowe można uznać za organy publiczne w odniesieniu do funkcji zakupu obligacji, oraz do przeprowadzenia indywidualnej oceny każdej instytucji finansowej. Rząd ChRL stwierdził również, że Komisja nie przeanalizowała, czy istnieją nabywcy obligacji korporacyjnych i obligacji zamiennych inni niż chińskie banki i instytucje finansowe oraz czy istnieją nabywcy prywatni. Ponadto rząd ChRL stwierdził, że celem chińskiego systemu nadzoru finansowego w odniesieniu do obligacji korporacyjnych i obligacji zamiennych jest zapewnienie bezpieczeństwa systemu oraz ochrona praw i interesów inwestorów oraz że system ten jako taki nie wykazuje ingerencji ze strony władz publicznych.

(416)

Komisja nie zgodziła się ze stwierdzeniem rządu ChRL, że nie przeprowadziła szczegółowej oceny postępowania instytucji finansowych jako organów publicznych w odniesieniu do funkcji zakupu obligacji. Oprócz wniosków sformułowanych przez Komisję w sekcji 3.5.1 powyżej Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych emisji obligacji zamiennych, i przeprowadziła szczegółową ocenę w motywach 409-413. Chociaż Komisja zgodziła się z rządem ChRL, że zakup obligacji korporacyjnych i obligacji zamiennych może być zasadniczo zwykłą praktyką handlową, która występuje we wszystkich głównych jurysdykcjach, wskazała, że zakup obligacji korporacyjnych przez chińskie instytucje finansowe charakteryzuje się ingerencją państwa, jak wykazano w motywie 413. Komisja nie zgodziła się również z twierdzeniem rządu ChRL, że nie przeanalizowała, czy istnieją nabywcy obligacji korporacyjnych i obligacji zamiennych inni niż chińskie banki i instytucje finansowe. Komisja wskazała bowiem w motywach 404 i 406, że 85 % inwestorów inwestujących w obligacje zamienne wyemitowane przez jedno z przedsiębiorstw objętych próbą to inwestorzy instytucjonalni, w tym instytucje finansowe, i że istnieje szereg dowodów potwierdzających, zgodnie z którymi znaczną część inwestorów inwestujących w obligacje zamienne wyemitowane przez przedsiębiorstwa objęte próbą stanowią instytucje finansowe, które mają prawny obowiązek udzielania wsparcia kredytowego producentom przewodów światłowodowych. Biorąc pod uwagę wysoki udział inwestorów instytucjonalnych, w tym instytucji finansowych, Komisja była zdania, że to inwestorzy instytucjonalni określili cechy emitowanych korporacyjnych obligacji zamiennych, w szczególności niską nominalną stopę procentową, a inni inwestorzy, tacy jak inwestorzy prywatni, jedynie dostosowali się do tych warunków. Komisja uznała ponadto, że chiński system nadzoru finansowego w odniesieniu do obligacji korporacyjnych i obligacji zamiennych jest jedynie elementem, który wraz z ramami normatywnymi regulującymi finansowanie przez instytucje finansowe opisanymi w motywach 405 i 407, a także z konkretnym zachowaniem instytucji finansowych wskazuje na ingerencję rządu ChRL. W związku z powyższym argumenty rządu ChRL odrzucono.

(417)

Komisja uznała, że finansowanie preferencyjne za pomocą obligacji zamiennych ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Obligacje zamienne nie mogą być bowiem emitowane bez zgody CSRC, która sprawdza, czy wszystkie warunki regulacyjne emisji obligacji zamiennych są spełnione. Jak wyjaśniono w motywie 399, zgodnie z ustawą ChRL o papierach wartościowych (wersja z 2014 r.) i środkami administracyjnymi dotyczącymi emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe, mającymi zastosowanie w szczególności do obligacji zamiennych, emisja obligacji zamiennych musi być zgodna z polityką przemysłową państwa. W motywie 400 Komisja uznała, że „zgodnie z polityką przemysłową państwa” oznacza, że projekt inwestycyjny mieści się w zakresie treści „promowanych” w Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu, do którego należy sektor przewodów światłowodowych.

(418)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że rynki obligacji są regulowane w każdym państwie, ponieważ jest to kwestia stabilności gospodarczej. Kryteria, które musi spełnić przedsiębiorstwo, aby móc wyemitować obligacje, mają charakter finansowy i nie są ukierunkowane na politykę. Rząd ChRL nie zgodził się ze stanowiskiem, że emisja obligacji zamiennych musi być zgodna z polityką przemysłową państwa, i powtórzył, że sektor przewodów światłowodowych nie jest promowanym sektorem przemysłu. Rząd ChRL twierdził ponadto, że Komisja nie wykazała, iż sprzedaż obligacji jest wyraźnie ograniczona do niektórych przedsiębiorstw.

(419)

W tym względzie, chociaż Komisja zgodziła się, że rynki obligacji są regulowane w każdym państwie i że większość kryteriów, które musi spełnić przedsiębiorstwo, aby móc wyemitować obligacje, ma charakter finansowy, nie zgodziła się z twierdzeniem rządu ChRL, że emisja obligacji zamiennych nie jest w Chinach ukierunkowana na politykę. Po pierwsze, Komisja powtórzyła swoje stanowisko, że sektor przewodów światłowodowych jest promowanym sektorem przemysłu. Po drugie, Komisja uznała, że brzmienie ustawy ChRL o papierach wartościowych (wersja z 2014 r.) i środków administracyjnych dotyczących emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe, mających zastosowanie w szczególności do obligacji zamiennych, zgodnie z którym emisja obligacji zamiennych musi być zgodna z polityką przemysłową państwa, jest wystarczająco jasne. Ponadto Komisja stwierdziła w motywie 414, że zgadzając się na zainwestowanie w obligacje zamienne o bardzo niskiej stopie zwrotu niezależnie od profilu ryzyka emitenta, instytucje finansowe przyznały korzyść producentom eksportującym objętym próbą. Co więcej, przewaga finansowa zapewniona dzięki nabyciu korporacyjnych obligacji zamiennych o tak niskiej nominalnej stopie procentowej jest „wyraźnie ograniczona” do promowanych sektorów przemysłu, takich jak sektor przewodów światłowodowych, na mocy ram normatywnych opracowanych przez rząd ChRL. W związku z powyższym argumenty rządu ChRL odrzucono.

(420)

Obligacje zamienne są hybrydowym instrumentem dłużnym, który posiada cechy obligacji takie jak płatności odsetek, a jednocześnie pod określonymi warunkami zapewnia możliwość zamiany zainwestowanej kwoty na akcje. Komisja stwierdziła, że jedynie nieznaczną część obligacji zamiennych obu przedsiębiorstw objętych próbą zamieniono na akcje. W związku z tym w okresie objętym dochodzeniem obligacje zamienne obu przedsiębiorstw objętych próbą funkcjonowały wyłącznie jako obligacje zwykłe, zapewniając inwestorom zwrot w postaci odsetek, podobnie jak w przypadku kredytów. Ponieważ metoda obliczania kredytów opisana w motywie 310 opiera się na obligacjach, Komisja zdecydowała się przyjąć tę samą metodę, zważywszy na te szczególne okoliczności przedmiotowej sprawy (100). Oznacza to, że względny spread między obligacjami korporacyjnymi ocenionymi w USA na AA i obligacjami korporacyjnymi ocenionymi w USA na BB o tym samym czasie trwania stosuje się w odniesieniu do referencyjnych stóp procentowych opublikowanych przez LBCh lub, po dniu 20 sierpnia 2019 r., do podstawowej stopy procentowej opublikowanej przez NIFC (101) w celu ustalenia rynkowej stawki oprocentowania obligacji.

(421)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL, grupa ZTT i grupa FTT sprzeciwiły się stosowaniu do obligacji, w tym obligacji zamiennych, tego samego poziomu referencyjnego co do kredytów, ponieważ obligacje, w szczególności obligacje zamienne, i kredyty są odmiennymi instrumentami finansowymi oraz ponieważ rynek obligacji funkcjonuje inaczej niż rynek kredytów prywatnych. Rząd ChRL twierdził, że nie ma podstaw, aby Komisja stosowała jako punkt wyjścia poziom referencyjny LBCh, a następnie dodawała marżę. Rząd ChRL argumentował, że Komisja powinna zastosować bezpośrednio stopę procentową obligacji wyemitowanych przez przedsiębiorstwa ocenione na BB, oraz jako przykład wskazał na europejskich producentów przewodów światłowodowych i stali o ratingu BB, którzy również wyemitowali obligacje o podobnym terminie zapadalności po znacznie niższych stopach niż obliczona stopa referencyjna w tym samym okresie. Grupa ZTT twierdziła, że główną przewagą emisji obligacji zamiast zaciągania kredytów w bankach jest fakt, że odsetki (tj. nominalna stopa procentowa), które przedsiębiorstwa muszą płacić inwestorom nabywającym obligacje, są często niższe od odsetek, które musiałyby płacić od kredytu bankowego. Według grupy ZTT emisja obligacji zamiennych jest jeszcze bardziej atrakcyjna, ponieważ ich nominalna stopa procentowa jest zazwyczaj niższa z uwagi na fakt, że umożliwiają inwestorom zamianę obligacji na akcje, a tym samym otrzymanie zwrotów z inwestycji za pośrednictwem wypłaty dywidendy. Grupa FTT utrzymywała również, że korzyścią wynikającą z obligacji zamiennych nie jest dochód z odsetek, lecz prawo do zamiany. Zarówno grupa FTT, jak i grupa ZTT zasugerowały zastosowanie nominalnej stopy procentowej obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na BB jako poziomu referencyjnego do obliczenia korzyści w przypadku obligacji, w tym obligacji zamiennych.

