PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego (¹)

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Kryzys finansowy w latach 2007 i 2008, ujawnił istotne braki w nadzorze finansowym, zarówno w poszczególnych przypadkach, jak i w podejściu do systemu finansowego jako całości. Nadzór oparty na modelach krajowych nie nadąża za globalizacją finansową i rzeczywistością, w której europejskie rynki finansowe są zintegrowane i połączone, a liczne instytucje finansowe działają na szczeblu transgranicznym. Kryzys ujawnił niedociągnięcia w zakresie współpracy, koordynacji, spójnego stosowania przepisów unijnych i zaufania pomiędzy krajowymi organami nadzoru.

(2) Przed kryzysem finansowym i w jego trakcie Parlament Europejski apelował o dążenie do większej integracji europejskiego nadzoru, tak aby zapewnić wszystkim podmiotom na poziomie unijnym równe warunki konkurencji i uwzględnić rosnącą integrację rynków finansowych w Unii (w swych rezolucjach z dnia 13 kwietnia 2000 r. na temat komunikatu Komisji dotyczącego wprowadzania ram dla rynków finansowych: plan działania (⁴), z dnia 21 listopada 2002 r. w sprawie zasad nadzoru ostrożnościowego w Unii Europejskiej (⁵), z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie polityki usług finansowych (2005– 2010) – białej księgi (⁶), z dnia 23 września 2008 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie funduszy hedgingowych i niepublicznego rynku kapitałowego (⁷) i z dnia 9 października 2008 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie działań następczych w związku z metodą Lamfalussy'ego: przyszła struktura nadzoru (⁸) oraz w swych stanowiskach z dnia 22 kwietnia 2009 r. w sprawie zmienionego wniosku w sprawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Solvency II) (⁹) i z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie agencji ratingowych (¹⁰).

(3) W listopadzie 2008 r. Komisja utworzyła grupę wysokiego szczebla pod przewodnictwem Jacques'a de Larosière'a w celu opracowania zalecenia dotyczącego sposobu wzmocnienia europejskich ram nadzorczych dla lepszej ochrony obywateli i przywrócenia zaufania do systemu finansowego. W swoim sprawozdaniu końcowym przedstawionym w dniu 25 lutego 2009 r. („sprawozdanie grupy de Larosière'a”), grupa wysokiego szczebla zaleciła wzmocnienie ram nadzorczych, aby zmniejszyć groźbę wystąpienia w przyszłości kryzysów finansowych i ograniczyć ich skutki. Zaleciła ona reformy struktury nadzoru sektora finansowego w Unii. Grupa ekspertów wyraziła również stanowisko, że należy stworzyć Europejski System Urzędów Nadzoru Finansowego złożony z trzech Europejskich Urzędów Nadzoru odpowiedzialnych, odpowiednio, za bankowość, papiery wartościowe oraz ubezpieczenia i pracownicze programy emerytalne, a także zaleciła powołanie Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego. Eksperci uznali, że reformy wymienione w raporcie są niezbędne i należy niezwłocznie rozpocząć ich realizację.

(4) W swoim komunikacie z dnia 4 marca 2009 r. zatytułowanym „Realizacja europejskiego planu naprawy” Komisja zaproponowała przedłożenie projektu legislacyjnego w sprawie utworzenia Europejskiego Systemu Urzędów Nadzoru Finansowego i Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego. W komunikacie z dnia 27 maja 2009 r. zatytułowanym „Europejski nadzór finansowy” Komisja przedstawiła więcej szczegółów na temat możliwej struktury takich nowych ram nadzorczych, co odzwierciedla meritum sprawozdania grupy de Larosière'a.

(5) W konkluzjach z dnia 19 czerwca 2009 r. Rada Europejska potwierdziła, że należy utworzyć Europejski System Urzędów Nadzoru Finansowego złożony z trzech nowych Europejskich Urzędów Nadzoru. System ten powinien mieć na celu podniesienie jakości i spójności nadzoru krajowego, wzmocnienie nadzoru nad grupami transgranicznymi oraz opracowanie jednolitego zbioru przepisów europejskich obowiązującego wszystkie instytucje finansowe na rynku wewnętrznym. Rada Europejska zaznaczyła, że Europejskie Urzędy Nadzoru powinny również posiadać uprawnienia nadzorcze w stosunku do agencji ratingowych oraz zwróciła się do Komisji o przygotowanie konkretnych wniosków dotyczących możliwości odgrywania przez Europejski System Urzędów Nadzoru Finansowego istotnej roli w sytuacjach kryzysowych, podkreślając jednocześnie, że decyzje podjęte przez Europejskie Urzędy Nadzoru nie powinny wpływać na obowiązki budżetowe państw członkowskich.

(6) Kryzys gospodarczy i finansowy stworzył realne i poważne zagrożenia dla stabilności systemu finansowego i funkcjonowania rynku wewnętrznego. Przywrócenie oraz utrzymanie stabilności i wiarygodności systemu finansowego jest bezwzględnym warunkiem wstępnym utrzymania zaufania na rynku wewnętrznym oraz jego spójności, a tym samym utrzymania i poprawy warunków umożliwiających ustanowienie w pełni zintegrowanego i działającego rynku wewnętrznego w obszarze usług finansowych. Ponadto głębiej i mocniej zintegrowane rynki finansowe oferują lepsze możliwości pozyskiwania finansowania i dywersyfikacji ryzyka, poprawiając tym samym odporność gospodarek na wstrząsy.

(7) Unia wyczerpała możliwości działań w ramach obecnej formuły Komitetów Nadzorców Europejskich. Unia nie może trwać w sytuacji, w której brakuje mechanizmów zapewniających podejmowanie przez krajowe organy nadzoru najlepszych możliwych decyzji nadzorczych dotyczących instytucji finansowych działających transgranicznie; nie ma wystarczającej współpracy ani wymiany informacji pomiędzy krajowymi organami nadzoru; wspólne działanie podejmowane przez krajowe organy wymaga skomplikowanych ustaleń, aby uwzględnić mozaikę wymogów regulacyjnych i nadzorczych; krajowe rozwiązania są najczęściej jedynym wykonalnym wariantem odpowiedzi na problemy na poziomie unijnym; istnieje wiele różnych interpretacji tych samych tekstów prawnych. Europejski System Nadzoru Finansowego (zwany dalej „ESNF”) powinien zostać zaprojektowany w taki sposób, aby zaradzić tym brakom i stworzyć system zgodny z celem, jakim jest stabilny i jednolity unijny rynek usług finansowych łączący krajowe organy nadzoru w silną sieć unijną.

(8) ESNF powinien stanowić zintegrowaną sieć krajowych i unijnych organów nadzoru finansowego, w ramach której bieżący nadzór sprawowany jest na poziomie krajowym. Należy również osiągnąć większą harmonizację i spójne stosowanie przepisów dotyczących instytucji i rynków finansowych w całej Unii. Poza Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) (zwanym dalej „Urzędem” ) należy powołać Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) i Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), a także Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru (zwany dalej „ Wspólnym Komitetem”). Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego (zwana dalej „ERRS”) powinna stanowić część ESNF w celu zrealizowania zadań określonych w niniejszym rozporządzeniu oraz w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 (¹¹).

(9) Europejskie Urzędy Nadzoru powinny zastąpić Komitet Europejskich Organów Nadzoru Bankowego ustanowiony decyzją Komisji 2009/78/WE (¹²), Komitet Europejskich Organów ds. Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych ustanowiony decyzją Komisji 2009/79/WE (¹³) oraz Komitet Europejskich Organów Nadzoru nad Rynkiem Papierów Wartościowych ustanowiony decyzją Komisji 2009/77/WE (¹⁴) i przejąć wszystkie zadania i kompetencje tych komitetów, wraz z kontynuowaniem, w stosownych przypadkach, już rozpoczętych prac i projektów. Należy jasno określić zakres działań poszczególnych Europejskich Urzędów Nadzoru. Europejskie Urzędy Nadzoru powinny odpowiadać za swoje działania przed Parlamentem Europejskim i Radą. W sytuacjach gdy ta odpowiedzialność dotyczyć będzie kwestii międzysektorowych, które koordynowane były za pośrednictwem Wspólnego Komitetu, za koordynację tę powinny odpowiadać Europejskie Urzędy Nadzoru poprzez Wspólny Komitet.

(10) Urząd powinien działać, mając na uwadze polepszenie funkcjonowania rynku wewnętrznego, w tym zwłaszcza poprzez osiągnięcie wysokiego poziomu, skuteczności i spójności regulacji i nadzoru, uwzględniając zróżnicowane interesy poszczególnych państw członkowskich i różny charakter instytucji finansowych. Urząd powinien chronić wartości społeczne takie jak stabilność systemu finansowego, przejrzystość rynków i produktów finansowych, oraz chronić właścicieli polis, członków programów emerytalnych i uposażonych. Urząd powinien również zapobiegać arbitrażowi regulacyjnemu i gwarantować równe warunki konkurencji oraz wzmocnić międzynarodową koordynację nadzoru finansowego, z korzyścią dla całej gospodarki, w tym dla instytucji finansowych i innych zainteresowanych stron, konsumentów i pracowników. Jego zadania powinny także obejmować promowanie konwergencji nadzorczej i doradzanie instytucjom Unii w dziedzinach ubezpieczeń, reasekuracji i pracowniczych programów emerytalnych oraz kontroli nad nimi oraz pokrewnych kwestii ładu korporacyjnego, audytów i sprawozdawczości finansowej. Urzędowi należy także powierzyć pewną odpowiedzialność za istniejące i nowe rodzaje działalności finansowej.

(11) W przypadkach i na warunkach określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, lub – jeżeli wymaga tego sytuacja nadzwyczajna – zgodnie z warunkami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, Urząd powinien móc także czasowo zakazać prowadzenia lub ograniczyć pewne rodzaje działalności finansowej, które zagrażają prawidłowemu funkcjonowaniu i integralności rynków finansowych lub stabilności całego systemu finansowego w Unii lub jego części. W przypadkach gdy czasowy zakaz prowadzenia pewnych rodzajów działalności finansowej lub ograniczenie pewnych rodzajów działalności finansowej mają wpływ międzysektorowy, przepisy sektorowe powinny przewidywać, że Urząd powinien w stosownych przypadkach koordynować swoje działania z działaniami Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego) i Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) za pośrednictwem Wspólnego Komitetu.

(12) Urząd powinien również należycie uwzględniać wpływ swoich działań na konkurencję i innowacje w ramach rynku wewnętrznego, konkurencyjność Unii na świecie, integrację finansową i nową strategię Unii na rzecz tworzenia miejsc pracy i wzrostu.

(13) Aby zrealizować te cele, Urząd powinien posiadać osobowość prawną oraz niezależność administracyjną i finansową.

(14) Na podstawie prac organów międzynarodowych, ryzyko systemowe należy zdefiniować jako ryzyko zakłócenia równowagi systemu finansowego mogące spowodować poważne negatywne konsekwencje dla rynku wewnętrznego i realnej gospodarki. Wszystkie rodzaje pośredników finansowych, rynków i infrastruktury potencjalnie mogą w pewnym stopniu mieć znaczenie systemowe.

(15) Ryzyko transgraniczne obejmuje wszelkiego rodzaju ryzyko spowodowane przez nierównowagę gospodarczą lub problemy finansowe w całej Unii lub w jej części, które może mieć poważne negatywne skutki dla transakcji między podmiotami gospodarczymi dwóch lub więcej państw członkowskich, dla funkcjonowania rynku wewnętrznego lub finansów publicznych Unii lub któregokolwiek z jej państw członkowskich.

(16) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w swoim wyroku z dnia 2 maja 2006 r. w sprawie C-217/04 (Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej) stwierdził, że: „brzmienie art. 95 Traktatu WE [obecnie art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE)] nie pozwala na wniosek, iż przepisy przyjęte przez prawodawcę wspólnotowego na podstawie tego przepisu powinny zostać ograniczone, jeśli chodzi o ich adresatów, wyłącznie do państw członkowskich. W rzeczywistości bowiem może okazać się konieczne, według oceny tego prawodawcy, przewidzenie możliwości ustanowienia organu wspólnotowego mającego za zadanie przyczynianie się do realizacji procesu harmonizacji, w sytuacjach gdy stosowne wydaje się przyjęcie niewiążących środków towarzyszących lub o charakterze ramowym dla ułatwienia jednolitego wykonania i stosowania aktów opartych na tym postanowieniu” (¹⁵). Cele i zadania Urzędu polegające na udzielaniu właściwym krajowym organom nadzoru pomocy w zakresie spójnej interpretacji i stosowania przepisów unijnych oraz przyczynianiu się do stabilności finansowej koniecznej do integracji finansowej są ściśle związane z celami określonymi w dorobku prawnym Unii dotyczącym rynku wewnętrznego w obszarze usług finansowych. Urząd powinien w związku z tym zostać ustanowiony na podstawie art. 114 TFUE.

(17) Następujące akty ustawodawcze określają zadania właściwych organów państw członkowskich, w tym współpracę między nimi i z Komisją: dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (¹⁶), z wyjątkiem jej tytułu IV, dyrektywa 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego (¹⁷), dyrektywa 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (¹⁸), dyrektywa 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (¹⁹), dyrektywa Rady 64/225/EWG z dnia 25 lutego 1964 r. w sprawie zniesienia ograniczeń swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w dziedzinie reasekuracji i retrocesji (²⁰), dyrektywa Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (²¹), dyrektywa Rady 73/240/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. znosząca ograniczenia swobody przedsiębiorczości w zakresie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (²²), dyrektywy Rady 76/580/EWG z dnia 29 czerwca 1976 r. zmieniająca dyrektywę 73/239/EWG w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (²³), dyrektywa Rady 78/473/EWG z dnia 30 maja 1978 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do koasekuracji we Wspólnocie (²⁴), dyrektywa Rady 84/641/EWG z dnia 10 grudnia 1984 r. zmieniająca, szczególnie w odniesieniu do działalności związanej z turystyką, pierwszą dyrektywę Rady 73/239/EWG w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (²⁵), dyrektywa Rady 87/344/EWG z dnia 22 czerwca 1987 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczenia ochrony prawnej (²⁶), dyrektywa Rady 88/357/EWG z dnia 22 czerwca 1988 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie i ustanowienia przepisów ułatwiających skuteczne korzystanie ze swobody świadczenia usług (²⁷), dyrektywa Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (trzecia dyrektywa w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) (²⁸), dyrektywa Rady 98/78/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 1998 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych (²⁹), dyrektywa 2001/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 marca 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji zakładów ubezpieczeń (³⁰), dyrektywa 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie (³¹) i dyrektywa 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie reasekuracji (³²). W odniesieniu do instytucji pracowniczych programów emerytalnych działania Urzędu powinny jednak pozostawać bez uszczerbku dla przepisów krajowego prawa pracy i prawa zabezpieczeń społecznych.

(18) Istniejące przepisy unijne regulujące dziedziny, których dotyczy niniejsze rozporządzenie, obejmują również odpowiednie fragmenty dyrektywy 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (³³) oraz dyrektywę 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotyczącą sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość (³⁴).

(19) Pożądane jest, by Urząd uczestniczył w procesie szacowania potrzeby utworzenia europejskiej sieci krajowych ubezpieczeniowych programów gwarancyjnych, która byłaby odpowiednio finansowana i wystarczająco zharmonizowana.

(20) Zgodnie z Deklaracją (nr 39) odnoszącą się do artykułu 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) dołączoną do Aktu końcowego konferencji międzyrządowej, która przyjęła Traktat z Lizbony, opracowanie regulacyjnych standardów technicznych wymaga pomocy w postaci specjalistycznej wiedzy technicznej w formie szczególnej dla dziedziny usług finansowych. Konieczne jest umożliwienie Urzędowi zapewniania takiej wiedzy specjalistycznej również w odniesieniu do standardów lub elementów standardów, które nie są oparte na projektach regulacyjnych standardów technicznych opracowanych przez Urząd.

(21) Istnieje potrzeba wprowadzenia skutecznego instrumentu ustanawiającego zharmonizowane regulacyjne standardy techniczne w zakresie usług finansowych, tak by zapewnić, również poprzez jednolity zbiór przepisów, równe warunki i odpowiednią ochronę deponentów, inwestorów i konsumentów w całej Unii. Ponieważ Urząd charakteryzuje wysoki poziom wiedzy specjalistycznej, efektywne i właściwe jest powierzenie mu, w dziedzinach określonych prawem unijnym, opracowania projektów regulacyjnych standardów technicznych, które nie rozstrzygają kwestii politycznych.

(22) Komisja powinna zatwierdzać te projekty regulacyjnych standardów technicznych w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w celu nadania im wiążącej mocy prawnej. Zmiany tych projektów powinny być możliwe jedynie w sytuacjach nadzwyczajnych, ponieważ Urząd jest w bezpośrednim kontakcie z rynkami finansowymi i bierze pod uwagę codzienne funkcjonowanie tych rynków. Projekty regulacyjnych standardów technicznych podlegałyby zmianom, w przypadku ich niezgodności z prawem unijnym lub naruszenia zasady proporcjonalności lub podstawowych zasad rynku wewnętrznego w obszarze usług finansowych określonych w dorobku prawnym Unii dotyczącym usług finansowych. Komisja nie powinna zmieniać treści projektów regulacyjnych standardów technicznych przygotowanych przez Urząd bez uprzedniej konsultacji z Urzędem. Aby zapewnić sprawną i szybką procedurę przyjmowania tych standardów, należy ustalić określony termin, w którym Komisja powinna podjąć decyzję w sprawie ich zatwierdzenia.

(23) Zważywszy na wiedzę specjalistyczną Urzędu w dziedzinach, w których powinny być opracowywane regulacyjne standardy techniczne, należy uwzględnić wyrażony przez Komisję zamiar opierania się zasadniczo na projektach regulacyjnych standardów technicznych przedłożonych jej przez Urząd w celu przyjęcia odpowiednich aktów delegowanych. W przypadku gdy Urząd nie przedłoży jednak projektu regulacyjnych standardów technicznych w terminie określonym w stosownym akcie ustawodawczym, należy zapewnić faktyczne osiągnięcie skutków wykorzystania przekazanych uprawnień oraz utrzymanie efektywności procesu decyzyjnego. W takich sytuacjach Komisja powinna mieć zatem uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych w przypadku braku projektu opracowanego przez Urząd.

(24) Komisja powinna mieć także uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE.

(25) W dziedzinach nieobjętych regulacyjnymi lub wykonawczymi standardami technicznymi Urząd powinien mieć uprawnienia do wydawania wytycznych i zaleceń w sprawie stosowania prawa Unii. W celu zapewnienia przejrzystości i zwiększenia przestrzegania przez krajowe organy nadzoru tych wytycznych i zaleceń Urząd powinien mieć możliwość opublikowania uzasadnień niezastosowania się przez organy nadzoru do tych wytycznych i zaleceń.

(26) Zapewnianie właściwego i pełnego stosowania prawa unijnego jest podstawowym warunkiem wstępnym dla integralności, przejrzystości, efektywności i prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych, stabilności systemu finansowego i równych warunków konkurencji dla instytucji finansowych w Unii. Należy zatem wprowadzić odpowiedni mechanizm obowiązujący w przypadkach stwierdzenia przez Urząd niestosowania lub nieprawidłowego stosowania prawa unijnego prowadzącego do jego naruszenia. Mechanizm ten powinien obowiązywać w dziedzinach, w których prawo Unii określa jasne i bezwarunkowe obowiązki.

(27) Aby umożliwić podjęcie odpowiednich działań w przypadku nieprawidłowego lub niewystarczającego stosowania prawa unijnego, należy wprowadzić mechanizm obejmujący trzy etapy: Po pierwsze, Urząd powinien być uprawniony do zbadania domniemanego nieprawidłowego lub niewystarczającego wykonania obowiązków wynikających z prawa unijnego przez organy krajowe w ramach ich praktyki nadzorczej, a następnie powinien wydać zalecenie. Po drugie, w przypadku gdy właściwy organ krajowy nie zastosuje się do zalecenia, Komisja powinna mieć prawo do wydania formalnej opinii uwzględniającej zalecenie Urzędu, w której wymaga od właściwego organu podjęcia działań koniecznych do zapewnienia przestrzegania prawa Unii.

(28) Po trzecie, w wyjątkowych sytuacjach uporczywej bezczynności właściwego organu Urząd powinien posiadać uprawnienia do przyjęcia w ostateczności decyzji skierowanych do poszczególnych instytucji finansowych. Uprawnienie to powinno być ograniczone do wyjątkowych przypadków, w których właściwy organ nie zastosuje się do skierowanej do niego formalnej opinii oraz w których prawo Unii ma bezpośrednie zastosowanie do instytucji finansowych na mocy istniejących lub przyszłych rozporządzeń unijnych.

(29) Poważne zagrożenia dla prawidłowego funkcjonowania i integralności rynków finansowych lub stabilności systemu finansowego w Unii wymagają szybkiej i skoordynowanej odpowiedzi na szczeblu Unii. Urząd powinien zatem móc zobowiązywać krajowe organy nadzoru do podejmowania konkretnych działań w celu zapobiegania sytuacjom nadzwyczajnym. Rada powinna być uprawniona do stwierdzania wystąpienia sytuacji nadzwyczajnej na podstawie wniosku jednego z Europejskich Urzędów Nadzoru, Komisji lub ERRS.

(30) Urząd powinien zatem móc zobowiązywać krajowe organy nadzoru do podejmowania konkretnych działań w celu zaradzenia sytuacjom nadzwyczajnym. Działanie podjęte w tym względzie przez Urząd nie powinno naruszać uprawnień Komisji na mocy art. 258 TFUE do wszczynania przez nią postępowań wobec państwa członkowskiego danego organu nadzoru w sprawie niepodjęcia przez nie takiego działania, jak również nie narusza prawa Komisji do stosowania w takich okolicznościach środków tymczasowych zgodnie z regulaminem proceduralnym Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jeżeli organy nadzoru danego państwa członkowskiego nie podejmą działania wymaganego przez Urząd, powinno pozostawać to bez uszczerbku dla wszelkiej odpowiedzialności jaką to państwo członkowskie może ponieść zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(31) W celu zapewnienia efektywnego i skutecznego nadzoru oraz zrównoważonego uwzględnienia stanowisk właściwych organów w poszczególnych państwach członkowskich Urząd powinien móc rozstrzygać ze skutkiem wiążącym spory w sprawach transgranicznych między właściwymi organami, w tym w ramach kolegiów organów nadzoru. Należy wprowadzić postępowanie pojednawcze, podczas którego właściwe organy mogą dojść do porozumienia. Kompetencje Urzędu powinny obejmować spory dotyczące procedury lub przedmiotu działania lub braku działania właściwego organu danego państwa członkowskiego w przypadkach określonych w wiążących prawnie aktach unijnych, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu. W takim przypadku jeden z odnośnych organów nadzoru powinien być uprawniony do zwrócenia się z tą kwestią do Urzędu, który powinien postępować zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Urząd powinien być uprawniony do zażądania, by zainteresowane właściwe organy podjęły konkretne działanie lub by powstrzymały się od działania w celu rozstrzygnięcia danej sprawy, tak by zapewnić zgodność z prawem Unii, przy czym skutki tego postępowania byłyby wiążące dla danych właściwych organów. W przypadku gdy dany właściwy organ nie zastosuje się do skierowanej do niego decyzji o rozstrzygnięciu sporu, Urząd powinien mieć uprawnienia do przyjmowania decyzji skierowanych bezpośrednio do instytucji finansowych w dziedzinach prawa unijnego mających bezpośrednie zastosowanie do tych instytucji. Uprawnienie do przyjęcia takiej decyzji powinno mieć zastosowanie wyłącznie w ostateczności i tylko w celu zapewnienia prawidłowego i spójnego stosowania prawa unijnego. W przypadkach gdy stosowne przepisy unijne przekazują uprawnienia dyskrecjonalne właściwym organom państw członkowskich, decyzje podejmowane przez Urząd nie mogą zastępować wykonywania – zgodnie z prawem unijnym – tych uprawnień dyskrecjonalnych.

(32) Kryzys pokazał, że aktualny system współpracy między organami krajowymi, których uprawnienia ograniczają się do poszczególnych państw członkowskich, jest niewystarczający w stosunku do instytucji finansowych działających transgranicznie.

(33) Grupy ekspertów powołane przez państwa członkowskie w celu badania przyczyn kryzysu i przedstawiania propozycji dotyczących usprawnienia regulacji sektora finansowego i nadzoru nad nim potwierdziły, że aktualne ustalenia nie stanowią solidnej podstawy dla przyszłych regulacji i nadzoru nad transgranicznymi instytucjami finansowymi w Unii.

(34) Sprawozdanie grupy de Larosière' a wskazuje, że „zasadniczo mamy dwie opcje: pierwsza to rozwiązania wprowadzane przez poszczególne kraje z myślą tylko o własnych rynkach, bez liczenia się z pozostałymi, a często ze szkodą dla nich, a druga to wzmocniona, pragmatyczna, racjonalna współpraca europejska z korzyścią dla wszystkich, która pozwoli na utrzymanie otwartej gospodarki globalnej. Zapewni to niekwestionowane korzyści gospodarcze”.

(35) Kolegia organów nadzoru odgrywają istotną rolę w efektywnym, skutecznym i spójnym nadzorze instytucji finansowych działających na szczeblu transgranicznym. Urząd powinien przyczyniać się do propagowania i monitorowania efektywnego, skutecznego i konsekwentnego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru oraz odgrywać w tym względzie przewodnią rolę w zapewnianiu konsekwentnego i spójnego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru w odniesieniu do transgranicznych instytucji finansowych w całej Unii. Urząd powinien mieć zatem pełne prawo do uczestniczenia w kolegiach organów nadzoru w celu usprawniania ich funkcjonowania oraz procesu wymiany informacji w kolegiach organów nadzoru a także celem promowania konwergencji i spójności stosowania prawa Unii przez kolegia organów nadzoru. Jak zauważono w sprawozdaniu grupy de Larosière'a, „należy wyeliminować arbitraż regulacyjny i zakłócenia konkurencji wynikające z różnych praktyk nadzorczych, gdyż mogą one naruszyć stabilność finansową – między innymi poprzez zachęcanie do przenoszenia działalności finansowej do krajów o łagodniejszym systemie nadzoru. System nadzoru musi być postrzegany jako uczciwy i zrównoważony.”

(36) Konwergencja w dziedzinie zapobiegania sytuacjom kryzysowym, zarządzania w takich sytuacjach i rozwiązywania kryzysów, również w dziedzinie mechanizmów finansowania, jest niezbędna, aby organy publiczne mogły realizować działania restrukturyzacyjne wobec upadających instytucji finansowych minimalizując skutki takiej upadłości dla systemu finansowego i ograniczając uzależnienie od środków finansowych podatników i środków publicznych dla ratowania zakładów ubezpieczeń lub reasekuracji, ograniczając negatywne skutki dla gospodarki; konwergencja ta jest również niezbędna dla zapewnienia koordynacji stosowania krajowych działań naprawczych. W tym kontekście Komisja powinna mieć możliwość zwrócenia się do Urzędu o to, by organ ten uczestniczył w ocenie, o której mowa w art. 242 dyrektywy 2009/138/WE, w szczególności w odniesieniu do współpracy między organami nadzoru w ramach kolegiów organów nadzorczych, a także do funkcjonalności tych kolegiów, do praktyk nadzorczych dotyczących ustanawiania narzutów kapitałowych, oceniania korzyści ze wzmocnienia nadzoru nad grupą i zarządzania kapitałem w grupie zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, w tym ewentualnych środków wzmocnienia należytego transgranicznego zarządzania grupami ubezpieczeniowymi, zwłaszcza w odniesieniu do zarządzania ryzykami i aktywami, jak również o to, by Urząd przedłożył sprawozdanie z wszelkich ostatnich zmian i postępów dotyczących zestawu skoordynowanych krajowych ustaleń w sprawie zarządzania w sytuacjach kryzysowych, a także zawierające ewentualną ocenę konieczności utworzenia systemu spójnych i wiarygodnych mechanizmów finansowania, wraz z odpowiednimi instrumentami finansowania.

(37) W trakcie aktualnego przeglądu dyrektywy 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (³⁵) i dyrektywy 97/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 marca 1997 r. w sprawie systemów rekompensat dla inwestorów (³⁶) Komisja zamierza zwrócić szczególną uwagę na konieczność zapewnienia dalej idącej harmonizacji w całej Unii. W sektorze ubezpieczeń odnotowuje się także fakt, że Komisja zamierza przeanalizować możliwość wprowadzenia unijnych przepisów o ochronie ubezpieczonych w przypadku upadłości towarzystwa ubezpieczeniowego. Europejskie Urzędy Nadzoru powinny odgrywać istotną rolę w tych obszarach, w związku z czym należy im powierzyć odpowiednie uprawnienia dotyczące europejskiej sieci krajowych ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych.

