Niezależnie od sformułowania art. 28 ustawy z dnia 28 kwietnia 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./, nie ma żadnych podstaw do przyjmowania, iż wynik kontroli mający moc decyzji z tego powodu, że strona nie złożyła wniosku o skierowanie sprawy na drogę postępowania podatkowego, ma charakter decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe.
"Przepisy prawa", o których mowa w art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, to oczywiście unormowania materialnego prawa podatkowego zawierające regulacje o charakterze przedmiotowym, czyli dotyczące należności podatkowych. Objęte ogólnym określeniem "przepisów podatkowych" akty prawne o charakterze podmiotowym, a więc dotyczące
Zgodnie z art. 23 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./, nie ma obowiązku zaznajamiania kontrolowanego z przewidywanym wymiarem podatku już przy sporządzeniu adnotacji z zapoznania kontrolowanego z treścią dokumentów i ustaleniami kontroli. Nie ma również obowiązku doręczenia podatnikowi na piśmie postanowienia o przedłużeniu postępowania kontrolnego
Wynik kontroli, który nie określa zobowiązania podatkowego, nie staje się sam z siebie /wobec braku stosownych zapisów w ustawie z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej - Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./ władczym przejawem woli organu administracyjnego, o którym mowa w art. 104 par. 2 Kpa.
Dla biegu terminów o których stanowi art. 18 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie ma znaczenia to, że art. 28 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./ posługuje się pojęciem "decyzja ustalająca", skoro przepisy podatkowego prawa materialnego /art. 27 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku
Przesłanką dopuszczalności postępowania sądowoadministracyjnego w odniesieniu do skarg na bezczynność polegającą na niewydaniu w terminie decyzji sprowadza się do tego, że skarżący obowiązany jest przed wniesieniem skargi do wyczerpania środków prawnych przewidzianych w art. 37 Kpa, tzn. winien wnieść zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie.
