Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 14 października 1999 r., sygn. I KZP 32/99

Zakres pojęcia „posiadania”, stanowiącego znamię przestępstwa określonego w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 1993 r. o oznaczaniu wyrobów znakami skarbowymi akcyzy (Dz. U. 1993 r. Nr 127 poz. 584), nie jest ograniczony do posiadania samoistnego lub zależnego w rozumieniu art. 336 kc, lecz obejmuje każde faktyczne władanie wyrobami, o których mowa w tym przepisie, w tym również wykonywane za kogo innego.

Sąd Najwyższy w sprawie Krzysztofa L., Krzysztofa J. i Dariusza J., oskarżonych z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 1993 r. o oznaczaniu wyrobów znakami skarbowymi akcyzy, po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 441 § 1 kpk w zw. z art. 518 kpk przez Sąd Najwyższy w składzie trzech sędziów, postanowieniem z dnia 2 lipca 1999 r. do rozstrzygnięcia powiększonemu składowi Sądu Najwyższego zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy znamię ustawowe posiadania wyrobów objętych obowiązkiem oznaczania znakami akcyzy, określone w art. 22 ust 1 ustawy z dnia 2 grudnia 1993 r. o oznaczaniu wyrobów znakami skarbowymi akcyzy (Dz. U. 1993 r. Nr 127 poz. 584), obejmuje również faktyczne władanie tymi wyrobami za kogo innego?”

uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Przedstawione do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne wyłoniło się przy rozpoznawaniu przez Sąd Najwyższy kasacji wniesionych od prawomocnego wyroku Sądu Wojewódzkiego w Suwałkach z dnia 23 kwietnia 1997 r., utrzymującego w mocy wyrok sądu pierwszej instancji, skazujący Krzysztofa L., Dariusza J. i Krzysztofa J. za występek z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 1993 r. o oznaczaniu wyrobów znakami skarbowymi akcyzy (Dz. U. 1993 r. Nr 127 poz. 584).