Orzeczenie o jakości towarów wydawane przez właściwe organy na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o Państwowej Inspekcji Skupu i Przetwórstwa Artykułów Rolnych /Dz.U. nr 16 poz. 137 ze zm./, wykazuje cechy upodabniające je do fachowych opinii /np. orzeczeń lekarskich/. Oparte natomiast na nim - jako na dowodzie - rozstrzygnięcia o charakterze konstytutywnym, o których mowa
1. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, powołanej w myśl art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 25 listopada 1970 r. o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia /Dz.U. nr 29 poz. 245/ do nadzoru nad przestrzeganiem warunków sanitarnych w obrocie środkami spożywczymi - trafnie powołały przepis art. 17 ust. 1 tej ustawy jako podstawę materialnoprawną swych decyzji, przesądzającą także w kwestii adresata tych
1. Artykuł 14 ust. 1 pkt 3 dekretu z dnia 14 sierpnia 1954 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej /Dz.U. nr 37 poz. 160 ze zm./ nie jest samodzielną podstawą prawną do wydawania decyzji przez organy tej Inspekcji. 2. W art. 17 powyższego dekretu nie chodzi o zastosowanie normy prawnej w drodze decyzji administracyjnej do zindywidualizowanej sytuacji faktycznej, lecz o wymuszenie zachowania zgodnego z
1. Ustawa z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214/, jak i rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1983 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków urzędników administracji celnej /Dz.U. nr 5 poz. 34/, nie znają formy przeniesienia urzędnika państwowego /funkcjonariusza celnego/ na inne stanowisko służbowe w ramach tego samego urzędu, poza przypadkami
1. Kara dyscyplinarna wydalenia z pracy pracownika urzędu państwowego nie powoduje sama przez się rozwiązania stosunku pracy, lecz stanowi podstawę do podjęcia w tym przedmiocie decyzji przez organ będący pracodawcą /kierownika urzędu/. 2. Od decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy przysługuje pracownikowi odwołanie do kierownika urzędu nadrzędnego, a na decyzję tego organu - skarga do Naczelnego Sądu
1. Samowolne rozpoczęcie urlopu wypoczynkowego przez pracownika z równoczesnym ujawnieniem zamiaru zerwania więzi prawnej łączącej go z zakładem pracy jest porzuceniem pracy /art. 64 par. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy - Dz.U. nr 24 poz. 141 ze zm./ i powoduje wygaśnięcie umowy o pracę. 2. Urzędnik państwowy, który rozpoczął urlop wypoczynkowy mimo cofnięcia uprzednio wyrażonej zgody
Tylko wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko mianowanemu urzędnikowi państwowemu uprawnia kierownika urzędu, w którym ten pracownik jest zatrudniony, do wydania decyzji o zawieszeniu pracownika w pełnieniu obowiązków służbowych na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./. Wydane przez kierownika urzędu polecenie
Akty prawa miejscowego nie zamieszczone w wykazie, o którym mowa w art. 182 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego /Dz.U. nr 41 poz. 185 ze zm./, tracą moc prawną z dniem ogłoszenia tych wykazów. Tak więc, skoro uchwała rady narodowej, na którą powołano się wydając decyzję, nie została umieszczona w wykazie aktów prawa miejscowego - decyzja taka nie
1. Wojskowe Komendy Uzupełnień są tymi ogniwami administracji wojskowej, których właściwie wszyscy pracownicy - poza ewentualnymi pracownikami technicznymi - powinni mieć uprawnienia do wykonywania prac mobilizacyjnych, szczególnie wobec możliwości narastania prac w określonych sytuacjach, a także konieczności zapewnienia zastępstw spowodowanych urlopami, chorobami, itp. 2. Wymóg posiadania uprawnień
Organ administracji obowiązany jest w postępowaniu odwoławczym uwzględnić opinie samorządu mieszkańców /art. 155 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego - Dz.U. nr 41 poz. 185/.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, można zlecić urzędnikowi państwowemu wykonywanie przez okres trzech miesięcy w roku kalendarzowym innej pracy niż określona w akcie mianowania, zgodnej z jego kwalifikacjami - jeżeli wymagają tego potrzeby urzędu. Przy ocenie prawidłowości decyzji wydanej na podstawie powołanego
1. Organ administracji państwowej o właściwości szczególnej stopnia wojewódzkiego nie jest organem wyższego stopnia w rozumieniu art. 17 pkt 1 Kpa w stosunku do organu o właściwości ogólnej stopnia podstawowego /z wyjątkiem przypadków, gdy prezydent miasta lub naczelnik gminy łączy kompetencje organu o właściwości ogólnej i szczególnej - art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad
Zmiana zakresu czynności urzędnikowi państwowemu mianowanemu nie należy do spraw poddanych kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego na zasadzie art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./.
