PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 100 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Globalny wymiar żeglugi morskiej wymaga od Unii stosowania i wspierania międzynarodowych ram regulacyjnych w zakresie bezpieczeństwa na morzu. Międzynarodowe konwencje w dziedzinie bezpieczeństwa na morzu zobowiązują państwa bandery do zapewnienia zgodności wyposażenia wykorzystywanego na statkach z określonymi wymogami bezpieczeństwa dotyczącymi rozwiązań projektowych, konstrukcyjnych i eksploatacyjnych oraz do wydawania odpowiednich certyfikatów. W tym celu Międzynarodowa Organizacja Morska (IMO) oraz europejskie i międzynarodowe organy normalizacyjne opracowały szczegółowe normy eksploatacyjne i normy badań dla niektórych rodzajów wyposażenia morskiego.

(2) Instrumenty międzynarodowe pozostawiają organom administracyjnym państw bandery znaczący margines swobody. Brak harmonizacji prowadzi do różnic w poziomie bezpieczeństwa produktów, które zostały certyfikowane przez właściwe organy krajowe jako zgodne z tymi konwencjami i normami; ma to w efekcie wpływ na sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego, ponieważ państwa członkowskie nie mogą w prosty sposób – bez dalszych weryfikacji – uznać wyposażenia certyfikowanego w innym państwie członkowskim, które ma być umieszczone na statkach pływających pod ich banderą.

(3) Harmonizacja na szczeblu unijnym rozwiązuje te problemy. Dyrektywą Rady 96/98/WE (³) ustanowiono zatem wspólne przepisy w celu zniwelowania różnic we wdrażaniu międzynarodowych norm za pomocą wyraźnie określonego zbioru wymogów i jednolitych procedur certyfikacji.

(4) Istnieją różne inne instrumenty prawa unijnego, które określają wymogi i warunki mające na celu – między innymi – zapewnienie swobodnego przepływu towarów na rynku wewnętrznym lub służące ochronie środowiska; dotyczą one określonych produktów o charakterze zbliżonym do wyposażenia wykorzystywanego na statkach; produkty te jednak nie spełniają wymogów norm międzynarodowych, które mogą w znacznym stopniu różnić się od wewnętrznych przepisów Unii i stale się zmieniają. Produkty te nie mogą zatem być certyfikowane przez państwa członkowskie zgodnie z właściwymi międzynarodowymi konwencjami w dziedzinie bezpieczeństwa na morzu. Wyposażenie, które ma zostać umieszczone na statkach UE zgodnie z międzynarodowymi normami bezpieczeństwa, powinno zatem być regulowane wyłącznie niniejszą dyrektywą, która powinna zostać bezwzględnie uznana za lex specialis; ponadto należy ustanowić specjalne oznakowanie, które wskazywałoby, że wyposażenie opatrzone danym znakiem spełnia wymogi określone w odpowiednich konwencjach i instrumentach międzynarodowych, które weszły w życie.

(5) Instrumenty międzynarodowe określają szczegółowe normy eksploatacyjne i normy badań dla wyposażenia morskiego, a także w pewnych przypadkach dopuszczają środki, które odbiegają od ustanowionych przepisami wymogów, lecz które – pod pewnymi warunkami – są odpowiednie, by cel wymogów został osiągnięty. Na mocy Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu z 1974 r. (konwencja SOLAS) poszczególne państwa członkowskie działające na własną odpowiedzialność mogą stosować inne rozwiązania projektowe i ustalenia.

(6) Doświadczenia zdobyte podczas wdrażania dyrektywy 96/98/WE pokazały, że konieczne jest przyjęcie dodatkowych środków, aby usprawnić mechanizmy wdrażania i egzekwowania przepisów tej dyrektywy oraz uprościć otoczenie regulacyjne, zapewniając jednocześnie, aby wymogi IMO były stosowane i wdrażane w całej Unii w sposób zharmonizowany.

(7) Należy zatem ustanowić wymogi dla wyposażenia morskiego, zgodnie z którymi będzie ono musiało być zgodne z normami bezpieczeństwa ustanowionymi w obowiązujących instrumentach międzynarodowych, w tym z odpowiednimi normami badań, w celu zapewnienia swobodnego obrotu wyposażeniem, które spełnia przedmiotowe wymogi, na rynku wewnętrznym i zapewnienia możliwości jego umieszczania na statkach pływających pod banderą dowolnego państwa członkowskiego.

(8) Aby umożliwić uczciwą konkurencję w opracowywaniu wyposażenia morskiego, należy dołożyć wszelkich starań, by promować stosowanie otwartych norm, tak aby były one dostępne nieodpłatnie lub za symboliczną opłatą oraz by wszyscy mieli pozwolenie na ich kopiowanie, dystrybuowanie i stosowanie bez jakichkolwiek opłat lub za symboliczną opłatą.

(9) Decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 768/2008/WE (⁴) ustanowiono wspólne zasady i przepisy odniesienia, które mają być w zamierzeniu stosowane w całym prawodawstwie branżowym, tak aby zapewnić spójne podstawy dla nowelizacji lub przekształcania tego prawodawstwa. Decyzja ta stanowi ogólne ramy o horyzontalnym charakterze dla przyszłego prawodawstwa harmonizującego zasady wprowadzania do obrotu produktów oraz służy jako tekst referencyjny dla obowiązującego prawodawstwa. Tego rodzaju ogólne ramy stanowią odpowiednie rozwiązanie problemów wskazanych podczas wdrażania dyrektywy 96/98/WE. Należy zatem włączyć definicje i przepisy odniesienia z decyzji nr 768/2008/WE do niniejszej dyrektywy, dostosowując je w sposób właściwy dla specyfiki sektora wyposażenia morskiego.

(10) Aby dać organom nadzoru rynku dodatkowe, konkretne środki, które ułatwią im wykonywanie ich zadań, znak koła sterowego mógłby zostać w odpowiednim czasie uzupełniony lub zastąpiony oznakowaniem elektronicznym.

(11) Obowiązki podmiotów gospodarczych powinny zostać określone w sposób, który jest proporcjonalny i niedyskryminujący dla tych podmiotów gospodarczych, które mają siedzibę w Unii, biorąc pod uwagę, że znaczna część wyposażenia morskiego objętego zakresem niniejszej dyrektywy może nigdy nie zostać przywieziona na terytorium państw członkowskich ani nie być na nim dystrybuowana.

(12) Fakt, że wyposażenie morskie jest umieszczane na statkach podczas ich budowy lub remontu w dowolnym miejscu na świecie, stanowi szczególne utrudnienie z punktu widzenia nadzoru rynku, a przy tym zadania tego nie da się skutecznie wesprzeć kontrolami granicznymi. Dlatego należy jasno określić odpowiednie obowiązki państw członkowskich i podmiotów gospodarczych w ramach Unii. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby na statkach pływających pod ich banderami montowano jedynie wyposażenie zgodne z przepisami oraz aby dopełniano tego obowiązku przez wydawanie, zatwierdzanie lub wznawianie certyfikatów dla takich statków przez administrację państwa bandery zgodnie z konwencjami międzynarodowymi, a także poprzez obowiązujące krajowe uzgodnienia w zakresie nadzoru rynku zgodnie z unijnymi ramami nadzoru rynku określonymi w rozdziale III rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 (⁵). Państwa członkowskie powinny być wspierane w wykonywaniu tych obowiązków przez udostępnione przez Komisję systemy informacyjne służące do oceny, notyfikacji oraz monitorowania organów upoważnionych do wykonywania zadań związanych z oceną zgodności, wymianą informacji w odniesieniu do zatwierdzonego wyposażenia morskiego, cofniętych lub odrzuconych wniosków oraz niezgodności wyposażenia.

(13) Naniesienie znaku koła sterowego na wyposażenie morskie przez producenta lub, w stosownych przypadkach, importera powinno być przede wszystkim gwarancją, zgodnie z ich obowiązkami w myśl niniejszej dyrektywy, że wyposażenie to jest zgodne z przepisami i może zostać wprowadzone do obrotu w celu umieszczenia na statku UE. Następnie konieczne są również pewne przepisy w celu zapewnienia ciągłości i stosowania znaku koła sterowego po jego naniesieniu oraz w celu skutecznego wywiązywania się z zadań przez krajowe organy nadzoru rynku. Producent lub, w stosownych przypadkach, importer lub dystrybutor powinni być zobowiązani do zapewnienia właściwym organom pełnych i zgodnych z prawdą informacji w odniesieniu do wyposażenia, na które nanieśli znak koła sterowego w celu zapewnienia, że wyposażenie morskie jest nadal bezpieczne. Producent powinien mieć obowiązek współpracy z organami nadzoru rynku, w tym w odniesieniu do norm, zgodnie z którymi wyprodukował on dane wyposażenie i je certyfikował, a także powinien zachowywać również należytą staranność w stosunku do wyposażenia morskiego, które wprowadza do obrotu. W związku z tym producent spoza Unii powinien wyznaczyć upoważnionego przedstawiciela w celu zapewnienia współpracy z właściwymi organami krajowymi.

