Czy realizowane przez Spółkę wypłaty do Kontrahentów w postaci Opłat Dodatkowych stanowią należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop (tj. należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego) i w związku z tym podlegają one opodatkowaniu u źródła w Polsce.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 maja 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy realizowane przez Spółkę wypłaty do Kontrahentów w postaci Opłat Dodatkowych stanowią należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop (tj. należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego) i w związku z tym podlegają one opodatkowaniu u źródła w Polsce na podstawie ww. przepisu. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „UPDOP”) podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest produkcja (…). Wnioskodawca jest jednym z kluczowych producentów (…) w Europie, w tym (…).

Spółka, prowadząc sprzedaż swoich produktów może, w zależności od ustaleń z klientem w zakresie gestii transportowej, odpowiadać za dostarczenie produktu do miejsca wyznaczonego przez klienta (np. do adresu magazynu klienta). W takiej sytuacji, w celu wywiązania z obowiązku dostarczenia towaru do określonego miejsca, Spółka nabywa m.in. od kontrahentów zagranicznych (dalej: „Kontrahenci”) kompleksowe usługi spedycyjne realizowane przez nich z wykorzystaniem m.in. kontenerów, do których tytuł prawny posiadają Kontrahenci. Nabywając usługę, Spółka zleca Kontrahentowi m.in. przewóz jej towarów w określonym wolumenie i terminach z określonego miejsca odbioru do miejsca dostawy. Spedytor może realizować usługę przewozu we własnym zakresie albo może do niej angażować zewnętrznych przewoźników (podwykonawców) zlecając im wykonanie przewozu np. na części albo całości trasy. Na żadnym etapie realizacji usługi transportowej przez Kontrahenta (załadunku, przewozu i rozładunku u klienta), Spółka nie użytkuje we własnym zakresie i nie nabywa prawa do dysponowania środkiem transportu (lub kontenerem), w którym realizowany jest przewóz towarów – wszelkie prawa i obowiązki posiadacza ww. środków transportu oraz odpowiedzialność za realizację przewozu leżą po stronie Kontrahenta lub jego podwykonawcy. Wyłącznym użytkownikiem kontenerów pozostaje Kontrahent lub jego podwykonawca. Innymi słowy, Spółka nie dzierżawi, nie najmuje, nie wypożycza środka transportu od Kontrahenta i go nie użytkuje we własnym zakresie, to Kontrahent wykorzystuje go do wykonania usługi dla Spółki.

Poza wynagrodzeniem zasadniczym (ceną) za usługę spedycyjną, Kontrahenci obciążają Spółkę kosztami opłat dodatkowych (dalej: „Opłaty Dodatkowe”). Opłaty Dodatkowe są naliczane przez Kontrahentów w związku z niezawinionymi przez Kontrahentów dodatkowymi kosztami realizacji usługi spedycji związanymi np. z opóźnieniami w transporcie (będącymi efektem zwłoki w odbiorze towarów przez klienta Spółki albo zwłoki w ich załadunku przez Spółkę). Opłaty Dodatkowe rekompensują więc Kontrahentom dłuższe niż planowane zajęcie środków transportu do realizacji usługi na rzecz Spółki (z czym wiążą się wyższe koszty nieznajdujące pokrycia w wynagrodzeniu zasadniczym) , czy koszty składowania przez Kontrahenta załadowanych kontenerów w magazynach, składach czy portach w związku z nieplanowanym postojem przed dostarczeniem produktów do klienta Spółki.

Wnioskodawca podkreśla jednocześnie, że towary, o których mowa we wniosku są wydawane spedytorowi w zakładzie produkcyjnym Spółki w (…) w województwie (…) (a nie np. (...)). Zakład produkcyjny Spółki jest zatem miejscem, w którym towary są przyjmowane do przewozu, zaś sam transport w całości lub przynajmniej w istotnej części jest realizowany na lądzie (drogowy lub kolejowy). W związku z tym Opłaty Dodatkowe nie stanowią opłat za wywóz ładunków przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 UPDOP i, konsekwentnie, Wnioskodawca nie oczekuje wydania interpretacji indywidualnej odnoszącej się do tego przepisu. Przedmiot zapytania ogranicza się do art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP.

Liczba stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych określona we wniosku odpowiada liczbie podmiotów z części H.2., wobec których Spółka ponosiła, ponosi i będzie ponosić Opłaty Dodatkowe (4). Kontrahenci są podmiotami podlegającymi nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w krajach innych niż Polska (tj. są tzw. nierezydentami). Kontrahenci nie prowadzą i nie będą prowadzić w Polsce działalności poprzez zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 UPDOP.

