W świetle art. 37 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ sam fakt samowolnego wybudowania obiektu budowlanego nie skutkuje nakazania jego rozbiórki, chyba że ustalone zostanie, że znajduje się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę /ust. 1 pkt
Jeżeli w toku postępowania administracyjnego szczegółowo wyjaśniono nie tylko okoliczności związane z oddziaływaniem dokonanej eksploatacji górniczej, której ujemny wpływ na nieruchomość biegli wykluczyli, lecz również dążono do ustalenia poza górniczych przyczyn występujących uszkodzeń budynku - to należy stwierdzić, że organa administracji dążyły do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy
Jeżeli po dokładnym rozważeniu wszystkich okoliczności faktycznych sprawy i przeanalizowaniu wniosków wypływających z opinii biegłego, wynikających z niekwestionowanych przez osobę ubiegającą się o odszkodowanie ustaleń, okazało się, że wyłączną przyczyną uszkodzeń budynków są szkody budowlane wynikające z zużycia naturalnego pogłębionego całkowitym brakiem remontów, to orzeczenie Okręgowej Komisji
Lokale mieszkalne znajdujące się w budynkach o układzie hotelowym nie są samodzielnymi lokalami mieszkalnymi w rozumieniu art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/.
Kopalnia w ramach art. 55 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze /Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12/ nie ma obowiązku przywrócenia budynku do stanu sprzed rozpoczęcia eksploatacji górniczej. Zasada odpowiedzialności za szkodę przewidziana w art. 363 Kc nie ma zastosowania przy naprawianiu szkód górniczych, które ma na celu jedynie przywrócenie budynku do stanu poprzedniej użyteczności.
Stosownie do treści przepisu par. 19 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 maja 1962 r. w sprawie przekazywania terenów w miastach i osiedlach budynki i urządzenia, na które jednostka państwowa poczyniła nakłady ze środków własnych funduszów, mogą być przekazane nieodpłatnie, jeżeli przemawiają za tym szczególne okoliczności i obowiązek bezpłatnego przekazania został ustalony w decyzji o przekazaniu
Roszczenie wywłaszczanego wieczystego użytkownika o zwrot nadpłaconej /niezamortyzowanej/ opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ma charakter roszczenia cywilnoprawnego, co wyłącza możliwość dochodzenia go w postępowaniu administracyjnym.
1. Zgodnie z art. 10 par. 1 Kpa, który gwarantuje stronie udział w każdym stadium postępowania, organ administracji I instancji nie może wydać ponownej decyzji w sprawie uchylonej przez organ odwoławczy przed doręczeniem stronie decyzji organu odwoławczego i upływem czasu niezbędnego do wypowiedzenia się jej przed wydaniem ponownej decyzji. 2. Zezwolenie na przeznaczenie określonych gruntów rolnych
Brak ustaleń organów administracji w przedmiocie faktycznego dokonania przez właściciela zmiany stanu wody na gruncie, istniejącego co najmniej od 5 lat, wpływającego szkodliwie na nieruchomości sąsiednie albo na gospodarkę wodną, nie może rodzić skutków prawnych określonych w art. 50 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm/.
Postanowienie Komitetu Gospodarczego Rady Ministrów, podjęte na 6/82 posiedzeniu w dniu 28 stycznia 1982 r., dotyczące m.in. zakazu wydawania pozwoleń na budowę garaży, nie stanowi normy powszechnie obowiązującej, wobec czego decyzja administracyjna wydana w wykonaniu tego postanowienia, jest wydana bez podstawy prawnej /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/.
