Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 14/23 grudnia 1959 r., sygn. I CO 39/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Orzeczenie SN z dnia 22 grudnia 1959 r., sygn. IV CZ 126/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Zwolnienie od kosztów sądowych nie ma mocy wstecznej. Stąd też w razie uiszczenia przez powoda wpisu a następnie uzyskania zwolnienia od kosztów sądowych powód nie może żądać zwrotu uiszczonego wpisu.

Orzeczenie SN z dnia 21 grudnia 1959 r., sygn. III CR 1233/58

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Prawomocność orzeczenia oddalającego powództwo tylko z powodu braku odpowiedzialności Państwa za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszów państwowych przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 15.XI.1956 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 243) nie stoi na przeszkodzie wytoczeniu nowego powództwa, skoro ustawodawca w art. 6 dopuścił pod pewnymi warunkami w tym przepisie wymienionymi możność dochodzenia wynagrodzenia

Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 19 grudnia 1959 r., sygn. I CO 42/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Jednostki organizacyjne związków wyznaniowych działających na obszarze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej nie mogą być uważane w stosunku do niemieckich i gdańskich osób prawnych prawa publicznego za odpowiednie osoby prawne w rozumieniu art. 2 ust. 4 dekretu z dnia 8.III.1948 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich (Dz. U. Nr 13 poz. 87)".

Wyrok SN z dnia 12 grudnia 1959 r., sygn. V K 1242/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

W razie zagarnięcia mienia społecznego, dokonanego przez urzędników czy przez osoby podlegające odpowiedzialności karnej przewidzianej dla urzędników, nie ma zastosowania art. 286 § 2 k.k., lecz art. 1 dekretu z dnia 4 marca 1953 r. (Dz.U. Nr 17, poz. 68), a obecnie ew. art. 1 i 2 (§ 3) ustawy z dnia 18 czerwca 1959 r. (Dz.U. Nr 36, poz. 228), ze wszystkimi konsekwencjami zagrożeń ustawowych, nie wyłączając

Wyrok składu 7 sędziów SN z dnia 10 grudnia 1959 r., sygn. V K 1195/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Przy usiłowaniu popełnienia przestępstwa sprawdzianu winy ewentualnej należy szukać poza skutkiem. Okoliczność zaś, że skutek działania sprawców, dzięki pewnym przyczynom zewnętrznym, nie nastąpił, jest obojętny dla zagadnienia odpowiedzialności karnej za realizację zamiaru. W szczególności byłoby niezrozumiałe, dlaczego stan psychiczny sprawcy, polegający na przewidywaniu i godzeniu się na powstanie

Orzeczenie SN z dnia 10 grudnia 1959 r., sygn. III CZ 125/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Posiedzenia pojednawczego nie można uważać za pierwsze po siedzenie sądowe w sprawie w rozumieniu art. 421 k.p.c. ważne względy przemawiają także przeciw zaliczeniu posiedzeń pojednawczych do posiedzeń, o których mowa w art. 35 ustawy z dnia 30 grudnia 1950 r. (Dz.U. Nr 58, poz. 528), zawierającej przepisy o kosztach sądowych.

Wyrok SN z dnia 8 grudnia 1959 r., sygn. III K 795/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Komitety blokowe wykonują niektóre czynności pomocnicze, wchodzące w zakres zarządu państwowej władzy terenowej. Wobec tego członkowie komitetów blokowych ulegają odpowiedzialności karnej przewidzianej dla urzędników (art. 46 § 1 m.k.k.), gdy w zakresie czynności zleconych im przez organa władzy państwowej dopuszczają się przestępstwa.

