Złożenie oświadczenia o cofnięciu kasacji (art. 431 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.) przyjętej przez prezesa sądu, do którego kasację wniesiono, umożliwia orzekanie w przedmiocie skuteczności cofnięcia (art. 432 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.) tylko pod warunkiem uprzedniego stwierdzenia przez Sąd Najwyższy, że spełnione są formalne warunki dopuszczalności kasacji.
W myśl art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę na akt administracyjny wnieść można po wyczerpaniu środków odwoławczych przysługujących w postępowaniu administracyjnym.
W sprawie o ustalenie uprawnienia do zasiłku rodzinnego kasacja jest niedopuszczalna, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych (art. 3921 § 1 KPC).
Postanowienie przewidziane w art. 37 par. 2 Kpa nie należy do aktów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, bowiem nie jest to postanowienie na, które służy zażalenie, kończące sprawę czy orzekające o istocie sprawy. Powyższe oznacza, że postanowienie takie nie podlegał zaskarżeniu do sądu administracyjnego
Skoro żądanie skarżącego skierowane jest do podmiotu, który w świetle uregulowań ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne /Dz.U. nr 54 poz. 348 ze zm./ nie ma uprawnień do wydawania aktów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 1-4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, to skarga nie podlega kognicji sądu administracyjnego wynikających
W sprawach o stwierdzenie nieważności będących w toku w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego oraz ustawy - Kodeks skarbowy (Dz. U. Nr 62, poz. 717) właściwość sądu odwoławczego, w zakresie określonym przepisem art. 102 § 6 k.p.k., należy ustalać na podstawie tego przepisu, jeżeli
Bez względu na przedmiot sprawy i jego rzeczywisty związek z interesem prawnym gminy, gmina nie jest stroną postępowania administracyjnego w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej dotyczącej osoby trzeciej, w której decyzje wydaje wójt tej gminy. Gmina, ani żaden jej organ nie są uprawnienie w tej sprawie do zaskarżenia do Sądu administracyjnego decyzji organu odwoławczego.
Zgodnie z art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd Administracyjny nie jest właściwy w sprawach należących do właściwości innych sądów. Na bezczynność Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w myśl art. 83 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych /Dz.U. nr 137 poz. 887 ze zm./ przysługuje
Brak w kasacji przedstawienia okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie (art. 3933 § 1 pkt 3 KPC) stanowi uchybienie nieusuwalne w trybie przepisów o usuwaniu braków formalnych pisma procesowego i pociąga za sobą jej odrzucenie (art. 3935 KPC i art. 3937 § 2 KPC).
Sąd Najwyższy, stwierdzając 'usuwalny' brak formalny przyjętego zażalenia na odmowę przyjęcia kasacji, może zwrócić akta sprawy sądowi odwoławczemu w celu podjęcia czynności zmierzających do usunięcia tego braku (arg. a maiori ad minus z art. 531 § 2 k.p.k.).
Postanowienie sądu drugiej instancji oddalające zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji o odrzuceniu odwołania od decyzji organu rentowego należy traktować jako postanowienie w przedmiocie odrzucenia pozwu w rozumieniu art. 392 KPC.
Sprawa o prawo do zasiłku chorobowego należy do spraw, w których dopuszczalność kasacji zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 3921 § 1 KPC).
W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, poza sprawami o przyznanie i wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, dopuszczalność kasacji zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 3921 KPC w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o
Za oczywiście bezzasadną (art. 393 § 1 KPC) należy uznać kasację, w której skarżący przytoczył niewłaściwe przepisy mające wzruszyć zaskarżone orzeczenie lub gdy w ramach wstępnej oceny kasacji, bez głębszych rozważań, można uznać, że żadna ze wskazanych podstaw kasacyjnych jej nie usprawiedliwia.
Sąd Najwyższy dokonuje wykładni wydanego przez siebie orzeczenia (sentencji lub uzasadnienia) wówczas, gdy jego treść została sformułowana w sposób niejasny, uniemożliwiający jednoznaczne rozumienie tekstu.
Postanowienie sądu drugiej instancji o odrzuceniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia kasacji jako niezaskarżalne, podlega na wniosek skarżącego ocenie Sądu Najwyższego w razie zaskarżenia zażaleniem postanowienia o odrzuceniu kasacji (art. 380 w związku z art. 39319 KPC).
Zawiadomienie o załatwieniu skargi w trybie postępowania skargowego wyrażone w formie uchwały przez radę gminy nie daje podstaw do złożenia skargi na taką uchwałę do tego Naczelnego Sądu Administracyjnego na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./. Skarga taka jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 27 ust.
1. Celem kontroli odwoławczej zarządzenia odmawiającego przyjęcia zażalenia na odmowę przyjęcia wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia jest ustalenie, czy przy wydaniu tego zarządzenia nie doszło do uchybień związanych z badaniem samych warunków dopuszczalności zażalenia, nie zaś rozważanie zasadności argumentów przemawiających za merytoryczną słusznością wniesionego środka, którego - z powodu
Rozpoznanie zażalenie, o którym mowa w art. 37 par. 1 Kpa nie następuje jednak ani w formie decyzji administracyjnej, ani w formie postanowienia na które przysługiwałoby zażalenie ale w drodze czynności nadzorczej która - gdyby nawet została ujęta w formę postanowienia - nie mogłaby być zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego, ponieważ art. 16 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie
W wypadku, gdy kodeks upoważnia Sąd Najwyższy do orzekania w zasadniczym nurcie postępowania na posiedzeniu bez udziału stron, trzeba konsekwentnie przyjmować, że także co do 'uzupełnienia' wydanego w tym trybie orzeczenia o rozstrzygnięcia, które mogły być w nim zawarte, a o których wolno rozstrzygać również po wydaniu tego orzeczenia, Sąd Najwyższy może orzekać na posiedzeniu bez udziału stron.
