RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Unię Europejską, w szczególności jego art. 29, art. 31 lit. e) i art. 34 ust. 2 lit. b),

uwzględniając inicjatywę Republiki Francuskiej(¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Jednym z celów Unii Europejskiej jest zapewnienie obywatelom wysokiego poziomu bezpieczeństwa w ramach przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości poprzez rozwijanie wspólnego działania między Państwami Członkowskimi w dziedzinie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych.

(2) W tych ramach powinny zostać podjęte środki w celu zwalczania pomocy w nielegalnej imigracji, zarówno w związku z nielegalnym przekraczaniem granicy w wąskim znaczeniu, jak i do celów zwalczania istniejących sieci wykorzystujących ludzi.

(3) W tym celu zasadnicze znaczenie ma zbliżenie istniejących przepisów prawa, w szczególności, z jednej strony, dokładna definicja danego naruszenia i przypadki wyłączeń podlegające dyrektywie Rady 2002/90/WE z dnia 28 listopada 2002 r. definiującej ułatwienie nielegalnego wjazdu, tranzytu i pobytu(³) oraz, z drugiej strony, minimalne zasady karania, odpowiedzialności osób prawnych i jurysdykcji podlegające niniejszej decyzji ramowej.

(4) Podobnie zasadnicze znaczenie ma nieprzypisywanie możliwych działań tylko osobom fizycznym, ale także zapewnienie środków odnoszących się do odpowiedzialności osób prawnych.

(5) Niniejsza decyzja ramowa uzupełnia inne instrumenty przyjęte w celu zwalczania nielegalnej imigracji, nielegalnego zatrudniania, handlu ludźmi i seksualnego wykorzystywania dzieci.

(6) W przypadku Islandii i Norwegii, niniejsza decyzja ramowa stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Układu zawartego przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii, dotyczącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen(⁴), który obejmuje terytorium określone w art. 1 (E) decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania Układu zawartego przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (⁵).

(7) Zjednoczone Królestwo uczestniczy w decyzji ramowej zgodnie z art. 5 Protokołu włączającego dorobek Schengen w ramy Unii Europejskiej, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 8 ust. 2 decyzji Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącej wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen(⁶).

(8) Irlandia uczestniczy w niniejszej decyzji ramowej zgodnie z art. 5 Protokołu włączającego dorobek Schengen w ramy Unii Europejskiej załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 6 ust. 2 decyzji Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącej wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen(⁷),

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ RAMOWĄ:

Artykuł 1

Kary

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne do zapewnienia, że naruszenia zdefiniowane w art. 1 i 2 dyrektywy 2002/90/WE podlegają skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom, które mogą pociągać za sobą ekstradycję.

2. Gdzie jest to właściwe, karom określonym w ust. 1 mogą towarzyszyć następujące środki:

— konfiskata środka transportu użytego do popełnienia przestępstwa,

— zakaz wykonywania bezpośrednio lub poprzez pośrednika działalności zawodowej, podczas wykonywania której zostało popełnione przestępstwo,

— .wydalenie

3. Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne do zapewnienia, że naruszenia zdefiniowane w art. 1 ust. 1 lit. a), jeśli popełniono je dla korzyści finansowej i, w odpowiednim zakresie, w art. 2 lit. a) dyrektywy 2002/90/WE podlegają karze na mocy wyroku pozbawienia wolności z najwyższym wymiarem nie mniejszym niż osiem lat, w przypadku gdy są one popełnione w którejkolwiek z następujących okoliczności:

— przestępstwo zostało popełnione jako działanie organizacji przestępczej zdefiniowanej we wspólnym działaniu 98/733/WSiSW(⁸),

— przestępstwo zostało popełnione z narażeniem życia osób, wobec których dokonano przestępstwa.

4. Jeżeli konieczne jest zachowanie spójności krajowego systemu karnego, działania zdefiniowane w ust. 3 podlegają karze na mocy wyroku pozbawienia wolności o najwyższym wymiarze nie mniejszym niż sześć lat, pod warunkiem, że ta kara należy do najwyższych przewidzianych dla przestępstw o porównywalnym ciężarze.

Artykuł 2

Odpowiedzialność osób prawnych

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne do zapewnienia, że osoby prawne mogą ponosić odpowiedzialność za naruszenia określone w art. 1 ust. 1 popełnione dla ich korzyści przez jakiekolwiek osoby, działające albo indywidualnie, albo w charakterze członka organu osoby prawnej, który posiada wiodące stanowisko w ramach osoby prawnej, w oparciu o:

— prawo reprezentowania osoby prawnej,

— uprawnienie do podejmowania decyzji w imieniu osoby prawnej, lub

— uprawnienie do sprawowania kontroli w ramach osoby prawnej.

2. Niezależnie od przypadków już przewidzianych w ust. 1, każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne do zapewnienia, że osoba prawna może ponosić odpowiedzialność w przypadku, gdy brak nadzoru lub kontroli przez osobę określoną w ust. 1 umożliwił popełnienie naruszeń określonych w art. 1 ust. 1 na korzyść tej osoby prawnej przez osobę pozostającą pod jej zwierzchnictwem.

3. Odpowiedzialność osoby prawnej na mocy ust. 1 i 2 nie wyklucza możliwości prowadzenia postępowania karnego przeciwko osobom fizycznym, które są sprawcami, podżegaczami lub pomocnikami w przestępstwach określonych w ust. 1.

Artykuł 3

Sankcje wobec osób prawnych

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne do zapewnienia, że osoba prawna ponosząca odpowiedzialność na podstawie art. 2 ust. 1 podlega skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom, które obejmują karę grzywny lub inne kary pieniężne i mogą zawierać inne sankcje, takie jak:

a) wyłączenie prawa do korzystania ze świadczeń publicznych lub pomocy publicznej;

b) czasowy lub stały zakaz prowadzenia działalności gospodarczej;

c) umieszczenie pod nadzorem sądowym;

d) sądowy nakaz likwidacji.