(38) Narzędziem przydatnym w funkcjonowaniu sieci organów nadzoru może być delegowanie zadań i kompetencji, tak by ograniczyć powielanie zadań nadzorczych, wspierać współpracę, a tym samym usprawnić proces nadzoru oraz zmniejszyć obciążenia spoczywające na instytucjach finansowych. Rozporządzenie to powinno zatem zapewniać jasne podstawy prawne dla takiego delegowania zadań i kompetencji. O ile powinna być respektowana ogólna zasada dopuszczająca delegowanie zadań i kompetencji, państwa członkowskie powinny mieć jednak możliwość wprowadzenia szczególnych warunków dotyczących delegowania kompetencji, np. w odniesieniu do informowania o ustaleniach dotyczących delegowania kompetencji i powiadamiania o nich. Delegowanie zadań oznacza, że zadania są wykonywane przez Urząd lub przez krajowy organ nadzoru inny niż właściwy organ nadzoru, podczas gdy odpowiedzialność za podejmowanie decyzji nadzorczych nadal spoczywa na organie delegującym. Na skutek delegowania zadań Urząd lub krajowy organ nadzoru, któremu przekazano kompetencje, powinien móc w swoim imieniu decydować o pewnych kwestiach dotyczących nadzoru zamiast organu delegującego. Delegowanie zadań i kompetencji powinno być regulowane zasadą przyznawania kompetencji nadzorczych organowi nadzoru, który ze względu na swoją pozycję jest najbardziej odpowiedni do podjęcia działań w przedmiotowej sprawie. Delegowanie kompetencji byłoby odpowiednim rozwiązaniem przykładowo ze względu na efekt skali lub zbieżny zakres, spójność w ramach nadzoru grupowego oraz optymalizację wykorzystania wiedzy specjalistycznej między organami nadzoru. Decyzje podejmowane przez organ, któremu przekazano kompetencje, o ile zostały podjęte w zakresie delegowanych kompetencji, powinny być uznawane za rozstrzygające przez organ delegujący kompetencje i przez inne właściwe organy. Odpowiednie unijne akty prawne mogą bliżej określać zasady delegowania kompetencji na podstawie umowy.

Urząd powinien ułatwiać i monitorować zawieranie umów dotyczących delegowania zadań i kompetencji między krajowymi organami nadzoru za pomocą wszelkich właściwych środków. Urząd powinien być informowany z wyprzedzeniem o planowanym zawarciu umowy w sprawie delegowania zadań lub kompetencji, tak by móc wyrazić swoją opinię w stosownych przypadkach. Powinien on scentralizować publikację takich umów, aby zapewnić terminowe, przejrzyste i łatwo dostępne informacje na temat umów dla wszystkich zainteresowanych stron. Urząd powinien ustalać i upowszechniać dobre praktyki dotyczące delegowania zadań i kompetencji oraz umów w sprawie delegowania zadań lub kompetencji.

(39) Urząd powinien aktywnie wspierać konwergencję praktyk nadzorczych w całej Unii w celu stworzenia wspólnej kultury nadzoru.

(40) Wzajemne oceny stanowią efektywne i skuteczne narządzie zwiększające spójność w ramach sieci organów nadzoru. Urząd powinien zatem opracować ramy metodologiczne dla takich wzajemnych ocen i regularnie je przeprowadzać. Oceny te powinny koncentrować się nie tylko na konwergencji praktyk nadzorczych, ale również na zdolności organów nadzoru do osiągania wysokiej jakości wyników w zakresie nadzoru oraz niezależności właściwych organów. Należy upubliczniać wyniki wzajemnych ocen za zgodą właściwego organu podlegającego ocenie. Należy również rozpoznawać i upubliczniać najlepsze praktyki.

(41) Urząd powinien aktywnie wspierać skoordynowane działania Unii w zakresie nadzoru, w szczególności w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania i integralności rynków finansowych oraz stabilności systemu finansowego w Unii. Oprócz uprawnień do podejmowania działania w sytuacjach nadzwyczajnych, Urzędowi powinno zatem zostać powierzone zadanie ogólnej koordynacji w ramach ESNF. Urząd powinien skupić swoje działania na zapewnieniu niezakłóconego przepływu wszystkich istotnych informacji pomiędzy właściwymi organami.

(42) Aby utrzymać stabilność systemu finansowego, należy na wczesnym etapie określić tendencje, potencjalne zagrożenia i słabości dotyczące poziomu mikroostrożnościowego, transgranicznego i międzysektorowego. Urząd powinien, regularnie lub w razie konieczności doraźnie, monitorować i oceniać takie zmiany w obszarze podlegającym jego kompetencjom oraz, w stosownych przypadkach, informować Parlament Europejski, Radę, Komisję, inne Europejskie Urzędy Nadzoru oraz ERRS. Urząd powinien również – we współpracy z ERRS – uruchamiać i koordynować ogólnounijne testy warunków skrajnych w celu oceny odporności instytucji finansowych na niekorzystne zmiany na rynku i powinien zapewniać, by na poziomie krajowym stosowano przy takich testach jak najbardziej spójną metodologię. Aby Urząd mógł należycie wykonywać swoje funkcje, powinien przeprowadzać analizy ekonomiczne rynków oraz wpływu, jaki miałyby ewentualne zmiany na rynku.

(43) Z uwagi na globalizację usług finansowych i rosnące znaczenie międzynarodowych standardów Urząd powinien wspierać dialog i współpracę z organami nadzoru spoza Unii. Powinien on mieć możliwość rozwijania kontaktów i dokonywania uzgodnień administracyjnych z organami nadzoru i administracji państw trzecich oraz z organizacjami międzynarodowymi, przy pełnym poszanowaniu aktualnych ról i odpowiednich kompetencji państw członkowskich oraz instytucji Unii. Udział w pracach Urzędu należy umożliwić państwom, które zawarły z Unią umowy o przyjęciu i stosowaniu jej prawa, a Urząd powinien mieć możliwość współpracy z państwami trzecimi stosującymi przepisy, które uznano za ekwiwalentne z przepisami unijnymi.

(44) Urząd powinien odgrywać rolę niezależnego organu doradczego dla Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji w dziedzinach podlegających jego kompetencjom. Bez uszczerbku dla kompetencji zainteresowanych właściwych organów Urząd powinien mieć możliwość wydawania opinii na temat oceny ostrożnościowej połączeń i przejęć na mocy dyrektywy 92/49/EWG i dyrektyw 2002/83/WE i 2005/68/WE, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2007/44/WE (³⁷) w przypadkach, w których dyrektywa ta wymaga konsultacji między właściwymi organami z co najmniej dwóch państw członkowskich.

(45) Aby skutecznie wykonywać swoje obowiązki Urząd powinien mieć prawo do zwracania się o wszelkie niezbędne informacje. Aby uniknąć powielania obowiązków sprawozdawczych instytucji finansowych, takie informacje powinny być normalnie dostarczane przez krajowe organy nadzoru znajdujące się najbliżej rynków i instytucji finansowych, a Urząd powinien uwzględniać już istniejące dane statystyczne. W ostateczności Urząd powinien mieć jednak możliwość skierowania należycie uzasadnionego i umotywowanego wniosku o informacje bezpośrednio do instytucji finansowej, jeżeli właściwy krajowy organ nie udostępnia lub nie może udostępnić takich informacji w odpowiednim czasie. Organy państw członkowskich powinny być zobowiązane do udzielenia pomocy Urzędowi w zakresie realizacji jego wniosków o informacje. W tym kontekście podstawowe znaczenie ma praca nad wspólnymi formatami sprawozdawczymi. Środki służące gromadzeniu informacji nie powinny naruszać ram prawnych europejskiego systemu statystycznego i Europejskiego Systemu Banków Centralnych w dziedzinie statystyki. Niniejsze rozporządzenie nie powinno zatem naruszać rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady WE nr 223/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie statystyki europejskiej (³⁸) ani rozporządzenia Rady (WE) nr 2533/98 z dnia 23 listopada 1998 r. dotyczącego zbierania informacji statystycznych przez Europejski Bank Centralny (³⁹).

(46) Ścisła współpraca między Urzędem a ERRS ma podstawowe znaczenie dla pełnej efektywności funkcjonowania ERRS oraz dla podejmowania działań następczych w związku z jej ostrzeżeniami i zaleceniami. Urząd i ERRS powinny przekazywać sobie wszelkie istotne informacje. Dane dotyczące poszczególnych przedsiębiorstw należy dostarczać tylko po otrzymaniu uzasadnionego wniosku. Po otrzymaniu ostrzeżeń lub zaleceń skierowanych przez ERRS do Urzędu lub krajowego organu nadzoru, Urząd powinien, w stosownych przypadkach, zapewnić podjęcie działań następczych.

(47) Urząd powinien konsultować z zainteresowanymi stronami regulacyjne lub wykonawcze standardy techniczne, wytyczne i zalecenia oraz stwarzać im odpowiednią możliwość przedstawienia uwag na temat proponowanych środków. Przed przyjęciem projektów regulacyjnych lub wykonawczych standardów technicznych, wytycznych i zaleceń Urząd powinien dokonać oceny skutków. W celu zapewnienia efektywności powinna być wykorzystana Grupa Interesariuszy z Sektora Ubezpieczeń i Reasekuracji oraz Grupa Interesariuszy z Sektora Pracowniczych Programów Emerytalnych, które powinny reprezentować w zrównoważonych proporcjach unijne instytucje finansowe reprezentujące różne modele instytucji finansowych i przedsiębiorstw oraz instytucje finansowe i przedsiębiorstwa o różnej wielkości, małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP), związki zawodowe, pracowników naukowych, konsumentów, inne podmioty korzystające z detalicznych usług tych instytucji finansowych oraz właściwe stowarzyszenia zawodowe. Te grupy interesariuszy powinny służyć jako platforma kontaktowa z innymi grupami użytkowników usług finansowych ustanowionymi przez Komisję lub na mocy przepisów unijnych.

(48) Członkowie grup interesariuszy reprezentujący organizacje typu non profit lub pracownicy naukowi powinni otrzymywać odpowiednie wynagrodzenie, co umożliwi pełny udział w debacie na temat regulacji finansowej osobom, które nie posiadają dużych zasobów finansowych ani nie reprezentują sektora.

(49) Urząd powinien się konsultować z grupami interesariuszy, które powinny mieć możliwość przedkładania mu opinii i udzielania porad w kwestiach związanych z fakultatywnym zastosowaniem do instytucji objętych dyrektywą 2002/83/WE lub dyrektywą 2003/41/WE.

(50) Państwa członkowskie są głównie odpowiedzialne za zapewnienie skoordynowanego zarządzania w sytuacjach kryzysowych i utrzymanie stabilności finansowej w sytuacjach kryzysowych, w szczególności w odniesieniu do stabilizowania poszczególnych instytucji finansowych znajdujących się w trudnej sytuacji i rozwiązywania ich problemów. Decyzje podejmowane przez Urząd w sytuacjach nadzwyczajnych lub rozwiązywania sporów wpływających na stabilność instytucji finansowych nie powinny wpływać na obowiązki budżetowe państw członkowskich. Należy ustanowić mechanizm umożliwiający państwom członkowskim powoływanie się na ten środek ochronny i – w ostateczności – przekazanie sprawy do decyzji Rady. Nie należy jednak nadużywać tego mechanizmu ochronnego w szczególności w odniesieniu do decyzji Urzędu, która nie ma znaczących lub istotnych skutków budżetowych, np. w przypadku zmniejszenia dochodów związanego z tymczasowym wprowadzeniem zakazu dotyczącego określonej działalności lub produktów ze względu na ochronę konsumentów. Przy podejmowaniu decyzji na mocy tego mechanizmu ochronnego, Rada powinna głosować zgodnie z zasadą mówiącą, że każdemu członkowi przysługuje jeden głos. Należy przyznać Radzie uprawnienia w tej dziedzinie, biorąc po uwagę szczególne obowiązki państw członkowskich w tym zakresie. Zważywszy na wrażliwy charakter tej kwestii, należy zapewnić rygorystyczne rozwiązania dotyczące poufności.

(51) W ramach tego procesu decyzyjnego w odniesieniu do Urzędu powinny obowiązywać przepisy unijne i ogólne zasady dotyczące należytych procedur i przejrzystości. Prawo adresatów decyzji Urzędu do złożenia wyjaśnień powinno być w pełni przestrzegane. Akty wydawane przez Urząd powinny stanowić integralną część prawa Unii.

(52) Głównym organem decyzyjnym Urzędu powinna być Rada Organów Nadzoru złożona z szefów odpowiednich właściwych organów w poszczególnych państwach członkowskich, na czele z Przewodniczącym Urzędu. W Radzie Organów Nadzoru zasiadać powinni w charakterze obserwatorów przedstawiciele Komisji, ERRS oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego) i Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych). Członkowie Rady Organów Nadzoru powinni działać niezależnie i wyłącznie w interesie Unii.

(53) Co do zasady, Rada Organów Nadzoru powinna podejmować decyzje zwykłą większością zgodnie z regułą mówiącą, że każdemu członkowi przysługuje jeden głos. W odniesieniu do jednak do aktów natury ogólnej, w tym aktów dotyczących regulacyjnych i wykonawczych standardów technicznych, wytycznych i zaleceń dotyczących kwestii budżetowych, jak również w odniesieniu do wniosków państw członkowskich o ponowne rozważenie przez Urząd decyzji o czasowym zakazie prowadzenia pewnych rodzajów działalności finansowej lub ograniczeniu takich rodzajów działalności finansowej, właściwe jest stosowanie zasad głosowania większością kwalifikowaną zgodnie z art. 16 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej oraz z Protokołem (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Sprawy dotyczące rozstrzygania sporów między krajowymi organami nadzoru powinny być rozpatrywane przez określony, obiektywny zespół, w skład którego wchodzą członkowie niebędący przedstawicielami właściwych organów, które są stroną danego sporu, ani niemający żadnego interesu w konflikcie ani bezpośrednich powiązań z zainteresowanymi właściwymi organami. Skład zespołu powinien być odpowiednio wyważony. Decyzja podjęta przez zespół powinna być zatwierdzana przez Radę Organów Nadzoru zwykłą większością głosów zgodnie z zasadą mówiącą, że każdemu członkowi przysługuje jeden głos. Niemniej jednak w odniesieniu do decyzji podjętych przez nadzorcę konsolidującego, decyzja proponowana przez zespół mogłaby zostać odrzucona przez członków stanowiących mniejszość blokującą, zgodnie z art. 16 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 3 Protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych.

(54) Zarząd złożony z Przewodniczącego Urzędu oraz przedstawicieli krajowych organów nadzoru i Komisji powinien zapewniać, aby Urząd wypełniał swoją misję i wykonywał powierzone mu zadania. Zarządowi należy przyznać konieczne uprawnienia do, między innymi, proponowania rocznego i wieloletniego programu prac, wykonywania pewnych uprawnień budżetowych, przyjmowania planu polityki kadrowej Urzędu, przyjmowania przepisów szczególnych dotyczących prawa dostępu do dokumentów oraz proponowania sprawozdania rocznego.

(55) Urząd powinien być reprezentowany przez zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy Przewodniczącego wyznaczonego przez Radę Organów Nadzoru na podstawie osiągnięć, umiejętności, wiedzy na temat instytucji i rynków finansowych oraz doświadczenia w zakresie regulacji rynków finansowych i nadzoru finansowego po przeprowadzeniu otwartej procedury kwalifikacyjnej organizowanej i zarządzanej przez Radę Organów Nadzoru przy wsparciu Komisji. W celu wyznaczenia Pierwszego Przewodniczącego Urzędu Komisja powinna sporządzić m.in. krótką listę kandydatów na podstawie osiągnięć, umiejętności, wiedzy na temat instytucji i rynków finansowych oraz doświadczenia w zakresie regulacji rynków finansowych i nadzoru finansowego. W odniesieniu do wyznaczania kolejnych Przewodniczących możliwość uzyskania krótkiej listy kandydatów sporządzanej przez Komisję powinna zostać poddana przeglądowi w sprawozdaniu, które ma zostać sporządzone na mocy niniejszego rozporządzenia. Przed objęciem obowiązków przez wybraną osobę i najpóźniej miesiąc po dokonaniu wyboru przez Radę Organów Nadzoru, Parlament Europejski powinien mieć możliwość, po wysłuchaniu wybranej osoby, sprzeciwić się jej mianowaniu.

(56) Zarządzanie Urzędem powinno zostać powierzone Dyrektorowi Wykonawczemu, który powinien mieć prawo do uczestniczenia bez prawa głosu w obradach Rady Organów Nadzoru i Zarządu.

(57) Aby zapewnić międzysektorową spójność prac Europejskich Urzędów Nadzoru, powinny one ściśle ze sobą współpracować w ramach Wspólnego Komitetu i w stosownych przypadkach wypracowywać wspólne stanowiska. Wspólny Komitet powinien koordynować funkcje Europejskich Urzędów Nadzoru związane z konglomeratami finansowymi i innymi kwestiami międzysektorowymi. W stosownych przypadkach akty prawne również objęte kompetencjami Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego) i Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) powinny być przyjmowane równolegle przez odnośne Europejskie Urzędy Nadzoru. Pracami Wspólnego Komitetu powinni kierować na zasadzie corocznej rotacji przewodniczący Europejskich Urzędów Nadzoru. Przewodniczący Wspólnego Komitetu powinien być wiceprzewodniczącym ERRS. Wspólny Komitet powinien dysponować własnym personelem zapewnionym przez Europejskie Urzędy Nadzoru, co pozwoli na nieformalną wymianę informacji oraz na wypracowanie wspólnego podejścia w zakresie kultury nadzoru między Europejskimi Urzędami Nadzoru.

(58) Konieczne jest, by strony, na które mają wpływ decyzje podejmowane przez Urząd, mogły skorzystać z niezbędnych środków odwoławczych. W przypadkach gdy Urzędowi przysługują uprawnienia decyzyjne, w celu zapewnienia skutecznej ochrony praw stron oraz ze względu na ekonomikę procesową, zainteresowane strony powinny mieć prawo odwoływania się do Komisji Odwoławczej. Ze względu na efektywność i spójność Komisja Odwoławcza powinna być wspólnym organem Europejskich Urzędów Nadzoru, niezależnym od ich struktur administracyjnych i regulacyjnych. Powinna istnieć możliwość wniesienia odwołania od decyzji Komisji Odwoławczej do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(59) W celu zagwarantowania pełnej autonomii i niezależności Urząd powinien posiadać własny budżet, który byłby finansowany głównie z obowiązkowych składek krajowych organów nadzoru i z budżetu ogólnego Unii Europejskiej. Finansowanie Urząd przez Unię odbywa się na podstawie porozumienia osiągniętego przez władzę budżetową zgodnie z pkt 47 porozumienia międzyinstytucjonalnego z 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (⁴⁰). Zastosowanie powinna mieć unijna procedura budżetowa. Księgi rachunkowe powinny być badane przez Trybunał Obrachunkowy. Budżet ogólny podlega procedurze udzielania absolutorium.

(60) W odniesieniu do Urzędu zastosowanie powinno mieć rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (⁴¹). Urząd powinien również przystąpić do Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 25 maja 1999 r. między Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej i Komisją Wspólnot Europejskich dotyczącego dochodzeń wewnętrznych prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (⁴²).

(61) W celu zapewnienia otwartych i przejrzystych warunków zatrudnienia i równego traktowania pracowników, w odniesieniu do pracowników Urzędu powinien mieć zastosowanie regulamin pracowniczy urzędników i warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (⁴³).

(62) Niezbędna jest ochrona tajemnic handlowych i innych poufnych informacji. Poufność informacji udostępnianych Urzędowi i wymienianych w obrębie sieci powinna podlegać surowym i skutecznym zasadom zachowania poufności.

(63) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (⁴⁴) oraz rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (⁴⁵), mają pełne zastosowanie do przetwarzania danych osobowych do celów niniejszego rozporządzenia.

(64) Aby zapewnić przejrzyste funkcjonowanie Urzędu, powinno mieć do niego zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (⁴⁶).

(65) Państwa trzecie powinny mieć możliwość uczestniczenia w pracach Urzędu, zgodnie z odpowiednimi umowami, które mają zostać zawarte przez Unię.

(66) Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, to znaczy polepszenie funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zagwarantowanie wysokiego poziomu, skuteczności i spójności regulacji ostrożnościowej i nadzoru ostrożnościowego; ochronę właścicieli polis, członków programów emerytalnych i uposażonych, ochronę integralności, efektywności i prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych; utrzymanie stabilności systemu finansowego i wzmocnienie międzynarodowej koordynacji nadzoru finansowego, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(67) Urząd powinien przejąć wszystkie obecne zadania i uprawnienia Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych. Z dniem ustanowienia Urzędu należy zatem uchylić decyzję Komisji 2009/79/WE, natomiast decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady 716/2009/WE z dnia 16 września 2009 r. ustanawiająca wspólnotowy program wspierania określonych działań w obszarach usług finansowych, sprawozdawczości finansowej oraz badania sprawozdań finansowych (⁴⁷) powinna zostać odpowiednio zmieniona. Zważywszy na istniejące struktury i działania Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych, trzeba zapewnić bardzo ścisłą współpracę między Komitetem Europejskich Organów Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych a Komisją przy ustanawianiu odpowiednich rozwiązań przejściowych; należy zapewnić, by okres, w którym Komisja będzie odpowiedzialna za administracyjne ustanowienie i początkowe administracyjne funkcjonowanie Urząd, był jak najkrótszy.

(68) Należy określić termin wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w taki sposób, aby zagwarantować, odpowiednie przygotowanie Urzędu do rozpoczęcia działalności oraz sprawne przekształcenie Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych w Urząd. Urząd powinien posiadać odpowiednie finansowanie. Przynajmniej na początku środki na jego finansowanie powinny pochodzić w 40 % ze środków finansowych Unii, a w 60 % z wkładów państw członkowskich, wniesionych zgodnie z ważeniem głosów określonym w art. 3 ust. 3 Protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych.

(69) Aby Urząd mógł zostać ustanowiony w dniu 1 stycznia 2011 r., niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

USTANOWIENIE I STATUS PRAWNY

Artykuł 1

Ustanowienie Urzędu i zakres jego działalności

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych, zwany dalej „Urzędem” )

2. [1] Urząd działa w ramach uprawnień przyznanych niniejszym rozporządzeniem i w zakresie przepisów dyrektywy 2009/138/WE, z wyjątkiem jej tytułu IV, w zakresie przepisów dyrektywy 2002/87/WE, dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/97 (⁴⁸) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2341 (⁴⁹), a także w zakresie stosownych części dyrektywy 2002/65/WE w stopniu, w jakim akty te mają zastosowanie do zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji, instytucji pracowniczych programów emerytalnych i pośredników ubezpieczeniowych, w tym wszystkich dyrektyw, rozporządzeń i decyzji wydanych na podstawie tych aktów oraz wszelkich przyszłych prawnie wiążących aktów unijnych powierzających zadania Urzędowi.

3. Urząd podejmuje działania w zakresie działalności prowadzonej przez zakłady ubezpieczeń, zakłady reasekuracji, konglomeraty finansowe, instytucje pracowniczych programów emerytalnych i pośredników ubezpieczeniowych, w odniesieniu do kwestii, które nie są bezpośrednio objęte przepisami aktów ustawodawczych, o których mowa w ust. 2, w tym kwestii ładu korporacyjnego, audytu i sprawozdawczości finansowej, biorąc pod uwagę zrównoważone modele biznesowe i uwzględnianie czynników środowiskowych, społecznych i związanych z zarządzaniem, pod warunkiem że takie działania są konieczne, by zapewnić skuteczne i spójne stosowanie tych aktów.

4. W odniesieniu do instytucji pracowniczych programów emerytalnych Urząd działa bez uszczerbku dla krajowego prawa socjalnego i prawa pracy.

5. Przepisy niniejszego rozporządzenia pozostają bez uszczerbku dla uprawnień Komisji, w szczególności przyznanych w art. 258 TFUE w celu zapewniania przestrzegania prawa Unii.

6. Celem Urzędu jest ochrona interesu publicznego przez przyczynianie się do zapewniania w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej stabilności i efektywności systemu finansowego na korzyść gospodarki Unii, jej obywateli i przedsiębiorstw. Urząd, w granicach swoich odpowiednich kompetencji, przyczynia się do:

a) polepszenia funkcjonowania rynku wewnętrznego, w tym w szczególności do zapewnienia właściwego, skutecznego i spójnego poziomu regulacji i nadzoru;

b) zapewniania integralności, przejrzystości, efektywności i prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych;

c) wzmocnienia międzynarodowej koordynacji w zakresie nadzoru finansowego;

d) zapobiegania arbitrażowi regulacyjnemu i propagowania równych warunków konkurencji,

e) zapewnienia właściwej regulacji i nadzoru w zakresie podejmowania ryzyk związanych z działalnością ubezpieczeniową, reasekuracyjną i dotyczącą emerytur pracowniczych;

f) wzmocnienia ochrony klientów i konsumentów;

g) zwiększenia konwergencji praktyk nadzorczych na rynku wewnętrznym;

W związku z powyższymi celami Urząd przyczynia się do zapewnienia spójnego, efektywnego i skutecznego stosowania aktów, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, wspiera konwergencję praktyk nadzorczych i przedstawia opinie Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji zgodnie z art. 16a .

Wykonując zadania powierzone mu na mocy niniejszego rozporządzenia, Urząd zwraca szczególną uwagę na potencjalne ryzyko systemowe ze strony instytucji finansowych, których upadłość mogłaby zagrozić funkcjonowaniu systemu finansowego lub realnej gospodarki.

Wykonując swoje zadania, Urząd działa niezależnie, obiektywnie i w sposób niedyskryminujący i przejrzysty, mając na względzie interesy całej Unii, oraz przestrzega, w stosownych przypadkach, zasady proporcjonalności. Urząd ponosi odpowiedzialność i działa rzetelnie oraz zapewnia, aby wszystkie zainteresowane strony traktowano sprawiedliwie.

Treść i forma działań i środków Urzędu, zwłaszcza wytycznych, zaleceń, opinii, pytań i odpowiedzi, projektów standardów regulacyjnych i projektów standardów wykonawczych, muszą być w pełni zgodne z odnośnymi przepisami niniejszego rozporządzenia oraz aktów ustawodawczych, o których mowa w ust. 2. W zakresie, w jakim jest to dozwolone i właściwe na mocy tych przepisów, podejmowaniu przez Urząd działania i środki, zgodnie z zasadą proporcjonalności, należycie uwzględniają charakter, skalę i złożoność ryzyka nieodłącznie związanego z działalnością instytucji finansowej lub przedsiębiorstwa bądź inną przedmiotową działalnością lub działalnością finansową, na którą to działalność działania i środki podejmowane przez Urząd wywierają wpływ.

7. Urząd ustanawia, jako integralną część Urzędu, komitet doradzający Urzędowi w kwestii tego, w jaki sposób – w pełnej zgodności z mającymi zastosowanie przepisami –jego działania i środki powinny uwzględniać specyficzne różnice występujące w danym sektorze, związane z charakterem, skalą i złożonością ryzyka, modelami i praktykami biznesowymi, jak również z wielkością instytucji i rynków finansowych, w zakresie, w jakim czynniki te są istotne w świetle rozważanych przepisów.

Artykuł 2

Europejski System Nadzoru Finansowego

1. Urząd stanowi część Europejskiego Systemu Nadzoru Finansowego (ESNF). Głównym celem ESNF jest zapewnienie właściwego wdrażania przepisów dotyczących sektora finansowego, w sposób umożliwiający zachowanie stabilności finansowej i zapewnienie zaufania do systemu finansowego jako całości oraz skutecznej i odpowiedniej ochrony klientów i konsumentów usług finansowych.

2. W skład ESNF wchodzą:

a) Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego (ERRS), w celu realizowania zadań określonych w rozporządzeniu (UE) nr 1092/2010 oraz w niniejszym rozporządzeniu;

b) Urząd;

c) Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (⁵⁰);

d) Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (⁵¹);

e) Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru („Wspólny Komitet” ) w celu zrealizowania zadań określonych w art. 54–57 niniejszego rozporządzenia, rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 i rozporządzenia (UE) nr 1095/2010;

f) właściwe organy lub organy nadzoru państw członkowskich określone w aktach unijnych, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, rozporządzeniu (UE) nr 1093/2010 oraz rozporządzeniu (UE) nr 1095/2010.

3. Urząd prowadzi regularną i ścisłą współpracę z ERRS oraz z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Bankowego) i Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) za pośrednictwem Wspólnego Komitetu, zapewniając międzysektorową spójność prac i wypracowując wspólne stanowiska w zakresie nadzoru nad konglomeratami finansowymi oraz w innych kwestiach międzysektorowych.

4. Zgodnie z zasadą lojalnej współpracy przewidzianej w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) podmioty wchodzące w skład ESNF współpracują w duchu zaufania i pełnego wzajemnego szacunku, w szczególności przy zapewnianiu przepływu odpowiednich i wiarygodnych informacji między sobą oraz od Urzędu do Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji.

5. Organy nadzorcze, które wchodzą w skład ESNF, są zobowiązane do sprawowania nadzoru nad instytucjami finansowymi działającymi w Unii zgodnie z aktami, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Bez uszczerbku dla kompetencji krajowych, zawarte w niniejszym rozporządzeniu odniesienia do nadzoru obejmują – wszelkie istotne działania wszystkich właściwych organów, które mają być przeprowadzane zgodnie z aktami ustawodawczymi, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Artykuł 3

Odpowiedzialność urzędów

1. Urzędy, o których mowa w art. 2 ust. 2 lit. a)–d), odpowiadają przed Parlamentem Europejskim i Radą.

2. Zgodnie z art. 226 TFUE Urząd w pełni współpracuje z Parlamentem Europejskim podczas wszelkich dochodzeń prowadzonych na podstawie tego artykułu.

