Komentarz do ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę - Art. 8a

Od 1 stycznia 2017 r. ustawa o minimalnym wynagrodzeniu za pracę utraciła charakter aktu prawnego obejmującego sprawy wyłącznie z zakresu prawa pracy i weszła w obszar regulowany dotychczas przez przepisy Kodeksu cywilnego. Przepisy ustawy obejmujące swoim zakresem umowy cywilnoprawne zobowiązały zleceniodawców nie tylko do wypłacania zatrudnionym minimalnej stawki godzinowej, ale również do spełnienia innych związanych z tym formalności.

W pierwszej kolejności ustawa zobowiązuje podmioty zlecające usługi do właściwego określenia w zawieranych umowach wysokości wynagrodzenia. Konstrukcja ta odbiega od regulacji przepisów prawa pracy, które jedynie pracodawcom narzucają obowiązek określenia w treści umowy o pracę wynagrodzenia za pracę w taki sposób, aby odpowiadało ono rodzajowi pracy wykonywanej przez pracownika. Żaden przepis nie zobowiązuje jednocześnie stron do ustalenia tego wynagrodzenia na poziomie co najmniej minimalnej płacy określonej przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Niezależnie od zapisów umowy o pracę, pracownik i tak, zgodnie z ustawą o minimalnym wynagrodzeniu, będzie musiał otrzymać przynajmniej kwotę wynagrodzenia odpowiadającą stawce minimalnej lub jej części (w przypadku zatrudnienia w niższym wymiarze czasu pracy).