RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 75,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 189c Traktatu (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

Wspólnota przyjęła pewną ilość środków do ustanowienia rynku wewnętrznego obejmującego obszar bez granic wewnętrznych, w obrębie którego zagwarantowany jest swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału, zgodnie z przepisami Traktatu;

kontrole drogowego transportu towarów niebezpiecznych przeprowadzane są zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 4060/89 z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie zniesienia kontroli dokonywanych na granicach Państw Członkowskich w dziedzinie transportu drogowego i żeglugi śródlądowej (⁴) oraz z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3912/92 z dnia 17 grudnia 1992 r. w sprawie kontroli przeprowadzanych we Wspólnocie w dziedzinie transportu drogowego i żeglugi śródlądowej z uwzględnieniem środków transportu zarejestrowanych lub dopuszczonych do ruchu w państwie trzecim (⁵);

Rada przyjęła dyrektywę 94/55/WE z dnia 21 listopada 1994 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie drogowego transportu towarów niebezpiecznych (⁶); odnośne procedury kontroli oraz określenia odnoszące się do tego rodzaju transportu powinny być odpowiednio ujednolicone pod względem zgodności z ustanowionymi w nich normami bezpieczeństwa w celu skuteczniejszej ich weryfikacji;

Państwa Członkowskie powinny zapewnić wystarczający poziom kontroli pojazdów na swych terytoriach unikając, tam gdzie to możliwe, powielania takich kontroli;

w świetle zasady subsydiarności konieczne są działania wspólnotowe dla poprawy poziomu bezpieczeństwa transportu drogowego towarów niebezpiecznych;

kontrole powinny być przeprowadzane z zastosowaniem wykazu wspólnych punktów stosowanych do takiego transportu we Wspólnocie;

konieczne jest sporządzenie wykazu naruszeń uznanych przez wszystkie Państwa Członkowskie za wystarczająco poważne do zastosowania w odniesieniu do tych pojazdów właściwych środków zależnie od okoliczności lub też wymogów z zakresu bezpieczeństwa, włącznie, tam gdzie stosowne, z odmową dopuszczenia odnośnych pojazdów do ruchu we Wspólnocie;

w celu poprawy zgodności z normami bezpieczeństwa drogowego transportu towarów niebezpiecznych konieczne jest ustanowienie zastrzeżenia, że kontrole przeprowadzane będą w przedsiębiorstwach jako działanie prewencyjne lub, w przypadku zanotowania poważnych wykroczeń w drogowym transporcie towarów niebezpiecznych, na poboczu drogi;

kontrole te muszą dotyczyć wszelkich przesyłek towarów niebezpiecznych w transporcie drogowym w całości lub w części w obrębie terytorium Państwa Członkowskiego, niezależnie od miejsca wyjazdu czy też przeznaczenia towarów lub kraju, w którym pojazd jest zarejestrowany;

w razie poważnego lub powtórnego wykroczenia można wystąpić z wnioskiem do właściwych władz Państwa Członkowskiego, w którym pojazd jest zarejestrowany lub w którym ma siedzibę przedsiębiorstwo, o przyjęcie właściwych środków; powinny one także poinformować Państwo Członkowskie wnioskujące o wszelkich dalszych podjętych działaniach;

stosowanie niniejszej dyrektywy powinno być monitorowane na podstawie sprawozdania przedłożonego przez Komisję,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa dotyczy kontroli drogowego transportu towarów niebezpiecznych, przewożonych przez Państwa Członkowskie w pojazdach poruszających się po ich terytoriach lub wjeżdżających na nie z państw trzecich.

Nie stosuje się jej do kontroli drogowego transportu towarów niebezpiecznych pojazdami, za które odpowiedzialne są siły zbrojne, lub pojazdami należącymi do nich.

