2. Rachunkowość w specjalnej strefie ekonomicznej - część 3: zagadnienia rachunkowości zarządczej

Do kosztów, które mogą być przedmiotem podziału z wykorzystaniem metod rachunku kosztów oraz rachunkowości zarządczej, zalicza się wszystkie koszty pośrednie wytworzenia produktu oraz większość kosztów okresu. Ponieważ ustawodawca nie definiuje terminu kosztów wspólnych ani nie wprowadził przykładowego katalogu wydatków, jakie można uznawać za koszty wspólne, więc jednostka może w stosunku do tych kosztów zastosować także regulacje art. 15 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W praktyce ukształtował się pogląd, że kosztami wspólnymi są koszty, które służą osiągnięciu przychodów z obu źródeł przychodów jednocześnie i/lub koszty służące zabezpieczeniu źródeł przychodów. Istnieją również interpretacje, że są to koszty o charakterze pośrednim w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponieważ regulacja art. 15 ust. 2a ma charakter szczególny, można go zastosować dopiero w sytuacji, gdy jednostka wykaże, że poniesionych wydatków nie można obiektywnie przyporządkować do danego źródła przychodów.

Prawidłowego podziału kosztów jednostka może dokonać za pomocą rozliczania kosztów działalności pomocniczej, rachunku kalkulacyjnego produktów oraz poprzez wyznaczanie cen wewnętrznych.

Zastosowane metody alokacji kosztów pośrednich i kosztów okresu, których ustalenie jest obowiązkiem podatnika, mają służyć jak najbardziej zbliżonemu do rzeczywistego podziałowi kosztów między działalność w SSE i poza nią. Dopiero w sytuacji, gdy kosztów nie można podzielić, ponieważ są to koszty wspólne, możliwe jest stosowanie art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym.