Postanowienie SN z dnia 5 września 2024 r., sygn. I CSK 2660/23

5 września 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Marta Romańska

na posiedzeniu niejawnym 5 września 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie z powództwa A.K.
‎przeciwko Bankowi spółce akcyjnej w W.
‎o zapłatę ustalenie,
‎na skutek skargi kasacyjnej Banku spółki akcyjnej w W.
‎od wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
‎z 16 marca 2023 r., I ACa 872/22,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

A.W.

UZASADNIENIE

Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (art. 398⁹ § 1 k.p.c.). Obowiązkiem skarżącego jest sformułowanie i uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w nawiązaniu do przytoczonych przesłanek, a rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania wynika z oceny, czy okoliczności powołane przez skarżącego odpowiadają tym, o których jest mowa w art. 398⁹ § 1 k.p.c.

Skarżący wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z powołaniem się na art. 398 § 1 pkt 3 k.p.c. w zw. z art. 379 pkt 2 k.p.c. a mianowicie nieważność postępowania spowodowaną: - „brakiem prawidłowego umocowania osoby podpisującej apelację powoda do zastępowania powoda w niniejszej sprawie”; - „tym, iż w drugiej instancji orzeczenie zostało wydane przez Sąd Apelacyjny w składzie jednoosobowym, podczas gdy z treści art. 367 § 3 k.p.c. wynika, iż w postępowaniu apelacyjnym Sąd rozpoznaje sprawę w składzie trzech sędziów. Na posiedzeniu niejawnym sąd orzeka w składzie jednego sędziego, z wyjątkiem wydania wyroku”. Skarżący zaznaczył również, że „w przypadku uznania zarzutów dotyczących nieważności postępowania wskazanych powyżej za niezasadne, na podstawie art. 398 § 1 pkt 4 k.p.c. jako przyczyny kasacyjne wskazuje oczywistą zasadność skargi kasacyjnej dotyczą tego, że: - Sąd Apelacyjny błędnie uwzględnił roszczenie odsetkowe i zasądził na rzecz powoda ustawowe odsetki za opóźnienie liczone od kwoty 106 715,28 zł od dnia 1 sierpnia 2019 r. (tj. od dnia następującego po dniu złożenia odpowiedzi przez pozwanego na reklamację powoda), albowiem winny być one ewentualnie zasądzone od dnia wymagalności roszczenia powoda o zwrot nienależnego świadczenia – który to moment zgodnie z uchwałą 7 sędziów SN z dnia 7 maja 2021 r., sygn. akt III CZP 6/21 posiadającą moc zasady prawnej wraz z uchwałą SN z dnia 28 kwietnia 2022 r., III CZP 40/22 – stanowi dzień złożenia przez należycie poinformowanego przez sąd konsumenta (powoda) oświadczenia o wyrażeniu/odmowie zgody na objęcie dobrowolnym system ochrony konsumenckiej, które to oświadczenie zostało złożone przez powoda na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2022 roku, a wobec uwzględnienia przez Sąd drugiej instancji zarzutu zatrzymania, odsetki w niniejszej sprawie w ogóle nie powinny zostać zasądzone”; ewentualnie „na podstawie art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. […] z uwagi na występujące w sprawie istotne zagadnienie prawne, wywołujące w orzecznictwie rozbieżne oceny prawne oparte o dyspozycję art. 385 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 58 k.c., polegające na konieczności ustalenia czy istnieje prawna możliwość wydzielenia z klauzuli ryzyka walutowego (rozumianej jako klauzula waloryzacyjna, w znaczeniu podstawy określenia salda zobowiązania kredytowego po dokonaniu indeksacji oraz jako klauzula waloryzacyjna przy określaniu wysokości zobowiązań z tytułu spłaty poszczególnych rat kredytu części abuzywnej, a co za tym idzie utrzymanie w mocy umowy kredytu z dnia 22 sierpnia 2008 roku, po wyeliminowaniu z niej tych części postanowień uznanych za abuzywne (mechanizmu stosowania klauzuli indeksacyjnej w oparciu o klauzulę kursową), jako zgodnej z przepisami prawa krajowego – vide np. wytyczne zawarte w wyroku SO w Łodzi z dnia 3 stycznia 2023 r., sygn. akt II C 1434/21, zdanie odrębne Sędziego Sądu Najwyższego Władysława Pawlaka, złożonego do Wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2022 roku w prawie o sygn. akt II CSKP 701/22”.