2. Niniejsza dyrektywa nie narusza jednakże prawa Państwa Członkowskiego, zgodnie z prawem Wspólnoty, do przeprowadzania kontroli krajowego lub międzynarodowego transportu drogowego towarów niebezpiecznych w obrębie ich terytoriów w pojazdach nieobjętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 2

Do celów niniejszej dyrektywy:

– „pojazd” oznacza każdy pojazd silnikowy przeznaczony do użytku drogowego całkowicie lub częściowo, który posiada przynajmniej cztery kola i maksymalną prędkość konstrukcyjną przekraczającą 25 km/h, włącznie z jego przyczepą, z wyjątkiem pojazdów przemieszczających się po szynach, ciągników rolniczych i leśnych oraz wszelkich maszyn ruchomych,

– „towary niebezpieczne” oznaczają towary niebezpieczne zdefiniowane w dyrektywie 94/55/WE,

– „transport” oznacza każdą drogową operację transportową dokonaną przez pojazd częściowo bądź w całości na drogach publicznych w obrębie terytorium Państwa Członkowskiego, włącznie z załadunkiem i rozładunkiem towarów objętych dyrektywą 94/55/WE, bez uszczerbku dla porozumień określonych przez prawa Państw Członkowskich odnośnie do odpowiedzialności w odniesieniu do takich operacji,

– „przedsiębiorstwo” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną działającą dla osiągnięcia zysku lub nie i każde stowarzyszenie lub związek osób nieposiadające osobowości prawnej, działające dla osiągnięcia zysku lub nie, jak również każdy organ podlegający władzy publicznej, niezależnie od tego, czy sam posiada osobowość prawną lub czy podlega innemu organowi posiadającemu tę osobowość, który przewozi, załadowuje lub rozładowuje towary niebezpieczne albo zleca ich przewóz, oraz te, które czasowo składują, gromadzą, pakują lub dostarczają takie towary jako część operacji transportowej i zlokalizowane są na terytorium Wspólnoty,

– „kontrola” oznacza każde sprawdzenie, kontrolę, inspekcję, weryfikację lub formalność dokonaną przez właściwe organy do celów bezpieczeństwa w drogowym transporcie towarów niebezpiecznych.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie gwarantują, że reprezentatywna część dostaw towarów niebezpiecznych w transporcie drogowym jest poddawana kontroli przewidzianej w niniejszej dyrektywie w celu sprawdzenia ich zgodności z przepisami w sprawie drogowego transportu towarów niebezpiecznych.

2. Kontrole takie odbywają się na terytorium Państwa Członkowskiego zgodnie z art. 3 rozporządzenia (EWG) nr 4060/89 i art. 1 rozporządzenia (EWG) nr 3912/92.

Artykuł 4

1. W celu przeprowadzenia kontroli przewidzianych w niniejszej dyrektywie Państwo Członkowskie używa wykazu kontrolnego z załącznika I. Kopia tego wykazu lub świadectwo z rezultatem kontroli sporządzone przez organy, które ją przeprowadzają, są wręczane kierowcy pojazdu i okazywane na żądanie w celu ułatwienia lub uniknięcia, tam gdzie to możliwe, dalszych kontroli. Ustęp ten nie może mieć wpływu na prawo Państwa Członkowskiego do podjęcia szczególnych środków w celu szczegółowej kontroli.

2. Kontrole są wyrywkowe i obejmują możliwie dużą część sieci drogowej.

3. Miejsca przeznaczone do tych kontroli muszą umożliwiać doprowadzenie pojazdów do stanu zgodnego z przepisami lub, jeśli organy przeprowadzające kontrolę uznają to za właściwe, unieruchomienie ich na miejscu lub w miejscu do tego przeznaczonym przez wspomniane organy, o ile nie zagraża to bezpieczeństwu.

4. Tam, gdzie to stosowne, i o ile nie zagraża to bezpieczeństwu, próbki towarów transportowanych mogą być pobierane do kontroli przez laboratoria uznane przez właściwe organy.

5. Kontrole nie mogą trwać dłużej, niż jest to niezbędne.

Artykuł 5

Bez uszczerbku dla innych kar, które mogą być nałożone w przypadku stwierdzenia jednego lub większej liczby wykroczeń, w szczególności tych wymienionych w załączniku II, w czasie drogowego transportu towarów niebezpiecznych, pojazdy te mogą zostać unieruchomione albo na miejscu, albo też w miejscu do tego przeznaczonym przez organy przeprowadzające kontrolę i wezwane do doprowadzenia do zgodności z zasadami przed podjęciem dalszej podróży lub mogą zostać poddane dalszym właściwym środkom, zależnie od okoliczności czy też wymogów z zakresu bezpieczeństwa, włącznie, gdy stosowne, z zakazem wjazdu na terytorium Wspólnoty dla tych pojazdów.

