KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 994/98 z dnia 7 maja 1998 r. sprawie stosowania art. 92 i 93 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w odniesieniu do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa(¹), w szczególności jego art. 2 ust. 1,

po opublikowaniu projektu niniejszego rozporządzenia(²),

po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Pomocy Państwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzenie (WE) nr 994/98 upoważnia Komisję do określenia w rozporządzeniu progu, poniżej którego uważa się, iż środki pomocowe nie spełniają wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu i dlatego nie podlegają procedurze zgłoszenia przewidzianej w art. 88 ust. 3 Traktatu.

(2) Komisja stosowała art. 87 i 88 Traktatu, a w szczególności wyjaśniła, w wielu decyzjach, pojęcie pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu. Komisja, ostatnio w rozporządzeniu (WE) nr 69/2001(³), określiła również swoją politykę w odniesieniu do pułapu de minimis, poniżej którego można uważać, że art. 87 ust. 1 Traktatu nie ma zastosowania. Ze względu na specjalne zasady, które stosuje się w sektorze rolnym i rybołówstwa, a także mając na uwadze ryzyko, iż nawet niewielkie kwoty udzielonej pomocy mogłyby spełniać kryteria art. 87 ust. 1 Traktatu, rozporządzenie (WE) nr 69/2001 nie ma zastosowania w tych sektorach.

(3) W świetle doświadczeń nabytych przez Komisję, w szczególności od momentu wejścia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/1999 z dnia 17 maja 1999 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), zmieniającego i uchylającego niektóre rozporządzenia(⁴) oraz stosowania wytycznych Wspólnoty odnośnie do pomocy państwa w sektorze rolnym(⁵), można uznać, iż bardzo niskie kwoty udzielonej pomocy nie spełniają kryteriów art. 87 ust. 1 Traktatu w tych sektorach, pod warunkiem że spełnione są pewne wymogi. Dzieje się tak w przypadku, gdy kwoty pomocy otrzymanej przez indywidualnych producentów pozostają niewielkie, a jednocześnie ogólna kwota pomocy przyznanej sektorowi rolnemu nie przekracza niewielkiego procentu wartości produkcji. Wspólnotowa produkcja rolna charakteryzuje się tym, że każdy produkt jest zwykle produkowany przez dużą liczbę bardzo niewielkich producentów, których produkty są w dużej mierze substytucyjne w obrębie wspólnych organizacji rynku. Z tego względu wpływ niewielkich kwot pomocy przyznanej indywidualnym producentom w danym okresie należy odnieść do wartości produkcji rolnej całego sektora w tym samym okresie. Ustanowienie pułapu w formie ogólnej kwoty przyznanej każdemu Państwu Członkowskiemu w oparciu o wartość produkcji w sektorze rolnym umożliwia spójne podejście we wszystkich Państwach Członkowskich, opierające się na obiektywnej ekonomicznej wartości referencyjnej.

(4) W świetle doświadczeń Komisji w zakresie szacowania pomocy państwa w sektorze rybołówstwa, w szczególności od momentu stosowania wytycznych Wspólnoty dotyczących badania pomocy państwa w sektorze rybołówstwa i akwakultury(⁶) oraz wejścia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 2792/1999 z dnia 17 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady i uregulowania dotyczące pomocy strukturalnej Wspólnoty w sektorze rybołówstwa(⁷), można uznać, iż bardzo niskie kwoty udzielonej pomocy w sektorze rybołówstwa nie spełniają kryteriów art. 87 ust. 1 Traktatu, pod warunkiem że spełnione są pewne wymogi. Biorąc pod uwagę podobieństwa metod produkcji w sektorze rybołówstwa i sektorze rolnym, dzieje się tak w przypadku, gdy kwoty pomocy otrzymanej przez indywidualne przedsiębiorstwa pozostają niewielkie, a jednocześnie ogólna kwota pomocy przyznanej sektorowi rybołówstwa nie przekracza niewielkiego procentu wartości produkcji.