(422)

W motywie 337 Komisja wyjaśniła, dlaczego jej zdaniem kredyty i obligacje korporacyjne są podobnymi dłużnymi instrumentami finansowymi, co uzasadniało zastosowanie tego samego poziomu referencyjnego w odniesieniu do obu instrumentów w szczególnych okolicznościach przedmiotowej sprawy. W motywach 325-333 Komisja wyjaśniła, dlaczego uznała, że poziom referencyjny zastosowany w przypadku kredytów i obligacji korporacyjnych jest odpowiedni, dlaczego nie może zastosować nominalnej stopy procentowej obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na BB jako poziomu referencyjnego oraz dlaczego porównanie z unijnymi stopami procentowymi/nominalnymi stopami procentowymi jest nieistotne. Komisja zgodziła się, że korporacyjne obligacje zamienne są hybrydowym instrumentem dłużnym, który zapewnia również możliwość zamiany zainwestowanej kwoty na akcje pod określonymi warunkami, i jako takie zasadniczo różnią się od obligacji korporacyjnych. Komisja zbadała możliwość ilościowego określenia tego elementu zamienności, jak również zastosowania obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na BB, zgodnie z sugestią rządu ChRL, grupy FTT i grupy ZTT. Zaproponowany przez te strony poziom referencyjny nie uwzględnia jednak takiej zamienności i jest to poziom referencyjny dla obligacji korporacyjnych niezwiązanych z rynkami chińskimi, ponieważ dotyczy obligacji wyemitowanych w innej walucie (tj. USD, a nie CNY) oraz o znacząco odmiennej stopie procentowej wolnej od ryzyka. Nie przedstawiono żadnych innych możliwych poziomów referencyjnych, nie było także żadnych dodatkowych informacji publicznych, które mogłyby stanowić dokładniejszy poziom referencyjny dla obligacji zamiennych (np. indeksy składek dla obligacji zamiennych ocenionych w USA na AA i obligacji zamiennych ocenionych w USA na BB) lub dla aspektu zamienności tych obligacji. Dane własne przedsiębiorstw również nie umożliwiały dokonania właściwego porównania różnicy nominalnej stopy procentowej między obligacjami zwykłymi a obligacjami zamiennymi, ponieważ jedno z przedsiębiorstw objętych próbą nie miało żadnych obligacji pozostających w obrocie, a obligacje zwykłe drugiego przedsiębiorstwa objętego próbą miały inny termin zapadalności i cel finansowania niż jego obligacje zamienne. Ponadto Komisja stwierdziła w motywie 420, że jedynie nieznaczną część obligacji zamiennych obu przedsiębiorstw objętych próbą zamieniono na akcje i że w praktyce producenci eksportujący korzystali z tego instrumentu finansowego zamiennie z pozostałymi instrumentami finansowymi, tj. kredytami i obligacjami korporacyjnymi. Dlatego też, ponieważ w okresie objętym dochodzeniem te obligacje zamienne funkcjonowały wyłącznie jako obligacje zwykłe, zapewniając inwestorom zwrot w postaci odsetek, podobnie jak w przypadku kredytów, oraz ponieważ zastosowanie poziomu referencyjnego w postaci stopy wolnej od ryzyka publikowanej przez LBCh lub NIFC uznano za podejście konserwatywne, Komisja potwierdziła swoją decyzję o zastosowaniu poziomu referencyjnego dla kredytów, jak określono w motywie 420.

(423)

Korzyść stanowi różnica między kwotą odsetek, którą przedsiębiorstwo powinno było zapłacić, stosując rynkową stawkę oprocentowania, o której mowa w motywie 420, a rzeczywistą stopą procentową odsetek płaconą przez przedsiębiorstwo.

(424)

Jedna z grup objętych próbą skorzystała z finansowania preferencyjnego w formie obligacji korporacyjnych.

-

„Ustawa Chińskiej Republiki Ludowej o papierach wartościowych” (wersja z 2014 r.) („ustawa o papierach wartościowych”) (102),

-

„Środki administracyjne dotyczące emisji obligacji korporacyjnych i obrotu nimi”, zarządzenie Chińskiej Komisji Papierów Wartościowych nr 113, 15 stycznia 2015 r.,

-

przepisy wykonawcze dotyczące zarządzania obligacjami korporacyjnymi, wydane przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej w dniu 18 stycznia 2011 r.

-

„Środki dotyczące zarządzania instrumentami finansowania dłużnego przedsiębiorstw niefinansowych na międzybankowym rynku obligacji, sformułowane przez Ludowy Bank Chin”, zarządzenie Ludowego Banku Chin [2008] nr 12, 9 kwietnia 2008 r.;

(425)

Zgodne z uregulowaniami prawnymi obligacje nie mogą być przedmiotem swobodnej emisji ani swobodnego obrotu w Chinach. Emisja każdej obligacji wymaga zatwierdzenia przez poszczególne organy rządowe, takie jak LBCh, Krajowa Komisja Rozwoju i Reform („NDRC”) lub CSRC, w zależności od rodzaju obligacji i rodzaju emitenta. Co więcej, zgodnie z przepisami wykonawczymi dotyczącymi zarządzania obligacjami korporacyjnymi w odniesieniu do obligacji korporacyjnych istnieją roczne kwoty emisji.

(426)

Ponadto zgodnie z art. 16 ustawy o papierach wartościowych mającej zastosowanie w OD publiczna emisja obligacji korporacyjnych powinna spełniać następujące wymogi: „cel wykorzystania wpływów jest zgodny z polityką przemysłową państwa [...]” oraz „wpływy z publicznej emisji obligacji korporacyjnych są wykorzystywane wyłącznie do zatwierdzonych celów”. Art. 12 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi również potwierdza, że cel zgromadzonych środków musi być zgodny z polityką przemysłową państwa. Jak wyjaśniono w motywach 400 i 401, emisja obligacji korporacyjnych na takich warunkach jest skierowana do promowanego sektora przemysłu, takiego jak sektor przewodów światłowodowych, i odpowiada praktyce instytucji finansowych polegającej na wspieraniu tych sektorów.

(427)

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o papierach wartościowych (wersja z 2014 r.) „nominalna stopa procentowa obligacji korporacyjnych nie może przekraczać nominalnej stopy procentowej określonej przez Radę Państwa”. Ponadto art. 18 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi stanowi, że „oprocentowanie oferowane w przypadku wszelkich obligacji korporacyjnych nie przekracza 40 % obowiązującego oprocentowania wypłacanego przez banki osobom fizycznym od terminowych lokat oszczędnościowych o tym samym terminie zapadalności”.

(428)

Ponadto art. 18 środków administracyjnych dotyczących emisji obligacji korporacyjnych i obrotu nimi stanowi, że tylko niektóre obligacje spełniające rygorystyczne kryteria jakościowe, takie jak rating kredytowy AAA, mogą być emitowane w ramach emisji publicznej dla inwestorów publicznych lub emitowane w ramach emisji publicznej dla inwestorów kwalifikowanych według wyłącznego uznania emitenta. Obligacje korporacyjne, które nie spełniają tych standardów, mogą być emitowane w ramach emisji publicznej tylko dla inwestorów kwalifikowanych. Wynika z tego, że większość obligacji korporacyjnych jest emitowana w ramach emisji kierowanych do inwestorów kwalifikowanych, którzy zostali zatwierdzeni przez CSRC i którymi są chińscy inwestorzy instytucjonalni.

(429)

W Chinach przedsiębiorstwa, które zamierzają wyemitować obligacje korporacyjne, są zmuszone do korzystania z usług instytucji finansowej działającej jako subemitent. Subemitenci organizują emisję obligacji i negocjują oprocentowanie, po jakim obligacja będzie oferowana inwestorom. Komisja ustaliła, że subemitentem emisji obligacji korporacyjnych dokonanej przez jedną z grup objętych próbą była jedna z instytucji finansowych, które również udzielały finansowania preferencyjnego, jak wyjaśniono w sekcji 3.5.1 powyżej.

(430)

Według danych za 2021 r. podanych przez agencję Bloomberg dotyczących chińskiego rynku obligacji obligacje notowane na międzybankowym rynku obligacji stanowią 88 % całkowitego wolumenu obrotu obligacjami. Według tego samego badania większość inwestorów to inwestorzy instytucjonalni, w tym instytucje finansowe. W szczególności banki komercyjne stanowią 57 % inwestorów, a banki realizujące politykę rządu - 3 % (103). W związku z tym inwestorami nabywającymi obligacje korporacyjne są głównie chińskie banki, w tym banki będące własnością państwa.

(431)

Jak wyjaśniono w motywach 405 i 406 powyżej, Komisja uznała, że istnieje szereg dowodów potwierdzających, zgodnie z którymi znaczną część inwestorów inwestujących w obligacje zamienne wyemitowane przez przedsiębiorstwa objęte próbą stanowią instytucje finansowe, które mają prawny obowiązek udzielania wsparcia kredytowego producentom przewodów światłowodowych. To samo rozumowanie i wnioski odnoszą się również do obligacji korporacyjnych, ponieważ warunki emisji są bardzo podobne, w szczególności warunek zgodności z wymogami krajowych przepisów ustawowych, wykonawczych i krajowej polityki oraz z polityką przemysłową państwa.

(432)

Jak opisano w motywie 426, w art. 16 ustawy o papierach wartościowych (wersja z 2014 r.) i art. 12 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi wymaga się, aby publiczna emisja obligacji korporacyjnych była zgodna z polityką przemysłową państwa. Skutkuje to tym, że obligacje korporacyjne mogą być emitowane wyłącznie do celów zgodnych z celami planowania rządu ChRL w odniesieniu do promowanych sektorów przemysłu, jak wyjaśniono w motywach 393 i 394. Inwestorzy instytucjonalni, którymi są, jak wskazano w motywach 397 i 430, w dużej mierze banki komercyjne i banki realizujące politykę rządu, muszą postępować zgodnie z kierunkami polityki określonymi w decyzji nr 40.