2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne do zapewnienia, że osoba prawna ponosząca odpowiedzialność na podstawie art. 2 ust. 2 podlega skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom lub środkom.

Artykuł 4

Jurysdykcja

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne do ustanowienia swojej jurysdykcji w odniesieniu do naruszeń określonych w art. 1 ust. 1 i popełnionych:

a) w całości lub w części na jego terytorium lub;

b) przez jednego z jego obywateli, lub

c) na korzyść osoby prawnej mającej siedzibę na terytorium tego Państwa Członkowskiego.

2. Z zastrzeżeniem przepisów art. 5, każde Państwo Członkowskie może postanowić, że nie będzie stosować lub że będzie stosować tylko w szczególnych przypadkach lub okolicznościach zasadę jurysdykcji określoną w:

— ust. 1 lit. b),

— ust. 1 lit. c).

3. Każde Państwo Członkowskie powiadamia w formie pisemnej sekretarza generalnego Rady w przypadku, gdy postanowi ono stosować ust. 2, gdzie jest to właściwe, ze wskazaniem szczególnych okoliczności lub warunków, w których stosuje się jego decyzję.

Artykuł 5

Ekstradycja i ściganie

1. a) Każde Państwo Członkowskie, które na mocy swojego prawa wewnętrznego nie stosuje ekstradycji w odniesieniu do swoich obywateli, podejmuje niezbędne środki w celu ustanowienia swojej jurysdykcji w sprawie naruszeń określonych w art. 1 ust. 1, gdy takie naruszenia są popełniane przez jego obywateli poza jego terytorium.

b) Każde Państwo Członkowskie, jeżeli jednemu z jego obywateli zarzuca się popełnienie w innym Państwie Członkowskim naruszenia, opisanego w art. 1 ust. 1, a nie przeprowadza ono ekstradycji tej osoby do danego innego Państwa Członkowskiego, wyłącznie na podstawie jego przynależności państwowej, przekazuje sprawę do właściwych organów w celu ścigania, jeżeli jest to właściwe. W celu umożliwienia ścigania akta, informacje i dowody rzeczowe odnoszące się do przestępstwa są przekazywane zgodnie z procedurami ustanowionymi w art. 6 ust. 2 Europejskiej Konwencji o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 r. Wnioskujące Państwo Członkowskie jest informowane o rozpoczętym ściganiu i o jego wyniku.

2. Do celów niniejszego artykułu, pojęcie „obywatel” Państwa Członkowskiego tłumaczy się zgodnie z każdą deklaracją złożoną przez to państwo na mocy art. 6 ust. 1 lit. b) i c) Europejskiej Konwencji o ekstradycji tam, gdzie jest to właściwe, zmienioną przez deklarację złożoną zgodnie z Konwencją dotyczącą ekstradycji między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej(⁹).

Artykuł 6

Międzynarodowe prawo dotyczące uchodźców

Niniejszą decyzję ramową stosuje się bez uszczerbku dla ochrony zapewnionej uchodźcom i osobom ubiegającym się o azyl zgodnie z międzynarodowym prawem dotyczącym uchodźców lub innymi międzynarodowymi instrumentami związanymi z prawami człowieka, w szczególności zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Państw Członkowskich wynikającymi z art. 31 i 33 Konwencji dotyczącej statusu uchodźców z 1951 r., zmienionej Protokołem nowojorskim z 1967 r.

Artykuł 7

Przekazywanie informacji między Państwami Członkowskimi

1. Jeżeli Państwo Członkowskie zostanie poinformowane o naruszeniach określonych w art. 1 ust. 1, naruszających prawo wjazdu i pobytu cudzoziemca z innego Państwa Członkowskiego, poinformuje odpowiednio to ostatnie.

2. Każde Państwo Członkowskie, które żąda od innego Państwa Członkowskiego ścigania, na podstawie naruszenia swoich przepisów prawnych w sprawie wjazdu i pobytu cudzoziemców, naruszeń określonych w art. 1 ust. 1, musi wyszczególnić za pomocą sprawozdania urzędowego lub świadectwa od właściwych władz, jakie przepisy jego prawa zostały naruszone.

Artykuł 8

Terytorialny zakres stosowania

Niniejszą decyzję ramową stosuje się do Gibraltaru.

Artykuł 9

Wykonanie

1. Państwa Członkowskie przyjmują niezbędne środki w celu dostosowania się do przepisów niniejszej decyzji ramowej przed dniem 5 grudnia 2004 r.

2. Do tej samej daty, Państwa Członkowskie przekazują Sekretariatowi Generalnemu Rady i Komisji treść przepisów transponujących do ich prawa krajowego obowiązki nałożone na nie na mocy niniejszej decyzji ramowej. Rada ocenia, przed dniem 5 czerwca 2005 r. w oparciu o sprawozdanie przygotowane przez Komisję na podstawie tych informacji zakres, w jakim Państwa Członkowskie dostosowały się do przepisów niniejszej decyzji ramowej.

Artykuł 10

Uchylenie

Postanowienia art. 27 ust. 2 i 3 Konwencji z Schengen z 1990 r. tracą moc z dniem 5 grudnia 2004 r. W przypadku gdy Państwo Członkowskie zastosuje niniejszą decyzję ramową na podstawie art. 9 ust. 1 przed tą datą, wymienione postanowienia przestają obowiązywać dla Państwa Członkowskiego od daty zastosowania.

Artykuł 11

Wejście w życie

Niniejsza decyzja ramowa wchodzi w życie w dniu jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym.

Sporządzono w Brukseli, dnia 28 listopada 2002 r.