PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 61 lit. c) i art. 67 ust. 5 tiret drugie,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Unia postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój unijnej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, a w jej obrębie zapewnienie swobodnego przepływu osób. W celu stworzenia takiej przestrzeni Wspólnota przyjmuje między innymi środki z zakresu współpracy sądowej w sprawach cywilnych, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(2) Prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga poprawy i przyspieszenia przepływu między państwami członkowskimi dokumentów sądowych i pozasądowych dotyczących spraw cywilnych lub handlowych w ramach procedury doręczania tych dokumentów.

(3) W akcie z dnia 26 maja 1997 r. (³) Rada przedstawiła konwencję w sprawie doręczania w państwach członkowskich Unii Europejskiej dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych i zaleciła, by państwa członkowskie przyjęły ją zgodnie ze swoimi przepisami konstytucyjnymi. Konwencja ta nie weszła w życie. Należy jednak nadal mieć na uwadze wyniki negocjacji w sprawie jej zawarcia.

(4) W dniu 29 maja 2000 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1348/2000 w sprawie doręczania w państwach członkowskich sądowych i pozasądowych dokumentów w sprawach cywilnych i handlowych (⁴). Główna treść tego rozporządzenia opiera się na postanowieniach konwencji.

(5) W dniu 1 października 2004 r. Komisja przyjęła sprawozdanie na temat stosowania rozporządzenia (WE) nr 1348/2000. W sprawozdaniu stwierdzono, że stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1348/2000 - od chwili wejścia w życie w 2001 r. - wpłynęło na ogólną poprawę i przyspieszenie procedury przekazywania dokumentów między państwami członkowskimi i doręczania tych dokumentów, choć niektóre przepisy nie są jeszcze stosowane w sposób w pełni zadowalający.

(6) Skuteczne i szybkie procedury sądowe w sprawach cywilnych wymagają przekazywania dokumentów sądowych i pozasądowych w szybkim i bezpośrednim trybie między wyznaczonymi przez państwa członkowskie organami lokalnymi. Państwa członkowskie mogą wyrazić zamiar wyznaczenia tylko jednej jednostki przekazującej lub przyjmującej dokumenty albo jednej jednostki odpowiedzialnej za obie te funkcje na okres pięciu lat. Decyzja taka może być przedłużana co pięć lat.

(7) Kryterium szybkości przekazu upoważnia do wykorzystania wszelkich właściwych środków, pod warunkiem że spełnione są pewne warunki dotyczące czytelności i wiarygodności otrzymanego dokumentu. Bezpieczeństwo przekazu wymaga, aby do przekazywanego dokumentu dołączyć standardowy formularz, który ma zostać wypełniony w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych miejsca doręczenia lub w innym języku dopuszczonym przez dane państwo członkowskie.

(8) Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do doręczania dokumentów upoważnionemu przedstawicielowi strony w państwie członkowskim, w którym toczy się postępowanie, niezależnie od miejsca zamieszkania tej strony.

(9) Doręczenie dokumentu powinno nastąpić jak najszybciej, a w każdym razie przed upływem miesiąca od dnia jego wpłynięcia do jednostki przyjmującej.

(10) W celu zapewnienia skuteczności niniejszego rozporządzenia możliwość odmowy doręczenia dokumentów powinna zostać ograniczona do sytuacji wyjątkowych.

(11) Aby ułatwić przekazywanie dokumentów między państwami członkowskimi i doręczanie tych dokumentów, należy stosować standardowe formularze załączone do niniejszego rozporządzenia.

(12) Jednostka przyjmująca powinna poinformować odbiorcę na piśmie, wykorzystując w tym celu standardowy formularz, że może on odmówić przyjęcia doręczanego dokumentu w momencie doręczenia lub zwrócić go do jednostki przyjmującej w ciągu tygodnia, jeżeli dokument ten nie został sporządzony w języku, który odbiorca rozumie, lub w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych miejsca doręczenia. Jeżeli adresat skorzystał z prawa do odmowy przyjęcia dokumentu, zasada ta ma również zastosowanie w przypadku kolejnych doręczeń. Niniejsze zasady dotyczące odmowy przyjęcia dokumentu powinny mieć również zastosowanie w przypadku doręczania dokumentów za pośrednictwem przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych, poczty oraz doręczeń bezpośrednich. Powinno się wprowadzić regulację, zgodnie z którą za doręczenie dokumentu, który został zwrócony, może zostać uznane doręczenie na adres tłumaczenia tego dokumentu.

