Z użytych w przepisie art. 242 § 3 k.k. słów „nie powróci do zakładu karnego najpóźniej w ciągu 3 dni po upływie wyznaczonego terminu”, jak też z ratio legis tego przepisu wynika, że określone w nim przestępstwo ma charakter przestępstwa trwałego.
Przepis art. 204 § 4 kk z 1997 r. tylko w pewnym zakresie realizuje normę zawartą w Konwencji z dnia 21 marca 1950 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji. Nie penalizuje bowiem obecnie dostarczenia innej osoby, nawet za jej zgodą, w celu uprawiania nierządu. Analiza art. 204 § 4 kk wskazuje, że gdy eksport osoby w celu uprawiania prostytucji odbywa się za zgodą tej osoby
Przewidziane w art. 545 § 1 k.p.k. „odpowiednie” stosowanie art. 530 k.p.k. oznacza, że: - zażalenie na zarządzenie prezesa sądu apelacyjnego, a także Sądu Najwyższego, o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania powinno być sporządzone i podpisane przez adwokata (art. 526 § 2 w zw. z art. 530 § 3 zdanie drugie k.p.k.) - rozpoznając zażalenie na powyższe zarządzenie Sąd Najwyższy orzeka jednoosobowo
Sądem właściwym funkcjonalnie do stosowania w postępowaniu ekstradycyjnym tymczasowego aresztowania osoby ściganej, co do której organ obcego państwa złożył wniosek o wydanie jest sąd okręgowy właściwy do orzekania w przedmiocie wydania (art. 605 § 1 w związku z art. 602 k.p.k.).
Stwierdzenie nieważności orzeczenia w trybie określonym w art. 102 i nast. Kodeksu postępowania karnego z dnia 6 czerwca 1997 r. dopuszczalne jest jedynie co do tych orzeczeń, które wydane zostały w czasie, gdy przepisy ówcześnie obowiązującego prawa przewidywały nieważność z mocy samego prawa określonej kategorii orzeczeń. Procedura stwierdzenia nieważności takich orzeczeń regulowana jest obecnie
Spowodowanie skutku może być tylko wtedy obiektywnie przypisane sprawcy (co stwarza podstawę wyjściową do ustalenia realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego, określonego w art. 145 § 2 dkk), gdy urzeczywistnia się w nim niebezpieczeństwo, któremu zapobiec miałoby przestrzeganie naruszonego obowiązku ostrożności.
Procedura stwierdzenia nieważności, przewidziana w art. 102 § 2 kpk, nie ma zastosowania do wydanego w postępowaniu odwoławczym wyroku uchylającego zaskarżony wyrok i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania.
Treść zdania trzeciego § 1 art. 476 k.p.k. w kontekście rozdziału, w którym przepis ten został zamieszczony, nie pozostawia wątpliwości, że przewidziane w omawianym przepisie odstępstwo od zasady, że sąd okręgowy orzeka na rozprawie odwoławczej w składzie trzech sędziów (art. 29 § 1 k.p.k.) dotyczy jedynie składu sądu rozpoznającego apelację od wyroku wydanego w trybie uproszczonym. W wypadku zatem
Zawarte w art. 537 § 2 k.p.k uregulowanie, nakazujące uniewinnić oskarżonego w postępowaniu kasacyjnym w razie stwierdzenia oczywiście niesłusznego skazania, stosuje się także wtedy, gdy oczywista niesłuszność dotyczy innych rozstrzygnięć, w których nietrafnie uznano, że przypisany oskarżonemu czyn zawiera znamiona czynu karalnego, na przykład wyroku umarzającego postępowanie karne na podstawie aktu
Użyte w art. 157 § 3 k.k. sformułowanie „działa”, wynikające z zastosowanej przez ustawodawcę techniki legislacyjnej, oznacza zarówno dzia-łanie, jak i zaniechanie.
Odstąpienie przez Sąd od wymierzenia kary, na wniosek prokuratora złożony w trybie art. 335 § 1 k.p.k., uzależnione jest od tego, czy na takie rozstrzygnięcie pozwalają przepisy materialnego prawa karnego.
