Wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej możliwości zaliczenia do k.u.p. odpisów aktualizujących należności wykazane jako przychód podatkowy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 czerwca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących należności, w części, w której nie zostały one pokryte w ramach wykonania wyroku Sądu Apelacyjnego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X S.A. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka była liderem Konsorcjum podwykonawców wykonujących roboty budowlane w ramach budowy autostrady w latach (...). W skład Konsorcjum podwykonawców wchodziły również dwie inne spółki (dalej łącznie jako: Partnerzy Konsorcjum).

Konsorcjum podwykonawców zawarło umowę o wykonanie prac budowlanych z konsorcjum generalnych wykonawców, w którego skład wchodziło kilka spółek (dalej łącznie jako: Generalny Wykonawca). W ramach umowy Konsorcjum podwykonawców zawartej 17 stycznia 2011 roku pomiędzy Partnerami Konsorcjum ustalono warunki fakturowania oraz rozliczania wynagrodzenia otrzymywanego od Generalnego Wykonawcy.

Co do zasady Płatności na rzecz Konsorcjum miały następować na rachunek bankowy wskazany w fakturze wystawionej przez Lidera Konsorcjum (tj. Spółkę).

Powyższe oznacza, że Spółka jako Lider Konsorcjum wystawiała na rzecz Generalnego Wykonawcy faktury obejmujące łączne wynagrodzenie wszystkich Partnerów Konsorcjum, a następnie na podstawie faktur wystawianych przez tych Partnerów na Spółkę, rozdzielała odpowiednio otrzymane wynagrodzenie.

W 2012 roku, w trakcie wykonywania robót, Generalny Wykonawca przestał regulować zobowiązania względem Konsorcjum podwykonawców.

Z uwagi na brak płatności ze strony Generalnego Wykonawcy, Konsorcjum podwykonawców zdecydowało się złożyć w grudniu 2012 roku pozew przeciw dłużnikowi solidarnemu, tj. inwestorowi w postaci A. (dalej: A.). Wszystkie roszczenia objęte pozwem wg Spółki stanowiły jej wierzytelności należne od Generalnego Wykonawcy i ujmowane były przez Spółkę na bieżąco, po wystawieniu faktur za jej przychody należne dla celów CIT w latach 2012 i 2011.

W trakcie trwania sporu Spółka dokonywała w księgach rachunkowych odpisów aktualizujących względem wykazanych w księgach należności przysługujących od spółek wchodzących w skład Generalnego Wykonawcy. Odpisy te były wykonywane w latach 2012, 2014, 2018 i 2019 i dotyczyły należności, które były wcześniej wykazane jako przychód pod względem podatkowym.

W 2012 roku względem jednej ze spółek, wobec której Wnioskodawca posiadał wierzytelność objętą odpisem aktualizującym ogłoszona została upadłość. Natomiast względem innej spółki w 2015 roku otwarto postępowanie restrukturyzacyjne. Zgodnie z wiedzą Spółki, do dnia złożenia niniejszego wniosku ani postępowanie upadłościowe, ani postępowanie restrukturyzacyjne nie zostały jeszcze zakończone.

Spółka w trakcie sporu nie zaliczała do kosztów uzyskania przychodu ww. odpisów aktualizujących.

Po wielu latach sporu, wyrokiem z dnia 8 marca 2024 roku (sygn. akt …) Sąd Apelacyjny w (...) po rozpatrzeniu apelacji zasądził ostatecznie na rzecz Wnioskodawcy i pozostałych Partnerów Konsorcjum wynagrodzenie od A. za prace objęte powództwem. A. wykonało wyrok zgodnie z jego treścią.

Sąd zasądził na rzecz Konsorcjum podwykonawców jedynie część roszczenia objętego powództwem, przez co ostatecznie należności zarówno Spółki jak i pozostałych Partnerów Konsorcjum zostały uregulowane częściowo.