(433)

Zatem mechanizm opisany w motywach 116, 401 i 413 powyżej ma zastosowanie do obligacji korporacyjnych, tj. decyzja nr 40 wraz z „Katalogiem wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu” przewiduje szczególne traktowanie niektórych projektów w ramach pewnych promowanych sektorów przemysłu, takich jak sektor przewodów światłowodowych. Preferencyjne traktowanie jednej z grup objętych próbą skutkowało podjęciem decyzji o zainwestowaniu w wyemitowane obligacje korporacyjne, których oprocentowanie nie odzwierciedla kryteriów rynkowych.

(434)

Jak opisano w sekcji 3.5.1 powyżej, instytucje finansowe charakteryzują się silną obecnością państwa, a rząd ChRL ma możliwość wywierania na nie znaczącego wpływu. Ogólne ramy prawne, w których działają te instytucje finansowe, mają również zastosowanie do obligacji korporacyjnych.

(435)

W sekcjach 1 i 2 powyżej Komisja stwierdziła, że instytucje finansowe będące własnością państwa są organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego oraz że w każdym przypadku uznaje się, że rząd ChRL powierzył lub wyznaczył tym instytucjom wykonywanie funkcji, które zazwyczaj należą do zadań władzy publicznej w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W sekcji 3.5.1.2 powyżej Komisja stwierdziła, że władze publiczne powierzają i wyznaczają wykonywanie zadań również prywatnym instytucjom finansowym.

(436)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych emisji obligacji korporacyjnych. Przeanalizowała zatem ogólne środowisko prawne określone powyżej w motywach 425-428 w połączeniu z konkretnymi ustaleniami wynikającymi z dochodzenia.

(437)

Komisja ustaliła, że obligacje korporacyjne wyemitowano z oprocentowaniem poniżej poziomu, którego należało oczekiwać, biorąc pod uwagę sytuację finansową i ryzyko kredytowe przedsiębiorstw.

(438)

W praktyce na oprocentowanie obligacji korporacyjnych, podobnie jak kredytów, wpływ ma rating kredytowy przedsiębiorstwa. W motywie 280 Komisja stwierdziła jednak, że lokalny rynek ratingów kredytowych jest zakłócony, a ratingi są niewiarygodne. Jak wskazano w motywie 274, na rynku obligacji dominuje pięć chińskich lokalnych agencji ratingowych, które około 90 % obligacji przyznały rating AAA, natomiast wielu emitentów otrzymało niższy rating globalnego emitenta według S&P (Standard & Poor's) na poziomie A i BBB.

(439)

Świadczy o tym fakt, że sprawozdania dotyczące ratingów kredytowych w odniesieniu do obligacji korporacyjnych wyemitowanych przez przedsiębiorstwa objęte próbą nie odpowiadają faktycznej sytuacji tych przedsiębiorstw.

(440)

W świetle powyższych rozważań Komisja stwierdziła, że chińskie instytucje finansowe, które występowały w charakterze subemitentów emisji obligacji korporacyjnych dokonanej przez przedsiębiorstwo objęte próbą i które są głównym inwestorem inwestującym w te obligacje korporacyjne, postępowały zgodnie z kierunkami polityki określonymi w decyzji nr 40, zapewniając finansowanie preferencyjne przedsiębiorstwom należącym do promowanego sektora przemysłu, a zatem działały jako organy publiczne w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego albo jako organy, którym władze publiczne powierzyły lub wyznaczyły wykonywanie funkcji w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(441)

Organizując emisję obligacji korporacyjnych o stopie procentowej niższej od stopy rynkowej odpowiadającej rzeczywistemu profilowi ryzyka emitenta i zgadzając się na inwestowanie w takie obligacje korporacyjne, instytucje finansowe zapewniły korzyść producentowi eksportującemu objętemu próbą.

(442)

Jak opisano w motywie 417 powyżej, Komisja uznała, że finansowanie preferencyjne w formie obligacji ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ emisja obligacji wymaga zatwierdzenia przez organy rządowe, a ustawa o papierach wartościowych ChRL(wersja z 2014 r.) stanowi, że emisja obligacji musi być zgodna z polityką przemysłową państwa. Jak już wspomniano w motywie 131, sektor przewodów światłowodowych uznaje się za promowany sektor przemysłu w „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”.

(443)

Ponieważ obligacje stanowią w istocie jedynie inny rodzaj instrumentu dłużnego, podobnego do kredytów, i ze względu na to, że metoda obliczeń w odniesieniu do kredytów już opiera się na koszyku obligacji, Komisja zdecydowała się przyjąć metodę obliczeń stosowaną w odniesieniu do kredytów, jak opisano w sekcji 3.5.3.3 powyżej. Oznacza to, że względny spread między obligacjami korporacyjnymi ocenionymi w USA jako AA i obligacjami korporacyjnymi ocenionymi w USA jako BB o tym samym czasie trwania stosuje się w odniesieniu do referencyjnych stóp procentowych opublikowanych przez LBCh lub, po dniu 20 sierpnia 2019 r., do podstawowej stopy procentowej opublikowanej przez NIFC w celu ustalenia rynkowej stawki oprocentowania dla obligacji, a następnie w celu określenia korzyści uzyskaną w ten sposób wartość porównuje się z rzeczywistą stopą procentową odsetek płaconą przez przedsiębiorstwo.

(444)

Komisja ustaliła, że obie objęte próbą grupy producentów eksportujących korzystały z finansowania preferencyjnego w postaci linii kredytowych, akceptów bankowych oraz obligacji zamiennych. W świetle istnienia wkładu finansowego, korzyści dla producentów eksportujących oraz szczególności Komisja uznała te rodzaje finansowania preferencyjnego za subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(445)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do opisanego powyżej finansowania preferencyjnego w okresie objętym dochodzeniem na rzecz grup przedsiębiorstw objętych próbą wyniosła:

Finansowanie preferencyjne: pozostałe rodzaje finansowania

(446)

Skarżący twierdził, że Sinosure oferuje m.in. krótko-, średnio- i długoterminowe ubezpieczenia kredytów eksportowych, ubezpieczenia inwestycyjne i gwarancje na obligacje na warunkach preferencyjnych na rzecz promowanych sektorów. Na swojej ogólnej stronie internetowej Sinosure stwierdza, że promuje eksport towarów z Chin, w szczególności eksport produktów zaawansowanych technologicznie. Z badania przeprowadzonego przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju („OECD”) wynika, że 21 % wszystkich ubezpieczeń kredytów eksportowych udzielonych przez Sinosure zostało zapewnionych na rzecz chińskiego przemysłu hi-tech, którego część stanowi przemysł przewodów światłowodowych (104). Ponadto Sinosure bierze aktywny udział w realizacji inicjatywy „Made in China 2025”, doradzając przedsiębiorstwom, by korzystały z krajowych źródeł kredytowania, dokonując naukowych i technologicznych innowacji oraz modernizacji technologicznych, a także wspierając przedsiębiorstwa, które dokonują ekspansji zagranicznej, w stawaniu się bardziej konkurencyjnymi na rynku światowym (105).

a)

obwieszczenie w sprawie realizacji strategii wspierania handlu poprzez naukę i technologię za pomocą ubezpieczeń kredytów eksportowych (Shang Ji Fa [2004] nr 368) wydane wspólnie przez Ministerstwo Handlu i Sinosure;

b)

plan 840 uwzględniony w obwieszczeniu Rady Państwa z dnia 27 maja 2009 r.;

c)

Obwieszczenie Rady Państwa w sprawie decyzji dotyczącej przyspieszenia tworzenia i rozwijania wschodzących sektorów strategicznych (Guo Fa [2010] nr 32 z dnia 18 października 2010 r.) wydane przez Radę Państwa oraz wytyczne wdrożeniowe związane z tym obwieszczeniem (Guo Fa [2011] nr 310 z dnia 21 października 2011 r.).

d)

Obwieszczenie w sprawie wydania w 2006 r. katalogu zaawansowanych technologicznie produktów chińskich przeznaczonych na wywóz nr 16 Narodowego Departamentu Nauki i Technologii (2006).

(447)

W okresie objętym dochodzeniem dwie grupy przedsiębiorstw objęte próbą posiadały nierozliczone wobec Sinosure umowy ubezpieczeń eksportowych.

(448)

Jak wspomniano w motywie 158 powyżej, Sinosure nie przedstawiło żądanej dokumentacji uzupełniającej dotyczącej swojego ładu korporacyjnego, np. statutu. Co więcej, Sinosure nie przekazało żadnych bardziej konkretnych informacji dotyczących ubezpieczeń kredytów eksportowych udzielonych przemysłowi przewodów światłowodowych, poziomu swoich składek ani szczegółowych danych dotyczących rentowności swojej działalności polegającej na ubezpieczaniu kredytów eksportowych.

(449)

W związku z tym Komisja musiała uzupełnić przekazane informacje w oparciu o dostępne fakty.

(450)

Jak wynika z informacji przekazanych na podstawie poprzednich dochodzeń antysubsydyjnych (106) oraz z informacji zamieszczonych na stronie internetowej Sinosure (107), Sinosure jest państwowym zakładem ubezpieczeń realizującym politykę państwa, utworzonym i wspieranym przez państwo w celu pobudzania rozwoju i współpracy w zakresie handlu zagranicznego i gospodarki ChRL. Przedsiębiorstwo jest w całości własnością państwa. Posiada zarząd i radę nadzorczą. Rząd jest uprawniony do powoływania i odwoływania kadry kierowniczej wyższego szczebla w przedsiębiorstwie. Na podstawie tych informacji Komisja ustaliła, że istnieją formalne znamiona kontroli rządu w odniesieniu do Sinosure.

