Ustawa zasiłkowa 2020 z komentarzem - Rozdział 9. Zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłków przysługujących ubezpieczonym niebędącym pracownikami
Przepisy ustawy z 15 maja 2015 r. o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2015 r. poz. 1066 ze zm.) wprowadziły od 1 stycznia 2016 r. zmiany w zasadach ustalania podstawy wymiaru zasiłków przysługujących ubezpieczonym niebędącym pracownikami. Ta nowelizacja ustawy zasiłkowej zmieniła definicję podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem. Zgodnie z obecnie obowiązującym art. 48 ust. 1 ustawy zasiłkowej podstawą wymiaru zasiłku w przypadku wskazanej grupy ubezpieczonych jest przeciętny miesięczny przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia, podstawą wymiaru zasiłku chorobowego jest przeciętny miesięczny przychód za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia.
Osoby niebędące pracownikami
Osoby niebędące pracownikami to m.in.: |
● osoby wykonujące pracę nakładczą ● członkowie rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych ● osoby wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia (zleceniobiorcy), oraz osoby z nimi współpracujące ● osoby wykonujące odpłatnie pracę, na podstawie skierowania do pracy, w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania ● osoby prowadzące pozarolniczą działalność oraz osoby z nimi współpracujące |
1. Zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłku
Do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku przysługującego osobie ubezpieczonej z innego tytułu niż stosunek pracy należy stosować część zasad dotyczących ustalania podstawy wymiaru i wysokości zasiłków należnych pracownikom, czyli:
POTRZEBUJESZ POMOCY?