Należności z tytułu podatków, wymienione w art. 204 par. 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe /t.j. Dz.U. 1991 nr 118 poz. 512 ze zm./ muszą być w kwestii zaspokojenia z masy upadłości, poddane działaniu przepisów tego postępowania, z wyłączeniem przepisów prawa podatkowego w tym również z wyłączeniem art. 55 par. 2 par. 2 ustawy
Przy wznowieniu postępowania Sąd powinien mieć na uwadze treść art. 62 prawa upadłościowego. Stanowi on, że postępowanie w sprawie, wszczętej przeciwko upadłemu przed ogłoszeniem upadłości o wierzytelność, która ulega zgłoszeniu do masy, może być podjęte przeciwko syndykowi, jednak tylko w tym przypadku, gdy w postępowaniu upadłościowym sędzia-komisarz nie uznał wierzytelności albo gdy na skutek sprzeciwu
Skarżący był upadłym wobec czego nie był uprawniony do reprezentacji masy upadłości przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Masę upadłości powinien zatem reprezentować syndyk. On też powinien zostać powiadomiony o toczącym się postępowaniu sądowym i wezwany do reprezentowania masy upadłości jako strona tego postępowania. W postępowaniu sądowoadministracyjnym dotyczącym masy upadłości stroną postępowania
Przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe /Dz.U. 1991 nr 118 poz. 512 ze zm./ mają charakter lex specialis w stosunku do przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. Zasada ta, wynikająca przede wszystkim z treści art. 204 rozporządzenia Prezydenta RP z dnia
Naczelny Sąd Administracyjny podzielił pogląd wyrażony w zaskarżonym wyroku przyjmujący, że członkowie zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie wywiązali się z obowiązku złożenia we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości tej spółki. Wniosek taki został złożony z uchybieniem terminu z art. 5 par. 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe
Naczelny Sąd Administracyjny podzielił pogląd wyrażony w zaskarżonym wyroku przyjmujący, że członkowie zarządu spółki z o.o. nie wywiązali się z obowiązku złożenia we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości tej spółki. Wniosek taki został złożony z uchybieniem terminu z art. 5 § 2 Prawa upadłościowego, zgodnie z którym reprezentant spółki ma obowiązek zgłosić wniosek o ogłoszenie upadłości
Członek zarządu może odpowiadać za długi podatkowe spółki, jeśli we właściwym czasie nie zgłosi wniosku o upadłość. Nie można jednak uznać, że tym właściwym czasem jest okres dwóch tygodni od jednej konkretnej daty, w jakiej wystąpiły przyczyny wnioskowania o upadłość. Żaden bowiem przepis nie zabrania wnioskowania później.
Po ogłoszeniu upadłości tylko syndyk jest legitymowany do złożenia wniosku w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji określającej upadłej spółce podatek dochodowy od osób prawnych. Tego uprawnienia natomiast jest pozbawiony zarząd upadłej spółki.
1. Po ogłoszeniu upadłości podatnikiem w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ pozostaje nadal upadły, a nie syndyk zarządzający jego majątkiem. W takim też zakresie syndyk w imieniu upadłego zobowiązany jest do złożenia deklaracji podatkowej za cały okres rozliczeniowy ustalony w art. 26 ust. 1 tej
Po ogłoszeniu upadłości żaden wierzyciel nie może samodzielnie realizować swoich uprawnień. Dotyczy to również Skarbu Państwa. Postępując wbrew prawu upadłościowemu, fiskus świadomie działa bowiem ze szkodą dla pozostałych wierzycieli. Długi spółki, która ogłosiła upadłość, muszą być spłacane według kolejności wskazanej w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo
1. Przepisy Prawa upadłościowego zawarte w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe (jednolity tekst Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.) mają charakter lex specialis w stosunku do przepisów prawa podatkowego w tym przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.)
Pierwszeństwo, po ogłoszeniu upadłości, będą mieć przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe /Dz.U. 1991 nr 118 poz. 512 ze zm./, a przepis art. 21 ust. 8b ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie będzie mógł mieć zastosowania, gdyż niwelowałby on skutki unormowań
Ugruntowany jest pogląd, że rozporządzenie Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe /Dz.U. 1991 nr 118 poz. 512 ze zm./ ma charakter lex specialis w stosunku do ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ oraz ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz
Zasadę zaliczenia proporcjonalnie zaległości podatkowej oraz kwoty odsetek za zwłokę ustawodawca wprowadził z urzędu. Nie może zatem wystąpić taka sytuacja, w której dokonana wpłata zostałaby zaliczona w całości jedynie na poczet zaległości podatkowej. Nie ma podstaw, aby przepis art. 55 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nie miał zastosowania