(13) Szybki przekaz zakłada, że dokument zostanie doręczony w ciągu kilku dni od jego wpłynięcia. Jeżeli jednak po upływie miesiąca dokument nadal nie został doręczony, jednostka przyjmująca powinna powiadomić o tym jednostkę przekazującą. Upływ tego terminu nie powinien wiązać się z koniecznością zwrotu dokumentu do jednostki przekazującej, jeżeli wciąż istnieje możliwość jego doręczenia w rozsądnym terminie.

(14) Jednostka przyjmująca powinna w dalszym ciągu podejmować wszelkie niezbędne działania w celu doręczenia dokumentu również wówczas, gdy doręczenie nie było możliwe w ciągu miesiąca, np. z powodu nieobecności pozwanego w miejscu zamieszkania w czasie urlopu lub z powodu jego nieobecności w miejscu pracy w związku z wyjazdem służbowym. Jednakże ażeby uniknąć sytuacji, w której obowiązek podejmowania działań przez jednostkę przyjmującą w celu doręczenia dokumentu byłby nieograniczony w czasie, jednostka przekazująca powinna mieć możliwość wskazania w standardowym formularzu terminu, po którego upływie doręczenie nie jest już wymagane.

(15) Ze względu na różnice proceduralne między państwami członkowskimi konkretny termin doręczenia może być różny w poszczególnych państwach członkowskich. Z uwagi na tego typu sytuacje oraz potencjalne trudności, jakie się z tym wiążą, niniejsze rozporządzenie powinno określać system, w którym termin doręczenia ustala się na podstawie przepisów obowiązujących w państwie członkowskim, do którego dokument jest adresowany. Jeśli jednak zgodnie z prawem danego państwa członkowskiego dokument należy doręczyć w pewnym określonym terminie, termin który należy brać pod uwagę w odniesieniu do wnioskodawcy, powinien być terminem ustalonym w przepisach tego państwa członkowskiego. Ten system podwójnej daty istnieje jedynie w kilku państwach członkowskich. Państwa członkowskie, które stosują ten system, powiadamiają o tym Komisję, która powinna opublikować tę informację w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz udostępnić ją w ramach europejskiej sieci sądowej w sprawach cywilnych i handlowych, utworzonej decyzją Rady 2001/470/WE (⁵).

(16) W celu ułatwienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości koszty wynikające z czynności urzędnika sądowego lub właściwej osoby na mocy prawa państwa członkowskiego, do którego adresowane są dokumenty, powinny odpowiadać jednorazowej opłacie w stałej wysokości ustalonej uprzednio przez to państwo członkowskie zgodnie z zasadami proporcjonalności i równego traktowania. Wymóg dotyczący jednorazowej opłaty w stałej wysokości nie powinien uniemożliwiać państwom członkowskim wprowadzenia różnych opłat za różne rodzaje doręczenia, pod warunkiem że państwa te stosują się do tych zasad.

(17) Każde państwo członkowskie powinno mieć prawo do doręczania dokumentów osobom zamieszkałym w innym państwie członkowskim bezpośrednio drogą pocztową - listem poleconym za potwierdzeniem odbioru lub równoważną przesyłką.

(18) Wszystkie osoby mające interes prawny w postępowaniu sądowym powinny mieć możliwość dokonywania doręczeń dokumentów sądowych bezpośrednio przez urzędników sądowych, innych urzędników lub inne właściwe osoby w państwie członkowskim, do którego adresowane są dokumenty, jeżeli prawo tego państwa członkowskiego zezwala na tego typu bezpośredni sposób doręczania.

(19) Komisja powinna sporządzić podręcznik zawierający informacje odpowiednie do właściwego stosowania niniejszego rozporządzenia, który powinien zostać udostępniony w ramach europejskiej sieci sądowej w sprawach cywilnych i handlowych. Komisja i państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, aby zawarte w podręczniku informacje były aktualne i kompletne, zwłaszcza jeżeli chodzi o dane kontaktowe jednostek przyjmujących i przekazujących.