Kontroli sądu administracyjnego nie podlega zasadność dokonania ujemnej oceny urzędnika państwowego, lecz zaistnienie przesłanki z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ czyli wydania dwóch kolejnych ujemnych ocen pracy urzędnika.
Od rozwiązania stosunku pracy w drodze porozumienia stron /art. 15 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych - Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ urzędnikowi państwowemu mianowanemu nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 38 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy, gdyż w takiej sprawie brak jest decyzji o jakiej mowa w art. 104 Kpa.
Ocena zasadności cofnięcia upoważnienia do załatwiania spraw tajnych nie podlega kontroli organów rozpatrujących spory pracownicze, aktualność tej tezy zawartej w IV uchwale Pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie wytycznych dotyczących wykładni art. 45 Kodeksu pracy i praktyki sądowego stosowania tego przepisu w zakresie zasadności wypowiedzenia
1. Art. 23 par. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy /Dz.U. nr 24 poz. 141 ze zm./ wyraża ogólną zasadę odnoszącą się do wszystkich rodzajów stosunku pracy, że czynności prawnych w zakresie stosunku pracy dokonuje w imieniu zakładu pracy jego kierownik lub inny upoważniony do tego pracownik. Tezę taką potwierdza zamieszczenie powyższego przepisu w rozdziale I "przepisy ogólne" Działu Drugiego
1. Zarówno zalecenia pokontrolne, jak i ich podtrzymanie nie są decyzjami administracyjnymi lecz czynnościami kontrolnymi podjętymi w ramach uchwały nr 106 Rady Ministrów z dnia 28 maja 1982 r. w sprawie utworzenia Inspektoratu Gospodarki Materiałowej /M.P. nr 16 poz. 127/ i uchwały nr 57 Rady Ministrów z dnia 23 maja 1983 r. w sprawie wykonywania kontroli przez organy administracji państwowej /M.P
1. W razie prawomocnego ukarania karą dyscyplinarną wydalenia z pracy w urzędzie decyzja organu administracji państwowej o rozwiązaniu bez wypowiedzenia stosunku pracy z urzędnikiem państwowym z jego winy ma charakter związany /art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych - Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./. 2. Przy wydawaniu tej decyzji organ administracji państwowej
Przepis art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, nie wyklucza możliwości czasowego przeniesienia pracownika m.in. na niższe od zajmowanego dotychczas stanowiska, pod warunkiem wszakże, że zostaną spełnione wszystkie przewidziane w tym przepisie wymogi.
1. Do zatrudnionego na stanowisku Głównego Inspektora Ochrony Przeciwpożarowej w Urzędzie Gospodarki Morskiej, zajmującego stanowisko kierownicze i samodzielne - zgodnie z art. 2 ust. 6 dekretu z dnia 27 grudnia 1974 r. o służbie funkcjonariuszy pożarnictwa /Dz.U. nr 50 poz. 321/ i mianowanego na to stanowisko - mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych
Przysługujące organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej /Dz.U. 12 poz. 49/ prawo zgłoszenia sprzeciwu przeciwko działaniom wymienionym w tym przepisie, podejmowanym w sprawach indywidualnych, powinno być realizowane w formie decyzji administracyjnej.