(14) Przestrzegania międzynarodowych norm badań można najskuteczniej dowieść za pomocą procedur oceny zgodności, takich jak procedury określone w decyzji nr 768/2008/WE. Producentom należy jednak zezwolić na korzystanie jedynie z tych procedur oceny zgodności, które spełniają wymogi instrumentów międzynarodowych.

(15) Aby zapewnić uczciwe i skuteczne procedury przy badaniu podejrzeń o niezgodność z przepisami, należy zachęcać państwa członkowskie do przyjęcia wszelkich środków prowadzących do wnikliwej i obiektywnej oceny ryzyka. Jeżeli Komisja ma pewność, że warunek ten został spełniony, nie powinna być zobowiązywana do powtarzania tej oceny, kiedy dokonywać będzie przeglądu środków ograniczających przyjętych przez dane państwo członkowskie w odniesieniu do wyposażenia, które nie spełnia wymogów.

(16) Podczas pełnienia swoich obowiązków w zakresie postępowania wyjaśniającego w odniesieniu do jednostek notyfikowanych Komisja powinna stale informować państwa członkowskie i w jak największym stopniu z nimi współpracować, z odpowiednim uwzględnieniem swej niezależnej roli.

(17) Jeżeli organy nadzoru jakiegokolwiek państwa członkowskiego uznają, że wyposażenie morskie objęte niniejszą dyrektywą może stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa na morzu, dla zdrowia lub dla środowiska, powinny przeprowadzić analizy lub badania dotyczące danego wyposażenia. W przypadku stwierdzenia ryzyka państwo członkowskie powinno wezwać dany podmiot gospodarczy do podjęcia odpowiednich działań naprawczych lub nawet do wycofania lub odzyskania tego wyposażenia.

(18) Stosowanie wyposażenia morskiego, którego nie opatrzono znakiem koła sterowego, powinno zostać dopuszczone w wyjątkowych okolicznościach, szczególnie w przypadku, gdy dostarczenie wyposażenia oznaczonego znakiem koła sterowego dla statku w porcie lub obiekcie poza Unią jest niemożliwe lub gdy wyposażenie to nie jest dostępne na rynku.

(19) Należy dbać, aby realizacja celów niniejszej dyrektywy nie została zakłócona przez brak norm międzynarodowych lub przez poważne niedociągnięcia lub anomalie w istniejących normach, w tym w normach badań, w przypadku określonych elementów wyposażenia morskiego wchodzących w zakres niniejszej dyrektywy. Należy również wskazać określone elementy wyposażenia morskiego, w przypadku których oznakowanie elektroniczne mogłoby być przydatne. Ponadto należy zapewnić bieżącą aktualizację elementu innego niż istotne elementy niniejszej dyrektywy, tj. odniesienia do norm, o których mowa w załączniku III, z chwilą wprowadzania nowych norm. Należy zatem przyznać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów prawnych zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w zakresie przyjmowania, na określonych warunkach i na zasadzie tymczasowej, zharmonizowanych specyfikacji technicznych i norm badań i w celu dokonywania zmian w tych odniesieniach. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na szczeblu ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(20) Aby zrealizować cele niniejszej dyrektywy, instrumenty międzynarodowe powinny zostać wdrożone na rynku wewnętrznym w sposób jednolity. Dlatego konieczne jest, aby dla każdego elementu wyposażenia morskiego, w odniesieniu do którego konwencje międzynarodowe wymagają zatwierdzenia przez państwo bandery, wskazano w jasny sposób i bez zwłoki wymogi w zakresie projektu, budowy i działania oraz związane z nimi normy badań określone w instrumentach międzynarodowych dla danego wyposażenia, i przyjęto wspólne kryteria i procedury, w tym ramy czasowe, wdrażania tych wymogów i norm przez jednostki notyfikowane, organy państw członkowskich i podmioty gospodarcze, w tym wszelkie podmioty gospodarcze odpowiedzialne za umieszczanie wyposażenia na statku UE. Ponadto należy zapewnić, aby wady obowiązujących specyfikacji technicznych i norm badań lub brak odpowiednich norm opracowanych przez IMO dla wyposażenia morskiego objętego zakresem niniejszej dyrektywy nie uniemożliwiły realizacji jej celów.

(21) Instrumenty międzynarodowe, z wyjątkiem norm badań, powinny być automatycznie stosowane w najnowszych wersjach. Aby zmniejszyć ryzyko, że wprowadzenie nowych norm badań do przepisów unijnych spowoduje niewspółmierne utrudnienia dla floty Unii i dla podmiotów gospodarczych pod względem jasności i pewności prawa, wejście w życie tych nowych norm badań nie powinno następować automatycznie, lecz powinno być wyraźnie wskazywane przez Komisję.

(22) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (⁶).

(23) Aby ułatwić zharmonizowane, szybkie i proste wdrożenie niniejszej dyrektywy, akty wykonawcze przyjmowane na jej podstawie powinny mieć formę rozporządzeń Komisji.

(24) Zgodnie z ustaloną praktyką komitet, o którym mowa w niniejszej dyrektywie, może, zgodnie ze swoim regulaminem, odegrać pomocną rolę w analizowaniu spraw związanych ze stosowaniem tej dyrektywy, poruszanych przez jego przewodniczącego lub przez przedstawiciela państwa członkowskiego.

(25) W przypadku analizowania spraw dotyczących niniejszej dyrektywy, innych niż jej wdrożenie lub jej naruszenia, na przykład na szczeblu grupy ekspertów Komisji, Parlament Europejski powinien, zgodnie z ustaloną praktyką, otrzymywać pełne informacje i dokumentację oraz, w stosownych przypadkach, zaproszenie do uczestnictwa w posiedzeniach.

(26) Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1406/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (⁷), w skutecznym wdrażaniu odpowiednich wiążących aktów prawnych Unii oraz w wykonywaniu zadań powierzonych Komisji na ich mocy, Komisję wspomaga Europejska Agencja Bezpieczeństwa Morskiego.

(27) Właściwe organy i wszystkie podmioty gospodarcze powinny dołożyć wszelkich starań, aby ułatwić komunikację pisemną zgodnie z praktyką międzynarodową, tak aby znaleźć wspólny sposób komunikowania się.

(28) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie zwiększenie bezpieczeństwa na morzu i zapobieganie zanieczyszczaniu mórz poprzez jednolite stosowanie odpowiednich instrumentów międzynarodowych dotyczących wyposażenia umieszczanego na statkach oraz zapewnienie swobodnego przepływu tego wyposażenia w ramach Unii, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na skalę tego przedsięwzięcia można je skuteczniej zrealizować na szczeblu unijnym, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia wspomnianych celów.

(29) Środki, które mają zostać przyjęte, oznaczają dużą zmianę w przepisach dyrektywy 96/98/WE i dlatego, dla zachowania jasności, dyrektywę tę należy uchylić i zastąpić niniejszą dyrektywą,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ 1

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Cel

Celem niniejszej dyrektywy jest zwiększenie bezpieczeństwa na morzu i zapobieganie zanieczyszczaniu wód morskich poprzez jednolite stosowanie odpowiednich instrumentów międzynarodowych dotyczących wyposażenia morskiego, które ma zostać umieszczone na statkach UE, oraz zapewnienie swobodnego przepływu tego wyposażenia w Unii.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

1) „wyposażenie morskie” oznacza wyposażenie objęte zakresem niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 3;

2) „statek UE” oznacza statek pływający pod banderą państwa członkowskiego i objęty zakresem konwencji międzynarodowych;

3) „konwencje międzynarodowe” oznaczają następujące konwencje wraz z obowiązkowo stosowanymi protokołami i kodeksami do tych konwencji, przyjęte pod auspicjami Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), które weszły w życie i które określają szczegółowe warunki zatwierdzania przez państwo bandery wyposażenia umieszczanego na statkach:

– Konwencja w sprawie międzynarodowych przepisów o zapobieganiu zderzeniom na morzu (Colreg) z 1972 r.,

– Międzynarodowa konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (Marpol) z 1973 r.,

– Międzynarodowa Konwencja o bezpieczeństwie życia na morzu (Solas) z 1974 r.;

4) „normy badań” oznaczają normy badań dla wyposażenia morskiego ustanowione przez:

– Międzynarodową Organizację Morską (IMO),

– Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO),

– Międzynarodową Komisję Elektrotechniczną (IEC),

– Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN),

– Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki (Cenelec),

– Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU),

– Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI),

– Komisję, zgodnie z art. 8 i art. 27 ust. 6 niniejszej dyrektywy,

– organy regulacyjne uznane w ramach porozumień o wzajemnym uznawaniu, których Unia jest stroną;

5) „instrumenty międzynarodowe” oznaczają konwencje międzynarodowe wraz z rezolucjami i okólnikami IMO, mającymi na celu stosowanie tych konwencji w ich najnowszych wersjach, i normami badań;

6) „znak koła sterowego” oznacza symbol, o którym mowa w art. 9, przedstawiony w załączniku I lub, w stosownych przypadkach, oznakowanie elektroniczne, o którym mowa w art. 11;

7) „jednostka notyfikowana” oznacza organizację wyznaczoną przez właściwy organ administracji krajowej państwa członkowskiego zgodnie z art. 17;

8) „udostępnienie na rynku” oznacza dowolną dostawę wyposażenia morskiego na rynku unijnym w ramach działalności handlowej, odpłatną lub nieodpłatną;