(20) Przy ustalaniu okresów i terminów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu powinno się stosować przepisy rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 z dnia 3 czerwca 1971 r. określającego zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów (⁶).

(21) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁷).

(22) W szczególności Komisja powinna uzyskać uprawnienia do aktualizowania zamieszczonych w załącznikach standardowych formularzy lub do wprowadzania do nich zmian technicznych. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają służyć zmianie lub skreśleniu innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia, muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(23) W stosunkach między państwami członkowskimi będącymi stronami umów lub porozumień dwustronnych lub wielostronnych, które obejmują ten sam zakres zastosowania, a w szczególności protokołu załączonego do konwencji brukselskiej z dnia 27 września 1968 r. (⁸) oraz konwencji haskiej z dnia 15 listopada 1965 r. (⁹), niniejsze rozporządzenie ma pierwszeństwo przed postanowieniami wymienionych aktów. Niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody w utrzymywaniu lub zawieraniu przez państwa członkowskie umów lub porozumień mających na celu przyspieszenie lub uproszczenie przekazywania dokumentów, pod warunkiem że te umowy lub porozumienia są zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

(24) Informacje przekazywane na mocy niniejszego rozporządzenia powinny być objęte odpowiednią ochroną. Kwestia ta jest regulowana dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (¹⁰) oraz dyrektywą 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej) (¹¹).

(25) Najpóźniej 1 czerwca 2011 r., a następnie raz na pięć lat Komisja powinna dokonywać przeglądu stosowania niniejszego rozporządzenia i w razie konieczności proponować odpowiednie zmiany.

(26) Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą być osiągnięte w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na skalę lub rezultaty działania, można je w większym stopniu osiągnąć na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(27) Aby zwiększyć dostępność i czytelność przepisów, powinno się uchylić rozporządzenie (WE) nr 1348/2000 i zastąpić je niniejszym rozporządzeniem.

(28) Zgodnie z art. 3 protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, który to protokół jest załączony do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Zjednoczone Królestwo i Irlandia uczestniczą w przyjęciu i stosowaniu niniejszego rozporządzenia.

(29) Zgodnie z art. 1 i 2 protokołu w sprawie stanowiska Danii, który to protokół jest załączony do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani objęta zakresem jego zastosowania,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Zakres zastosowania

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie w sprawach cywilnych i handlowych, w sytuacji gdy konieczne jest przekazanie dokumentu sądowego lub pozasądowego z jednego państwa członkowskiego do drugiego, po to by go doręczyć. Rozporządzenie nie obejmuje w szczególności spraw skarbowych, celnych czy administracyjnych ani odpowiedzialności państwa za działania i zaniechania podczas sprawowania władzy publicznej (acta iure imperii).

2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania, w przypadku gdy nie jest znany adres osoby, której należy doręczyć dokument.

3. W niniejszym rozporządzeniu termin „państwo członkowskie” oznacza państwa członkowskie z wyjątkiem Danii.

Artykuł 2

Jednostki przekazujące i przyjmujące

1. Każde państwo członkowskie wyznacza urzędników państwowych, organy lub inne osoby, zwane dalej „jednostkami przekazującymi”, właściwe do przekazywania dokumentów sądowych lub pozasądowych, które mają zostać doręczone w innym państwie członkowskim.

2. Każde państwo członkowskie wyznacza urzędników państwowych, organy lub inne osoby, zwane dalej „jednostkami przyjmującymi”, właściwe do przyjmowania dokumentów sądowych lub pozasądowych pochodzących z innego państwa członkowskiego.

3. Państwo członkowskie może wyznaczyć jedną jednostkę przekazującą i jedną jednostkę przyjmującą albo jedną jednostkę pełniącą obie te funkcje. Państwa federalne, państwa, w których obowiązuje więcej niż jeden system prawny, oraz państwa posiadające autonomiczne jednostki terytorialne mogą wyznaczyć więcej niż jedną jednostkę. Decyzja o wyznaczeniu jednostki obowiązuje przez okres pięciu lat; jej obowiązywanie może być przedłużane co pięć lat.

4. Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji następujące informacje:

a) nazwy i adresy jednostek przyjmujących, o których mowa w ust. 2 i 3;

b) obszar geograficzny objęty ich właściwością miejscową;

c) dostępne sposoby odbioru dokumentów; oraz

d) języki, w których można wypełniać standardowy formularz, zawarty w załączniku I.

Państwa członkowskie zgłaszają Komisji wszystkie późniejsze zmiany tych informacji.

Artykuł 3

Organ centralny

Każde państwo członkowskie wyznacza organ centralny, który odpowiada za:

a) udzielanie informacji jednostkom przekazującym;

b) poszukiwanie rozwiązań w razie trudności przy przekazywaniu dokumentów, które mają zostać doręczone;

c) przekazywanie - w wyjątkowych wypadkach i na wniosek jednostki przekazującej - wniosku o doręczenie dokumentu właściwej jednostce przyjmującej.

Państwa federalne, państwa, w których obowiązuje więcej niż jeden system prawny, oraz państwa posiadające autonomiczne jednostki terytorialne mogą wyznaczyć więcej niż jeden organ centralny.

ROZDZIAŁ II

DOKUMENTY SĄDOWE

Sekcja 1

Przekazywanie i doręczanie dokumentów sądowych

Artykuł 4

Przekazywanie dokumentów

1. Dokumenty sądowe są przekazywane bezpośrednio i jak najszybciej między jednostkami wyznaczonymi zgodnie z art. 2.

2. Przekazywanie dokumentów, wniosków, potwierdzeń, dowodów odbioru, poświadczeń i wszystkich innych aktów między jednostkami przekazującymi i jednostkami przyjmującymi może odbywać się za pomocą wszelkich właściwych środków, pod warunkiem że treść przyjmowanego dokumentu jest wierna i zgodna z treścią dokumentu, który został wysłany, a wszystkie widniejące na nim wpisy są łatwe do odczytania.

3. Do przekazywanego dokumentu należy dołączyć wniosek sporządzony na standardowym formularzu, zawartym w załączniku I. Formularz ten musi być wypełniony w języku urzędowym państwa członkowskiego, do którego przekazywane są dokumenty, lub jeżeli w tym państwie członkowskim jest kilka języków urzędowych - w języku urzędowym lub jednym z języków urzędowych miejsca, w którym ma nastąpić doręczenie, lub w innym języku wskazanym jako dopuszczalny przez to państwo członkowskie. Każde państwo członkowskie wskazuje język urzędowy lub języki urzędowe instytucji Unii Europejskiej inne niż własny,

dopuszczone przez nie jako języki, w których może być wypełniony formularz.

4. Przekazywane dokumenty i wszystkie inne przekazywane pisma są zwolnione z konieczności uwierzytelnienia oraz innych równoważnych formalności.

5. Jeżeli jednostka przekazująca chce, by wraz z poświadczeniem, o którym mowa w art. 10, zwrócono jej jeden egzemplarz dokumentu, przesyła dany dokument w dwóch egzemplarzach.

Artykuł 5

Tłumaczenie dokumentów

1. Jednostka przekazująca, której wnioskodawca oddaje dokument do przekazania, poucza wnioskodawcę, że adresat może odmówić przyjęcia dokumentu, jeżeli nie został on sporządzony w jednym z języków, o których mowa w art. 8.

2. Wszelkie koszty związane z tłumaczeniem dokumentu poniesione przed jego przekazaniem pokrywa wnioskodawca, bez uszczerbku dla ewentualnej późniejszej decyzji sądu lub właściwego organu w sprawie obciążenia kosztami.

Artykuł 6

Odbiór dokumentu przez jednostkę przyjmującą

1. Po wpłynięciu dokumentu jednostka przyjmująca przesyła jednostce przekazującej najszybszym sposobem i w jak najkrótszym terminie, a w każdym razie nie później niż siedem dni od jego wpłynięcia, potwierdzenie odbioru na standardowym formularzu, zawartym w załączniku I.

2. W przypadku gdy wniosek o doręczenie nie może zostać zrealizowany ze względu na niekompletność przekazanych informacji lub dokumentów, jednostka przyjmująca kontaktuje się najszybszym sposobem z jednostką przekazującą w celu uzyskania brakujących informacji lub dokumentów.

