Postanowienie SN z dnia 17 lipca 2024 r., sygn. V KO 47/24

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący, sprawozdawca)
‎SSN Marek Pietruszyński
‎SSN Waldemar Płóciennik

w sprawie P. K.

skazanego z art. 271 § 3 k.k. i in.,

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu

w dniu 17 lipca 2024 r.

z urzędu, kwestii wznowienia postępowania kasacyjnego zakończonego postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2023 r., V KK 405/22, o oddaleniu kasacji obrońcy jako oczywiście bezzasadnej,

postanowił:

1. na podstawie art. 542 § 3 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. wznowić postępowanie kasacyjne;

2. uchylić postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2023 r., V KK 405/22, o oddaleniu jako oczywiście bezzasadnej kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego P. K., a na podstawie art. 435 k.p.k. również w części oddalającej jako oczywiście bezzasadne kasacje obrońców skazanych S. S., A. P. oraz M. P. i wymienione wyżej kasacje obrońców przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Najwyższemu Izbie Karnej w postępowaniu kasacyjnym;

3. obciążyć Skarb Państwa kosztami postępowania o wznowienie postępowania.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 26 stycznia 2023 r., V KK 405/22, Sąd Najwyższy oddalił jako oczywiście bezzasadne kasacje obrońców skazanych P. K., S. S., A. P. i M. P., wniesione od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 kwietnia 2022 r., sygn. akt II AKa 6/21, zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 17 lipca 2020 r., sygn. akt III K 92/15, którym to wyrokiem wyżej wymienieni skazani zostali za czyny z art. 271 § 3 k.k. i in.

W dniu 21 maja 2024 r. do Sądu Najwyższego wpłynęło pismo obrońcy skazanego P. K. zatytułowane „Wniosek w trybie art. 9 § 2 k.p.k. o wznowienie z urzędu postępowania kasacyjnego zakończonego postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt V KK 405/22, o oddaleniu kasacji jako oczywiście bezzasadnej”. Treść powyższego pisma, w tym jego uzasadnienie, wskazuje, że przedmiotem sygnalizacji o jakiej mowa w art. 9 § 2 k.p.k., jest postępowanie kasacyjne zakończone powołanym wyżej postanowieniem Sądu Najwyższego, a jego merytoryczną podstawę stanowi okoliczność orzekania w tej sprawie na etapie postępowania kasacyjnego (w składzie jednoosobowym) sędziego Antoniego Bojańczyka powołanego przez Prezydenta RP – postanowieniem z dnia 10 października 2018 r. (M. P. 2018.1029) – na urząd sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 3 – dalej w tekście ustawa o KRS z 2017 r.). Zdaniem obrońcy, wskazana wyżej okoliczność stanowi, zgodnie z pkt. 1 uchwały połączonych Izb Sądu Najwyższego: Cywilnej, Karnej oraz Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 stycznia 2020 r., BSA I-4110-1/20 (OSNK 2020, z. 2, poz. 7), bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., co stosownie do treści art. 542 § 3 k.p.k. oraz przy uwzględnieniu treści uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2022 r., I KZP 2/22 (OSNK 2022, z. 6, poz. 22), powinno skutkować wznowieniem z urzędu postępowania kasacyjnego. Wskazał nadto wnioskodawca, na uwarunkowania procesowe zaistniałe w związku z wniesieniem kasacji, w której m.in. podnoszono pod adresem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku zarzut wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., a związanej z udziałem w składzie orzekającym tego Sądu sędziego Leszka Meringa, powołanego na urząd sędziego sądu apelacyjnego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa w składzie ukształtowanym przepisami ustawy o KRS z 2017 r. Doprowadziło do zdaniem obrońcy do orzekania w Sądzie Najwyższym w przedmiocie kasacji podnoszącej taki zarzut przez sędziego będącego w identycznej sytuacji, a więc de facto orzekania przez niego we własnej sprawie. Wreszcie zauważył również okoliczność powołania sędziego Antoniego Bojańczyka na urząd sędziego Sądu Najwyższego w konkursie do Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, która w świetle wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPCz) z dnia 8 listopada 2021 r., w sprawie Dolińska-Ficek i Ozimek (skargi nr 49868/19 i 57511/19) nie posiadała i nie posiada atrybutu „sądu”, który jest zgodny z prawem w rozumieniu art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (EKPC), czego nie zmienia przeniesienie tego sędziego decyzją Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 1 października 2020 r. do Izby Karnej.