9) „ wprowadzenie do obrotu” oznacza udostępnienie wyposażenia morskiego na rynku unijnym po raz pierwszy;

10) „producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która produkuje wyposażenie morskie lub która zleca zaprojektowanie lub wyprodukowanie wyposażenia morskiego, oraz wprowadza to wyposażenie do obrotu pod własną nazwą lub znakiem towarowym;

11) „upoważniony przedstawiciel” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną mającą siedzibę w Unii, która otrzymała pisemne pełnomocnictwo producenta do wykonywania w jego imieniu określonych zadań;

12) „importer” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną mającą siedzibę w Unii, która wprowadza do obrotu na rynku unijnym wyposażenie morskie z państwa trzeciego;

13) „dystrybutor” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną w łańcuchu dostaw, inną niż producent lub importer, która udostępnia wyposażenie morskie na rynku;

14) „podmiot gospodarczy” oznacza producenta, upoważnionego przedstawiciela, importera i dystrybutora;

15) „akredytacja” oznacza akredytację w rozumieniu art. 2 pkt 10 rozporządzenia (WE) nr 765/2008;

16) „krajowa jednostka akredytująca” oznacza krajową jednostkę akredytującą w rozumieniu art. 2 pkt 11 rozporządzenia (WE) nr 765/2008;

17) „ocena zgodności” oznacza proces realizowany przez jednostki notyfikowane, zgodnie z art. 15, wykazujący, czy wyposażenie morskie jest zgodne z wymogami określonymi w niniejszej dyrektywie;

18) „jednostka oceniająca zgodność” oznacza organ, który wykonuje czynności z zakresu oceny zgodności, w tym wzorcowanie, badanie, certyfikację i inspekcję;

19) „ odzyskanie” oznacza dowolny środek mający na celu doprowadzenie do zwrotu wyposażenia morskiego, które zostało już umieszczone na statkach UE lub nabyte z zamiarem umieszczenia na statkach UE;

20) „ wycofanie” oznacza dowolny środek, którego celem jest niedopuszczenie do udostępnienia na rynku wyposażenia morskiego w ramach danego łańcucha dostaw;

21) „deklaracja zgodności UE” oznacza oświadczenie wydane przez producenta zgodnie z art. 16;

22) „ produkt” oznacza element wyposażenia morskiego.

Artykuł 3

Zakres stosowania

1. Niniejszą dyrektywę stosuje się do wyposażenia, które jest umieszczane lub które ma być umieszczane na statkach UE i które zgodnie z instrumentami międzynarodowymi wymaga zatwierdzenia przez administrację państwa bandery, niezależnie od tego czy statek znajduje się na terytorium Unii, w czasie gdy wyposażenie jest na nim umieszczone.

2. Niezależnie od faktu, że wyposażenie, o którym mowa w ust. 1, może być również objęte zakresem innych instrumentów prawa Unii niż niniejsza dyrektywa, wyposażenie to, do celów określonych w art. 1, podlega wyłącznie niniejszej dyrektywie.

Artykuł 4

Wymogi dotyczące wyposażenia morskiego

1. Wyposażenie morskie umieszczane na statkach UE w terminie lub po terminie, o którym mowa w art. 39 ust. 1 akapit drugi, musi spełniać wymogi instrumentów międzynarodowych w zakresie projektu, budowy i działania obowiązujące w chwili, gdy wyposażenie to jest umieszczane na statku.

2. Zgodność wyposażenia morskiego z wymogami, o których mowa w ust. 1, jest wykazywana jedynie zgodnie z normami badań i poprzez procedury oceny zgodności, o których mowa w art. 15.

3. Instrumenty międzynarodowe stosuje się bez uszczerbku dla procedury kontroli zgodności, o której mowa w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2099/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (⁸).

4. Wymogi i normy, o których mowa w ust. 1 i 2 są wdrażane w jednolity sposób, zgodnie z art. 35 ust. 2.

Artykuł 5

Stosowanie

1. Wydając, zatwierdzając certyfikaty lub przedłużając termin ważności certyfikatów statków pływających pod ich banderą zgodnie z wymogami konwencji międzynarodowych, państwa członkowskie zapewniają zgodność wyposażenia morskiego umieszczonego na tych statkach z wymogami niniejszej dyrektywy.

2. Państwa członkowskie przyjmują niezbędne środki w celu zapewnienia zgodności wyposażenia morskiego umieszczonego na statkach pływających pod ich banderą z wymogami instrumentów międzynarodowych mających zastosowanie do wyposażenia, które zostało już umieszczone na tych statkach. Komisji przyznaje się uprawnienia wykonawcze w celu zapewnienia jednolitego stosowania tych środków, zgodnie z art. 35 ust. 3.

Artykuł 6

Funkcjonowanie rynku wewnętrznego

Państwa członkowskie nie zabraniają wprowadzania do obrotu ani umieszczania na statkach UE wyposażenia morskiego ani nie odmawiają wydania certyfikatów w odniesieniu do tego wyposażenia statkom pływającym pod ich banderą, bądź przedłużenia terminu ważności tych certyfikatów, jeżeli to wyposażenie jest zgodne z niniejszą dyrektywą.

Artykuł 7

Przeniesienie statku do bandery państwa członkowskiego

1. W przypadku statku spoza UE, który ma zostać przeniesiony pod banderę jednego z państw członkowskich, statek ten podczas przeniesienia poddawany jest inspekcji przez przyjmujące państwo członkowskie, aby sprawdzić, czy faktyczny stan jego wyposażenia morskiego odpowiada posiadanym przez niego certyfikatom bezpieczeństwa oraz czy wyposażenie to spełnia wymogi niniejszej dyrektywy i opatrzone jest znakiem koła sterowego albo czy – zgodnie z ustaleniami organu administracji tego państwa członkowskiego – jest ono równoważne z wyposażeniem morskim certyfikowanym zgodnie z niniejszą dyrektywą od dnia 18 września 2016 r.

2. W przypadku braku możliwości ustalenia daty instalacji wyposażenia morskiego na statku państwo członkowskie może określić zadowalające wymogi równoważne, uwzględniając odpowiednie instrumenty międzynarodowe.

3. Jeżeli wyposażenie nie zostało opatrzone znakiem koła sterowego ani nie zostało uznane przez organ administracji za równoważne, zostaje wymienione.

4. W przypadku wyposażenia morskiego, które zostało uznane za równoważne na mocy niniejszego artykułu, państwo członkowskie wydaje certyfikat dla tego wyposażenia; certyfikat ten jest przez cały czas przechowywane razem z wyposażeniem. W certyfikacie tym zawiera się pozwolenie państwa członkowskiego bandery na stosowanie danego wyposażenia na statku oraz nakłada wszelkie ograniczenia lub określa wszelkie przepisy dotyczące jego stosowania.

Artykuł 8

Normy dotyczące wyposażenia morskiego

1. Nie naruszając przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/34/WE (⁹) zmienionej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 (¹⁰), Unia dąży do opracowania przez IMO i przez organy normalizacyjne odpowiednich norm międzynarodowych, w tym szczegółowych specyfikacji technicznych i norm badań, dotyczących wyposażenia morskiego, których stosowanie lub montaż na statkach uważane są za niezbędny warunek zwiększenia bezpieczeństwa na morzu oraz zapobiegania zanieczyszczeniu morza. Komisja regularnie monitoruje postęp prac w tym zakresie.

2. W przypadku braku normy międzynarodowej dotyczącej określonego elementu wyposażenia morskiego, w nadzwyczajnych okolicznościach należycie uzasadnionych odpowiednią analizą oraz w celu usunięcia poważnego i niedopuszczalnego zagrożenia dla bezpieczeństwa na morzu, dla zdrowia lub dla środowiska oraz z uwzględnieniem ewentualnych bieżących prac na szczeblu IMO, Komisja ma prawo przyjmować w drodze aktów delegowanych, zgodnie z art. 37 zharmonizowane wymogi techniczne i normy badań dotyczące tego określonego elementu wyposażenia morskiego.

Szczególnie istotne jest, aby Komisja w czasie opracowywania tych aktów delegowanych przeprowadzała konsultacje z ekspertami, również z ekspertami państw członkowskich.

Te specyfikacje techniczne i normy badań są stosowane przejściowo do chwili przyjęcia przez IMO normy dla tego określonego elementu wyposażenia morskiego.

3. W nadzwyczajnych okolicznościach należycie uzasadnionych odpowiednią analizą oraz w celu usunięcia poważnego i niedopuszczalnego zagrożenia dla bezpieczeństwa na morzu, dla zdrowia lub dla środowiska spowodowanego poważnym niedociągnięciem lub anomalią w istniejącej normie dotyczącej określonego elementu wyposażenia morskiego, które to niedociągnięcie lub anomalia została wskazana przez Komisję zgodnie z art. 35 ust. 2 lub 3, i z uwzględnieniem uwzględnieniem ewentualnych bieżących prac na szczeblu IMO, Komisja ma prawo przyjmować, w drodze aktów delegowanych, zgodnie z art. 37 zharmonizowane wymogi techniczne i normy badań dotyczące tego określonego elementu wyposażenia morskiego, w zakresie niezbędnym wyłącznie do usunięcia tego poważnego niedociągnięcia lub anomalii.