3. W przypadku gdy wniosek o doręczenie wyraźnie wykracza poza zakres zastosowania niniejszego rozporządzenia lub gdy z powodu niezgodności z warunkami formalnymi doręczenie jest niemożliwe, wniosek i dokumenty są zwracane jednostce przekazującej niezwłocznie po ich wpłynięciu wraz z zawiadomieniem o ich zwrocie na standardowym formularzu, zawartym w załączniku I.

4. Jeśli jednostka przyjmująca, która otrzymała dokument do doręczenia, nie jest właściwa miejscowo do dokonania doręczenia, przekazuje go wraz z wnioskiem o doręczenie do właściwej miejscowo jednostki przyjmującej w tym samym państwie członkowskim, jeżeli wniosek spełnia warunki art. 4 ust. 3, i powiadamia o tym fakcie jednostkę przekazującą, wypełniając w tym celu standardowy formularz, zawarty w załączniku I. Właściwa miejscowo jednostka przyjmująca powiadamia jednostkę przekazującą o wpłynięciu dokumentu zgodnie z ust. 1.

Artykuł 7

Doręczanie dokumentów

1. Jednostka przyjmująca doręcza dokument samodzielnie lub zleca jego doręczenie albo zgodnie z prawem państwa członkowskiego, do którego są adresowane dokumenty, albo w szczególny sposób wskazany przez jednostkę przekazującą, o ile jest on zgodny z prawem tego państwa członkowskiego.

2. Jednostka przyjmująca podejmuje wszelkie konieczne działania, by dokument został doręczony jak najszybciej, a w każdym razie nie później niż miesiąc od jego wpłynięcia. Jeśli doręczenie w ciągu miesiąca nie było możliwe, jednostka przyjmująca:

a) powiadamia o tym niezwłocznie jednostkę przekazującą, przesyłając odpowiednią informację na standardowym formularzu, zawartym w załączniku I i wypełniając go zgodnie z warunkami określonymi w art. 10 ust. 2; oraz

b) w dalszym ciągu podejmuje wszelkie niezbędne działania w celu doręczenia dokumentu, jeżeli doręczenie w rozsądnym terminie wydaje się możliwe, chyba żejednostka przekazująca wskazała inaczej.

Artykuł 8

Odmowa przyjęcia dokumentu

1. Jednostka przyjmująca informuje adresata na standardowym formularzu, zawartym w załączniku II o możliwości odmowy przyjęcia doręczanego dokumentu w momencie doręczenia lub poprzez zwrócenie go w ciągu tygodnia do jednostki przyjmującej, jeżeli nie został on sporządzony w jednym z języków określonych poniżej ani nie dołączono do niego tłumaczenia na jeden z następujących języków:

a) język, który adresat rozumie; lub

b) język urzędowy państwa członkowskiego, do którego adresowane są dokumenty, lub jeżeli w tym państwie członkowskim jest kilka języków urzędowych - język urzędowy lub jeden z języków urzędowych miejsca, w którym ma nastąpić doręczenie.

2. W przypadku gdy jednostka przyjmująca została powiadomiona, że adresat odmówił przyjęcia dokumentu zgodnie z ust. 1, niezwłocznie powiadamia o tym jednostkę przekazującą, przesyłając w tym celu poświadczenie określone w art. 10, i zwraca jej wniosek oraz dokumenty, które wymagają tłumaczenia.

3. Jeżeli adresat odmówił przyjęcia dokumentu zgodnie z ust. 1, rozwiązaniem takiej sytuacji może być, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, doręczenie adresatowi tłumaczenia dokumentu na jeden z języków określonych w ust. 1. W takim przypadku datą doręczenia jest data doręczenia dokumentu wraz z jego tłumaczeniem zgodnie z prawem państwa członkowskiego, do którego dokument jest adresowany. Jeśli jednak zgodnie z prawem państwa członkowskiego dokument należy doręczyć w pewnym określonym terminie, data, którą należy brać pod uwagę w odniesieniu do wnioskodawcy, powinna być datą doręczenia pierwotnego dokumentu, ustaloną zgodnie z art. 9 ust. 2.

