Umieszczenie przepisu dotyczącego lokali w budynkach spółdzielni mieszkaniowych lub innych jednostek gospodarki uspołecznionej bezpośrednio po ust. 1 statuującym tryb usunięcia sprawcy samowolnego zajęcia lokalu, a przed dalszymi przepisami art. 65 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./ wskazuje na to, że zamiarem ustawodawcy było jedynie dopuszczenie
Skoro spółdzielnia kółek rolniczych zwolniona jest z mocy przepisu ustawy od podatku od nieruchomości, to lokale w znajdującym się w jej dyspozycji budynku nie podlegają przepisom prawa lokalowego - w tym również przepisowi art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./ upoważniającemu Radę Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia stawek
Przepis art. 5 ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o zmianie ustawy - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 21 poz. 124/ ustanowił tryb legalizacji długotrwałego zajmowania lokali mieszkalnych bez tytułu prawnego. Przewiduje mianowicie dokonanie przydziałów lokali na rzecz osób, które zajęły lokal lub pozostawały w nim bez tytułu prawnego przed dniem 1 sierpnia 1974 r.
Decyzja w przedmiocie zatwierdzenia planu realizacyjnego musi być poprzedzona decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji, jeżeli przepisy ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 35 poz. 185/ wymagają dla danej inwestycji takiej decyzji.
Osoba zajmująca lokal na podstawie umowy podnajmu nie może doprowadzić do wymeldowania najemcy owego mieszkania wbrew jego woli.
1. Jeżeli są podstawy do uznania w postępowaniu sądowo-administracyjnym zaskarżonej decyzji za rażąco naruszającą prawo, Sąd jest bezwarunkowo zobowiązany do stwierdzenia jej nieważności /art. 207 par. 1 i par. 3 Kpa/. 2. Uznając zasadność skargi, Naczelny Sąd Administracyjny ma obowiązek orzekać o zaskarżonych decyzjach w granicach określonych przez art. 207 par. 1-4 Kpa i obowiązku tego nie może
1. Wyrok sądu powszechnego oddalający powództwo o wstąpienie w stosunek najmu nie zamyka drogi do uzyskania przez stronę przydziału zajmowanego lokalu w postępowaniu administracyjnym. 2. W świetle art. 9 Kpa organy administracji nie mogą w postępowaniu przez siebie prowadzonym powoływać się na paremię ignorantia iuris nocet dla uzasadnienia swych działań i rozstrzygnięć.
Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznając skargę na bezczynność organu, jest uprawniony do przeprowadzenia kontroli podejmowanych przez organ czynności tamujących bieg sprawy, zwłaszcza do kontroli zasadności zawieszenia postępowania.
Skoro po sporządzeniu opinii biegłego skarżąca wnosiła zastrzeżenia do treści opinii, to rzeczą organu podatkowego było doprowadzenie do takiej sytuacji, w której skarżąca mogła zadawać pytania biegłemu i żądać od niego wyjaśnień. Organ podatkowy winien był przesłuchać biegłego w charakterze świadka w obecności skarżącej, z uwzględnieniem wymogów przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego
Artykuł 18 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79 ze zm./ jest podstawą do zmniejszenia stałej opłaty rocznej za grunty wyłączone z produkcji rolnej o wysokość opłaty rocznej ponoszonej z tytułu ich zarządu.
1. Zarejestrowanie faktu zameldowania na podstawie potwierdzenia uprawnień do przebywania w lokalu przez jednego ze współwłaścicieli tego lokalu, przy znanym organowi meldunkowemu sprzeciwie drugiego współwłaściciela, jest niedopuszczalne przed rozstrzygnięciem zagadnienia wstępnego, czy sprzeciw tej jest prawnie skuteczny. 2. Zagadnienie to jest zagadnieniem wstępnym w rozumieniu art. 97 par. 1 pkt
Jeśli żądanie strony /art. 61 par. 1 Kpa/ nie dotyczy sprawy podlegającej rozstrzygnięciu co do istoty przez organ administracji, postępowanie administracyjne wszczęte takim żądaniem, jako bezprzedmiotowe, powinno ulec umorzeniu na podstawie art. 105 par. 1 Kpa, bez względu na przyczyny, z powodu których strona wystąpiła z odnośnym wnioskiem.
Dopuszczalne jest wzruszenie przez Naczelny Sąd Administracyjny decyzji administracyjnej z powodu wadliwości stwierdzeń zawartych w uzasadnieniu, mimo że jej sentencja jest zgodna z prawem.
1. Decyzja organu administracji o przekazaniu w zarząd, użytkowanie lub użytkowanie wieczyste gruntów państwowych w trybie art. 87 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1989 nr 14 poz. 74/ może być wydana bez zgody, a nawet wbrew wyraźnej woli dotychczasowego posiadacza. 2. Postępowanie toczące się w trybie art. 41 i art. 42 oraz art. 87
Nieruchomością nabytą od Państwa na cele mieszkalne /art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości - Dz.U. 1989 nr 14 poz. 74/ jest zarówno działka budowlana oddana w wieczyste użytkowanie /art. 23 powyższej ustawy/, jak lokal w domu wielomieszkaniowym, sprzedany wraz z udziałem we współużytkowaniu wieczystym gruntu /art. 24 ust. 1 tej ustawy/.
Na pytanie: "czy w decyzji odmawiającej uwzględnienia wniosku osoby pozostawionej w lokalu przez najemcę o przydzielenie jej tego lokalu oraz zapowiadającej przekwaterowanie do lokalu zamiennego /art. 47 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./ lub pomieszczenia zastępczego /art. 47 ust. 2 cyt. ustawy/ dopuszczalne jest odesłanie samego przydziału
Wejście w życie planu zagospodarowania przestrzennego terenu obejmującego działkę już zabudowaną i przeznaczenie tej działki na cele odmienne od wymienionych w art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1989 nr 14 poz. 74/ nie ogranicza własności osobistej właściciela i jego prawa do uzupełnienia zabudowy stosownie do swoich potrzeb.
Decyzja nakazująca usunięcie nieprawidłowości popełnionych przy realizacji pozwolenia budowlanego powinna być skierowana do aktualnego inwestora, zarówno gdy w toku budowy nastąpiła zmiana inwestora jak również wtedy gdy dotychczasowy inwestor kontynuuje budowę z naruszeniem ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./.
W myśl art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ właściciel lub zarządca budynku jest obowiązany tylko wskazać, czy osobie zgłaszającej pobyt stały lub czasowy trwający ponad dwa miesiące przysługuje uprawnienie do przebywania w lokalu, w którym ma nastąpić zameldowanie. Nie oznacza to, że jeżeli właściciel lub zarządca budynku
W sprawach, w których jedną z podstaw odmowy wydania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych jest wyczerpanie limitu punktów sprzedaży ustalonego dla danego terenu, do spełnienia warunku zakomunikowania stronie faktów znanych organowi z urzędu /art. 77 par. 4 Kpa/ konieczne jest zamieszczenia w aktach sprawy - przed wydaniem decyzji ostatecznej - danych dotyczących liczby takich punktów sprzedaży