Pytanie

Czy realizowane przez Spółkę wypłaty do Kontrahentów w postaci Opłat Dodatkowych stanowią należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP (tj. należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego) i w związku z tym podlegają one opodatkowaniu u źródła w Polsce na podstawie ww. przepisu?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wypłaty do Kontrahentów w postaci Opłat Dodatkowych nie stanowią należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP (tj. nie stanowią należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego) i w związku z tym nie podlegają one opodatkowaniu u źródła w Polsce na podstawie ww. przepisu.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), [...]

– ustala się w wysokości 20% przychodów.

W związku z dyspozycją wyżej przytoczonego przepisu, trzeba stwierdzić, że należności uiszczane przez Spółkę na rzecz Kontrahentów z tytułu Opłat Dodatkowych, w przypadku uznania ich za należności wymienione w treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP podlegałyby opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, którego płatnikiem byłby Wnioskodawca na podstawie art. 26 ust. 1 UPDOP. Dopiero bowiem w takiej sytuacji konieczna byłaby dalsza analiza, obejmująca, poza ww. przepisami krajowymi, postanowienia umów międzynarodowych (umów o unikaniu podwójnego opodatkowania). Umowy międzynarodowe o unikaniu podwójnego opodatkowania nie mogą bowiem samoistnie nakładać obowiązków podatkowych na podatnika. Umowy takie ze swej istoty zastosowanie znajdują tylko w przypadku podwójnego opodatkowania, a zatem w sytuacji, w której dana należność jest przedmiotem opodatkowania według prawa krajowego w dwóch państwach (państwie rezydencji podatnika i państwie źródła).

Należy wskazać, iż w katalogu należności podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła zawartym w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP uwzględniony jest m.in. przychód za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, handlowego i naukowego. W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że w świetle szerokiej wykładni pojęcia „urządzenie przemysłowe” lub „środek transportu”, w pojęciach tych może mieścić się kontener wykorzystywany przez Kontrahenta do realizacji kompleksowej usługi spedycji. Chodzi tutaj bowiem o szeroko rozumiane wyposażenie (mienie ruchome) wykorzystywane w celach komercyjnych, profesjonalnych, a nie prywatnych, zarówno w działalności przemysłowej, handlowej jak i naukowej (por. wyrok NSA z dnia 6 czerwca 2018 r., sygn. akt II FSK 1773/16; wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2018 r., sygn. akt II FSK 1540/16; wyrok NSA z dnia 17 lipca 2019 r., sygn. II FSK 1308/17). Tym samym uznać można, że kontener lub cysterna wykorzystywane w przewozie (czyli transporcie) produktów Spółki realizowanym przez Kontrahenta stanowią „urządzenia przemysłowe”.

Natomiast niezależnie od kwalifikacji kontenera jako urządzenia przemysłowego, należy podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem u źródła podlegają wyłącznie te należności, które są ponoszone za użytkowanie lub prawo do użytkowania ww. urządzeń. Z okoliczności stanu faktycznego (opisu zdarzenia przyszłego) wynika zaś, że nabywając usługę od Kontrahentów, Spółka zleca im m.in. kompleksową organizację transportu (spedycję) jej towarów w określonym wolumenie i terminach z określonego miejsca odbioru do miejsca dostawy. Na żadnym etapie realizacji usługi transportowej przez Kontrahenta (załadunku, przewozu i rozładunku), Spółka nie użytkuje kontenerów we własnym zakresie i nie nabywa prawa do dysponowania nimi – wszelkie prawa i obowiązki posiadacza/właściciela ww. urządzeń oraz odpowiedzialność za realizację przewozu leżą po stronie Kontrahenta. Wyłącznym użytkownikiem kontenerów pozostaje Kontrahent. Innymi słowy, Spółka nie dzierżawi, nie najmuje, nie wypożycza ich od Kontrahenta i ich nie użytkuje we własnym zakresie.

Zatem uznać należy, że:

- Wnioskodawca nie użytkował i nie będzie użytkował we własnym zakresie kontenerów,

- wyłącznymi użytkownikami kontenerów pozostaną Kontrahenci – bowiem to Kontrahenci są umownie zobowiązani wobec Spółki do zrealizowania kompleksowej usługi spedycji, w której wykorzystują (na własne ryzyko) kontenery – w szczególności nie przekazują ich do swobodnego użytku Wnioskodawcy,

- strony będzie łączyła umowa/zlecenie usługi spedycji, a nie umowa dzierżawy, najmu lub podobna.

W świetle powyższego nie powinno ulegać wątpliwości, że wypłata przez Spółkę do Kontrahenta wynagrodzenia „zasadniczego” (ceny) za usługę spedycji nie stanowi podstawy do pobrania przez Spółkę podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP, gdyż nie jest to należność za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu. Konsekwentnie do tej kategorii należności podlegających opodatkowaniu nie można zaliczyć także Opłat Dodatkowych. Należy bowiem podkreślić, że Opłaty Dodatkowe ponoszone są w zamian za określone czynności/działania podejmowane przez usługodawcę (spedytora) w ramach kompleksowych usług transportu lub spedycji – np. dłuższe niż planowane zaangażowanie składników majątkowych Kontrahenta w postaci kontenerów lub cystern do realizacji przez Kontrahenta usługi spedycji lub usługi transportowej dla Spółki albo dodatkowe czynności realizowane w trakcie transportu związane z wymuszonymi przerwami w przewozie (np. koniecznością magazynowania w składzie przed wydaniem klientowi). Czynności/działania te są zatem niewątpliwie elementem świadczonych usług spedycji albo świadczeniami o charakterze akcesoryjnym/pobocznym do głównego przedmiotu usługi. W tej sytuacji, kwalifikacja Opłat Dodatkowych na gruncie podatku u źródła powinna być zbieżna z kwalifikacją wynagrodzenia „zasadniczego” za realizowaną usługę. Jeśli więc wynagrodzenie „zasadnicze” za usługę spedycji lub transportu nie stanowi podstawy do pobrania podatku u źródła, to tym bardziej Opłaty Dodatkowe nie powinny prowadzić do wystąpienia obowiązku podatkowego.

Na poparcie powyższego stanowiska w zakresie konieczności odmiennej kwalifikacji na gruncie podatku u źródła opłat za użytkowanie (prawo do użytkowania) urządzeń przemysłowych oraz opłat za usługi, w ramach których usługodawca wyłącznie wykorzystuje własne urządzenia przemysłowe do realizacji zlecenia (zaś zleceniodawca w żadnym stopniu nie dysponuje urządzeniami przemysłowymi), Wnioskodawca przytacza interpretację indywidualną z dnia 11 stycznia 2021 r. o sygn. 0114-KDIP3-2.4011.697.2020.1.MT wydaną na gruncie analogicznych uregulowań ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Interpretacja ta dotyczyła zlecenia zagranicznemu podatnikowi usług dźwigowych polegających na wznoszeniu elementów elektrowni wiatrowych na różnych nieruchomościach położonych w Polsce, do których zagraniczny podatnik wykorzystywał własne urządzenia (dźwigi) oraz personel. Jak podkreślono w opisie stanu faktycznego, „X nie oddaje swojego sprzętu (tj. dźwigów) do użytku polskiemu Zleceniodawcy, X wykonuje zlecone usługi przy użyciu własnego sprzętu oraz zatrudnionych przez siebie pracowników (względnie z wykorzystaniem zasobów tak sprzętowych, jak i ludzkich podwykonawców”. Organ podatkowy w wydanej interpretacji potwierdził, że wynagrodzenie z tytułu usług dźwigowych nie stanowi należności, która podlega opodatkowaniu u źródła. Organ podatkowy ocenił, że „Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka świadczy na terytorium Polski i na rzecz polskich kontrahentów usługi dźwigowe z operatorem polegające na wznoszeniu elementów elektrowni wiatrowych na różnych nieruchomościach położonych w Polsce. Spółka nie oddaje swojego sprzętu (tj. dźwigów) do użytku polskiemu Zleceniodawcy, wykonuje zlecone usługi przy użyciu własnego sprzętu oraz zatrudnionych przez siebie pracowników (względnie z wykorzystaniem zasobów tak sprzętowych, jak i ludzkich podwykonawców). Usługi które są świadczone przez Spółkę na rzecz Kontrahenta nie są usługami wynajmu dźwigów, ani leasingu dźwigów. W rezultacie należy jednoznacznie stwierdzić, iż płatności dokonywane przez podmioty polskie na rzecz Wnioskodawczyni (wspólnika spółki niemieckiej) nie będą stanowić należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej, a co za tym idzie nie będą podlegały przepisom art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze względu na to, że Spółka niemiecka nie świadczy na rzecz polskiego kontrahenta usług wynajmu ani leasingu dźwigu”.