(5) Mając na celu zwiększenie przejrzystości oraz pewności prawnej, wydaje się właściwe ustanowienie zasady de minimis dla sektora rolnego i rybołówstwa w rozporządzeniu.

(6) W świetle Porozumienia w sprawie Rolnictwa(⁸), w ramach Światowej Organizacji Handlu (WTO) niniejsze rozporządzenie nie powinno wyłączać pomocy eksportowej bądź pomocy faworyzującej produkty krajowe kosztem produktów przywożonych. Państwa Członkowskie są zobowiązane powstrzymać się od przyznawania wszelkiej pomocy niezgodnej ze zobowiązaniami zawartymi w tym Porozumieniu. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych, bądź kosztów badań lub usług doradczych potrzebnych do wprowadzenia nowego produktu lub już istniejącego produktu na nowy rynek nie stanowi zwykle pomocy eksportowej. Trybunał Sprawiedliwości w swoim orzeczeniu z dnia 19 września 2002 r. stwierdził, iż z chwilą gdy Wspólnota przyjęła akty prawne w celu ustanowienia wspólnej organizacji rynku w danym sektorze rolnym, Państwa Członkowskie są zobowiązane powstrzymywać się od wszelkich działań mogących zaszkodzić tej organizacji lub wprowadzających od niej odstępstwa(⁹). Zasadę tą stosuje się również w sektorze rybołówstwa. Z tego względu niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy, której wysokość ustalona jest na podstawie ceny lub ilości produktów wprowadzonych na rynek.

(7) W świetle doświadczeń Komisji można uznać, że pomoc nieprzekraczająca pułapu 3 000 EUR na beneficjenta w dowolnie określonym okresie trzech lat – w sytuacji gdy całkowita kwota takiej pomocy przyznanej wszystkim przedsiębiorstwom nie przekracza pułapu, który ma być ustalony przez Komisję na poziomie ok. 0,3%rocznej produkcji rolnej lub produkcji rybołówstwa – nie wpływa na handel między Państwami Członkowskimi i/lub nie zakłóca bądź nie zagraża zakłóceniem konkurencji i dlatego nie podlega przepisom art. 87 ust. 1 Traktatu. Wyżej wymieniony okres trzech lat powinien być ruchomy, aby w każdym przypadku przyznania nowej pomocy de minimis konieczne było ustalenie ogólnej kwoty pomocy de minimis przyznanej w ciągu poprzednich trzech lat. Za datę przyznania pomocy de minimis należy uznać moment, w którym beneficjen-towi zostało nadane prawo przyjęcia pomocy. Zasada de minimis pozostaje bez uszczerbku dla możliwości otrzymania przez przedsiębiorstwa, na ten sam projekt, pomocy państwa dozwolonej przez Komisję lub objętej rozporządzeniem o wyłączeniu grupowym.

(8) W celu zapewnienia przejrzystości, równości traktowania oraz prawidłowego stosowania pułapu de minimis, właściwe jest by Państwa Członkowskie stosowały tę samą metodę obliczeń. W celu ułatwienia tych obliczeń oraz zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 69/2001 kwoty przyznanej pomocy, które nie przybierają formy dotacji pieniężnych, powinny być przeliczane na subwencyjny ekwiwalent pomocy brutto. Obliczenie subwencyjnego ekwiwalentu pomocy płatnej w kilku ratach oraz obliczenia kwoty pomocy w formie pożyczki uprzywilejowanej wymagają zastosowania rynkowych stóp procentowych obowiązujących na rynku w momencie przyznania dotacji. Mając na względzie jednolite, przejrzystei proste stosowanie zasad pomocy państwa, rynkowe stopy procentowe stosowane do celów niniejszego rozporządzenia powinny być uważane za stopy referencyjne, pod warunkiem że w przypadku pożyczki uprzywilejowanej pożyczka ta jest poparta standardowymi zabezpieczeniami i nie pociąga za sobą nadmiernego ryzyka. Za stopy referencyjne powinno się uważać te, które Komisja wyznacza okresowo na podstawie obiektywnych kryteriów i które są następnie publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz w Internecie.