Organ II instancji, który rozpatrując w trybie odwoławczym sprawę nakazu rozbiórki obiektu budowlanego - orzekł o odroczeniu terminu rozbiórki z powołaniem się na art. 39 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ dopuszcza się naruszenia przepisów o właściwości. Odroczenie takie bowiem jest nową sprawą w stosunku do decyzji o nakazie rozbiórki i powinno być
Obowiązujące przepisy nie przewidują wyjątków od zasady sformułowanej w par. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 września 1980 r. w sprawie opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska i za wprowadzanie w nim zmian /Dz.U. nr 24 poz. 93/ i nakazuje ona pobranie opłaty przez terenowy organ administracji państwowej w wysokości 5000 zł od osoby fizycznej za każde usunięte drzewo bez zezwolenia
Art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64 ze zm./ określa, że w razie sporu wysokość odszkodowania z tytułu działań wykonywanych zgodnie z art. 35 tej ustawy ustala organ administracji państwowej stopnia podstawowego na wniosek zainteresowanej strony. Przepis ten zatem uzależnia przyznanie odszkodowania od powstania szkody
Rozwiązania zawarte w przepisach o zobowiązaniach podatkowych i o postępowaniu podatkowym, dotyczące przedawnienia i niedopuszczalności wydania po upływie określonego czasu decyzji ustalającej zobowiązanie, mają zastosowanie do należności wynikających z ustawy z dnia 26 października 1971 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych oraz rekultywacji gruntów /Dz.U. nr 27 poz. 249/.
Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który nie został opublikowany w dzienniku urzędowym wojewódzkiej rady narodowej i nie uzyskał w ten sposób mocy powszechnie obowiązującej nie może być podstawą ustaleń decyzji administracyjnej dotyczącej planu realizacyjnego.
Artykuł 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach /Dz.U. nr 27 poz. 192 ze zm./ ma zastosowanie do nieruchomości rolniczych wtedy, gdy na skutek podziału nabędą one innego charakteru. Art. 18 ust. 3 natomiast dotyczy podziału nieruchomości rolnej, gdy po podziale pozostanie ona w użytkowaniu rolnym
Jeżeli działka położona w mieście nie została przeznaczona na cele rekreacyjne ludności zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym, art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ nie daje podstaw do uznania wybudowanego na niej domu mieszkalnego za dom letniskowy.
Według par. 15 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie przekazywania nieruchomości rolnych i niektórych innych nieruchomości położonych na terenie gromad pomiędzy jednostkami gospodarki uspołecznionej /Dz.U. 1969 nr 1 poz. 1/ jeżeli nieruchomość stała się zbędną dla dotychczasowego użytkownika ma on wprawdzie obowiązek złożyć właściwemu organowi do spraw rolnych wniosek
Par. 24 ust. 2 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/ reguluje odległości między budynkami mieszkalnymi a drogami publicznymi, przez które należy rozumieć - w myśl określenia zawartego w art. 1 ustawy z dnia 29 marca 1962 r. o drogach publicznych /Dz.U
Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64 ze zm./ ustalenie przez organ administracji odszkodowania za straty powstałe na nieruchomości następuje na wniosek zainteresowanej strony tylko wówczas, gdy wynikały one z działań przewidzianych w art. 35 ust. 1 i 2, to jest wykonywania prac za zezwoleniem organu administracji
1. Zgodnie z orzeczeniem z art. 19 par. 1 i art. 21 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. nr 24 poz. 151 ze zm./ w związku z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ terenowy organ administracji państwowej jest właściwy do działania w charakterze organu egzekucyjnego w sprawie opróżnienia wszelkich lokali podlegających
1. Konsekwencje wynikające z zatwierdzonego planu realizacyjnego z reguły dotykają interesów osób trzecich, wobec czego organy administracji powinny stosować zasadę wzywania do udziału w postępowaniu dotyczącym zatwierdzenia planu realizacyjnego inwestycji, zwłaszcza na terenach stanowiących własność osób fizycznych i podlegających wywłaszczeniu, wszystkich osób, których interesów prawnych postępowanie
1. Zgodnie z art. 16 par. 2 i art. 196 Kpa Naczelny Sąd Administracyjny dokonuje oceny zgodności zaskarżonej decyzji administracyjnej z prawem w świetle stanu faktycznego sprawy istniejącego w chwili jej wydania. Zmiany tego stanu, zaszłe po wydaniu decyzji ostatecznej /jeżeli nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 145 par. 1 pkt 7 lub 8 Kpa/ nie mogą stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności
