Nie podlegają przepisom kodeksu postępowania administracyjnego, a tym samym - zaskarżeniu do sądu administracyjnego z powodu niezgodności z prawem, decyzje dotyczące uznania poborowego lub żołnierza za jedynego żywiciela rodziny, wydane na podstawie ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony PRL /t.j. Dz.U. 1979 nr 18 poz. 111/.
1. Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, dotyczące wydawania decyzji i zaświadczeń, nie odnoszą się do statutowej działalności organizacji społecznych, w tym do stowarzyszeń. Rozstrzygnięcia organów tych organizacji w sprawie przyjęcia obywatela w poczet członków lub wyłączenia go spośród członków nie są decyzjami w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, a tym samym nie podlegają
Szczególne uprawnienia kombatantów wynikają nie z samego faktu represji okupanta, gdyż te stosowane były powszechnie, ale represję i za określoną w art. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ działalność.
1. Przy wydawaniu orzeczeń w przedmiocie spełnienia przez kandydata warunków do uzyskania uprawnień kombatanckich /art. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów - Dz.U. nr 16 poz. 122/ stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, dotyczące decyzji administracyjnych. 2. Do wydawania zaświadczeń, o jakich mowa w rozporządzeniu Ministra Pracy, Płac i Spraw
1. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozpatrzenia skargi na decyzję terenowego organu administracji państwowej o przydziale lokalu zamiennego na wniosek organu administracji wojskowej sporządzony w trybie ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych /Dz.U. nr 19 poz. 121/, jako skargi należącej do zakresu przedmiotowego z art. 196 par. 2 pkt 7 Kpa. 2. Terenowy organ administracji
1. Dla oceny, czy ustanie służby wojskowej łączyło się z przestępstwem dezercji, powołane były i są wyłącznie sądy wojskowe. 2. Niedopuszczalne jest podawanie w uzasadnieniu decyzji ZBoWiD faktu dezercji o ile nie stwierdziły go sądy wojskowe gdyż stanowi to ingerencję w sferę zastrzeżoną wyłącznie do ich kompetencji.
Za działkę rekreacyjną, o jakiej mowa w art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122 ze zm./, należy uważać wyodrębnioną działkę o powierzchni nie większej niż 0,25 ha, położoną na terenach przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego na cele rekreacyjne.
1. Dla wykładni przepisów aktu prawnego ważną rolę odgrywa preambuła zamieszczona w tym akcie. Preambuła nie jest normą prawną, stanowi natomiast pochodzące od organu, który wydał akt prawny zaopatrzony w preambułę, wyjaśnienie podstawowych motywów wydania danego aktu, które nie mogą pozostawać bez wpływu na wykładnię norm prawnych zawartych w tym akcie. 2. Jeżeli jakaś osoba przez swe zachowanie dopuściła
Nadanie przez Radę Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej medalu "Za udział w wojnie obronnej 1939 r." jest okolicznością przesądzającą o tym, że osoba odznaczona odpowiada warunkom przewidzianym w art. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/. Osobie takiej, jeśli nie występują okoliczności wymienione w par. 9 ust. 1 regulaminu weryfikacyjnego
Wykonanie polecenia dowództwa oddziału partyzanckiego i dostarczenie furmanki z koniem do przewozu broni i żywności dla tego oddziału świadczy o patriotycznej postawie obywatela, jednakże nie uzasadnia wniosku, że był on uczestnikiem walk o narodowe i społeczne wyzwolenie Ojczyzny.
1. Aczkolwiek stowarzyszenie wyższej użyteczności ZBoWiD jest z istoty swej organizacją społeczna, a nie organem administracji państwowej, to jednak z mocy art. 1 par. 2 pkt 2 Kpa do jego aktów w sprawach indywidualnych orzekających o uprawnieniach kombatanckich mają zastosowanie przepisy tego kodeksu. 2. Art. 1 ustawy o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. 1982 nr 16 poz. 122/ nie uzależnia
Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ w art. 3 ust. 1 nakazuje w pewnych przypadkach ustalenie okresu działalności kombatanckiej w wymiarze jednego miesiąca. Żaden z przepisów ustawy nie uzależnia przyznania uprawnień od okresu przebywania w obozach lub więzieniach hitlerowskich.
Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122 ze zm./ nie upoważniła organów Związku Bojowników o Wolność i Demokrację do określenia pojęcia kombatanta, wobec czego wytyczne dotyczące dolnej granicy wieku kombatanta, zawarte w dokumencie z dnia 13 sierpnia 1981 r. o nazwie "Wykładnia niektórych przepisów regulaminu weryfikacyjnego ZBoWiD", są sprzeczne
Okoliczność, że skazanie za określone przestępstwo uległo zatarciu /art. 110 i następne Kk/, nie wyłącza możliwości oceny zachowania się osoby, w stosunku do której zatarcie nastąpiło, celem ustalenia, czy spełnia ona warunki z ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ do uzyskania świadczeń w tej ustawie przewidzianych.
W świetle art. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122 ze zm./ oraz przepisów statutu Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, osoby, które w czasie działań wojennych 1939 r. pełniły dyżury w ratownictwie sanitarnym w służbie cywilnej, nie spełniają warunków wymaganych dla członkostwa w tym związku.
Na okoliczność udziału w walkach z reakcyjnym podziemiem faktycznie nie ma dwóch różnych rodzajów dowodów; zaświadczenia i oświadczenia dwóch świadków, lecz merytorycznie rzecz biorąc jest jeden tylko rodzaj dowodów, mianowicie oświadczenie dwóch świadków, bowiem zaświadczenie - z braku dokumentacji - opiera się wyłącznie na oświadczeniu tych świadków i treść tych oświadczeń powtarza.
Nie znajduje uzasadnienia w obowiązującym prawie pogląd, że świadkami w sprawie o stwierdzenie uprawnień kombatanckich mogą być tylko osoby mające "odpowiednie wpisy w karcie kombatanta". Wręcz przeciwnie stosownie do art. 75 Kpa dowodem w sprawie mogą być oświadczenia bądź zeznania każdej osoby, posiadającej wiadomości w sprawie.
1. Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ uprawnienia te przysługują osobom spełniającym warunki członkostwa ZBoWiD. Oznacza to, że par. 9 ust. 1 Regulaminu Weryfikacyjnego jest również materialnoprawną podstawą do odmowy wydania tzw. zaświadczenia kombatanckiego. 2. W żadnym razie odstępstwo od narodowości polskiej nie
Fakt popełnienia przestępstwa i prawomocnego skazania za nie, mimo, że skazanie uległo następnie zatarciu nie jest obojętny w sferze stosunków społecznych, a przede wszystkim ocen etyczno-moralnych.
O tym, czy obóz hitlerowski był obozem koncentracyjnym w rozumieniu ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/, decyduje nie jego nazwa, zwłaszcza w nomenklaturze niemieckiej, ale jego funkcja w realizacji eksterminacyjnej polityki okupanta wobec Polaków.
Organizacje ruchu oporu nie przyjmowały w swoje szeregi osób nie mających 14 lat. Nie znaczy to jednak, że dzieci poniżej tej granicy wieku nie świadczyły sporadycznie pomocy tym organizacjom np. przenosząc nielegalną prasę, żywność, zbierając informację, itp. Działalność taka jednakże, mająca charakter okazjonalny, nie może być traktowana jako udział w ruchu oporu w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia
Ani ustawa z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ ani przepisy wykonawcze do tej ustawy m.in. Regulamin weryfikacyjny nie przewidują dolnej granicy wieku, od której może być uznana działalność w Ruchu Oporu, a w konsekwencji przyznane uprawnienia kombatanckie.
Dla przyznania uprawnień do świadczeń kombatanckich w oparciu o par. 9 ust. 2 Regulaminu Weryfikacyjnego ZBoWiD niezbędne jest istnienie wszystkich podanych w tym przepisie, elementów łącznie.
