Artykuł 39 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. 2000 nr 71 poz. 838 ze zm./ nie stanowi podstawy prawnej do wydania decyzji regulującej przyszłe stosunki pomiędzy zarządcą drogi i posiadaczem urządzenia zlokalizowanego za zezwoleniem zarządcy drogi w pasie drogowym, niezwiązanego z gospodarką drogową lub potrzebami ruchu.
Odmowa udzielenia zezwolenia na wykonywanie krajowego zarobkowego przewozu osób na skutek uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji ostatecznej uwzględniającej to żądanie, mogłaby nastąpić tylko wtedy, gdy podmiot ubiegający się o zezwolenie nie spełniałby wymogów wynikających z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób /Dz.U. nr 141
Przepisy par. 1 ust. 2 i 3 zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 23 lutego 1984r. w sprawie zasad rejestracji oraz wzorów tablic rejestracyjnych i dowodu rejestracyjnego pojazdów i jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych /Dz.Urz. MSW nr 3 poz. 6/ wprowadzające odrębny tryb rejestracji niektórych pojazdów należących do resortu spraw wewnętrznych, pozbawione są podstawy
Posiadanie wymaganych przepisami uprawnień jest niezbędnym warunkiem uznania transportu międzynarodowego za eksport usług.
Status uprawnionego przewoźnika drogowego uzyskuje osoba, która zawarła umowę przewozu międzynarodowego wykonywanego samochodem, na który otrzymała koncesję uprawniającą do świadczenia usług. Samo posiadanie dokumentów wymienionych w par. 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług eksportu i importu niektórych usług /Dz.U. nr 39 poz. 175
Skarżące przedsiębiorstwo było koncesjonowanym przewoźnikiem drogowym oraz posiadało dowody stwierdzające wykonanie usług przewozu międzynarodowego. Spełniało więc zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe warunki niezbędne, w świetle powołanych przepisów rozporządzenia z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług eksportu i importu niektórych usług /Dz.U. nr 39 poz. 175
Brak przesłanek określonych w par. 3 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Komunikacji z dnia 29 grudnia 1983 r. w sprawie rejestracji, ewidencji i oznaczania pojazdów /Dz.U. 1984 nr 1 poz. 2 ze zm./ nie może stanowić przesłanki uniemożliwiającej rejestrację samochodu w przypadku jego nabycia w trybie przewidzianym w art. 864-879 Kpc.
Zwrócenie zatrzymanego prawa jazdy w trybie określonym w art. 84 ust. 7 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 6 poz. 35 ze zm./ następuje wówczas gdy nie zachodzą okoliczności wskazane w art. 82 ust. 1 pkt 2 lit. "b" tej ustawy, to jest gdy nie istnieją przesłanki do wydania decyzji na podstawie jej art. 84 ust. 6.
Przepis par. 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Komunikacji z dnia 29 grudnia 1983 r. w sprawie rejestracji, ewidencji i oznaczania pojazdów /Dz.U. 1984 nr 1 poz. 2/ wydany został z przekroczeniem delegacji z art. 62 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 6 poz. 35/ i nie może stanowić podstawy do wydania decyzji odmawiającej dokonania rejestracji pojazdu,
