Wyrok NSA z dnia 6 września 2024 r., sygn. III FSK 250/24

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Borszowski, Sędzia NSA Bogusław Woźniak (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Krzysztof Przasnyski, po rozpoznaniu w dniu 6 września 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P.D. S.A. z siedzibą w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 29 listopada 2023 r., sygn. akt I SA/Bk 398/23 w sprawie ze skargi P.D. S.A. z siedzibą w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia 21 sierpnia 2023 r., nr 405.578/D-5/XXIV/22 w przedmiocie podatku od nieruchomości za lata 2013-2017 oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 29 listopada 2023 r., sygn. akt I SA/Bk 398/23, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę P.D. S. A. w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z 21 sierpnia 2023 r., nr 405.578/D-5/XXIV/22 w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za lata 2013-2017, odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2013-2017 oraz stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2013-2017. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r., poz. 259 ze zm.) – dalej jako: "P.p.s.a".

P.D. S. A. w L. (Spółka) zaskarżyła wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku w całości i zarzuciła mu:

1. naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) w zw. z art. 145 § 2, art. 134 § 1, art. 135 oraz art. 151 P.p.s.a., wszystkie powyższe przepisy w zw. z art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 180 § 1, art 187 § 1, art. 188, art. 191, art. 197 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r., poz. 2651 ze zm.) – dalej jako: "O.p." poprzez uznanie przez Sąd, że zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego w stopniu, który miał wpływ na wynik sprawy ani nie narusza przepisów postępowania, w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, podczas, gdy zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania podatkowego, albowiem rozstrzygnięcia organów I i II instancji wydane zostały na podstawie błędnie ustalonego stanu faktycznego, opartego na materiale dowodowym zebranym w sposób niewszechstronny, jego pobieżnej i wybiórczej ocenie, jak również dokonaniu przez organy I i II instancji dowolnych ustaleń w zakresie trwałości związku z gruntem kontenerowych stacji transformatorowych oraz związku urządzeń stacji transformatorowych z siecią elektroenergetyczną, co wymagało wiadomości specjalnych i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, czego jednak organy I i II instancji nie uczyniły, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania przez organy I i II instancji, a za nimi również Sąd, że kontenerowe stacje transformatorowe nie spełniają przesłanki trwałości połączenia z gruntem, a także, że wraz ze znajdującymi się wewnątrz nich urządzeniami stacji stanowią budowle i podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako budowle, zaś zaskarżoną decyzję organu II instancji Sąd I instancji powinien był uznać za naruszającą przepisy prawa materialnego w stopniu, który miał wpływ na wynik sprawy oraz za naruszającą przepisy postępowania, w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jako naruszającą powołane w niniejszym zarzucie przepisy postępowania, a w szczególności wynikające z nich zasady prawdy obiektywnej i oficjalności, a w konsekwencji Sąd powinien był uchylić zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) w zw. z art. 145 § 2 i art. 135 P.p.s.a., czego jednak nie uczynił błędnie oddalając skargę na podstawie art. 151 P.p.s.a., a zatem to naruszenie przepisów postępowania miało istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem treść wyroku Sądu I instancji powinna być odmienna niż miała miejsce,