W braku innych dowodów za datę wszczęcia postępowania podatkowego zmierzającego do wymierzenia podatku od spadku należy przyjąć datę złożenia zeznania podatkowego przez stronę zobowiązaną.
1. W razie sporu co do ustalenia daty powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymania darowizny, bieg przedawnienia orzekania w przedmiocie wymiaru stosownego podatku /art. 141 dekretu z dnia 16 maja 1946 r. o postępowaniu podatkowym - t.j. Dz.U. 1963 nr 11 poz. 60 ze zm./ można także liczyć od daty pisemnego oświadczenia darczyńcy o dokonaniu darowizny. Oświadczenie takie bowiem odpowiada pojęciu
W razie braku innych dowodów datę doręczenia stronie zawiadomienia właściwego przedsiębiorstwa gospodarki mieszkaniowej, zawierającego ustalenie wysokości rocznego podatku lokalowego, należy uznać za datę wszczęcia z urzędu postępowania w tej sprawie /art. 61 Kpa/. Zgodnie bowiem z art. 16 ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o niektórych podatkach i opłatach terenowych /Dz.U. nr 45 poz. 229/ jednostkom
Zgłoszenie zeznania podatkowego może być uznane - przy braku innych dowodów - za pierwszą czynność w sprawie w rozumieniu art. 52 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111/. Takie same skutki powoduje złożenie organowi administracji wniosku o zastosowanie opodatkowania w formie ryczałtu podatkowego.
Nowy wymiar podatku dot. okresu 1978-1980 dokonany w dniu 25.06.1981 w sprawach, w których podatek został już raz wymierzony przed dniem 1.09.1980 r. jest decyzją wydaną w tej samej sprawie, a jedynie w innej fazie postępowania. Skarga na taki wymiar, jako na decyzję wydaną w sprawie, w której postępowanie zostało wszczęte przed wejściem w życie przepisów o sądowej kontroli decyzji administracyjnych
Decyzje dotyczące usunięcia nieprawidłowości w rocznym bilansie przedsiębiorstwa /par. 21 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 lipca 1982 r. w sprawie weryfikacji rocznych bilansów przedsiębiorstw i innych państwowych jednostek organizacyjnych - Dz.U. nr 25 poz. 180/ nie są decyzjami objętymi art. 196 par. 2 pkt 4 i 11 Kpa, a możliwości ich zaskarżenia do sądu administracyjnego nie przewidują
Z chwilą wygaśnięcia zaległości podatkowej - art. 26 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ - postępowanie podatkowe w sprawie jej umorzenia na podstawie art. 26 tej ustawy staje się bezprzedmiotowe, zaś wydanie w takiej sprawie wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny zbędne. Umorzenie zaległości podatkowej na podstawie powołanego przepisu może
Dopuszczenie zabezpieczenia na majątku podatnika jeszcze przed wydaniem decyzji ustalającej wysokość podatku wskazuje, że instytucję tę należy traktować ze szczególną ostrożnością. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy podatnik już w toku kontroli podatkowej kwestionuje istnienie po jego stronie obowiązku podatkowego.
Według art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ zobowiązanie wygasa przez zapłatę podatku. Nie zawsze musi to jednak oznaczać, że postępowanie w sprawie przyznania ulgi /umorzenie należności/ staje się bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 105 par. 1 Kpa. Strona, która nie występuje o umorzenie postępowania i nie cofa wniesionego odwołania
Radca prawny występujący w sprawie jako pełnomocnik ustanowiony przez organizację zrzeszającą emerytów lub rencistów (art. 465 § 1 zdanie 2 KPC) powinien także być umocowany przez stronę wnoszącą kasację (art. 3932 § 1 KPC).
1. W toku postępowania dotyczącego ewentualnej odpowiedzialności osób trzecich za zobowiązanie podatkowe - a więc i odpowiedzialności wspólnika za zobowiązania spółki - przedmiotem ustaleń i rozstrzygnięcia jest istnienie przesłanek podmiotowych odpowiedzialności danej osoby /to jest czy konkretny podmiot odpowiada i w jakim zakresie za zobowiązania innego podmiotu/, nie istnieją natomiast podstawy-przesłanki
Na postanowienie o odmowie wstrzymania wykonania decyzji skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie przysługuje.
Udzielenie pisemnej informacji, o której mowa w art. 14 par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, nie jest czynnością mieszczącą się w zakresie objętym hipotezą art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Decyzja organu nadzoru w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji organu I instancji - jest decyzją wydaną w I instancji i na ogólnych zasadach służy od niej odwołanie.
Zarówno uzupełnienie decyzji podatkowej co do rozstrzygnięcia, jak i odmowa uzupełnienia następują w drodze decyzji wydanej na podstawie art. 213 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.
Art. 14 par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. ustanawia kryteria podmiotowe i przedmiotowe możliwości legalnego - skutecznego prawnie dochodzenia pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego wskazując jako osoby wyłącznie uprawnione: podatnika, płatnika i inkasenta, których interes prawny uzyskania tej informacji wynika
Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, Sąd rozpoznaje skargi na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 1-4. Oczekiwane przez skarżących działanie organu odwoławczego polegające na zdyscyplinowaniu organu pierwszej instancji poprzez ukaranie go karą porządkową nie mieści się w formach działalności
Uznając, że nie dochowanie przez skarżącego terminu do wniesienia skargi nie jest następstwem okoliczności od skarżącego niezależnych, lecz jest konsekwencją niedostatecznej staranności w prowadzeniu własnych spraw, uznać też należało, iż nie zachodzą ważne powody do przywrócenia uchybionego terminu.
Sprawa wszczęta skargą na decyzję określającą wysokość straty w podatku dochodowym, wydaną na podstawie art. 24 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nie jest sprawą, której przedmiot dotyczy należności pieniężnych albo prawa majątkowych. Od skargi na taką decyzję pobiera się zatem - zgodnie z par. 3 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października
Inspektor kontroli skarbowej nie jest władny wydać decyzji określającej wysokość straty.
Ustalenie, czy wniesiona przez obywatela opłata skarbowa od czynności urzędowych była należna czy nie, należy do kompetencji wójta, burmistrza lub prezydenta miasta. Wynika to wprost z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 86 poz. 960 ze zm./. Na pewno nie jest to obowiązek urzędu skarbowego, jeżeli to właśnie on pobrał opłatę od podań, załączników, zaświadczeń
W przypadku nie wyznaczenia pełnomocnika właściwego dla doręczenia organ podatkowy doręcza pismo jednemu z pełnomocników /art. 145 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.
Inspektor kontroli skarbowej określając stratę podatkową, winien to uczynić zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./ w związku z art. 24 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w formie decyzji, a nie w formie wyniku kontroli.
Złożenie wniosku w trybie art. 31 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie może zastąpić trybów postępowania przewidzianych czy to w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, czy to w Kodeksie postępowania administracyjnego.
