W przypadku ograniczenia prawa własności konieczność ustalania wysokości odszkodowania w zakreślonym terminie /do dnia 31 grudnia/ w każdym roku kalendarzowym w pełni chroni uzasadniony interes właściciela gruntu obciążonego. Strona skarżąca w wypadku jakichkolwiek zastrzeżeń odnośnie wysokości odszkodowania może dochodzić swych roszczeń przed sądem powszechnym.
W sprawach dotyczących rozgraniczenia nieruchomości o ile przed organem administracji państwowej nie dojdzie do zawarcia ugody między stronami, organem właściwym do rozpoznania tego rodzaju spraw będzie sąd powszechny.
1. Obiekty budowlane mogą być wznoszone wyłącznie na terenach przeznaczonych na ten cel zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym. 2. Nie jest możliwy podział nieruchomości, która zgodnie z ustaleniami planu przestrzennego jest wykorzystywana na cele produkcji sadowniczej i wydzielenie z niej działki pod budownictwo jednorodzinne dla osób trzecich.
Par. 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/ może mieć jedynie zastosowanie do budynków na działce zagrodowej. Działką zagrodową jest taka działka, która służy budownictwu zagrodowemu. W myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 lipca 1972
Obiekty budowlane mogą być budowane wyłącznie na terenach przeznaczonych na ten cel w planach zagospodarowania przestrzennego. Działka przeznaczona w planach zagospodarowania przestrzennego w części pod cmentarz, w części zaś pod strefę sanitarną ochrony cmentarza nie może być przeznaczona pod budownictwo mieszkaniowe.
O wysokości odszkodowania za grunty, które przeszły na własność państwa na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach /Dz.U. nr 27 poz. 192 ze zm./ decyduje wartość nieruchomości w dniu jej przejęcia na własność państwa - w dniu, w którym upłynęły dwa miesiące od wejścia w życie zarządzenia
Nie jest dopuszczalna skarga dotycząca sposobu wykonania decyzji. Zagadnienia dotyczące postępowania egzekucyjnego zostały wyłączone spod kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Organ administracji państwowej wydając decyzję dotyczącą rozbiórki wybudowanego obiektu budowlanego winien wskazać zaistniałe przesłanki z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ uzasadniające wydanie decyzji nakazującej rozbiórkę. Brak tych ustaleń w uzasadnieniu decyzji powoduje, iż sąd nie ma możliwości dokonania oceny legalności tej decyzji
Wielokrotne użytkowanie spornego gruntu przed przekazaniem go do Państwowego Funduszu Ziemi jest okolicznością, która musi być jednak wzięta pod uwagę i oceniona w świetle całokształtu materiału dowodowego dotyczącego ustalenia kandydata na nabywcę.
W art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 268/ grunty leśne nie są wymienione jako samodzielna nieruchomość, lecz mają stanowić część nieruchomości rolnej, wobec czego należy uznać, że osoba, która jest właścicielem tylko gruntów leśnych bez budynków, urządzeń i inwentarza, nie podlega ubezpieczeniu społecznemu
Norma branżowa zgodne z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o normalizacji /Dz.U. nr 53 poz. 298/ nie ma charakteru aktu powszechnie obowiązującego, gdyż obowiązuje jedynie w zakresie określonej branży /dziedziny gospodarki/ niezależnie od organizacyjnego podporządkowania zakładów pracy.
Nie ma znaczenia w sprawie fakt, że rolnik /lub jego małżonek/ nie jest właścicielem działki, bowiem okolicznością wystarczającą do obciążenia rolnika oraz jego małżonka obowiązkiem opłacania składki na fundusz ubezpieczenia rolników jest prowadzenie, w rozumieniu par. 27 ust. 1, 4 i 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 marca 1983 r. w ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych
Dopóki sprawa nie została zakończona decyzją ostateczną, strona może zmodyfikować swoje żądanie, a organ administracji państwowej ma obowiązek na nowo ocenić to żądanie w świetle przepisów prawa materialnego po wyczerpującym ustaleniu stanu faktycznego.