Nie stanowi orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów w rozumieniu art. 244 kk taki zakaz orzeczony przez kolegium do spraw wykroczeń, chociażby orzeczenie to zostało utrzymane w mocy przez sąd w trybie art. 512 kpk w zw. z art. 514 kpk.
W odwoławczym postępowaniu lustracyjnym, prowadzonym na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne (Tekst jednolity: Dz. U. 1999 r. Nr 42 poz. 428 ze zm.), z uwagi na art. 19 tej ustawy, sąd stosuje odpowiednio także art. 452 i art. 454 § 1 kpk.
1. Określenie: „choroba zazwyczaj zagrażająca życiu” nie może być uznane za synonim określenia „choroba realnie zagrażająca życiu”. Słowo: „zazwyczaj” może być uznane za synonim określeń „najczęściej”, „w przeważającej liczbie wypadków” (co oznacza, że mogą być wypadki odmienne), podczas gdy słowo „realnie” nie odnosi się do przeważającej liczby wypadków, lecz do konkretnego, jednostkowego wypadku,
Istnienie okoliczności mogących wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w danej sprawie nie należy do kategorii przesłanek powodujących nieważność z mocy prawa wydanego przezeń orzeczenia.
Przepis art. 17 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks karny (Dz.U. Nr 88, poz. 554 ze zm.), nakazujący dalsze prowadzenie w tym samym trybie spraw wszczętych przed dniem 1 września 1998 r. przez właściwego według dotychczasowych przepisów oskarżyciela, odnosi się również do spraw o przestępstwa, które z dniem wejścia w życie Kodeksu karnego z 1997 r. są ścigane na wniosek
Określenie inne czynności, użyte w art. 236 kpk, obejmuje także zarządzenie sprzedaży przedmiotów, wydane na podstawie art. 232 § 1 kpk. Na zarządzenie to przysługuje zażalenie osobom wymienionym w art. 236 kpk.
1. Przed wniesieniem sprawy do sądu na podstawie art. 602 k.p.k. tymczasowe aresztowanie osoby ściganej może być przedłużone na wniosek prokuratora przez sąd okręgowy i sąd apelacyjny (na podstawie art. 263 § 2 w zw. z art. 605 § 1 in fine k.p.k.), na okres zaś powyżej roku, na wniosek Prokuratora Generalnego, przez Sąd Najwyższy (na podstawie art. 263 § 4 w zw. z art. 605 § 1 in fine k.p.k.). Po wniesieniu
Jeżeli charakter informacji jakie ma do przekazania prokuratorowi lub sądowi świadek anonimowy jest tego rodzaju, że udostępnienie oskarżonemu i jego obrońcy treści zeznań tego świadka lub umożliwienie zadawania mu przez te strony pytań, musi w sposób oczywisty prowadzić do faktycznego ujawnienia jego tożsamości, to powinnością właściwego organu procesowego jest rzetelne poinformowanie świadka anonimowego
Przewidziane w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym (Dz. U. 1997 r. Nr 114 poz. 738 ze zm.) uchylenie karalności osoby korzystającej ze statusu świadka koronnego za przestępstwo określone w art. 1 ust. 2 tej ustawy (tj. art. 258 § 1 lub 2 kk) obejmuje tylko sam udział w zorganizowanej grupie albo związku mającym na celu popełnianie przestępstw. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu
Postanowienie sądu o utrzymaniu w mocy postanowienia prokuratora o umorzeniu postępowania przygotowawczego z uwagi na niestwierdzenie przestępstwa jest orzeczeniem w przedmiocie procesu, i to także wtedy, gdy odnosi się do umorzenia postępowania w sprawie, a nie przeciwko osobie, i jako orzeczenie sądowe może podlegać procedurze w przedmiocie stwierdzenia jego nieważności.
Instytucja nieważności orzeczeń, określona w art. 101-104 kpk, nie ma zastosowania do postanowień wydawanych w postępowaniu wykonawczym.