Częściowe zasądzenie wynagrodzenia oznacza, że należności Spółki objęte odpisami aktualizującymi również zostały pokryte jedynie częściowo.

Po wyroku Spółka nadal posiada w księgach rachunkowych odpisy aktualizujące dotyczące należności przysługujących od spółek wchodzących w skład Generalnego Wykonawcy.

Treść wyroku, w ramach którego dłużnik solidarny został zobowiązany do pokrycia jedynie części należności powoduje, że po jego wydaniu Spółka ocenia pozostałą część zaksięgowanych należności jako prawdopodobnie nieściągalną.

Pomimo upływu długiego okresu od powstania należności, nie uległy one przedawnieniu pod względem prawa cywilnego z uwagi na toczące się międzyczasie spory sądowe.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym w 2024 roku, tj. w roku wydania wyroku Sądu Apelacyjnego (...) w sprawie o sygn. akt (…), Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odpisy aktualizujące dotyczące należności wykazanych wcześniej jako przychody podatkowe w tej części, w której nie zostały one pokryte w ramach wykonania wyroku przez A.?

Państwa stanowisko w sprawie

Kwestię rozpatrywania kosztu podatkowego w zakresie odpisów aktualizujących reguluje art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy CIT.

Jak wynika z tego przepisu, co do zasady, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu odpisów aktualizujących. Na zasadach wyjątku kosztami uzyskania przychodu są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy CIT, nieściągalność wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 26-26c, uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:

a)dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo

b)zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo

c)wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo

d)wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Powyższy przepis wskazuje katalog przypadków, które pozwalają uznać że nieściągalność wierzytelności jest uprawdopodobniona. Przepis zawiera jednak zwrot „w szczególności”, który oznacza, że jest to katalog otwarty i podatnik może uprawdopodobnić nieściągalność wierzytelności na podstawie innych okoliczności niż wskazane w przepisie, przy czym takie okoliczności muszą być rzetelnie udowodnione i udokumentowane.

Takie stanowisko zajął m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 2 marca 2012 r. (sygn. II FSK 1511/10). Sprawa objęta tym wyrokiem dotyczyła co prawda ustawy PIT, jednakże ustawa ta przewiduje zasady analogiczne jak ustawa CIT.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego występują okoliczności, które teoretycznie wypełniają przesłanki wskazane w przepisie. Spółki wchodzące w skład konsorcjum działającego jako Generalny Wykonawca zostały bowiem postawione w stan likwidacji lub zostało wobec nich otwarte postępowanie restrukturyzacyjne. Zaistniały więc okoliczności wskazane w lit. a) oraz b) art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy CIT.

Niemniej jednak w ocenie Spółki nie można stwierdzić, że już w momencie wystąpienia ww. okoliczności istniały podstawy do tego, aby uznać dane wierzytelności za prawdopodobnie nieściągalne. Podyktowane jest to specyfiką danego stosunku gospodarczego, z którego te wierzytelności wynikały. Poza spółkami wchodzącymi w skład konsorcjum działającego jako Generalny Wykonawca, za wierzytelności Spółki odpowiedzialny był również inwestor, tj. A.. Była to odpowiedzialność ustawowa, przewidziana w art. 647¹ Kodeksu cywilnego.

Oznacza to, że pomimo upadłości czy też postępowania restrukturyzacyjnego wspomnianych spółek, wierzytelności te nadal były ściągalne nie tylko z mocy umowy, ale wprost z mocy prawa (przepisów kodeksu cywilnego). Prawdopodobieństwo ściągnięcia wierzytelności było jeszcze bardziej podwyższone z uwagi na fakt, że inwestor w postaci A. reprezentował Skarb Państwa, przez co prezentował najwyższy możliwy standard gospodarczy wiarygodności i wypłacalności.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Spółki na moment, w którym wskazani kontrahenci zostali postawieni w stan likwidacji lub, w którym wszczęto wobec nich postępowanie restrukturyzacyjne, nieściągalność wierzytelności nie była uprawdopodobniona z uwagi na rolę dłużnika solidarnego.

Na takie rozumienie wskazuje również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2019 r. (II FSK 3784/18), gdzie Sąd wskazał, że: „(...) w sytuacji, w której więcej, niż jeden podmiot jest odpowiedzialny za wykonanie zaciągniętego zobowiązania (np. dłużnicy solidarni, poręczyciele), przepis art. 16 ust. 1 pkt 26a u.p.d.o.p. obejmuje konieczność uprawdopodobnienia nieściągalności wobec wszystkich podmiotów, od których wierzytelność może być dochodzona”.

Owe uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności od wszystkich możliwych podmiotów nastąpiło dopiero w momencie, w którym wydany został prawomocny wyrok sądu powszechnego stwierdzający, że A. jako dłużnik solidarny odpowiedzialna jest jedynie za część zgłoszonego w powództwie roszczenia. Wówczas, w zakresie części roszczenia, która nie została uznana przez sąd, a względem której istniały odpisy aktualizujące, wystąpiły przesłanki do zaliczenia tych odpisów do kosztów uzyskania przychodu. Dopiero bowiem po przedmiotowym wyroku Spółka ma pewność, że nie otrzyma tych wierzytelności od dłużnika solidarnego, a jednocześnie ich potencjalne ściągnięcie od dłużnika pierwotnego (tj. spółek wchodzących w skład konsorcjum Generalnego Wykonawcy) jest wysoce nieprawdopodobne.

Zgodnie z literalną treścią omawianych przepisów ustawy CIT, prawo do rozpoznania odpisu aktualizującego jako koszt uzyskania przychodu powstaje w momencie (tj. w roku podatkowym) spełnienia się dwóch warunków łącznie - istnienia odpisu aktualizującego w księgach rachunkowych oraz uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności.

Mając to na uwadze, w ocenie Spółki oba ww. warunki spełniły się dopiero w 2024 roku po wydaniu wyroku przez Sąd Apelacyjny (...)Nie ma tu znaczenia data, w której przedmiotowe odpisy zostały utworzone.

W konsekwencji, Spółka ma prawo w 2024 roku zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odpisy aktualizujące od należności, które nie zostały pokryte w ramach wykonania tego wyroku, a które zostały historycznie wykazane jako przychód należny w rozumieniu podatku CIT.

Na marginesie należy wskazać, że pomimo występowania w stanie faktycznym sporu sądowego, w sprawie nie będzie miała zastosowania przesłanka wskazana w art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. d) ustawy CIT, tj. „wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego”.

W orzecznictwie wskazuje się, że przesłanka ta zostanie spełniona wyłącznie w sytuacji, w której to dłużnik wystąpi z powództwem na drogę sądową, a nie wówczas, gdy broni się w postępowaniu sądowym wszczętym przez wierzyciela (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 6 sierpnia 2013 r., sygn. I SA/Gd 762/13 oraz wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 9 czerwca 2010 r., sygn. I SA/Go 358/10).

Podobne stanowisko prezentują organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych, np. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 czerwca 2018 r., znak 0111- KDIB1-3.4010.190.2018.1.AN: „W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, przesłanka uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, o której mowa w art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. d) u.p.d.o.p., nie ma zatem zastosowania, bowiem to wierzyciel a nie dłużnik wystąpił z powództwem do sądu. Co prawda, zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że katalog przesłanek uprawdopodabniających nieściągalność wierzytelności jest katalogiem otwartym, niemniej jednak, w opinii tut. Organu wniesienie przez Dłużnika zarzutów od nakazu zapłaty nie jest równorzędne z kwestionowaniem przez dłużnika wierzytelności na drodze powództwa sądowego”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587, dalej: „ustawa o CIT”, „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Należy przy tym zauważyć, że art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera nie tylko katalog wyłączeń niektórych wydatków z kosztów uzyskania przychodów, ale pewne jego punkty stanowią, niezależnie od art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu wymienionych tam warunków.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT,

Z powyższego przepisu wynika, że ustawodawca co do zasady wyłącza z kosztów uzyskania przychodów również odpisy aktualizujące z wyjątkiem odpisów, które łącznie spełniają następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2023 r. poz. 295 ze zm.);
• dotyczą należności bądź jej części uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT;
• nieściągalność należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o CIT.

