Uchwała SN z dnia 16 lutego 1994 r., sygn. I KZP 39/93

I. Określenie „gra hazardowa”, użyte w art. 128 § 1 k.w., obejmuje swym zakresem wszelkie gry, w tym i grę w tzw. trzy karty, jeżeli wygrana lub przegrana uzależniona jest nie od umiejętności grających, lecz wyłącznie lub przeważnie od losu.

II. Urządzającemu grę hazardową jedynie wówczas można przypisać odpowiedzialność za przestępstwo określone w art. 205 k.k., gdy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie lub innej osoby podstępnie obchodzi reguły gry, naruszając założoną przez nie równość szans jej uczestników, przez użycie oszukańczych zabiegów, w celu uzyskania korzystnego dla siebie wyniku gry.

Sąd Najwyższy w sprawie Radosława B. i Grzegorza A., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k., przez Sąd Wojewódzki w Elblągu, postanowieniem z dnia 24 listopada 1993 r. zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni:

„Czy grę w tzw. trzy karty przyjmować należy za grę hazardową, o której mowa w art. 128 § 1 kodeksu wykroczeń, czy też za grę oszukańczą polegającą na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd poprzez odpowiednie manipulacje kartami?” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Przekazane Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne zrodziło się na tle następującej sytuacji: