Ze względu na skutki, o których mowa w art. 160 par. 1 Kpa, postępowanie o stwierdzenia nieważności decyzji nie staje się bezprzedmiotowe z tego względu, że w późniejszym czasie decyzja ta utraciła moc wiążącą ze skutkiem ex nunc na skutek zdarzeń zaistniałych po jej wydaniu.
W przypadku prowadzenia postępowania administracyjnego w sprawie ewentualnego wznowienia postępowania, organy administracji są związane wszystkimi rygorami postępowania administracyjnego, a w szczególności zawartymi w art. 8, art. 9, art. 75 par. 1 i art. 80 Kpa.
Z przepisów art. 24 ust. 1, art. 25, art. 26, art. 36 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony /t.j. Dz.U. 1988 nr 30 poz. 207 ze zm./ wynika, że podstawą wydanych orzeczeń o zdolności poborowych do służby wojskowej są badania lekarskie określone przepisami tej ustawy, co jednak nie oznacza, by komisje poborowe mogły nie uwzględniać przedstawionych przez
1. Podstawą wydania przez wojskowego komendanta uzupełnień orzeczenia w sprawie odroczenia poborowemu zasadniczej służby wojskowej jest złożone przez poborowego albo inną uprawnioną osobę do właściwego terenowego organu administracji państwowej podanie, na podstawie którego rejonowa komisja poborowa orzeka w przedmiocie uznania go za jedynego żywiciela rodziny. 2. Według art. 37 ust. 2 pkt 3 ustawy
Artykuł 3 ust. 1 lit. A pkt 13 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej /Dz.U. nr 3 poz. 17 ze zm./ dotyczył tylko tych młynów motorowych, których rzeczywista /a nie teoretyczna/ zdolność przemiałowa wynosiła w dniu przejęcia powyżej 15 ton zboża na dobę.
Według art. 41 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony /t.j. Dz.U. 1988 nr 30 poz. 207 ze zm./ wojewódzka komisja poborowa może w jednym postępowaniu rozpoznać sprawę w trybie odwołania, sprzeciwu i nadzoru, a w wyniku takiego rozpoznania może, bądź utrzymać w mocy orzeczenie rejonowej komisji poborowej albo je zmienić lub uchylić, a zatem zakres rozpoznania i rozstrzygnięcia
Toczący się proces rozwodowy nie uniemożliwia organowi administracji wydania decyzji rozstrzygającej o żądaniu przewidzianym w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ w kwestii odnoszącej się do uprawnień do zajmowania mieszkania przez małżonków, którzy prawo to nabyli w trakcie trwania związku małżeńskiego.
Skoro osoba zainteresowana w uzyskaniu zasiłku celowego /art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej - Dz.U. nr 87 poz. 506/ na uregulowanie stanu prawnego gospodarstwa rolnego może mieć własne źródło dochodu /emeryturę/ i są możliwości zwolnienia jej od opłat notarialnych oraz przyjazdu notariusza, brak jest podstaw do udzielenia takiego zasiłku.
Jeżeli zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. nr 87 poz. 506/ "osobie pobierającej zasiłek stały, która została zaliczona do I grupy inwalidów lub ukończyła 75 lat życia przysługuje dodatek w wysokości 30 procent najniższej emerytury", to sprzeczne zarówno z wykładnią logiczną i celowościową byłoby np. wliczanie dodatków pielęgnacyjnych do "dochodów na
1. Okres pobierania stypendium sportowego przez osoby, które ze względu na uprawianie sportu wyczynowego nie pracują zawodowo /par. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 maja 1985 r. w sprawie zakresu, zasad i trybu przyznawania i wstrzymywania stypendiów sportowych oraz ich wysokości - Dz.U. nr 25 poz.109 ze zm./, jest równoważny z okresem "pozostawania w stosunku pracy" w rozumieniu i
Rozstrzygnięcie o zameldowaniu w decyzji administracyjnej musi dotyczyć oznaczonego z imienia i nazwiska podmiotu i nie może ogólnikowo przesądzać o dopuszczalności bądź niedopuszczalności zameldowania w danym lokalu bliżej nieokreślonych osób /"sublokatorów"/.
Ocena zdatności do użytku budynku warsztatowego / art. 42, ust. 3 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ powinna obejmować także spełnienie wymagań ochrony środowiska, z uwzględnieniem położenia budynku względem budynków na działkach sąsiednich, jego przeznaczenia i przyszłych uciążliwości związanych z funkcjonowaniem warsztatu /art. 5 tej ustawy/.
Przez zajmowanie lokalu, o jakim mowa w art. 28 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./, rozumie się realizację uprawnień najemcy do lokalu, co nie zawsze musi charakteryzować się zamieszkiwaniem w nim. Realizacja uprawnień najemcy lokalu może mieć wyraz w podejmowaniu różnorakich czynności związanych przedmiotowo z lokalem.
Przepisy art. 59 ust. 1 i 7 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze /Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12 ze zm./ nie stwarzają ograniczeń w dochodzeniu roszczeń odszkodowawczych użytkowników wieczystych z tytułu trwałego uszkodzenia gruntu rolnego lub leśnego na skutek robót górniczych.
Zgodnie z art. 64 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165/ dopiero po dostarczeniu pomieszczenia zastępczego może być wszczęte postępowanie egzekucyjne. Skoro pomieszczenie zastępcze nie zostało dostarczone, postępowanie egzekucyjne nie mogło być wszczęte.
W sprawie, do rozpoznania której właściwy jest sąd powszechny, nie zachodzi spór kompetencyjny o jakim mowa w art. 216b par. 1 pkt 2 Kpa.
Zgodnie z art. 39 ustawy z dnia 22 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1989 nr 14 poz. 74 ze zm./ oddanie nieruchomości państwowych organizacjom społecznym w odpłatne użytkowanie, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, nastąpić mogło tylko w drodze decyzji administracyjnej.
Nie można na podstawie art. 22 par. 2 i art. 216b par. 1 Kpa występować do sądu administracyjnego o udzielenie odpowiedzi na pytanie łączące się ze sposobem rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty lub wyborem jednej z prawnych form działania administracji albo z wykładnią prawa.
Tylko rozstrzygnięcie co do istoty sprawy poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną stanowi przesłankę do stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa. Natomiast decyzja kończąca sprawę w inny sposób nie jest dotknięta wadą nieważności w sytuacji, gdy wcześniejsza decyzja ostateczna rozstrzygnęła sprawę co do istoty.
W postępowaniu przed sądem administracyjnym nie wchodzi w grę stosowanie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o interwencji ubocznej. W sprawach wszczętych w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym interwencja uboczna nie jest dopuszczalna. Przepis ten określa samoistnie krąg osób uczestniczących w postępowaniu ze skargi na uchwałę organu gminy i uzależniając
Wyrażona przez prezesa sądu wojewódzkiego odmowa ustanowienia tłumaczem przysięgłym osoby ubiegającej się o wykonywanie tego zawodu jest decyzją administracyjną, na którą przysługuje /po wyczerpaniu toku instancji/ skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Przewidziana w art. 5 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ ochrona uzasadnionych interesów osób trzecich obejmuje nie wszystkie, a w każdym razie nie subiektywnie pojęte przez te osoby interesy, lecz interesy przedmiotowo i normatywnie zobiektywizowane i skonkretyzowane.