4. Ustępy 1, 2 i 3 mają zastosowanie do przewidzianych w sekcji 2 sposobów przekazywania i doręczania dokumentów sądowych.

5. Do celów ust. 1 przedstawiciele dyplomatyczni lub konsularni w przypadku doręczenia zgodnie z art. 13 lub organ albo osoba w przypadku doręczenia zgodnie z art. 14 informują adresata o możliwości odmowy przyjęcia dokumentu oraz o obowiązku przesłania każdego dokumentu, którego przyjęcia odmówił, odpowiednio do takiego przedstawiciela, organu lub osoby.

Artykuł 9

Data doręczenia

1. Nie naruszając art. 8, datę doręczenia dokumentu na podstawie art. 7 określa się zgodnie z prawem państwa członkowskiego, do którego taki dokument jest adresowany.

2. Jeśli jednak zgodnie z prawem państwa członkowskiego dokument należy doręczyć w pewnym określonym terminie, datą, którą należy brać pod uwagę w odniesieniu do wnioskodawcy, jest data ustalona w przepisach tego państwa członkowskiego.

3. Ustępy 1–2 mają zastosowanie do przewidzianych w sekcji 2 sposobów przekazywania i doręczania dokumentów sądowych.

Artykuł 10

Poświadczenie doręczenia i kopia doręczanego dokumentu

1. Po zakończeniu formalności związanych z doręczeniem dokumentu wystawia się odpowiednie poświadczenie na standardowym formularzu, zawartym w załączniku I, które jest następnie przesyłane jednostce przekazującej wraz z kopią doręczonego dokumentu, jeśli zastosowanie ma art. 4 ust. 5.

2. Poświadczenie wypełnia się w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego, z którego pochodzi dokument, lub w innym języku, który został wskazany przez to państwo członkowskie jako dopuszczalny. Każde państwo członkowskie wskazuje język urzędowy lub języki urzędowe instytucji Unii Europejskiej inne niż własny, dopuszczone przez nie jako języki, w których może być wypełniony formularz.

Artykuł 11

Koszty doręczenia

1. Doręczenie dokumentów sądowych pochodzących z innego państwa członkowskiego nie wiąże się z koniecznością uiszczenia lub zwrotu opłat bądź kosztów za usługi świadczone przez państwo członkowskie, do którego takie dokumenty są

2. Wnioskodawca jest jednak zobowiązany do zapłacenia lub zwrotu kosztów związanych z:

a) czynnościami urzędnika sądowego lub innej właściwej osoby na mocy prawa państwa członkowskiego, do którego adresowane są dokumenty;

b) wykorzystaniem szczególnej formy doręczenia.

Koszty z tytułu czynności urzędnika sądowego lub osoby właściwej z mocy prawa państwa członkowskiego, do którego adresowane są dokumenty, powinny odpowiadać jednorazowej opłacie w stałej wysokości ustalonej uprzednio przez to państwo członkowskie zgodnie z zasadą proporcjonalności i równego traktowania. Państwa członkowskie informują Komisję o wysokości takich stałych opłat.

Sekcja 2

Inne sposoby przekazywania i doręczania wdokumentów sądowych

Artykuł 12

Przekazywanie dokumentów drogą konsularną lub dyplomatyczną

W wyjątkowych okolicznościach każde państwo członkowskie, chcąc przekazać jednostkom innego państwa członkowskiego wyznaczonym na mocy art. 2 lub 3 dokumenty sądowe, które mają zostać doręczone, może skorzystać z drogi konsularnej lub dyplomatycznej.

Artykuł 13

Doręczanie dokumentów przez przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych

1. Każde państwo członkowskie może dokonywać doręczenia dokumentów sądowych osobom przebywającym na terytorium innego państwa członkowskiego bez stosowania jakichkolwiek form przymusu bezpośrednio przez swoich przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych.

2. Każde państwo członkowskie może oświadczyć zgodnie z art. 23 ust. 1, że nie wyraża zgody na ten sposób doręczania na swoim terytorium, chyba że dokumenty mają zostać doręczone obywatelowi państwa członkowskiego, z którego dokumenty pochodzą.

