Komentarz do CIT 2018 - Art. 26

I. Obowiązki płatników [art. 26 ust. 1]

[Obowiązek poboru podatku] Wypłacający należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 (np. przychody z odsetek, praw autorskich) oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT (dywidendy i inne dochody z udziału w zyskach osób prawnych określone w art. 7b ust. 1 pkt 1) mają obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat. Tacy wypłacający są płatnikami podatku i jako tacy, ponoszą odpowiedzialność za niewykonanie ciążących na nich obowiązków w postaci obliczenia, pobrania oraz wpłacenia podatku we właściwym terminie organowi podatkowemu (zob. art. 30 ord pod.). Jednocześnie w wypadku pobrania podatku przez płatnika, zobowiązanie podatkowe ciążące na podatniku wygasa (art. 59 ord.pod.).

Wypłacający należności, którzy nie znaleźli się w katalogu określonym w art. 26 ust. 1 ustawy CIT, nie są zobowiązani do pobierania podatku zryczałtowanego. Przykładowo płatnikami nie będą podmioty jedynie pośredniczące w płatnościach (tak m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31 października 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.235.2017.1.JC).

[Możliwość zastosowania stawki podatku wynikającej z umowy międzynarodowej] Podatnicy mają w niektórych przypadkach możliwość zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku stosownie do zapisów takiej umowy. Warunkiem jest tu jednak odpowiednie udokumentowanie miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych. Dokumentowanie takie polega na uzyskaniu przez płatnika od podatnika certyfikatu rezydencji wystawionego dla niego przez właściwe władze podatkowe. Podatnicy, którzy nie spełnią tego warunku, będą płacić podatek według zryczałtowanych stawek określonych w ustawie o CIT. Stawki zryczałtowanego podatku określone są w ustawie o CIT i wynoszą odpowiednio 10%, 19% lub 20%.

Dla zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie jest wystarczający sam fakt posiadania przez niego rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to zostać potwierdzone wydaniem specjalnego dokumentu, jakim jest certyfikat rezydencji.