3. Rada Organów Nadzoru przyjmuje roczne sprawozdanie z działalności Urzędu, w tym z wykonywania obowiązków Przewodniczącego, i przekazuje je do dnia 15 czerwca każdego roku Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu oraz Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu. Sprawozdanie to podawane jest do wiadomości publicznej.

4. Na wniosek Parlamentu Europejskiego Przewodniczący uczestniczy w wysłuchaniu w Parlamencie Europejskim dotyczącym wyników działalności Urzędu. Wysłuchanie odbywa się co najmniej raz w roku. Przewodniczący składa oświadczenie przed Parlamentem Europejskim i udziela odpowiedzi na wszelkie pytania posłów, gdy zostanie o to poproszony.

5. Przewodniczący składa Parlamentowi Europejskiemu, na jego wniosek, co najmniej 15 dni przed złożeniem oświadczenia, o którym mowa w ust. 4, pisemne sprawozdanie z działań Urzędu.

6. Oprócz informacji, o których mowa w art. 11–18 oraz art. 20 i 33, w sprawozdaniu tym zamieszcza się również wszelkie odpowiednie informacje, których Parlament Europejski zażąda ad hoc.

7. Urząd odpowiada ustnie lub pisemnie na każde pytanie skierowane do niego przez Parlament Europejski lub przez Radę w terminie pięciu tygodni od jego otrzymania.

8. Na wniosek Przewodniczący organizuje poufne dyskusje prowadzone w trybie ustnym za zamkniętymi drzwiami z przewodniczącym, wiceprzewodniczącymi i koordynatorami właściwej komisji Parlamentu Europejskiego. Wszyscy uczestnicy przestrzegają wymogu zachowania tajemnicy zawodowej.

9. Bez uszczerbku dla spoczywającego na Urzędzie obowiązku zachowania poufności w związku z uczestnictwem w forach międzynarodowych Urząd informuje Parlament Europejski na jego wniosek o swoim wkładzie w zapewnienie jednolitego, wspólnego, spójnego i skutecznego reprezentowania interesów Unii na tych forach międzynarodowych.

Artykuł 4

Definicje

Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1) „instytucje finansowe” oznaczają przedsiębiorstwa, podmioty oraz osoby fizyczne i prawne podlegające dowolnemu z aktów legislacyjnych, o których mowa w art. 1 ust. 2. W odniesieniu do dyrektywy 2005/60/WE „instytucje finansowe” oznaczają wyłącznie zakłady ubezpieczeń i pośredników ubezpieczeniowych, zgodnie z definicją zawartą w tej dyrektywie;

2) „właściwe organy” oznaczają:

(i) organy nadzoru określone w dyrektywie 2009/138/WE i właściwe organy określone w dyrektywie 2003/41/WE i 2002/92/WE;

(ii) w odniesieniu do dyrektywy 2002/65/WE – władze i organy właściwe w zakresie zapewnienia przestrzegania wymogów tej dyrektywy przez instytucje finansowe.

Artykuł 5

Status prawny

1. Urząd jest organem unijnym i posiada osobowość prawną.

2. W każdym państwie członkowskim Urząd posiada zdolność prawną o najszerszym zakresie przyznanym przez prawo krajowe osobom prawnym. Urząd może w szczególności nabywać lub zbywać ruchomości i nieruchomości oraz być stroną w postępowaniach sądowych.

3. Urząd reprezentuje jego Przewodniczący.

Artykuł 6

Skład

W skład Urzędu wchodzą:

1) Rada Organów Nadzoru, która wykonuje zadania określone w art. 43;

2) Zarząd, który wykonuje zadania określone w art. 47;

3) Przewodniczący, który wykonuje zadania określone w art. 48;

4) Dyrektor Wykonawczy, który wykonuje zadania określone w art. 53;

5) Komisja Odwoławcza, która wykonuje zadania określone w art. 60.

Artykuł 7

Siedziba

Siedziba Urzędu mieści się w Frankfurcie nad Menem.

Lokalizacja siedziby Urzędu nie ma wpływu na wykonywanie przez Urząd jego zadań i uprawnień, organizację jego struktury zarządzania, funkcjonowanie głównej organizacji lub główne finansowanie jego działalności, a jednocześnie umożliwia, w stosownych przypadkach, współdzielenie z agencjami Unii usług z zakresu obsługi administracyjnej i zarządzania infrastrukturą, które nie są związane z podstawową działalnością Urzędu.

ROZDZIAŁ II

ZADANIA I UPRAWNIENIA URZĘDU

Artykuł 8

Zadania i uprawnienia Urzędu

1. Urząd ma następujące zadania:

a) na podstawie aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, przyczyniać się do ustanowienia wspólnych standardów i praktyk regulacyjnych i nadzorczych o wysokiej jakości, w szczególności przez opracowywanie projektów regulacyjnych i wykonawczych standardów technicznych, wytycznych, zaleceń i innych środków, w tym opinii;

aa) opracować i aktualizować unijny podręcznik nadzoru dotyczący nadzoru nad instytucjami finansowymi w Unii, określający najlepsze praktyki i wysokiej jakości metody i procesy oraz uwzględniający między innymi zmieniające się praktyki biznesowe i modele biznesowe oraz wielkość instytucji i rynków finansowych;

b) przyczyniać się do spójnego stosowania prawnie wiążących aktów Unii, w szczególności poprzez budowanie wspólnej kultury nadzoru, zapewnianie spójnego, efektywnego i skutecznego stosowania aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, zapobieganie arbitrażowi regulacyjnemu, wspieranie i monitorowanie niezależności nadzoru, mediację i rozstrzyganie sporów między właściwymi organami, zapewnianie skutecznego i spójnego nadzoru nad instytucjami finansowymi, zapewnianie spójności działań kolegiów organów nadzoru oraz podejmowanie działań m.in. w sytuacjach nadzwyczajnych;

c) wspierać i ułatwiać delegowanie zadań i kompetencji pomiędzy właściwymi organami;

d) ściśle współpracować z ERRS, w szczególności poprzez dostarczanie jej wszelkich informacji koniecznych do realizacji jej zadań oraz poprzez zapewnianie podejmowania odpowiednich działań następczych w związku z jej ostrzeżeniami i zaleceniami;

e) organizować i przeprowadzać wzajemne oceny właściwych organów, a także – w tym kontekście – wydawać wytyczne i zalecenia oraz określać najlepsze praktyki w celu zwiększenia spójności wyników w zakresie nadzoru;

f) monitorować i oceniać zmiany na rynku w obszarze jego kompetencji, w tym, w stosownych przypadkach, zmiany dotyczące tendencji w zakresie ubezpieczeń, reasekuracji i emerytur pracowniczych, w szczególności w odniesieniu do gospodarstw domowych i MŚP, a także innowacyjnych usług finansowych, z należytym uwzględnieniem zmian dotyczących czynników środowiskowych, społecznych i związanych z zarządzaniem;

g) przeprowadzać analizy rynkowe w celu udzielania Urzędowi absolutorium z realizacji jego zadań;

h) wzmacniać, w stosownych przypadkach, ochronę właścicieli polis, członków programów emerytalnych i uposażonych, konsumentów i inwestorów, zwłaszcza w odniesieniu do niedociągnięć w kontekście transgranicznym i przy uwzględnieniu związanych z tym zagrożeń;

i) przyczyniać się do konsekwentnego i spójnego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru, monitorowania, oceniania i mierzenia ryzyka systemowego, opracowywania i koordynowania planów naprawczych, zapewniania wysokiego poziomu ochrony właścicielom polis i uposażonym w całej Unii zgodnie z art. 21–26;

ia) przyczyniać się do ustanowienia wspólnej unijnej strategii w zakresie danych finansowych;

j) wypełniać wszelkie inne szczegółowe zadania określone w niniejszym rozporządzeniu lub w innych aktach ustawodawczych;

k) publikować i regularnie aktualizować na stronie internetowej Urzędu informacje dotyczące obszaru jego działań, w szczególności w obrębie zakresu jego uprawnień, które to informacje odnoszą się do zarejestrowanych instytucji finansowych, aby zapewnić opinii publicznej łatwy dostęp do informacji;

ka) publikować na swojej stronie internetowej i regularnie aktualizować wszystkie regulacyjne standardy techniczne, wykonawcze standardy techniczne, wytyczne, zalecenia oraz pytania i odpowiedzi w odniesieniu do każdego aktu ustawodawczego, o którym mowa w art. 1 ust. 2, w tym przeglądy dotyczące stanu bieżących prac oraz planowanego harmonogramu przyjmowania projektów regulacyjnych standardów technicznych i projektów wykonawczych standardów technicznych.

l) (uchylona)

1a. Wykonując swoje zadania zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, Urząd:

a) w pełni wykorzystuje dostępne mu uprawnienia;

b) z należytym uwzględnieniem celu, jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa i dobrej kondycji instytucji finansowych, w pełni uwzględnia różnorodność instytucji finansowych oraz ich wielkość i modele biznesowe; oraz

c) bierze pod uwagę innowacje technologiczne, innowacyjne i zrównoważone modele biznesowe, takie jak spółdzielnie i towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, a także uwzględnia czynniki środowiskowe, społeczne i związane z zarządzaniem.

2. W celu realizacji zadań określonych w ust. 1, Urząd dysponuje uprawnieniami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, w szczególności uprawnieniami do podejmowania następujących działań:

a) opracowywanie projektów regulacyjnych standardów technicznych w określonych przypadkach, o których mowa w art. 10;

b) opracowywanie projektów wykonawczych standardów technicznych w określonych przypadkach, o których mowa w art. 15;

c) wydawanie wytycznych i zaleceń, zgodnie z art. 16;

ca) wydawanie zaleceń zgodnie z art. 29a;

d) wydawanie zaleceń w określonych przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 3;

da) wydawanie ostrzeżeń zgodnie z art. 9 ust. 3;

e) podejmowanie indywidualnych decyzji skierowanych do właściwych organów w określonych przypadkach, o których mowa w art. 18 ust. 3 i 19 ust. 3;

f) w przypadkach dotyczących prawa Unii mającego bezpośrednio zastosowanie – podejmowanie indywidualnych decyzji skierowanych do instytucji finansowych w określonych przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 6, art. 18 ust. 4 i art. 19 ust. 4;

g) wydawanie opinii skierowanych do Parlamentu Europejskiego, Rady lub Komisji, jak przewidziano w art. 16a;

ga) udzielanie odpowiedzi na pytania zgodnie z art. 16b;

gb) podejmowanie działań zgodnie z art. 9a;

h) gromadzenie niezbędnych informacji dotyczących instytucji finansowych, jak określono w art. 35;

i) opracowywanie wspólnych metodologii oceny wpływu charakterystyki produktu i procesu dystrybucji na sytuację finansową instytucji i na ochronę konsumentów;

j) stworzenie centralnej bazy danych zarejestrowanych instytucji finansowych w obszarze podlegającym jego kompetencji, jeżeli tak stanowią akty, o których mowa w art. 1 ust. 2.

3. Wykonując zadania, o których mowa w ust. 1, oraz wykonując uprawnienia, o których mowa w ust. 2, Urząd działa na podstawie i w granicach ram prawnych, oraz należycie uwzględnia zasady proporcjonalności, w stosownych przypadkach, i lepszego stanowienia prawa, w tym wyniki analiz kosztów i korzyści przeprowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Otwarte konsultacje publiczne, o których mowa w art. 10, 15, 16 i 16a, przeprowadza się w jak najszerszym zakresie, tak aby zapewnić możliwość udziału w nich wszystkim zainteresowanym stronom, i w ramach wspomnianych konsultacji przewiduje się rozsądny czas na udzielenie przez te strony odpowiedzi. Urząd publikuje podsumowanie uwag otrzymanych od zainteresowanych stron, a także omówienie tego, w jaki sposób informacje i uwagi zebrane w ramach konsultacji wykorzystano w projekcie regulacyjnego standardu technicznego oraz w projekcie wykonawczego standardu technicznego.

Artykuł 9

Zadania związane z ochroną konsumentów i działalnością finansową

1. Urząd podejmuje przewodnią rolę w propagowaniu przejrzystości, prostoty i uczciwości na rynku konsumenckich produktów i usług finansowych całego rynku wewnętrznego, między innymi przez:

a) gromadzenie i analizowanie informacji na temat trendów konsumenckich, np. kształtowania się kosztów i opłat z tytułu detalicznych usług i produktów finansowych w państwach członkowskich, oraz składanie odnośnych sprawozdań;

aa) przeprowadzanie dogłębnych przeglądów tematycznych dotyczących zachowań rynkowych, budowanie wspólnego rozumienia praktyk rynkowych w celu zidentyfikowania potencjalnych problemów i przeanalizowania ich wpływu;

ab) opracowywanie wskaźników ryzyka detalicznego umożliwiających odpowiednio szybką identyfikację potencjalnych przyczyn szkód ponoszonych przez konsumentów i inwestorów;

b) analizowanie i koordynowanie znajomości zagadnień finansowych i inicjatyw edukacyjnych realizowanych przez właściwe organy;

c) opracowywanie norm szkoleniowych dla sektora; oraz

d) przyczynianie się do rozwoju wspólnych zasad ujawnień;

e) przyczynianie się do równych warunków działania na rynku wewnętrznym, na którym konsumenci i inni użytkownicy usług finansowych mają sprawiedliwy dostęp do usług i produktów finansowych;

f) koordynowanie, w stosownych przypadkach, prowadzonych przez właściwe organy działań z zakresu badań typu tajemniczy klient.

2. Urząd monitoruje nowe oraz istniejące formy działalności finansowej, a także może przyjmować wytyczne oraz zalecenia w celu propagowania bezpieczeństwa i solidności rynków oraz konwergencji i skuteczności praktyk regulacyjnych i nadzorczych.

3. Urząd może również wydawać ostrzeżenia w przypadku gdy działalność finansowa poważnie zagraża celom określonym w art. 1 ust. 6.

4. Urząd powołuje komitet ds. innowacji finansowych i ochrony konsumentów, stanowiący jego nieodłączną część organizacyjną, w skład którego wchodzą wszystkie odpowiednie właściwe organy oraz organy odpowiedzialne za ochronę konsumentów, w celu zwiększenia poziomu ochrony konsumentów, osiągnięcia skoordynowanego podejścia regulacyjnego i nadzorczego w stosunku do nowych lub innowacyjnych rodzajów działalności finansowej oraz udzielania porad, które Urząd przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji. Urząd ściśle współpracuje z Europejską Radą Ochrony Danych ustanowioną rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (⁵²) w celu unikania powielania zadań, niespójności i braku pewności prawa w dziedzinie ochrony danych. Urząd może również zapraszać krajowe organy odpowiedzialne za ochronę danych do uczestnictwa w pracach komitetu w charakterze obserwatorów.

5. W określonych przypadkach i na warunkach określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub – jeżeli wymaga tego sytuacja nadzwyczajna – zgodnie z warunkami określonymi w art. 18, Urząd może wprowadzić czasowy zakaz lub ograniczenie wprowadzania do obrotu, dystrybucji lub sprzedaży określonych produktów i instrumentów finansowych lub określonej działalności finansowej, które mogą powodować istotne szkody finansowe u klientów lub konsumentów lub zagrażają prawidłowemu funkcjonowaniu i integralności rynków finansowych lub stabilności całego systemu finansowego w Unii lub jego części.

Urząd dokonuje przeglądu decyzji, o której mowa w akapicie pierwszym, w odpowiednich odstępach czasu, przy czym co najmniej co sześć miesięcy. W przypadku dokonania co najmniej dwóch kolejnych przedłużeń i w oparciu o odpowiednią analizę mającą na celu ocenę wpływu na klientów lub konsumentów Urząd może zdecydować, że przedłużenie zakazu dokonywane będzie co rok.

Państwo członkowskie może zwrócić się do Urzędu o ponowne rozważenie podjętej przez niego decyzji. W takim przypadku Urząd decyduje – zgodnie z procedurą określoną w art. 44 ust. 1 akapit drugi – czy podtrzymać swoją decyzję.

Urząd może również oceniać potrzebę zakazania lub ograniczenia pewnych typów działalności finansowej lub praktyk finansowych i w razie stwierdzenia tej potrzeby może informować Komisję i właściwe organy, aby ułatwić przyjęcie wszelkich takich zakazów lub ograniczeń.

Artykuł 9a

Zawiadomienia o niepodejmowaniu działań

1. Urząd stosuje środki, o których mowa w ust. 2 niniejszego rozporządzenia, wyłącznie w wyjątkowych okolicznościach, jeżeli uzna, że zastosowanie jednego z aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub jednego z aktów delegowanych lub wykonawczych opartych na tych aktach może rodzić istotne problemy z jednego z następujących powodów:

a) Urząd uznaje, że przepisy zawarte w takim akcie mogą bezpośrednio stać w sprzeczności z innym istotnym aktem;

b) w przypadku gdy przedmiotowy akt jest jednym z aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, brak aktów delegowanych lub wykonawczych, które uzupełniałyby lub doprecyzowałyby dany akt, mógłby wzbudzać uzasadnione wątpliwości co do skutków prawnych wynikających z danego aktu ustawodawczego lub jego właściwego zastosowania;

c) brak wytycznych i zaleceń, o których mowa w art. 16, powodowałby praktyczne trudności w stosowaniu danego aktu ustawodawczego.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, Urząd przesyła do właściwych organów i do Komisji pismo zawierające szczegółowe omówienie problemów, których istnienie stwierdził.

W przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), Urząd przekazuje Komisji opinię dotyczącą wszelkich działań, które uważa za właściwe, w formie nowego wniosku dotyczącego aktu ustawodawczego lub nowego aktu ustawodawczego bądź nowego aktu delegowanego lub wykonawczego, oraz tego, na ile pilny – w ocenie Urzędu – jest dany problem, Urząd podaje swoją opinię do wiadomości publicznej.

W przypadku, o którym mowa w ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu, Urząd dokonuje jak najszybciej oceny konieczności przyjęcia odpowiednich wytycznych lub zaleceń, zgodnie z art. 16.

Urząd działa niezwłocznie, w szczególności w celu przyczyniania się do zapobiegania, w miarę możliwości, występowaniu problemów, o których mowa w ust. 1.

3. W razie potrzeby w przypadkach, o których mowa w ust. 1, oraz w oczekiwaniu na przyjęcie i stosowanie nowych środków w następstwie działań, o których mowa w ust. 2, Urząd wydaje opinie dotyczące konkretnych przepisów aktów, o których mowa w ust. 1, w celu wspierania spójnych, wydajnych i skutecznych praktyk w zakresie nadzoru i egzekwowania przepisów oraz wspólnego, jednolitego i spójnego stosowania prawa Unii.

4. W przypadku gdy, na podstawie otrzymanych informacji, w szczególności informacji otrzymanych od właściwych organów, Urząd stwierdzi, że jakikolwiek z aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub jakiekolwiek akty delegowane lub wykonawcze opierające się na tych aktach ustawodawczych stwarzają poważne wyjątkowe problemy w odniesieniu do zaufania rynku, ochrony konsumentów, klientów lub inwestorów, prawidłowego funkcjonowania i integralności rynków finansowych lub rynków towarowych, lub stabilności całości lub części systemu finansowego w Unii, bez zbędnej zwłoki kieruje do właściwych organów i do Komisji pismo zawierające szczegółowe omówienie problemów, których istnienie stwierdził. Urząd może przekazać Komisji opinię dotyczącą wszelkich działań, które uważa za właściwe, w formie nowego wniosku ustawodawczego lub wniosku dotyczącego nowego aktu delegowanego lub wykonawczego, oraz tego, na ile pilny – w ocenie Urzędu – jest dany problem. Urząd podaje swoją opinię do wiadomości publicznej.

Artykuł 10

Regulacyjne standardy techniczne

1. W przypadku przekazania Komisji przez Parlament Europejski i Radę uprawnień do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w celu zapewnienia spójnej harmonizacji w dziedzinach szczegółowo określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, Urząd może opracować projekty regulacyjnych standardów technicznych. Urząd przedstawia Komisji projekty regulacyjnych standardów technicznych do przyjęcia. Urząd przekazuje jednocześnie te projekty regulacyjnych standardów technicznych do wiadomości Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Regulacyjne standardy techniczne mają charakter wyłącznie techniczny, nie mogą rozstrzygać kwestii strategicznych, ani kwestii dotyczących polityki, a zakres ich treści wyznaczają akty ustawodawcze, które stanowią ich podstawę.

Przed ich przedstawieniem Komisji Urząd przeprowadza otwarte konsultacje publiczne na temat projektów regulacyjnych standardów technicznych oraz dokonuje analizy ewentualnych kosztów i korzyści z nimi związanych, chyba że takie konsultacje i analizy są wysoce nieproporcjonalne w stosunku do zakresu i wpływu projektów regulacyjnych standardów technicznych lub w związku ze szczególnie pilnym charakterem danej kwestii. Urząd zasięga również porady odpowiedniej grupy interesariuszy, o której mowa w art. 37.

W terminie trzech miesięcy od otrzymania projektu regulacyjnego standardu technicznego Komisja podejmuje decyzję w sprawie jego przyjęcia. Komisja informuje Parlament Europejski i Radę w odpowiednim czasie, jeżeli przyjęcie nie może nastąpić w terminie trzech miesięcy. Komisja może przyjąć projekt regulacyjnych standardu technicznego tylko częściowo lub ze zmianami, jeżeli wymaga tego interes Unii.

W przypadku gdy Komisja nie zamierza przyjąć projektu regulacyjnego standardu technicznego albo zamierza go przyjąć częściowo lub ze zmianami, odsyła Urzędowi projekt regulacyjnego standardu technicznego, uzasadniając, dlaczego nie zamierza go przyjąć, lub, wyjaśniając przyczyny swoich zmian. Komisja przesyła kopię swojego pisma Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. W terminie sześciu tygodni Urząd może zmienić projekt regulacyjnego standardu technicznego na podstawie zmian proponowanych przez Komisję i ponownie przedłożyć go Komisji w postaci formalnej opinii. Urząd przesyła kopię swojej formalnej opinii Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Jeżeli przed upływem tego sześciotygodniowego okresu Urząd nie przedłożył zmienionego projektu regulacyjnego standardu technicznego lub przedłożył projekt regulacyjnego standardu technicznego, który nie został zmieniony w sposób zgodny ze zmianami proponowanymi przez Komisję, Komisja może przyjąć regulacyjny standard techniczny ze zmianami, które uważa za istotne, lub odrzucić go.

Komisja nie może zmieniać treści projektu regulacyjnego standardu technicznego przygotowanego przez Urząd bez uprzedniej konsultacji z Urzędem, zgodnie z niniejszym artykułem.

2. W przypadku gdy Urząd nie przedłożył projektu regulacyjnego standardu technicznego w terminie określonym w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, Komisja może zażądać takiego projektu w nowym terminie. Urząd w odpowiednim czasie informuje Parlament Europejski, Radę i Komisję, że nie dotrzyma nowego terminu.

3. Wyłącznie w przypadku gdy Urząd nie przedłoży Komisji projektu regulacyjnego standardu technicznego w terminie zgodnie z ust. 2, Komisja może przyjąć regulacyjny standard techniczny w drodze aktu delegowanego bez projektu przedłożonego przez Urząd.

Komisja przeprowadza otwarte konsultacje na temat projektów regulacyjnych standardów technicznych oraz dokonuje analizy ewentualnych kosztów i korzyści z nimi związanych, chyba że takie konsultacje i analizy są nieproporcjonalne w stosunku do zakresu i wpływu projektów regulacyjnych standardów technicznych lub w związku ze szczególnie pilnym charakterem danej kwestii. Komisja zasięga również porady odpowiedniej grupy interesariuszy, o której mowa w art. 37.

Komisja niezwłocznie przekazuje ten projekt regulacyjnego standardu technicznego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Komisja przesyła Urzędowi swój projekt regulacyjnego standardu technicznego. W terminie sześciu tygodni Urząd może zmienić projekt regulacyjnego standardu technicznego i przedłożyć go Komisji w postaci formalnej opinii. Urząd przesyła kopię swojej formalnej opinii Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Jeżeli przed upływem sześciotygodniowego okresu, o którym mowa w akapicie czwartym, Urząd nie przedłożył zmienionego projektu regulacyjnego standardu technicznego, Komisja może przyjąć tę regulacyjny standard techniczny.

Jeżeli Urząd przedłożył zmieniony projekt regulacyjnego standardu technicznego w terminie sześciu tygodni, Komisja może zmienić projekt regulacyjnego standardu technicznego na podstawie zmian postulowanych przez Urząd lub przyjąć regulacyjny standard techniczny ze zmianami, które uważa za istotne. Komisja nie może bez uprzedniej konsultacji z Urzędem, zgodnie z niniejszym artykułem, zmieniać treści projektu regulacyjnego standardu technicznego przygotowanego przez Urząd.

4. Regulacyjne standardy techniczne przyjmowane są w drodze rozporządzeń lub decyzji. W tytule takich rozporządzeń lub decyzji muszą znajdować się słowa »regulacyjny standard techniczny«. Standardy te są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wchodzą w życie w terminach w nich określonych.

Artykuł 11

Wykonanie przekazania uprawnień

1. Uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w art. 10, przyznaje się Komisji na okres czterech lat od dnia 16 grudnia 2010 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazanych uprawnień najpóźniej sześć miesięcy przed upływem okresu czterech lat. Przekazanie uprawnień jest automatycznie przedłużane na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada wycofają to przekazanie zgodnie z art. 14.

2. Niezwłocznie po przyjęciu regulacyjnego standardu technicznego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.

3. Udzielone Komisji uprawnienie do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych podlega warunkom określonym w art. 12–14.

Artykuł 12

Odwołanie przekazania uprawnień

1. Parlament Europejski lub Rada mogą w dowolnym czasie odwołać przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 10.

2. Instytucja, która rozpoczęła wewnętrzną procedurę w celu podjęcia decyzji, czy zamierza odwołać przekazanie uprawnień, stara się poinformować drugą instytucję i Komisję, w odpowiednim czasie przed podjęciem ostatecznej decyzji, wskazując które z przekazanych uprawnień mogłyby zostać odwołane.

3. Decyzja o odwołaniu przekazania uprawnień kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Decyzja ta wywołuje skutki prawne natychmiast lub w późniejszej dacie w niej określonej. Nie ma ona wpływu na ważność regulacyjnych standardów technicznych będących już w mocy. Decyzja ta jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 13

Sprzeciw wobec regulacyjnych standardów technicznych

1. Parlament Europejski lub Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec regulacyjnego standardu technicznego w terminie trzech miesięcy od daty powiadomienia o regulacyjnym standardzie technicznym przyjętym przez Komisję. Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady termin ten jest przedłużany o trzy miesiące.

2. Jeżeli przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, Parlament Europejski ani Rada nie wyraziły sprzeciwu wobec danego regulacyjnego standardu technicznego, zostaje ona opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wchodzi w życie z dniem w niej określonym. Regulacyjny standard techniczny może zostać opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wejść w życie przed upływem tego terminu, jeżeli Parlament Europejski i Rada poinformują Komisję, że nie zamierzają zgłosić sprzeciwu.

3. Jeżeli Parlament Europejski albo Rada wyrażą sprzeciw wobec regulacyjnego standardu technicznego przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, nie wchodzi on w życie. Zgodnie z art. 296 TFUE instytucja wyrażająca sprzeciw określa powody sprzeciwu wobec danego regulacyjnego standardu technicznego.

Artykuł 14

Niezatwierdzenie lub zmiana projektu regulacyjnych standardów technicznych

1. W przypadku gdy Komisja nie zatwierdzi projektu regulacyjnego standardu technicznego lub zmieni go zgodnie z art. 10, powiadamia ona o tym Urząd, Parlament Europejski i Radę, podając uzasadnienie.

2. W stosownych przypadkach Parlament Europejski lub Rada mogą, w terminie jednego miesiąca od otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, wezwać właściwego Komisarza wraz z Przewodniczącym Urzędu na posiedzenie ad hoc właściwej komisji Parlamentu Europejskiego lub Rady, aby mogli oni przedstawić i wyjaśnić różnice zdań między nimi.

Artykuł 15

Wykonawcze standardy techniczne

1. W przypadku przekazania Komisji przez Parlament Europejski i Radę uprawnień wykonawczych do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE, w dziedzinach szczegółowo określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, Urząd może opracować projekty wykonawczych standardów technicznych. Wykonawcze standardy techniczne mają charakter wyłącznie techniczny, nie mogą rozstrzygać kwestii strategicznych ani wyborów w zakresie polityki, a ich treść ma na celu określenie warunków zastosowania tych aktów. Urząd przedstawia Komisji projekty wykonawczych standardów technicznych do przyjęcia. Urząd przekazuje jednocześnie te standardy techniczne do wiadomości Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Przed przedstawieniem Komisji wykonawczych standardów technicznych Urząd przeprowadza otwarte konsultacje oraz dokonuje analizy ewentualnych kosztów i korzyści z nimi związanych, chyba że takie konsultacje i analizy są wysoce nieproporcjonalne w stosunku do zakresu i wpływu odnośnego projektu wykonawczych standardów technicznych lub w związku ze szczególnie pilnym charakterem danej kwestii. Urząd zasięga również porady odpowiedniej grupy interesariuszy, o której mowa w art. 37.