Artykuł 14

Doręczanie drogą pocztową

Każde państwo członkowskie może doręczać dokumenty sądowe osobom zamieszkałym w innym państwie członkowskim bezpośrednio drogą pocztową - listem poleconym za potwierdzeniem odbioru lub równoważną przesyłką.

Artykuł 15

Doręczanie bezpośrednie

Wszystkie osoby mające interes prawny w postępowaniu sądowym mogą dokonywać doręczeń dokumentów sądowych bezpośrednio przez urzędników sądowych, innych urzędników lub inne właściwe osoby w państwie członkowskim, do którego adresowane są dokumenty, jeżeli prawo tego państwa członkowskiego zezwala na tego typu bezpośredni sposób doręczania.

ROZDZIAŁ III

DOKUMENTY POZASĄDOWE

Artykuł 16

Przekazywanie

Dokumenty pozasądowe mogą być przekazywane do doręczenia w innym państwie członkowskim zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia.

ROZDZIAŁ IV

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 17

Przepisy wykonawcze

Środki mające służyć zmianie innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia związane z aktualizacją standardowych formularzy zawartych w załącznikach I i II lub z wprowadzaniem do nich zmian technicznych przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

Artykuł 18

Komitet

1. Komisję wspiera komitet.

2. W przypadku wszelkich odesłań do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5a ust. 1–4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Artykuł 19

Niewdanie się w spór przez pozwanego

1. W przypadku gdy konieczne było przekazanie do doręczenia w innym państwie członkowskim, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, pozwu lub równoważnego dokumentu, a pozwany nie wdał się w spór, orzeczenia nie wydaje się do czasu ustalenia:

a) że dokument został doręczony w sposób przewidziany przez prawo państwa członkowskiego, do którego był adresowany, względem dokumentów wystawionych w postępowaniach krajowych w odniesieniu do osób znajdujących się na terytorium tego państwa; lub

b) że dokument został wręczony osobiście pozwanemu lub oddany w miejscu jego zamieszkania w inny sposób przewidziany w niniejszym rozporządzeniu;

oraz że w każdym z wyżej wymienionych wypadków został doręczony w czasie pozwalającym pozwanemu na obronę.

2. Każde państwo członkowskie może oświadczyć, zgodnie z art. 23 ust. 1, że jego sądy, nie naruszając ust. 1, mogą wydać orzeczenie, nawet jeśli nie otrzymają poświadczenia doręczenia, o ile spełnione są następujące warunki:

a) dokument został przekazany w jeden ze sposobów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu;

b) od daty przekazania dokumentu upłynął okres nie krótszy niż sześć miesięcy, który sędzia uznaje w danym przypadku za wystarczająco długi;

c) pomimo należytych starań nie uzyskano żadnego poświadczenia od właściwych władz lub organów państwa członkowskiego, do którego adresowane były dokumenty.

3. W nagłych przypadkach, bez względu na przepisy ust. 1 i 2, sędzia może zarządzić środki tymczasowe lub zabezpieczające.

4. W przypadku gdy konieczne było przekazanie do doręczenia w innym państwie członkowskim, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, pozwu lub równoważnego dokumentu, a przeciw pozwanemu, który nie wdał się w spór, wydano orzeczenie, sędzia może zwolnić pozwanego od skutku upływu terminu odwołania, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

a) pozwany nie z własnej winy nie zapoznał się z dokumentem w czasie umożliwiającym mu podjęcie obrony lub nie dowiedział się o orzeczeniu w czasie umożliwiającym mu złożenie odwołania; oraz

b) środki pozwanego nie wydają się bezpodstawne.

Wniosek o takie zwolnienie należy złożyć w rozsądnym terminie od chwili zapoznania się przez pozwanego z treścią orzeczenia.

Każde państwo członkowskie może oświadczyć, zgodnie z art. 23 ust. 1, że taki wniosek nie zostanie rozpatrzony, jeżeli złożono go po upływie terminu określonego w zawiadomieniu, przy czym termin ten nie może być w żadnym wypadku krótszy niż jeden rok, licząc od dnia wydania orzeczenia.

