Członek spółdzielni, w tym także właściciele spółdzielczych lokali mieszkalnych mogą swoje żądania w zakresie zagospodarowania osiedla przedstawiać właściwym organom spółdzielczym. Uprawnienie to jako wynikające ze stosunku członkostwa może być jednak realizowane wyłącznie w stosunkach wewnątrzspółdzielczych, nie może natomiast uzasadniać bezpośredniego uczestnictwa tych członków, w postępowaniu administracyjnym
Art. 58 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ reguluje zakres dopuszczalności wznowienia postępowania stanowiąc, iż dopuszczalne jest wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym orzeczeniem. Pod pojęciem orzeczenia należy rozumieć wyroki i postanowienia /art. 54 ust. 1 w związku z art. 53 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym
1. Niedopuszczalne jest żądanie wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w sytuacji, gdy kwestionowane jest wyłącznie uzasadnienie wyroku. 2. Skarga o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem w zakresie zmiany części uzasadnienia podlega odrzuceniu na podstawie art. 410 Kpc w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym
1. uchyla zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Środzie Wielkopolskiej z dnia 27 września 1994 r., sygn. akt P 157/94 w punkcie I i III w częściach dotyczących wynagrodzenia za okres od dnia 10 marca 1992 r. do dnia 31 maja 1992 r. i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu-Sądowi Pracy w Środzie Wielkopolskiej do ponownego rozpoznania. 2) oddala kasację
1. uchyla zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Środzie Wielkopolskiej z dnia 10 października 1994 r., sygn. akt IV P 645/94 w pkt I i III w częściach dotyczących wynagrodzenia za okres od dnia 10 marca 1992 r. do dnia 31 maja 1992 r. i w tym zakresie przekazuje sprawę temu Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. 2. oddala kasację w pozostałej części.
Czynności kuratora oświaty bądź organu gminy o statusie miasta, w zakresie organizowania opieki w rodzinach zastępczych dla dzieci pozbawionych opieki rodzicielskiej, a w szczególności rozwiązanie z rodziną zastępczą umowy, określone w art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r., o systemie oświaty /Dz.U. 1996 nr 67 poz. 329/ nie są ani decyzją administracyjną ani aktem lub czynnością, o których
Na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) można wnieść do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na decyzję organu odwoławczego uchylającą decyzję organu pierwszej instancji i przekazującą sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia (art. 138 § 2 KPA).
Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd rozpoznaje skargi na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 1-4 tej ustawy, to jest w sprawach, w których organy załatwiają wnioski przez wydanie decyzji administracyjnych, postanowień lub innych aktów czy czynności. Jeżeli sprawa może być załatwiona wyłącznie
W razie uwzględnienia skargi w całości przez organ zgodnie z art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd nie może orzec o zwrocie kosztów postępowania na rzecz skarżącego od organu /art. 55 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym/.
Radca prawny nie może być w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym pełnomocnikiem osoby fizycznej nie będącej podmiotem gospodarczym stosownie do przepisów art. 87 par. 1 Kpc w związku z art. 42 i 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ oraz przepisów ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych /Dz.U. nr 19 poz. 145 ze zm.
W sprawie, w której naczelny organ administracji państwowej wydaje decyzję w pierwszej instancji w postępowaniu określonym przepisami kodeksu postępowania administracyjnego, skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego można wnieść, stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, po wyczerpaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie
Z mocy art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd ten nie jest właściwy do orzekania w sprawach dotyczących wypłacania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych dodatków do emerytur /lub rent/ pobieranych przez kombatantów, rozpoznanie których zgodnie z przepisami kodeksu postępowania cywilnego zastrzeżone zostało do właściwości sądów
Od dnia 1 lipca 1996 r. niedopuszczalne jest wniesienie rewizji nadzwyczajnej od prawomocnego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego po upływie sześciu miesięcy od dnia wydania tego orzeczenia.
Przepis art. 16 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wprowadził wprawdzie zasadę rozpoznawania przez sąd administracyjny skargi na postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym lub zażaleniowym, jeżeli w tych postępowaniach stronie służyło zażalenie, jednakże nie zawiera żadnej normy prawnej, która uchylałaby przepis 40 par
Przepis art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym nie ma zastosowania w sprawach ze skargi na postanowienie organu administracji, właściwego do wznowienia postępowania, wydane w przedmiocie wstrzymania wykonania decyzji w trybie art. 152 par. 1 Kpa.
Nie opłacona i podlegająca wpisowi stałemu skarga na decyzję administracyjną wniesiona przez radcę prawnego banku podlega - bez wezwania do uiszczenia należnego wpisu - odrzuceniu na podstawie ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych /Dz.U. nr 24 poz. 110 ze zm./ w związku z art. 36 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U.
W przypadku skorzystania przez stronę z możliwości przewidzianej w art. 127 par. 3 i par. 4 Kpa, otwiera się dla strony droga do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego już bez obowiązku wzywania organu do usunięcia naruszenia prawa, o którym mowa w art. 34 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Stosownie do art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ sąd może na wniosek strony lub z urzędu wstrzymać wykonanie określonego aktu /decyzji, postanowienia/ organu administracji, ale dotyczy to aktu zaskarżonego.
W sytuacji bezczynności organu w sprawach stwierdzenia choroby zawodowej Sąd, zgodnie z art. 26 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, uwzględniając skargę, może orzec jedynie o obowiązku wydania decyzji w przedmiotowej sprawie, nie może natomiast nakazywać organowi sposobu rozstrzygnięcia ani też bezpośrednio orzekać o stwierdzeniu tej choroby
Ustawa z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie uregulowała problematyki objętej art. 14 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 4 poz. 8 ze zm./. Oznacza to, że art. 14 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. zachował moc obowiązującą.
Na gruncie art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ gmina, której organ został wyposażony w uprawnienia władcze z tytułu funkcji własnych lub funkcji zleconych w sprawach, w których organ ten orzeka jako organ administracji publicznej, nie może powoływać się na swój interes prawny jako przesłankę legitymującą do wniesienia skargi
Wydawanie zaświadczeń nie należy do ogólnego postępowania administracyjnego, wobec czego trudno uznać, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ może mieć zastosowanie szersze od wyrażonego werbalnie w ustawie i obejmować takie postanowienia, o których mowa w art. 219 Kpa.
1. Wyznacznikiem czynności lub aktu "z zakresu administracji publicznej" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ jest to, żeby czynność lub akt upoważnionego organu miały na celu bezpośrednie wywołanie skutków o charakterze publicznoprawnym w stosunku do podmiotów nie powiązanych organizacyjnie z organem orzekającym