W terminie trzech miesięcy od otrzymania projektu wykonawczego standardu technicznego Komisja podejmuje decyzję w sprawie jego przyjęcia. Komisja może przedłużyć ten okres o miesiąc. Komisja informuje Parlament Europejski i Radę w odpowiednim czasie, w przypadku gdy przyjęcie nie może nastąpić w terminie trzech miesięcy. Komisja może przyjąć projekt wykonawczego standardu technicznego tylko częściowo lub ze zmianami, jeżeli wymaga tego interes Unii.

W przypadku gdy Komisja nie zamierza przyjąć projektu wykonawczego standardu technicznego lub zamierza go przyjąć częściowo lub ze zmianami, odsyła go Urzędowi, uzasadniając, dlaczego nie zamierza go przyjąć, lub, wyjaśniając przyczyny swoich zmian. Komisja przesyła kopię swojego pisma Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. W terminie sześciu tygodni Urząd może zmienić projekt wykonawczych standardów technicznych na podstawie zmian proponowanych przez Komisję i ponownie przedłożyć go Komisji w postaci formalnej opinii. Urząd przesyła kopię swojej formalnej opinii Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Jeżeli przed upływem sześciotygodniowego okresu, o którym mowa w akapicie czwartym, Urząd nie przedłożył zmienionego projektu wykonawczego standardu technicznego lub przedłożył projekt wykonawczego standardu technicznego, który nie został zmieniony w sposób zgodny ze zmianami proponowanymi przez Komisję, Komisja może przyjąć wykonawczy standard techniczny ze zmianami, które uważa za istotne, lub odrzucić go.

Komisja nie może zmieniać treści projektu wykonawczego standardu technicznego przygotowanego przez Urząd bez uprzedniej konsultacji z Urzędem, zgodnie z niniejszym artykułem.

2. W przypadku gdy Urząd nie przedłożył projektu wykonawczego standardu technicznego w terminie określonym w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, Komisja może zażądać takiego projektu w nowym terminie. Urząd w odpowiednim czasie informuje Parlament Europejski, Radę i Komisję, że nie dotrzyma nowego terminu.

3. Wyłącznie w przypadku gdy Urząd nie przedłoży Komisji projektu wykonawczego standardu technicznego w terminie zgodnie z ust. 2, Komisja może przyjąć wykonawczy standard techniczny w drodze aktu wykonawczego bez projektu przedłożonego przez Urząd.

Komisja przeprowadza otwarte konsultacje na temat projektów wykonawczych standardów technicznych oraz dokonuje analizy ewentualnych kosztów i korzyści z nimi związanych, chyba że takie konsultacje i analizy są nieproporcjonalne w stosunku do zakresu i wpływu projektów wykonawczych standardów technicznych lub w związku ze szczególnie pilnym charakterem danej kwestii. Komisja zasięga również porady odpowiedniej grupy interesariuszy, o której mowa w art. 37.

Komisja niezwłocznie przekazuje ten projekt wykonawczego standardu technicznego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Komisja przesyła Urzędowi projekt wykonawczych standardów technicznych. W terminie sześciu tygodni Urząd może zmienić projekt wykonawczego standardu technicznego i przedłożyć go Komisji w postaci formalnej opinii. Urząd przesyła kopię swojej formalnej opinii Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Jeżeli przed upływem sześciotygodniowego okresu, o którym mowa w akapicie czwartym, Urząd nie przedłożył zmienionego projektu wykonawczego standardu technicznego, Komisja może przyjąć tę wykonawczy standard techniczny.

Jeżeli Urząd przedłożył zmieniony projekt wykonawczego standardu technicznego w terminie sześciu tygodni, Komisja może zmienić projekt wykonawczego standardu technicznego na podstawie zmian postulowanych przez Urząd lub przyjąć wykonawczy standard techniczny ze zmianami, które uważa za istotne.

Komisja nie może zmieniać treści projektów wykonawczych standardów technicznych przygotowanych przez Urząd bez uprzedniej konsultacji z Urzędem, zgodnie z niniejszym artykułem.

4. Wykonawcze standardy techniczne przyjmowane są w drodze rozporządzeń lub decyzji. W tytule takich rozporządzeń lub decyzji muszą znajdować się słowa „wykonawczy standard techniczny”. Standardy te są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wchodzą w życie w terminach w nich określonych.

Artykuł 16

Wytyczne i zalecenia

1. W celu ustanowienia spójnych, wydajnych i skutecznych praktyk nadzorczych w ramach ESNF oraz zapewnienia wspólnego, jednolitego i spójnego stosowania prawa Unii Urząd wydaje wytyczne skierowane do wszystkich właściwych organów lub wszystkich instytucji finansowych, a także wydaje zalecenia skierowane do jednego właściwego organu lub większej liczby właściwych organów bądź do jednej instytucji finansowej lub większej liczby instytucji finansowych.

Wytyczne i zalecenia muszą być zgodne z uprawnieniami przyznanymi w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub w niniejszym artykule.

2. W stosownych przypadkach Urząd przeprowadza otwarte konsultacje publiczne w sprawie wytycznych i zaleceń, które wydaje, a także analizuje potencjalne koszty i korzyści związane z wydawaniem takich wytycznych i zaleceń. Te konsultacje i analizy muszą być proporcjonalne do zakresu, charakteru i wpływu wytycznych lub zaleceń. W stosownych przypadkach Urząd zasięga również porady Grupy Interesariuszy z Sektora Ubezpieczeń i Reasekuracji oraz Grupy Interesariuszy z Sektora Pracowniczych Programów Emerytalnych, o których mowa w art. 37. W przypadku gdy Urząd nie przeprowadza otwartych konsultacji publicznych lub nie zasięga porady Grupy Interesariuszy z Sektora Ubezpieczeń i Reasekuracji oraz Grupy Interesariuszy z Sektora Pracowniczych Programów Emerytalnych, Urząd przedstawia uzasadnienie tego faktu.

2a. Wytyczne i zalecenia nie mogą odnosić się jedynie do elementów aktów ustawodawczych ani nie mogą ich jedynie powielać. Przed wydaniem nowej wytycznej lub nowego zalecenia Urząd dokonuje w pierwszej kolejności przeglądu istniejących wytycznych i zaleceń, aby uniknąć ich powielania.

3. Właściwe organy i instytucje finansowe dokładają wszelkich starań, aby zastosować się do tych wytycznych i zaleceń.

W ciągu dwóch miesięcy od wydania wytycznej lub zalecenia każdy właściwy organ potwierdza, czy stosuje się lub czy zamierza zastosować się do danej wytycznej lub danego zalecenia. Jeżeli właściwy organ nie stosuje się do nich ani nie zamierza się do nich zastosować, powiadamia o tym Urząd, podając uzasadnienie.

Urząd publikuje informacje o tym, że dany właściwy organ nie stosuje się lub nie zamierza zastosować się do danej wytycznej lub danego zalecenia. Urząd może również, w odniesieniu do indywidualnych przypadków, podjąć decyzję o opublikowaniu przedstawionego przez właściwy organ uzasadnienia niezastosowania się do danej wytycznej lub danego zalecenia. Właściwy organ jest z wyprzedzeniem powiadamiany o takiej publikacji.

Jeżeli jest to wymagane w wytycznej lub zaleceniu, instytucje finansowe jasno i szczegółowo informują, czy stosują się do tej wytycznej lub zalecenia.

4. W sprawozdaniu, o którym mowa w art. 43 ust. 5, Urząd informuje Parlament Europejski, Radę i Komisję o wydanych wytycznych i zaleceniach.

Artykuł 16a

Opinie

1. Na wniosek Parlamentu Europejskiego, Rady lub Komisji lub z własnej inicjatywy Urząd może przedkładać Parlamentowi Europejskiemu, Radzie oraz Komisji opinie w sprawie wszelkich kwestii dotyczących obszaru podlegającego jego kompetencjom.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, może obejmować konsultacje publiczne lub analizę techniczną.

3. W odniesieniu do ostrożnościowej oceny połączeń i przejęć objętych zakresem stosowania dyrektywy 2009/138/WE i które na mocy tej dyrektywy wymagają konsultacji między właściwymi organami z co najmniej dwóch państw członkowskich, Urząd może, na wniosek jednego z zainteresowanych właściwych organów, wydawać i publikować opinie w sprawie oceny ostrożnościowej, z wyjątkiem oceny dotyczącej kryteriów określonych w art. 59 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2009/138/WE. Opinia ta jest wydawana niezwłocznie i w każdym razie przed upływem okresu oceny zgodnie z dyrektywą 2009/138/WE.

4. Na wniosek Parlamentu Europejskiego, Rady lub Komisji Urząd może udzielać Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji porad technicznych w obszarach określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Artykuł 16b

Pytania i odpowiedzi

1. Pytania dotyczące praktycznego zastosowania lub wykonania przepisów aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, związanych z nimi aktów delegowanych i wykonawczych, jak i wytycznych i zaleceń przyjętych na mocy tych aktów ustawodawczych, mogą – nie naruszając przepisów ust. 5 niniejszego artykułu – być kierowane do Urzędu przez każdą osobę fizyczną lub prawną, w tym właściwe organy i instytucje i organy Unii, w dowolnym języku urzędowym Unii.

Przed skierowaniem pytania do Urzędu instytucje finansowe rozważają, czy należy w pierwszej kolejności zwrócić się z pytaniem do właściwego dla nich organu.

Przed opublikowaniem odpowiedzi na dopuszczalne pytania Urząd może zwrócić się o dalsze wyjaśnienia w sprawie pytań zadanych przez osobę fizyczną lub prawną, o której mowa w niniejszym ustępie.

2. Odpowiedzi Urzędu na pytania, o których mowa w ust. 1, są niewiążące. Odpowiedzi udostępnia się co najmniej w języku, w jakim zadano pytanie.

3. Urząd tworzy i utrzymuje internetowe narzędzie dostępne na jego stronie internetowej służące zgłaszaniu pytań i terminowej publikacji wszystkich otrzymanych pytań, jak również wszystkich odpowiedzi na wszystkie dopuszczalne pytania zgodnie z ust. 1, chyba że taka publikacja jest sprzeczna z uzasadnionym interesem tych osób lub stanowiłaby zagrożenie dla stabilności systemu finansowego. Urząd może odrzucić pytania, na które nie zamierza odpowiedzieć. Pytania odrzucone są publikowane przez Urząd na jego stronie internetowej przez okres dwóch miesięcy.

4. Trzech członków Rady Organów Nadzoru posiadających prawo głosu może zwrócić się do Rady Organów Nadzoru o podjęcie decyzji na podstawie art. 44, czy odnieść się do kwestii poruszonej w dopuszczalnym pytaniu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w wytycznych na podstawie art. 16, zwrócić się o porady do Grupy Interesariuszy, o której mowa w art. 37, dokonać przeglądu pytań i odpowiedzi w odpowiednich odstępach czasu, przeprowadzić otwarte konsultacje publiczne, czy też przeanalizować potencjalne odnośne koszty i korzyści. Takie konsultacje i analizy są proporcjonalne do zakresu, charakteru i wpływu projektu odnośnych pytań i odpowiedzi lub do szczególnie pilnego charakteru danej kwestii. W przypadku wystąpienia o opinię lub poradę do Grupy Interesariuszy, o której mowa w art. 37, ma zastosowanie obowiązek zachowania poufności.

5. Pytania, które wymagają wykładni prawa Unii, Urząd przekazuje Komisji. Urząd publikuje wszystkie odpowiedzi przekazane przez Komisję .

Artykuł 17

Naruszenie prawa Unii

1. W przypadku gdy właściwy organ nie zastosował aktów unijnych, o których mowa w art. 1 ust. 2, w tym regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych standardów technicznych ustanowionych zgodnie z art. 10–15, lub zastosował je w sposób, który wydaje się stanowić naruszenie prawa Unii, w szczególności nie zapewniając spełnienia przez instytucję finansową wymogów ustanowionych w tych aktach, Urząd podejmuje działania zgodnie z uprawnieniami określonymi w ust. 2, 3 i 6 niniejszego artykułu.

2. Na wniosek co najmniej jednego właściwego organu, Parlamentu Europejskiego, Rady, Komisji, odpowiedniej grupy interesariuszy lub z własnej inicjatywy, w tym podjętej w oparciu o dobrze udokumentowane informacje uzyskane od osób fizycznych lub prawnych, i po poinformowaniu zainteresowanego właściwego organu, Urząd przedstawia w zarysie sposób, w jaki zamierza zająć się daną sprawą oraz, w stosownych przypadkach, przeprowadza postępowanie wyjaśniające w sprawie domniemanego naruszenia lub niezastosowania prawa unijnego.

Bez uszczerbku dla uprawnień określonych w art. 35 właściwy organ bezzwłocznie przedkłada Urzędowi wszystkie informacje, jakie Urząd uważa za konieczne do prowadzenia dochodzenia, w tym dotyczące tego, jak akty, o których mowa w art. 1 ust. 2, są stosowane zgodnie z prawem Unii.

Bez uszczerbku dla uprawnień określonych w art. 35 Urząd może – po poinformowaniu zainteresowanego właściwego organu – skierować należycie uzasadniony i umotywowany wniosek o informacje bezpośrednio do innych właściwych organów, zawsze kiedy zwrócenie się o udzielenie informacji do zainteresowanego właściwego organu okazało się lub zostało uznane za niewystarczające do uzyskania informacji uważanych za niezbędne do celów przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w sprawie domniemanego naruszenia lub niezastosowania prawa Unii.

Adresaci takiego wniosku udzielają Urzędowi bez zbędnej zwłoki jasnych, dokładnych i kompletnych informacji.

2a. Bez uszczerbku dla uprawnień wynikających z niniejszego rozporządzenia oraz przed wydaniem zalecenia określonego w ust. 3 Urząd – podejmuje współpracę z zainteresowanym właściwym organem, jeżeli uzna taką współpracę za odpowiednią w celu usunięcia naruszenia prawa Unii, w celu osiągnięcia porozumienia w sprawie działań, które ten właściwy organ musi podjąć, by dostosować się do przepisów prawa Unii.

3. W terminie dwóch miesięcy od rozpoczęcia postępowania wyjaśniającego, Urząd może skierować do właściwego organu, którego to dotyczy, zalecenie określające działania konieczne do zapewnienia przestrzegania prawa Unii.

W terminie dziesięciu dni roboczych od daty otrzymania zalecenia, właściwy organ informuje Urząd o działaniach, jakie podjął lub zamierza podjąć, aby zapewnić przestrzeganie prawa Unii.

4. W przypadku gdy właściwy organ nie zapewnił przestrzegania prawa Unii w ciągu miesiąca od otrzymania zalecenia od Urzędu, Komisja może, po uzyskaniu informacji od Urzędu lub z własnej inicjatywy, wydać formalną opinię nakładającą na właściwy organ obowiązek podjęcia działań niezbędnych do przestrzegania prawa Unii. Formalna opinia Komisji uwzględnia zalecenie Urzędu.

Komisja wydaje taką formalną opinię w terminie trzech miesięcy od przyjęcia zalecenia. Komisja może przedłużyć ten okres o jeden miesiąc.

Urząd i właściwe organy przekazują Komisji wszelkie niezbędne informacje.

5. W terminie dziesięciu dni roboczych od daty otrzymania formalnej opinii, o której mowa w ust. 4, właściwy organ informuje Komisję i Urząd o działaniach, jakie podjął lub zamierza podjąć, aby zastosować się do tej formalnej opinii.

6. Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji na podstawie art. 258 TFUE, w przypadku gdy właściwy organ nie zastosuje się do formalnej opinii, o której mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, w przewidzianym w niej terminie oraz w przypadku gdy konieczne jest odpowiednio szybkie zaradzenie nieprzestrzeganiu przepisów w celu utrzymania bądź przywrócenia równych warunków konkurencji na rynku lub zapewnienia prawidłowego funkcjonowania systemu finansowego i jego integralności, Urząd może – w przypadku gdy odpowiednie wymogi przewidziane w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego artykułu, mają bezpośrednie zastosowanie do instytucji finansowych – przyjąć decyzję indywidualną skierowaną do instytucji finansowej, zobowiązującą ją do podjęcia wszelkich działań niezbędnych do wypełnienia jej obowiązków wynikających z prawa Unii, w tym do zaprzestania określonych praktyk.

Decyzja Urzędu jest zgodna z formalną opinią wydaną przez Komisję zgodnie z ust. 4.

7. Decyzje przyjęte zgodnie z ust. 6 mają charakter nadrzędny w stosunku do wszelkich wcześniejszych decyzji przyjętych przez właściwe organy w tej samej sprawie.

Podejmując działania w związku z kwestiami, które są przedmiotem formalnej opinii zgodnie z ust. 4 lub decyzji zgodnie z ust. 6, właściwe organy stosują się do formalnej opinii lub, w zależności od przypadku, do decyzji.

8. W sprawozdaniu, o którym mowa w art. 43 ust. 5, Urząd wskazuje właściwe organy i instytucje finansowe, które nie zastosowały się do formalnych opinii lub decyzji, o których mowa w ust. 4 i 6 niniejszego artykułu.

Artykuł 17a

Ochrona osób zgłaszających nieprawidłowości

1. Urząd musi posiadać specjalne kanały zgłaszania nieprawidłowości służące do przyjmowania i przetwarzania informacji przekazywanych przez osoby fizyczne lub prawne zgłaszające faktyczne lub potencjalne naruszenia, nadużycia prawa lub przypadki niestosowania prawa Unii.

2. Osoby fizyczne lub prawne dokonujące zgłoszeń za pośrednictwem tych kanałów podlegają, w stosownych przypadkach, ochronie przed odwetem zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1937(⁵³).

3. Urząd zapewnia możliwość przekazywania wszelkich informacji anonimowo lub poufnie oraz w bezpieczny sposób. Jeżeli Urząd uzna, że przekazane informacje zawierają dowody lub istotne przesłanki wskazujące na istotne naruszenia, Urząd przekazuje informacje zwrotne osobie dokonującej zgłoszenia.

Artykuł 18

Działania podejmowane w sytuacjach nadzwyczajnych

1. W przypadku niekorzystnego rozwoju sytuacji, który może poważnie zagrozić prawidłowemu funkcjonowaniu rynków finansowych i ich integralności lub stabilności całego systemu finansowego w Unii lub jego części, Urząd aktywnie ułatwia i w razie potrzeby koordynuje wszelkie działania podejmowane przez odpowiednie właściwe organy krajowe.

Aby umożliwić Urzędowi takie ułatwianie i koordynowanie działań, Urząd jest dokładnie informowany o wszelkich istotnych zmianach; jest również zapraszany do udziału w charakterze obserwatora we wszelkich stosownych spotkaniach organizowanych przez odpowiednie krajowe właściwe organy nadzoru.

2. Rada, w porozumieniu z Komisją i ERRS, a w stosownych przypadkach, z Europejskimi Urzędami Nadzoru, może przyjąć skierowaną do Urzędu decyzję stwierdzającą istnienie sytuacji nadzwyczajnej na użytek niniejszego rozporządzenia, na wniosek Urzędu, Komisji lub ERRS. Rada dokonuje przeglądu tej decyzji w odpowiednich odstępach czasu, a co najmniej raz na miesiąc. Jeżeli decyzja ta nie zostanie przedłużona z końcem okresu jednego miesiąca, automatycznie traci ona moc. Rada może w każdym czasie stwierdzić, że sytuacja nadzwyczajna już nie występuje.

W przypadku gdy ERRS lub Urząd uznają, że sytuacja nadzwyczajna może wystąpić, wydają poufne zalecenie skierowane do Rady i przedstawiają jej ocenę sytuacji. Rada ocenia wówczas, czy należy zwołać posiedzenie. W trakcie tej procedury gwarantuje się zachowanie należytej poufności.

Jeżeli Rada ogłosi istnienie sytuacji nadzwyczajnej, niezwłocznie informuje o tym należycie Parlament Europejski i Komisję.

3. W przypadku przyjęcia przez Radę decyzji na mocy ust. 2 niniejszego artykułu i w wyjątkowych okolicznościach, kiedy niezbędne są skoordynowane działania właściwych organów w celu reakcji na niekorzystny rozwój sytuacji, który może poważnie zagrozić prawidłowemu funkcjonowaniu rynków finansowych i ich integralności lub stabilności całego systemu finansowego w Unii lub jego części, lub też ochronie klientów i konsumentów, Urząd może przyjąć indywidualne decyzje zobowiązujące właściwe organy do podjęcia niezbędnych działań zgodnie z aktami ustawodawczymi, o których mowa w art. 1 ust. 2, w celu zaradzenia takiemu rozwojowi sytuacji przez zapewnienie spełniania przez instytucje finansowe i właściwe organy wymogów ustanowionych w tych aktach ustawodawczych.

4. Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji na mocy art. 258 TFUE, w przypadku gdy właściwy organ nie stosuje się do decyzji Urzędu, o której mowa w ust. 3, w okresie w niej wskazanym, a odpowiednie wymogi przewidziane w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, w tym w regulacyjnych standardach technicznych i wykonawczych standardach technicznych przyjętych zgodnie z tymi aktami, są bezpośrednio stosowane wobec instytucji finansowych, Urząd może przyjąć decyzję indywidualną skierowaną do instytucji finansowej zobowiązującą tę instytucję do podjęcia działań niezbędnych do wypełnienia jej obowiązków wynikających z tych przepisów, w tym do zaprzestania określonych praktyk. Ma to zastosowanie wyłącznie w sytuacjach, gdy właściwy organ nie stosuje aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, w tym w regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych standardów technicznych przyjętych zgodnie z tymi aktami, lub gdy stosuje te akty w sposób, który wydaje się wyraźnym naruszeniem tych aktów, oraz w przypadkach gdy pilne podjęcie środków zaradczych jest konieczne, by przywrócić prawidłowe funkcjonowanie rynków finansowych i ich integralność lub stabilność całego systemu finansowego w Unii lub jego części.

5. Decyzje przyjęte na mocy ust. 4 mają pierwszeństwo wobec wszelkich decyzji przyjętych wcześniej przez właściwe organy w tej samej sprawie.

Wszelkie działania podjęte przez właściwe organy w związku z kwestiami, będącymi przedmiotem decyzji na mocy ust. 3 lub 4, muszą być zgodne z tymi decyzjami.

Artykuł 19

Rozstrzyganie sporów między właściwymi organami w sytuacjach transgranicznych

1. W przypadkach określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, i bez uszczerbku dla uprawnień określonych w art. 17 Urząd może udzielić właściwym organom wsparcia w osiągnięciu porozumienia zgodnie z procedurą określoną w ust. 2–4 niniejszego artykułu, w przypadku gdy zachodzi dowolna z następujących okoliczności:

a) na wniosek co najmniej jednego zainteresowanego właściwego organu, jeżeli właściwy organ nie zgadza się z procedurą lub istotą działania lub zaproponowanego działania innego właściwego organu, bądź też z zaniechaniem działania przez inny właściwy organ;

b) w przypadkach, gdy akty ustawodawcze, o których mowa w art. 1 ust. 2, stanowią, że Urząd może udzielać wsparcia z własnej inicjatywy, w sytuacji gdy na podstawie obiektywnych powodów można stwierdzić, że między właściwymi organami istnieje różnica zdań.

W przypadkach, w których akty ustawodawcze, o których mowa w art. 1 ust. 2, wymagają podjęcia przez właściwe organy wspólnej decyzji oraz w przypadku, gdy zgodnie z tymi aktami Urząd może z własnej inicjatywy wspierać zainteresowane właściwe organy w osiągnięciu porozumienia zgodnie z procedurą określoną w ust. 2–4 niniejszego artykułu, zakłada się, że różnica zdań istnieje, jeżeli organy te nie podejmą wspólnej decyzji w terminach określonych w tych aktach.

1a. W następujących przypadkach zainteresowane właściwe organy bez zbędnej zwłoki powiadamiają Urząd, że nie osiągnięto porozumienia:

a) w przypadku gdy w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, został określony termin osiągnięcia porozumienia między właściwymi organami i ma miejsce jedno z poniższych zdarzeń,:

(i) określony termin upłynął; lub

(ii) co najmniej dwa zainteresowane właściwe organy w oparciu o obiektywne powody stwierdzą istnienie różnicy zdań;

b) w przypadku gdy w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, nie został określony termin osiągnięcia porozumienia między właściwymi organami i ma miejsce jedno z poniższych zdarzeń:

(i) co najmniej dwa zainteresowane właściwe organy w oparciu o obiektywne powody stwierdzą istnienie różnicy zdań; lub

(ii) minęły dwa miesiące od daty otrzymania przez właściwy organ wniosku innego właściwego organu o podjęcie określonego działania w celu wypełnienia obowiązków wynikających z tych aktów, a organ, do którego się zwrócono, nie podjął jeszcze decyzji mającej na celu uwzględnienie wniosku.

1b. Przewodniczący ocenia, czy Urząd powinien działać zgodnie z ust. 1. Jeżeli interwencja podejmowana jest z inicjatywy własnej Urzędu, powiadamia on zainteresowane właściwe organy o swojej decyzji dotyczącej interwencji.

W oczekiwaniu na decyzję Urzędu zgodnie z procedurą określoną w art. 44 ust. 4 w przypadkach, w których akty ustawodawcze, o których mowa w art. 1 ust. 2, wymagają podjęcia wspólnej decyzji, wszystkie właściwe organy zaangażowane w proces podejmowania wspólnej decyzji odraczają swoje indywidualne decyzje. W przypadku gdy Urząd zdecyduje się podjąć działanie, wszystkie właściwe organy zaangażowane w proces podejmowania wspólnej decyzji odraczają swoje decyzje do zakończenia procedury określonej w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu.

2. Uwzględniając odpowiednie terminy określone w aktach, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz stopień złożoności i pilności sprawy, Urząd wyznacza termin zakończenia postępowania pojednawczego między właściwymi organami. Na tym etapie Urząd występuje w roli mediatora.

3. W przypadku gdy zainteresowane właściwe organy nie osiągną porozumienia w fazie postępowania pojednawczego, o którym mowa w ust. 2, Urząd może w celu rozstrzygnięcia sporu wydać decyzję zobowiązującą te organy do podjęcia określonych działań lub do powstrzymania się od określonych działań, oraz zapewnienia zgodności z prawem Unii. Decyzja Urzędu jest wiążąca dla zainteresowanych właściwych organów. Decyzja Urzędu może zobowiązywać właściwe organy do uchylenia lub zmiany decyzji, którą podjęły, lub do skorzystania z uprawnień, które posiadają na podstawie odpowiednich przepisów prawa Unii.

3a. Urząd powiadamia zainteresowane właściwe organy o zakończeniu procedur przewidzianych w ust. 2 i 3, a także – w stosownych przypadkach – o swojej decyzji podjętej zgodnie z ust. 3.

4. Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji na podstawie art. 258 TFUE, w przypadku gdy właściwy organ nie stosuje się do decyzji Urzędu, i tym samym nie zapewnia spełniania przez instytucję finansową wymogów, które są wobec niej bezpośrednio stosowane na mocy aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, Urząd może wydać skierowaną do tej instytucji finansowej decyzję indywidualną, zobowiązującą tę instytucję do podjęcia wszelkich działań niezbędnych do wypełnienia jej obowiązków wynikających z prawa Unii, w tym do zaprzestania określonych praktyk.

5. Decyzje wydane na mocy ust. 4 mają pierwszeństwo wobec wszelkich decyzji przyjętych wcześniej przez właściwe organy w tej samej sprawie. Wszelkie działania podjęte przez właściwe organy w związku z sytuacją faktyczną będącą przyczyną wydania decyzji na mocy ust. 3 lub 4, muszą być zgodne z tymi decyzjami.

6. W sprawozdaniu, o którym mowa w art. 50 ust. 2, Przewodniczący Urzędu wskazuje charakter i rodzaj sporów między właściwymi organami, osiągnięte porozumienia oraz decyzje wydane w celu rozstrzygnięcia takich sporów.

Artykuł 20

Rozstrzyganie sporów międzysektorowych pomiędzy właściwymi organami

Zgodnie z procedurą określoną w art. 19 i 56 Wspólny Komitet rozstrzyga spory międzysektorowe, które mogą wystąpić między dwoma lub większą liczbą właściwych organów, jak określono odpowiednio w art. 4 pkt 2 niniejszego rozporządzenia, rozporządzenia (UE) 1093/2010 i rozporządzenia (UE) 1095/2010.

Artykuł 21

Kolegia organów nadzoru

1. Urząd propaguje i monitoruje – w ramach swoich uprawnień – efektywne, skuteczne i spójne funkcjonowanie kolegiów organów nadzoru, w przypadku gdy zostały ustanowione na podstawie aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, a także wspiera spójność i konsekwentność stosowania prawa Unii w tych kolegiach organów nadzoru. Mając na celu konwergencję najlepszych praktyk nadzorczych, Urząd propaguje wspólne plany nadzorcze i wspólne kontrole, natomiast członkom personelu Urzędu przysługują pełne prawa uczestnictwa w kolegiach organów nadzoru i tym samym mogą oni uczestniczyć w działaniach kolegiów organów nadzoru, w tym w kontrolach na miejscu prowadzonych wspólnie przez co najmniej dwa właściwe organy.