(451)

Komisja gromadziła ponadto informacje potrzebne do ustalenia, czy rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem Sinosure w odniesieniu do przemysłu przewodów światłowodowych.

(452)

Zgodnie z obwieszczeniem w sprawie wydania w 2006 r. katalogu wysoko zaawansowanych technologicznie eksportowanych produktów chińskich nr 16 „produkty wymienione w katalogu produktów przeznaczonych na wywóz z 2006 r. mogą korzystać z preferencyjnych polityk przyznawanych przez państwo w zakresie wywozu produktów zaawansowanych technologicznie”. W katalogu zaawansowanych technologicznie produktów przeznaczonych na wywóz wyraźnie wymieniono światłowody, urządzenia do przesyłu danych za pomocą światłowodów i przewody światłowodowe (108).

(453)

Zgodnie z obwieszczeniem w sprawie realizacji strategii wspierania handlu poprzez naukę i technologię za pomocą ubezpieczania kredytów eksportowych (109) Sinosure powinno ponadto zwiększyć swoje wsparcie dla kluczowych sektorów przemysłu i produktów przez wzmocnienie swojego ogólnego wsparcia dla wywozu produktów wysoko zaawansowanych technologicznie i opartych na nowych technologiach, w tym produktów z dziedziny „informacji i komunikacji”. Przedsiębiorstwo to powinno traktować sektory zaawansowanych i nowych technologii, takie jak sektor przewodów światłowodowych, wymienione w katalogu zaawansowanych technologicznie produktów chińskich przeznaczonych na wywóz jako główną część swojej działalności oraz zapewnić kompleksowe wsparcie pod względem procedur gwarantowania emisji, zatwierdzania ograniczeń, szybkości rozpatrywania wniosków i elastyczności stawek. Jeżeli chodzi o elastyczność stawek, przedsiębiorstwo powinno stosować w odniesieniu do produktów maksymalne zniżki dla składek dopuszczalne w ramach zmiennej wysokości składek, które to zniżki są oferowane przez przedsiębiorstwo prowadzące działalność w zakresie ubezpieczeń kredytów. Jak wspominano w motywach 86 i 118, przemysł przewodów światłowodowych włączono do bardziej ogólnej kategorii „przemysłu informacyjnego”. Ponadto w sprawozdaniu rocznym Sinosure za rok 2019 stwierdzono, że przedsiębiorstwo Sinosure „wspierało stały rozwój kluczowych gałęzi przemysłu” i „przyspieszyło wzrost strategicznych nowo powstających gałęzi przemysłu” (110).

(454)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że rząd ChRL utworzył ramy normatywne, do jakich muszą stosować się osoby sprawujące funkcje kierownicze i nadzorcze, które to osoby zostały powołane przez rząd ChRL i które ponoszą przed nim odpowiedzialność. Rząd ChRL uciekał się zatem do takich ram normatywnych, aby sprawować znaczącą kontrolę nad funkcjonowaniem Sinosure.

(455)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych umów ubezpieczeniowych. Podczas zdalnej kontroli krzyżowej rząd ChRL utrzymywał, że w praktyce składki Sinosure są ukierunkowane na rynek i opierają się na zasadach oceny ryzyka. Nie przedstawiono jednak żadnych konkretnych przykładów w odniesieniu do przemysłu przewodów światłowodowych ani przedsiębiorstw objętych próbą.

(456)

Dlatego też, wobec braku konkretnych dowodów, Komisja zbadała konkretne zachowanie Sinosure w odniesieniu do ubezpieczenia udzielonego przedsiębiorstwom objętym próbą. Zachowanie było sprzeczne z ich oficjalnym stanowiskiem, ponieważ nie zachowywały się one w sposób uwzględniający zasady rynkowe.

(457)

Po porównaniu całkowitych wypłaconych roszczeń z całkowitymi sumami ubezpieczenia, w oparciu o dane ze sprawozdania rocznego Sinosure za 2019 r. (111), Komisja stwierdziła, że Sinosure musiałoby pobierać składki wynoszące średnio 0,22 % sumy ubezpieczenia, aby pokryć koszty roszczeń (nawet bez uwzględniania wydatków ogólnych). W praktyce składki płacone przez przedsiębiorstwa objęte próbą były jednak znacznie niższe od minimalnej opłaty koniecznej do pokrycia kosztów operacyjnych.

(458)

Komisja stwierdziła zatem, że Sinosure wdraża ramy prawne określone powyżej w wykonywaniu funkcji władzy publicznej w odniesieniu do sektora przewodów światłowodowych. Sinosure działa w charakterze organu publicznego w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego interpretowanego w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego oraz zgodnie z odpowiednim orzecznictwem WTO. Objęci próbą producenci eksportujący uzyskali ponadto korzyść, ponieważ ubezpieczenia udzielono po stawkach niższych od minimalnej opłaty koniecznej przedsiębiorstwu Sinosure do pokrycia swoich kosztów operacyjnych.

(459)

Komisja ustaliła również, że subsydia przyznane w ramach programu ubezpieczeń eksportowych mają szczególny charakter, ponieważ ich uzyskanie nie byłoby możliwe bez wywozu i są tym samym uwarunkowane wynikami wywozu w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(460)

Ponieważ Sinosure zajmowało dominującą pozycję na rynku w okresie objętym dochodzeniem, Komisja nie mogła ustalić składki ubezpieczeniowej zgodnej z warunkami panującymi na rynku krajowym. Zgodnie z wcześniejszymi dochodzeniami antysubsydyjnymi Komisja użyła zatem najbardziej właściwego zewnętrznego poziomu referencyjnego, dla którego informacje były łatwo dostępne, tj. stawek składek stosowanych przez Bank Eksportowo-Importowy Stanów Zjednoczonych w odniesieniu do instytucji niefinansowych w przypadku wywozu do państw OECD.

(461)

Za korzyść przyznaną odbiorcom Komisja uznała różnicę między kwotą, którą przedsiębiorstwo faktycznie zapłaciło jako składkę ubezpieczeniową, a kwotą, którą powinno było zapłacić, stosując zewnętrzną referencyjną stawkę składki, o której mowa w motywie 460.

(462)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla grupy FTT i grupy ZTT w okresie objętym dochodzeniem wynosi:

Preferencyjne finansowanie i ubezpieczenie: ubezpieczenie kredytów eksportowych

(463)

Zgodnie z ustawą Chińskiej Republiki Ludowej o podatku dochodowym od przedsiębiorstw (112) przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie, które powinny otrzymać kluczowe wsparcie od państwa, korzystają z obniżonej stawki podatku dochodowego od przedsiębiorstw wynoszącej 15 % zamiast standardowej stawki podatku wynoszącej 25 %.

(464)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 28 ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw oraz art. 93 przepisów wykonawczych do ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw (113), jak również:

(465)

Rozdział IV ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw zawiera przepisy dotyczące „preferencyjnego traktowania podatkowego”. Art. 25 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, który stanowi część wstępną rozdziału IV, stanowi, że „Państwo przyzna preferencje podatkowe w zakresie podatku dochodowego przedsiębiorstwom działającym w gałęziach przemysłu lub projektach, których rozwój otrzymuje szczególne wsparcie i jest szczególnie promowany przez państwo”. Art. 28 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw stanowi, że „stawka podatku dochodowego od przedsiębiorstw należna od przedsiębiorstw z branż wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie wymagających szczególnego wsparcia ze strony państwa zostanie obniżona do 15 %”.

(466)

W art. 93 zasad wdrażania ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw wyjaśniono, że:

„»Ważne przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie, które mają być wspierane przez państwo«, o których mowa w art. 28 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, odnoszą się do przedsiębiorstw posiadających kluczowe prawa własności intelektualnej i spełniających następujące warunki:

Środki zarządzania identyfikacją przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane technologie oraz kluczowe wspierane przez państwo obszary zaawansowanych i nowych technologii zostaną wspólnie sformułowane przez departamenty ds. technologii, finansów i podatków podlegające Radzie Państwa i wejdą w życie po zatwierdzeniu przez Radę Państwa”.

(467)

W powyższych przepisach jasno określono, że obniżona stawka podatku dochodowego od przedsiębiorstw jest zarezerwowana dla „ważnych przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, które mają być wspierane przez państwo”, posiadających kluczowe prawa własności intelektualnej i spełniających pewne warunki, takie jak „zgodność z wymogami uwzględnienia w zakresie wspieranych przez państwo kluczowych obszarów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie”.

(468)

Zgodnie z art. 11 środków administracyjnych dotyczących kwalifikowania przedsiębiorstw jako wykorzystujących zaawansowane technologie (G.K.F.H. [2016] nr 32), za wykorzystujące zaawansowane technologie może zostać uznane przedsiębiorstwo, które jednocześnie spełnia pewne warunki, między innymi: „uzyskało prawo własności intelektualnej, co odgrywa kluczową rolę we wspieraniu technicznym jego głównych produktów (usług), poprzez niezależne badania, transfery, dotacje, fuzje i przejęcia itp.” oraz „technologia, która odgrywa kluczową rolę w technicznym wspieraniu jego głównych produktów (usług) mieści się w zakresie z góry określonym w dziedzinach zaawansowanych technologii wspieranych przez państwo”.

(469)

Kluczowe dziedziny zaawansowanych technologii wspierane przez państwo są wymienione w katalogu zaawansowanych technologicznie dziedzin wspieranych przez państwo z 2016 r. W katalogu tym wyraźnie wspominana jest w sekcji „I. Informacje elektroniczne”, punkt 4. „Technologia komunikacyjna”„optyczna sieć transmisyjna” oraz „technologia systemu transmisji optycznej”, która obejmuje przewody światłowodowe, jako dziedziny wykorzystujące zaawansowane technologie wspierane przez państwo.

(470)

Przedsiębiorstwa korzystające z tego środka muszą złożyć deklarację podatkową i odpowiednie załączniki do niej. Rzeczywista kwota korzyści jest uwzględniona w deklaracji podatkowej.

(471)

Komisja ustaliła, że przedsiębiorstwa należące do objętych próbą grup producentów eksportujących kwalifikowały się jako przedsiębiorstwa sektora zaawansowanych technologii w okresie objętym dochodzeniem, a zatem korzystały z obniżonych stawek podatku dochodowego od przedsiębiorstw wynoszących 15 % albo 12,5 %.

(472)

Komisja uznała, że przedmiotowe odliczenia od podatku stanowią subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci dochodów utraconych przez rząd ChRL, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw objętych postępowaniem. Korzyść dla odbiorców jest równa kwocie oszczędności podatkowych.

(473)

Jak wykazano w motywach 466-468, przedmiotowe subsydium jest szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy ograniczają stosowanie tego programu tylko do przedsiębiorstw, które działają w pewnych określonych przez państwo obszarach priorytetowych wykorzystujących zaawansowane technologie. Jak wskazano w motywie 469, sektor przewodów światłowodowych jest takim obszarem priorytetowym wykorzystującym zaawansowane technologie.

(474)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że programy zwolnień z podatków i ulg podatkowych, w odniesieniu do których Komisja zastosowała środki wyrównawcze, nie są subsydiami stanowiącymi podstawę środków wyrównawczych. Według rządu ChRL domniemane zwolnienia z podatków i ulgi podatkowe wynikają z systemu, za pomocą którego ustanowiono obiektywne kryteria lub warunki kwalifikowalności do otrzymania wsparcia finansowego, w którym kwalifikowalność jest automatyczna, a kryteria i warunki określone w programach są ściśle przestrzegane, nie skutkują faworyzowaniem jednych przedsiębiorstw względem innych oraz mają charakter czysto ekonomiczny i horyzontalny. W związku z tym rząd ChRL stwierdził, że nie są one szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(475)

Komisja nie zgodziła się z tym stwierdzeniem, gdyż uznała programy zwolnień z podatków, opisane w sekcjach 3.7.1.1-3.7.1.3, za szczególne zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, który stanowi że „jeżeli organ udzielający subsydium lub ustawodawstwo, na podstawie którego działa organ udzielający subsydium, wyraźnie ogranicza dostęp do subsydiów niektórym przedsiębiorstwom, subsydium takie jest szczególne”. Podstawę prawną przedmiotowych programów subsydiowania określono faktycznie w rozdziale IV ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw pt. „Preferencje podatkowe”. Tytuł i treść tego rozdziału wyraźnie określają szczególne preferencyjne traktowanie, które „wyraźnie ogranicza dostęp do subsydiów niektórym przedsiębiorstwom”. Subsydia zapewnianie w ramach tych programów zwolnień z podatków są szczególne zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(476)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych obliczono w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Przedmiotową korzyść obliczono jako różnicę między łączną wartością podatku do zapłaty według podstawowej stawki podatkowej a łączną wartością podatku do zapłaty według obniżonej stawki podatkowej.

(477)

Stopa subsydiowania ustanowiona dla tego konkretnego programu wynosiła 0,10 % w przypadku Grupy FTT i 0,48 % w przypadku Grupy ZTT.

(478)

Odliczenia od podatku za badania i rozwój uprawniają przedsiębiorstwa do preferencyjnego traktowania podatkowego w związku z ich działalnością badawczo-rozwojową w niektórych określonych przez państwo obszarach priorytetowych wykorzystujących zaawansowane technologie oraz wtedy, gdy spełnione zostaną pewne progi dotyczące wydatków na badania i rozwój.

(479)

Mówiąc dokładniej, wydatki na badania i rozwój poniesione w celu rozwijania nowych technologii, nowych produktów i nowych technik, które nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych i są ujmowane w bieżących zyskach i stratach, zostają dodatkowo pomniejszone o 75 % po odliczeniu w całości w świetle bieżącej sytuacji. Jeżeli wyżej wymienione wydatki na badania i rozwój stanowią aktywa niematerialne i prawne, podlegają one amortyzacji w oparciu o 175 % kosztów wartości niematerialnych i prawnych. Od stycznia 2021 r. dodatkowe odliczenie przed opodatkowaniem na wydatki na rzecz badań i rozwoju zostało zwiększone do 100 % (115).

(480)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 30 ust. 1 ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw oraz zasady wdrażania ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw:

(481)

We wcześniejszych dochodzeniach (116) Komisja ustaliła, że „nowe technologie, nowe produkty i nowe rzemiosła”, które mogą skorzystać z ulgi podatkowej, należą do pewnych wspieranych przez państwo dziedzin wykorzystujących zaawansowane technologie. Jak wspomniano w motywie 469, kluczowe dziedziny zaawansowanych technologii wspierane przez państwo są wymienione w katalogu zaawansowanych technologicznie dziedzin wspieranych przez państwo z 2016 r.

(482)

Jak określono w motywie 468, rozdział IV ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw zawiera przepisy dotyczące „preferencyjnego traktowania podatkowego”, w szczególności art. 25. Art. 30 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, który również jest częścią tego rozdziału, stanowi, że „wydatki na badania i rozwój ponoszone przez przedsiębiorstwa w zakresie rozwijania nowych technologii, nowych produktów i nowych technik” mogą być dodatkowo odliczane w czasie obliczania dochodu podlegającego opodatkowaniu. W art. 95 zasad wdrażania ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw wyjaśniono znaczenie „wydatków na badania i rozwój ponoszonych w celu rozwijania nowych technologii, nowych produktów i nowych rzemiosł” ustanowionych w art. 30 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw.

(483)

Zgodnie z okólnikiem w sprawie zwiększenia udziału bardzo wysokich odliczeń przed opodatkowaniem wydatków na badania i rozwój (Cai Shui [2018] nr 99), „w odniesieniu do wydatków na badania i rozwój faktycznie poniesionych przez przedsiębiorstwo z jego działalności badawczo-rozwojowej, dodatkowe 75 % faktycznej kwoty wydatków podlega odliczeniu przed opodatkowaniem, oprócz innych faktycznych odliczeń, w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2020 r., pod warunkiem, że wydatki te nie zostaną przekształcone w składnik wartości niematerialnych i ujęte w bilansie jako bieżące zyski i straty tego przedsiębiorstwa; jeżeli jednak wydatki te przekształcono na składnik wartości niematerialnych, wydatki te mogą być amortyzowane według stawki 175 % kosztów tego składnika wartości niematerialnych przed opodatkowaniem w wymienionym wyżej okresie”.

(484)

Komisja ustaliła, że przedsiębiorstwa w grupach objętych próbą korzystały z „dodatkowego odliczenia wydatków na badania i rozwój, poniesionych na badania i rozwój nowych technologii, nowych produktów i nowych technik”.

(485)

Komisja uznała, że przedmiotowe odliczenia od podatku stanowią subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci dochodów utraconych przez rząd ChRL, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw objętych postępowaniem. Korzyść dla odbiorców jest równa kwocie oszczędności podatkowych.

(486)

Przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy ograniczają stosowanie tego środka tylko do przedsiębiorstw, które ponoszą określone wydatki na badania i rozwój w pewnych obszarach priorytetowych wykorzystujących zaawansowane technologie i określonych przez państwo, takich jak sektor przewodów światłowodowych.

(487)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych obliczono w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Przedmiotową korzyść obliczono jako różnicę między łączną wartością podatku do zapłaty według podstawowej stawki podatkowej a łączną wartością podatku do zapłaty po uwzględnieniu dodatkowego odliczenia w wysokości 75 % faktycznych wydatków na badania i rozwój.

(488)

Stopa subsydiowania ustanowiona dla tego konkretnego programu wynosiła 1,28 % w przypadku Grupy FTT i 0,13 % w przypadku Grupy ZTT.

(489)

W ustawie o podatku dochodowym od przedsiębiorstw przyznano preferencje podatkowe w zakresie podatku dochodowego przedsiębiorstwom działającym w gałęziach przemysłu lub projektach, których rozwój otrzymuje szczególne wsparcie i jest szczególnie promowany przez państwo, oraz w szczególności zwolniono z podatku dochód z inwestycji kapitałowych, taki jak dywidendy i premie, między kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami.

(490)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 26 ust. 2 ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw oraz zasady wdrażania ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw.

(491)

Art. 25 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, który stanowi część wstępną rozdziału IV „Preferencyjne polityki podatkowe”, stanowi, że „Państwo przyzna preferencje podatkowe w zakresie podatku dochodowego przedsiębiorstwom działającym w gałęziach przemysłu lub projektach, których rozwój otrzymuje szczególne wsparcie i jest szczególnie promowany przez państwo”. Ponadto w art. 26 ust. 2 określono, że zwolnienie z podatku ma zastosowanie do dochodu z inwestycji kapitałowych między „kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami”, co wydaje się ograniczać zakres zastosowania jedynie do niektórych przedsiębiorstw będących rezydentami.

(492)

Komisja ustaliła, że kilka przedsiębiorstw z grup objętych próbą otrzymało zwolnienie z opodatkowania dywidend wypłacanych między kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami.

(493)

Komisja uznała, że ten program stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci dochodów utraconych przez rząd ChRL, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw objętych postępowaniem. Korzyść dla odbiorców jest równa kwocie oszczędności podatkowych.

(494)

Przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy ograniczają stosowanie tego zwolnienia tylko do kwalifikujących się przedsiębiorstw będących rezydentami, które cieszą się dużym poparciem i których rozwój wspiera państwo.