Szczególnie istotne jest, aby Komisja w czasie opracowywania tych aktów delegowanych przeprowadzała konsultacje z ekspertami, również z ekspertami państw członkowskich.

Te specyfikacje techniczne i normy badań są stosowane przejściowo do chwili przyjęcia przez IMO normy dla tego określonego elementu wyposażenia morskiego.

4. Specyfikacje techniczne i normy przyjmowane zgodnie z ust. 2 i 3 są udostępniane nieodpłatnie przez Komisję.

5. [1] W odniesieniu do systemów sztucznej inteligencji, które są związanymi z bezpieczeństwem elementami w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1689 (¹¹), przy wykonywaniu swoich działań zgodnie z ust. 1 oraz przy przyjmowaniu specyfikacji technicznych i norm badań zgodnie z ust. 2 i 3 Komisja uwzględnia wymogi określone w rozdziale III sekcja 2 tego rozporządzenia.

ROZDZIAŁ 2

ZNAK KOŁA STEROWEGO

Artykuł 9

Znak koła sterowego

1. Wyposażenie morskie, którego zgodność z wymogami określonymi w niniejszej dyrektywie została wykazana zgodnie z odpowiednimi procedurami oceny zgodności, zostaje opatrzone znakiem koła sterowego.

2. Znaku koła sterowego nie wolno umieszczać na żadnym innymi produkcie.

3. Format stosowanego znaku koła sterowego zostaje określony w załączniku I.

4. Stosowanie znaku koła sterowego podlega ogólnym zasadom określonym w art. 30 ust. 1 i 3–6 rozporządzenia (WE) nr 765/2008; jakiekolwiek odniesienie do oznakowania CE w tym rozporządzeniu należy rozumieć jako odniesienie do znaku koła sterowego.

Artykuł 10

Reguły i warunki opatrywania znakiem koła sterowego

1. Znak koła sterowego nanoszony jest tak, aby był widoczny, czytelny i aby nie można go było usunąć z produktu lub z jego tabliczki znamionowej oraz aby był, w stosownych przypadkach, wbudowany w oprogramowanie. W przypadku gdy z uwagi na charakter produktu nie ma takiej możliwości lub gwarancji, znak koła sterowego umieszcza się na opakowaniu i na dokumentach towarzyszących.

2. Znak koła sterowego nanosi się na produkt pod koniec fazy produkcji.

3. Pod znakiem koła sterowego umieszcza się numer identyfikacyjny jednostki notyfikowanej, jeżeli bierze ona udział w procesie kontroli produkcji, oraz rok, w którym znak został naniesiony.

4. Numer identyfikacyjny jednostki notyfikowanej umieszcza sama jednostka, lub producent albo jego upoważniony przedstawiciel, zgodnie z poleceniem jednostki notyfikowanej.

Artykuł 11

Oznakowanie elektroniczne

1. Aby ułatwić nadzór nad rynkiem i zapobiec podrabianiu określonych elementów wyposażenia morskiego, o których mowa w ust. 3, producenci mogą korzystać z odpowiedniego i niezawodnego oznakowania elektronicznego, zastępującego lub uzupełniającego znak koła sterowego. W takim wypadku zastosowanie mają w odpowiednich przypadkach art. 9 i 10.

2. Komisja przeprowadza analizę kosztów i korzyści dotyczącą wykorzystania oznakowania elektronicznego w celu uzupełnienia lub zastąpienia znaku koła sterowego.

3. Komisja może przyjmować akty delegowane zgodnie z art. 37, aby wskazać określone elementy wyposażenia morskiego, w przypadku których oznakowanie elektroniczne może być przydatne. Szczególnie ważne jest, aby w czasie opracowywania tych aktów delegowanych Komisja prowadziła konsultacje z ekspertami, również ekspertami państw członkowskich.

4. Komisja otrzymuje uprawnienia wykonawcze do przyjmowania – w drodze rozporządzeń Komisji i zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 38 ust. 2 – odpowiednich kryteriów technicznych w zakresie projektu, działania, umieszczania i wykorzystywania oznakowania elektronicznego.

5. W przypadku wyposażenia określonego zgodnie z ust. 3 znak koła sterowego może w ciągu trzech lat od daty przyjęcia odpowiednich kryteriów technicznych, o których mowa w ust. 4, zostać zastąpiony przez odpowiednie i niezawodne oznakowanie elektroniczne.

6. W przypadku wyposażenia określonego zgodnie z ust. 3 znak koła sterowego może w ciągu pięciu lat od daty przyjęcia odpowiednich kryteriów technicznych, o których mowa w ust. 4, zostać zastąpiony przez odpowiednie i niezawodne oznakowanie elektroniczne.

ROZDZIAŁ 3

OBOWIĄZKI PODMIOTÓW GOSPODARCZYCH

Artykuł 12

Obowiązki producentów

1. Poprzez naniesienie znaku koła sterowego producenci przyjmują na siebie obowiązek zagwarantowania, że wyposażenie morskie, na którym umieszczono znak, zostało zaprojektowane i wyprodukowane zgodnie z wymogami technicznymi i normami wprowadzonymi zgodnie z art. 35 ust. 2, oraz przyjmują na siebie obowiązki określone w ust. 2–9 niniejszego artykułu.

2. Producenci sporządzają wymaganą dokumentację techniczną i zlecają przeprowadzenie obowiązującej procedury oceny zgodności.

3. Jeżeli procedura oceny zgodności wykazała, że wyposażenie morskie spełnia obowiązujące wymogi, producenci sporządzają deklarację zgodności UE zgodnie z art. 16 i umieszczają znak koła sterowego zgodnie z art. 9 i 10.

4. Producent przechowuje dokumentację techniczną oraz deklarację zgodności UE, o których mowa w art. 16, przez okres przynajmniej 10 lat po naniesieniu znaku koła sterowego, ale w żadnym przypadku nie krótszy niż przewidywany okres eksploatacji danego wyposażenia morskiego.

5. Producenci zapewniają stosowanie procedur mających na celu zapewnienie nieprzerwanej zgodności produkcji seryjnej. Zmiany w projekcie lub charakterystyce wyposażenia morskiego oraz zmiany w wymogach instrumentów międzynarodowych, o których mowa w art. 4, na podstawie których opracowuje się deklarację zgodności wyposażenia morskiego, są uwzględniane. Jeżeli okaże się to konieczne zgodnie z załącznikiem II producenci zlecają przeprowadzenie nowej oceny zgodności.

6. Producenci zapewniają, aby ich produkty były opatrywane nazwą typu, numerem partii lub serii lub inną informacją umożliwiającą ich identyfikację, lub – jeżeli nie jest to możliwe ze względu na wielkość lub charakter produktu – aby wymagane informacje były umieszczane na opakowaniu lub w dokumencie załączonym do produktu lub, w stosownych przypadkach, na obu.

7. Producenci umieszczają swoją nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy oraz adres kontaktowy na produkcie albo – jeżeli nie jest to możliwe – na opakowaniu lub w dokumencie załączonym do produktu lub, w stosownych przypadkach, na obu. Adres musi wskazywać na jedną lokalizację, w której można skontaktować się z producentem.

8. Producenci zapewniają dołączenie do produktu instrukcji oraz wszelkich informacji niezbędnych do bezpiecznego montażu na statku i bezpiecznej eksploatacji produktu, w tym informacji o ewentualnych ograniczeniach eksploatacyjnych, łatwo zrozumiałych dla użytkowników, wraz z wszelką inną dokumentacją wymaganą zgodnie z instrumentami międzynarodowymi lub normami badań.

9. Producenci, którzy uznają lub mają powody, by uważać, że produkt, na który nanieśli znak koła sterowego, nie jest zgodny z obowiązującymi wymogami w zakresie projektu, budowy i działania oraz z normami badań wdrożonymi zgodnie z art. 35 ust. 2 i 3, natychmiast podejmują działania naprawcze niezbędne w celu zapewnienia zgodności produktu, jego wycofania lub odzyskania, stosownie do okoliczności. Ponadto jeżeli produkt stwarza zagrożenie, producenci niezwłocznie informują o tym właściwe organy krajowe państw członkowskich, podając szczegółowe informacje, w szczególności na temat niezgodności oraz podjętych działań naprawczych.

10. W odpowiedzi na uzasadnione żądanie właściwego organu producenci niezwłocznie udostępniają mu wszelkie informacje i dokumentację niezbędne do potwierdzenia zgodności danego produktu, w języku łatwo zrozumiałym dla tego organu lub będącym dla niego do przyjęcia, a także zapewniają mu dostęp do swoich obiektów do celów nadzoru rynku zgodnie z art. 19 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 i udostępniają próbki lub zapewniają dostęp do próbek zgodnie z art. 25 ust. 4 niniejszej dyrektywy. Na żądanie właściwych organów podejmują z nimi współpracę we wszelkich działaniach ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń, jakie stwarzają produkty wprowadzone przez nich do obrotu.