Gdyby nawet zaś przyjąć stanowisko odmienne od prezentowanego przez Wnioskodawcę w zakresie akcesoryjności Opłat Dodatkowych wobec wynagrodzenia zasadniczego, to podkreślić należy, że opłaty za tego rodzaju dodatkowe czynności nie zostały wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP (zarówno uwzględniając wykładnię literalną, jak i celowościową). Konsekwentnie, brak jest podstaw do uznania, że opłaty te podlegają opodatkowaniu na podstawie ww. przepisu.

Reasumując, w świetle przytoczonej powyżej argumentacji, wypłaty do Kontrahentów w postaci Opłat Dodatkowych nie stanowią należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP (tj. nie stanowią należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego) i w związku z tym nie podlegają one opodatkowaniu u źródła w Polsce na podstawie ww. przepisu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „updop”):

W myśl art. 3 ust. 3 pkt 5 updop:

Zgodnie z art. 3 ust. 5 updop:

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Katalog takich przychodów został określony w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 updop:

W myśl art. 21 ust. 2 updop:

Zgodnie z art. 22b updop:

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Art. 26 ust. 1 updop stanowi, że:

Przepisy art. 26 updop statuują zatem określone obowiązki dla polskich podmiotów, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w przytoczonym powyżej art. 21 ust. 1 updop. Podmioty takie pełnią funkcje płatnika, tj. są zobowiązane m.in. do poboru podatku czy wypełnienia określonych obowiązków instrumentalnych, w szczególności zaś do poboru i wpłaty podatku, czy wypełnienia i złożenia zeznań czy informacji podatkowych.

Jak wskazano powyżej, w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 updop mieszczą się m.in. przychody z tytułu należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka nabywa od kontrahentów zagranicznych usługi spedycyjne realizowane przez nich z wykorzystaniem m.in. kontenerów, do których tytuł prawny posiadają Kontrahenci. Poza wynagrodzeniem zasadniczym (ceną) za usługę spedycyjną, Kontrahenci obciążają Spółkę kosztami Opłat Dodatkowych, które są naliczane przez Kontrahentów w związku z niezawinionymi przez nich dodatkowymi kosztami realizacji usługi spedycji związanymi np. z opóźnieniami w transporcie (będącymi efektem zwłoki w odbiorze towarów przez klienta Spółki albo zwłoki w ich załadunku przez Spółkę). Opłaty Dodatkowe rekompensują Kontrahentom dłuższe niż planowane zajęcie środków transportu do realizacji usługi na rzecz Spółki (z czym wiążą się wyższe koszty nieznajdujące pokrycia w wynagrodzeniu zasadniczym) , czy koszty składowania przez Kontrahenta załadowanych kontenerów w magazynach, składach czy portach w związku z nieplanowanym postojem przed dostarczeniem produktów do klienta Spółki.

Biorąc pod uwagę opis sprawy w odniesieniu do regulacji zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop należy zaznaczyć, że w celu jej zastosowania konieczne jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek: po pierwsze – należności muszą dotyczyć użytkowania lub prawa do użytkowania, po drugie – muszą dotyczyć urządzenia przemysłowego. Brak choćby jednej z powyższych przesłanek powoduje, że przepis ten nie ma zastosowania.

Opłaty Dodatkowe, będące przedmiotem wniosku, ponoszone są za np. dłuższe niż planowane zaangażowanie składników majątkowych Kontrahenta w postaci kontenerów lub cystern do realizacji przez Kontrahenta usługi spedycji lub usługi transportowej dla Spółki albo dodatkowe czynności realizowane w trakcie transportu związane z wymuszonymi przerwami w przewozie (np. koniecznością magazynowania w składzie przed wydaniem klientowi).

Tego typu opłaty nie zostały wymienione w treści art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. Opłaty Dodatkowe nie stanowią należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu np. w postaci kontenera.

W związku z powyższym na Państwu jako płatniku dokonującym wypłat opisanych Opłat Dodatkowych na rzecz Kontrahentów zagranicznych nie ciążą i nie będą ciążyły obowiązki płatnika określone w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanej przez Państwa interpretacji indywidualnej wskazać należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków zaznaczyć należy, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Jednocześnie organ podkreśla, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie transakcji z podmiotami wymienionymi we wniosku, których dane w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami zostały przez Państwa wskazane.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).