2. Urząd odgrywa wiodącą rolę w zapewnianiu konsekwentnego i spójnego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru dla instytucji transgranicznych w całej Unii, z uwzględnieniem ryzyka systemowego generowanego przez instytucje finansowe, o którym mowa w art. 23, i w stosownych przypadkach zwołuje posiedzenie kolegium organów nadzoru.

Na użytek niniejszego ustępu i ust. 1 niniejszego artykułu Urząd jest uznawany za „właściwy organ” w rozumieniu stosownych przepisów.

Urząd może:

a) gromadzić i wymieniać wszelkie istotne informacje we współpracy z właściwymi organami, by ułatwiać pracę kolegium oraz stworzyć centralny system i zarządzać nim w celu udostępniania tych informacji właściwym organom w kolegium;

b) inicjować i koordynować ogólnounijne testy warunków skrajnych – zgodnie z art. 32 – w celu oceny odporności instytucji finansowych, w szczególności ryzyka systemowego generowanego przez instytucje finansowe, o którym mowa w art. 23, na niekorzystne zmiany na rynku oraz w celu oceny możliwości wzrostu ryzyka systemowego w sytuacjach skrajnych, zapewniając przy tym stosowanie na poziomie krajowym spójnej metodyki w takich testach, a także w stosownych przypadkach wydawać właściwym organom zalecenie wyeliminowania problemów stwierdzonych w trakcie testu warunków skrajnych, w tym zalecenie przeprowadzenia szczegółowych ocen. Urząd może zalecić właściwym organom przeprowadzenie kontroli na miejscu oraz może uczestniczyć w takich kontrolach na miejscu, w celu zapewnienia porównywalności i wiarygodności metod, praktyk i wyników ogólnounijnej oceny;

c) propagować skuteczne i efektywne działania nadzorcze, m.in. oceniając zagrożenia, na jakie są lub mogą być narażone instytucje finansowe, zgodnie z ustaleniami dokonanymi w ramach procesu kontroli nadzorczej lub w sytuacjach skrajnych;

d) nadzorować, zgodnie z zadaniami i uprawnieniami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, zadania realizowane przez właściwe organy; oraz

e) wystąpić z wnioskiem, by dane kolegium kontynuowało dyskusję w każdym przypadku, gdy Urząd uzna, że dana decyzja skutkowałaby nieprawidłowym stosowaniem prawa unijnego lub nie przyczyniałaby się do realizacji celu, jakim jest konwergencja praktyk nadzorczych. Urząd może także wymagać, by organ odpowiedzialny za nadzór nad grupami zaplanował posiedzenie kolegium lub dodał do porządku obrad nowy punkt.

3. Urząd może opracowywać projekty regulacyjnych i wykonawczych standardów technicznych zgodnie z uprawnieniami określonymi w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz zgodnie z art. 10–15, aby zapewnić jednolite warunki stosowania przepisów dotyczących operacyjnego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru. Urząd może wydawać wytyczne i zalecenia zgodnie z art. 16, aby propagować konwergencję funkcjonowania nadzoru i najlepszych praktyk nadzorczych przyjętych przez kolegia organów nadzoru.

4. Urząd pełni prawnie wiążącą rolę mediatora w celu rozwiązywania sporów między właściwymi organami zgodnie z procedurą określoną w art. 19. Urząd może podejmować decyzje nadzorcze mające zastosowanie bezpośrednio do instytucji, której dotyczy spór, zgodnie z art. 19.

Artykuł 22

Przepisy ogólne dotyczące ryzyk systemowych

1. Urząd należycie uwzględnia ryzyko systemowe w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 1092/2010. Urząd zajmuje się wszelkim ryzykiem zakłócenia świadczenia usług finansowych:

a) spowodowanym upośledzeniem całego lub części systemu finansowego; oraz

b) mogącym spowodować poważne negatywne konsekwencje dla rynku wewnętrznego i realnej gospodarki.

Urząd w stosownych przypadkach uwzględnia monitorowanie i ocenę ryzyka systemowego w oparciu o prace ERRS i Urzędu oraz reaguje na ostrzeżenia i zalecenia ERRS zgodnie z art. 17 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010.

2. Urząd, we współpracy z ERRS i zgodnie z art. 23, opracowuje wspólne podejście do identyfikacji i mierzenia znaczenia systemowego, w tym, w stosownych przypadkach, wskaźniki ilościowe i jakościowe.

Wskaźniki te odgrywają bardzo istotną rolę podczas określania stosownych działań nadzorczych. Urząd monitoruje stopień zbieżności dokonywanych ustaleń z myślą o propagowaniu wspólnego podejścia.

3. Bez uszczerbku dla aktów, o których mowa w art. 1 ust. 2, Urząd sporządza w razie potrzeby dodatkowe wytyczne i zalecenia dla instytucji finansowych w celu uwzględnienia generowanego przez nie ryzyka systemowego.

Urząd zapewnia uwzględnianie ryzyka systemowego generowanego przez instytucje finansowe przy opracowywaniu projektu regulacyjnych i wykonawczych standardów technicznych w dziedzinach określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2.

4. Na wniosek co najmniej jednego właściwego organu, Parlamentu Europejskiego, Rady lub Komisji – lub z własnej inicjatywy – Urząd może przeprowadzić postępowanie wyjaśniające dotyczące konkretnego rodzaju instytucji finansowej lub rodzaju produktu lub sposobu postępowania w celu oszacowania potencjalnego zagrożenia dla stabilności systemu finansowego lub dla ochrony klientów lub konsumentów.

W następstwie postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego na podstawie akapitu pierwszego Rada Organów Nadzoru może wydać zainteresowanym właściwym organom odpowiednie zalecenia podjęcia stosownych działań.

Urząd może w tym celu skorzystać z uprawnień powierzonych mu na mocy niniejszego rozporządzenia, w tym art. 35.

5. Wspólny Komitet zapewnia ogólną i międzysektorową koordynację działań prowadzonych zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł 23

Identyfikacja i mierzenie ryzyka systemowego

1. W porozumieniu z ERRS Urząd opracowuje kryteria identyfikacji i mierzenia ryzyka systemowego oraz odpowiedni system testowania warunków skrajnych, który obejmuje ocenę możliwości wzrostu – w sytuacjach skrajnych – poziomu ryzyka systemowego, które jest generowane przez uczestników rynków finansowych lub na które uczestnicy ci są narażeni, w tym potencjalnego ryzyka systemowego związanego ze środowiskiem. Uczestnicy rynków finansowych, którzy mogą generować ryzyko systemowe, podlegają wzmocnionemu nadzorowi, a w razie potrzeby – procedurom naprawczym, o których mowa w art. 25.

2. Przy opracowywaniu kryteriów identyfikacji i mierzenia ryzyka systemowego, jakie mogą generować instytucje ubezpieczeniowe, reasekuracyjne i instytucje zajmujące się pracowniczymi programami emerytalnymi, Urząd w pełni uwzględnia stosowne stanowiska międzynarodowe, w tym stanowiska Rady Stabilności Finansowej, Międzynarodowego Funduszu Walutowego, Międzynarodowego Stowarzyszenia Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego i Banku Rozrachunków Międzynarodowych.

Artykuł 24

Stała zdolność reagowania na ryzyka systemowe

1. Urząd musi posiadać specjalistyczne zdolności skutecznego reagowania na bieżąco na wystąpienie ryzyk systemowych zgodnie z art. 22 i 23, w szczególności w odniesieniu do instytucji, które generują ryzyko systemowe.

2. Urząd wykonuje zadania powierzone mu w niniejszym rozporządzeniu oraz w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2, i przyczynia się do zapewnienia spójnego i skoordynowanego systemu zarządzania w sytuacjach kryzysowych i rozwiązywania kryzysów w Unii.

Artykuł 25

Procedury naprawcze

1. Urząd przyczynia się do opracowywania i koordynowania skutecznych i spójnych planów naprawczych, procedur mających zastosowanie w sytuacjach nadzwyczajnych i środków zapobiegawczych służących zminimalizowaniu systemowego znaczenia wszelkich przypadków upadłości; ponadto aktywnie uczestniczy w tych działaniach.

2. Urząd może określać najlepsze praktyki mające ułatwiać przeprowadzanie postępowań naprawczych wobec upadających instytucji, a w szczególności grup transgranicznych, tak by zapobiegać rozprzestrzenianiu się tego zjawiska, zapewniając dostępność odpowiednich narzędzi, w tym wystarczających zasobów, i możliwość przeprowadzenia postępowania naprawczego w danej instytucji lub grupie w sposób uporządkowany, oszczędny i terminowy.

3. Urząd może opracowywać regulacyjne i wykonawcze standardy techniczne, jak określono w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, zgodnie z procedurą określoną w art. 10–15.

Artykuł 26

Rozwój europejskiej sieci krajowych ubezpieczeniowych programów gwarancyjnych

Urząd może przyczyniać się do oszacowania potrzeby ustanowienia europejskiej sieci krajowych ubezpieczeniowych programów gwarancyjnych, która byłaby odpowiednio finansowana i wystarczająco zharmonizowana.

Artykuł 27

Zapobieganie sytuacjom kryzysowym, zarządzanie w takich sytuacjach i rozwiązywanie kryzysów

Komisja może się zwrócić do Urzędu, by organ ten uczestniczył w ocenie, o której mowa w art. 242 dyrektywy 2009/138/WE, w szczególności w odniesieniu do współpracy między organami nadzoru w ramach kolegiów organów nadzoru, a także do funkcjonalności tych kolegiów, do praktyk nadzorczych dotyczących ustanawiania narzutów kapitałowych, oceniania korzyści ze wzmocnienia nadzoru nad grupą i zarządzania kapitałem w grupie zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, w tym ewentualnych środków wzmocnienia należytego transgranicznego zarządzania grupami ubezpieczeniowymi, zwłaszcza w odniesieniu do zarządzania ryzykami i aktywami; Urząd może uwzględniać wszelkie ostatnie zmiany i postępy dotyczące:

a) ujednoliconych ram wczesnego interweniowania;

b) praktyk w zakresie scentralizowanego zarządzania ryzykiem w grupach i funkcjonowania wewnętrznych modeli grup, w tym testów warunków skrajnych;

c) transakcji wewnątrz grupy i koncentracji ryzyka;

d) zachowania się efektów dywersyfikacji i koncentracji w czasie;

e) ujednoliconych ram możliwości procedur transferu aktywów, niewypłacalności i likwidacji, usuwających bariery w dokonywaniu transferu kapitału z odpowiedniego krajowego prawa spółek;

f) równoważnego poziomu ochrony ubezpieczających i uposażonych w zakładach należących do tej samej grupy, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych;

g) ujednoliconego i odpowiednio finansowanego rozwiązania dotyczącego ubezpieczeniowych programów gwarancyjnych w całej Unii.

W odniesieniu do lit. f) Urząd może również uwzględniać wszelkie ostatnie zmiany i postępy dotyczące skoordynowanych krajowych rozwiązań w zakresie zarządzania w sytuacjach kryzysowych, w tym konieczności ustanowienia systemu spójnych i wiarygodnych mechanizmów finansowania, wraz z odpowiednimi instrumentami finansowania, lub braku takiej konieczności.

W ramach przeglądu niniejszego rozporządzenia przewidzianego w art. 81 analizuje się w szczególności ewentualne zwiększenie roli Urzędu w ramach zapobiegania sytuacjom kryzysowym, zarządzania w takich sytuacjach i rozwiązywania kryzysów.

Artykuł 28

Delegowanie zadań i kompetencji

1. Za zgodą podmiotu, któremu przekazywane są uprawnienia, właściwe organy mogą delegować swoje zadania i kompetencje Urzędowi lub innym właściwym organom z zastrzeżeniem warunków określonych w niniejszym artykule. Państwa członkowskie mogą określić szczególne warunki dotyczące delegowania kompetencji, które muszą zostać spełnione, zanim właściwe organy tych państw zawrą takie umowy w sprawie delegowania zadań lub kompetencji oraz mogą ograniczyć zakres takiego delegowania do elementów niezbędnych dla skutecznego nadzoru nad transgranicznymi instytucjami lub grupami finansowymi.

2. Urząd zachęca do delegowania zadań i kompetencji pomiędzy właściwymi organami i ułatwia je poprzez identyfikowanie zadań i kompetencji, które mogą być delegowane lub wspólnie wykonywane, oraz poprzez promowanie najlepszych praktyk.

3. Delegowanie kompetencji skutkuje ponownym podziałem uprawnień określonych w aktach, o których mowa w art. 1 ust. 2. Prawo organu, któremu przekazano kompetencje, reguluje procedurę, egzekwowanie oraz kontrolę administracyjną i sądową w zakresie delegowanych kompetencji.

4. Właściwe organy informują Urząd o umowach w sprawie delegowania zadań lub kompetencji, które zamierzają zawrzeć. Umowy te powinny być zawierane nie wcześniej niż po upływie jednego miesiąca od poinformowania Urzędu o zamiarze ich zawarcia.

Urząd może wydać opinię w sprawie planowanej umowy w ciągu miesiąca od uzyskania informacji o zamiarze jej zawarcia.

Urząd publikuje w odpowiedni sposób zawarte przez właściwe organy umowy w sprawie delegowania zadań lub kompetencji, tak aby wszystkie zainteresowane strony były należycie poinformowane.

Artykuł 29

Wspólna kultura nadzoru

1. Urząd odgrywa aktywną rolę w tworzeniu wspólnej unijnej kultury nadzoru i spójnych praktyk nadzorczych, a także w zapewnianiu jednolitych procedur i spójnych podejść na terytorium Unii. Urząd wykonuje przynajmniej następujące działania:

a) wydawanie opinii dla właściwych organów;

aa) ustanawianie unijnych strategicznych priorytetów w zakresie nadzoru zgodnie z art. 29a;

ab) tworzenie grup koordynacyjnych zgodnie z art. 45b w celu propagowania konwergencji praktyk nadzorczych i wskazywania najlepszych praktyk;

b) promowanie skutecznej dwustronnej i wielostronnej wymiany pomiędzy właściwymi organami informacji dotyczących wszystkich istotnych kwestii, w tym cyberbezpieczeństwa i cyberataków , z pełnym poszanowaniem obowiązujących przepisów w zakresie poufności i ochrony danych przewidzianych w odpowiednich unijnych aktach ustawodawczych;

c) przyczynianie się do tworzenia wysokiej jakości jednolitych standardów nadzorczych, w tym w zakresie standardów sprawozdawczości, a także międzynarodowych standardów księgowości zgodnie z art. 1 ust. 3;

d) dokonywanie przeglądu stosowania odpowiednich regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych standardów technicznych przyjmowanych przez Komisję, a także wytycznych i zaleceń wydawanych przez Urząd, oraz, w stosownych przypadkach, proponowanie zmian; oraz

e) ustanawianie sektorowych i międzysektorowych programów szkoleń, w tym w zakresie innowacji technologicznych, różnych form spółdzielni i towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, ułatwianie wymian personelu oraz zachęcanie właściwych organów do częstszego korzystania z programów oddelegowania pracowników oraz innych narzędzi;

f) wdrożenie systemu monitorowania służącego do oceny istotnych zagrożeń środowiskowych, społecznych i związanych z zarządzaniem, z uwzględnieniem porozumienia paryskiego do konwencji ramowej ONZ w sprawie zmiany klimatu.

2. Celem wspierania wspólnych podejść i praktyk nadzorczych Urząd może tworzyć, w stosownych przypadkach, nowe, praktyczne instrumenty i narzędzia służące zwiększaniu konwergencji.

W celu ustanowienia wspólnej kultury nadzoru Urząd opracowuje i aktualizuje – biorąc należycie pod uwagę charakter, skalę i złożoność ryzyk, praktyki biznesowe, modele biznesowe i wielkość instytucji finansowych i rynków – unijny podręcznik nadzoru dotyczący nadzoru nad instytucjami finansowymi w Unii. Unijny podręcznik nadzoru określa najlepsze praktyki i wysokiej jakości metody i procesy.

W stosownych przypadkach Urząd przeprowadza otwarte konsultacje publiczne w sprawie opinii, o których mowa w ust. 1 lit. a), narzędzi i instrumentów, o których mowa w niniejszym ustępie. Analizuje on również, w stosownych przypadkach, potencjalne koszty i korzyści z nimi związane. Takie konsultacje i analizy są proporcjonalne do zakresu, charakteru i wpływu opinii lub narzędzi oraz instrumentów. W razie potrzeby Urząd zasięga również porady odpowiedniej grupy interesariuszy, o której mowa w art. 37.

Artykuł 29a

Unijne strategiczne priorytety w zakresie nadzoru

Po odbyciu dyskusji na forum Rady Organów Nadzoru oraz z uwzględnieniem uwag otrzymanych od właściwych organów, dotychczasowych prac przeprowadzonych przez instytucje Unii oraz analiz, ostrzeżeń i zaleceń opublikowanych przez ERRS, Urząd wskazuje, co najmniej co trzy lata do dnia 31 marca, maksymalnie dwa priorytety o ogólnounijnym znaczeniu, które odzwierciedlają przyszłe zmiany i tendencje. Właściwe organy uwzględniają te priorytety przy opracowywaniu swoich programów prac oraz odpowiednio powiadamiają o nich Urząd. Urząd omawia odnośne działania, które mają być prowadzone przez właściwe organy w następnym roku i wyciąga stosowne wnioski. Urząd omawia ewentualne działania następcze, które mogą obejmować wytyczne i zalecenia skierowane do właściwych organów oraz wzajemne oceny w odnośnym obszarze.

Priorytety o ogólnounijnym znaczeniu wskazane przez Urząd nie uniemożliwiają właściwym organom stosowania ich najlepszych praktyk, podejmowania działań w oparciu o ich dodatkowe priorytety oraz w odpowiedzi na zmiany ich sytuacji, a także uwzględniają specyfikę poszczególnych państw.

Artykuł 30

Wzajemne oceny właściwych organów

1. W celu dalszego zwiększania spójności i skuteczności wyników w zakresie nadzoru Urząd przeprowadza okresowo wzajemne oceny wszystkich lub części działań realizowanych przez właściwe organy. W tym celu Urząd opracowuje metody umożliwiające obiektywną ocenę i porównanie ocenianych właściwych organów. Podczas planowania i przeprowadzania wzajemnych ocen uwzględnia się dotychczasowe informacje już uzyskane i oceny już przeprowadzone w odniesieniu do zainteresowanego właściwego organu, w tym wszelkie istotne informacje udzielone Urzędowi zgodnie z art. 35 oraz wszelkie istotne informacje pochodzące od zainteresowanych stron.

2. Do celów niniejszego artykułu Urząd powołuje w trybie doraźnym komitety ds. wzajemnych ocen, w których skład wchodzą pracownicy Urzędu oraz członkowie właściwych organów. Pracom komitetów ds. wzajemnej oceny przewodniczy pracownik Urzędu. Przewodniczący, po konsultacji z Zarządem i w następstwie otwartego zaproszenia do uczestnictwa, proponuje przewodniczącego i członków komitetu ds. wzajemnej oceny, których zatwierdza Rada Organów Nadzoru. Propozycję tę uznaje się za przyjętą, o ile Rada Organów Nadzoru nie przyjmie w terminie 10 dni od złożenia propozycji przez przewodniczącego decyzji o jej odrzuceniu.

3. Wzajemna ocena obejmuje ocenę między innymi następujących aspektów:

a) adekwatności zasobów, stopnia niezależności i ustaleń dotyczących zarządzania właściwego organu, przy szczególnym uwzględnieniu skutecznego stosowania aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz zdolności reagowania na zmiany na rynku;

b) skuteczności i uzyskanego poziomu konwergencji w stosowaniu prawa Unii i w praktykach nadzorczych, w tym regulacyjnych standardach technicznych i wykonawczych standardach technicznych, wytycznych i zaleceniach przyjętych na mocy art. 10–16, oraz stopnia, w jakim praktyki nadzorcze osiągają cele wyznaczone w prawie Unii;

c) stosowania najlepszych praktyk opracowanych przez właściwe organy, których przyjęcie byłoby korzystne dla innych właściwych organów;

d) skuteczności i poziomu konwergencji w zakresie egzekwowania przepisów przyjętych w trakcie wdrażania prawa Unii, w tym sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych nałożonych wobec osób odpowiedzialnych za nieprzestrzeganie tych przepisów.

4. Urząd sporządza sprawozdanie, w którym przedstawia wyniki wzajemnej oceny. To sprawozdanie wzajemnej oceny któ przygotowuje komitet ds. wzajemnej oceny i przyjmuje Rada Organów Nadzoru zgodnie z art. 44 ust. 4. Podczas sporządzania tego sprawozdania komitet ds. wzajemnej oceny konsultuje się z Zarządem, aby zachować spójność z innymi sprawozdaniami z wzajemnej oceny oraz zapewnić równe warunki działania. Zarząd ocenia w szczególności to, czy daną metodykę zastosowano w jednolity sposób. W sprawozdaniu wyjaśnia się i wskazuje środki następcze, które uznaje się za właściwe, proporcjonalne i konieczne w wyniku wzajemnej oceny. Wspomniane środki następcze mogą zostać przyjęte w postaci wytycznych i zaleceń zgodnie z art. 16 oraz opinii zgodnie z art. 29 ust. 1 lit. a).

Zgodnie z art. 16 ust. 3 właściwe organy dokładają wszelkich starań, aby zastosować się do wszystkich wydanych wytycznych i zaleceń.

Przy opracowywaniu projektów regulacyjnych standardów technicznych lub projektów wykonawczych standardów technicznych zgodnie z art. 10–15 bądź wytycznych lub zaleceń zgodnie z art. 16 Urząd bierze pod uwagę wynik wzajemnej oceny , w tym wszelkie inne informacje uzyskane przez Urząd podczas wykonywania jego zadań, w celu zapewnienia konwergencji najwyższej jakości praktyk nadzorczych.

5. W przypadku gdy – biorąc pod uwagę wynik wzajemnej oceny lub wszelkie inne informacje uzyskane przez Urząd podczas wykonywania jego zadań – Urząd uzna, że z punktu widzenia Unii niezbędna jest dalsza harmonizacja unijnych przepisów mających zastosowanie do instytucji finansowych lub właściwych organów, przedkłada on swoją opinię Komisji.

6. Dwa lata po opublikowaniu sprawozdania z wzajemnej oceny Urząd przystępuje do sporządzenia sprawozdania podsumowującego. Sprawozdanie podsumowujące sporządza komitet ds. wzajemnej oceny i przyjmuje Rada Organów Nadzoru zgodnie z art. 44 ust. 4. Podczas sporządzania tego sprawozdania komitet ds. wzajemnej oceny konsultuje się z Zarządem, aby zachować spójność z innymi sprawozdaniami podsumowującymi. Sprawozdanie podsumowujące zawiera ocenę m.in. adekwatności i skuteczności działań podjętych przez właściwe organy, które są objęte wzajemną oceną, w odpowiedzi na środki następcze określone w sprawozdaniu z wzajemnej oceny.

7. Komitet ds. wzajemnej oceny, po konsultacji z właściwymi organami podlegającymi wzajemnej ocenie, wskazuje uzasadnione główne wnioski z wzajemnej oceny. Urząd publikuje uzasadnione główne wnioski z wzajemnej oceny oraz ze sprawozdania podsumowującego, o którym mowa w ust. 6. W przypadku gdy uzasadnione główne wnioski Urzędu różnią się od wniosków wskazanych przez komitet ds. wzajemnej oceny, Urząd przekazuje, przy zachowaniu poufności, wnioski komitetu ds. wzajemnej oceny Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji. Jeżeli właściwy organ, który jest objęty wzajemną oceną, obawia się, że opublikowanie uzasadnionych głównych wniosków Urzędu stanowiłoby zagrożenie dla stabilności systemu finansowego, ma on możliwość skierowania sprawy do Rady Organów Nadzoru. Rada Organów Nadzoru może podjąć decyzję o niepublikowaniu tych wniosków.

8. Do celów niniejszego artykułu Zarząd przygotowuje propozycję planu prac w zakresie wzajemnej oceny na najbliższe dwa lata, w którym to planie uwzględnia się między innymi doświadczenia wyniesione z poprzednich wzajemnych ocen oraz wnioski z dyskusji prowadzonych na forum grup koordynacyjnych, o których mowa w art. 45b. Plan prac w zakresie wzajemnej oceny stanowi oddzielną część rocznego i wieloletniego programu prac. Plan ten podaje się do wiadomości publicznej. W przypadku pilnego charakteru sprawy lub w przypadku nieprzewidzianych zdarzeń Urząd może zdecydować o przeprowadzeniu dodatkowych wzajemnych ocen.

Artykuł 31

Funkcja koordynacyjna

1. Urząd pełni ogólną rolę koordynatora pomiędzy właściwymi organami, w szczególności w przypadku, gdy niekorzystny rozwój sytuacji może potencjalnie zagrozić prawidłowemu funkcjonowaniu i integralności rynków finansowych lub stabilności systemu finansowego lub w sytuacjach, gdy działalność transgraniczna może potencjalnie wpłynąć na ochronę właścicieli polis, członków programów emerytalnych i uposażonych w Unii.

2. Urząd wspiera skoordynowaną reakcję na poziomie Unii, między innymi poprzez:

a) ułatwianie wymiany informacji między właściwymi organami;

b) określanie zakresu i, w miarę możliwości i w stosownych przypadkach, sprawdzanie wiarygodności informacji, które powinny być udostępnione wszystkim zainteresowanym właściwym organom;

c) nie naruszając przepisów art. 19, prowadzenie niewiążącej mediacji na wniosek właściwych organów lub z własnej inicjatywy;

d) niezwłoczne powiadamianie ERRS o wszelkich potencjalnych sytuacjach nadzwyczajnych;

e) podejmowanie odpowiednich działań w przypadku rozwoju sytuacji, który może zagrozić funkcjonowaniu rynków finansowych, celem koordynacji działań podejmowanych przez odpowiednie właściwe organy;

ea) stosowanie odpowiednich środków w celu koordynacji działań podejmowanych przez odpowiednie właściwe organy z myślą o ułatwianiu wchodzenia na rynek podmiotów stosujących innowacje technologiczne lub wprowadzania na rynek produktów opartych na innowacjach technologicznych;

f) gromadzenie informacji otrzymanych od właściwych organów zgodnie z art. 21 i 35 będących wynikiem wypełniania przez instytucje prowadzące działalność w więcej niż jednym państwie członkowskim ich regulacyjnych obowiązków z zakresu sprawozdawczości. Urząd dzieli się tymi informacjami z innymi zainteresowanym właściwymi organami.

3. Aby przyczyniać się do stworzenia wspólnego europejskiego podejścia do innowacji technologicznych, Urząd propaguje konwergencję praktyk nadzorczych przy wsparciu, w stosownych przypadkach, ze strony komitetu ds. ochrony konsumentów i innowacji finansowych, ułatwiając wchodzenie na rynek podmiotów stosujących innowacje technologiczne lub wprowadzanie na rynek produktów opartych na innowacjach technologicznych, zwłaszcza poprzez wymianę informacji i najlepszych praktyk. W stosownych przypadkach Urząd może wydać wytyczne lub zalecenia zgodnie z art. 16.

Artykuł 31a

Wymiana informacji dotyczących kompetencji i reputacji

Urząd, wraz z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Bankowego) i Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), ustanawiają system wymiany informacji istotnych z punktu widzenia prowadzonej przez właściwe organy oceny kompetencji i reputacji posiadaczy znacznych pakietów akcji, dyrektorów i osób pełniących kluczowe funkcje w instytucjach finansowych zgodnie z aktami ustawodawczymi, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Artykuł 32

Ocena zmian na rynku, w tym testów warunków skrajnych

1. Urząd monitoruje i ocenia zmiany zachodzące na rynku w obszarze podlegającym jego kompetencjom oraz, w razie potrzeby, informuje Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) oraz Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), ERRS oraz Parlament Europejski, Radę i Komisję o tendencjach w zakresie nadzoru mikroostrożnościowego, potencjalnych zagrożeniach i słabościach. Do swojej oceny Urząd włącza analizę rynków, na których działają instytucje finansowe, oraz ocenę skutków, jakie ewentualne zmiany na rynku mogą mieć dla tych instytucji.

2. Urząd inicjuje i koordynuje ogólnounijne oceny odporności instytucji finansowych na niekorzystne zmiany na rynku. W tym celu Urząd opracowuje:

a) wspólną metodykę oceny wpływu scenariuszy ekonomicznych na sytuację finansową instytucji finansowej, z uwzględnieniem między innymi zagrożeń wynikających z niekorzystnych zmian środowiskowych;

aa) wspólną metodykę identyfikacji instytucji finansowych, które należy objąć ogólnounijnymi ocenami;

b) wspólne podejścia w zakresie informowania o wynikach przeprowadzonych ocen odporności instytucji finansowych;

c) wspólną metodykę oceny wpływu poszczególnych produktów lub procesów dystrybucji na sytuację finansową instytucji i na proces informowania ubezpieczających, członków programów emerytalnych, uposażonych i konsumentów;

d) wspólną metodykę oceny wpływu zagrożeń środowiskowych na stabilność finansową instytucji finansowych.

