Ani art. 169 Kpa, ani przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 13 lutego 1982 r. w sprawie prowadzenia ksiąg podatkowych przez podatników nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej /Dz.U. nr 5 poz. 42 ze zm./ nie zawierają podstawy prawnej do wydania odrębnej decyzji o odmowie uznania ksiąg prowadzonych przez podatnika za dowód w postępowaniu podatkowym.
Ustalenie podstawy opodatkowania w drodze szacunkowej w oparciu o wybraną przez organ podatkowy metodę jego ustalania, nie zwalnia tego organu do korekty tej podstawy opodatkowania jeżeli to jest uzasadnione indywidualnymi okolicznościami odnoszącymi się do opodatkowanej działalności.
Decyzję administracyjną o stwierdzeniu choroby zawodowej lub odmowie stwierdzenia takiej choroby wydaje organ administracji państwowej /art. 104 par. 1 Kpa. - Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny a jako organ odwoławczy Główny Inspektor Sanitarny. Rozpoznawanie choroby zawodowej dokonywane jest przez jednostki organizacyjne wymienione w par. 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983
Skoro występowanie związku przyczynowego zostało zawarte już w samym orzeczeniu lekarskim co jest zjawiskiem notoryjnym przy schorzeniach typu alergicznego - to nie trafny jest zarzut, iż związku tego nie wykazały organy orzekające /par. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/.
1. Jednostki wymienione w przepisie par. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/ są właściwe do rozpoznawania chorób zawodowych, a więc do orzekania we wszystkich wymienionych czynnikach, które składają się na pojęcie choroby zawodowej. Inspektor Sanitarny nie może jednostek tych zastąpić. Inną jest bowiem rzeczą, ocena
Przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/ weszły w życie z dniem ogłoszenia to jest 6 grudnia 1983 r. Rozporządzenie to nie zawiera przepisów przejściowych, co oznacza iż miało ono zastosowanie także do spraw, w których postępowanie zostało wszczęte przed dniem jego wejścia w życie lecz nie zostało zakończone decyzją ostateczną
1. Jednostki organizacyjne właściwe do rozpoznawania chorób zawodowych, rozpoznają nie tylko schorzenia ale również to czy jest to choroba umieszczona w wykazie chorób zawodowych i czy zachodzą inne przesłanki z par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/. 2. Inspektor sanitarny nie jest związany tym orzeczeniem, nie może jednak
Wpisanie do księgi podatkowej błędnie wyliczonej na specyfikacji kwoty nie może przesądzać o tym, że księga podatkowa prowadzona była nierzetelnie w rozumieniu art. 169 par. 1 Kpa, jeżeli postępowanie wykaże, iż popełnienie zwykłego błędu rachunkowego było prawdopodobne i stanowiło odosobniony przypadek. Niezgodny z rzeczywistym stanem rzeczy zapis w księdze podatkowej może tylko świadczyć o nierzetelności
1. Nawet jeśli pierwsze badanie dokonane było przez instytut, to na skutek odwołania skarżącej, zgodnie z par. 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/ winna ona być skierowana do innego instytutu. Aby pracownik mógł korzystać ze swoich uprawnień orzeczenie lekarskie musi być zrozumiałe. 2. Należy podkreślić, że Państwowy Inspektor
1. Komisje do spraw przeciwdziałania alkoholizmowi, działające przy terenowych organach administracji państwowej, nie mają przypisanych zadań w zakresie opiniowania wniosków o wydanie zezwoleń na sprzedaż alkoholu ani w treści stosownego przepisu przepisu ustawy /art. 4 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi - Dz.U. nr 35 poz
W wypadku prowadzenia przez podatnika ksiąg podatkowych, jeżeli spełniają one wymogi określone w art. 169 par. 1 Kpa możliwość nieuznania tych ksiąg za dowód w postępowaniu podatkowym ograniczona jest jedynie do przyczyn ściśle określonych art. 169 par. 2 Kpa, ale dopiero wówczas, gdy podatnik nie wyjaśni zarzucanych okoliczności. Nie można mówić o sprzeczności poszczególnych składników działalności