Stosownie do art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o CIT,

Należy dodać, że prawidłowe ujęcie odpisów aktualizujących wartość należności w księgach rachunkowych jest niezbędne w celu zaliczenia ich w momencie uprawdopodobnienia do kosztów uzyskania przychodów. Koszt podatkowy nie wystąpi bowiem w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wymieniony w art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o CIT ma charakter otwarty, czyli możliwe są sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Wobec powyższego, nieściągalność wierzytelności będzie uznana za uprawdopodobnioną w przypadkach określonych w ww. przepisie oraz gdy przesłanki uprawdopodobnienia będą miały charakter przesłanek o znaczeniu prawnym równorzędnym w stosunku do wskazanych w ww. przepisie. Dodać także należy, że uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności ciąży na podatniku.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, zgodnie z którym

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że byli Państwo liderem Konsorcjum podwykonawców wykonujących roboty budowlane w ramach budowy autostrady w latach 2011-2012. Konsorcjum podwykonawców zawarło umowę o wykonanie prac budowlanych z konsorcjum generalnych wykonawców, w którego skład wchodziło kilka spółek (Generalny Wykonawca). W 2012 roku, w trakcie wykonywania robót, Generalny Wykonawca przestał regulować zobowiązania względem Konsorcjum podwykonawców.

Z uwagi na brak płatności ze strony Generalnego Wykonawcy, Konsorcjum podwykonawców zdecydowało się złożyć w grudniu 2012 roku pozew przeciw dłużnikowi solidarnemu, tj. inwestorowi w postaci A. (dalej: A.). Wszystkie roszczenia objęte pozwem według Państwa stanowiły wierzytelności Spółki należne od Generalnego Wykonawcy i ujmowane były przez Spółkę na bieżąco, po wystawieniu faktur jako przychody należne dla celów CIT w latach 2012 i 2011. W trakcie trwania sporu dokonywali Państwo w księgach rachunkowych odpisów aktualizujących względem wykazanych w księgach należności przysługujących od spółek wchodzących w skład Generalnego Wykonawcy. Odpisy te były wykonywane w latach 2012, 2014, 2018 i 2019 i dotyczyły należności, które były wcześniej wykazane jako przychód pod względem podatkowym. W trakcie trwania sporu nie zaliczali Państwo do kosztów uzyskania przychodów ww. odpisów aktualizujących. W 2012 roku względem jednej ze spółek, wobec której posiadali Państwo wierzytelność objętą odpisem aktualizującym ogłoszona została upadłość. Natomiast względem innej spółki w 2015 roku otwarto postępowanie restrukturyzacyjne. Do dnia złożenia niniejszego wniosku ani postępowanie upadłościowe, ani postępowanie restrukturyzacyjne nie zostały jeszcze zakończone.

Wyrokiem z 8 marca 2024 roku Sąd Apelacyjny (...) po rozpatrzeniu apelacji zasądził ostatecznie na rzecz Spółki jedynie część roszczenia objętego powództwem, przez co ostatecznie należności zarówno dla Państwa jak i pozostałych Partnerów Konsorcjum zostały uregulowane częściowo. Częściowe zasądzenie wynagrodzenia oznacza, że Państwa należności objęte odpisami aktualizującymi również zostały pokryte jedynie częściowo. Po wyroku posiadają Państwo w księgach rachunkowych nadal odpisy aktualizujące dotyczące należności przysługujących od spółek wchodzących w skład Generalnego Wykonawcy. Pomimo upływu długiego okresu od powstania należności, nie uległy one przedawnieniu pod względem prawa cywilnego z uwagi na toczące się międzyczasie spory sądowe.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w roku wydania wyroku Sądu Apelacyjnego Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy aktualizujące nie pokryte w ramach wykonania wyroku przez A.