5. Ustęp 4 nie ma zastosowania do orzeczeń dotyczących statusu lub zdolności prawnych osób.

Artykuł 20

Związek z innymi umowami lub porozumieniami, których stronami są państwa członkowskie

1. W kwestiach objętych zakresem zastosowania niniejszego rozporządzenia jego przepisy są nadrzędne wobec postanowień dwustronnych lub wielostronnych umów lub porozumień zawartych przez państwa członkowskie, a w szczególności wobec art. IV protokołu do konwencji brukselskiej z 1968 r. oraz konwencji haskiej z dnia 15 listopada 1965 r.

2. Niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody w utrzymywaniu lub zawieraniu przez poszczególne państwa członkowskie umów lub porozumień mających na celu przyspieszenie lub uproszczenie przekazywania dokumentów, pod warunkiem że te umowy lub porozumienia są zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

3. Państwa członkowskie przesyłają do Komisji:

a) kopie zawartych między sobą umów lub porozumień, o których mowa w ust. 2, oraz projekty umów lub porozumień, które zamierzają zawrzeć; oraz

b) każde wypowiedzenie tych umów lub porozumień oraz wszelkie wprowadzone do nich zmiany.

Artykuł 21

Pomoc prawna

Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na stosowanie art. 23 Konwencji dotyczącej procedury cywilnej z dnia 17 lipca 1905 r., art. 24 Konwencji dotyczącej procedury cywilnej z dnia 1 marca 1954 r. ani art. 13 Konwencji o ułatwieniu dostępu do wymiaru sprawiedliwości w stosunkach międzynarodowych z dnia 25 października 1980 r. w stosunkach między państwami członkowskimi będącymi stronami tych konwencji.

Artykuł 22

Ochrona przekazywanych informacji

1. Informacje, w tym dane osobowe, przekazywane na podstawie niniejszego rozporządzenia są wykorzystywane przez jednostkę przyjmującą wyłącznie do celów, w jakich zostały przekazane.

2. Jednostki przyjmujące zapewniają poufność tych informacji zgodnie ze swoim prawem krajowym.

3. Ustępy 1 i 2 nie wpływają na przepisy krajowe przyznające osobom, których dotyczą dane, prawo do informacji na temat sposobu wykorzystywania danych przekazanych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

4. Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla dyrektyw 95/46/WE i 2002/58/WE.

Artykuł 23

Przekazywanie informacji i publikacja

1. Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje, o których mowa w art. 2, 3, 4, 10, 11, 13, 15 i 19. Państwa członkowskie informują Komisję o tym, czy zgodnie z ich prawem krajowym dokument należy doręczyć w określonym terminie, o czym mowa w art. 8 ust. 3 i w art. 9 ust. 2.

2. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej informacje przekazane zgodnie z ust. 1 z wyjątkiem adresów i innych danych kontaktowych jednostek i organów centralnych oraz obszarów geograficznych objętych ich właściwością.

3. Komisja sporządza, a następnie regularnie aktualizuje podręcznik zawierający informacje, o których mowa w ust. 1, i udostępnia go w formie elektronicznej, w szczególności w ramach europejskiej sieci sądowej w sprawach cywilnych i handlowych.

Artykuł 24

Przegląd

Najpóźniej 1 czerwca 2011 r., a następnie raz na pięć lat Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie na temat stosowania niniejszego rozporządzenia, zwracając uwagę w szczególności na skuteczność działania jednostek wyznaczonych na mocy art. 2 oraz na stosowanie w praktyce art. 3 lit. c) i art. 9. W razie potrzeby sprawozdaniu towarzyszą wnioski dotyczące dostosowania niniejszego rozporządzenia do zmian w systemie powiadamiania.

Artykuł 25

Uchylenie

1. Rozporządzenie (WE) nr 1348/2000 traci moc z dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

2. Wszelkie odniesienia do uchylonego rozporządzenia traktuje się jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia i odczytuje się je zgodnie z tabelą korelacji zawartą w załączniku III.

Artykuł 26

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 13 listopada 2008 r., z wyjątkiem art. 23, który stosuje się od dnia 13 sierpnia 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.

Sporządzono w Strasburgu dnia 13 listopada 2007 r.

ZAŁĄCZNIK III

TABELA KORELACJI