Wyrok składu 7 sędziów NSA z dnia 16 stycznia 2006 r., sygn. I OPS 4/05

Podstawę uchylenia decyzji, w razie stwierdzenia przez sąd sprzeczności przepisu rozporządzenia z ustawą, stanowi co do zasady przepis art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "a" lub "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./. Można także rozważać, czy skoro orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją lub ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego została wydana decyzja administracyjna, stanowi podstawę do wznowienia postępowania /art. 145a Kpa i art. 272 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/ i uchylenia decyzji, to czy odmowa zastosowania przez sąd przepisu rozporządzenia z powodu jego niezgodności z Konstytucją lub ustawą, który stanowił podstawę wydania zaskarżonej decyzji, mogłaby być kwalifikowana tak jak naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, co uzasadniałoby uchylenie decyzji na podstawie art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "b" Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu przy udziale Prokuratora Prokuratury Krajowej Marii Teresy Kalocińskiej na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 czerwca 2004 r., 6/II SA 1095/03 wydanego w sprawie ze skargi Henryka K. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 24 września 2002 r., (...) w przedmiocie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia - oddala skargę kasacyjną.

UZASADNIENIE

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, uwzględniając skargę Henryka K., wyrokiem z dnia 16 czerwca 2004 r. uchylił decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 24 września 2002 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję tego organu z dnia 6 sierpnia 2002 r., nakazującą skarżącemu usunięcie reklamy, umieszczonej - w okresie od 11 maja 2002 r. do 31 lipca 2002 r. - bez zezwolenia w pasie drogi krajowej nr 45 w R. oraz nakładającą na skarżącego karę pieniężną w kwocie 4.110,76 zł, która została ustalona przy uwzględnieniu kwartalnego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w stosunku do kwartału poprzedniego, o jakim mowa w par. 10b rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1986 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./. Podstawę prawną nałożenia na skarżącego kary pieniężnej za zajęcie bez zezwolenia pasa drogowego stanowił art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. 2000 nr 71 poz. 838 ze zm./ w związku z par. 10b ust. 1 i par. 11 ust. 1 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1986 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przepis par. 10b powołanego rozporządzenia był niezgodny z upoważnieniem ustawowym zawartym w ówcześnie obowiązującym art. 40 ust. 7 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. 2000 nr 71 poz. 838 ze zm./ oraz z art. 2 i art. 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a wobec tego Sąd, powołując się na art. 178 ust. 1 w zw. z art. 87 ust. 1 i 2 i art. 92 ust. 2 Konstytucji RP, odmówił zastosowania tego przepisu.