(495)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa ZTT twierdziła, że zwolnienie dywidend ma na celu wyeliminowanie podwójnego opodatkowania tego samego dochodu zarówno w jednostce dominującej jak i w jednostkach zależnych, co stanowi praktykę podatkową akceptowaną na szczeblu międzynarodowym.

(496)

W tym względzie chociaż Komisja zgodziła się, że eliminowanie podwójnego opodatkowania stanowi uznaną na szczeblu międzynarodowym praktyką podatkową, art. 26 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw jest częścią rozdziału IV pt. „Preferencje podatkowe”, w którym przewidziano szereg rodzajów preferencyjnego traktowania opodatkowania będących zwolnieniami z ogólnych zasad opodatkowania. Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 491, zgodnie z art. 25 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, który stanowi formułę wprowadzającą rozdziału IV pt. „Preferencyjne polityki podatkowe”, „Państwo przyzna preferencje podatkowe w zakresie podatku dochodowego przedsiębiorstwom działającym w gałęziach przemysłu lub projektach, których rozwój otrzymuje szczególne wsparcie i jest szczególnie promowany przez państwo”. Ponadto w art. 26 ust. 2 określono, że zwolnienie z podatku ma zastosowanie do dochodu z inwestycji kapitałowych między „kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami”, co wydaje się ograniczać zakres zastosowania jedynie do niektórych przedsiębiorstw będących rezydentami. W związku z tym Komisja uznała, że taka preferencyjna polityka podatkowa ogranicza się do pewnych gałęzi przemysłu, które otrzymują szczególne wsparcie państwa i są przez nie szczególnie promowane, takich jak sektor przewodów światłowodowych, a zatem jest szczególna w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. W związku z tym Komisja potwierdziła swój wniosek opisany w motywach 493 i 494, że program ten jest subsydium stanowiącym podstawę środków wyrównawczych.

(497)

Komisja obliczyła kwotę subsydium, stosując normalną stawkę podatkową do dochodu z tytułu dywidendy, który został odliczony od dochodu podlegającego opodatkowaniu.

(498)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa ZTT stwierdziła, że Komisja powinna rozróżnić w deklaracji podatkowej dwa różne rodzaje traktowania podatkowego tj. dochodu z tytułu dywidendy i kwoty korekty podatku z tytułu inwestycji, przy czym ta druga kwota nie stanowi dochodu z tytułu dywidendy objętego przepisami art. 26 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw. Komisja zgodziła się z tym argumentem i odpowiednio skorygowała obliczenia korzyści.

(499)

Stopa subsydiowania ustanowiona dla tego konkretnego programu wynosiła 1,05 % w przypadku Grupy FTT i 0,21 % w przypadku Grupy ZTT.

(500)

Zgodnie z art. 32 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw „w przypadku gdy przyspieszona amortyzacja środków trwałych przedsiębiorstwa jest rzeczywiście niezbędna ze względu na postęp technologiczny lub z innych powodów, liczba lat amortyzacji może zostać zmniejszona lub można przyjąć metodę przyspieszonej amortyzacji”.

(501)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 32 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw oraz zasady wdrażania ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, a także następujące obwieszczenia:

(502)

Zgodnie z obwieszczeniem dotyczącym polityki odliczania podatku od sprzętu i urządzeń dla celów podatku dochodowego od przedsiębiorstw (Cai Shui [2018] nr 54) „w przypadku gdy wartość jednostkowa sprzętu lub urządzenia nowo zakupionego przez przedsiębiorstwo w okresie od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. nie przekracza 5 mln RMB, przedsiębiorstwo może włączyć taką wartość do kosztów i wydatków bieżącego okresu na zasadzie ryczałtu w celu odliczenia przy obliczaniu swojego dochodu podlegającego opodatkowaniu i nie jest już zobowiązane do obliczania amortyzacji w ujęciu rocznym”. Przepisy te nie dotyczą konkretnej branży.

(503)

W odniesieniu do aktywów o wartości jednostkowej powyżej 5 mln RMB nadal obowiązuje obwieszczenie dotyczące dostosowania polityki w zakresie podatku dochodowego od przedsiębiorstw mającej zastosowanie do przyspieszonej amortyzacji środków trwałych (Cai Shui [2014] nr 75) oraz obwieszczenie w sprawie dalszego dostosowywania polityki w zakresie podatku dochodowego od przedsiębiorstw mającej zastosowanie do przyspieszonej amortyzacji środków trwałych (Cai Shui [2015] nr 106). Zgodnie z tymi obwieszczeniami środki trwałe zakupione przez przedsiębiorstwa w 10 kluczowych gałęzi przemysłu mogą wymagać użycia metody przyspieszonej amortyzacji.

(504)

Komisja ustaliła, że w okresie objętym dochodzeniem przedsiębiorstwa objęte próbą nie stosowały przyspieszonej amortyzacji w przypadku aktywów o wartości jednostkowej przekraczającej 5 mln RMB. W związku z tym - ponieważ aktywa nie wchodziły w zakres obwieszczenia Cai Shui [2014] nr 75 i obwieszczenia Cai Shui [2015] nr 106 - Komisja stwierdziła, że producenci eksportujący nie korzystali z subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych.

(505)

Po ostatecznym ujawnieniu skarżący argumentował, że producenci eksportujący objęci próbą mogli skorzystać z przyspieszonej amortyzacji domów i budynków, które są wyłączone z zakresu stosowania progu 5 mln RMB zgodnie z art. 2 zawiadomienia dotyczącego polityki odliczeń z tytułu sprzętu i urządzeń dla celów podatku dochodowego od przedsiębiorstw (Cai Shui [2018] nr 54). W tym względzie Komisja potwierdziła, że w okresie objętym dochodzeniem przedsiębiorstwa objęte próbą nie skorzystały z przyspieszonej amortyzacji domów i budynków.

(506)

Komisja uznała, że producenci eksportujący nie korzystali w okresie objętym dochodzeniem z subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych w ramach tego programu.

(507)

Organizacja lub osoba fizyczna użytkująca grunty w miastach, miastach powiatowych i administracyjnych oraz w rejonach przemysłowych i górniczych zwykle płaci podatek od użytkowania gruntów miejskich. Podatek od użytkowania gruntów jest pobierany przez lokalne organy podatkowe właściwe dla użytkowanego gruntu. Niektóre kategorie gruntów, takie jak grunty odzyskane z morza, grunty wykorzystywane przez instytucje rządowe, organizacje zrzeszające ludzi i jednostki wojskowe na potrzeby własne, grunty wykorzystywane przez instytucje finansowane ze środków rządowych przyznanych przez Ministerstwo Finansów, grunty wykorzystywane pod świątynie, parki publiczne oraz publiczne miejsca historyczne i malownicze, ulice, drogi, place publiczne, trawniki i inne grunty miejskie, są jednak wyłączone z podatku od użytkowania gruntów.

(508)

Podstawę prawną tego programu stanowią:

(509)

Jedno przedsiębiorstwo w jednej z grup objętych próbą skorzystało z obniżki kwoty podatku od użytkowania gruntów o 60 % w oparciu o specjalną politykę mającą zastosowanie do przedsiębiorstw sektora zaawansowanych technologii w latach 2019 i 2020 zgodnie z art. 2 ust. 1 szeregu opinii na temat zdecydowanego wspierania zrównoważonego i zdrowego rozwoju gospodarki prywatnej” (EFa [2018] Nr 33).

(510)

Przedmiotowe przedsiębiorstwo nie należało do żadnej kategorii zwolnionej z podatku spośród kategorii określonych w art. 6 rozporządzenia tymczasowego Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie podatku od użytkowania gruntów miejskich (zmienionego w 2019 r.).

(511)

Ponadto to samo przedsiębiorstwo było całkowicie zwolnione z płacenia podatku od użytkowania gruntów w pierwszym kwartale 2020 r. na podstawie „Zawiadomienia Urzędu Generalnego rządu ludowego prowincji Hubei dotyczącego drukowania i dystrybucji dokumentów odpowiednich polityk i środków na potrzeby opanowania sytuacji związanej z COVID-19 i wspierania małych i średnich przedsiębiorstw w pokonaniu trudności” (EZhengBanFa (2020) nr 5) i „Zawiadomienia rządu ludowego prowincji Hubei dotyczącego drukowania i dystrybucji dokumentów odpowiednich polityk i środków na potrzeby przyspieszenia rozwoju gospodarczego i społecznego w prowincji Hubei” (EZhengBanFa (2020) nr 6).

(512)

Komisja uznała, że opisane powyżej obniżenie podatku od użytkowania gruntów dotyczące przedsiębiorstw sektora zaawansowanych technologii stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) pkt (i), albo art. 3 ust. 1 lit. a) pkt (ii) oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ występuje wkład finansowy w postaci bezpośredniego przekazania środków finansowych (zwrot zapłaconego podatku) albo dochodów utraconych przez rząd ChRL (niezapłacony podatek), co stanowi korzyść przyznaną przedsiębiorstwu objętemu postępowaniem. Subsydium jest szczególne, ponieważ jest skierowane wyłącznie do firm sektora zaawansowanych technologii.

(513)

Korzyść dla odbiorców jest równa kwocie zwrotu/oszczędności podatkowych. Przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przedsiębiorstwo otrzymało ulgę podatkową, mimo że nie spełniało żadnego z tych obiektywnych kryteriów wspomnianych w motywie 507.

(514)

Jeżeli chodzi o zwolnienie z podatku od użytkowania gruntów w pierwszym kwartale 2020 r., Komisja uznała, że środek ten nie jest szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ w związku pandemią COVID to zwolnienie z podatku nie było ograniczone do szczególnego przedsiębiorstwa, przemysłu bądź grupy przedsiębiorstw lub gałęzi przemysłu, lecz stosowane było do wszystkich gałęzi przemysłu.