Do celów niniejszego ustępu Urząd współpracuje z ERRS.

3. Z zastrzeżeniem zadań ERRS określonych w rozporządzeniu (UE) nr 1092/2010, raz w roku, a w razie potrzeby częściej, Urząd przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji i ERRS oceny tendencji, potencjalnych zagrożeń i słabości w obszarze podlegającym jego kompetencjom, w połączeniu ze wskaźnikami, o których mowa w art. 22 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

W ocenach tych Urząd zamieszcza klasyfikację głównych zagrożeń i słabości, a także, w stosownych przypadkach, zaleca działania zapobiegawcze bądź zaradcze.

4. Urząd w odpowiedni sposób uwzględnia rozwój sytuacji oraz zagrożenia i słabości na poziomie międzysektorowym, współpracując przy tym ściśle z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Bankowego) i Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) za pośrednictwem Wspólnego Komitetu.

Artykuł 33

Współpraca międzynarodowa, w tym równoważność

1. Z zastrzeżeniem odpowiednich kompetencji państw członkowskich i instytucji Unii Urząd może nawiązywać kontakty i zawierać porozumienia administracyjne z organami regulacyjnymi, organami nadzoru, organizacjami międzynarodowymi oraz administracjami państw trzecich. Porozumienia te nie mogą prowadzić do powstania zobowiązań prawnych dla Unii i jej państw członkowskich ani nie mogą uniemożliwiać państwom członkowskim i ich właściwym organom zawierania dwustronnych lub wielostronnych porozumień z tymi państwami trzecimi.

Jeżeli państwo trzecie – zgodnie z obowiązującym aktem delegowanym przyjętym przez Komisję na podstawie art. 9 dyrektywy (UE) 2015/849 – figuruje w wykazie jurysdykcji mających strategiczne braki w krajowych systemach przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz zwalczania tych zjawisk, które to braki stwarzają znaczące zagrożenia dla systemu finansowego Unii, Urząd nie zawiera porozumień administracyjnych z organami regulacyjnymi i organami nadzoru tego państwa trzeciego. Nie wyklucza to innych form współpracy między Urzędem a danymi organami państwa trzeciego w celu zmniejszenia zagrożeń dla systemu finansowego Unii.

2. Na specjalny wniosek Komisji o udzielenie porady lub gdy jest do tego zobowiązany na podstawie aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, Urząd pomaga Komisji w przygotowywaniu decyzji w sprawie równoważności ram prawnych i nadzorczych w państwach trzecich.

3. Urząd monitoruje stosowne zmiany – zwracając szczególną uwagę na ich wpływ na stabilność finansową, integralność rynku, ochronę właścicieli polis i funkcjonowanie rynku wewnętrznego – w zakresie regulacji, nadzoru i praktyk dotyczących egzekwowania przepisów oraz zmiany na rynkach w państwach trzecich, – w zakresie, w jakim te zmiany mają znaczenie dla opartych na analizie ryzyka ocen równoważności w odniesieniu do których Komisja przyjęła – na podstawie aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 – decyzje w sprawie równoważności.

Ponadto Urząd sprawdza, czy kryteria, na podstawie których podjęto decyzje w sprawie równoważności, oraz wszelkie określone w nich warunki są nadal spełniane.

Urząd może utrzymywać kontakty z odpowiednimi organami w państwach trzecich. Urząd przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji oraz Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego) oraz Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) poufne sprawozdanie zawierające podsumowanie ustaleń, jakich dokonał w trakcie monitorowania prowadzonego w stosunku do wszystkich równoważnych państw trzecich. W sprawozdaniu szczególną uwagę poświęca się zwłaszcza skutkom dla stabilności finansowej, integralności rynku, ochrony właścicieli polis lub funkcjonowania rynku wewnętrznego.

W przypadku gdy Urząd zidentyfikuje istotne zmiany w zakresie regulacji, nadzoru lub praktyk dotyczących egzekwowania przepisów w państwach trzecich, o których mowa w niniejszym ustępie, które mogą mieć wpływ na stabilność finansową Unii lub jednego państwa członkowskiego lub większej ich liczby, integralność rynku, ochronę właścicieli polis lub funkcjonowanie rynku wewnętrznego, bez zbędnej zwłoki informuje o tym Parlament Europejski, Radę i Komisję w trybie poufnym.

4. Bez uszczerbku dla konkretnych wymagań określonych w aktach ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, i z zastrzeżeniem warunków określonych w ust. 1 zdanie drugie niniejszego artykułu, Urząd współpracuje, w miarę możliwości, z odpowiednimi właściwymi organami z państw trzecich, których ramy regulacyjne i nadzorcze zostały uznane za równoważne. Co do zasady współpraca ta odbywa się na podstawie porozumień administracyjnych zawartych z odpowiednimi organami tych państw trzecich. Podczas negocjowania takich porozumień administracyjnych Urząd uwzględnia postanowienia dotyczące następujących kwestii:

a) mechanizmów, które pozwalają Urzędowi uzyskiwać wszelkie istotne informacje, w tym informacje na temat systemu regulacyjnego, informacje dotyczące podejścia nadzorczego, istotnych zmian na rynkach i wszelkich zmian, które mogą mieć wpływ na decyzję w sprawie równoważności;

b) w zakresie, w jakim jest to konieczne do kontroli realizacji takich decyzji w sprawie równoważności – procedur dotyczących koordynacji działań nadzorczych, w tym – w stosownych przypadkach – kontroli na miejscu.

Urząd informuje Komisję, w przypadku gdy właściwy organ państwa trzeciego odmówi zawarcia takiego porozumienia administracyjnego lub gdy odmówi skutecznej współpracy.

5. W celu ustanowienia spójnych, wydajnych i skutecznych praktyk nadzorczych w Unii oraz wzmocnienia międzynarodowej koordynacji w zakresie nadzoru Urząd może opracować modelowe porozumienia administracyjne. Właściwe organy dokładają wszelkich starań, aby zawierać swoje porozumienia w oparciu o modelowe porozumienie.

W sprawozdaniu, o którym mowa w art. 43 ust. 5, Urząd przedstawia informacje na temat porozumień administracyjnych uzgodnionych z organami nadzoru, organizacjami międzynarodowymi lub administracjami z państw trzecich, pomocy, której Urząd udzielił Komisji przy przygotowywaniu decyzji w sprawie równoważności, oraz monitorowania przez Urząd zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

6. W ramach swoich uprawnień wynikających z niniejszego rozporządzenia oraz aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, Urząd przyczynia się do zapewnienia jednolitego, wspólnego, spójnego i skutecznego reprezentowania interesów Unii na forach międzynarodowych.

Artykuł 34

(skreślony)

Artykuł 35

Gromadzenie informacji

1. Na wniosek Urzędu właściwe organy państw członkowskich przekazują Urzędowi wszelkie informacje niezbędne do wykonywania obowiązków nałożonych na Urząd na mocy niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że posiadają one na mocy odpowiednich przepisów dostęp do odpowiednich informacji oraz że wniosek o informacje jest niezbędny biorąc pod uwagę charakter danego obowiązku.

2. Urząd może również zwrócić się o przekazywanie informacji w regularnych odstępach czasu i w określonych formatach. W miarę możliwości we wnioskach tych wykorzystuje się wspólne formaty sprawozdawcze.

3. Na podstawie należycie uzasadnionego wniosku właściwego organu państwa członkowskiego Urząd może przekazać mu wszelkie informacje niezbędne to tego, aby właściwy organ mógł wypełniać swoje obowiązki, zgodnie z obowiązkiem zachowania tajemnicy służbowej określonym w prawodawstwie sektorowym i w art. 70.

4. Zanim Urząd zwróci się z wnioskiem o informacje zgodnie z niniejszym artykułem oraz w celu uniknięcia powielania obowiązków sprawozdawczości, Urząd uwzględnia istniejące statystyki wytworzone i rozpowszechnione przez europejski system statystyczny i Europejski System Banków Centralnych.

5. W przypadku gdy informacje nie są dostępne lub nie są terminowo udostępniane przez właściwe organy, Urząd może wystąpić z należycie uzasadnionym i umotywowanym wnioskiem do innych organów nadzoru, ministerstwa właściwego w sprawach finansów, o ile dysponuje ono informacjami ostrożnościowymi, krajowego banku centralnego lub urzędu statystycznego zainteresowanego państwa członkowskiego.

6. W przypadku gdy informacje nie są dostępne lub nie są udostępniane na mocy ust. 1 lub 5 w sposób terminowy, Urząd może skierować należycie uzasadniony i umotywowany wniosek bezpośrednio do stosownych instytucji finansowych. W umotywowanym wniosku podaje się powody, dla których informacje dotyczące poszczególnych instytucji finansowych są niezbędne.

Urząd informuje zainteresowane właściwe organy o wnioskach wystosowanych zgodnie z niniejszym ustępem i z ust. 5.

Na wniosek Urzędu właściwe organy wspierają Urząd w gromadzeniu informacji.

7. Urząd może wykorzystywać informacje poufne otrzymane na mocy niniejszego artykułu wyłącznie na potrzeby wykonywania obowiązków powierzonych Urzędowi na mocy niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 36

Relacje z ERRS

1. Urząd ściśle i regularnie współpracuje z ERRS.

2. Urząd regularnie i terminowo przekazuje ERRS informacje niezbędne do realizacji zadań powierzonych ERRS. Dane niezbędne do realizacji zadań ERRS, które nie są sporządzone w postaci skróconej lub zbiorczej, są jej niezwłocznie udostępniane na uzasadniony wniosek, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010. We współpracy z ERRS Urząd opracowuje odpowiednie procedury wewnętrzne umożliwiające przekazywanie informacji poufnych, zwłaszcza informacji dotyczących poszczególnych instytucji finansowych.

3. (uchylony)

4. Po otrzymaniu ostrzeżenia lub zalecenia ERRS skierowanego do Urzędu Urząd omawia to ostrzeżenie lub zalecenie na kolejnym posiedzeniu Rady Organów Nadzoru lub, w stosownym przypadku, wcześniej, aby ocenić skutki takiego ostrzeżenia lub zalecenia dla realizacji swoich zadań oraz ewentualne dalsze działania w związku z takim ostrzeżeniem lub zaleceniem.

W drodze odpowiedniej procedury decyzyjnej Urząd podejmuje decyzję w sprawie wszelkich działań, które należy podjąć w odpowiedzi na problemy wskazane w ostrzeżeniach i zaleceniach, zgodnie z uprawnieniami przyznanymi Urzędowi na mocy niniejszego rozporządzenia.

Jeżeli Urząd nie podejmuje działań w związku z ostrzeżeniem lub zaleceniem, informuje on ERRS o powodach niepodjęcia działania. ERRS informuje o tym Parlament Europejski zgodnie z art. 19 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010. ERRS informuje również o tym Radę.

5. Po otrzymaniu ostrzeżenia lub zalecenia skierowanego przez ERRS do właściwego organu Urząd korzysta w stosownych przypadkach z uprawnień przyznanych na mocy niniejszego rozporządzenia, tak aby zapewnić terminowe podjęcie działań następczych.

W przypadku gdy adresat zalecenia ERRS nie zamierza się do niego zastosować, informuje o tym Radę Organów Nadzoru i omawia z nią powody niepodjęcia działania.

Jeżeli właściwy organ informuje – zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1092/2010 – Parlament Europejski, Radę, Komisję i ERRS o działaniach podjętych w odpowiedzi na zalecenie ERRS, właściwy organ należycie uwzględnia opinie Rady Organów Nadzoru.

6. (uchylony)

Artykuł 37

Grupa Interesariuszy z Sektora Ubezpieczeń i Reasekuracji i Grupa Interesariuszy z Sektora Pracowniczych Programów Emerytalnych

1. W celu ułatwienia konsultacji z zainteresowanymi stronami w dziedzinach związanych z zadaniami Urzędu, powołuje się Grupę Interesariuszy z Sektora Ubezpieczeń i Reasekuracji oraz Grupę Interesariuszy z Sektora Pracowniczych Programów Emerytalnych (zwane dalej wspólnie „grupami interesariuszy” ). Zasięga się opinii grup interesariuszy w odniesieniu do działań podejmowanych zgodnie z art. 10–15, dotyczących regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych standardów technicznych oraz, w zakresie, w którym nie dotyczą one poszczególnych instytucji finansowych, zgodnie z art. 16 dotyczącym wytycznych i zaleceń. Jeśli trzeba pilnie podjąć działania, a konsultacje stają się niemożliwe, informuje się jak najszybciej grupy interesariuszy.

Grupy interesariuszy zbierają się co najmniej cztery razy w roku. Mogą one wspólnie omawiać obszary wzajemnego zainteresowania i informują się nawzajem o pozostałych kwestiach będących przedmiotem dyskusji.

Członkowie jednej grupy interesariuszy mogą być również członkami innej grupy interesariuszy.

2. W skład Grupy Interesariuszy z Sektora Ubezpieczeń i Reasekuracji wchodzi 30 członków, z których:

a) 13 członków reprezentuje – w stosunku gwarantującym równowagę – zakłady ubezpieczeń, zakłady reasekuracji i pośredników ubezpieczeniowych działające na terenie Unii, z których trzech reprezentuje spółdzielcze lub wzajemne zakłady ubezpieczeń i reasekuracji;

b) 13 członków reprezentuje przedstawicieli pracowników zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji i pośredników ubezpieczeniowych działających na terenie Unii, konsumentów, użytkowników usług ubezpieczeniowych i reasekuracji, przedstawicieli MŚP i przedstawicieli właściwych stowarzyszeń zawodowych; oraz

c) czterech członków to niezależni, wybitni naukowcy.

3. W skład Grupy Interesariuszy z Sektora Pracowniczych Programów Emerytalnych wchodzi 30 członków, z których:

a) 13 członków reprezentuje – w stosunku gwarantującym równowagę – instytucje pracowniczych programów emerytalnych działające na terenie Unii,

b) 13 członków reprezentuje przedstawicieli pracowników, przedstawicieli uposażonych, przedstawicieli MŚP i przedstawicieli właściwych stowarzyszeń zawodowych; oraz

c) czterech członków to niezależni, wybitni naukowcy.

3a. Członkowie danej grupy interesariuszy wybierają spośród swego grona przewodniczącego. Kadencja przewodniczącego trwa dwa lata.

Parlament Europejski, ilekroć wpłynie taki wniosek, może wezwać przewodniczącego którejkolwiek grupy interesariuszy do złożenia przed nim oświadczenia i udzielenia odpowiedzi na wszelkie pytania posłów.

4. Członków grup interesariuszy wyznacza Rada Organów Nadzoru zgodnie z otwartą i przejrzystą procedurą wyboru. Przy podejmowaniu swojej decyzji Rada Organów Nadzoru zapewnia, w miarę możliwości, odpowiednie odzwierciedlenie różnorodności sektora ubezpieczeń i reasekuracji oraz sektora pracowniczych programów emerytalnych, równowagę geograficzną i równowagę płci oraz reprezentację zainteresowanych stron z całej Unii. Członków grup interesariuszy wybiera się na podstawie ich kwalifikacji, umiejętności, odpowiedniej wiedzy i udokumentowanej wiedzy fachowej.

5. Urząd przekazuje grupom interesariuszy wszystkie niezbędne informacje, z zastrzeżeniem zachowania tajemnicy służbowej zgodnie z art. 70 niniejszego rozporządzenia, i zapewnia jej odpowiednią obsługę administracyjną. Członkom grup interesariuszy reprezentującym organizacje typu non profit, – z wyjątkiem przedstawicieli branży – zapewnia się odpowiedni zwrot kosztów. Taki zwrot kosztów uwzględnia wykonane przez członków prace przygotowawcze i dalsze działania oraz jest co najmniej równy stawkom zwrotu kosztów przysługującego urzędnikom zgodnie z tytułem V rozdział 1 sekcja 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej i warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej, ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 (⁵⁴) (regulamin pracowniczy). Grupy interesariuszy mogą utworzyć grupy robocze do spraw technicznych. Kadencja członków Grupy Interesariuszy z Sektora Ubezpieczeń i Reasekuracji oraz Grupy Interesariuszy z Sektora Pracowniczych Programów Emerytalnych wynosi cztery lata, a po tym okresie przeprowadza się nową procedurę wyboru.

Członkowie grup interesariuszy mogą pełnić swoje funkcje przez dwie kolejne kadencje.

6. Grupy interesariuszy mogą przedstawiać Urzędowi porady we wszelkich kwestiach związanych z zadaniami Urzędu, ze szczególnym uwzględnieniem zadań określonych w art. 10–16, art. 29, 30 i 32.

Jeżeli członkowie grup interesariuszy nie są w stanie uzgodnić porady, dopuszcza się wydanie odrębnej porady przez jedną trzecią ich członków lub przez członków reprezentujących jedną grupę zainteresowanych stron.

Grupa Interesariuszy z Sektora Ubezpieczeń i Reasekuracji, Grupa Interesariuszy z Sektora Pracowniczych Programów Emerytalnych, Bankowa Grupa Interesariuszy oraz Grupa Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych mogą wydawać wspólne porady w zakresie kwestii dotyczących prac Europejskich Urzędów Nadzoru na podstawie art. 56 dotyczącego wspólnych stanowisk i wspólnych aktów.

7. Grupy interesariuszy uchwalają swoje regulaminy wewnętrzne na podstawie porozumienia osiągniętego większością dwóch trzecich głosów swoich odpowiednich członków.

8. Urząd podaje do wiadomości publicznej porady grup interesariuszy, odrębne porady jej członków oraz wyniki przeprowadzonych konsultacji, a także informacje o sposobie, w jaki uwzględniono porady i wyniki uzyskane w ramach konsultacji.

Artykuł 38

Środki ochronne

1. Urząd zapewnia, by decyzje podejmowane na mocy art. 18 lub 19 nie wpływały w jakikolwiek sposób na obowiązki budżetowe państw członkowskich.

2. W przypadku gdy dane państwo członkowskie uzna, że decyzja podjęta na mocy art. 19 ust. 3 wpływa na jego obowiązki budżetowe, w ciągu dwóch tygodni od przekazania decyzji Urzędu właściwemu organowi, państwo to może powiadomić Urząd i Komisję o tym, że właściwy organ nie wykona przedmiotowej decyzji.

W powiadomieniu tym państwo członkowskie precyzyjnie i szczegółowo wyjaśnia, dlaczego i w jaki sposób wspomniana decyzja wpływa na jego obowiązki budżetowe.

W przypadku takiego powiadomienia zawiesza się stosowanie decyzji Urzędu.

W terminie jednego miesiąca od dokonania powiadomienia przez państwo członkowskie, Urząd informuje to państwo członkowskie, czy utrzymuje swoją decyzję, czy też ją zmienia lub uchyla. Jeżeli decyzja zostaje utrzymana lub zmieniona, Urząd stwierdza, że nie ma ona wpływu na obowiązki budżetowe.

W przypadku gdy Urząd utrzymuje swoją decyzję, Rada – na jednym ze swoich posiedzeń, nie później niż dwa miesiące po tym, jak Urząd poinformował dane państwo członkowskie zgodnie z akapitem czwartym – podejmuje, większością oddanych głosów, decyzję o tym, czy decyzja Urzędu zostaje utrzymana.

Jeżeli Rada, po rozpatrzeniu sprawy, nie podejmie decyzji o utrzymaniu decyzji Urzędu zgodnie z akapitem piątym, decyzja Urzędu traci moc.

3. W przypadku gdy dane państwo członkowskie uzna, że decyzja podjęta na mocy art. 18 ust. 3 wpływa na jego obowiązki budżetowe, w ciągu trzech dni roboczych od przekazania decyzji Urzędu właściwemu organowi, państwo to może powiadomić Urząd, Komisję i Radę o tym, że właściwy organ nie wykona przedmiotowej decyzji.

W powiadomieniu tym państwo członkowskie precyzyjnie i szczegółowo wyjaśnia, dlaczego i w jaki sposób wspomniana decyzja wpływa na jego obowiązki budżetowe.

W przypadku takiego powiadomienia zawiesza się stosowanie decyzji Urzędu.

W terminie dziesięciu dni roboczych Rada zwołuje posiedzenie i podejmuje – zwykłą większością głosów swoich członków – decyzję o tym, czy decyzja Urzędu zostaje uchylona.

Jeżeli Rada, po rozpatrzeniu sprawy, nie podejmie decyzji o uchyleniu decyzji Urzędu, zgodnie z akapitem czwartym, cofa się zawieszenie stosowania decyzji Urzędu.

4. Jeżeli Rada podjęła zgodnie z ust. 3 decyzję, w której nie uchyla decyzji Urzędu dotyczącej art. 18 ust. 3, a zainteresowane państwo członkowskie nadal uważa, że ta decyzja Urzędu wpływa na jego obowiązki budżetowe, dane państwo członkowskie może powiadomić o tym Komisję i Urząd oraz zwrócić się do Rady o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zainteresowane państwo członkowskie jasno określa powody, dla których nie zgadza się z decyzją Rady.

W terminie czterech tygodni po powiadomieniu, o którym mowa w akapicie pierwszym, Rada potwierdza swoją pierwotną decyzję lub podejmuje nową decyzję zgodnie z ust. 3.

Rada może przedłużyć ten czterotygodniowy okres o kolejne cztery tygodnie, jeżeli wymagają tego szczególne okoliczności sprawy.

5. Wszelkie przypadki nadużywania niniejszego artykułu, w szczególności w odniesieniu do decyzji Urzędu, która nie ma znaczących lub istotnych skutków budżetowych, są zakazane jako niezgodne z zasadami rynku wewnętrznego.

Artykuł 39

Procedury podejmowania decyzji

1. Podejmując decyzje na podstawie art. 17, 18 i 19, Urząd postępuje zgodnie z ust. 2–6 niniejszego artykułu.

2. Urząd informuje każdego adresata danej decyzji w jego języku urzędowym o zamiarze podjęcia decyzji, wyznaczając termin, w którym adresat ten może wyrazić swoją opinię na temat przedmiotu tej decyzji, w pełni uwzględniając pilny charakter, złożoność i potencjalne skutki sprawy. Adresat może wyrazić opinię w swoim języku urzędowym. Przepis ustanowiony w zdaniu pierwszym stosuje się odpowiednio w odniesieniu do zaleceń, o których mowa w art. 17 ust. 3.

3. W decyzjach Urzędu przedstawia się powody, dla których zostały one przyjęte.

4. Adresaci decyzji Urzędu są informowani o środkach odwoławczych przysługujących im na mocy niniejszego rozporządzenia.

5. W przypadku gdy Urząd podjął decyzję na podstawie art. 18 ust. 3 lub art. 18 ust. 4, w odpowiednich odstępach czasu dokonuje jej przeglądu.

6. Decyzje podejmowane przez Urząd na podstawie art. 17, 18 lub 19 podaje się do wiadomości publicznej. Podając decyzję do wiadomości publicznej, ujawnia się właściwy organ lub instytucję finansową, których ona dotyczy, oraz główną treść decyzji, chyba że takie upublicznienie jest sprzeczne z uzasadnionym interesem tej instytucji finansowej lub z ochroną jej tajemnicy handlowej, bądź też mogłoby poważnie zagrozić prawidłowemu funkcjonowaniu oraz integralności rynków finansowych lub stabilności całego systemu finansowego Unii lub jego części.

ROZDZIAŁ III

STRUKTURA ORGANIZACYJNA

SEKCJA 1

Rada Organów Nadzoru

Artykuł 40

Skład

1. W skład Rady Organów Nadzoru wchodzą:

a) Przewodniczący;

b) szefowie krajowych organów publicznych właściwych w zakresie nadzoru nad instytucjami finansowymi w poszczególnych państwach członkowskich, którzy zobowiązani są spotykać się osobiście co najmniej dwa razy w roku;

c) jeden przedstawiciel Komisji, któremu nie przysługuje prawo głosu;

d) jeden przedstawiciel ERRS, któremu nie przysługuje prawo głosu;

e) po jednym przedstawicielu z dwóch pozostałych Europejskich Urzędów Nadzoru, którym nie przysługuje prawo głosu.

2. Rada Organów Nadzoru zbiera się regularnie, co najmniej dwa razy w roku, na posiedzeniach grup interesariuszy.

3. Każdy właściwy organ jest odpowiedzialny za powołanie spośród swojego personelu zastępcy wysokiego szczebla, który może zastąpić członka Rady Organów Nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. b), w przypadku gdy osoba ta nie może uczestniczyć w posiedzeniach Rady.

4. W państwach członkowskich, w których istnieje więcej niż jeden organ właściwy w zakresie nadzoru zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, organy te uzgadniają wspólnego przedstawiciela. Niemniej jednak, gdy Rada Organów Nadzoru ma omawiać kwestię, która nie znajduje się w kompetencjach krajowego organu reprezentowanego przez osobę, o której mowa w ust. 1 lit. b), osobie tej może towarzyszyć przedstawiciel stosownego organu krajowego, któremu nie przysługuje prawo głosu.

5. Rada Organów Nadzoru może podjąć decyzję o dopuszczeniu obserwatorów. W szczególności Rada Organów Nadzoru dopuszcza przedstawiciela Urzędu ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1620 (⁵⁵), jeżeli omawiane lub rozstrzygane są kwestie objęte zakresem jego mandatu. [2]

Dyrektor Wykonawczy może uczestniczyć w posiedzeniach Rady Organów Nadzoru bez prawa głosu.

6. W przypadku gdy krajowy organ publiczny, o którym mowa w ust. 1 lit. b), nie jest odpowiedzialny za egzekwowanie przepisów dotyczących ochrony konsumentów, członek Rady Organów Nadzoru, o którym mowa w tej literze, może podjąć decyzję o tym, że będzie mu towarzyszył przedstawiciel z organu odpowiedzialnego za ochronę konsumentów z danego państwa członkowskiego, któremu to przedstawicielowi nie przysługuje prawo głosu. W przypadku gdy w danym państwie członkowskim odpowiedzialność za ochronę konsumentów jest dzielona między kilkoma organami, organy te uzgadniają wspólnego przedstawiciela.

Artykuł 41

Komitety wewnętrzne

1. Rada Organów Nadzoru, z własnej inicjatywy lub na wniosek Przewodniczącego, może tworzyć komitety wewnętrzne na potrzeby realizacji konkretnych zadań wchodzących w zakres jej kompetencji. Na wniosek Zarządu lub Przewodniczącego Rada Organów Nadzoru może tworzyć komitety wewnętrzne na potrzeby realizacji konkretnych zadań wchodzących w zakres kompetencji Zarządu. Rada Organów Nadzoru może przekazać wykonywanie niektórych wyraźnie określonych zadań i podejmowanie niektórych wyraźnie określonych decyzji komitetom wewnętrznym, Zarządowi lub Przewodniczącemu.

2. Do celów art. 17 Przewodniczący wysuwa propozycję decyzji o powołaniu niezależnego zespołu, która to decyzja podlega przyjęciu przez Radę Organów Nadzoru. W skład niezależnego zespołu wchodzą Przewodniczący i sześciu innych członków, których proponuje Przewodniczący po konsultacji z Zarządem oraz w następstwie otwartego zaproszenia do uczestnictwa. Tych sześciu innych członków nie może być przedstawicielami właściwego organu, któremu zarzuca się naruszenie prawa Unii, oraz nie mają żadnego interesu w danej sprawie ani bezpośrednich powiązań z danym właściwym organem.

Każdemu członkowi niezależnego zespołu przysługuje jeden głos.

Niezależny zespół przyjmuje decyzję, gdy co najmniej czterech jego członków głosuje za jej przyjęciem.

3. Do celów art. 19 Przewodniczący przedstawia propozycję decyzji o powołaniu niezależnego zespołu, która to decyzja podlega przyjęciu przez Radę Organów Nadzoru. W skład niezależnego zespołu wchodzą Przewodniczący i sześciu innych członków, których proponuje Przewodniczący po konsultacji z Zarządem oraz w następstwie otwartego zaproszenia do uczestnictwa. Tych sześciu innych członków nie może być przedstawicielami właściwych organów, które są stroną sporu, oraz nie mają żadnego interesu w danym sporze ani bezpośrednich powiązań z danymi właściwymi organami.

Każdemu członkowi niezależnego zespołu przysługuje jeden głos.

Niezależny zespół przyjmuje decyzję, gdy co najmniej czterech jego członków głosuje za jej przyjęciem.

4. Do celów prowadzenia postępowań wyjaśniających przewidzianych w art. 22 ust. 4 akapit pierwszy Przewodniczący może przedstawić propozycję decyzji o wszczęciu postępowania wyjaśniającego oraz decyzji o powołaniu niezależnego zespołu, które podlegają przyjęciu przez Radę Organów Nadzoru. W skład niezależnego zespołu wchodzą Przewodniczący i sześciu innych członków, których proponuje Przewodniczący po konsultacji z Zarządem oraz w następstwie otwartego zaproszenia do uczestnictwa.

Każdemu członkowi niezależnego zespołu przysługuje jeden głos.

Niezależny zespół przyjmuje decyzję, gdy co najmniej czterech jego członków głosuje za jej przyjęciem.

