Na podstawie art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ nie może żądać zastosowania procedury odprawy celnej w powrotnym wywozie poza obrotem czasowym i zwrotu cła taki podmiot, który nie przywiózł towaru będącego przedmiotem powrotnego wywozu i nie wykazał, że wywożony towar jest tożsamy z towarem przywiezionym.
Na podstawie art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ nie może żądać zastosowania procedury odprawy celnej w powrotnym wywozie poza obrotem czasowym i zwrotu cła taki podmiot, który nie przywiózł towaru będącego przedmiotem powrotnego wywozu i nie wykazał, że wywożony towar jest tożsamy z towarem przywiezionym.
1. W sytuacji, gdy niemożliwe było ustalenie wartości transakcyjnej towaru /art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne - t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, to uzasadnionym było zastosowanie /w kolejności ustalonej w ustawie/ metody określonej w art. 27 Prawa celnego. 2. Informacje uzyskane od francuskich organów celnych w ramach współpracy międzynarodowej prowadzonej w celu
1. Wartość celna towaru, nawet gdy jest sporna, nie jest sprawą w rozumieniu art. 1 par. 1 pkt 1 i art. 104 Kpa, wyrażającą określony administracyjny stosunek prawny jako źródło praw i obowiązków. Sprawą administracyjną w rozumieniu art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa jest natomiast wymiar cła, stanowiącego przedmiot zobowiązania celnego importera i dlatego tylko w decyzji orzekającej o wymiarze cła wartość celna
W przypadku, gdy postępowanie w sprawie wymiaru cła jest zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U.1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, wykluczone - na organie celnym nie ciąży obowiązek ustalania podstawy opodatkowania, gdyż organ ten nie jest przecież zarazem organem podatkowym.
Cecha braku wartości handlowej musi występować obiektywnie, a nie jedynie w przekonaniu lub z woli podmiotu dokonującego obrotu towarowego z zagranicą.
1. Na podstawie wyników dochodzenia przeprowadzonego przez celne służby śledcze w Holandii, organ celny miał podstawy do ustalenia, że na wyraźne życzenie strony polskiej eksporter wystawiał dwie faktury dla każdej z przesyłek: - "proforma" - bez kolejnego numeru i - "ostateczną" - określającą cenę żywej trzody chlewnej i kosztów nierozerwalnie związanych z jej zakupem. Pierwsza z nich stanowiła załącznik
Organ celny jako płatnik - w rozumieniu art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ - nie jest organem podatkowym w znaczeniu określonym w art. 1 Kpa, a czynności przez niego dokonane w celu obliczenia i pobrania należności podatkowej mają charakter jedynie czynności techniczno-rachunkowych, które nie wszczynają postępowania podatkowego
Podjęcie czynności zmierzających do sprostowania błędów pisarskich czy rachunkowych lub innych oczywistych omyłek popełnionych w decyzji, w tym złożenie wniosku o takie sprostowanie w trybie art. 113 par. 2 Kpa, nie ma wpływu na bieg terminu do wniesienia skargi.
Organy celne, stwierdzając niedostarczenie przez stronę w terminie towaru do urzędu celnego wskazanego w dokumencie przekazowym, zobowiązane są do pobrania opłaty manipulacyjnej dodatkowej. Wydanie decyzji o wymiarze opłaty manipulacyjnej dodatkowej wymaga zawsze ustalenia, czy w konkretnym wypadku istniały podstawy do przyjęcia, iż osoba przewożąca towar nie wykonała tego obowiązku. Stwierdzenie,
1. Należne opłaty i podatki przywozowe lub wywozowe, za które stowarzyszenie poręczające ponosi odpowiedzialność określoną w art. 8 Konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR /Konwencja TIR/, sporządzonej w Genewie dnia 14 listopada 1975 r. /załącznik do Dz.U. 1984 nr 17 poz. 76/, nie mogą być dochodzone bezpośrednio w trybie egzekucji administracyjnej
Z wyraźnego brzmienia art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ wynika, że należności i opłaty licencyjne podlegają wliczeniu do wartości celnej towaru tylko wówczas, gdy ich zaplata stanowiła "narzucony" przez sprzedawcę warunek sprzedaży towaru.
Dla wydania decyzji o wywozie pojazdu z polskiego obszaru celnego konieczne jest ustalenie dwóch dat: roku produkcji i daty przywozu.
Produktów takich, jak oleje silnikowe, proszki do prania, płyny do mycia naczyń w oryginalnych, fabrycznie zamkniętych opakowaniach nie można uznać za mienie przesiedlenia zwolnione od cła, nawet gdyby po sprowadzeniu do kraju zostały przeznaczone dla celów osobistych bądź domowych, gdyż decyduje sposób ich wykorzystania przed przesiedleniem się do kraju.
Celem art. 14 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312/ jest zwolnienie od obowiązku uiszczenia cła osób, które na trwałe zostały pozbawione możliwości korzystania ze sprowadzonego towaru przed dopuszczeniem go do obrotu na polskim obszarze celnym.
Pojęcie określone w art. 5 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, dotyczące "cofnięcia" towaru za granicę, odnosi się do działania faktycznego tożsamego w czasie z przekroczeniem granicy celnej i wyklucza możliwość interwencji wobec towaru wprowadzonego już na teren polskiego obszaru celnego.
Przepis art. 20 ust. ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ nie formułuje wprost wymogu tożsamości podmiotu wywożącego i przywożącego towar, ale konieczność tę należy wywieść z innych przepisów, stosując wykładnię celowościową. Opisana sprawa dotyczy cła od samochodu pochodzącego z importu z Polski zakupionego przez obywatela polskiego w Niemczech.