Artykuł 6

1. Kontrole mogą także odbywać się w pomieszczeniach przedsiębiorstw jako działanie prewencyjne lub, gdy wykroczenia, które zagrażają bezpieczeństwu w transporcie towarów niebezpiecznych, zostały stwierdzone, na poboczu drogi.

2. Celem takich kontroli jest stwierdzenie zgodności warunków bezpieczeństwa drogowego transportu towarów niebezpiecznych z odpowiednimi przepisami.

Gdy stwierdzone zostało jedno wykroczenie lub więcej w drogowym transporcie towarów niebezpiecznych, w szczególności tych wymienionych w załączniku II, transport, którego one dotyczą, jest doprowadzany do stanu zgodności z przepisami, zanim towary opuszczą przedsiębiorstwo, lub jest poddawany innym stosownym działaniom.

Artykuł 7

1. Państwa Członkowskie wspierają się w celu zapewnienia skuteczności niniejszej dyrektywy.

2. Poważne lub powtórne naruszenia zagrażające bezpieczeństwu w transporcie towarów niebezpiecznych, dokonane przez pojazd lub przedsiębiorstwo z innego kraju, muszą być zgłaszane właściwym organom Państwa Członkowskiego, w którym pojazd lub przedsiębiorstwo są zarejestrowane.

Właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym stwierdza się poważne lub powtarzające się naruszenia, mogą zwrócić się do właściwych organów Państwa Członkowskiego, w którym są zarejestrowane pojazd lub przedsiębiorstwo, aby podjęło ono właściwe środki w stosunku do naruszającego.

Te ostatnie informują właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym stwierdzono naruszenia, o środkach powziętych w związku z tymi naruszeniami w stosunku do przewoźnika lub przedsiębiorstwa.

Artykuł 8

Jeśli podczas przeprowadzanej na poboczu drogi kontroli pojazdu zarejestrowanego w innym Państwie Członkowskim zaistnieją powody do przypuszczeń, że popełniono poważne lub powtarzające się naruszenia, które nie mogą być wykryte w trakcie tej kontroli wobec braku koniecznych danych, właściwe organy zainteresowanych Państw Członkowskich wspierają się w celu wyjaśnienia sytuacji. W tym celu, gdzie stosowne, Państwo Członkowskie przeprowadza kontrolę w przedsiębiorstwie, inne zainteresowane Państwa Członkowskie są informowane o jej rezultatach.

Artykuł 9

1. Każde Państwo Członkowskie przesyła Komisji za każdy rok kalendarzowy, nie później niż w ciągu dwunastu miesięcy od zakończenia tego roku, sprawozdanie sporządzone zgodnie ze wzorem z załącznika III, w sprawie stosowania tej dyrektywy, zawierające następujące dane szczegółowe:

– jeśli to możliwe, faktyczną lub szacunkową objętość towarów niebezpiecznych w transporcie drogowym (w tonach transportowanych lub w tonokilometrach),

– ilość przeprowadzonych kontroli,

– ilość pojazdów sprawdzonych w miejscu rejestracji (pojazdy zarejestrowane w kraju, w innych Państwach Członkowskich lub w państwach trzecich),

– ilość i rodzaj stwierdzonych naruszeń,

– rodzaj i ilość nałożonych kar.

2. Komisja przesyła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, po raz pierwszy w roku 1999 i następnie minimum co trzy lata, sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy przez Państwa Członkowskie, określające szczegóły zgodnie z ust. 1 powyżej.

Artykuł 9a

[1] Komisja jest uprawniona do przyjmowania, zgodnie z art. 9aa, aktów delegowanych zmieniających załączniki w celu dostosowania ich do postępu naukowego i technicznego w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą, w szczególności w celu uwzględnienia zmian dyrektywy 2008/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (⁸).

Artykuł 9aa

[2] 1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 9a, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 26 lipca 2019 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 9a, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (⁹).

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 9a wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 9b

[3] (uchylony)

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 1 stycznia 1997 r. Niezwłocznie informują o tym Komisję.

Przepisy przyjmowane przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody sporządzenia takiego odniesienia są określane przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty głównych przepisów prawa krajowego przyjmowanych w zakresie objętym niniejszą dyrektywą.

Artykuł 11

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 12

Niniejsza dyrektywa jest skierowana do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 6 października 1995 r.