Artykuł 13

Upoważnieni przedstawiciele

1. Producent, który nie ma siedziby na terytorium co najmniej jednego państwa członkowskiego, wyznacza upoważnionego przedstawiciela wobec Unii, udzielając mu pisemnego pełnomocnictwa i wskaże w tym pełnomocnictwie nazwę upoważnionego przedstawiciela i jego adres kontaktowy.

2. Wykonanie obowiązków określonych w art. 12 ust. 1 oraz sporządzanie dokumentacji technicznej nie wchodzą w zakres pełnomocnictwa upoważnionego przedstawiciela.

3. Upoważniony przedstawiciel wykonuje zadania określone w pełnomocnictwie otrzymanym od producenta. Pełnomocnictwo umożliwia upoważnionemu przedstawicielowi wykonywanie co najmniej następujących obowiązków:

a) przechowywanie deklaracji zgodności UE oraz dokumentacji technicznej do dyspozycji krajowych organów nadzoru przez okres co najmniej 10 lat po naniesieniu znaku koła sterowego, a w żadnym przypadku nie krótszy niż przewidywany okres eksploatacji danego wyposażenia morskiego;

b) na uzasadniony wniosek właściwego organu – udostępnianie mu wszelkich informacji i dokumentacji niezbędnych do potwierdzenia zgodności produktu;

c) na wniosek właściwych organów – podejmowanie z nimi współpracy we wszelkich działaniach ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń, jakie stwarzają produkty objęte pełnomocnictwem.

Artykuł 14

Inne podmioty gospodarcze

1. Importerzy umieszczają swoją nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy oraz adres kontaktowy na produkcie albo – jeżeli nie jest to możliwe – na opakowaniu lub w dokumencie załączonym do produktu lub, w stosownych przypadkach, na obu.

2. W odpowiedzi na uzasadnione żądanie właściwego organu importerzy i dystrybutorzy udostępniają mu wszelkie informacje i dokumentację niezbędne do potwierdzenia zgodności danego produktu, w języku łatwo zrozumiałym dla tego organu lub będącym dla niego do przyjęcia. Na wniosek właściwych organów podejmują z nimi współpracę we wszelkich działaniach ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń, jakie stwarzają produkty wprowadzone przez nich do obrotu.

3. Importer lub dystrybutor uważani są za producenta do celów niniejszej dyrektywy i podlegają obowiązkom producenta określonym w art. 12, jeżeli wprowadzają oni wyposażenie morskie do obrotu lub umieszczają je na statku UE pod własną nazwą lub znakiem towarowym albo modyfikują wyposażenie morskie już znajdujące się w obrocie w taki sposób, że może to mieć wpływ na zgodność z odpowiednimi wymogami.

4. Przez okres co najmniej 10 lat po naniesieniu znaku koła sterowego, a w żadnym przypadku nie krótszy niż przewidywany okres eksploatacji danego wyposażenia morskiego, podmioty gospodarcze identyfikują na wniosek organów nadzoru rynku następujące podmioty:

a) każdy podmiot gospodarczy, który dostarczył im produkt;

b) każdy podmiot gospodarczy, któremu dostarczyły produkt.

ROZDZIAŁ 4

OCENA ZGODNOŚCI I NOTYFIKOWANIE JEDNOSTEK OCENIAJĄCYCH ZGODNOŚĆ

Artykuł 15

Procedury oceny zgodności

1. Procedury oceny zgodności określa się w załączniku II.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby producent lub jego upoważniony przedstawiciel zlecił przeprowadzenie przez jednostkę notyfikowaną oceny zgodności dla określonego elementu wyposażenia morskiego, korzystając z jednej z możliwości przewidzianych przez akty wykonawcze przyjęte przez Komisję zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 38 ust. 2, spośród jednej z następujących procedur:

a) jeżeli przewiduje się zastosowanie badania typu WE (moduł B), przed wprowadzeniem do obrotu wszystkie elementy wyposażenia morskiego poddane zostają procedurom:

– zapewnienia jakości procesu produkcji (moduł D), lub

– zapewnienia jakości produktu (moduł E), lub

– weryfikacji produktu (moduł F);

b) jeżeli zestawy wyposażenia morskiego produkowane są w pojedynczych egzemplarzach albo w małych ilościach, a nie seryjnie lub masowo, wówczas możliwe jest zastosowanie procedury oceny zgodności polegającej na weryfikacji jednostkowej WE (moduł G).

3. Komisja za pośrednictwem udostępnionego w tym celu systemu informowania prowadzi aktualny wykaz zatwierdzonego wyposażenia morskiego oraz cofniętych i odrzuconych wniosków, a także udostępnia ten wykaz zainteresowanym stronom.

Artykuł 16

Deklaracja zgodności UE

1. Deklaracja zgodności UE zawiera stwierdzenie, że wykazano spełnienie wymogów określonych w art. 4.

2. Deklaracja zgodności UE jest zgodna z szablonem określonym w załączniku III do decyzji nr 768/2008/WE. Zawiera ona elementy określone w stosownych modułach opisanych w załączniku II do niniejszej dyrektywy i jest aktualizowana.

3. Sporządzając deklarację zgodności UE, producent przyjmuje na siebie odpowiedzialność i wykonuje obowiązki, o których mowa w art. 12 ust. 1.

4. W przypadku umieszczenia wyposażenia morskiego na statku UE, statek ten otrzymuje kopię deklaracji zgodności UE dotyczącej przedmiotowego wyposażenia; kopia ta jest przechowywana na statku do momentu usunięcia danego wyposażenia ze statku. Jest ona tłumaczona przez producenta na język lub języki wymagane przez państwo członkowskie bandery, w tym przynajmniej na język powszechnie wykorzystywany w sektorze transportu morskiego.

5. Kopia deklaracji zgodności UE jest przekazywana jednostce notyfikowanej lub organom, które przeprowadziły stosowne procedury oceny zgodności.

Artykuł 17

Notyfikacja organów oceny zgodności

1. Państwa członkowskie za pośrednictwem systemu informowania udostępnionego w tym celu przez Komisję notyfikują jej i innym państwom członkowskim organy upoważnione do wykonywania zadań w zakresie oceny zgodności na podstawie niniejszej dyrektywy.

2. Jednostki notyfikowane spełniają wymogi określone w załączniku III.

Artykuł 18

Organy notyfikujące

1. Państwa członkowskie wyznaczają organ notyfikujący, który odpowiada za opracowanie i stosowanie procedur koniecznych do oceny i notyfikowania jednostek oceniających zgodność oraz za monitorowanie jednostek notyfikowanych, w tym pod kątem zgodności z art. 20.

2. Jednostki notyfikowane są monitorowane co najmniej raz na dwa lata. Komisja może podjąć decyzję o uczestnictwie w procesie monitorowania w charakterze obserwatora.

3. Państwa członkowskie mogą zdecydować, że ocena oraz monitorowanie, o których mowa w ust. 1, mają być przeprowadzane przez krajową jednostkę akredytującą.

4. W przypadku gdy organ notyfikujący przekazuje lub w inny sposób powierza ocenę, notyfikację lub monitorowanie, o których mowa w ust. 1, jednostce, która nie jest instytucją rządową, jednostka ta posiada osobowość prawną oraz spełnia odpowiednio wymogi określone w załączniku V. Ponadto taka jednostka jest przygotowana na pokrycie zobowiązań wynikających z działalności, którą prowadzi.

5. Organ notyfikujący ponosi pełną odpowiedzialność za zadania wykonywane przez jednostkę, o której mowa w ust. 4.

6. Organ notyfikujący spełnia wymogi określone w załączniku V.

Artykuł 19

Obowiązki organów notyfikujących w zakresie informowania

1. Państwa członkowskie informują Komisję o swoich procedurach oceny i notyfikowania jednostek oceniających zgodność i monitorowania tych jednostek oraz o wszelkich zmianach w tym zakresie.

2. Komisja za pośrednictwem udostępnionego w tym celu systemu informowania podaje te informacje do wiadomości publicznej.

Artykuł 20

Jednostki zależne i podwykonawstwo na zlecenie jednostek notyfikowanych

1. W przypadku gdy jednostka notyfikowana zleca dalej określone zadania związane z oceną zgodności lub korzysta z usług jednostki zależnej, zapewnia, aby podwykonawca lub jednostka zależna spełniali wymogi określone w załączniku III, oraz odpowiednio informuje organ notyfikujący.

2. Jednostki notyfikowane ponoszą pełną odpowiedzialność za zadania wykonywane przez podwykonawców lub jednostki zależne, niezależnie od tego, gdzie mają one siedzibę.

3. Działalność może być zlecana dalej lub wykonywana przez jednostkę zależną wyłącznie za zgodą klienta.

4. Jednostki notyfikowane przechowują do dyspozycji organu notyfikującego stosowne dokumenty dotyczące oceny kwalifikacji podwykonawcy lub jednostki zależnej oraz prac wykonywanych przez takiego podwykonawcę lub taką jednostkę zależną na mocy niniejszej dyrektywy.

Artykuł 21

Zmiany w notyfikacji

1. W przypadku gdy organ notyfikujący stwierdza lub otrzymuje informację, że jednostka notyfikowana przestała spełniać wymogi określone w załączniku III lub nie wypełnia swoich obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy, organ notyfikujący ogranicza, zawiesza lub cofa notyfikację, zależnie od sytuacji oraz w zależności od wagi niespełnienia wymogów lub niewypełnienia obowiązków. Niezwłocznie informuje o tym Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem systemu informowania udostępnionego w tym celu przez Komisję.