(9) Komisja ma obowiązek zapewnić, że zasady przyznawania pomocy państwa są respektowane, a w szczególności że pomoc przyznana zgodnie z zasadami de minimis spełnia określone w nich warunki. Zgodnie z zasadą współpracy ustanowioną w art. 10 Traktatu Państwa Członkowskie powinny ułatwić osiągnięcie tego celu poprzez ustanowienie niezbędnego mechanizmu gwarantującego, że ogólna kwota pomocy przyznanej zgodnie z zasadą de minimis nie przekracza albo pułapu 3 000 EUR na beneficjenta albo ogólnych pułapów ustanowionych przez Komisję w oparciu o wartość produkcji rolnej lub rybołówstwa w okresie trzech lat. W tym celu Państwa Członkowskie, przyznając pomoc de minimis, powinny informować zainteresowane przedsiębiorstwo, że pomoc ma charakter de minimis, otrzymać pełną informację o innych przypadkach pomocy de minimis, które miały miejsce w ciągu ostatnich trzech lat oraz dokładnie kontrolować, czy przyznanie nowej pomocy de minimis nie spowoduje przekroczenia pułapu de minimis. Ewentualnie, respektowanie pułapu może być również zagwarantowane za pomocą centralnego rejestru.

(10) Uwzględniając doświadczenie Komisji, a w szczególności częstotliwość, z jaką niezbędne są zmiany w polityce pomocy państwa, właściwe jest ograniczenie okresu stosowania niniejszego rozporządzenia. W przypadku gdy rozporządzenie wygaśnie i nie zostanie przedłużone, Państwa Członkowskie powinny dysponować sześciomiesięcznym okresem dostosowania w odniesieniu do systemów pomocy de minimis, objętych niniejszym rozporządzeniem. Dla celów pewności prawnej właściwym jest sprecyzowanie wpływu niniejszego rozporządzenia na pomoc przyznaną przed datą jego wejścia w życie,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zakres zastosowania

[1] Niniejsze rozporządzenie stosuje się do pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom w sektorze rolnym, z wyjątkiem:

a) pomocy, której wysokość ustalona jest na podstawie ceny lub ilości produktów wprowadzonych na rynek;

b) pomocy udzielanej na działalność związaną z wywozem, a mianowicie pomocy związanej bezpośrednio z ilością wywożonych produktów, z tworzeniem i funkcjonowaniem sieci dystrybucyjnej lub wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności wywozowej;

c) pomocy uwarunkowanej użyciem towarów produkcji krajowej kosztem towarów przywożonych.

Artykuł 2

Definicje

Dla celów niniejszego rozporządzenia, stosuje się następujące definicje:

1) „przedsiębiorstwa sektora rolnego” oznaczają przedsiębiorstwa zajmujące się produkcją produktów rolnych;

2) „produkt rolny” oznacza produkty wymienione w załączniku I do Traktatu, z wyjątkiem produktów rybołówstwa określonych w art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 104/2000 [2] niniejszego artykułu;

3) (skreślony);

4) [3] (skreślony);

5) [4] (skreślony);

6) [5] (skreślony).

Artykuł 3

Pomoc de minimis

1. Uważa się, że środki pomocy nie spełniają wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu i dlatego są zwolnione z wymogu zgłoszenia przewidzianego w art. 88 ust. 3 Traktatu, jeżeli spełniają warunki określone w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu.

2. [6] Ogólna kwota pomocy de minimis przyznana jakiemukolwiek przedsiębiorstwu nie przekracza 3 000 EUR w dowolnie określonym okresie trzech lat. Pułap ten stosuje się bez względu na formę pomocy i jej cel.

Skumulowana kwota pomocy przyznana różnym przedsiębiorstwom w sektorze rolnym w dowolnie określonym okresie trzech lat nie przekracza wartości dla każdego Państwa Członkowskiego ustalonej w załączniku I.

3. Pułapy określone w ust. 2 wyraża się jako dotację pieniężną. Wszystkie użyte wartości są wartościami brutto, to znaczy nie uwzględniają potrąceń z tytułu podatków bezpośrednich. W przypadku gdy pomoc udzielana jest w formie innej niż dotacja, kwota pomocy stanowi subwencyjny ekwiwalent pomocy brutto.

Pomoc wypłacana w kilku ratach dyskontowana jest do wartości w momencie przyznania dotacji. Stopa procentowa stosowana do celów dyskontowych oraz do obliczenia kwoty pomocy w przypadku pożyczki uprzywilejowanej jest stopą referencyjną stosowaną w momencie przyznania dotacji.

Artykuł 4

Kumulacja i monitorowanie

1. W przypadku gdy Państwo Członkowskie przyznaje przedsiębiorstwu pomoc de minimis, informuje zainteresowane przedsiębiorstwo, że pomoc ma charakter de minimis i otrzymuje od przedsiębiorstwa pełną informację o innej pomocy de minimis, otrzymanej w ciągu poprzednich trzech lat.

Państwo Członkowskie może przyznać nową pomoc de minimis tylko po sprawdzeniu, że nie podniesie ona ogólnej kwoty pomocy de minimis otrzymanej przez przedsiębiorstwo w odpowiednim okresie trzech lat, do poziomu powyżej każdego z pułapów ustalonych w art. 3 ust. 2.

2. [7] W przypadku gdy Państwo Członkowskie ustanowiło centralny rejestr pomocy de minimis dla rolnictwa, zawierający pełną informację dotyczącą wszystkich przypadków pomocy de minimis objętej zakresem niniejszego rozporządzenia i przyznanej przez jakiekolwiek władze tego Państwa Członkowskiego, wymóg określony w ust. 1 akapit pierwszy nie ma zastosowania od momentu, gdy rejestr obejmuje okres trzech lat.

3. Państwa Członkowskie rejestrują i opracowują wszystkie informacje dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia. Zapisy te zawierają wszelkie informacje konieczne do wykazania spełnienia warunków niniejszego rozporządzenia. Dokumenty dotyczące indywidualnej pomocy de minimis są przetrzymywane przez okres 10 lat od dnia jej przyznania, a zapisy dotyczące systemu pomocy de minimis przez okres 10 lat od dnia, w którym przyznana została ostatnia pomoc indywidualna w ramach tego systemu.

Na pisemny wniosek Komisji Państwo Członkowskie przekazuje jej w ciągu 20 dni roboczych lub w terminie dłuższym, ustalonym we wniosku, wszelkie informacje, jakie Komisja uzna za niezbędne do oceny, czy spełniono warunki niniejszego rozporządzenia, w szczególności ogólne kwoty pomocy de minimis otrzymanej przez poszczególne przedsiębiorstwa oraz przez sektor rolny danego Państwa Członkowskiego. [8]

Artykuł 5

Przepisy przejściowe

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do pomocy przyznanej przed jego wejściem w życie, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki określone w art. 1 i 3. Wszelką pomoc, która nie spełnia tych warunków, Komisja szacuje zgodnie z odpowiednimi ramami, wytycznymi, komunikatami i obwieszczeniami.

2. Systemy pomocy objęte niniejszym rozporządzeniem wciąż korzystają z niego w sześciomiesięcznym okresie dostosowawczym następującym po dacie określonej w art. 6 akapit drugi.

Podczas okresu dostosowawczego systemy pomocy można wciąż stosować na warunkach niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 6

Wejście w życie i zastosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2005 r.

Niniejsze rozporządzenie wygasa z dniem 31 grudnia 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 6 października 2004 r.

ZAŁĄCZNIK II

(skreślony) [9]