(515)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych obliczono w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Korzyść tę uznano za kwotę zwróconą w okresie objętym dochodzeniem. Kwota subsydium ustalona w odniesieniu do tego konkretnego programu w przypadku Grupy FTT była pomijalna.

(516)

Całkowita stopa subsydiowania dla objętych próbą producentów eksportujących ustalona w odniesieniu do wszystkich programów zwolnień z podatków w okresie objętym dochodzeniem wynosi:

Zwolnienia z podatków i ulgi podatkowe

-

okólnik Krajowej Komisji Rozwoju i Reform i Krajowej Administracji Energetycznej w sprawie aktywnego promowania zorientowanych na rynek transakcji odnoszących się do energii elektrycznej i dalszej poprawy mechanizmu obrotu, Fa Gua Yun Xing [2018] nr 1027, opublikowany dnia 16 lipca 2018 r.,

-

szereg opinii Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin oraz Rady Państwa w sprawie dalszej intensyfikacji reform systemu energetycznego (Zhong Fa [2015] nr 9),

-

zawiadomienie w sprawie pełnej liberalizacji planu wytwarzania i zużycia energii elektrycznej dla użytkowników prowadzących działalność komercyjną (Krajowa Komisja Rozwoju i Reform [2019] nr 1105),

-

Zasady wdrażania zasad obrotu energią elektryczną dla transakcji średnio- i długoterminowych w prowincji Hubei (tymczasowe) z dnia 29 listopada 2019 r.,

-

zasady obrotu energią elektryczną w odniesieniu do transakcji średnio- i długoterminowych w prowincji Jiangsu,

-

zawiadomienie biura ds. cen prowincji Jiangsu dotyczące rozsądnej korekty struktury cen energii elektrycznej, Su Jia Gong [2017] nr 124, oraz

-

okólnik Krajowej Komisji Rozwoju i Reform w sprawie obniżenia kosztów energii elektrycznej przedsiębiorstw do wspierania przywrócenia pracy i rozwoju produkcji oraz ceny reform [2020] nr 258.

(517)

Wszystkie przedsiębiorstwa objęte próbą kupowały energię elektryczną.

(518)

Co się tyczy niektórych przedsiębiorstw z grup objętych próbą, ceny zakupu energii elektrycznej były zgodne z oficjalnymi cenami dla dużych użytkowników przemysłowych, ustanawianymi na szczeblu prowincji. Jak stwierdzono w ramach poprzednich dochodzeń (117), dostarczanie energii elektrycznej po oficjalnie ustanowionych cenach nie przyznaje przemysłowym żadnej określoną przewagę.

(519)

Komisja ustaliła jednak, że przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem w ramach dwóch grup objętych próbą korzystały z obniżek lub zwrotów/korekt części ponoszonych przez siebie kosztów energii elektrycznej.

(520)

Komisja ustaliła, że przedsiębiorstwa w ramach jednej z grup objętych próbą korzystały z określonych zwrotów/korekt ponoszonych przez siebie kosztów energii elektrycznej, ponieważ przedsiębiorstwom tym pozwolono na uczestnictwo w programie pilotażowym dotyczącym „zorientowanych na rynek transakcji związanych z energią elektryczną”. Przedsiębiorstwa te nie miały z podmiotem wytwarzającym energię elektryczną umowy o bezpośrednią dostawę energii elektrycznej. Przedsiębiorstwa objęte postępowaniem otrzymywały zwroty/korekty dlatego, że wcześniej informowały elektrownie o swoim zapotrzebowaniu na energię elektryczną.

(521)

Komisja ustaliła ponadto, że podobnie jak w poprzednich dochodzeniach (118) niektórym przedsiębiorstwom objętym dochodzeniem zezwala się na kupowanie energii elektrycznej bezpośrednio od podmiotów wytwarzających energię poprzez podpisywanie umów o zakupach bezpośrednich. W takich umowach przewiduje się określoną ilość energii elektrycznej w określonej cenie, która jest niższa od oficjalnych cen ustalanych na poziomie prowincji dla dużych użytkowników przemysłowych.

(522)

Możliwość zawierania umów na bezpośrednią dostawę energii elektrycznej lub korzystania ze zwrotu/korekt kosztu energii elektrycznej dzięki uczestnictwu w „zorientowanych na rynek transakcjach związanych z energią elektryczną” nie jest obecnie dostępna dla wszystkich dużych użytkowników przemysłowych. Na szczeblu krajowym w opiniach Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin oraz Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie dalszej intensyfikacji reform systemu energetycznego przewidziano na przykład, że „przedsiębiorstwa, które nie stosują się do krajowej polityki przemysłowej i których produkty i procesy są eliminowane, nie powinny uczestniczyć w transakcjach bezpośrednich” (119). Również według tych samych opinii „po ustaleniu standardów dostępu należy również zaktualizować katalogi lokalnych przedsiębiorstw wytwarzających energię elektryczną i detalistów sprzedających energię elektryczną, które to przedsiębiorstwa i detaliści spełniają standardy corocznie publikowane przez rządy i wdrażają dynamiczną regulację katalogu użytkowników. Przedsiębiorstwa wytwarzające energię elektryczną, detaliści sprzedający energię elektryczną i użytkownicy ujęci w katalogu mogą dobrowolnie rejestrować się w instytucjach obrotu, aby stać się uczestnikami rynku”. W związku z tym, aby móc uczestniczyć w systemie bezpośredniego obrotu, przedsiębiorstwo powinno spełniać określone standardy i być ujęte w „katalogu użytkowników”.

(523)

W praktyce bezpośredni obrót energią prowadzą prowincje. Przedsiębiorstwa muszą złożyć u władz prowincji wniosek o zgodę na udział w pilotażowym systemie bezpośrednich umów na zakup energii elektrycznej oraz muszą spełnić określone kryteria. W przypadku niektórych przedsiębiorstw nie istnieje obecnie proces negocjacji ani składania ofert oparty na warunkach rynkowych, ponieważ ilości nabywane na podstawie zamówień bezpośrednich nie są oparte na rzeczywistej podaży i popycie. W istocie podmioty wytwarzające energię elektryczną i odbiorcy energii nie mogą swobodnie sprzedawać lub nabywać całej swojej energii elektrycznej bezpośrednio. Ograniczają ich bowiem kontyngenty ilościowe przypisane przez władze lokalne. Ponadto chociaż ceny mają być ustalane w bezpośrednich negocjacjach pomiędzy podmiotami wytwarzającymi energię a odbiorcą energii lub za pośrednictwem przedsiębiorstw świadczących usługi pośrednictwa, faktury są w rzeczywistości wystawiane tym podmiotom przez państwowe przedsiębiorstwo przesyłowe. Wreszcie wszystkie podpisane umowy dotyczące zakupu bezpośredniego wymagają przedłożenia do akt władz lokalnych.

(524)

W 2018 r. rząd ChRL wydał okólnik Krajowej Komisji Rozwoju i Reform i Krajowej Administracji Energetycznej w sprawie aktywnego promowania zorientowanych na rynek transakcji odnoszących się do energii elektrycznej i dalszej poprawy mechanizmu obrotu (Fa Gai Yun Xing [2018] nr 1027). Chociaż okólnik ma na celu zwiększenie liczby transakcji bezpośrednich na rynku energii elektrycznej, wymieniono w nim w szczególności niektóre gałęzie przemysłu, w tym sektory wykorzystujące zaawansowane technologie, takie jak sektor przewodów światłowodowych, jako otrzymujące wsparcie i korzystające z liberalizacji rynku energii elektrycznej. W szczególności sekcja III „Otwarcie w celu umożliwienia wejścia użytkownikom spełniającym wymogi”, pkt 2, stanowi, że „wspieranie nowo powstających gałęzi przemysłu generujących wysoką wartość dodaną, takich jak sektory zaawansowanych technologii, internetu, dużych zbiorów danych i wytwarzania produktów wysokiej klasy, a także przedsiębiorstw wyróżniających się znacznymi zaletami i właściwościami oraz wysokim stopniem zaawansowania technologicznego w zakresie uczestnictwa w transakcjach, w odniesieniu do których nie mają zastosowania ograniczenia poziomów napięcia i zużycia energii”.

(525)

Ponadto, zawiadomienie w sprawie pełnej liberalizacji planu wytwarzania i zużycia energii elektrycznej dla komercyjnych użytkowników operacyjnych [2019] nr 1105, który ma na celu dalszą liberalizację rynku energii elektrycznej, stanowi, że „spośród komercyjnych odbiorców energii elektrycznej ci, którzy nie przestrzegają krajowej polityki branżowej, powinni tymczasowo nie uczestniczyć w transakcjach zorientowanych na rynek, a odbiorcy energii elektrycznej, których produkty i procesy należą do wyeliminowanych i ograniczonych kategorii „katalogu wytycznych dotyczących dostosowania strukturalnego przemysłu” będą ściśle wdrażać obecną politykę zróżnicowanych cen energii elektrycznej.”

(526)

W związku z tym w przepisach przewidziano selektywne stosowanie „zorientowanych na rynek transakcji związanych z energią elektryczną” na rynku energii elektrycznej, ograniczone do określonych gałęzi przemysłu, takich jak te, które są zgodne z krajowymi politykami przemysłowymi, ze szczególnym ukierunkowaniem na sektory przemysłu wykorzystujące zaawansowane technologie. W rezultacie wspomniane gałęzie przemysłu płacą niższe ceny za energię elektryczną.

(527)

Komisja stwierdziła również, że niektóre przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem korzystały ze zwrotów/korekt z tytułu ponoszonych przez nie kosztów energii elektrycznej w okresie od marca do czerwca 2020 r. na podstawie ogólnokrajowej polityki (120) mającej na celu zmniejszenie obciążeń przedsiębiorstw w związku z pandemią COVID-19. Komisja uznała, że środek ten nie jest środkiem szczególnym.

