Wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. I SA/Wa 800/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Apostolidis Sędziowie: Sędzia WSA Emilia Lewandowska (spr.) Sędzia WSA Gabriela Nowak Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2011 r. sprawy ze skarg H.K., J.K., M.K., A.C. i A.M. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie wpisu do rejestru zabytków 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w W. z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzecz skarżącej A.C. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu wpisu sądowego oraz na rzecz skarżącego A.M. kwotę 460 (czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, decyzją z [...] lutego 2011 r. nr [...], utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z [...] kwietnia 2010 r. nr [...] wpisującą do rejestru zabytków układ urbanistyczny [...], położony w W. w obszarze ograniczonym ulicami, szczegółowo wymienionymi w decyzji, wraz z otoczeniem zabytku oraz umarzającą postępowanie w sprawie wpisu do rejestru zabytków części obszaru położonego w granicach posesji : [...] [...], [...], [...] oraz [...]; [...], [...].

Z uzasadnienia organu odwoławczego wynika, że organ ten uznał, iż zaskarżona decyzja organu pierwszej instancji spełnia wszystkie kryteria przewidziane przepisami ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Zakwalifikowanie nieruchomości jako zabytku w rozumieniu przepisów ustawy zostało pozostawione ocenie organów powołanych do ochrony i opieki nad zabytkami. Niemniej ocena ta nie może być arbitralna. Wpis do rejestru zabytków jest ograniczeniem prawa własności, a ono może nastąpić tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie w jakim ustawa ta nie narusza istoty prawa własności (art. 64 ust. 3 Konstytucji RP). W szczególności, przepisy ograniczające prawo własności muszą być interpretowane ściśle i mogą być stosowane jedynie w stosunku do stanów faktycznych, objętych ich dyspozycją. To na organie administracji publicznej spoczywa w tym zakresie ciężar dowodu.