Orzeczenie SN z dnia 5 grudnia 1959 r., sygn. III CR 703/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Akty notariuszy" niemieckich, zdziałane na terenach wcielonych" w czasie okupacji hitlerowskiej, nie mogą być uważane za ważne akty notarialne w rozumieniu prawa polskiego. Nie wynika stąd jednak, by nie można im przypisać znaczenia ważnej umowy pisemnej, jeśli zachodziły przeszkody do zawarcia umowy przed notariuszem polskim i jeśli za jej nieważnością w ogóle nie przemawiają okoliczności, które by

Wyrok SN z dnia 5 grudnia 1959 r., sygn. V K 1141/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Ujawnienie w trybie art. 299 § 1 i 4 k.p.k. wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków, złożonych w dochodzeniu, gdy zeznania te są całkowicie odmienne od zeznań złożonych na rozprawie, jest nie tylko prawem, lecz zgodnie z art. 8 k.p.k. obowiązkiem sądu, jeżeli nie korzystanie z tego prawa kolidowałoby z zasadą dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej.

Wyrok SN z dnia 3 grudnia 1959 r., sygn. V K 1194/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

konsument, dla którego towar przeznaczony był w sklepie po cenie niższej, wskutek włączenia się pośrednika otrzymuje ten towar po cenie podwyższonej o zysk tego pośrednika.

Wyrok SN z dnia 3 grudnia 1959 r., sygn. V K 1184/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Obowiązki urzędnika nie tylko są określone w odpowiednich przepisach służbowych, ale wynikają nadto z samej istoty urzędowania i charakteru zajmowanego stanowiska. Każde postępowanie urzędnika, nie odpowiadające tym ramom w zależności od sytuacji faktycznej, może być uznane za przekroczenie władzy lub niedopełnienie obowiązku. Urzędnik celny jest urzędnikiem powołanym do ścigania wszelkiego rodzaju

Orzeczenie SN z dnia 3 grudnia 1959 r., sygn. II CR 859/58

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Zwrot kosztów postępowania może być pomiędzy uczestnikami postępowania niespornego orzeczony tylko wówczas, gdy prawa lub interesy uczestników względem przedmiotu sprawy są nawzajem przeciwstawne. Przeciwstawność taka przedstawia się zależnie od przedmiotu sprawy rozpoznawanej w postępowaniu niespornym różnie, a w niektórych sprawach \v ogóle nie istnieje. Jeśli chodzi o postępowanie w sprawie o ubezwłasnowolnienie

Orzeczenie SN z dnia 2 grudnia 1959 r., sygn. III CR 257/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Z treści art. 1 ustawy z dnia 19.XI.1956 r. o uregulowaniu zaległych roszczeń ze stosunku pracy wynika, że pod pojęcie roszczeń dodatkowych podpadają również należności z tytułu diet, zwrotu kosztów przejazdu, ryczałtu za dojazdy, dodatku rozłąkowego, zwrotu kosztów noclegu i biletu miesięcznego.

Orzeczenie SN z dnia 26 listopada 1959 r., sygn. I CR 516/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Pojęcie urządzenia"" użyte w art. 184 pr. rzecz, oznacza wynik celowego działania ludzkiego, uzewnętrzniony w trwałej postaci widocznych przedmiotów czy urządzeń, wymagających do ich powstania pracy ludzkiej. Stąd też zwykła polna droga powstała na skutek stałego przejeżdżania pewnym szlakiem i zaznaczona na gruncie jedynie koleinami oraz śladami przepędzania bydła nie jest trwałym i widocznym urządzeniem

Wyrok SN z dnia 26 listopada 1959 r., sygn. V K 1030/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Zamiar przywłaszczenia cudzego. mienia może wyrazić się w każdym działaniu polegającym na zagarnięciu przez sprawcę cudzej rzeczy w celu zapewnienia sobie możliwości rozporządzenia nią tak, jak by była ona jego własnością. Okoliczność, że blachę, którą oskarżony usiłował zabrać, przeznaczył on nie dla siebie, lecz dla innych osób i to rzekomo za przyśpieszenie wykonania prac dla pokrzywdzonej wytwórni

Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 26 listopada 1959 r., sygn. IV KO 100/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Odszkodowanie na podstawie art. 510 § 1 i 2 k.p.k. przysługuje osobie, względem której postępowanie karne zostało po uchyleniu wyroku skazującego umorzone z przyczyn istniejących przed wydaniem tego wyroku.

Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 26 listopada 1959 r., sygn. VI KO 81/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

1. Sprawca zagarnięcia mienia społecznego, który w ciągłości czynu, po dniu 27 stycznia 1958 r. kontynuuje rozpoczęte przed tym dniem zagarnianie mienia społecznego, a łączna wartość zagarniętego w ten sposób mienia przekroczyła 50 000 zł (lub 100 000 zł), podlega odpowiedzialności karnej w myśl przepisów ustawy z dnia 21 stycznia 1958 r. o wzmożeniu ochrony mienia społecznego przed szkodami wynikającymi

Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 26 listopada 1959 r., sygn. VI KO 96/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Adwokat pobierający za swe usługi, świadczone zawodowo, zapłatę wyższa od obowiązującej nie jest podmiotem przestępstwa określonego w art. 15 ustawy z dnia 13 lipca 1957 r. o zwalczaniu spekulacji i ochronie interesów nabywców oraz producentów rolnych w obrocie handlowym (Dz.U. Nr 39, poz. 171), lecz podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej określonej w rozdziale 11 ustawy o ustroju adwokatury z dnia

Orzeczenie SN z dnia 24 listopada 1959 r., sygn. IV CR 65/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

nie zwalnia przedsiębiorstwa - jako strony pozwanej do dopełnienia wszystkich niezbędnych czynności procesowych. Zaniedbanie przez PZU uiszczenia wpisu od rewizji w terminie określonym przez przepisy k.p.c. należy uznać za zaniedbania samej strony, nie uzasadniające z reguły przywrócenia terminu na podstawie art. 178 § 1 k.p.c.

Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 23 listopada 1959 r., sygn. I CO 20/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

W sprawach o zwrot gruntu oddanego w użytkowanie w trybie dekretu z dnia 9 lutego 1953 r. o całkowitym zagospodarowaniu użytków rolnych (Dz. U. Nr 11, poz. 40) droga sądowa jest dopuszczalna".

Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 23 listopada 1959 r., sygn. I CO 21/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Powodowi, który uzyskał posiadanie w ten sposób, że pozbawił samowolnie posiadania pozwanego, a następnie je utracił na skutek samowoli pozwanego dokonanej przed upływem terminów do wytoczenia powództwa posesoryjnego, przysługuje ochrona posesoryjna unormowana w art. 305 prawa rzeczowego oraz w art. 451 i 452 kodeksu postępowania cywilnego".

Wyrok SN z dnia 20 listopada 1959 r., sygn. II K 481/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Do obowiązków służbowych lekarzy zatrudnionych w społecznej służbie zdrowia należy między innymi leczenie wszystkich chorych uprawnionych do korzystania z bezpłatnego leczenia w danej placówce służby zdrowia. Wszelkie znamiona przestępstwa z art. 286 § 2 k.k. mieszczą się w czynie oskarżonego, jeżeli czyn ten polega na odmówieniu przez lekarza rejonowego ośrodka zdrowia dokonania bezpłatnej wizyty

Wyrok składu 7 sędziów SN z dnia 12 listopada 1959 r., sygn. V K 973/59

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1959

Przestępstwo z art. 3 § 2 dekretu z dnia 4 marca 1953 r. (Dz.U. Nr 17, poz. 68) zachodzi wtedy, gdy sprawca, który nabywa lub w jakimkolwiek celu przyjmuje mienie społeczne, wiedząc o tym, że zostało skradzione lub w inny sposób zagarnięte, albo pomaga do zbycia lub ukrycia uczynił sobie z tego stałe źródło dochodów albo gdy dopuszcza się tego przestępstwa w stosunku do mienia społecznego o znacznej