2. W razie ograniczenia, zawieszenia lub cofnięcia notyfikacji albo w przypadku zaprzestania działalności przez jednostkę notyfikowaną, notyfikujące państwo członkowskie wprowadza właściwe środki w celu zapewnienia, by aktami tej jednostki zajęła się inna jednostka notyfikowana lub żeby były one dostępne na wniosek odpowiedzialnych organów notyfikujących i organów nadzoru rynku.

Artykuł 22

Kwestionowanie kompetencji jednostek notyfikowanych

1. Komisja bada wszystkie przypadki, w których – na podstawie posiadanych lub otrzymanych informacji – ma wątpliwości co do kompetencji jednostki notyfikowanej albo dalszego wywiązywania się przez tę jednostkę z nałożonych na nią obowiązków i zachowania zgodności z wymogami wynikającymi z niniejszej dyrektywy.

2. Na wniosek Komisji notyfikujące państwo członkowskie udziela jej wszelkich informacji dotyczących podstawy notyfikacji lub utrzymania kompetencji danej jednostki.

3. Komisja zapewnia utrzymanie w tajemnicy wszystkich informacji wrażliwych uzyskanych w trakcie postępowania wyjaśniającego.

4. W przypadku gdy Komisja stwierdza, że jednostka notyfikowana nie spełnia wymagań notyfikacji lub przestała je spełniać, niezwłocznie informuje o tym fakcie notyfikujące państwo członkowskie i zwraca się do niego o niezwłoczne wprowadzenie koniecznych działań naprawczych, włącznie z wycofaniem notyfikacji, jeżeli zachodzi taka potrzeba.

Artykuł 23

Obowiązki jednostek notyfikowanych w zakresie dotyczącym ich działalności

1. Jednostki notyfikowane przeprowadzają oceny zgodności według procedur przewidzianych w art. 15 lub zlecają ich przeprowadzanie.

2. Jeżeli jednostka notyfikowana stwierdza, że producent nie spełnił obowiązków określonych w art. 12, zobowiązuje producenta do bezzwłocznego podjęcia stosownych działań naprawczych i nie wydaje mu świadectwa zgodności.

3. W przypadku gdy w trakcie monitorowania zgodności po wydaniu świadectwa zgodności jednostka notyfikowana stwierdza, że produkt przestał spełniać wymogi, zobowiązuje producenta do bezzwłocznego podjęcia stosownych działań naprawczych, a jeżeli zachodzi taka konieczność, zawiesza lub cofa dane świadectwo. W razie niewprowadzenia działań naprawczych, lub jeżeli działania te nie przynoszą wymaganych skutków, jednostka notyfikowana ogranicza, zawiesza lub cofa świadectwo, stosownie do sytuacji.

Artykuł 24

Obowiązki jednostek notyfikowanych w zakresie informowania

1. Jednostki notyfikowane informują organ notyfikujący:

a) o każdej odmowie, ograniczeniu, zawieszeniu lub cofnięciu certyfikatu zgodności;

b) o wszelkich okolicznościach, które mogą mieć wpływ na zakres i warunki notyfikacji;

c) o każdym przypadku wystąpienia przez organy nadzoru rynku o informacje o czynnościach z zakresu oceny zgodności;

d) na wniosek, o podejmowanych czynnościach z zakresu oceny zgodności będących przedmiotem ich notyfikacji oraz o innych realizowanych zadaniach, w tym o działaniach transgranicznych i podwykonawstwie.

2. Jednostki notyfikowane przekazują Komisji i państwom członkowskim, na wniosek, stosowne informacje na temat kwestii związanych z negatywnymi i pozytywnymi wynikami oceny zgodności. Jednostki notyfikowane przekazują pozostałym jednostkom notyfikowanym realizującym czynności z zakresu oceny zgodności obejmujące te same produkty informacje dotyczące negatywnych oraz – na żądanie – pozytywnych wyników oceny zgodności.

ROZDZIAŁ 5

NADZÓR NAD RYNKIEM UNIJNYM, KONTROLA PRODUKTÓW, PRZEPISY DOTYCZĄCE ZABEZPIECZEŃ

Artykuł 25

Unijne ramy nadzoru rynku

1. W odniesieniu do wyposażenia morskiego państwa członkowskie prowadzą nadzór nad rynkiem zgodnie z unijnymi ramami nadzoru rynku określonymi w rozdziale III rozporządzenia (WE) nr 765/2008, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 niniejszego artykułu.

2. Krajowe struktury i programy nadzoru rynku uwzględniają szczególne cechy sektora wyposażenia morskiego, w tym różne procedury przeprowadzane jako część oceny zgodności, a w szczególności obowiązki spoczywające na administracji państwa bandery na mocy konwencji międzynarodowych.

3. Nadzór nad rynkiem może obejmować kontrole dokumentacji, jak również kontrole wyposażenia morskiego, które opatrzono znakiem koła sterowego, niezależnie od tego, czy wyposażenie to jest już umieszczane na statkach. Kontrole wyposażenia morskiego, które już umieszczono na statkach, ogranicza się do czynności sprawdzających, które dopuszcza się w przypadku, gdy dane wyposażenie jest w stanie pełnej funkcjonalności.

4. W przypadku gdy organy nadzoru rynku danego państwa członkowskiego zdefiniowane w rozporządzeniu (WE) nr 765/2008 zamierzają prowadzić kontrole próbek, mogą w uzasadnionym i wykonalnym zakresie zażądać od producenta, aby udostępnił niezbędne próbki – lub zapewnił do nich dostęp na miejscu – na koszt producenta.

Artykuł 26

Procedura postępowania w przypadku wyposażenia morskiego stwarzającego zagrożenie na szczeblu krajowym

1. W przypadku gdy organy nadzoru rynku państwa członkowskiego mają wystarczające powody, by sądzić, że dane wyposażenie morskie objęte niniejszą dyrektywą stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa na morzu, dla zdrowia lub dla środowiska, dokonują oceny tego wyposażenia pod kątem spełnienia wszystkich wymogów określonych w niniejszej dyrektywie. Odpowiednie podmioty gospodarcze współpracują w razie konieczności z organami nadzoru rynku.

Jeśli w toku tej oceny organy nadzoru rynku stwierdzą, że wyposażenie morskie nie spełnia wymogów określonych w niniejszej dyrektywie, żądają niezwłocznie od właściwego podmiotu gospodarczego podjęcia wszelkich odpowiednich działań naprawczych w celu dostosowania tego wyposażenia do tych wymogów lub do wycofania wyposażenia morskiego z obrotu lub jego odzyskania w wyznaczonym przez siebie rozsądnym terminie, stosownym do charakteru zagrożenia.

Organy nadzoru rynku powiadamiają o tym właściwą jednostkę notyfikowaną.

Do środków, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, zastosowanie ma art. 21 rozporządzenia (WE) nr 765/2008.

2. W przypadku gdy organy nadzoru rynku uznają, że niezgodność nie ogranicza się wyłącznie do terytorium państwa, w którym prowadzą nadzór, lub do statków pływających pod banderą tego państwa, informują Komisję oraz pozostałe państwa członkowskie – za pośrednictwem systemu informowania udostępnionego przez Komisję do celów nadzoru rynku – o wynikach oceny przeprowadzonej na mocy ust. 1 oraz działaniach, których podjęcia zażądały od danego podmiotu gospodarczego.

3. Podmiot gospodarczy zapewnia podjęcie wszystkich właściwych działań naprawczych w odniesieniu do wszystkich przedmiotowych produktów, które ten podmiot udostępnił na rynku w całej Unii lub – w zależności od przypadku – umieścił lub dostarczył w celu umieszczenia na statkach UE.

4. W przypadku gdy dany podmiot gospodarczy nie podejmie odpowiednich działań naprawczych w terminie określonym przez organy nadzoru rynku zgodnie z ust. 1 akapit drugi, lub też w inny sposób nie wypełni obowiązków spoczywających na nim na podstawie niniejszej dyrektywy, organy nadzoru rynku wprowadzają wszelkie odpowiednie środki tymczasowe w celu zakazania lub ograniczenia udostępniania wyposażenia morskiego na rynku krajowym lub umieszczania go na statkach pływających pod banderą danego państwa, wycofania produktu z obrotu lub jego odzyskania.

Organy nadzoru rynku niezwłocznie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim informacje o tych środkach.

5. Informacje dotyczące środków przyjętych przez organy nadzoru rynku, o których mowa w ust. 4, obejmują wszelkie dostępne szczegóły, przede wszystkim dane umożliwiające identyfikację wyposażenia morskiego, które nie spełnia wymogów, ustalenie jego pochodzenia, określenie charakteru rzekomej niezgodności i związanego z nią zagrożenia oraz rodzaju i okresu obowiązywania przyjętych środków krajowych, a także zapoznanie się z argumentami przedstawionymi przez dany podmiot gospodarczy. Organy nadzoru rynku wskazują w szczególności, czy niezgodność wynika z:

a) niezgodności wyposażenia morskiego z obowiązującymi wymogami w zakresie projektu, budowy i działania określonymi zgodnie z art. 4;

b) nieprzestrzegania norm badań, o których mowa w art. 4, w trakcie procedury oceny zgodności;

c) wad tych norm badań.