W opisie sprawy wskazali Państwo, że:

• W 2012 roku względem jednej ze spółek, wobec której Spółka posiadała wierzytelność objętą odpisem aktualizującym ogłoszona została upadłość. Natomiast względem innej spółki w 2015 roku otwarto postępowanie restrukturyzacyjne,
• W trakcie trwania sporu Spółka dokonywała w księgach rachunkowych odpisów aktualizujących względem wykazanych w księgach należności przysługujących od spółek wchodzących w skład Generalnego Wykonawcy. Odpisy te były wykonywane w latach 2012, 2014, 2018 i 2019 i dotyczyły należności, które były wcześniej wykazane jako przychód pod względem podatkowym,
• Pomimo upływu długiego okresu od powstania należności, nie uległy one przedawnieniu pod względem prawa cywilnego z uwagi na toczące się w międzyczasie spory sądowe,
• wyrokiem z dnia 8 marca 2024 roku Sąd Apelacyjny w (...) po rozpatrzeniu apelacji zasądził ostatecznie na rzecz Spółki i pozostałych Partnerów Konsorcjum część roszczenia objętego powództwem. Wykonano wyrok zgodnie z jego treścią.

Z powyższego wynika, że pomimo upadłości czy też postępowania restrukturyzacyjnego wspomnianych spółek, wierzytelności te nadal były ściągalne nie tylko z mocy umowy, ale wprost z mocy prawa (przepisów kodeksu cywilnego). Prawdopodobieństwo ściągnięcia wierzytelności było jeszcze bardziej podwyższone z uwagi na fakt, że inwestor w postaci A. reprezentował Skarb Państwa, przez co prezentował najwyższy możliwy standard gospodarczy wiarygodności i wypłacalności. W sytuacji, w której więcej, niż jeden podmiot jest odpowiedzialny za wykonanie zaciągniętego zobowiązania (np. dłużnicy solidarni), przepis art. 16 ust. 1 pkt 26a updop obejmuje konieczność uprawdopodobnienia nieściągalności wobec wszystkich podmiotów, od których wierzytelność może być dochodzona.

W niniejszej sprawie spełnienie warunku, jakim jest uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności nie nastąpiło w momencie ogłoszenia postępowania upadłościowego lub restrukturyzacyjnego wobec wskazanych Kontrahentów, bowiem nieściągalność wierzytelności nie była uprawdopodobniona z uwagi na rolę dłużnika solidarnego. Dopiero bowiem po wyroku Sądu Apelacyjnego mieli Państwo pewność, że nie otrzymają tych wierzytelności od dłużnika solidarnego, a jednocześnie ich potencjalne ściągnięcie od dłużnika pierwotnego (tj. spółek wchodzących w skład konsorcjum Generalnego Wykonawcy) stało się wysoce nieprawdopodobne.

Zgodnie z powyższym, na gruncie przepisów art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o CIT, wyrok Sądu Apelacyjnego stanowi wystarczającą przesłankę do uznania za uprawdopodobnienie nieściągalności Państwa należności, w części objętej odpisami aktualizującymi, które nie zostały pokryte w ramach wykonania wyroku. Odpisy aktualizujące w części nie pokrytej będą Państwo uprawnieni zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w 2024 r., tj. w roku spełnienia wszystkich określonych w art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT warunków.

Podsumowując, odpisy aktualizujące od należności, które nie zostały pokryte w ramach wykonania wyroku Sądu Apelacyjnego, a które zostały historycznie wykazane jako przychód należny w rozumieniu podatku CIT mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w 2024 roku.

Tym samym, Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...).. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm., dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).