Określenie "ważne względy" zawarte w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ jest to określenie prawnie niezdefiniowane, oznaczane też w teorii prawa mianem wyrażenia nieostrego. Nie ulega wątpliwości, że jako takie ogranicza znacznie wymierność kontroli legalności decyzji wydanych na podstawie przepisów używających takich określeń do rozważenia
1. Do naprawienia szkody górniczej powstałej w ogrodzeniu nieruchomości należącej do osoby fizycznej zobowiązana jest kopalnia, a nie właściciel tej nieruchomości. 2. Skoro niekwestionowany przez strony zakres naprawy szkody górniczej według ustaleń biegłego możliwy jest do naprawy przez kopalnię określonym kosztem, a koszt ten nie determinuje zakresu naprawy, to organ I instancji w oparciu o art.
Stwierdzenie, że ostateczna decyzja jaką wydał organ I instancji w trybie art. 132 Kpa podjęta została z rażącym naruszeniem prawa /np. w wyniku jedynie częściowego uwzględnienia odwołania/, mogło co najwyżej uzasadniać wszczęcie postępowania w trybie tzw. nadzoru administracyjnego, lecz nie dawało podstaw do weryfikowania ostatecznej decyzji administracyjnej w postępowaniu odwoławczym.
W prawie administracyjnym obowiązuje zharmonizowana z Konstytucją PRL ogólna zasada, w myśl której wszelkie ograniczenia obywateli w zachowaniach zgodnych z ich wolą mogą wynikać wyłącznie z przepisów prawa. Ta podstawowa zasada działania administracji państwowej w praworządnym państwie oznacza, iż organ wydający decyzję nie może nałożyć na obywatela obowiązku, ani odmówić mu przyznania uprawnienia
Artykuł 39 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ bezpośrednio określa zasady i warunki przydziału lokalu mieszkalnego, opuszczonego przez najemcę, na rzecz jego osób bliskich, wobec czego odwoływanie się do zasad określonych w art. 31 ust. 1 tej ustawy jest bezzasadne.
Przepis art. 31 ust. 3 /obecnie art. 34 ust. 3/ ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ ma zastosowanie do najemcy zajmującego lokal o powierzchni mniejszej od przysługującej mu według norm zaludnienia, nie czyniąc żadnej różnicy między najemcą lokalu z przydziału na zasadach ogólnych a najemcą lokalu przydzielonego mu jako pomieszczenie zastępcze. Wprawdzie przepis
Powołanie w decyzji administracyjnej jedynie tytułu ustawy, bez wskazania określonego jej przepisu nie może być uznane za określenie podstawy prawnej podjętej decyzji.
Przepis art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ upoważnia organ administracji państwowej do rozstrzygnięcia wątpliwości co do charakteru pobytu danej osoby zameldowanej na pobyt czasowy i przebywającej w tej samej miejscowości nieprzerwanie dłużej niż dwa miesiące. Wykładnia gramatyczna przepisu art. 8 ustawy nie pozwala na rozdzielne
W obu wypadkach, których dotyczą przepisy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/, przesłanką zameldowania jest stan faktyczny "zamieszkiwania" przy pobycie stałym uwarunkowany zamiarem stałego przebywania, względnie "przebywania" przy pobycie czasowym, bez zamiaru miejsca pobytu stałego.
1. Wprawdzie zameldowanie nie jest uzależnione od uprawnień do lokalu, lecz stanowi jedynie dowód miejsca pobytu danej osoby /art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. nr 14 poz. 85/, jednak organ powinien uznać zasadność zameldowania na pobyt stały osoby, która nawet stale w nim nie przebywa, ale wiąże z nim trwale interesy życiowe jako właściciel
1. W zakresie w jakim właściwa jednostka organizacyjna ma prawo dostępu do linii elektroenergetycznej w celu wykonywania obowiązku konserwacji - wykonanie prawa własności jest ograniczone. Nie jest to ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego, skoro przepis art. 244 Kc ustanawia zamknięty katalog tych praw. Jest to jednak ograniczenie zakresu wykonywania prawa własności przewidziane ustawą, która