6. Państwa członkowskie inne niż państwo członkowskie, które wszczęło procedurę, niezwłocznie informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wszystkich przyjętych środkach i przekazują wszystkie dodatkowe informacje dotyczące niezgodności danego wyposażenia morskiego, którymi dysponują, a w przypadku gdy wyrażają sprzeciw wobec notyfikowanego środka krajowego, przedstawiają swoje zastrzeżenia.

7. Jeżeli w terminie czterech miesięcy od otrzymania informacji dotyczących środków przyjętych przez organy nadzoru rynku, o których mowa w ust. 4, żadne państwo członkowskie ani Komisja nie zgłosiły zastrzeżeń wobec środka tymczasowego przyjętego przez państwo członkowskie, środek ten uznaje się za uzasadniony.

8. Państwa członkowskie zapewniają niezwłoczne przyjęcie właściwych środków ograniczających w odniesieniu do danego wyposażenia morskiego, takich jak wycofanie produktu z obrotu.

Artykuł 27

Procedura ochronna na poziomie UE

1. W przypadku gdy po ukończeniu procedury określonej w art. 26 ust. 3 i 4 zgłaszane są zastrzeżenia wobec środka wprowadzonego przez państwo członkowskie, lub jeżeli Komisja stwierdza, że środek krajowy może być sprzeczny z prawodawstwem unijnym, Komisja niezwłocznie rozpoczyna konsultacje z państwami członkowskimi i zainteresowanym podmiotem gospodarczym lub zainteresowanymi podmiotami gospodarczymi oraz dokonuje oceny danego środka krajowego. Na podstawie wyników tej oceny Komisja decyduje czy dany środek krajowy jest uzasadniony.

2. Do celów ust. 1, jeżeli Komisja jest przekonana, że procedura zastosowana przy przyjmowaniu środka krajowego jest stosowna i umożliwia wyczerpującą i obiektywną ocenę zagrożenia, a krajowy środek jest zgodny z art. 21 rozporządzenia (WE) nr 765/2008, może ograniczyć się do przeanalizowania stosowności oraz proporcjonalności danego środka krajowego w odniesieniu do tego zagrożenia.

3. Komisja kieruje swoją decyzję do wszystkich państw członkowskich i niezwłocznie informuje o niej państwa członkowskie i dany podmiot gospodarczy lub dane podmioty gospodarcze.

4. W przypadku uznania danego środka krajowego za uzasadniony wszystkie państwa członkowskie przyjmują środki konieczne do zapewnienia wycofania z obrotu na ich rynku wyposażenia morskiego, które nie spełnia wymogów, a – tam gdzie to konieczne – do jego odzyskania. Powiadamiają one Komisję o podjętych działaniach.

5. W przypadku uznania danego środka krajowego za nieuzasadniony zainteresowane państwo członkowskie uchyla go.

6. W przypadku gdy niezgodność danego wyposażenia morskiego wynika z wad norm badań, o których mowa w art. 4, Komisja może, z myślą o spełnieniu celu niniejszej dyrektywy, potwierdzić, zmienić lub uchylić krajowy środek ochronny w drodze aktów wykonawczych zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 38 ust. 2.

Komisja ma również prawo do przyjmowania w drodze aktów delegowanych, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 37, tymczasowych zharmonizowanych wymogów i norm badań dla konkretnego elementu wyposażenia morskiego. Odpowiednie zastosowanie mają kryteria wymienione w art. 8 ust. 3. Te wymogi i normy badań są udostępniane nieodpłatnie przez Komisję.

7. W przypadku gdy dana norma badań jest normą europejską, Komisja informuje odpowiednie europejskie organy normalizacyjne i przedstawia sprawę komitetowi ustanowionemu na mocy art. 5 dyrektywy 98/34/WE. Komitet konsultuje się z właściwym europejskim organem normalizacyjnym lub właściwymi europejskimi organami normalizacyjnymi i niezwłocznie wydaje opinię.

Artykuł 28

Zgodne z wymogami produkty, które stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa na morzu, zdrowia lub środowiska

1. W przypadku gdy po przeprowadzeniu oceny zgodnie z art. 26 ust. 1 państwo członkowskie stwierdza, że wyposażenie morskie spełniające wymogi niniejszej dyrektywy stwarza jednak zagrożenie dla bezpieczeństwa na morzu, zdrowia lub środowiska, wzywa dany podmiot gospodarczy do przyjęcia wszelkich odpowiednich środków w celu zapewnienia, aby wprowadzane do obrotu wyposażenie morskie nie stwarzało zagrożenia, aby zostało wycofane z obrotu lub odzyskane w wyznaczonym rozsądnym terminie, stosownym do charakteru zagrożenia.

2. Dany podmiot gospodarczy zapewnia podjęcie działania naprawczego w odniesieniu do wszystkich przedmiotowych produktów, które udostępnił na rynku w całej UE lub umieścił na statkach UE.

3. Państwo członkowskie niezwłocznie informuje Komisję i pozostałe państwa członkowskie. Przekazane informacje obejmują wszelkie dostępne szczegóły, przede wszystkim dane umożliwiające identyfikację danego wyposażenia morskiego, ustalenie jego pochodzenia i łańcucha dostaw, określenie charakteru występującego zagrożenia oraz rodzaju i okresu obowiązywania przyjętych środków krajowych.

4. Komisja niezwłocznie rozpoczyna konsultacje z państwami członkowskimi i danym podmiotem gospodarczym lub danymi podmiotami gospodarczymi oraz dokonuje oceny wprowadzonych środków krajowych. Na podstawie wyników tej oceny Komisja podejmuje decyzję, czy dany środek jest uzasadniony, oraz proponuje odpowiednie środki, o ile są one konieczne. W tym celu stosuje się odpowiednio art. 27 ust. 2.

5. Komisja kieruje swoją decyzję do wszystkich państw członkowskich i niezwłocznie informuje o niej państwa członkowskie i dany podmiot gospodarczy lub dane podmioty gospodarcze.

Artykuł 29

Brak zgodności pod względem formalnym

1. Nie naruszając przepisów art. 26, w przypadku gdy państwo członkowskie dokona jednego z poniższych ustaleń, zobowiązuje ono właściwy podmiot gospodarczy do usunięcia występującej niezgodności:

a) znak koła sterowego został naniesiony z naruszeniem art. 9 lub art. 10;

b) nie naniesiono znaku koła sterowego;

c) nie sporządzono deklaracji zgodności UE;

d) deklaracja zgodności UE nie została sporządzona w prawidłowy sposób;

e) dokumentacja techniczna jest niedostępna albo niekompletna;

f) deklaracja zgodności UE nie została przesłana na statek.

2. W przypadku gdy niezgodność, o której mowa w ust. 1, nie została usunięta, zainteresowane państwo członkowskie wprowadza wszelkie odpowiednie środki w celu ograniczenia lub zakazania udostępniania danego wyposażenia morskiego na rynku lub zapewnia, aby zostało ono wycofane z obrotu lub odzyskane.

Artykuł 30

Zwolnienia z tytułu innowacyjności technologicznej

1. W wyjątkowych okolicznościach zastosowania innowacji technologicznej administracja państwa bandery może pozwolić na umieszczenie na statku UE wyposażenia morskiego, które nie spełnia wymogów procedury oceny zgodności, jeżeli administracja ta w drodze prób albo w inny zadowalający sposób upewniła się, że wyposażenie to jest zgodne z celami niniejszej dyrektywy.

2. Podczas prób nie można w żaden sposób odmiennie traktować wyposażenia morskiego wyprodukowanego w państwie członkowskim bandery i wyposażenia morskiego wyprodukowanego w innych państwach.

3. Państwo członkowskie bandery wystawia certyfikat dla wyposażenia morskiego objętego niniejszym artykułem; certyfikat ten jest przez cały czas przechowywany razem z wyposażeniem i zawiera pozwolenie państwa członkowskiego na umieszczenie danego wyposażenia na statku oraz nakłada wszelkie ograniczenia lub określa wszelkie przepisy dotyczące jego stosowania.

4. Jeżeli państwo członkowskie dopuści wyposażenie morskie objęte niniejszym artykułem do umieszczenia na statku UE, wówczas niezwłocznie przekazuje Komisji i pozostałym państwom członkowskim stosowne informacje wraz ze sprawozdaniami ze wszelkich odpowiednich prób, ocen i procedur oceny zgodności.

5. W ciągu 12 miesięcy od otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 4, Komisja, jeżeli uzna, że warunki określone w ust. 1 nie zostały spełnione, może wezwać dane państwo członkowskie do cofnięcia przyznanego pozwolenia w określonym terminie. W tym celu Komisja podejmuje działania w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 38 ust. 2.

6. Jeżeli statek, na którym umieszczono wyposażenie morskie objęte ust. 1, jest przenoszony do innego państwa członkowskiego, przyjmujące państwo członkowskie bandery może podjąć niezbędne działania, w tym próby i pokazy praktyczne, aby przekonać się, iż wyposażenie to jest co najmniej tak samo skuteczne jak wyposażenie, które spełnia wymogi procedury oceny zgodności.

Artykuł 31

Zwolnienia do celów badań i oceny

Administracja państwa bandery może pozwolić na umieszczenie wyposażenia morskiego, które nie spełnia wymogów procedury oceny zgodności lub nie jest objęte art. 30, na statku UE na potrzeby przeprowadzenia badań lub oceny, pod warunkiem że spełniono wszystkie następujące warunki:

a) państwo członkowskie bandery wystawia certyfikat dla danego wyposażenia morskiego; certyfikat ten jest przez cały czas przechowywane razem z wyposażeniem, i zawiera pozwolenie państwa członkowskiego na umieszczenie danego wyposażenia na statku UE oraz nakłada wszelkie niezbędne ograniczenia i określa wszelkie inne stosowne przepisy dotyczące jego stosowania;

b) okres ważności tego pozwolenia jest ograniczony do czasu, który zdaniem państwa bandery jest niezbędny do przeprowadzenia badań i który powinien być jak najkrótszy;

c) przedmiotowe wyposażenie morskie nie może być wykorzystywane zamiast wyposażenia, które spełnia wymogi niniejszej dyrektywy, i nie może go zastępować; wyposażenie spełniające wymogi pozostaje na statku UE w stanie gotowości do pracy i natychmiastowego użycia.

Artykuł 32

Zwolnienia ze względu na wyjątkowe okoliczności

1. W wyjątkowych okolicznościach, które są należycie uzasadniane wobec administracji państwa bandery, jeżeli wymiana wyposażenia morskiego musi się odbyć w porcie poza Unią, w którym to porcie umieszczenie na statku wyposażenia opatrzonego znakiem koła sterowego nie jest możliwe ze względu na terminy, opóźnienia i koszty, na statku można umieścić inne wyposażenie z zastrzeżeniem ust. 2–4.

2. Do wyposażenia morskiego umieszczonego na statku dołącza się dokumentację wydaną przez państwo członkowskie IMO będące stroną odpowiednich konwencji, która to dokumentacja poświadcza zgodność z odpowiednimi wymogami IMO.

3. Administracja państwa bandery jest niezwłocznie informowana o charakterze i cechach takiego wyposażenia.

4. Administracja państwa bandery jak najszybciej zapewnia zgodność wyposażenia morskiego, o którym mowa w ust. 1, oraz dokumentacji z badań tego wyposażenia z odpowiednimi wymogami instrumentów międzynarodowych oraz niniejszej dyrektywy.

5. W przypadku gdy wykazano, że określone wyposażenie morskie opatrzone znakiem koła sterowego nie jest dostępne na rynku, państwo członkowskie bandery może zezwolić na umieszczenie na statku innego wyposażenia morskiego z zastrzeżeniem ust. 6–8.

6. Objęte zezwoleniem wyposażenie morskie jest, w miarę możliwości, zgodne z wymogami i normami badań, o których mowa w art. 4.

7. Do wyposażenia morskiego umieszczonego na statku dołącza się tymczasowy certyfikat dopuszczenia wydany przez państwo członkowskie bandery lub przez inne państwo członkowskie, wskazując, co następuje:

a) wyposażenie opatrzone znakiem koła sterowego, które wyposażenie objęte certyfikatem ma zastąpić;

b) dokładne okoliczności, w jakich certyfikat dopuszczenia został wydany, a w szczególności niedostępność w obrocie wyposażenia opatrzonego znakiem koła sterowego;

c) dokładne wymogi w zakresie projektu, budowy i działania, na podstawie których wyposażenie zostało dopuszczone przez państwo członkowskie, które wystawiło certyfikat;

d) ewentualne normy badań zastosowane w ramach odpowiednich procedur dopuszczenia.

8. Państwo członkowskie wydające tymczasowy certyfikat dopuszczenia niezwłocznie powiadamia o tym fakcie Komisję. Jeżeli Komisja uzna, że warunki określone w ust. 6 i 7 nie zostały spełnione, może wezwać dane państwo członkowskie do uchylenia tego certyfikatu, lub przyjąć odpowiednie środki w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 38 ust. 2.

ROZDZIAŁ 6

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 33

Wymiana doświadczeń

Komisja zapewnia wymianę doświadczeń między organami krajowymi państw członkowskich odpowiedzialnymi za politykę w obszarze notyfikowania, w szczególności w odniesieniu do nadzoru rynku.

Artykuł 34

Koordynacja jednostek notyfikowanych

1. Komisja zapewnia wprowadzenie i właściwą realizację koordynacji i współpracy między jednostkami notyfikowanymi, w formie sektorowego zespołu jednostek notyfikowanych.

2. Państwa członkowskie zapewniają udział notyfikowanych przez nie jednostek w pracach tego zespołu bezpośrednio lub przez wyznaczonych przedstawicieli.

Artykuł 35

Środki wykonawcze

1. Państwa członkowskie przekazują Komisji, z wykorzystaniem systemu informacyjnego udostępnionego przez Komisję w tym celu, nazwy i dane kontaktowe organów odpowiedzialnych za wykonanie niniejszej dyrektywy. Komisja sporządza wykaz tych organów, dokonuje jego okresowej aktualizacji oraz udostępnia go publicznie.

2. Komisja wskazuje – w drodze aktów wykonawczych – stosowne wymogi w zakresie projektu, budowy i działania oraz normy badań przewidziane w instrumentach międzynarodowych w odniesieniu do każdego elementu wyposażenia morskiego, w przypadku którego konwencje międzynarodowe wymagają zatwierdzenia przez administrację państwa bandery. Przyjmując takie akty, Komisja wskazuje wyraźnie daty, od których te wymogi i normy badań mają być stosowane, również daty wprowadzenia do obrotu i umieszczenia na statku, zgodnie z instrumentami międzynarodowymi i z uwzględnieniem ram czasowych budowy statków. Komisja może również określić wspólne kryteria i szczegółowe procedury dotyczące ich stosowania.

3. Komisja wskazuje – w drodze aktów wykonawczych – stosowne nowe wymogi w zakresie projektu, budowy i działania przewidziane w instrumentach międzynarodowych i mające zastosowanie do wyposażenia już umieszczanego na statkach, w celu zapewnienia zgodności wyposażenia umieszczanego na statkach UE z wymogami instrumentów międzynarodowych.

4. Komisja tworzy i prowadzi bazę danych zawierającą co najmniej następujące informacje:

a) wykaz i podstawowe dane dotyczące certyfikatów zgodności wydanych na mocy niniejszej dyrektywy, dostarczone przez jednostki notyfikowane;

b) wykaz i podstawowe dane dotyczące deklaracji zgodności wydanych na mocy niniejszej dyrektywy, dostarczone przez producentów;

c) aktualny wykaz obowiązujących instrumentów międzynarodowych oraz wymogów i norm badań, które mają obowiązywać na mocy art. 4 ust. 4;

d) wykaz i kompletny tekst kryteriów i procedur, o których mowa w ust. 2;

e) w stosownych przypadkach – wymogi i warunki dotyczące elektronicznego oznakowania, o którym mowa w art. 11;

f) wszelkie inne użyteczne informacje w celu ułatwienia prawidłowego wykonania niniejszej dyrektywy przez państwa członkowskie, jednostki notyfikowane oraz podmioty gospodarcze.

Ta baza danych jest udostępniana państwom członkowskim. Jest ona również udostępniana publicznie – wyłącznie w celach poglądowych.

5. Akty wykonawcze, o których mowa w niniejszym artykule, przyjmowane są w formie rozporządzeń Komisji zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 38 ust. 2.

Artykuł 36

Zmiany

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 37 celem aktualizacji odniesień do norm, o których mowa w załączniku III z chwilą udostępnienia nowych norm.

Artykuł 37

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienie do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 8, 11, 27 i 36, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 17 września 2014 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed zakończeniem tego pięcioletniego okresu. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 8, 11, 27 i 36, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 8, 11, 27 i 36 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 38

Komitet

1. Komisja jest wspierana przez Komitet ds. Bezpiecznych Mórz i Zapobiegania Zanieczyszczeniom Morza przez Statki (COSS) ustanowiony na mocy rozporządzenia (WE) nr 2099/2002. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. W przypadku gdy Komitet nie wyda żadnej opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 39

Transpozycja

1. Państwa członkowskie przyjmują i publikują, najpóźniej do dnia 18 września 2016 r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.

Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 18 września 2016 r.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odesłanie do niniejszej dyrektywy lub odesłanie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odesłania określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 40

Uchylenie

1. Dyrektywa 96/98/WE traci moc z dniem 18 września 2016 r.

2. Wymogi i normy badań dla wyposażenia morskiego obowiązujące w dniu 18 września 2016 r. zgodnie z przepisami prawa krajowego przyjętymi przez państwa członkowskie w celu zapewnienia zgodności z wymogami dyrektywy 96/98/WE stosuje się nadal do czasu wejścia w życie aktów wykonawczych, o których mowa w art. 35 ust. 2.

3. Odesłania do uchylonej dyrektywy odczytuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 41

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 42

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 23 lipca 2014 r.