Restrukturyzacja ZOZ - najnowsze przepisy

1 stycznia 2001 r. weszły w życie nowe przepisy art. 2 i 4a ustawy z 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców (DzU z 1995 r. nr 1, poz. 2 ze zm.), znowelizowane ustawą z 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (DzU nr 5, poz. 45) - powszechnie zwanej „ustawą 203”, które wprowadziły obowiązek podwyższania wynagrodzeń pracownikom zatrudnionym w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej, zatrudniających powyżej 50 pracowników. Ustawa zagwarantowała wszystkim pracownikom zatrudnionym w tych zakładach przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w 2001 r. o 203 zł miesięcznie w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy oraz o dalsze 110 zł w 2002 r. Nie określono natomiast źródła finansowania tych podwyżek. Zadłużone już samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej (SPZOZ) same musiały znaleźć środki na wypłatę podwyżek.

Wzrost kosztów działalności nie miał wpływu na wzrost cen świadczonych usług. W konsekwencji doprowadziło to do paraliżu działalności części zakładów. Sprawą finansowania uchwalonych podwyżek zajmował się również Trybunał Konstytucyjny, który orzekł w wyroku 18 grudnia 2002 r. (sygn. K 43/01, OTK-A 2002/7/96), że skutki finansowe wzrostu wynagrodzeń dla pracowników służby zdrowia powinny obciążać także Skarb Państwa. Na tych organach jako instytucji finansów publicznych ciążył więc obowiązek takiego ukształtowania kontraktów zawieranych z publicznymi zakładami opieki zdrowotnej, które umożliwiłyby realizację świadczeń zdrowotnych i nie podważały ekonomicznych podstaw funkcjonowania tych instytucji.