5. Zespoły, o których mowa w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu lub Przewodniczący przedstawiają propozycje decyzji przewidzianych w art. 17 lub 19 do ostatecznego przyjęcia przez Radę Organów Nadzoru. Zespół, o którym mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, przedstawia Radzie Organów Nadzoru wyniki postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego na podstawie art. 22 ust. 4 akapit pierwszy.

6. Rada Organów Nadzoru przyjmuje regulamin wewnętrzny zespołów, o których mowa w niniejszym artykule.

Artykuł 42

Niezależność Rady Organów Nadzoru

1. Podczas wykonywania zadań powierzonych im na mocy niniejszego rozporządzenia członkowie Rady Organów Nadzoru działają niezależnie i obiektywnie w wyłącznym interesie Unii jako całości oraz nie zwracają się o instrukcje do instytucji lub organów Unii, żadnego rządu ani do innego podmiotu publicznego lub prywatnego, ani też nie przyjmują takich instrukcji.

2. Państwa członkowskie, instytucje ani organy Unii, ani żadne inne podmioty publiczne lub prywatne nie usiłują wywierać wpływu na członków Rady Organów Nadzoru w wykonywaniu przez nich swoich zadań.

3. Członkowie Rady Organów Nadzoru, Przewodniczący oraz przedstawiciele bez prawa głosu i obserwatorzy uczestniczący w posiedzeniach Rady Organów Nadzoru dokładnie i w pełni deklarują przed każdym takim posiedzeniem brak lub istnienie jakiegokolwiek interesu, który można by uznać za podważający ich niezależność w odniesieniu do jakiegokolwiek punktu porządku obrad, oraz wstrzymują się od udziału w dyskusji i głosowaniu nad takimi punktami.

4. Rada Organów Nadzoru określa w swoim regulaminie wewnętrznym praktyczne ustalenia dotyczące zasady deklarowania interesu, o którym mowa w ust. 3, oraz zapobiegania konfliktom interesów i zarządzania nimi.

Artykuł 43

Zadania

1. Rada Organów Nadzoru wydaje wytyczne dotyczące prac Urzędu oraz jest odpowiedzialna za podejmowanie decyzji, o których mowa w rozdziale II. Rada Organów Nadzoru przyjmuje opinie, zalecenia, wytyczne i decyzje Urzędu oraz udziela porad, o których mowa w rozdziale II, w oparciu o propozycję przedstawioną, stosownie do przypadku, przez odpowiedni komitet wewnętrzny lub zespół, Przewodniczącego lub Zarząd.

2. (uchylony)

3. (uchylony)

4. Przed dniem 30 września każdego roku Rada Organów Nadzoru, działając na podstawie wniosku Zarządu, przyjmuje program prac Urzędu na kolejny rok oraz przekazuje go do wiadomości Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji.

Program prac przyjmowany jest bez uszczerbku dla corocznej procedury budżetowej i podawany jest do publicznej wiadomości.

5. Rada Organów Nadzoru, działając na podstawie wniosku Zarządu, przyjmuje roczne sprawozdanie z działalności Urzędu, w tym z wykonywania obowiązków Przewodniczącego, i przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu oraz Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu do dnia 15 czerwca każdego roku. Sprawozdanie to podawane jest do wiadomości publicznej.

6. Rada Organów Nadzoru przyjmuje wieloletni program prac Urzędu i przekazuje go do wiadomości Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji.

Wieloletni program prac przyjmowany jest bez uszczerbku dla corocznej procedury budżetowej i podawany jest do publicznej wiadomości.

7. Rada Organów Nadzoru przyjmuje budżet zgodnie z art. 63.

8. Rada Organów Nadzoru sprawuje władzę dyscyplinarną nad Przewodniczącym i Dyrektorem Wykonawczym. Może ona usunąć Dyrektora Wykonawczego ze stanowiska zgodnie z art. 51 ust. 5.

Artykuł 43a

Przejrzystość decyzji podejmowanych przez Radę Organów Nadzoru

Niezależnie od art. 70, w terminie nieprzekraczającym sześciu tygodni od każdego posiedzenia Rady Organów Nadzoru, Urząd co najmniej udostępnia Parlamentowi Europejskiemu wyczerpujący i rzeczowy protokół tego posiedzenia, w tym opatrzony uwagami wykaz decyzji, umożliwiający zrozumienie w pełni przebiegu dyskusji. W tym protokole nie uwzględnia się dyskusji na forum Rady Organów Nadzoru poświęconych poszczególnym instytucjom finansowym, chyba że art. 75 ust. 3 lub akty ustawodawcze, o których mowa w art. 1 ust. 2, stanowią inaczej.

Artykuł 44

Proces decyzyjny

1. Decyzje Rady Organów Nadzoru podejmowane są zwykłą większością głosów jej członków. Każdy członek posiadający prawo głosu ma jeden głos.

W odniesieniu do aktów określonych w art. 10–16 niniejszego rozporządzenia oraz środków i decyzji podejmowanych na mocy art. 9 ust. 5 akapit trzeci niniejszego rozporządzenia oraz przepisów rozdziału VI niniejszego rozporządzenia i w drodze odstępstwa od przepisów akapitu pierwszego niniejszego ustępu Rada Organów Nadzoru podejmuje decyzje kwalifikowaną większością głosów swoich członków, jak określono w art. 16 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej oraz w art. 3 Protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych.

Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu nad decyzjami, o których mowa w akapicie drugim.

W odniesieniu do składu zespołów powoływanych zgodnie z art. 41 ust. 2, 3 i 4 oraz członków komitetu ds. wzajemnej oceny, o którym mowa w art. 30 ust. 2, Rada Organów Nadzoru, rozpatrując propozycje Przewodniczącego, dąży do osiągnięcia konsensusu. W przypadku braku konsensusu decyzje Rady Organów Nadzoru są podejmowane większością trzech czwartych głosów jej członków posiadających prawo głosu. Każdy członek posiadający prawo głosu ma jeden głos.

W odniesieniu do decyzji przyjmowanych na mocy art. 18 ust. 3 i 4 oraz na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu Rada Organów Nadzoru podejmuje decyzje zwykłą większością głosów jej członków posiadających prawo głosu.

2. Posiedzenia Rady Organów Nadzoru zwoływane są przez Przewodniczącego z własnej inicjatywy lub na wniosek jednej trzeciej członków, i przewodniczy im Przewodniczący.

3. Rada Organów Nadzoru uchwala i udostępnia do publicznej wiadomości swój regulamin wewnętrzny.

4. W odniesieniu do decyzji zgodnie z art. 17, 19 i 30 Rada Organów Nadzoru głosuje nad proponowanymi decyzjami w drodze procedury pisemnej. Członkowie Rady Organów Nadzoru posiadający prawo głosu mają osiem dni roboczych na oddanie głosu. Każdy członek posiadający prawo głosu ma jeden głos. Proponowaną decyzję uznaje się za przyjętą, o ile sprzeciwu nie wyrażą – zwykłą większością głosów – członkowie Rady Organów Nadzoru posiadający prawo głosu. Głosów wstrzymujących się nie uznaje się ani za zgodę, ani za sprzeciw i nie uwzględnia się ich przy obliczaniu liczby oddanych głosów. Jeżeli trzech członków Rady Organów Nadzoru posiadających prawo głosu wyrazi sprzeciw wobec procedury pisemnej, projekt decyzji kieruje się pod obrady Rady Organów Nadzoru, a decyzję w tej sprawie Rada Organów Nadzoru podejmuje zgodnie z procedurą określoną w ust. 1 niniejszego artykułu.

Członkowie bez prawa głosu i obserwatorzy, z wyjątkiem Dyrektora Wykonawczego nie uczestniczą w obradach Rady Organów Nadzoru poświęconych poszczególnym instytucjom finansowym, chyba że art. 75 ust. 3 lub akty ustawodawcze, o których mowa w art. 1 ust. 2, stanowią inaczej.

5. Przewodniczący Urzędu może w każdej chwili zarządzić głosowanie. Bez uszczerbku dla tego uprawnienia i dla skuteczności procedur decyzyjnych Urzędu podczas podejmowania decyzji Rada Organów Nadzoru Urzędu dąży do osiągnięcia konsensusu.

SEKCJA 2

Zarząd

Artykuł 45

Skład

1. Zarząd składa się z Przewodniczącego i sześciu członków Rady Organów Nadzoru, wybranych przez członków Rady Organów Nadzoru posiadających prawo głosu spośród ich grona.

Każdy członek Zarządu poza Przewodniczącym ma zastępcę, który może go zastąpić, gdy nie może on uczestniczyć w posiedzeniach.

2. Kadencja członków wybranych przez Radę Organów Nadzoru wynosi dwa i pół roku. Kadencja może zostać odnowiona jednokrotnie. Skład Zarządu jest zrównoważony pod względem płci i proporcjonalny oraz odzwierciedla Unię jako całość. Kadencje zachodzą na siebie i mają zastosowanie odpowiednie ustalenia dotyczące rotacji.

3. Posiedzenia Zarządu zwoływane są przez Przewodniczącego z własnej inicjatywy lub na wniosek przynajmniej jednej trzeciej członków, i przewodniczy im Przewodniczący. Zarząd zbiera się przed każdym posiedzeniem Rady Organów Nadzoru oraz tak często, jak uzna to za konieczne. Zarząd zbiera się co najmniej pięć razy w roku.

4. Członkowie Zarządu mogą, z zastrzeżeniem przepisów regulaminu wewnętrznego, korzystać z pomocy doradców lub ekspertów. Członkowie bez prawa głosu, z wyjątkiem Dyrektora Wykonawczego, nie uczestniczą w obradach Zarządu dotyczących indywidualnych instytucji finansowych.

Artykuł 45a

Proces podejmowania decyzji

1. Decyzje Zarządu podejmowane są zwykłą większością głosów jego członków, przy czym przy ich podejmowaniu dąży się do osiągnięcia konsensusu. Każdy członek ma jeden głos. Przewodniczący jest członkiem posiadającym prawo głosu.

2. Dyrektor Wykonawczy i przedstawiciel Komisji uczestniczą w posiedzeniach Zarządu bez prawa głosu. Przedstawiciel Komisji ma prawo głosu w sprawach, o których mowa w art. 63.

3. Zarząd przyjmuje i podaje do wiadomości publicznej swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 45b

Grupy koordynacyjne

1. Zarząd może – z własnej inicjatywy lub na wniosek właściwego organu – tworzyć grupy koordynacyjne w określonych dziedzinach, w których może istnieć potrzeba koordynacji z uwzględnieniem szczególnych zmian na rynku. Zarząd tworzy grupy koordynacyjne w określonych dziedzinach na wniosek pięciu członków Rady Organów Nadzoru.

2. W grupach koordynacyjnych uczestniczą wszystkie właściwe organy, które udostępniają grupom koordynacyjnym – zgodnie z art. 35 – informacje niezbędne, aby umożliwić tym grupom wykonywanie ich zadań koordynacyjnych zgodnie z ich mandatem. Prace grup koordynacyjnych opierają się na informacjach udostępnionych przez właściwe organy oraz na wszelkich ustaleniach dokonanych przez Urząd.

3. Grupom tym przewodniczy członek Zarządu. Każdego roku członek Zarządu odpowiedzialny za daną grupę koordynacyjną informuje Radę Organów Nadzoru o głównych elementach omawianych kwestii oraz dokonanych ustaleń oraz – gdy jest to istotne – zgłasza propozycję dotyczącą regulacyjnych działań następczych lub wzajemnej oceny w odnośnym obszarze. Właściwe organy informują Urząd o tym, w jaki sposób uwzględniły prace grup koordynacyjnych w swoich działaniach.

4. W przypadku monitorowania zmian na rynku, które mogą być przedmiotem zainteresowania grup koordynacyjnych, Urząd może zwracać się do właściwych organów – zgodnie z art. 35 – o przekazanie informacji niezbędnych, aby umożliwić Urzędowi wykonywanie jego funkcji monitorującej.

Artykuł 46

Niezależność Zarządu

Członkowie Zarządu działają niezależnie i obiektywnie w wyłącznym interesie Unii jako całości oraz nie zwracają się o instrukcje do instytucji lub organów Unii, żadnego rządu ani do innego podmiotu publicznego lub prywatnego, ani też nie przyjmują takich instrukcji.

Państwa członkowskie, instytucje ani organy Unii, ani żadne inne podmioty publiczne lub prywatne nie usiłują wywierać wpływu na członków Zarządu przy wykonywaniu ich zadań.

Artykuł 47

Zadania

1. Zarząd zapewnia, aby Urząd wypełniał swoją misję i wykonywał powierzone mu zadania zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

2. Zarząd przedkłada Radzie Organów Nadzoru do zatwierdzenia projekt rocznego i wieloletniego programu prac.

3. Zarząd wykonuje swoje uprawnienia budżetowe zgodnie z art. 63 i 64.

3a. Zarząd może badać wszystkie kwestie, z wyjątkiem zadań określonych w art. 30, wydawać na ich temat opinię i przedstawiać w ich sprawie wnioski.

4. Zarząd przyjmuje plan polityki kadrowej Urzędu oraz, zgodnie z art. 68 ust. 2, niezbędne środki wykonawcze do regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwany dalej „regulaminem pracowniczym”).

5. Zgodnie z art. 72 Zarząd przyjmuje przepisy szczególne dotyczące prawa dostępu do dokumentów Urzędu.

6. Zarząd przedkłada Radzie Organów Nadzoru do zatwierdzenia roczne sprawozdanie z działalności Urzędu, w tym z wykonania obowiązków Przewodniczącego.

7. Zarząd uchwala i podaje do wiadomości publicznej swój regulamin wewnętrzny.

8. Zarząd wyznacza i odwołuje członków Komisji Odwoławczej zgodnie z art. 58 ust. 3 i 5, należycie uwzględniając wniosek Rady Organów Nadzoru.

9. Członkowie Zarządu podają do wiadomości publicznej informacje o wszystkich odbytych spotkaniach i wszystkich przyjętych zaproszeniach. Wydatki rejestruje się jawnie, zgodnie z regulaminem pracowniczym.

SEKCJA 3

Przewodniczący

Artykuł 48

Powołanie i zadania

1. Urząd jest reprezentowany przez Przewodniczącego, który jest niezależnym profesjonalistą zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy.

Przewodniczący jest odpowiedzialny za przygotowywanie prac Rady Organów Nadzoru, w tym ustalanie porządku obrad, który podlega przyjęciu przez Radę Organów Nadzoru, zwoływanie posiedzeń oraz poddawanie punktów porządku obrad pod decyzję, oraz przewodniczy posiedzeniom Rady Organów Nadzoru.

Przewodniczący jest odpowiedzialny za ustalanie porządku obrad Zarządu, który podlega przyjęciu przez Zarząd, oraz przewodniczy posiedzeniom Zarządu.

Przewodniczący może zwrócić się do Zarządu o rozważenie utworzenia grupy koordynacyjnej zgodnie z art. 45b.

2. Przewodniczący wybierany jest na podstawie osiągnięć, umiejętności i wiedzy na temat instytucji i rynków finansowych oraz doświadczenia w zakresie nadzoru finansowego i regulacji finansowych, po przeprowadzeniu otwartej procedury wyboru, w ramach której przestrzega się zasady równowagi płci i którą publikuje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Rada Organów Nadzoru, przy wsparciu Komisji, sporządza krótką listę zakwalifikowanych kandydatów na stanowisko Przewodniczącego. W oparciu o krótką listę Rada przyjmuje decyzję o mianowaniu Przewodniczącego, po zatwierdzeniu go przez Parlament Europejski.

W przypadku gdy Przewodniczący nie spełnia już warunków określonych w art. 49 lub został uznany za winnego poważnego uchybienia, Rada może, działając na wniosek Komisji zatwierdzony przez Parlament Europejski, przyjąć decyzję o odwołaniu go z urzędu.

Rada Organów Nadzoru wybiera także spośród jej członków Wiceprzewodniczącego, który będzie pełnił zadania Przewodniczące w czasie jego nieobecności. Wiceprzewodniczący nie może być wybrany spośród członków Zarządu.

3. Kadencja Przewodniczącego trwa pięć lat i może zostać jednokrotnie odnowiona.

4. W okresie dziewięciu miesięcy poprzedzających koniec pięcioletniej kadencji Przewodniczącego, Rada Organów Nadzoru ocenia:

a) wyniki osiągnięte podczas pierwszej kadencji i sposób ich osiągnięcia;

b) zadania i potrzeby Urzędu w następnych latach.

Do celów oceny, o której mowa w akapicie pierwszym, zadania Przewodniczącego wykonuje Wiceprzewodniczący.

Rada może – działając na wniosek Rady Organów Nadzoru i przy wsparciu Komisji, a także po uwzględnieniu oceny, o której mowa w akapicie pierwszym – jednokrotnie przedłużyć kadencję Przewodniczącego.

5. Przewodniczący może zostać odwołany ze stanowiska wyłącznie z poważnych powodów. Przewodniczący może zostać w ten sposób odwołany wyłącznie przez Parlament Europejski w oparciu o wcześniejszą decyzję Rady przyjętą po konsultacji z Radą Organów Nadzoru.

Artykuł 49

Niezależność Przewodniczącego

Z zastrzeżeniem roli Rady Organów Nadzoru w odniesieniu do zadań Przewodniczącego, Przewodniczący nie zwraca się o instrukcje do instytucji lub organów Unii, żadnego rządu ani do innego podmiotu publicznego lub prywatnego, ani też nie przyjmuje takich instrukcji.

Państwa członkowskie, instytucje ani organy Unii ani żadne inne podmioty publiczne lub prywatne nie dążą do wywierania wpływu na Przewodniczącego w wykonywaniu jego zadań.

Zgodnie z regulaminem pracowniczym, o którym mowa w art. 68, po zakończeniu pełnienia swojej funkcji Przewodniczący jest nadal zobowiązany do zachowania uczciwości i rozwagi w odniesieniu do przyjmowania pewnych stanowisk lub korzyści.

Artykuł 49a

Wydatki

Przewodniczący podaje do wiadomości publicznej informacje o wszystkich spotkaniach odbytych z podmiotami zewnętrznymi w terminie dwóch tygodni od spotkania i o wszystkich przyjętych zaproszeniach. Wydatki rejestruje się jawnie zgodnie z regulaminem pracowniczym.

Artykuł 50

(uchylony)

SEKCJA 4

Dyrektor Wykonawczy

Artykuł 51

Powołanie

1. Urząd jest zarządzany przez Dyrektora Wykonawczego, który jest niezależnym profesjonalistą zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy.

2. Po przeprowadzeniu otwartej procedury kwalifikacyjnej Europejski Dyrektor Wykonawczy powoływany jest, po potwierdzeniu przez Parlament, przez Radę Organów Nadzoru na podstawie osiągnięć, umiejętności, wiedzy na temat instytucji i rynków finansowych, doświadczenia w zakresie nadzoru finansowego i regulacji rynków finansowych oraz doświadczenia na stanowisku kierowniczym.

3. Kadencja Dyrektora Wykonawczego wynosi pięć lat i może zostać jednokrotnie odnowiona.

4. W okresie dziewięciu miesięcy poprzedzających koniec kadencji Dyrektora Wykonawczego Rada Organów Nadzoru dokonuje w szczególności oceny:

a) wyników osiągniętych podczas pierwszej kadencji i sposobu ich osiągnięcia;

b) zadań i potrzeb Urzędu w następnych latach.

Na podstawie tej oceny, o której mowa w akapicie pierwszym, Rada Organów Nadzoru może jednokrotnie odnowić kadencję Dyrektora Wykonawczego.

5. Dyrektor Wykonawczy może zostać odwołany ze stanowiska wyłącznie na mocy decyzji Rady Organów Nadzoru.

Artykuł 52

Niezależność

Bez uszczerbku dla odnośnych funkcji Zarządu i Rady Organów Nadzoru w odniesieniu do zadań Dyrektora Wykonawczego, Dyrektor Wykonawczy nie może zwracać się o instrukcje do instytucji ani organów unijnych, rządu państwa członkowskiego, ani podmiotu publicznego lub prywatnego, ani nie może przyjmować takich instrukcji.

Państwa członkowskie, instytucje lub organy Unii ani żadne inne podmioty publiczne czy prywatne nie dążą do wywierania wpływu na Dyrektora Wykonawczego w wykonywaniu jego zadań.

Zgodnie z regulaminem pracowniczym, o którym mowa w art. 68, Dyrektor Wykonawczy po ustąpieniu ze stanowiska wciąż jest zobowiązany do zachowania uczciwości i dyskrecji w odniesieniu do obejmowania pewnych stanowisk lub przyjmowaniu pewnych korzyści.

Artykuł 53

Zadania

1. Dyrektor Wykonawczy jest odpowiedzialny za zarządzanie Urzędem i przygotowuje prace Zarządu.

2. Dyrektor Wykonawczy jest odpowiedzialny za wykonanie rocznego programu prac Urzędu pod kierownictwem Rady Organów Nadzoru i pod kontrolą Zarządu.

3. Dyrektor Wykonawczy podejmuje wszelkie niezbędne środki, w szczególności przyjmuje wewnętrzne instrukcje administracyjne oraz publikuje komunikaty, w celu zapewnienia funkcjonowania Urzędu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

4. Dyrektor Wykonawczy przygotowuje wieloletni program prac, o którym mowa w art. 47 ust. 2.

5. Do dnia 30 czerwca każdego roku Dyrektor Wykonawczy przygotowuje dla Zarządu program prac Urzędu na kolejny rok, jak określono w art. 47 ust. 2.

6. Dyrektor Wykonawczy sporządza wstępny projekt budżetu Urzędu zgodnie z art. 63 i wykonuje budżet Urzędu zgodnie z art. 64.

7. Każdego roku Dyrektor Wykonawczy przygotowuje projekt sprawozdania, w tym rozdział poświęcony działalności regulacyjnej i nadzorczej Urzędu oraz rozdział dotyczący spraw finansowo-administracyjnych.

8. W odniesieniu do pracowników Urzędu Dyrektor Wykonawczy wykonuje uprawnienia nadane mu na mocy art. 68 i zarządza kwestiami personalnymi.

ROZDZIAŁ IV

WSPÓLNE ORGANY EUROPEJSKICH URZĘDÓW NADZORU

SEKCJA 1

Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru

Artykuł 54

Ustanowienie

1. Niniejszym ustanawia się Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru.

2. Wspólny Komitet stanowi forum, w ramach którego Urząd prowadzi regularną i ścisłą współpracę, aby zapewnić międzysektorową spójność – przy uwzględnieniu specyfiki poszczególnych sektorów – z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Bankowego) i Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zwłaszcza w odniesieniu do:

— konglomeratów finansowych oraz – gdy wymaga tego prawo Unii – konsolidacji ostrożnościowej,

— księgowości i audytu,

— analiz mikroostrożnościowych pod kątem rozwoju sytuacji, zagrożeń i słabości związanych ze stabilnością finansową,

— detalicznych produktów inwestycyjnych,

— cyberbezpieczeństwa,

— wymiany informacji i najlepszych praktyk z ERRS oraz innymi Europejskimi Urzędami Nadzoru,

— detalicznych usług finansowych i kwestii dotyczących ochrony konsumentów i inwestorów;

— porad udzielanych przez komitet ustanowiony zgodnie z art. 1 ust. 7.

2a. [3] (uchylony)

3. Wspólny Komitet posiada własny personel zapewniany przez Europejskie Urzędy Nadzoru, który działa jako stały sekretariat. Urząd wnosi odpowiednie środki na pokrycie kosztów administracyjnych, kosztów infrastruktury oraz kosztów operacyjnych.

4. Jeżeli instytucja finansowa obejmuje różne sektory, Wspólny Komitet rozstrzyga spory zgodnie z art. 56.

Artykuł 55

Skład

1. W skład Wspólnego Komitetu wchodzą Przewodniczący Europejskich Urzędów Nadzoru, a także w stosownych przypadkach, przewodniczący Podkomitetu powołanego na mocy art. 57.

2. Dyrektor Wykonawczy, przedstawiciel Komisji i ERRS są zapraszani do uczestniczenia w charakterze obserwatorów w posiedzeniach Wspólnego Komitetu oraz Podkomitetów, o których mowa w art. 57.

3. Przewodniczący Wspólnego Komitetu wybierany jest co roku na zasadzie rotacji spośród przewodniczących Europejskich Urzędów Nadzoru. Przewodniczący Wspólnego Komitetu jest drugim wiceprzewodniczącym ERRS.

4. Wspólny Komitet uchwala i publikuje swój regulamin wewnętrzny. W regulaminie mogą zostać określeni inni uczestnicy posiedzeń Wspólnego Komitetu.

Posiedzenia Wspólnego Komitetu odbywają się co najmniej raz na trzy miesiące.

5. Przewodniczący Urzędu regularnie informuje Radę Organów Nadzoru o stanowiskach przyjmowanych podczas posiedzeń Wspólnego Komitetu oraz informuje ją o tych stanowiskach.

Artykuł 56

Wspólne stanowiska i wspólne akty

W ramach swoich zadań określonych w rozdziale II niniejszego rozporządzenia, a w szczególności w kontekście wykonania dyrektywy 2002/87/WE, w stosownych przypadkach Urząd wypracowuje w drodze konsensusu wspólne stanowiska, w stosownych przypadkach z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Bankowego) oraz z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych).

Jeżeli wymaga tego prawo Unii, środki na mocy art. 10–16 oraz decyzje na mocy art. 17, 18 i 19 niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do stosowania dyrektywy 2002/87/WE i innych aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, które wchodzą również w zakres kompetencji Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego) lub Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), są przyjmowane równolegle, w stosownych przypadkach, przez Urząd, Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) oraz Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych).

Artykuł 57

Podkomitety

1. Wspólny Komitet może ustanawiać podkomitety w celu przygotowania dla Wspólnego Komitetu projektów wspólnych stanowisk i wspólnych aktów.

2. W skład każdego podkomitetu wchodzą osoby, o których mowa w art. 55 ust. 1, oraz po jednym przedstawicielu wysokiego szczebla z aktualnego personelu właściwego organu z każdego państwa członkowskiego.

3. Każdy podkomitet wybiera spośród przedstawicieli odpowiednich właściwych organów przewodniczącego, który staje się również obserwatorem we Wspólnym Komitecie.

4. Do celów art. 56 w ramach Wspólnego Komitetu ustanawia się Podkomitet ds. Konglomeratów Finansowych.

5. Wspólny Komitet publikuje na swojej stronie internetowej informację o wszystkich ustanowionych podkomitetach, łącznie z ich uprawnieniami, oraz listę ich członków z podaniem funkcji pełnionych przez nich w danym podkomitecie.

SEKCJA 2

Komisja Odwoławcza

Artykuł 58

Skład i działanie

1. Niniejszym ustanawia się Komisję Odwoławczą Europejskich Urzędów Nadzoru.

2. W skład Komisji Odwoławczej wchodzi sześciu członków i sześciu zastępców, które to osoby muszą cieszyć się dużym uznaniem i posiadać udokumentowaną odpowiednią wiedzę z zakresu prawa Unii oraz międzynarodowe doświadczenie zawodowe na wystarczająco wysokim poziomie w dziedzinie bankowości, ubezpieczeń, pracowniczych programów emerytalnych, rynków papierów wartościowych lub innych usług finansowych, z wyłączeniem aktualnego personelu właściwych organów lub innych krajowych lub unijnych instytucji lub organów zaangażowanych w działalność Urzędu oraz członków Grupy Interesariuszy z Sektora Ubezpieczeń i Reasekuracji oraz członków Grupy Interesariuszy z Sektora Pracowniczych Programów Emerytalnych. Członkowie i ich zastępcy muszą być obywatelami państwa członkowskiego oraz muszą posiadać gruntowną znajomość co najmniej dwóch języków urzędowych Unii. Komisja Odwoławcza musi dysponować fachową wiedzą prawniczą wystarczającą do zapewnienia specjalistycznych opinii prawnych dotyczących legalności, w tym proporcjonalności, wykonywania uprawnień przez Urząd.

Komisja Odwoławcza wyznacza swojego przewodniczącego.

3. Dwóch członków Komisji Odwoławczej i dwóch zastępców wyznacza Zarząd Urzędu po konsultacji z Radą Organów Nadzoru z krótkiej listy zaproponowanej przez Komisję po opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zaproszenia do wyrażenia zainteresowania.

Po otrzymaniu krótkiej listy kandydatów Parlament Europejski może wezwać kandydatów na członków i ich zastępców do złożenia przed nim oświadczenia i udzielenia odpowiedzi na wszelkie pytania posłów.

Parlament Europejski, ilekroć wpłynie taki wniosek, może wezwać członków Komisji Odwoławczej do złożenia przed nim oświadczenia oraz udzielenia odpowiedzi na wszelkie pytania posłów, z wyjątkiem oświadczeń, pytań lub odpowiedzi dotyczących indywidualnych spraw będących przedmiotem decyzji Komisji Odwoławczej lub toczących się przed Komisją Odwoławczą.

4. Kadencja członków Komisji Odwoławczej wynosi pięć lat. Kadencja może zostać odnowiona jednokrotnie.

5. Członka Komisji Odwoławczej wyznaczonego przez Zarząd Urzędu nie można odwołać ze stanowiska w czasie trwania kadencji, chyba że został uznany za winnego poważnego uchybienia, a Zarząd, po konsultacji z Radą Organów Nadzoru, podejmie decyzję o jego odwołaniu.