Jak wynika z treści par. 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia 6 maja 1983 r. w sprawie szczegółowych zasad usytuowania punktów sprzedaży napojów alkoholowych oraz trybu wydawania zezwoleń na sprzedaż tych napojów /Dz.U. nr 25 poz. 119 ze zm./ możliwość zastosowania odstępstwa od zasady usytuowania punktu podawania i sprzedaży napojów alkoholowych w odległości co najmniej
1. Skoro zarówno skarżący jak i ich kontrkandydaci mają jednakowe uprawnienia do nabycia odnośnych gruntów wynikające z par. 7 ust. 2 pkt 4 zarządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 18 września 1982 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /Dz.U. nr 23 poz. 205 ze zm./, /wywiązywanie się z zawartych umów kontraktacji produktów rolnych/, to
Jeżeli przedmiotem darowizny jest budynek wymieniony w art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podstawę wymiaru podatku w oparciu o przepisy tej ustawy stanowi wartość przedmiotu darowizny, ustalana na podstawie szacunku PZU, przyjętego dla celów obowiązkowego ubezpieczenia tego budynku w chwili powstania obowiązku podatkowego, niezależnie od tego, czy właściciel zgłosił budynek
1. Przepis art. 200 par. 2 Kpa stanowi samodzielną podstawę prawną do podjęcia decyzji zmieniającej lub uchylającej decyzję ostateczną i w oparciu o ten przepis podjęta być może ta decyzja tylko przez organ, który wydał decyzję ostateczną. 2. Decyzja wydana w trybie art. 200 par. 2 Kpa przez Izbę Skarbową z powołaniem się na przepis art. 176 par. 4 Kpa w sprawie, w której decyzję ostateczną będącą
Podjęcie decyzji w przedmiocie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych bez uprzedniego zasięgnięcia opinii odpowiednich komisji rady narodowej stopnia wojewódzkiego stanowi mogące mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia naruszenie prawa.
1. Ustawa z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 268/ ustala zasadę, że gospodarstwo rolne bez względu na jego powierzchnię /a co za tym idzie bez względu na ewentualną dopuszczalność jego podziału i zbycia na rzecz kilku osób według zasad ustalonych w Kodeksie cywilnym/ powinno być w całości przejęte przez jednego następcę
Działki wydzielone rolnikom do użytkowania na podstawie art. 56 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 268 ze zm./ stanowią część państwowych nieruchomości rolnych, w związku z czym - w razie późniejszego przeznaczenia ich do sprzedaży - nabywcy muszą spełniać warunki określone w Kodeksie cywilnym, zwłaszcza
Jeżeli łączne przychody podatnika i jego współmałżonka wystarczają na zaspokojenie wydatków koniecznych dla utrzymania rodziny, sam fakt, że dochód wynikający z księgi podatkowej jest niższy od najniższej płacy pracownika zatrudnionego w jednostce gospodarki uspołecznionej, nie może stanowić dostatecznego argumentu dla odrzucenia księgi podatkowej na podstawie art. 169 par. 2 Kpa.
Skoro właściciel, który sprzedał swe gospodarstwo rolne, nie może otrzymać emerytury, to następca rolnika, który przejął gospodarstwo bez zamiaru jego prowadzenia, nie może skutecznie ubiegać się o uzyskanie zgody na zbycie tego gospodarstwa w krótkim okresie po jego przejęciu, przy równoczesnym zagwarantowaniu emerytury poprzedniemu właścicielowi /art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu
O chorobie zawodowej można mówić wówczas, gdy czynnik szkodliwy dla zdrowia stanowi niezbędny element samego procesu pracy a nie jest tylko elementem dekoracyjnym pomieszczenia w którym pracownik pracuje i nie ma żadnego związku z wykonywaną przez pracownika pracą /par. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/.
Okoliczność, że w dowodzie sprzedaży produktów rolnych jednostkom gospodarki uspołecznionej nie figuruje nazwisko rolnika, który je wytworzył nie przesądza o tym, że tak nie było. Spór co do wartości sprzedanych przez rolnika produktów rolnych rozstrzyga terenowy organ administracji państwowej poprzez określenie w decyzji wartości produktów faktycznie wytworzonych w gospodarstwie danego rolnika /producenta