(528)

Komisja uznała, że obniżona stawka za energię elektryczną oraz zwroty/korekty wynikające z uczestnictwa w „zorientowanych na rynek transakcjach związanych z energią elektryczną”, poprzez umowę o bezpośrednią dostawę energii elektrycznej lub bez takiej umowy, uzyskane przez przedmiotowe przedsiębiorstwa objęte próbą, stanowią subsydium w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) pkt (ii) i art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci dochodu utraconego przez rząd ChRL (tj. operatora sieci), co stanowi korzyść przyznaną przedsiębiorstwom objętym postępowaniem. Korzyść przyznana odbiorcom jest równoważna oszczędności kosztów energii elektrycznej wynikającej albo z obniżonych cen energii elektrycznej wynegocjowanych w ramach umów o bezpośrednią dostawę energii elektrycznej, albo ze zwrotów/korekt związanych z uczestnictwem w programie pilotażowym dla „zorientowanych na rynek transakcji związanych z energią elektryczną”, ponieważ energię elektryczną dostarczano po cenach niższych niż normalne ceny w ramach państwowego systemu przesyłowego uiszczane przez innych dużych użytkowników przemysłowych, którym państwo nie pozwoliło na udział w „zorientowanych na rynek transakcjach” na dostawę energii elektrycznej.

(529)

Przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy ograniczają stosowanie tego programu tylko do przedsiębiorstw, które stosują się do określonych celów polityki przemysłowej, wyznaczonych przez państwo oraz których produkty lub procesy nie zostały wyeliminowane jako niekwalifikowalne.

(530)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że program subsydiów istniał w okresie objętym dochodzeniem i że ma on charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) i art. 4 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(531)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych obliczono w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Korzyść obliczono jako różnicę między łączną ceną za energię elektryczną do zapłaty według oficjalnej ceny energii elektrycznej a łączną ceną za energię elektryczną zapłaconą przez grupy przedsiębiorstw objęte próbą według obniżonej stawki lub poprzez odliczenie różnych form zwrotów/korekt.

(532)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu dla objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem wynosi:

Dostarczanie energii elektrycznej po obniżonej stawce

(533)

Zanim tytuł prawny do gruntu lub tytuł oparty na zasadzie słuszności zostanie zastrzeżony lub przyznany osobie prawnej lub fizycznej, wszystkie grunty w ChRL należą do państwa albo są własnością wspólną wsi lub okręgów miejskich. Wszystkie działki w obszarach zurbanizowanych należą do państwa, a wszystkie działki w obszarach wiejskich są własnością wsi lub okręgów miejskich, w których są zlokalizowane.

(534)

Zgodnie z prawem konstytucyjnym ChRL i prawem gruntowym przedsiębiorstwa i osoby fizyczne mogą jednak nabyć „prawa do użytkowania gruntów”. W przypadku gruntów przemysłowych okres dzierżawy wynosi zwykle 50 lat, które można przedłużyć o kolejne 50 lat.

(535)

Zdaniem rządu ChRL art. 137 prawa rzeczowego Chińskiej Republiki Ludowej stanowi, że „grunty wykorzystywane do celów przemysłu, biznesu, rozrywki lub komercyjnych domów mieszkalnych itp. lub grunty, w przypadku których istnieje co najmniej dwóch zamierzonych użytkowników, są przekazywane w drodze aukcji, zaproszenia do składania ofert lub każdej innej metody składania ofert publicznych”. Ponadto rząd ChRL odsyła do art. 3 przepisów przejściowych Chińskiej Republiki Ludowej dotyczących przyznawania i przenoszenia prawa do użytkowania gruntów państwowych na obszarach miejskich. Artykuł ten stanowi, że „każda firma, przedsiębiorstwo, inna organizacja i osoba fizyczna w Chińskiej Republice Ludowej lub poza nią może, o ile prawo nie stanowi inaczej, uzyskać prawo do wykorzystania gruntu i angażować się w zagospodarowanie terenu, jego użytkowanie i gospodarowanie nim zgodnie z postanowieniami niniejszego rozporządzenia”.

(536)

W Chinach przyznawanie praw do użytkowania gruntów regulowane jest ustawą Chińskiej Republiki Ludowej o zarządzaniu gruntami. Podstawę prawną stanowią również następujące dokumenty:

(537)

Zgodnie z art. 10 dokumentu „Przepisy w sprawie przekazywania praw do użytkowania gruntów budowlanych będących własnością państwa w drodze zaproszenia do przetargu, aukcji oraz oferty” władze lokalne ustalają ceny gruntów zgodnie z systemem wyceny gruntów miejskich, który jest aktualizowany raz na trzy lata, oraz zgodnie z polityką przemysłową rządu.

(538)

W ramach poprzednich dochodzeń Komisja stwierdziła, że ceny płacone za prawa do użytkowania gruntów w ChRL nie są reprezentatywne dla ceny rynkowej, która jest określana na podstawie popytu i podaży na wolnym rynku, ponieważ ustalono, że system aukcyjny jest niejasny i nieprzejrzysty i w praktyce nie funkcjonuje, a ceny są ustanawiane dowolnie przez władze. (121) Jak wspomniano w poprzednim motywie, władze ustanawiają ceny zgodnie z systemem wyceny gruntów miejskich, w którym jednym z kryteriów jest obowiązek uwzględnienia przy ustalaniu ceny gruntów przemysłowych również polityki przemysłowej.

(539)

W trakcie prowadzonego dochodzenia nie wykazano żadnych widocznych zmian w tym zakresie. Na przykład Komisja ustaliła, że większość przedsiębiorstw objętych próbą uzyskała prawo do użytkowania gruntów w drodze przydziału przez władze lokalne, a nie w drodze procedury przetargowej.

(540)

Powyższy dowód przeczy twierdzeniu rządu ChRL, że ceny płacone za prawo do użytkowania gruntów w ChRL są reprezentatywne dla ceny rynkowej, która jest określana na podstawie popytu i podaży na wolnym rynku.

(541)

Ustalenia dokonane podczas dochodzenia pokazują, że sytuacja dotycząca nabywania praw do użytkowania gruntu w ChRL jest nieprzejrzysta, a władze dowolnie ustanawiają ceny.

(542)

Przyznawanie prawa do użytkowania gruntów przez rząd ChRL należy zatem uznać za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego w formie dostarczenia towarów, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw będących odbiorcami. Jak wyjaśniono w motywach 537-540 powyżej, w ChRL nie istnieje funkcjonujący rynek gruntów, a użycie zewnętrznego poziomu referencyjnego (zob. motywy 549-551 poniżej) wskazuje, że kwoty płacone za prawa do użytkowania gruntów przez producentów eksportujących objętych próbą są znacznie niższe od normalnych stawek rynkowych.

(543)

W kontekście preferencyjnego dostępu do gruntów przemysłowych przez przedsiębiorstwa należące do określonych sektorów Komisja odnotowała, że jak wspomniano w motywie 538 powyżej, cena ustalona przez władze lokalne musi uwzględniać politykę przemysłową rządu. W ramach tej polityki przemysłowej przemysł przewodów światłowodowych jest wymieniony jako przemysł promowany (122). Ponadto zgodnie z decyzją nr 40 Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej, przy udostępnianiu gruntów organy publiczne biorą pod uwagę „Katalog wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłowej” oraz politykę przemysłową. Art. XVIII decyzji nr 40 wyraźnie stanowi, że sektory „o ograniczonych prawach” nie będą miały dostępu do praw do użytkowania gruntów. W związku z tym przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) i c) rozporządzenia podstawowego, ponieważ preferencyjne przyznawanie gruntów ogranicza się do przedsiębiorstw należących do określonych sektorów, w tym przypadku do przemysłu przewodów światłowodowych, a praktyki rządu w tej dziedzinie są niejasne i nieprzejrzyste.

(544)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że przedsiębiorstwom objętym próbą nie przyznano żadnej korzyści poprzez przyznanie praw do użytkowania gruntów, ponieważ w ChRL istnieje wolny rynek gruntów. W tym względzie rząd ChRL odniósł się do art. 347 kodeksu cywilnego ChRL, zgodnie z którym „jeżeli grunt jest wykorzystywany do celów przemysłowych, handlowych, turystycznych lub rozrywkowych, jako miejsce zamieszkania lub do innych celów zarobkowych, lub jeżeli dwie lub większa liczba osób chcą użytkować tę samą działkę, prawo do użytkowania gruntu pod budowę przyznaje się w drodze zaproszenia do składania ofert, aukcji lub innego otwartego przetargu. Cenę gruntu ustala się w drodze konkurencji rynkowej”.

(545)

Komisja stwierdziła, że chociaż w Chinach przyjęto przepisy prawne służące zagwarantowaniu, aby proces przydziału praw do użytkowania gruntów przebiegał w przejrzysty sposób i był przeprowadzany po cenach rynkowych - w tym celu wprowadzono np. postępowania przetargowe, przepisy te są nagminnie naruszane, a niektórzy nabywcy otrzymują swoje grunty bezpłatnie lub po cenach niższych od rynkowych (123). Decydując o przydziale gruntów, organy państwa niejednokrotnie dążą do osiągnięcia konkretnych celów politycznych, w tym realizacji określonych planów gospodarczych (124).

(546)

Co więcej, rząd ChRL nie zgodził się z Komisją, że środki są szczególne, ponieważ ChRL nie dysponuje szczególną polityką dotyczącą gruntów w odniesieniu do żadnego z sektorów. Stwierdził również, że w decyzji nr 40 nie nałożono na organy publiczne obowiązku zapewnienia gruntów promowanym sektorom przemysłu.

(547)