6. Decyzje Komisji Odwoławczej przyjmowane są większością głosów co najmniej czterech z sześciu jej członków. W przypadkach gdy decyzja będąca przedmiotem odwołania jest objęta zakresem zastosowania niniejszego rozporządzenia, decydująca większość obejmuje co najmniej jednego z dwóch członków Komisji Odwoławczej mianowanych przez Urząd.

7. Komisja Odwoławcza zwoływana jest przez swojego przewodniczącego stosownie do potrzeb.

8. Europejskie Urzędy Nadzoru zapewniają Komisji Odwoławczej wsparcie operacyjne i pomoc sekretariatu za pośrednictwem Wspólnego Komitetu.

Artykuł 59

Niezależność i bezstronność

1. Członkowie Komisji Odwoławczej podejmują decyzje w sposób niezależny. Nie są związani żadnymi instrukcjami. Nie mogą oni pełnić żadnych innych funkcji związanych z Urzędem, jego Zarządem ani w Radą Organów Nadzoru.

2. Członkowie Komisji Odwoławczej oraz pracownicy Urzędu zapewniający wsparcie operacyjne i obsługę administracyjną nie mogą brać udziału w postępowaniu odwoławczym, jeżeli mają w nim interes osobisty, jeżeli wcześniej działali jako przedstawiciele jednej ze stron postępowania lub jeżeli uczestniczyli w podejmowaniu decyzji stanowiącej przedmiot postępowania odwoławczego.

3. Jeżeli członek Komisji Odwoławczej uważa, że inny członek nie powinien brać udziału w postępowaniu odwoławczym z przyczyn, o których mowa w ust. 1 i 2, lub z innego powodu, powiadamia o tym Komisję Odwoławczą.

4. Każda strona postępowania odwoławczego może zgłosić sprzeciw wobec udziału członka Komisji Odwoławczej z powodów, o których mowa w ust. 1 i 2, lub w przypadku podejrzenia o stronniczość.

Podstawą sprzeciwu nie może być obywatelstwo członka; sprzeciw nie jest też dopuszczalny, jeżeli strona postępowania odwoławczego – wiedząc o istnieniu podstaw do zgłoszenia sprzeciwu – dokonała innej czynności procesowej niż zgłoszenie sprzeciwu co do składu Komisji Odwoławczej.

5. Komisja Odwoławcza podejmuje decyzję dotyczącą działania, które należy podjąć w przypadkach określonych w ust. 1 i 2, bez udziału zainteresowanego członka.

Przy podejmowaniu tej decyzji zainteresowanego członka zastępuje w Komisji Odwoławczej jego zastępca. Jeżeli zastępca znajduje się w podobnej sytuacji, Przewodniczący wyznacza osobę zastępującą spośród innych zastępców.

6. Członkowie Komisji Odwoławczej zobowiązują się działać niezależnie i w interesie publicznym.

W tym celu składają oni oświadczenie o zobowiązaniach i deklarację, w której wykazują brak interesów, który mógłby zaważyć na ich niezależności, albo ujawniają wszelkie bezpośrednie lub pośrednie interesy, które mogłyby zaważyć na ich niezależności.

Oświadczenie i deklaracja składane są corocznie w formie pisemnej i podawane są do publicznej wiadomości.

ROZDZIAŁ V

ŚRODKI ODWOŁAWCZE

Artykuł 60

Odwołania

1. Osoba fizyczna lub prawna, w tym właściwe organy, może odwołać się od decyzji Urzędu, o której mowa w art. 17, 18 i 19, oraz od każdej innej decyzji wydanej przez Urząd zgodnie z aktami unijnymi, o których mowa w art. 1 ust. 2, która jest do niej skierowana, oraz od decyzji, która dotyczy jej bezpośrednio i indywidualnie, mimo że została przyjęta w postaci decyzji skierowanej do innej osoby.

2. Odwołanie wraz z uzasadnieniem składa się Urzędowi w formie pisemnej w terminie trzech miesięcy od daty powiadomienia zainteresowanej osoby o decyzji lub – w razie braku takiego powiadomienia – od daty opublikowania decyzji przez Urząd.

Komisja Odwoławcza podejmuje decyzję w sprawie odwołania w terminie trzech miesięcy od jego złożenia.

3. Odwołanie wniesione zgodnie z ust. 1 nie ma skutku zawieszającego.

Komisja Odwoławcza może jednak zawiesić wykonanie zaskarżonej decyzji, jeżeli uzna, że wymagają tego okoliczności.

4. Jeżeli odwołanie jest dopuszczalne, Komisja Odwoławcza bada, czy jest ono uzasadnione. Wzywa ona strony postępowania odwoławczego do wnoszenia w określonym terminie uwag do skierowanych przez nią pism lub do pism pochodzących od innych stron postępowania odwoławczego. Strony postępowania odwoławczego są uprawnione do ustnego przedstawienia swojego stanowiska.

5. Komisja Odwoławcza może potwierdzić decyzję podjętą przez właściwy organ Urzędu lub przekazać sprawę do rozstrzygnięcia właściwemu organowi Urzędu. Decyzja Komisji Odwoławczej jest wiążąca dla tego organu i podejmuje on zmienioną decyzję w danej sprawie.

6. Komisja Odwoławcza uchwala i udostępnia do wiadomości publicznej swój regulamin wewnętrzny.

7. Urząd udostępnia do wiadomości publicznej zawierające uzasadnienie decyzje podejmowane przez Komisję Odwoławczą.

Artykuł 60a

Przekroczenie kompetencji przez Urząd

Każda osoba fizyczna lub prawna może przesłać uzasadnioną opinię Komisji, jeżeli uzna, że Urząd – działając zgodnie z art. 16 i 16b – przekroczył swoje kompetencje, w tym poprzez działanie niezgodne z zasadą proporcjonalności w rozumieniu art. 1 ust. 5, a takie przekroczenie kompetencji ma bezpośredni i indywidualny wpływ na daną osobę.

Artykuł 61

Skargi przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej

1. Od decyzji podjętej przez Komisję Odwoławczą lub – w przypadku gdy nie przysługuje odwołanie do Komisji Odwoławczej – od decyzji Urzędu może zostać wniesiona skarga do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zgodnie z art. 263 TFUE.

2. Państwa członkowskie i instytucje unijne, jak i wszelkie osoby fizyczne i prawne mogą zaskarżyć decyzje podejmowane przez Urząd bezpośrednio do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zgodnie z art. 263 TFUE.

3. W przypadku gdy Urząd jest zobowiązany do działania, ale zaniechał wydania decyzji, może zostać wszczęte postępowanie z tytułu zaniechania działania zgodnie z art. 265 TFUE przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

4. Od Urzędu wymagane jest podjęcie niezbędnych środków w celu zastosowania się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

ROZDZIAŁ VI

PRZEPISY FINANSOWE

Artykuł 62

Budżet Urzędu

1. Dochody Urzędu, będącego organem europejskim zgodnie z art. 70 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (⁵⁶) (UE, Euratom) 2018/1046 (zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym”) składają się w szczególności z połączenia następujących elementów:

a) obowiązkowe składki uiszczane przez krajowe organy władzy publicznej właściwe w zakresie nadzoru nad instytucjami finansowymi; składki są wnoszone w wysokości wyliczanej wnosi się zgodnie z zasadą ważenia głosów określoną w art. 3 ust. 3 Protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych. Do celów niniejszego artykułu art. 3 ust. 3 Protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych stosuje się nadal po dniu 31 października 2014 r. wskazanym w tym protokole;

b) dotację unijną zapisaną w budżecie ogólnym Unii Europejskiej (sekcja „ Komisja”);

c) opłaty uiszczane na rzecz Urzędu w przypadkach określonych w odpowiednich instrumentach prawa unijnego;

d) dobrowolne wkłady wnoszone przez państwa członkowskie lub obserwatorów;.

e) uzgodnione opłaty za publikacje, szkolenia oraz za inne usługi świadczone przez Urząd, w przypadku gdy specjalnie o ich realizację zwrócił się co najmniej jeden właściwy organy.

Wszelkie dobrowolne wkłady wnoszone przez państwa członkowskie lub obserwatorów nie są przyjmowane, jeżeli ich przyjęcie rzutowałoby negatywnie na niezależność i bezstronność Urzędu. Za rzutujące negatywnie na niezależność i bezstronność Urzędu nie uważa się dobrowolnych wkładów, które stanowią rekompensatę z tytułu kosztów realizacji zadań przekazanych Urzędowi przez właściwy organ.

2. Na wydatki Urzędu składają się co najmniej koszty personelu, wynagrodzenia, koszty administracyjne, koszty infrastruktury, szkolenia zawodowego oraz koszty operacyjne.

3. Dochody i wydatki równoważą się.

4. Preliminarze wszystkich dochodów i wydatków Urzędu są przygotowywane na każdy rok budżetowy pokrywający się z rokiem kalendarzowym i wykazywane są w budżecie Urzędu.

Artykuł 63

Ustanawianie budżetu

1. Każdego roku Dyrektor Wykonawczy – na podstawie rocznego i wieloletniego programu Urzędu – sporządza wstępny projekt jednolitego dokumentu programowego Urzędu na kolejne trzy lata budżetowe, w którym określa preliminarz dochodów i wydatków, jak również informacje na temat pracowników, oraz przekazuje go Zarządowi i Radzie Organów Nadzoru wraz z planem zatrudnienia.

2. Rada Organów Nadzoru – na podstawie projektu zatwierdzonego przez Zarząd – przyjmuje projekt jednolitego dokumentu programowego na kolejne trzy lata budżetowe.

3. Do dnia 31 stycznia Zarząd przekazuje jednolity dokument programowy Komisji, Parlamentowi Europejskiemu i Radzie oraz Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu.

4. Uwzględniając jednolity dokument programowy, Komisja wprowadza do projektu budżetu ogólnego Unii szacunki, które uważa za niezbędne w odniesieniu do planu zatrudnienia, oraz kwotę wkładu równoważącego, którym ma zostać obciążony budżet ogólny Unii, zgodnie z art. 313 i 314 TFUE.

5. Parlament Europejski i Rada przyjmują plan zatrudnienia dla Urzędu. Parlament Europejski i Rada zatwierdzają środki na wkład równoważący dla Urzędu.

6. Budżet Urzędu przyjmuje Rada Organów Nadzoru. Budżet staje się budżetem ostatecznym po ostatecznym przyjęciu budżetu ogólnego Unii. W stosownych przypadkach budżet jest odpowiednio dostosowywany.

7. Zarząd bez zbędnej zwłoki powiadamia Parlament Europejski i Radę o swoim zamiarze realizacji wszelkich projektów, które mogą mieć istotne skutki finansowe dla finansowania budżetu Urzędu, zwłaszcza projektów związanych z nieruchomościami, takich jak najem lub zakup budynków.

8. Bez uszczerbku dla art. 266 i 267 rozporządzenia finansowego, Parlament Europejski i Rada zatwierdzają każdy projekt, który może mieć istotne skutki finansowe lub długoterminowe konsekwencje dla finansowania budżetu Urzędu, zwłaszcza każdy projekt związany z nieruchomościami, taki jak najem lub zakup budynków, w tym klauzule o odstąpieniu.

Artykuł 64

Wykonanie i kontrola budżetu

1. Dyrektor Wykonawczy działa w charakterze urzędnika zatwierdzającego i wykonuje roczny budżet Urzędu.

2. Do dnia 1 marca kolejnego roku księgowy Urzędu przesyła księgowemu Komisji oraz Trybunałowi Obrachunkowemu wstępne sprawozdanie finansowe. Art. 70 nie stanowi dla Urzędu przeszkody w przekazywaniu Trybunałowi Obrachunkowemu wszelkich informacji, o które Trybunał Obrachunkowy się zwraca, wchodzących w zakres kompetencji Trybunału.

3. Do dnia 1 marca kolejnego roku księgowy Urzędu przesyła księgowemu Komisji wymagane informacje księgowe do celów związanych z konsolidacją w sposób i w formacie, które ustalił księgowy Komisji.

4. Do dnia 31 marca kolejnego roku księgowy Urzędu przesyła również sprawozdanie z zarządzania budżetem i finansami członkom Rady Organów Nadzoru, Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Trybunałowi Obrachunkowemu.

5. Po otrzymaniu uwag Trybunału Obrachunkowego w sprawie wstępnego sprawozdania finansowego Urzędu zgodnie z art. 246 rozporządzenia finansowego księgowy Urzędu sporządza końcowe sprawozdanie finansowe Urzędu. Dyrektor Wykonawczy przesyła to końcowe sprawozdanie finansowe Radzie Organów Nadzoru, która wydaje opinię na temat tego sprawozdania.

6. Do dnia 1 lipca kolejnego roku księgowy Urzędu przesyła końcowe sprawozdanie finansowe wraz z opinią Rady Organów Nadzoru księgowemu Komisji, Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Trybunałowi Obrachunkowemu.

Do dnia 15 czerwca każdego roku księgowy Urzędu przesyła również księgowemu Komisji pakiet sprawozdawczy w znormalizowanym formacie ustalonym przez księgowego Komisji do celów związanych z konsolidacją.

7. Końcowe sprawozdanie finansowe publikuje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej do dnia 15 listopada kolejnego roku.

8. Dyrektor Wykonawczy przesyła Trybunałowi Obrachunkowemu odpowiedź na jego uwagi do dnia 30 września, a kopię tej odpowiedzi przesyła również Zarządowi i Komisji.

9. Dyrektor Wykonawczy przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, na jego wniosek oraz zgodnie z art. 261 ust. 3 rozporządzenia finansowego, wszelkie informacje niezbędne do sprawnego przebiegu procedury udzielania absolutorium za dany rok budżetowy.

10. Parlament Europejski, na zalecenie Rady stanowiącej większością kwalifikowaną, przed dniem 15 maja roku N + 2, udziela Urzędowi absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy N.

11. Urząd przedstawia uzasadnioną opinię w sprawie stanowiska Parlamentu Europejskiego oraz wszelkich innych uwag poczynionych przez Parlament Europejski w procedurze udzielania absolutorium.

Artykuł 65

Zasady finansowe

Przepisy finansowe mające zastosowanie do Urzędu przyjmuje Zarząd po konsultacji z Komisją. Przepisy te nie mogą odbiegać od przepisów rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/715 (⁵⁷), chyba że jest to wymagane ze względu na szczególne potrzeby operacyjne w zakresie funkcjonowania Urzędu i jedynie wówczas, gdy Komisja wyrazi na to wcześniej zgodę.

Artykuł 66

Środki zwalczania nadużyć finansowych

1. W celu zwalczania nadużyć finansowych, korupcji i wszelkiej innej nielegalnej działalności wobec Urzędu stosuje się bez żadnych ograniczeń przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 (⁵⁸),

2. Urząd przystępuje do Porozumienia międzyinstytucjonalnego dotyczącego wewnętrznych dochodzeń prowadzonych przez OLAF oraz niezwłocznie przyjmuje stosowne przepisy odnoszące się do całego personelu Urzędu.

3. Decyzje dotyczące finansowania oraz wynikające z nich umowy oraz instrumenty wykonawcze muszą wyraźnie stwierdzać, że Trybunał Obrachunkowy i OLAF mogą, w razie potrzeby, przeprowadzać kontrole na miejscu wobec beneficjentów środków finansowych wydatkowanych przez Urząd oraz pracowników odpowiedzialnych za przydzielenie tych środków.

ROZDZIAŁ VII

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 67

Przywileje i immunitety

Do Urzędu i jego pracowników zastosowanie ma Protokół (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej załączony do Traktatu o Unii Europejskiej oraz TFUE.

Artykuł 68

Personel

1. Do pracowników Urzędu, w tym do Dyrektora Wykonawczego i Przewodniczącego, zastosowanie mają regulamin pracowniczy, warunki zatrudnienia innych pracowników oraz zasady przyjęte wspólnie przez instytucje Unii do celów stosowania regulaminu pracowniczego i warunków zatrudnienia.

2. Zarząd, w porozumieniu z Komisją, przyjmuje niezbędne środki wykonawcze, zgodnie z ustaleniami przewidzianymi w art. 110 regulaminu pracowniczego.

3. W odniesieniu do swoich pracowników Urząd korzysta z uprawnień przyznanych organowi powołującemu na mocy regulaminu pracowniczego oraz organowi uprawnionemu do zawierania umów na mocy warunków zatrudnienia innych pracowników.

4. Zarząd przyjmuje przepisy umożliwiające oddelegowywanie ekspertów krajowych z państw członkowskich do Urzędu.

Artykuł 69

Odpowiedzialność Urzędu

1. W przypadku odpowiedzialności pozaumownej Urząd naprawia szkody wyrządzone przez Urząd lub przez jego pracowników przy wykonywaniu swoich obowiązków zgodnie z zasadami ogólnymi wspólnymi dla systemów prawnych państw członkowskich. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy do orzekania w sporach dotyczących naprawy takich szkód.

2. Osobistą odpowiedzialność finansową oraz odpowiedzialność dyscyplinarną pracowników Urzędu wobec Urzędu regulują odpowiednie przepisy mające zastosowanie do pracowników Urzędu.

Artykuł 70

Obowiązek zachowania tajemnicy służbowej

1. Członkowie Rady Organów Nadzoru oraz wszyscy pracownicy Urzędu, w tym urzędnicy oddelegowani czasowo przez państwa członkowskie oraz wszystkie inne osoby wykonujące zadania na rzecz Urzędu na podstawie umów, podlegają – również po zaprzestaniu pełnienia swoich funkcji – wymogom dotyczącym tajemnicy służbowej określonym w art. 339 TFUE oraz w odpowiednich przepisach prawodawstwa unijnego.

2. Bez uszczerbku dla przypadków, do których zastosowanie ma prawo karne, wszelkie poufne informacje uzyskane przez osoby, o których mowa w ust. 1, podczas wykonywania ich obowiązków nie mogą zostać ujawnione żadnej innej osobie ani organowi, z wyjątkiem informacji w postaci skróconej lub zbiorczej uniemożliwiającej zidentyfikowanie poszczególnych instytucji finansowych.

Obowiązek przewidziany w ust. 1 niniejszego artykułu oraz w akapicie pierwszym niniejszego ustępu nie uniemożliwia Urzędowi i właściwym organom korzystania z informacji na potrzeby egzekwowania aktów ustawodawczych, o których mowa w art. 1 ust. 2, a w szczególności na potrzeby postępowań mających na celu przyjęcie decyzji.

2a. Zarząd i Rada Organów Nadzoru zapewniają, by osoby fizyczne świadczące dowolne usługi, w sposób bezpośredni lub pośredni, stały lub okazjonalny, związane z zadaniami Urzędu, w tym urzędnicy oraz inne osoby upoważnione przez Zarząd i Radę Organów Nadzoru lub wyznaczone w tym celu przez właściwe organy, podlegały wymogom dotyczącym tajemnicy służbowej równoważnym z wymogami określonymi w ust. 1 i 2.

Te same wymogi dotyczące tajemnicy służbowej mają również zastosowanie do obserwatorów biorących udział w posiedzeniach Zarządu i Rady Organów Nadzoru oraz uczestniczących w działaniach Urzędu.

3. Przepisy ust. 1 i 2 nie uniemożliwiają Urzędowi wymiany informacji z właściwymi organami zgodnie z niniejszym rozporządzeniem oraz innymi przepisami prawa unijnego mającymi zastosowanie do instytucji finansowych.

Informacje te podlegają warunkom dotyczącym tajemnicy służbowej, o których mowa w ust. 1 i 2. Urząd wprowadza w swoim regulaminie wewnętrznym ustalenia praktyczne służące wdrożeniu zasad poufności, o których mowa w ust. 1 i 2.

4. Urząd stosuje decyzję Komisji (UE, Euratom) 2015/444 (⁵⁹).

Artykuł 71

Ochrona danych

Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących przetwarzania przez nie danych osobowych na podstawie rozporządzenia (UE) 2016/679 lub dla obowiązków Urzędu dotyczących przetwarzania przez niego danych osobowych na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (⁶⁰) podczas wypełniania powierzonych mu obowiązków.

Artykuł 72

Dostęp do dokumentów

1. W odniesieniu do dokumentów pozostających w posiadaniu Urzędu stosuje się rozporządzenie (WE) nr 1049/2001.

2. Zarząd przyjmuje praktyczne środki dotyczące stosowania rozporządzenia (WE) nr 1049/2001.

3. Decyzje podejmowane przez Urząd zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 mogą stanowić przedmiot skarg wnoszonych do Rzecznika Praw Obywatelskich lub postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej, po odwołaniu – w stosownych przypadkach – do Rady Organów Nadzoru, na warunkach określonych odpowiednio w art. 228 i 263 TFUE.

Artykuł 73

Ustalenia językowe

1. Do Urzędu stosują się przepisy rozporządzenia Rady nr 1 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (⁶¹).

2. O wewnętrznych ustaleniach językowych Urzędu decyduje Zarząd.

3. Usługi tłumaczeniowe na potrzeby działalności organu zapewnia Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej.

Artykuł 74

Umowa w sprawie siedziby

Niezbędne ustalenia dotyczące lokali, które mają zostać przekazane Urzędowi w państwie członkowskim, w którym znajduje się jego siedziba, oraz obiektów udostępnianych przez to państwo, jak również szczegółowe przepisy mające zastosowanie w tym państwie członkowskim do pracowników Urzędu i członków ich rodzin określa umowa w sprawie siedziby między Urzędem a państwem członkowskim, która została przez nich zawarta po uzyskaniu zgody Zarządu.

Państwo członkowskie zapewnia Urzędowi najlepsze możliwe warunki do prowadzenia działalności, w tym wielojęzyczne placówki szkolne o orientacji europejskiej i odpowiednie połączenia komunikacyjne.

Artykuł 75

Udział państw trzecich

1. Udział w pracach Urzędu jest otwarty dla państw trzecich, które zawarły z Unią umowy przewidujące przyjęcie i stosowanie przez nie prawa unijnego w obszarze podlegającym kompetencjom Urzędu, jak określono w art. 1 ust. 2.

2. Urząd może współpracować z państwami trzecimi, o których mowa w ust. 1, stosującymi prawodawstwo uznane za równoważne w obszarach kompetencji Urzędu, o których mowa w art. 1 ust. 2, jak przewidziano w umowach międzynarodowych zawartych przez Unię zgodnie z art. 216 TFUE.

3. W odpowiednich postanowieniach umów, o których mowa w ust. 1 i 2, określa się w szczególności charakter, zakres i aspekty proceduralne uczestnictwa państw, o których mowa w ust. 1, w pracach Urzędu, w tym przepisy dotyczące wkładu finansowego i pracowników. W umowach można przewidzieć uczestnictwo tych krajów w posiedzeniach Rady Organów Nadzoru w charakterze obserwatora, zapewniając jednocześnie, by kraje te nie mogły brać udziału w obradach dotyczących poszczególnych instytucji finansowych, chyba że są one nimi bezpośrednio zainteresowane.

ROZDZIAŁ VIII

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 76

Relacje z Komitetem Europejskich Organów Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych

Urząd uznaje się za następcę prawnego Komitetu Europejskich Organów Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych. Najpóźniej w dniu ustanowienia Urzędu wszystkie aktywa i zobowiązania oraz wszystkie bieżące operacje Komitetu Europejskich Organów Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych zostają automatycznie przekazane Urzędowi. Komitet Europejskich Organów Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych sporządza sprawozdanie, w którym wykazuje swoją końcową sytuację po stronie aktywów i zobowiązań na dzień tego przekazania. Sprawozdanie to jest badane i zatwierdzane przez Komitet Europejskich Organów Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych i Komisję.

Artykuł 77

Przepisy przejściowe dotyczące personelu

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 68, wszystkie umowy o pracę i porozumienia o oddelegowaniu zawarte przez Komitet Europejskich Organów Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych lub jego sekretariat i obowiązujące w dniu 1 stycznia 2011 r. są uznawane do czasu ich wygaśnięcia. Nie podlegają one przedłużeniu.

2. Wszystkim pracownikom posiadającym umowę o pracę, o której mowa w ust. 1, proponuje się możliwość zawarcia umów na czas określony na mocy art. 2 lit. a) warunków zatrudnienia innych pracowników w różnych grupach zaszeregowania określonych w planie zatrudnienia Urzędu.

Po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia organ uprawniony do zawierania umów przeprowadzi wewnętrzną procedurę rekrutacyjną ograniczoną do pracowników posiadających umowę zawartą z Komitetem Europejskich Organów Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych lub jego sekretariatem w celu sprawdzenia umiejętności, operatywności i uczciwości zatrudnianych osób. Wewnętrzna procedura rekrutacyjna w pełni uwzględnia umiejętności i doświadczenie, jakie dana osoba wykaże podczas wykonywania swoich obowiązków przed zatrudnieniem.

3. W zależności od rodzaju i poziomu obejmowanych stanowisk, osobom, które pomyślnie przejdą procedurę kwalifikacyjną, zostaną zaoferowane umowy na czas określony co najmniej na okres pozostały do wygaśnięcia wcześniejszej umowy.

4. Wobec pracowników posiadających wcześniejsze umowy, którzy podejmą decyzję o nieubieganiu się o umowę na czas określony lub którym nie zostaną zaoferowane takie umowy zgodnie z ust. 2, stosują się nadal odpowiednie przepisy krajowe dotyczące umów o pracę oraz inne odpowiednie instrumenty.

Artykuł 78

Przepisy krajowe

Państwa członkowskie podejmują wszelkie właściwe działania, by zapewnić skuteczne stosowanie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 79

Zmiany

W decyzji nr 716/2009/WE wprowadza się zmianę polegającą na wykreśleniu Komitetu Europejskich Organów Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych z wykazu beneficjentów wymienionych w sekcji B załącznika do tej decyzji.

Artykuł 80

Uchylenie

Niniejszym uchyla się decyzję Komisji 2009/79/WE ustanawiającą Komitet Europejskich Organów Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych, ze skutkiem od dnia i stycznia 2011 r.

Artykuł 81

Przegląd

1. Do dnia 31 grudnia 2021 r., a następnie co trzy lata Komisja publikuje ogólne sprawozdanie dotyczące doświadczeń uzyskanych w związku z działalnością Urzędu oraz stosowaniem procedur ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu. Sprawozdanie to zawiera między innymi ocenę:

a) skuteczności i konwergencji praktyk nadzorczych osiągniętych przez właściwe organy:

(i) niezależności właściwych organów oraz konwergencji standardów równoważnych zasadom ładu korporacyjnego;

(ii) bezstronność, obiektywność i autonomię Urzędu;

b) funkcjonowania kolegiów organów nadzoru;

c) postępów dokonanych w zakresie konwergencji w dziedzinie zapobiegania kryzysom, zarządzania w sytuacjach kryzysowych i rozwiązywania takich sytuacji, w tym w dziedzinie unijnych mechanizmów finansowania;

d) roli Urzędu w odniesieniu do ryzyka systemowego;

e) zastosowania klauzuli ochronnej ustanowionej w art. 38;

f) zastosowania wiążącej mediacji ustanowionej w art. 19;

g) funkcjonowania Wspólnego Komitetu.

2. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, stwierdza także, czy:

a) należy nadal oddzielnie nadzorować banki, ubezpieczenia, pracownicze programy emerytalne, papiery wartościowe i rynki finansowe;

b) należy zastosować nadzór ostrożnościowy i prowadzić nadzór nad działalnością oddzielnie czy też przez ten sam organ nadzoru;

c) należy uprościć i wzmocnić strukturę ESNF w celu zwiększenia spójności między poziomami makro i mikro oraz między Europejskimi Urzędami Nadzoru;

d) ewolucja ESNF jest spójna z ewolucją w skali globalnej;

e) w ramach ESNF istnieje wystarczająca różnorodność i wysoka jakość;

f) istnieje odpowiedni poziom odpowiedzialności i przejrzystości w odniesieniu do wymogów dotyczących publikowania;

g) zasoby Urzędu są odpowiednie, aby mógł on realizować powierzone mu obowiązki;

h) wybór siedziby Urzędu jest trafny, czy też należy przenieść Europejskie Urzędy Nadzoru do jednej siedziby, aby usprawnić koordynację ich działań.

2a. W ramach ogólnego sprawozdania, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, Komisja, po skonsultowaniu się ze wszystkimi odpowiednimi organami i zainteresowanymi stronami, przeprowadza kompleksową ocenę stosowania art. 9a.

3. W odniesieniu do kwestii bezpośredniego nadzoru nad instytucjami lub infrastrukturami o zasięgu ogólnoeuropejskim i z uwzględnieniem zmian rynkowych, Komisja opracowuje roczne sprawozdanie na temat zasadności powierzenia Urzędowi dalszych obowiązków nadzorczych w tej dziedzinie.

4. Sprawozdanie to jest przekazywane wraz z towarzyszącymi mu wnioskami (w stosownych przypadkach) Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Artykuł 82

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2011 r., z wyjątkiem art. 76 i art. 77 ust. 1 i 2, które stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Urząd ustanawia się z dniem 1 stycznia 2011 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 24 listopada 2010 r.