Budynki mieszkalne nie należą do obiektów chronionych w myśl art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./. Dlatego też mieszkańcy tych budynków, mając tylko interes faktyczny w sprawie o wydanie innej osobie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w budynku sąsiednim, nie są legitymowani do wzięcia
Wydawanie zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5 procent alkoholu poza limitem punktów sprzedaży ustalonym w sposób przewidziany prawem nie tylko stanowi rażące naruszenie art. 18 ust. 1 i art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35, po. 230 ze zm./, ale także rażąco narusza zasadę praworządnego
Zmiana podmiotu gospodarczego prowadzącego punkt sprzedaży napojów alkoholowych nie pozbawia sama przez się zastosowania przesłanek z par. 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia 6 maja 1983 r. w sprawie szczegółowych zasad usytuowania punktów sprzedaży napojów alkoholowych oraz trybu wydawania zezwoleń na sprzedaż tych napojów /Dz.U. nr 25 poz. 119 ze zm./ w stosunku do
Wskazanie na przypadki załatwienia podobnych spraw z naruszeniem prawa może skutkować jedynie wszczęciem postępowania weryfikacyjnego względem wydanych w owych sprawach decyzji administracyjnych. Z zasady równości wobec prawa wynika dla organów administracji publicznej powinność jednakowego traktowania stron tylko wówczas, gdy uwzględnienie wniosku strony mieści się w granicach prawa i faktycznych
W postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji fakt, że zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych wygasły, nie może rzutować na ocenę ich prawidłowości, jak również stanowić podstaw do umorzenia postępowania odwoławczego jako bezprzedmiotowego na podstawie art. 105 par. 1 Kpa.
Decyzja administracyjna odmawiająca zezwolenia na sprzedaż alkoholu z powodu wyczerpania limitu punktów sprzedaży /art. 12 ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi - Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ winna wskazywać na akt normatywny ustalający ten limit, rozmiar limitu i aktualny stan jego rzeczywistego wykorzystania.
Nie jest sprzeczne z prawem działanie organu uprawnionego do wydawania koncesji, jeśli w decyzji o przyznaniu koncesji określa granice tej koncesjonowanej działalności.
1. Przyjmując, że wydawanie zezwoleń na prowadzenie sprzedaży alkoholu w przypadku zwolnienia się objętych limitem punktów sprzedaży należy do sfery uznania administracyjnego organów orzekających, to musimy też pilnować rygorów jakimi obwarowane jest korzystanie z owego uznania - nie zaś posługiwać się argumentacją stosowaną w uzasadnieniu decyzji o charakterze prawnie związanym /art. 18 ust. 1 ustawy
Trwałą przeszkodą o charakterze faktycznym, wykluczającą traktowanie wzajemnego położenia obiektów i miejsc wymienionych w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ a punktu sprzedaży alkoholu w kategoriach ustawowego pojęcia "w pobliżu", może być odpowiednio szeroki ciek wodny bez bliskich przepraw,
"Wyrażenie zgody" przez organy samorządu aptekarskiego w sprawie o udzielenie koncesji na prowadzenie apteki /art. 7 ust. 1 pkt 7 i art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich - Dz.U. nr 41 poz. 179/ nie jest decyzją w rozumieniu art. 104 par. 2 Kpa, ani też nie należy do postanowień, o których mowa w art. 196 par. 3 Kpa.
1. Rada Miejska nie może rozszerzać zakazów ustawowych, ograniczając dodatkowo sferę praw obywatelskich, jeśli ustawa szczególna nie upoważniła jej do stanowienia takich ograniczeń w formie przepisów gminnych. 2. Uchwała rady miejskiej nie może regulować raz jeszcze tego, co jest już zawarte w obowiązującej ustawie.
W przypadku uchylenia dotychczasowej decyzji - zezwolenia na sprzedaż alkoholu w trybie wznowienia postępowania i wydania nowej decyzji o odmowie udzielenia takiego zezwolenia na podstawie art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ i par. 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z
1. Ustalenie limitu punktów sprzedaży napojów alkoholowych na podstawie art. 12 ust. 1 - ust. 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ nie jest decyzją administracyjną. 2. W razie wygaśnięcia zezwolenia z powodu likwidacji punktu sprzedaży /par. 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług
1. Nie jest rzeczą organu administracji państwowej właściwego w sprawach zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych orzekanie o "bezprawności" czy też "legalności" zajmowania lokalu użytkowego przez podmiot gospodarczy prowadzący punkt sprzedaży napojów alkoholowych na podstawie wcześniej udzielonego zezwolenia i wyprowadzenie z takiego ustalenia konsekwencji prawnych w postaci decyzji o wygaśnięciu
Pracownicy administracyjni społecznej służby zdrowia w rozumienia ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U. nr 55, poz. 434 ze zm.), którzy zostali zatrudnieni w zespołach opieki zdrowotnej po dnia 1 października 1972 r., nie nabywali uprawnień do ulgowych przejazdów państwowymi środkami komunikacji.
Odległość mierzona w linii prostej pomiędzy "granicą obiektów i miejsc" wymienionych w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ jest podstawą ustaleń, które mogą i powinny być modyfikowane tylko wówczas, gdy trwałe przeszkody o charakterze faktycznym wykluczają traktowanie wzajemnego ich położenia w
Osobie doprowadzonej na podstawie art. 40 art. 1 i 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. nr 35, poz. 230 z późn. zm.) do izby wytrzeźwień, społecznego zakładu służby zdrowia, a w razie braku izby wytrzeźwień do jednostki policji, nie przysługują uprawnienia przewidziane w kodeksie postępowania karnego dla osoby zatrzymanej.
